ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΙΚΕΛΩΝ

Ο ΙΤΑΛΟΣ ...Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ

Η Σικελία πρωτοκατοικείται από τον Θεό Κρόνο, πατέρα του Δία. Στο νησί μάλιστα, στο όρος Κρόνιον, βρίσκεται ο τάφος του, μετά την φοβερή Τιτανομαχία, που έφερε την πτώση του και τον Δία στον θρόνο των Θεών. (Κλήμ. Αλεξανδρέως , προτρεπτ. προς Έλληνας, β-30).

Ως πρώτοι κάτοικοι της Σικελίας και της Ν. Ιταλίας αναφέρονται από όλους τους αρχαίους συγγραφείς, Έλληνες και Ρωμαίους.

Οι Έλληνες, ξεκινώντας από την προϊστορία, πολύ πριν το 3.000 π.Χ. και όπως αναφέρεται στα έργα «Νόστοι» και «Τηλεγόνεια» ο πρώτος θνητός, ο μυθικός ΙΤΑΛΟΣ, γιος του Τηλεγόνου και της Πηνελόπης, εγγονός του Οίνωτρου, εγκαταστάθηκε, σε μία μικρή χερσόνησο, στο νότιο άκρο των Απεννίνων, που αργότερα ονομάστηκε Βρεττία και σήμερα ονομάζεται Καλαβρία (καλή αύρα).

Ο Ιταλός ήταν ο πρώτος κάτοικος και ταυτόχρονα ο πρώτος Έλληνας που εγκαταστάθηκε στην χερσόνησο των Απεννίνων, η οποία έμελλε αργότερα να λάβει ολόκληρη το όνομα της από αυτόν τον μυθικό Έλληνα αποικιστή.

Όταν ο Ιταλός και οι συν αυτόν Έλληνες (Πελασγοί, διότι ο Ιταλός αποκαλείται βασιλιάς των Πελασγών-Οινότρων, Βιργιλίου Αινειάς, Α-530) έφτασαν στην περιοχή της Καλαβρίας, δεν γνωρίζουμε ποίοι λαοί κατοικούσαν σε αυτή τη χερσόνησο.
Η περιοχή πρέπει να είχε ελάχιστους κατοίκους, να ήταν πάρα πολύ αραιοκατοικημένη και οπωσδήποτε μιλάμε για ανθρώπους σε πλήρως απολίτιστη κατάσταση, χωρίς καμία φυλετική, γλωσσική και κοινωνική συγκρότηση.

Η ΒΡΕΤΤΙΑ, ήταν μια αρχαιοελληνική θεότητα, Νύμφη, που μετανάστευσε την Βρεττία, σημερινή Καλαβρία από την Μυσία της Μικράς Ασίας ( Λεξικό Ελευθερουδάκη).

Οι Βρέττιοι, εγκαταστάθηκαν στον χώρο που είχε εγκατασταθεί ο Ιταλός και του έδωσαν το όνομα τους, μέχρι να μετονομαστεί τον μεσαίωνα σε Καλαβρία. Ο Βρεττός ήταν γιος του Ηρακλή και της κόρης του Βαλητού, της Βαλήτας. (Στέφανου Βυζάντιου, λεξικόν…). Οι Βρέτιοι ήταν και Έλληνες και ελληνόφωνοι και τα πολυάριθμα νομίσματα που ανασκάφηκαν στην σημερινή Καλαβρία, δεν αφήνουν καμιά απολύτως αμφιβολία, ότι , αυτά που έγραφε η μυθολογία γι΄' αυτούς , ήταν έτσι και στην πραγματικότητα.

Η ΚΑΛΑΥΡΙΑ Στην Πελοπόννησο, το απέναντι από την Τροιζήνα μεγάλο καταπράσινο νησί, η σημερινή Καλαυρία δημιουργήθηκε κατά την τριτογενή περίοδο ( 11 εκατομμύρια χρόνια πριν).

