 |
| ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΡΩΜΗΣ- ΑΚΡΟΠΟΛΗ, ΑΘΗΝΑ |
Από τον Πελασγό και την Δηιάνειρα γεννιέται ο Λυκάων, Ο οποίος παίρνει για γυναίκα την Κυλλήνη, Νηίδα Νύμφη. (εξ’ου και βουνό Κυλλήνη). Απo αυτούς γεννήθηκαν o Οίνωτρος και Πευκέτιος. Οινωτροι καλούνται οι κατοικούντες την Ιταλική χερσόνησο και Πευκέτιοι οι κατοικούντες στο Ιόνιο. Οι πρώτοι κάτοικοι της Ιταλίας ήσαν Σικελοί. "Βάρβαρον έθνος αυτογενές" .Ονομάστηκε δε Ιταλία απ τον βασιλιά Ιταλό.
Έπιασαν στην Απουλία (νοτιοανατολική Ιταλία), πρώτοι αυτοί, 17 γενιές πριν από τον πόλεμο της Τροίας, μετά τη λήξη του οποίου ο Αινείας έφυγε από την Τροία και έγινε οικιστής του Λατίου.
Σύμφωνα με τις παραδόσεις, η ίδρυση της Τροίας ήταν έργο Κρητών που εγκατέλειψαν κάποτε την πατρίδα τους και εγκαταστάθηκαν στις υπώρειες της Ίδης.
Αρχηγός τους ήταν ο Τευκρος , γυιός του Σκαμανδρου και της νύμφης Iδαίας. Πέρα από την παράδοση, υπάρχουν και άλλα στοιχεία που αποδεικνύουν την σύνδεση Κρήτης και Τροίας.
Έχουμε την κοινή λατρεία του «θεού» Διονύσου, η οποία φαίνεται να είναι Κρητικής προελεύσεως (και πιο παλιά Αιγυπτιακής).
Ο Διόνυσος αναφέρεται στη Γραμμική Β' της Κνωσού με την ονομασία "di-o-nu-so" [Michael Ventris & John Chadwick, "Documents in Mycenaean Greek. Three hundred selected tablets from Knossos, Pylos and Mycenae with commentary and vocabulary" second ed. (Cambridge 1973)].
Σημαντική επίσης είναι η αρχαιότατη και πρώτη αναφορά στον Διόνυσο από τον Όμηρο (Ιλ. 2 130 κ. Εξ.) στην οποία φαίνεται ότι ο θεός ή ήρωας Διόνυσος, προστατεύει τους Τρώες. Ο Όμηρος στο κατάλογο των νηών (Ιλιάδα Β) μας εξηγεί πως όσοι έλαβαν μέρος στο Τρωικό πόλεμο (και από τα δυο στρατόπεδα) πίστευαν στους ίδιους θεούς και μίλαγαν την ίδια γλώσσα. Υπήρχε η εξαίρεση των Κάρων, σύμμαχων των Τρώων, που ήσαν βαρβαρόφωνοι.
Διαβάζουμε:
«Μέχρι πρόσφατα οι ιστορικοί θεωρούσαν ελάχιστα αξιόπιστους τους μύθους που αφορούν την ίδρυση της Ρώμης, καθώς απουσίαζαν οι ανάλογες αρχαιολογικές ενδείξεις.
Σήμερα, όμως, όλα αλλάζουν χάρη στις εξαιρετικές ανακαλύψεις μιας ομάδας αρχαιολόγων υπό τη διεύθυνση ενός από τους πιο σημαντικούς Ιταλούς αρχαιολόγους και ενός από τους μεγαλύτερους ειδικούς στη Ρωμαϊκή Αρχαιολογία παγκοσμίως, του Αντρέα Καραντίνι (Andrea Carandini), καθηγητή Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο «Λα Σαπιέντσα» (La Sapienza) της Ρώμης.» (…) «Μετά από εικοσαετείς και πλέον έρευνες που αφιέρωσα στις απαρχές της Ρώμης -επισημαίνει ο Αντρέα Καραντίνι- διαπιστώθηκε ότι πολλά αρχαιολογικά δεδομένα που αφορούσαν την ίδρυση της πόλης (Urbs) συνάδουν με τα στοιχεία που διασώζει η παράδοση». Το νέο πλαίσιο που προκύπτει από τις πρόσφατες ανακαλύψεις φαίνεται ότι ρίχνει επιτέλους φως στον μύθο της ίδρυσης της Ρώμης: τα νέα αυτά στοιχεία αποδεικνύουν ότι στη Ρώμη, περί τα μέσα του 8ου αιώνα π.Χ., υπήρχε ήδη ένα βασιλικό ανάκτορο και μία αγορά, δηλαδή δημόσια κτήρια και δημόσιοι χώροι, τυπικά στοιχεία μιας πόλης.
