Βασιλείς & Γενεαλογία Λακεδαιμονίων

Οι Βασιλείς της αρχαίας Σπάρτης και Λακωνίας, όπως και οι αναφορές τους μέσα στην Ελληνική μυθολογία

Λέλεγας

Ο Λέλεγας ή Λέλεξ, σύμφωνα με τον Παυσανία, ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Λακωνίας, που έδωσε το όνομά του στη χώρα, Λελεγία, και τους κατοίκους της, Λέλεγες. Θεωρείται επίσης γενάρχης των κατοίκων της Μεσσηνίας. Είχε τρία παιδιά από τη σύζυγό του Κλεοχάρεια, τον Μύλη ο ο οποίος επινόησε τον Μύλο, τον Πολυκάονα και τη Θεράπνη. Όταν πέθανε ο Μύλης την εξουσία την κληρονόμησε ο γιος του Ευρώτας. Ο Ευρώτας, είχε μια κόρη, την Σπάρτη, που παντρεύτηκε με τον Λακεδαίμονα, γιο του Δία και της Ταϋγέτης.

Αναφορές:

1. "ὡς δὲ αὐτοὶ Λακεδαιμόνιοι λέγουσι, Λέλεξ αὐτόχθων ὢν ἐβασίλευσε πρῶτος ἐν τῇ γῇ ταύτῃ καὶ ἀπὸ τούτου Λέλεγες ὧν ἦρχεν ὠνομάσθησαν" - (Παυσανίας, Λακωνικά, Ι, 1 -2)
2. "ἀποθανόντος Λέλεγος, ὃς ἐβασίλευεν ἐν τῇ νῦν Λακωνικῇ, τότε δὲ ἀπ' ἐκείνου Λελεγίᾳ καλουμένῃ" - Παυσανίας , Μεσσηνιακά

Μύλης

Ο Μύλης ήταν γιος του Λέλεγα και τον διαδέχτηκε στον θρόνο ως ήταν

ο δεύτερος μυθικός βασιλιάς της Λακωνίας. Είχε έναν αδελφό, τον Πολυκάονα, που έγινε βασιλιάς στη Μεσσηνία, και γιός του ήταν ο Ευρώτας, ο οποίος και τον διαδέχτηκε. Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Μύλης ανεκάλυψε τη μυλόπετρα, που χρησιμοποιείται για την άλεση σιτηρών, και ονομάσθηκε έτσι από το όνομά του.

Αναφορές:

1. «Λέλεγος δὲ γίνεται Μύλης καὶ νεώτερος Πολυκάων. Πολυκάων μὲν δὴ ὅποι καὶ δι' ἥντινα αἰτίαν ἀπεχώρησεν, ἑτέρωθι δηλώσω: Μύλητος δὲ τελευτήσαντος παρέλαβεν ὁ παῖς Εὐρώτας τὴν ἀρχήν» - (Παυσανίας, Λακωνικά, Ι, 1 -2)
2. «ἀποθανόντος Λέλεγος, ὃς ἐβασίλευεν ἐν τῇ νῦν Λακωνικῇ, τότε δὲ ἀπ' ἐκείνου Λελεγίᾳ καλουμένῃ, Μύλης μὲν πρεσβύτερος ὢν τῶν παίδων ἔσχε τὴν ἀρχήν, Πολυκάων δὲ νεώτερός τε ἦν ἡλικίᾳ καὶ δι' αὐτὸ ἰδιώτης» - Παυσανίας, Μεσσηνιακά

Θερμοπύλες -Άγαλμα του βασιλέα Ευρώτα 

Ευρώτας

Διαδέχτηκε τον πατέρα του Μύλη και ήταν ο τρίτος μυθικός βασιλιάς της Λακωνίας. Γυναίκα του ήταν η Ευρυδίκη και μαζί της έκανε μιά κόρη, την Σπάρτη, από την οποία πήρε το όνομα της η ομώνυμη πόλη, και η οποία παντρεύτηκε τον Λακεδαίμονα, ο οποίος και τον διαδέχτηκε. Ο Ευρώτας ένα από τα έργα που έκανε ήταν να ρυθμίσει την κοίτη του ποταμού που διέσχιζε την Λακωνία και αργότερα πήρε και το όνομα του. Σύμφωνα με τη μυθολογία, θέλησε να δώσει διέξοδο στα λιμνάζοντα νερά γύρω από τη Σπάρτη, γι'αυτό άνοιξε διώρυγα και διοχέτευσε τα νερά προς τη θάλασσα. Έτσι δημιουργήθηκε το ποτάμι, που πήρε το όνομα του, Ευρώτας. Άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο Ευρώτας μετά από μια ατιμωτική ήττα από τους Αθηναίους, έπεσε στο ποτάμι και πνίγηκε και έτσι πήρε το όνομα του.

Αναφορές:

1. «Μύλητος δὲ τελευτήσαντος, παρέλαβεν ὁ παῖς Εὐρώτας τὴν ἀρχήν. Οὗτος τὸ ὕδωρ τὸ λιμνάζον ἐν τῷ πεδίῳ διώρυγι κατήγαγεν ἐπὶ θάλασσαν· ἀπορρυέντος δὲ (ἦν γὰν δὴ τὸ ὑπόλοιπον ποταμοῦ ῥεῦμα), ὠνόμασεν Εὐρώταν. Ἅτε δὲ οὐκ ὄντων αὐτῷ παίδων ἀρρένων, βασιλεύειν καταλείπει Λακεδαίμονα, μητρὸς μὲν Ταυγέτης ὄντα, ἀφ' ἧς καὶ τὸ ὄρος ὠνομάσθη, ἐς Δία δὲ πατέρα ἀνήκοντα κατὰ τὴν φήμην. Συνῴκει δὲ ὁ Λακεδαίμων Σπάρτῃ θυγατρὶ τοῦ Εὐρώτα.» - (Παυσανία, Λακωνικά, Ι, 1 -2)
2. «ἀποθανόντος Λέλεγος, ὃς ἐβασίλευεν ἐν τῇ νῦν Λακωνικῇ, τότε δὲ ἀπ' ἐκείνου Λελεγίᾳ καλουμένῃ, Μύλης μὲν πρεσβύτερος ὢν τῶν παίδων ἔσχε τὴν ἀρχήν, Πολυκάων δὲ νεώτερός τε ἦν ἡλικίᾳ καὶ δι' αὐτὸ ἰδιώτης, ἐς ὃ Μεσσήνην τὴν Τριόπα τοῦ Φόρβαντος ἔλαβε γυναῖκα ἐξ Ἄργους.» - (Παυσανία, Μεσσηνιακά, 1 -2)

Λακεδαίμονας

O Λακεδαίμονας ήταν ο τέταρτος μυθικός βασιλιάς της Λακωνίας. Ήταν γιος του Δία και της νύμφης Ταϋγέτης που για την τιμήσει έδωσε στο βουνό το όνομα της. Ήταν παντρεμένος με την Σπάρτη κόρη του Ευρώτα τον οποίο και διαδέχτηκε στον θρόνο . Από το όνομά του ονομάστηκε και η περιοχή σε Λακεδαιμονία και οι κάτοικοι της αρχαίας Σπάρτης Λακεδαίμονες και θεωρείται γενάρχης τους, από αυτόν ονομάστηκε η πόλη Σπάρτη για να τιμήσει την γυναίκα του.