Την εποχή των Ανθα -Υπέρη ( 1250 π.Χ), ονομαζόταν Υπέρη ή Υπέρεια, Ειρήνη και Σκελέρδεια, δηλαδή ΣΚΕΛΙΑ> ΣΙΚΕΛΙΑ!!! (θα δούμε παρακάτω)

Πιο πριν από το 1250, ονομαζόταν Καλαυρία ή Καλαυρείη ή Καλαβρέα. Το όνομα αυτό ίσως το πήρε από την «καλή αύρα»η οποία πάντοτε πνέει στο Σαρωνικό, ή από τον Καλαυρό ή Καλαβρό, που τον νόμιζαν γιο του Ποσειδώνα, αλλά όπως μαρτυρούν διάφορα στοιχεία πρόκειται για το δισέγγονο του Αρκάδος και της Λεάνειρας, που έζησε μετά το 1290 π.Χ. στην περιοχή.

Ο Καλαβρός ήταν γιος του Ευρυμέδη, και εγγονός του Αγανου- όλοι απόγονοι του Πελασγού. Φαίνεται, λοιπόν, πως οι Αρκάδες ήρθαν στις περιοχή γύρω στα 1290 π.Χ. όχι σαν κατακτητές αλλά σαν αποικιστές.

Οταν εισέβαλαν στην Τροιζηνία τα δυο αδέλφια Πιτθέας και Τροιζήν, ο Πιτθέας έγινε βασιλιάς της Άνθειας Ο Ανθας -κι ο γιος του Αέτιος- έφυγαν στη Μ. Ασία- τότε λεγόταν αλλιώς - μαζί με άλλους και ίδρυσαν την Αλικαρνασσό.

Ο Τροιζήν κατέλαβε την Υπέρεια-σημερινή Καλαυρία. Τότε ο Υπέρης αναγκάστηκε μαζί με άλλους Καλαβρούς και Αχαιούς να αποδημήσει στην Κάτω Ιταλία. Από αυτούς ολόκληρη περιοχή ονομάστηκε Καλαβρία (περίπου το 1250 π.Χ.). Εκεί αργότερα ιδρύθηκε και η πόλη Ποσειδωνία. Στην Καλαυρία υπάρχει και ένα βουνό που ονομάζεται Πόρος.

Πότε ακριβώς κατοικήθηκε η Καλαυρία της Πελοποννήσου δεν έχει εξακριβωθεί. Πάντως ανασκαφές που έγιναν το 1894, έφεραν στο φως στοιχεία που μαρτυρούν ότι κατά την νεολιθική εποχή αρχή νεολιθικής εποχής 8.000 χρόνια π.Χ. κατοικείτο. Τώρα, το 2002, «ήρθε» το Κοκορέλι που προσθέτει νέα θετικά στοιχεία.Ο Καλαβρός αναφέρεται επίσης και ως γιος του Δία, ενώ ως γιος του Ποσειδώνα ο Μεσσάπιος.

Ο Νόνος ο Πανοπολίτης,(από την Πανόπολη της Αιγύπτου), που έγραψε την ιστορία του Θεού Διόνυσου σε 40 τόμους και αναφέρεται σε προϊστορικά γεγονότα, (πριν το 3.000 π.χ.) αναφέρει πώς μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, ανορθωτής της ανθρώπινης ύπαρξης στην Σικελία ήταν ο Ελυμος (Ελυμοι της Αίγεστας), στην Ν. Ιταλία ο Αχάτης, ενώ στην Αθήνα ο Αμφικτύων, αδερφός του Έλληνα και γιος του Δευκαλίωνα (Νόνος Α,150).

Ο Παυσανίας αναφέρει πώς ο δισέγγονος του Δευκαλίωνα, ο Οίνωτρος, γιος του Λυκάωνα της Αρκαδίας, έφυγε με πλοία στην Ιταλία και την χώρα που κυβέρνησε την ονόμασε Οινωτρία. Εγγονός του Οινώτρου ήταν ο Ιταλός (Παυσ. Αρκαδικά, 3).

Χαρακτηριστικό αγγείο. Μεσσαπίας μία Νεστορίς του 430-420 π.Χ..

Οι ΜΕΣΣΑΠΙΟΙ ήταν Πελασγοί που κατάγονταν από την Πελοπόννησο , που τότε αποκαλούνταν Απία. (Μεσαπία= η χώρα που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο Θάλασσες).
Στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμη και σήμερα τοπονύμια και υδρονύμια με το όνομα αυτό. Το Μεσσάπιο Ορος, στα σύνορα Χαλκίδος-Βοιωτίας (70 χλμ. Βόρεια της Αθήνας), ο Μεσσάπιος ποταμός που πηγάζει από το όρος Δίρφυς της Εύβοιας και ο Μέσσαπος ποταμος στην Δυτ. Κρήτη, κοντά στην πολίχνη Λάππα, είναι μερικά.(*) Οι Μεσσάπιοι μιλούσαν κατά 100% ελληνική γλώσσα, πράγμα που επιβεβαιώνουν όλες, ανεξαιρέτως, οι ανασκαφές.