Συνεπώς -και επιτέλους- τα στοιχεία που μας κληροδοτεί η παράδοση ταυτίζονται με τα αρχαιολογικά δεδομένα: η Ρώμη πράγματι ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π.Χ., ίσως μάλιστα το έτος 753 π.Χ., όπως παραδίδουν οι ιστορικοί της αρχαιότητας.»
[Περιοδικό Corpus, Αρχαιολογικά Νέα, Τσάο Στέβολι (Tsao Cevoli) Αρχαιολόγος -Δημοσιογράφος. Απόδοση: Βιολέττα Ζεύκη Αρχαιολόγος - μεταφράστρια, τεύχος 70]
Στην Απουλία , λοιπόν, εγκαταστάθηκε ο Πευκέτιος και έτσι ένα μεγάλο τμήμα της περιοχής ονομάστηκε Πευκετία. Κοντά του έσπευσαν τα αδέλφια του από την Αρκαδία, ο Ίαπυς που συγχέεται με τον Ιάπυγα, γιο του Δαίδαλου, και που έγινε επώνυμος της Ιαπυγίας (περιοχή της Καλαβρίας στη Νότια Ιταλία, απέναντι από τη Σικελία), και ο Δαύνος, οικιστής της Δαυνίας (της περιοχής γύρω από το σημερινό Μπάρι,0το Βάριον των Βυζαντινών)
Ο Οίνωτρος συνέχισε, διέσχισε τον πορθμό της Σικελίας κι έφτασε ως την Αυσονία («τότε» περιοχή ανάμεσα στον Πορθμό και τις εκβολές του Λείρι ποταμού, ανάμεσα στην Καμπανία και το Λάτιο). Η περιοχή ονομάστηκε Οινωτρία και από αυτήν, Οινωτρία ονομάστηκε ολόκληρη η χερσόνησος. Πολύ αργότερα, ο βασιλιάς Ιταλός, Πελασγός κι αυτός κατά μια εκδοχή (Σικελός κατά άλλη), ονόμασε τη χώρα Ιταλία.
Γράφει ο Αντίοχος Συρακούσιος από τους αρχαιότερους ιστορικούς πως: "Ητις νυν Ιταλίη καλείται , το παλαιόν είχον Οινωτροί". Διάφορες φυλές ελληνικής καταγωγής όπως Αβοριγίνες (πανάρχαια ελληνική φυλή από Αχαΐα) , πελασγοί απ τη Λάρισα κ.α. υπήρχαν στην Ιταλία. Απόδειξη ότι όλα τα ονόματα ανθρώπων και πόλεων που στην Οινωτρία ήσαν ελληνικότατα.
Από τους Αρκάδες αυτούς αποίκους, οι Αβοριγίνες απλώθηκαν σε όλη την Ιταλία. Αβοριγίνες ονομάζονταν οι υπεράκριοι, αυτοί που κατά το Αρκαδικό σύστημα κατοικούσαν στα άκρα, αλλά και οι αυτόχθονες (από το Λατινικό ab origine που σημαίνει γνήσιοι, πρωταρχικοί).
Ο Μάρκος Πόρκιος Κάτων (ο πρεσβύτερος) καθώς και άλλοι Ρωμαίοι που έγραψαν γενεαλογίες, ανέφεραν ότι οι Αβοριγίνες ήταν Αρκάδες. Υπήρχαν όμως και άλλοι που έλεγαν ότι οι Αβοριγίνες ήταν Σαβίνοι (αρχαίος λαός που ζούσε στην Κεντρική Ιταλία και αντιστάθηκε σκληρά στους Ρωμαίους, οι οποίοι μόλις το 290 π.Χ. μπόρεσαν τελικά να τους υποτάξουν). Όμως ο επιφανής ιστορικός Μάρκος Τερέντιος Ρεατίνος Ουάρων (116 – 27 π.Χ.), ισχυριζόταν ότι οι Ρεατίνοι Σαβίνοι ονομάζονταν και ήταν Αρκάδες.