Αναφορά:

1. "ἅτε δὲ οὐκ ὄντων: αὐτῷ παίδων ἀρρένων βασιλεύειν καταλείπει Λακεδαίμονα, μητρὸς μὲν Ταϋγέτης ὄντα, ἀφ' ἧς καὶ τὸ ὄρος ὠνομάσθη, ἐς Δία δὲ πατέρα ἀνήκοντα κατὰ τὴν φήμην: συνῴκει δὲ ὁ Λακεδαίμων Σπάρτῃ θυγατρὶ τοῦ Εὐρώτα. τότε δὲ ὡς ἔσχε τὴν ἀρχήν, πρῶτα μὲν τῇ χώρᾳ καὶ τοῖς ἀνθρώποις μετέθετο ἀφ' αὑτοῦ τὰ ὀνόματα, μετὰ δὲ τοῦτο ᾤκισέ τε καὶ ὠνόμασεν ἀπὸ τῆς γυναικὸς πόλιν, ἣ Σπάρτη καλεῖται καὶ ἐς ἡμᾶς." - (Παυσανία, Λακωνικά, Ι, 1 -2)

Αμύκλας

Ο Αμύκλας ήταν ο πέμπτος μυθικός βασιλιάς της Λακεδαίμονος ή Λακεδαίμονας.
Ήταν γιος του Λακεδαίμονα και το διαδέχτηκε όταν πέθανε, ήταν ο 5ος μυθικός βασιλιάς στην Λακωνία. Όταν έγινε βασιλιάς έχτισε τις Αμύκλες και την έκανε πρωτεύουσα του κράτους του. Παντρεύτηκε την Διομήδη και έκανε μαζί της τρία παιδιά τον Υάκινθο, τον Άργαλο και τον Κυνόρτα. Τον διαδέχτηκε ο Άργαλος και αυτόν ο Κυνόρτας.

Αναφορά:

1. "Ἀμύκλας δὲ ὁ Λακεδαίμονος, βουλόμενος ὑπολιπέσθαι τι καὶ αὐτὸς ἐς μνήμην, πόλισμα ἔκτισεν ἐν τῇ Λακωνικῇ. Γενομένων δέ οἱ παίδων, Ὑάκινθον μὲν νεώτατον ὄντα καὶ τὸ εἶδος κάλλιστον κατέλαβεν ἡ πεπρωμένη πρότερον τοῦ πατρός, Καὶ Ὑακίνθου μνῆμά ἐστιν ἐν Ἀμύκλαις ὑπὸ τὸ ἄγαλμα τοῦ Ἀπόλλωνος. Ἀποθανόντος δὲ Ἀμύκλα, ἐς Ἄργαλον τὸν πρεσβύτατον τῶν Ἀμύκλα παίδων, καὶ ὕστερον ἐς Κυνόρταν, Ἀργάλου τελευτήσαντος, ἀφίκετο ἡ ἀρχή." - Παυσανία, Λακωνικά, κεφάλαιο Α΄

Άργαλος

Ο Άργαλος ήταν ο έκτος στη σειρά μυθικός βασιλιάς της Λακεδαιμονίας. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Αμύκλα , τον οποίο και διαδέχτηκε, και της Διομήδης. Είχε δύο αδελφούς, τον Υάκινθο και τον Κυνόρτα, ο οποίος ήταν και διάδοχος του.

Αναφορά:

1. "Ἀποθανόντος δὲ Ἀμύκλα, ἐς Ἄργαλον τὸν πρεσβύτατον τῶν Ἀμύκλα παίδων, καὶ ὕστερον ἐς Κυνόρταν, Ἀργάλου τελευτήσαντος, ἀφίκετο ἡ ἀρχή." - Παυσανία, Λακωνικά, κεφάλαιο Α΄

Κυνόρτας

Ο Κυνόρτας ήταν μυθικός ήρωας και ο έβδομος μυθικός βασιλιάς της Λακεδαιμονίας.
Ήταν γιος του Αμύκλα και της Διομήδης, αδελφός του Υάκινθου, ενώ ήταν πατέρας του Λακεδαίμονα. Κατά μια εκδοχή είχε γιο και τον Οίβαλο.

Αναφορά:

1. «Ἀποθανόντος δὲ Ἀμύκλα, ἐς Ἄργαλον τὸν πρεσβύτατον τῶν Ἀμύκλα παίδων, καὶ ὕστερον ἐς Κυνόρταν, Ἀργάλου τελευτήσαντος, ἀφίκετο ἡ ἀρχή. Κυνόρτα δὲ ἐγένετο Οἴβαλος». - Παυσανία, Λακωνικά κεφάλαιο Α΄

Οίβαλος

Ο Οίβαλος στην ελληνική μυθολογία ήταν ο όγδοος μυθικός βασιλιάς της Σπάρτης, απόγονος του Λέλεγα και του Λακεδαίμονα. Σύμφωνα με τις λακωνικές παραδόσεις, ο Οίβαλος ήταν γιος του Κυνόρτα και πατέρας της Αρήνης, συζύγου του Αφαρέως. Σύμφωνα με άλλες αναφορές, ο Οίβαλος ήταν γιος του Περιήρους και πατέρας απο την Γοργοφόνη, του Ικαρίου, της Άρνης και του Τυνδάρεω. Ακόμα, ο Ιπποκόων λέγεται ότι ήταν νόθος γιος του απο μια ερωμένη του.