Και ο ΙΑΠΥΓΑΣ, ο γενάρχης των ΙΑΠΥΓΩΝ ήταν Έλληνας. Το όνομα αυτού Ιάπυξ, σημαίνει «ο σκιρωνοζέφυρος» (Δ.ΒΔ. άνεμος) (Αριστοτελ.973β,14- λεξικό Δημητράκου)

Μαζί με τον Οίνωτρο, μετανάστευσε στην Ιταλία και ο αδερφός του ο ΠΕΥΚΕΤΙΟΣ, γενάρχης των Πευκετίων ο οποίος ίδρυσε αποικίες στο νότιο άκρο της Απουλίας, στην ΠΕΥΚΕΤΙΑ ( Παυσ. 4 βιβλ, 3,5- Διόνυσ. Αλικαρν Α΄, 11- Απολλόδωρου, Γ', 97).

Μαζί με τους ανωτέρω μετανάστευσε στην Ιταλία και ο ΛΕΥΚΟΣ γιος του Τάλως, του χάλκινου γίγαντα που φρουρούσε την Κρήτη, τον οποίο και σκότωσαν οι αργοναύτες. Ο Λεύκος, μετά τον θάνατο του πατέρα του, ανέτρεψε τον βασιλιά την Κνωσού Ιδομενέα και σκότωσε την κόρη του.

Ο Ιδομενέας αναγκάστηκε να φύγει στην Απουλία για να γλυτώσει την ζωή του. Και ο Λεύκος όμως αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον δρόμο του Ιδομενέα. Οι καταστροφές που έκανε στην Κρήτη προκάλεσαν γενική δυσαρέσκεια, με αποτέλεσμα να καταφύγει και αυτός την Ιταλία και να βασιλεύσει στην περιοχή που ονομάζεται ΛΕΥΚΑΝΙΑ (Λουκανία σήμερα)(**).

Στην ίδια πλευρά του Πελάγους κατοίκησαν και οι ΑΥΣΩΝΕΣ.Ο γενάρχης τους ο Αύσων ήταν γιος του Οδυσσέα και της Καλυψούς, ή του Ατλαντα και της Κίρκης κατά μια άλλη εκδοχή του μύθου.

Και μαζί με όλους αυτούς την Απουλία κατοίκησε και ο ΔΑΥΝΟΣ, γενάρχης του έθνους των ΔΑΥΝΩΝ, επίσης γιος του Βασιλιά της Αρκαδίας Λυκάονα. Ο Διομήδης, αφού επέστρεψε από την Τροία, εγκατέλειψε την άπιστη γυναίκα του την Αιγιαλεία και κατέπλευσε στην ΔΑΥΝΙΑ όπου αφού υποστήριξε στρατιωτικά τον Δαύνο, έλαβε ως αντάλλαγμα τμήμα της χώρας του προς τα βόρεια και μια θυγατέρα του Δαύνου ως σύζυγο.

ΟΙ ΣΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΙΚΕΛΟΙ

Στην Πελοπόννησο, το απέναντι από την Τροιζήνα μεγάλο καταπράσινο νησί, η σημερινή Καλαυρία δημιουργήθηκε κατά την τριτογενή περίοδο ( 11 εκατομμύρια χρόνια πριν). Την εποχή των Βασιλέων Ανθα -Υπέρη ( 1250 π.Χ), ονομαζόταν Υπέρη ή Υπέρεια, Ειρήνη και Σκελέρδεια, δηλαδη ΣΚΕΛΙΑ &;ΣΙΚΕΛΙΑ!!!