Οι Αρκάδες απλώθηκαν στην Ιταλία, εκδιώκοντας τους εκεί εγκατεστημένους Σικελούς, έναν από τους λαούς της θάλασσας που έγιναν αιτία να καταρρεύσει η Μυκηναϊκή οικονομία. Σύμφωνα με τους Αιγυπτιακούς παπύρους, ανάμεσα στο 1220 και στο 1193 π.Χ., (περίπου τότε έπεσε και η Τροία), βασίλευαν ο Ραμσής Γ΄ και ο γιος του Μενεφθά. Αυτή την εποχή η χώρα δέχθηκε την επίθεση των «λαών της θάλασσας». Οι Φαραώ τους αντιμετώπισαν και αυτοί στράφηκαν προς την Παλαιστίνη.
Στα 1174 ξαναφάνηκαν στην Αίγυπτο, αποκρούστηκαν και σκόρπισαν. Ονομάζονταν Σαντάνα, Τούρσα, Σέκελες, Ρούκι, Νερντέν, Πλέστ κλπ. Από αυτούς, οι Σέκελες (Σικελοί), απλώθηκαν στην Ιταλία. Αυτούς έδιωξαν οι Αρκάδες όταν έφτασαν εκεί., και τους περιόρισαν στο νησί που ονομάστηκε Σικελία.
Από αυτές τις φυλές, τους Ρωμαίους και τους Σαβίνους (οι Σαβίνοι ήσαν άποικοι Λακεδαιμονίων) ,ο Θουκυδίδης μας πληροφορεί ότι "Ιταλίας και Σικελίας το πλείστον πελοποννήσιοι" [Πελοπ. Πόλεμος Α' 12, 4 ] Ιταλία εννοεί την εκτός Σικελίας χώρα. Λέει ο Πλούταρχος για τους Σαβίνους:
«Τώρα οι Σαβίνοι ήταν ένας πολυπληθής και πολεμοχαρής λαός και ζούσαν σε ατείχιστες πόλεις, σκεπτόμενοι ότι τους άρμοζε, αφού ήταν άποικοι Λακεδαιμόνιοι να είναι θαρραλέοι και ατρόμητοι»
[«Βίοι» , Ρωμύλος, XIV]
Οι Αβοριγίνες Αρκάδες κατοίκησαν σε μερικούς από τους λόφους στους οποίους αργότερα κτίστηκε η Ρώμη. Εξήντα χρόνια πριν από τα Τρωικά, όταν στην Αρκαδία βασίλευε ο Αγαμήδης (γιος του Στύμφαλου κατά τη μυθολογία), ο Εύανδρος (γιος του Ερμή και της Θέμιδος κατά τη μυθολογία) που ζούσε στην περιοχή του Παλλαντίου (στα όρια της σημερινής Τρίπολης), αρμάτωσε δύο καράβια και πήγε μετανάστης στην Ιταλία. Βρέθηκε κι αυτός στην περιοχή των λόφων όπου αργότερα κτίστηκε η Ρώμη.
Στους εκεί Αβοριγίνες Αρκάδες βασίλευε ο Φαύνος (συνώνυμος του Ρωμαϊκού θεού των δασών και των κοπαδιών, που ταυτίζεται με τον Αρκαδικό Πάνα). Ο βασιλιάς Φαύνος επέτρεψε στους νεοφερμένους συμπατριώτες του να κατοικήσουν σε έναν από τους λόφους. Ο Εύανδρος τον οχύρωσε και τον ονόμασε Παλλαντίνο είτε σε ανάμνηση της μητρόπολης που ξεκίνησαν, είτε από το όνομα του γιου του, Πάλλαντα.
Είναι ο Παλλαντίνος λόφος, ο κεντρικός από τους 7 λόφους της Ρώμης. Τιμώντας την Αρκαδική καταγωγή της ονομασίας του λόφου, ο αυτοκράτορας των Ρωμαίων Αντωνίνος (138-161 μ.Χ.), επισκέφθηκε το Παλλάντιο της Αρκαδίας και τον εκεί οικισμό τον μετέτρεψε σε πόλη.