Αναφορά:

1. "...Κυνόρτα δὲ ἐγένετο Οἴβαλος..." - Παυσανία, Λακωνικά , κεφάλαιο Β΄

Από τα αφιερωματικά αγαλματίδια των Σπαρτιατών 

Ιπποκόων

Ο Ιπποκόων ήταν πρόσωπο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, νόθος γιος του Οιβάλου, βασιλιά της Σπάρτης, και της νύμφης Βατείας (ή της βασίλισσας Γοργοφόνης, και άρα νόμιμος, κατ' άλλη εκδοχή). Επομένως ο Ιπποκόων ήταν ετεροθαλής αδελφός του Ικαρίου και του Τυνδάρεω. Το όνομα «Ιπποκόων» σημαίνει «αυτός που καταλαβαίνει τους ίππους». Μεγαλύτερος στην ηλικία από τα αδέλφια του, ο Ιπποκόων, μόλις απεβίωσε ο πατέρας τους, τα έδιωξε από τη Σπάρτη και σφετερίσθηκε έτσι την εξουσία. Είχε ήδη τότε 12 γιούς, τους Ιπποκοωντίδες, που τον βοήθησαν στο άνομο αυτό έργο του. Στην Αινειάδα, αναφέρεται ότι συμμετέσχε στον διαγωνισμό τοξοβολίας στη μνήμη του Αγχίση.
Γενικά, ο Ιπποκόωντας και οι γιοί του ήταν άνθρωποι βίαιοι και αδίστακτοι. Μετά από χρόνια, κίνησαν την οργή του Ηρακλή. Τότε ο Ηρακλής εισέβαλε στη Λακεδαίμονα, αλλά τραυματίσθηκε και υποχρεώθηκε να επιστρέψει στη βάση του. Αφού πέρασε λίγος καιρός, ο Ηρακλής συμμάχησε με τον Κηφέα και τους γιούς του, και επέστρεψε στη Λακωνία. Σε μάχη που επακολούθησε, ο Ιπποκόων και τα παιδιά του σκοτώθηκαν. Αμέσως μετά ο Ηρακλής αποκατέστησε τον Τυνδάρεω στον θρόνο του.
Αναφέρεται από τον Παυσανία (Γ΄ 15, 3) ότι στη Σπάρτη υπήρχε ιερό του Ηρακλέους με άγαλμα που παρίστανε τον ήρωα να κρατά όπλα, πράγμα που συμβόλιζε τον αγώνα του εναντίον του Ιπποκόωντα και υπέρ του Τυνδάρεω.

Αναφορά:

1. " ᾧ περὶ τῆς βασιλείας Ἱπποκόων ἠμφισβήτει, καὶ κατὰ πρεσβείαν ἔχειν ἠξίου τὴν ἀρχήν. Προσλαβὼν δὲ Ἰκάριον καὶ τοὺς στασιώτας παρὰ πολύ τε ὑπερεβάλετο δυνάμει Τυνδάρεων, καὶ ἠνάγκασεν ἀποχωρῆσαι δείσαντα, ὡς μὲν Λακεδαιμόνιοί φασιν, ἐς Πελλάναν· Μεσσηνίων δέ ἐστιν ἐς αὐτὸν λόγος, Τυνδάρεων φεύγοντα ἐλθεῖν ὡς Ἀφαρέα ἐς τὴν Μεσσηνίαν, εἶναί τε Ἀφαρέα τὸν Περιήρους, ἀδελφὸν Τυνδάρεω πρὸς μητρός· καὶ οἰκῆσαί τε αὐτὸν τῆς Μεσσηνίας φασὶν ἐν Θαλάμαις, καὶ τοὺς παῖδας ἐνταῦθα οἰκοῦντι αὐτῷ γενέσθαι. (5) Χρόνῳ δὲ ὕστερον κατῆλθέ τε ὑπὸ Ἡρακλέους Τυνδάρεως, καὶ ἀνενεώσατο τὴν ἀρχὴν·" - Παυσανία, Λακωνικά, κεφάλαιο Α΄

Από τα αφιερωματικά αγαλματίδια των Σπαρτιατών 

Τυνδάρεως

Στην ελληνική μυθολογία ο Τυνδάρεως ήταν γιος του Περιήρους (ή του Οιβάλου) και της Γοργοφόνης, κόρης του Περσέα. Ο Τυνδάρεως ήταν σύζυγος της Λήδας και ο πατέρας της Ελένης και της Κλυταιμνήστρας (η Λήδα γέννησε επίσης με τον Δία τους Διόσκουρους). Ο Τυνδάρεως ήταν βασιλιάς της Λακεδαίμονος και αδελφός του Λευκίππου, του Αφαρέως και του Ικαρίου.
Σύμφωνα με τον Ησίοδο, όταν κάποτε ο Τυνδάρεως θυσίασε στους θεούς παρέλειψε την Αφροδίτη, γι' αυτό και εκείνη έκανε τις θυγατέρες του άπιστες και επιπόλαιες γυναίκες. Εξάλλου, ο Τυνδάρεως συνδέεται και με τον κύκλο του Ηρακλή: Ο Ικάριος και ο Τυνδάρεως εκδιώχθηκαν από τον ετεροθαλή αδελφό τους Ιπποκόωντα, οπότε κατέφυγαν στην Πλευρώνα, στο ανάκτορο του Θεστίου, όπου παρέμειναν και τον βοήθησαν να αντιμετωπίσει τους γείτονες εχθρούς του. Αργότερα, ο Ηρακλής σκότωσε τον Ιπποκόωντα και τους γιούς του, και επανέφερε τον Τυνδάρεω στον θρόνο της Σπάρτης. Σε αυτή τη μάχη ο Ηρακλής έχασε τον αδελφό του, τον Ιφικλή.

Από τα αφιερωματικά αγαλματίδια των Σπαρτιατών 

Μενέλαος

Στην ελληνική μυθολογία, ο Μενέλαος ήταν αδελφός του Αγαμέμνονα και σύζυγος της Ωραίας Ελένης. Κατά την κυρίαρχη εκδοχή (Ιλιάδα) ήταν γιος του Ατρέως και της Αερόπης, εγγονός του Πέλοπα και της Ιπποδάμειας.
Σύμφωνα με άλλη, μεταγενέστερη, εκδοχή, ο Μενέλαος και ο Αγαμέμνονας ήταν γιοί του Πλεισθένους και εγγονοί του Ατρέα, τους ανάθρεψε όμως ο παππούς τους. Σε κάποια περίσταση διώχθηκαν από τις Μυκήνες και κατέφυγαν στη Σπάρτη, όπου βασιλιάς ήταν ο Τυνδάρεως. Διαγωνιζόμενος εκεί με άλλους μνηστήρες, ο Μενέλαος πήρε ως σύζυγο την Ωραία Ελένη, κόρη του Τυνδάρεω. Μετά λοιπόν και τον θάνατο των Διοσκούρων, ο Τυνδάρεως έδωσε το βασίλειό του στον Μενέλαο και την Ελένη.
Από τον γάμο του Μενελάου και της Ελένης γεννήθηκαν η Ερμιόνη και ο Νικόστρατος. Μεταγενέστεροι συγγραφείς αναφέρουν ότι παιδιά τους ήταν και οι: Αιθιόλας, Θρόνιος, Μορράφιος, Πλεισθένης ο Νεότερος και Μελίτη.
Ακολούθησε η εκστρατεία των Ελλήνων στην Τροία για την Ωραία Ελένη, που οδήγησε στον Τρωικό Πόλεμο. Ο ίδιος ο Μενέλαος πήρε μέρος στην εκστρατεία με εξήντα πλοία, αλλά δεν έγινε ο γενικός αρχηγός της εξαιτίας του ήπιου χαρακτήρα του, οπότε η αρχηγία πέρασε στον βίαιο αδελφό του, τον Αγαμέμνονα. Ο Μενέλαος ήταν ένας από εκείνους που κρύφθηκαν μέσα στον Δούρειο Ίππο.