Στην Σικελία τώρα, ιστορικά και όχι μυθολογικά, ως πρώτοι κάτοικοι, με την έννοια της συμπαγούς φυλής, αναφέρονται οι Κρήτες Σικανοί, οι οποίοι έδωσαν και το όνομα τους στο νησί, αρχικά ως Σικανία και μετά Σικελία. Φαίνεται ότι ο προϊστορικός εποικισμός της Σικελίας με Κρήτες και άλλες φυλές του Αιγαίου ήταν συνεχής, αδιάκοπος και μακροχρόνιος και ίσως να ξεκινάει και από το 10.000 π.χ., όταν ξεκίνησε η ναυτική δραστηριότητα των Κρητών, όπως αποκάλυψαν τα αρχαιολογικά ευρήματα του σερ Άρθουρ Εβανς στην Κρήτη, τα οποία και επιβεβαιώνουν τον Πλάτωνα και άλλους αρχαίους συγγραφείς, που αναφέρουν τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και την Ατλαντίδα (Πλάτων Τίμαιος & Κριτίας).

Στο Λεξικό του Ησύχιου (Λεξικό των αρχαίων ελληνικών Διαλέκτων, που περιέχει τους αρχαιότερους τύπους των ελληνικών λέξεων), η λέξη Σικα-νός, προέρχεται από το Σικα=Λάκωνας, ή ο κάτοικος της Λακεδαιμονίας, η από το Σίκα, που σημαίνει ξίφος,- εγχειρίδιο. Οι ξιφήρης, οι ξιφοφόροι Λάκωνες…

Ο μυθικός ΣΙΚΑΝΟΣ, βασιλιάς των Σικανών, ήταν γιος του Βριάρεω, πατέρας των Κυκλοπων και της Αίτνας. Ο ίδιος είχε τρεις γιούς. Τον Κύκλωπα, τον Αντιφάνη και τον Πολύφημο.

Η Αίτνα ήταν νύμφη της Σικελίας, κόρη του Ουρανού και της Γης, αδερφή του Κρόνου, που αναφέρεται ως πρώτος κάτοικος της Σικελίας, όπου βρίσκεται και ο τάφος του. Όταν ο Ήφαιστος και η Δήμητρα μάλωσαν για το ποιος θα γίνει προστάτης του νησιού, η Αίτνα μεσολάβησε ως διαιτητής. Έτσι ο Ήφαιστος πήρε μόνο το ηφαίστειο το οποίο το έκανε εργαστήρι του, ενώ η Δήμητρα (που συμβολίζει τον μεγάλο σιτοβολώνα της Σικελίας) έγινε προστάτης του νησιού!

Δήμητρα: Η Θεά προστάτιδα της Σικελίας.

Το όνομα της είναι σύνθετο από το Δα-μήτερ, προέρχεται από την Αιολική διάλεκτο (από την όποια θα δημιουργηθεί χιλιάδες χρόνια αργότερα η Λατινική γλώσσα) και σημαίνει «Μητέρα Γη». Το Δα=Γή. ( Γι αυτό και πιστεύουμε ότι ο Ναός στην Εγέστα, ήταν εν τέλει ναός της Θεάς Δήμητρας).

Ναός της Δήμητρας και Κόρης σε νεώτερο κάστρο Λογγοβάρδων. Κεντρική Σικελία περιοχή της Έννα.

Όπως αναφέρουν τα Ομηρικά έπη, ο Ησίοδος και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, η κόρη της Θεάς Δήμητρας, η Περσεφόνη έπαιζε στην περιοχή της πόλης Έννα ( κέντρο της Σικελίας) παρέα με τις Νύμφες. Ξαφνικά είδε έναν πανέμορφο νάρκισσο και θέλησε να τον κόψει. Ήταν όμως η παγίδα που της είχε στήσει ο θεός Πλούτων. Εμφανίστηκε και την άρπαξε.
Έκτοτε στο μέρος της αρπάγης εμφανίστηκε μια πηγή που ονομάστηκε «Κυανή». Η Δήμητρα περίμενε 9 μέρες να εμφανιστεί η Περσεφόνη και κατόπιν άρχισε να την αναζητεί. Και ψάχνοντας, έφτασε την Ελευσίνα… οπού και εγκαθίδρυσε τα περίφημα Ελευσίνια Μυστήρια.

Η θεωρία ότι κατά τον 10ο αι. π,Χ. εγκαταστάθηκε, ερχόμενη από τα βόρεια μία νέα Ιλλυρική φυλή, αποκαλούμενοι Σικελοί, δεν ευσταθεί διότι δεν αποδεικνύεται με κανένα τρόπο.

Για να υποστηριχτεί αυτή η άποψη πρέπει:

α) Να υπάρχουν γραπτές πηγές που να αναφέρουν την ύπαρξη αυτής της φυλής.