Άλλο στοιχείο που αποδεικνύει την Αρκαδική καταγωγή των ρωμαίων, είναι οι κοινές εορτές. Μία από τις δημοφιλέστερες Ρωμαϊκές εορτές ήταν τα «Λουπερκάλια» (Lupus= λύκος), τα οποία ίσως και να ήταν μεταφύτευση της εορτής των «Λύκαιων» από την Αρκαδία στην Ρώμη.
[περί καταγωγής της Ρώμης διαβάστε και: περ. “Πατριδογνωσία” 21 Σεπτεμβρίου 2003, τεύχος 84, σελ. 3041-3043]
Ενδεικτικό της σχέσης των Ρωμαίων με τους υπόλοιπους Έλληνες, είναι και το εξής: Το 22 π.Χ. ο Οκτάβιος ρύθμισε την σχέσεις με την Σπάρτη με φιλικότερο τρόπο προς την τελευταία. Της παραχώρησε τη Καρδαμύλη, τις πόλεις των Μεσσηνίων Φαράς και Θουρία καθώς και την Δενθηλιάτη.
Ο Τιβέριος αργότερα όρισε τα όρια Λακωνικής και Μεσσηνίας την Χοίρειον Νάπην-ποταμό Σάνταβα. Ευγνωμονούμενοι οι Σπαρτιάτες για τις δωρεές των Ρωμαίων αυτοκρατόρων τους έφτιαξαν ναούς για τον Οκταβιανό και τον Καίσαρα ,οι οποίοι και λατρεύονταν ως θεοί.[Παυσ. ΙΙΙ, 11,4]. Οι Έλληνες αποκαλούσαν τον αυτοκράτορα Αδριανό μεταξύ άλλων «νέον Διόνυσον» και «Πανελλήνιον αρχηγέτην» [«Ιστορία του ελληνικού έθνους» της εκδοτικής Αθηνών τομ. ΣΤ’, σ. 568]
Oι Έλληνες, μετά το 60 π.Χ, δεν έκαναν καμία εξέγερση εναντίον των Ρωμαίων, ενώ οι Χριστιανοί Έλληνες μετά το 1453 έκαναν πάνω από 70 εξεγέρσεις κατά των Τούρκων. Η «Ρωμαιοκρατία», με έννοια ανάλογη της «Τουρκοκρατίας» υπήρξε μόνο στα μυαλά των δυτικών ιστορικών, οι οποίοι προσπάθησαν, όπως θα δούμε και παρακάτω, να προσεταιριστούν τον ελληνιστικό Ρωμαϊκό πολιτισμό.
Οι Έλληνες ένοιωθαν αναπαυμένοι στο ελληνιστικό περιβάλλον της αυτοκρατορίας, το οποίο τους έδινε πάμπολλες ευκαιρίες ανάπτυξης. Και γι’ αυτό πολύ γρήγορα ολόκληρη η πολιτικοοικονομική και μορφωτική ηγετική τάξη της υπόλοιπης Ελλάδος είχε κατακτήσει και τα πολιτικά δικαιώματα του Ρωμαίου πολίτη, και μάλιστα αρκετά πριν από το 212 μ.Χ.
Tο 11 μ.Χ. ο Αύγουστος, ενοχλημένος από τις υπερβολικές εκδηλώσεις αγάπης των υπόλοιπων Ελλήνων προς τους Ρωμαίους διοικητές, αναγκάζεται να απαγορεύσει (!) την θέσπιση λατρείας για τους επαρχιακούς διοικητές. Επίσης περιόρισε την χρήση υπερβολικά τιμητικών επιθέτων, και όρισε πως θα έπρεπε να περιοριστούν στο «ευεργέτης»[«Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της εκδοτικής Αθηνών, τομ. ΣΤ’ σελ 568 ] Προφανώς αυτά τα μέτρα ελήφθησαν για να «μην πάρουν αέρα» τα μυαλά των διοικητών.