Ο Ορέστης σκοτώνει τον Αίγισθο, ερυθρόμορφη πελίκη, 500 π.Χ., Βιέννη Ιστορικό Μουσείο.

Ορέστης

Στην ελληνική μυθολογία, ο Ορέστης ήταν γιος του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, αδερφός της Ηλέκτρας και της Ιφιγένειας. Μετά τη δολοφονία του Αγαμέμνονα από την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο, η Ηλέκτρα τον φυγάδευσε στη Φωκίδα, στο βασιλιά Στρόφιο, που ήταν θείος του. Ύστερα από χρόνια, ο Ορέστης επέστρεψε στις Μυκήνες με το φίλο και ξάδελφό του Πυλάδη, και εκδικήθηκε το θάνατο του πατέρα του σκοτώνοντας την Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της.
Οι Ερινύες, όμως, οι θέες της εκδίκησης, άρχισαν να τον καταδιώκουν, μέχρι που έφτασε στην Αθήνα και δικάστηκε στον Άρειο Πάγο, όπου με την ψήφο της θεάς Αθηνάς αθωώθηκε. Για να εξιλεωθεί, ωστόσο, ο Ορέστης θα έπρεπε να φέρει στην Αθήνα το άγαλμα της θεάς Άρτεμης από την Ταυρίδα. Στη χώρα των Ταύρων, ο Ορέστης και ο Πυλάδης παραλίγο να θυσιαστούν στο βωμό της θεάς από την ίδια την Ιφιγένεια. Αφού τα δυο αδέρφια αναγνωρίστηκαν, με ένα τέχνασμα που σκαρφίστηκε η Ιφιγένεια κατάφεραν να ξεφύγουν από το βασιλιά της χώρας, Θόα, και να γυρίσουν πίσω σώοι στην Αθήνα.
Σύμφωνα με το μύθο, ο Ορέστης παντρεύτηκε την Ερμιόνη, κόρη του Μενέλαου και της Ωραίας Ελένης. Ήταν βασιλιάς του Άργους, των Μυκηνών και της Λακεδαίμονας. Σκοτώθηκε κατά την κάθοδο των Δωριέων, στην τελική μάχη που έγινε. Γιος του ήταν ο Τισαμενός.

Από τα αφιερωματικά αγαλματίδια των Σπαρτιατών 

Τισαμενός

O Τισαμενός ήταν ο τελευταίος μυθικός βασιλιάς της Λακεδαιμονίας και του Άργους.
Ήταν γιος του Ορέστη και της Ερμιόνης. Ο πατέρας ήταν βασιλιάς του Άργους των Μυκηνών και της Σπάρτης αλλά σκοτώθηκε στην τελική μάχη με τους Ηρακλείδες . Ο Τισαμενός έχασε το βασίλειο της Σπάρτης από τον Αριστόδημο με δόλο και αμαχητί αφού από προδοσία αποσύρθηκε αρχικά στις Αμύκλες και μετά εκδιώχτηκε εντελώς από το βασίλειο του. Ο Τισαμενός κινήθηκε μαζί με τον λαό του στην Αχαία που ζούσαν Ίωνες και είχαν κοινή καταγωγή, εκεί έγινε δεκτός από τους κατοίκους και επιτράπηκε η κατοίκηση τους στις Ιωνικές πόλεις της Αχαΐας. Η συγκατοίκηση αυτή δεν κράτησε πολύ, οι Αχαιοί φοβούμενοι τον Τισαμενό μην καταλάβει τον θρόνο αποφάσισαν να τον διώξουν μαζί με τον λαό του , η διαμάχη αυτή οδήγησε σε πόλεμο τον οποίο νίκησαν οι Αχαιοί και Τισαμενός έχασε την ζωή του και τάφηκε στην Ελίκη. Αργότερα τα οστά του μεταφέρθηκαν και τάφηκαν στην Σπάρτη.

Αναφορές:

1. "...Κατελθόντων δὲ Ἡρακλειδῶν ἐπὶ Τισαμενοῦ τοῦ Ὀρέστου βασιλεύοντος, Μεσσήνη μὲν καὶ Ἄργος..." - Παυσανία, Λακωνικά
2. "τότε δὲ ὑπὸ Δωριέων ἐκπεπτωκότες ἔκ τε Ἄργους καὶ ἐκ Λακεδαίμονος ἐπεκηρυκεύοντο Ἴωσιν αὐτοί τε καὶ ὁ βασιλεὺς Τισαμενὸς ὁ Ὀρέστου γενέσθαι σύνοικοί σφισιν ἄνευ πολέμου: τῶν δὲ Ἰώνων τοὺς βασιλέας ὑπῄει δέος, μὴ Ἀχαιῶν ἀναμιχθέντων αὐτοῖς Τισαμενὸν ἐν κοινῷ βασιλέα ἕλωνται κατά τε ἀνδραγαθίαν καὶ γένους δόξαν. Ἰώνων δὲ οὐ προσεμένων τοὺς Ἀχαιῶν λόγους ἀλλὰ ἐπεξελθόντων σὺν ὅπλοις, Τισαμενὸς μὲν ἔπεσεν ἐν τῇ μάχῃ, Ἴωνας δὲ Ἀχαιοὶ κρατήσαντες ἐπολιόρκουν καταπεφευγότας ἐς Ἑλίκην καὶ ὕστερον ἀφιᾶσιν ἀπελθεῖν ὑποσπόνδους. Τισαμενοῦ δὲ τὸν νεκρὸν Ἀχαιῶν ἐν Ἑλίκῃ θαψάντων, ὕστερον χρόνῳ Λακεδαιμόνιοι τοῦ ἐν Δελφοῖς σφισιν ἀνειπόντος χρηστηρίου κομίζουσι τὰ ὀστᾶ ἐς Σπάρτην, καὶ ἦν καὶ ἐς ἐμὲ ἔτι αὐτῷ τάφος, ἔνθα τὰ δεῖπνα Λακεδαιμονίοις ἐστὶ τὰ Φειδίτια καλούμενα" - Παυσανία Αχαϊκά