β) Υλικά αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία να μας δείχνουν πού κατοικούσε, πότε, και προς τα πού μετακινήθηκε η υποτιθέμενη φυλή των Σικελών. Ελλείψει κάθε υλικής απόδειξης είναι βέβαιο ότι το όνομα Σικελία προήρθε είτε από την Σκέλια της Πελοποννήσου, απ΄οπου μετανάστευσαν οι Σκέλοι ή Καλαυροι για την σημερινή Νότια Ιταλία, είτε από την παραφθορά του Σικανία, είτε από το ότι οι κάτοικοι αυτοί αποκλήθηκαν Σκέλοι (Σικελοί), επειδή κατοικούσαν και στα δύο σκέλη των στενών, της Σκύλας και της Χάρυβδης, ειτε ακόμη διότι στην Σικελία, που ήταν ο σιτοβολώνας της Ν. Ιταλίας, και ήταν το νησί κατοικία της Δήμητρας, της Θεάς του σιταριού και της Σίκαλης ( Η σίκαλη είναι δημητριακό αρχαιότερο από το σιτάρι και την προϊστορική εποχή καλλιεργούνταν αποκλειστικά σίκαλη, είτε…(βλέπε, στ΄) ).

γ) Ετυμολογική ανάλυση του ονόματος Σικελία, που να επιβεβαιώνει την οποιαδήποτε, μη ελληνική, εθνολογική καταγωγή των Σικελών.

δ) Κάποια αύτοχθον μυθολογική παράδοση, με θεούς και ήρωες. Διότι είναι αδύνατο οι Σικελοί να μην ήταν Έλληνες και από την άλλη να έχουν ως θεούς και ήρωες τον Μίνωα, τον Ηρακλή, τον Ήφαιστο, την Αίτνα, την Ορτυγία, τον Κρόνο, την Ρέα, τον Δία κ.λ.π.

ε) Πέρα από τις παραπάνω αρχαιολογικές, γραπτές και μυθολογικές πηγές, έχουμε την σοβαρότατη ύπαρξη του πανάρχαιου λόφου Σικελία στην Αθήνα: «Εκειτο δε ούτος ού πόρω της πόλεως και ήτο ού μέγας» (βρίσκονταν πολύ κοντά στην πόλη και δεν ήταν μεγάλος).
Ο Γερμανός αρχαιολόγος Λόλλιγκ πίστευε ότι ο λόφος Σικελία είναι ο λόφος του Φιλοπάππου, η τοποθεσία του όμως είναι ο λόφος των παλαιών σφαγείων, στην αριστερή όχθη του ποταμού Ιλισού, σύνορα Νέου Κόσμου-Καλλιθέας, εκεί που βρίσκεται το γήπεδο του Έσπερου και το Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Ο λόφος αυτός αποκαλούνταν Σικελία πριν από τον αρχαϊκό (8ο αιώνα π.χ.) αποικισμό του νησιού, άρα ήταν αδύνατο για τους Αθηναίους να έχουν περιοχή με το ίδιο όνομα.

στ) Στα αρχεία της πόλεως Ουγκαρίτ της Φοινίκης (Λιβάνου), που αποτελούνται από πλίνθινες πινακίδες, βρέθηκε μία επιστολή του τελευταίου βασιλιά της, του Αμπουραπί, προς τον βασιλιά της Αλασίας (Κύπρου), στην οποία περιγράφει την εισβολή που δέχτηκε η πόλη του το 1185 π.χ. από τους «Λαούς του Αιγαίου», τους οποίους και αποκαλεί συλλογικά ως ομοσπονδία των Σικελάγια (στα Πελασγικά «αυτοί που κατοικούν σε κοίλα, δηλ. πλοία ) και ονοματίζει ως μέλη της Ομοσπονδίας τους Ντανυέν (Δαναούς-Αχαιούς), τους Φιλισταίους, τους Σικελάγια κ.α (Φινκελστάιν σελ.46).

Στα Αιγυπτιακά αρχεία ( ιερογλυφικά) επίσης αυτός ο λαός ονομάζεται Σεκελές,. Άνηκε στους Λαούς της θάλασσας που επιτέθηκαν στην Αίγυπτο και κατέλυσαν την δυναστεία των Φαραώ τον 12 αιώνα, μαζί με τους Ντενυέν (Δαναούς), Σέρδεν(Σαρδηνούς ή πιθανότερα Σάρδειους δηλαδή Λυδούς, τους Πελεσέτ (Φιλισταίους), τους Λούκκα ( Λυκείους) και τους Τέρες ( Ετρούσκους).