Οι Ρωμαίοι, ήταν περήφανοι όταν ανελάμβαναν πολιτικά αξιώματα σε Ελληνικές πόλεις και κυρίως στην Αθήνα, για την οποία ο Κικέρων μας πληροφορεί, πως πολλοί Ρωμαίοι έγιναν Δικαστές και μέλη του Αρείου Πάγου , αγνοώντας (;) πως έτσι θα έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα στην Ρώμη. Από διάφορες πηγές, μαθαίνουμε για Ρωμαίους που αναλαμβάνουν πολιτικά αξιώματα στην Αθήνα.
Για παράδειγμα, γνωρίζουμε πως το 52-1 π.Χ. γραμματέας της βουλής και του δήμου, υπήρξε κάποιος Γάϊος Γαϊου Αλαιεύς. [«Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τομ. ΣΤ’ σελ 576-577 ]. Συνέβαινε δε και το αντίθετο: ο περίφημος Ηρώδης ο Αττικός, ήταν Αθηναίος, και υπήρξε «ύπατος» της Ρώμης. Ενώ σώζεται και το όνομα του Τιβέριου Ιουλίου Κέλσου, Έλληνα από την Έφεσο, που επίσης έγινε ύπατος. [«Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τομ. ΣΤ’ σελ 579].
- Πολλές τέτοιες περιπτώσεις, αποδεικνύουν τους δεσμούς αίματος, ανάμεσα σε Ρωμαίους και την υπόλοιπη Ελλάδα. Υπενθυμίζουμε (και πάλι!) πως η λεγόμενη «Magna Grecia» , η «Μεγάλη Ελλάδα», ήταν ένα μεγάλο και ελληνικότατο τμήμα της Ιταλίας , του οποίου οι κάτοικοι απέκτησαν δικαιώματα Ρωμαίου πολίτη, ήδη από τον 1ο μ.Χ. αιώνα!
Όχι μονο οι πρόγονοι μας ουσιαστικά δεν επαναστατούσαν εναντίων της αυτοκρατορίας, αλλα και κληροδοτούσαν τα ελληνικά κράτη τους στην Ρώμη! (133 π.Χ. ο Ατταλος Γ' την Πέργαμο, το 75 π.Χ. ο, Νικομήδης Δ΄ την Βιθυνία, ο Πτολεμαίος Απίων την Κυρρήνη και ο Αλέξανδρος Β΄ της Αιγύπτου κατέλειπαν τα βασίλεια τους στους Ρωμαίους) [Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ε', σ. 181]
Οι ιστορικοί θεωρούν το φαινόμενο αυτό μοναδικό. Για να το ερμηνεύσουν κάνουν ένα σωρό «ερμηνευτικούς ακροβατισμούς» προκειμένου να δικαιολογήσουν τέτοιες κινήσεις, χωρίς όμως να μπορούν να κρύψουν το αυτονόητο: Πως οι άνθρωποι αυτοί κληροδότησαν τα κράτη τους, για να τα «προφυλάξουν», για να τα διασώσουν, κάτι που ουδέποτε θα γινόταν είτε επι Τουρκοκρατίας είτε αν πίστευαν πως οι Ρωμαίοι δεν ήταν «δικοί τους» άνθρωποι.
Αντι , λοιπόν, να συσσωρεύουμε «απίστευτα» φαινόμενα, μπορούμε να βρούμε το «ερμηνευτικό κλειδί» της ιστορίας, με το να παραδεχτούμε το εξής απλο : πως οι υπόλοιποι Ελληνες αναγνώριζαν τους Ρωμαίους ως πολιτισμικούς συγγενείς τους, ως αδέλφια τους! Μονο έτσι εξηγείται αυτό το φαινόμενο.
- Ξέρετε πολλούς που να κληροδότησαν κράτη στον κατακτητή του λαού τους; Απλά είχαν πεισθεί πως με αυτό τον τρόπο συνέβαλλαν στην οικουμενική ελληνιστική ενοποίηση.
Για να μην παραδεχτούμε αυτό το απλό γεγονός, προσπαθούμε με ακροβατισμούς να δικαιολογήσουμε τέτοιες συμπεριφορές. Εκτός και αν θέλουν να πιστέψουμε πως παρανόησαν ομαδικά οι προγονοί μας, εντελώς ξαφνικά!