Από τα αφιερωματικά αγαλματίδια των Σπαρτιατών 

Αριστόδημος ο Ηρακλείδης

Ο Αριστόδημος ήταν απόγονος του Ηρακλή και εγγονός του Ύλλου. Χρονικά κατατάσσεται στον 12ο αι. π.Χ., ενώ ο θάνατός του χρονολογείται το 1104 π.Χ.
Ο Αριστόδημος συμμετείχε στην κάθοδο των Δωριέων μαζί με τους αδελφούς του Τήμενο, Κρεσφόντη και τον Ιππότη ο οποίος στην πορεία εκδιώχθηκε μετά απο χρησμό της Πυθίας, εκστράτευσαν απο την Δωρίδα κατά των Αχαιών, ο Τήμενος κατέλαβε την Αργολίδα, ο Κρεσεφόντης την Μεσσηνία και ο Αριστόδημος την Λακωνία, αμαχητί αφού περιόρισε τον Βασιλιά της Λακωνίας Τισαμενό στις Αμύκλες και αργότερα με την βοήθεια προδότη τον έδιωξε και τις κατέλαβε. Αργότερα μοίρασε την Λακωνία στους δυο δίδυμους γιους του καθιερώνοντας και την συμβασιλεία. Στον Ευρυσθένη έδωσε την περιοχή των Λιμνών και στον Προκλή την Πιτάνη, οι περιοχές αυτές αργότερα ήταν δύο από τις πέντε κόμες που αποτελούσαν το Σπαρτιάτικο βασίλειο.

Αναφορά:

1. «Ἐν Λακεδαίμονι δὲ ὄντων διδύμων τῶν Ἀριστοδήμου παίδων, οἰκίαι δύο βασίλειαι γίνονται· συναρέσαι γὰρ τῇ Πυθίᾳ φασίν. Ἀριστοδήμῳ δὲ αὐτῷ πρότερον τὴν τελευτὴν συμβῆναι λέγουσιν ἐν Δελφοῖς, πρὶν ἢ Δωριέας κατελθεῖν ἐς Πελοπόννησον. οἱ μὲν δὴ ἀποσεμνύνοντες τὰ ἐς αὐτὸν τοξευθῆναι λέγουσιν Ἀριστόδημον ὑπὸ Ἀπόλλωνος, ὅτι οὐκ ἀφίκοιτο ἐπὶ τὸ μαντεῖον, παρὰ δὲ Ἡρακλέους ἐντυχόντος οἱ πρότερον πύθοιτο, ὡς ἐς Πελοπόννησον Δωριεῦσι γενήσεται ἥδε ἡ κάθοδος. Ὁ δὲ ἀληθέστερος ἔχει λόγος, Πυλάδου τοὺς παῖδας καὶ Ἠλέκτρας, ἀνεψιοὺς ὄντας Τισαμενῷ τῷ Ὀρέστου, φονεῦσαι τὸν Ἀριστόδημον. Ὀνόματα μὲν δὴ τοῖς παισὶν αὐτοῦ Προκλῆς καὶ Εὐρυσθένης ἐτέθη· δίδυμοι δὲ ὄντες διάφοροι τὰ μάλιστα ἦσαν» - Παυσανίας, Λακωνικά, Κεφάλαιο Β΄

Γενεαλογία των Λακεδαιμονίων

ΓΑΙΑ (ΔΑΜΑΤΕΡ)

Στα απώτερα μυθικά χρόνια εκείνα που δεν μπορούμε να τεκμηριώσουμε, στα χρόνια της κοσμογονίας για τη ανάγκη της σκέψης μας θα βάλουμε μια αρχή.
Μια αρχή αυθαίρετη αλλά αναγκαία. Πρέπει να σταθούμε κάπου, να ακουμπήσουμε.
Και τι καλύτερο από το να ακουμπήσουμε στην Γή την μάνα Γαία, την «Δά Μάτερ» στην Δωρική διάλεκτο. Την προηγηθείσα του «Πάτερ», τον οποίο στην ουσία δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε. Εμφανίζεται στην μυθολογία περιστασιακός, και πολλές φορές διαφορετικός για κάθε νεογέννητο. Ταυτίζεται με τις ιδιότητες του Θεού άσχετα με τις ονομασίες, ή τις παραδόσεις του κάθε λαού.
Η Γαία είναι το θηλυκό που γεννά με την συμμετοχή κάποιου αρσενικού, του Ουρανού, του Δία, του Πατρός γενικότερα. Ο Πάτερ εγκαθιστά (ΠΑ) στερεοποιεί βάζει βάσεις και ρίζες, και ή Μάτερ (ΜΑ) διαμορφώνει αναπτύσσει παράγει.

1. ΛΕΛΕΓΑΣ

Στην Λακεδαίμονα πρώτος μυθικός βασιλιάς αναφέρεται ο «γηγενής» Λέλεγας.
Αυτός ο μυθικός ηγέτης, μπορεί να ερμηνευθεί σαν τον «Νόμο» πριν γίνει νόμος, δηλαδή προτού διανεμηθεί (Νέμω) και εκπαιδευτούν οι άνθρωποι να ζουν με αυτόν σαν κανόνα. Όταν ήταν ακόμη Lex-legis, ανώτερος, βαθύτερος, ακατανόητος, από τους κοινούς θνητούς (φυσικός, ηθικός, νόμος, ρήτρα).
Οι κοινοί θνητοί στους οποίους έγινε, εκπαίδευση σε αυτό τον νόμο, ήταν οι ΛΕ ή ΛΑ ή Λ. που ζούσαν ή εγκαταστάθηκαν στην ομώνυμη χώρα. Ένας λαός μάλλον χαρισματικός αφού επελέγη να εκπαιδευτεί, και αργότερα να εκπαιδεύσει τους υπολοίπους θνητούς. Από την ρίζα ΛΑ, ΛΑΣ προέρχονται πολλά, και ο λαός από εκεί προέρχεται, και ο βασιλεύς, ή βάσις του λαού το στήριγμα και ο προστάτης του.