►Δεν μπορεί λοιπόν όλα αυτά να είναι τυχαία ή ανυπόστατα και κάποιοι να επιμένουν να διδάσκουν ότι οι Σικελοί ήταν ανεξάρτητη φυλή, εντόπια ή Ιλλυρικής καταγωγής και εμείς να παίρνουμε την ολοφάνερη προπαγάνδα τους στα σοβαρά.◄

Θάψος (Thapsos) στην Σικελία, βόρεια των Συρακουσών, το νησί Castiglione στον κόλπο της Νάπολης, το Valle di San Montano στίς Πιθηκούσες , όπου βρέθηκε σε τάφο το περίφημο «Ποτήριον του Νέστορος» από το 831 π.Χ. .

Μυκηναϊκό κύπελλο το 13 ου αι. από το Τermitito της Ιταλίας Αρχαιολογικό Μουσείο του Μεταπόντιου

Το Scoglio del tonno ανατολικά του Τάραντα, η Punta delle terrare βόρεια του Οτράντο και η Torre Casteluccia στην Καλλίπολη στον κόλπο του Τάραντα, η Αργυρίππα, πόλη με πλούσια ορυχεία αργύρου, το Ιππιον Αργος και πολλές άλλες ήταν μυκηναϊκές πόλεις, άλλες με γνωστή και άλλες με άγνωστη σε μας σήμερα, ελληνική ονομασία

ΥΔΡΟΒΙΟΤΟΠΟΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΥΛΙΑ ΙΤΑΛΙΚΗΣ

Στέφανος Σωτηρίου

Θα προσέθετα.....

(*) Κάβο Ματαπάς λέγεται το ακρωτήριο Ταίναρο. Η ονομασία προέρχεται από την παλαιότερη ονομασία της περιοχής του Ταινάρου "Μεταπέα άκρα".

Φαίνεται σχετικό με τους Μεσσάπιους, ως προς το όνομα αλλά και τις μετακινήσεις τους.Πιθανόν η κοιτίδα τους (τους προϊστορικούς χρόνους) να ήταν η Λακωνική. Το όνομα του Ταινάρου Μετ(τ)απέα (=Μεσσαπέα) άκρα, το τοπωνύμιο"Μέζαπος" (η ομηρική πόλις Μέσσα-Μέσση)που είναι παραφθορά του "Μέσσαπος" αλλά και η ύπαρξη βορειότερα (στο Δήμο Φάριδος) της πόλεως "Μεσσαπέαι", είναι αρκετά σημαντικές ενδείξεις.

Η σημασία που δίνεται στη λέξη Μεταπέα (=μεταξύ δύο θαλασσών), ίσως επιδέχεται αμφισβήτηση.

Εφόσον Απία λεγόταν η Πελοπόννησος, Μεσσ(α)απία, είναι η εσωτερική Απία,μακριά από την θάλασσα, ή η κεντρική Απία.

Οι μεταναστευτικές μετακινήσεις τις εποχές που αναφερόμαστε, είχαν κατεύθυνση από νότο, προς βορά.Επί πλέον ο βασιλιάς της Φθίας Αχιλλέας, είναι γνωστό πώς είχε σημαντικούς δεσμούς με την Λακωνική.

Η ονομασία του Μαλιακού κόλπου οφείλεται στους Μαλιείς, αρχαίους κατοίκους της Μαλίδος.

Οι Μαλιείς ήταν αρχαίο ελληνικό φύλο που κατοικούσε στην ανατολική κοιλάδα του Σπερχειού.Είναι αυτονόητη η σχέση του ονόματος με το άλλο ακρωτήριο της Λακωνικής το Μαλέας, το οποίο, μάλιστα έχει την ίδια ονομασία από την εποχή του Σειλινού στενού συνεργάτη του Διονύσου.

(**) Λεκάνια (βουνό), διατηρήται και σήμερα η ονομασία στην Λακωνική, κοντά στην αρχαία Πύρριχο, παραφθορά του Λευκάνια.

Γρηγόρης Παπαδοθωμάκος

kariopoliskontostavlifokades.blogspot.com