Χαρακτηριστικό είναι πως σε μία από τις τελευταίες και όχι τόσο σημαντικές «στάσεις» ενάντια στους Ρωμαίους, του κινήματος του Αριστόνικου που εκδηλώθηκε στα εδάφη του πρώην βασιλείου της Περγάμου, η οποία ουσιαστικά, βασίστηκε στους ΔΟΥΛΟΥΣ [Στράβων, Γεωγραφικά,, ΙΔ΄ Ι 38 (C.646)], και μπορεί να χαρακτηρισθεί περισσότερο κοινωνική παρά εθνική.
Κάποιοι , λένε πως τα παραπάνω, είναι απλά δείγμα δουλικότητας των Ελλήνων. Αυτοί, καλά θα κάνουν να θυμηθούν, πως στη μάχη στις Κυνός Κεφαλές, μεταξύ Ελλήνων Ρωμαίων και ελλήνων Μακεδόνων, οι Ρωμαίοι παρέταξαν στρατό 26 χιλιάδων εκ των οποίων 6000 ήταν Αιτωλοί, 1200 Αθαμάνες (Θεσσαλοί) και 500 Κρήτες (αποσταλμένοι εκ μέρους της Σπάρτης). [«Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τομ Ε', σ. 44].
Στις εορτές των Ισθμίων του 196 π.Χ. οι Έλληνες χειροκροτούσαν όταν ο Τίτος Κόιντος Φλαμινίνος ανακήρυξε την ελευθερία της Ελλάδας! [«Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τομ Ε', σ. 51]
Ο στρατός των υπολοίπων Ελλήνων είχε ενωθεί με αυτόν της Ρώμης και πολεμούσαν κατά των Μακεδόνων. Τόσο ξένους, τους ένοιωθαν οι υπόλοιποι Έλληνες! Τα μικρά «κινήματα» ενάντια στους Ρωμαίους, ήταν μηδαμινά, και θα ήταν περίεργο να μην υπήρχαν και καθόλου! Άλλωστε , επαναστάσεις εναντίων και των άλλων Ελλήνων, δεν ήταν σπάνιες.
Το 307 π.Χ. οι Αθηναίοι μετά την εκδίωξη τού Δημητρίου τού Φαληρέως, γκρέμισαν 360 αγάλματά του κατά τον Πλίνιο, και έλυωσαν τα μεταλλικά, και τα έκαναν ακόμα και δοχεία νυκτός ("κατέσπασαν και κατεχώνευσαν ένιοι δε και προστιθέασιν και εις αμίδας") [Γεωγραφικά C398. Naturalis Historia, XXXIV, 12] Κατά τον Δίωνα τον Χρυσόστομο, οι ανδριάντες που καταστράφηκαν ήταν 1500.
Την ίδια τύχη είχαν και οι ανδριάντες τού Φιλίππου τού Μακεδόνος, τού πατρός τού Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τους γκρέμισαν και με αυτούς έφτιαξαν ουροδοχεία. «Ετόλμησαν δε και Φιλίππου τής Μακεδονίας αμίδας κατασκευάσαι. Αθηναίοι μεν ουν τής εικόνος ούρον κατέχεον, εκείνοι δε τής πόλεως αίμα και τέφραν και κονίαν» [Κορινθιακά 41].
Τελικά, ο Έλληνας κάτοικος των Αθηνών ονομαζόταν τότε Αθηναίος, ο Έλληνας της Κορίνθου Κορίνθιος, ο Έλληνας της Ρώμης και της Ιταλίας (Μεγ.Ελλάδα) Ρωμαίος.
Όλοι μιλούσαν ελληνικά, είχαν την αρχαία ελληνική θρησκεία ,ήταν ελληνικές οι ονομασίες των πόλεων τους, ήσαν Έλληνες.
Αν κυριαρχούσε η Αθήνα (που το προσπάθησε) θα ονομαζόμασταν Αθηναίοι. Αν κυριαρχούσε η Μακεδονία, θα λεγόμασταν Μακεδόνες. Τότε ποιος θα έπειθε τους (ξένους και εγχώριους) αρχαιόπληκτους και νεοπαγανιστές πως οι Αθηναίοι δεν ήταν Έλληνες; Μήπως δεν είχαν προσπαθήσει σκληρά και οι Αθηναίοι να κυριαρχήσουν σε άλλες πόλεις; Αφού επεκράτησε η Πόλη Ρώμη λεγόμασταν (για 1500 χρόνια!!) Ρωμαίοι / Ρωμηοί.