Φωτ. Λουκάς Χαψής

Να θυμηθούμε την νότα Λα την εφαρμογή της μουσικής στην χαρά και την εξέλιξη των ανθρώπων. Η έννοια και η λέξη Λάς είναι το φωτεινό το θεϊκό, εκείνο που προέρχεται από τον ουρανό. Αλλά και στην πραγματικότητα της άγριας εκείνης εποχής, πύρινα ουράνια σώματα έπεφταν στην Γή με καταστροφικές αλλά και θαυμαστές συνέπειες. Ταυτίστηκε η λέξη με το φωτεινό, και ταυτόχρονα με το στερεό την πέτρα, αφού μετά την δράση τους οι μετεωρίτες έμεναν ανενεργές πέτρες στην επιφάνεια της Γής, ισχυρά όμως λατρευτικά αντικείμενα, για τον πρωτόγονο άνθρωπο. Δεν είναι σύμπτωση που ο Χριστός την θρησκεία μας στήριξε πάνω στον Πέτρο(πέτρα) σύμφωνα με την ευαγγελική ρήση. Το ίδιο το σχήμα Λ συμβολίζει το ανώτερο και αρχικό σημείο, που διαχέεται και προβάλλεται πάνω στην Γή, μοιάζοντας με μια φωτεινή πηγή που εκπέμπει φώς. Αυτό το σύμβολο κοσμούσε την σπαρτιάτικη ασπίδα, αλλά και στην ουσία ή προσήλωση στην αρετή, και η υποταγή στους νόμους αποτέλεσαν, σε όλη την διάρκεια της ιστορίας τα κυριότερα ιδανικά για τους Λακεδαιμόνιους. Δεν είναι ίσως υπερβολή αν ισχυρισθεί κάποιος πώς αν δεν υπήρχε η Σπάρτη δεν θα υπήρχε η αρετή. Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και η μεταγενέστερες θεωρίες, σε μεγάλο βαθμό, αλλά και ή τέχνη στηρίζεται στην Δωρική βάση. Ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Πυθαγόρας, ακόμα και ο Χριστός κινούνται σε αυτό το μήκος ιδεολογικής θεώρησης των πραγμάτων και του ανθρώπου. Η λιτότητα, η περιεκτικότητα, το μέτρο, η αυτογνωσία, η ταπεινότητα, και η απλότητα, αλλά και η αγάπη για τον άνθρωπο, πηγάζουν από το «Λελεγιακό Νόμο». Θα μπορούσε κάποιος δίκαια να αμφισβήτηση το τελευταίο, αν το εξετάσει με επιπολαιότητα.

Αλλά η αληθινή αγάπη για τον άνθρωπο είναι η προσπάθεια για την εξύψωση του, σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο, και όχι με κριτήρια υλιστικά.  Λελεγία ονομάσθηκε και η περιοχή από τον οικιστή της, όπως διαπιστώνουμε σε μεταγενέστερες αναφορές.
Σύζυγος του ήταν η Πέρδιξ, που δηλώνει την εγκατάσταση στην περιοχή (ΠΕΡΔΙΞ=ΠΕ=ΠΑ που σημαίνει σταθεροποίηση). Παιδιά τους η Θεράπνη, ο Βούμελχος, ο Πολυκάων, και ο Μύλης. Η αποκωδικοποίηση των ονομάτων μοιάζει απλή και εύκολη, αρκεί κάποιος να μπορεί να φανταστεί την απώτερη εκείνη εποχή. Η Θεράπνη υποδηλώνει την πρωταρχική σχέση του ανθρώπου με την απασχόληση, την θεραπεία, διαφόρων λειτουργιών που σήμερα μας είναι αυτονόητες. Ο μύθος τις παρουσιάζει και τις ονοματίζει. Ο Βούμελχος είναι η εκπαίδευση και ή ενασχόληση του ανθρώπου με την κτηνοτροφία, υποτάσσονται τα ζώα στον άνθρωπο και τα χρησιμοποιεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Ο Μύλης είναι η εκπαίδευση στην γεωργία έργο λιγότερο επικίνδυνο, με τα ίδια όμως αποτελέσματα, για αυτό καθίσταται και το κυρίαρχο στην διαδοχή, των μυθικών βασιλέων. Όλα αυτά βεβαίως συνέβαιναν, σε ένα περιβάλλον δύσκολο και εχθρικό, που προσπαθούσε να σταθεροποιηθεί, με φωτιές από μετεωρίτες ή από άλλες κλιματολογικές αιτίες. Σε αυτό το περιβάλλον, είχε ισότιμη κυριαρχία ο Πολυκάων.

2. ΜΥΛΗΣ

Ο Μύλης συνεχιστής του εξελικτικού έργου επιμορφώνει τους κοινούς θνητούς, πώς να παράγουν την τροφή τους. Κυριαρχεί αυτός και διαδέχεται τον Λέλεγα, επειδή προσφέρει λιγότερο επικίνδυνο τρόπο διαβίωσης στους ανθρώπους από τους αδελφούς του. Είναι ο εισηγητής της επεξεργασίας των σιτηρών και της μετατροπής τους σε αλεύρι και ψωμί, βασική τροφή του ανθρωπίνου είδους μέχρι τις μέρες μας.
Σύζυγός του η Κλεοχάρεια, η μέθοδος του εκπολιτισμού των θνητών με βάση την ανθρώπινη φύση, που πέρασε από το ζωώδες στο κοινωνικό και το «χάριεν».
Αυτά συνέβαιναν σε εποχές που η γνώση, η φήμη (κλέος), ήταν στα αρχικά στάδια, όπως σε ένα βρέφος που έχει τα πρώτα του βιώματα. Πρέπει λοιπόν να συνοδεύεται ή εκπαίδευση από αρμονία και ψυχική ανάταση για να είναι αρεστή και εύπεπτη. Έτσι συμπληρώνεται από τα χαρίσματα τις χάρες, αλλά και την χαρά από το αποτέλεσμα της δημιουργίας των πρωτόπειρων ανθρώπων.

3. ΕΥΡΩΤΑΣ

Το αποτέλεσμα της εξέλιξης που δημιούργησε ό Μύλης και ή Κλεοχάρεια ήταν η γέννηση του Ευρώτα. Μετά την γέννηση του τέθηκε στην υπηρεσία του ανθρώπου και έγινε πάροχος καλών. Όπως το όνομά του παραπέμπει ήταν εκείνος που παρείχε πλούσια τα αγαθά, για να ευημερεί το βασίλειο του. Ο γιός του Μύλη, παίρνει σύζυγο την νύμφη Ευρυδίκη, η την Κλείτα κατά άλλη εκδοχή, και αποκτά την ποτάμια νύμφη Τίασα και την Σπάρτη. Η Ευρυδίκη συνεισφέρει στην δίκαιη κατανομή των αγαθών που απορρέουν από αυτόν, και κατευθύνονται προς όλους τους υπηκόους του. Η Κλείτα κατά την δεύτερη εκδοχή, είναι αυτή που τον κατευθύνει ούτως ώστε να αποδίδει τα οφέλη που πηγάζουν από αυτόν και μηδενίζει την καταστροφική του δύναμη. Με αυτές τις προϋποθέσεις δημιουργείται το υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα στηθεί η επόμενη εποχή, και θα συνεχισθεί η εξέλιξη των όντων σε ανώτερο επίπεδο. Η μια από τις κόρες η νύμφη Τίασα φροντίζει να ποτίσει, και να εισφέρει με τις μαγικές της δυνάμεις, στην άλλη αδελφή της την Σπάρτη την δυνατότητα της εκκόλαψης και της αναπαραγωγής του είδους, που μπολιασμένο από περισσότερα προτερήματα, θεόσταλτα κατά κύριο λόγο, θα μετατρέψει τους θνητούς σε άνω θρώσκοντα όντα δηλαδή ανθρώπους. Δεν είναι η υπόθεση αυτή παραμυθένια διότι την ίδια διεργασία την έχουμε δει να συμβαίνει σε ιστορικούς χρόνους με τις διάφορες θρησκείες, ή με φωτισμένους ανθρώπους.

Ναός Αμυκλαίου Απόλλωνος -  Φωτ Ελπίδα Αποστολέλη 

Ο κύκλος τελειώνει με την Σπάρτη έτοιμη και ώριμη να δεχθεί τον κατάλληλο σπόρο, για να γεννηθούν οι άνθρωποι από την γήινη μάννα και τον θεϊκό σπόρο.
Την εποχή στην οποία αναφερόμαστε, κυρίαρχο ρόλο παίζει ο Φυσικός νόμος, που προσπαθεί να σταθεροποιηθεί και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, και τούς κανόνες πάνω στις οποίες θα οικοδομηθεί το περιβάλλον και η Ζωή.

METABATIKH ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Παράλληλα σε όλη αυτήν την τεράστια και άγνωστη χρονική περίοδο η Γαία γεννούσε άλλοτε με σύντροφο τον Ωκεανό και άλλοτε με σύντροφο τον Ουρανό. Η ένωση της Γαίας και του Ουρανού γεννά τους Τιτάνες. Οι Τιτάνες ήταν κυρίαρχοι σε άγνωστους και τεράστιους χώρους, χερσαίους, υδάτινους και ουράνιους. Η έννοια Τι είναι αυτό που αποδίδει κάτι το θαυμαστό σε μέγεθος, κάτι που μας γεμίζει δέος και απορία. Τάν είναι η απόδοση της χώρας, της περιοχής, της πατρίδας, και αυτή την έννοια έχει και το γνωστό μας «τάν ή επί τας». Δεν έχει τόσο μεγάλη βαρύτητα για έναν λαό, όπως οι Λακεδαίμονιοι, να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ασπίδα, αλλά για την πατρίδα του, στην κυριολεξία και όχι μεταφορικά. Αξίζει να σημειωθεί πως τα κύρια χαρακτηριστικά των Τιτάνων είναι το μεγάλο μέγεθος και η τεράστια δύναμη, ενώ σε υποδεέστερη μορφή υπάρχουν σε αυτούς το πνεύμα και οι αρετές.Αυτά τα τελευταία επικρατούν στους απογόνους τους, και με αυτά σαν όπλα εκείνοι κερδίζουν την Τιτανομαχία, και αλλάζει η εποχή για την ανθρωπότητα.
Από τον Κρόνο και την Ρέα γεννιέται ο Ζεύς, ο κυριότερος, και ισχυρότερος της νέας γενιάς οντοτήτων εκ του αποτελέσματος.Από τον Ιαπετό και την Κλυμένη ο Άτλας, ο Προμηθεύς και ο Επιμηθέας.
Οι παραπάνω τέσσερεις γόνοι Τιτάνων είναι από τους σημαντικότερους, όσον αφορά την ανθρώπινη ύπαρξη, επειδή ο καθένας με τον τρόπο του επένδυσε στην ανύψωση του ανθρωπίνου είδους. Ο Δίας με τις πάμπολλες ερωτικές του ιστορίες σκοπό είχε να μπολιάσει με τον σπόρο του, το ανθρώπινο είδος, και όχι να πάρει τον τίτλο του εραστή.
Ο Προμηθεύς διόρθωσε το λάθος του αδελφού του Επιμηθέα, που δεν έδωσε από λάθος στους ανθρώπους μέσα προστασίας, όπως στα άλλα όντα, και πρόσφερε στον άνθρωπο την φωτιά, το πυρ της γνώσης ή μέρος από τις θεϊκός δυνάμεις πράγμα για το οποίο τιμωρήθηκε. Δικαίως θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν όλοι τους σαν οι πρώτοι φιλάνθρωποι.

Ο Άτλας, είναι εξίσου σημαντικός, και ο ρόλος του ήταν η υποχρέωση να διοικεί την γήινη επικράτεια, ως γνωστό μεταφορικά κρατούσε την Γή στην πλάτη του. Υποθέτουμε πώς επικράτεια ήταν οι περιοχές που επικρατούσε το κατάλληλο κλίμα και κατοικούντο, κάτι σαν τη σημερινή εύκρατη ζώνη, με προϋπόθεση την θέση του Ισημερινού. Με αυτή την τοποθέτηση ίσως είναι μάταιο να αναζητούμε την Ατλαντίδα τουλάχιστον την αρχική, σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο. Ατλαντίδα επεκτείνονταν σε όλη την κατοικημένη Γή. Η Ατλαντίδα για την οποία μας μιλά ο Πλάτωνας είναι απομεινάρι της αρχικής, που παρήκμασε και καταστράφηκε όπως μας αφηγείται.
Όλη αυτή ή μυθική περίοδος, παρουσιάζει τις ανακατατάξεις μεταξύ των Τιτάνων με κυρίαρχο τον Κρόνο, και των Τιτανιδών υιών των Τιτάνων, με κορυφαίους τον Δία και τον Άτλαντα. Ο κόσμος μετά την Τιτανομαχία μοιράζεται σε αυτούς, ο ουρανός στον πρώτο και η Γη στον δεύτερο. Το κακό που προΰπηρχε στην Κρόνια εποχή υποτάσσεται και αναβαθμίζεται το ανθρώπινο είδος.
Ο Άτλας λοιπόν ήταν ουράνιας προέλευσης, όπως φανερώνει το όνομά του και κυρίαρχος των πάντων όπως δηλώνει το όνομα της συζύγου του Πλειόνης.
Ο Άτλας με την Πλειόνη αποκτούν έξι κόρες τις Ατλαντίδες, ή πλειάδες τις οποίες βρίσκουμε να ελέγχουν περιοχές του Αιγιακού χώρου, από τον Εύξεινο που συναντούμε την Ηλέκτρα μέχρι το Ταίναρο, που συναντούμε την Ταϋγέτη.
Η Ταϋγέτη που κυριαρχεί στην Λακωνική δίνει το όνομά της και στο ιερό βουνό της Λακωνίας τον Ταΰγετο. Βρισκόμαστε στην εποχή της θηλυκής κυριαρχίας, και είναι επιβεβλημένο να υπάρξει σπόρος για την διαιώνιση και το μπόλιασμα του είδους, Η Σπάρτη είναι ήδη ώριμη και περιμένει τον σύντροφό της για να γεννηθεί στο λίκνο της νέας εποχής ο ειδήμων και πληρέστερος των προηγουμένων άνθρωπος.
Η Ταϋγέτης αναλαμβάνει το ρόλο να της γεννήσει σύντροφο, και ιδανικός πατέρας δεν είναι άλλος από τον Δία. Την ίδια εποχή συμβαίνει το ίδιο με την Ηλέκτρα στην περιοχή του Βοσπόρου, Ατλαντίδα και αυτή και την Πλουτώ στην περιοχή της μέσης ανατολής, η οποία όμως ήταν κόρη του Κρόνου. Το συμπέρασμα είναι πώς διαφοροποιούνται τα γένη Ταυγέτης και Ηλέκτρας από το γένος της Πλουτώ, γεγονός που τα μεταγενέστερα χρόνια θα δημιουργήσει διαφοροποιήσεις, συνθέσεις αλλά και έριδες,
Ο Δίας Ζεύς ή Δεύς εμπεριέχει το ουράνιο, και το καλό ΕΥ το οποίο κοινωνεί στο ανθρώπινο είδος που μπαίνει σε μια τροχιά τείνουσα προς την θεοποίηση. Σε πολλές περιπτώσεις από τότε μέχρι σήμερα , ο Θεός προστατεύει τους ανθρώπους αποδεικνύοντας την πατρότητα Του, πάντα εισερχόμενος στον άνθρωπο, και όχι έξωθεν. Το σύμβολο Λ ολοκληρώνεται και με τον Δία μετατρέπεται σε Δ ορίζοντας το μέγεθος της θείας παρέμβασης στον άνθρωπο. Στην χριστιανική θρησκεία περικλείει έναν οφθαλμό συμβολίζοντας ότι παραμένει πλέον μόνο η θεϊκή εποπτεία.

4. ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ

Είναι γνωστό πώς ο Άτλας είχε συμμαχική ίσως και φιλική σχέση με τον Δία, τον οποίο βοήθησε στην Τιτανομαχία. Έτσι λοιπόν μας είναι εύκολο να δεχθούμε πώς δεν θα είχε καμιά αντίρρηση για το γεγονός. Σημαντική χρονική στιγμή, γιατί στην ουσία μπολιάζεται το γήινο με ουράνια υπόσταση, και μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο που ήταν ή αναβάθμιση του ανθρωπίνου είδους. Η Ταϋγέτη λοιπόν αποκτά τον Λακεδαίμονα από την ένωση της με τον Δία, από τον οποίο παίρνει το όνομά της και ή περιοχή. Με τον Λακεδαίμονα βασιλιά η περιοχή αλλάζει εποχή και ουσιαστικά είναι η απαρχή της δημιουργίας του κράτους που γνωρίσαμε στους ιστορικούς χρόνους. Η αποκωδικοποίηση του ονόματος είναι απλή Λάκε =Λάκα σαν λέξη υπάρχει στις μέρες μας και δηλώνει το φανερό το ξέφωτο το φωτεινό, όπως και ή ρίζα ΛΑΣ που συναντήσαμε, παλιότερα και θα την συναντούμε συνεχώς ατόφια ή σε παραλλαγή. Δαίμων, είναι ο γνώστης σε βάθος και πλήρως, σε μέτρια απόδοση αλλά και θεός σε άλλη εκδοχή. Ο Λακεδαίμων λοιπόν είναι αυτός ο γιος του Δία που κατέχει πολλές από της ιδιότητες του πατέρα του και θα τις μεταβιβάσει στην Σπάρτη την οποία λαμβάνει σύζυγο. Αυτός ο τόπος, που τροποποιήθηκε κατάλληλα, να δεχθεί την σπορά και την ανάπτυξη της ζωής, έχει πολλές πιθανότητες να είναι ο βιβλικός Παράδεισος. Λακεδαίμων εννοιολογικά σημαίνει και κοιλάδα των θεών. Βοηθά σε αυτό το επιχείρημα και η ονομασία Γύθειο, που έχει βάση την ρίζα ΚΥ, από την οποία παράγεται και η λέξη ενγ-κυ-ος. Η ερμηνεία κοίλωμα, προστατευτικό καταφύγιο, μήτρα θεών συνεπικουρεί στην ολοκλήρωση της θέσεως αυτής.
Υπάρχει μια ένωση βασικών στοιχείων, Ευρώτας= φυσικά αγαθά, Κλεοχάρεια = ιδανικές συνθήκες, Ταϋγέτη= Γήινη ενέργεια, Δίας= θεϊκή ενέργεια, με αποτέλεσμα την Σπάρτη= κατάλληλη μήτρα, για σπορά, και τον Λακεδαίμονα = τροποποιημένο θεϊκό σπόρο με ανθρώπινες προδιαγραφές. Παράλληλα στον Βόσπορο βασιλεύει ο Δάρδανος και στην Φρυγία ο Τάνταλος. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε κατά προσέγγιση την εποχή από την 30η χιλιετία μέχρι και την 20η.

5. ΑΜΥΚΛΑΣ

Είναι ο γιος του Λακεδαίμονα και τής Σπάρτης, ο πρώτος θνητός βασιλιάς, και ο λιγότερο μυθικός από τους προηγούμενους. Το όνομά του δηλώνει Α αρχική, σύνθεση θνητού, ΜΥΚ = ρίζα που δηλώνει(πεπερασμένο, μύκητας), και θεού ΛΑΣ= ρίζα που δηλώνει ουράνιος θεϊκός. Είναι ο οικιστής της ομώνυμης πόλεως των Αμυκλών, και πιθανόν είναι ο οικιστής της πόλεως Λάς, της οποίας οικιστής αναφέρεται ο μυθικός Λάς χωρίς καμιά άλλη πληροφορία. Ένδειξη της συγγένειας των δύο πόλεων, είναι η ταυτόσημη θρησκευτική λατρεία, συγκεκριμένου θεού του Απόλλωνα. Επίσης θα πρέπει να θεωρηθούν και οι δύο πόλεις, που δέχτηκαν την επίδραση των Ατλάντων, ιδιαίτερα η Λας, σε σχέση με την θέση της πλησίον της θάλασσας και την εξέλιξή της ως ναυτική πόλη.
Παντρεύεται την Διομήδη του Λαπίθου, και αποκτά τον Άργαλο, τον Κυνόρτα, τον Υάκινθο και την Λαοδάμεια. Η Διομήδη είναι συνέχεια της προστασίας, και της εκπαίδευσης, που παρείχε ο Δίας, στους ανθρώπους, και την αντλούσε από τον πατέρα της τον Λά+πιθο, δηλαδή τον εγκαταστημένο και σταθεροποιημένο νου.
Ο Άργαλος αντιπροσωπεύει την ναυτοσύνη, Ο Υάκινθος τις καλές τέχνες, και ή Λαοδάμεια την επιμόρφωση και διάπλαση του Λαού σε μεγάλο πληθυσμό. Ο Κυνόρτας είναι γιος που μοιάζει ότι δεν έχει άμεση σχέση με την οικογένεια, αλλά να αντιπροσωπεύει κάτι το διαφορετικό. Την ίδια περίοδο έχουμε βασιλιά του Βοσπόρου τον Εριχθόνιο, και την εγκατάσταση του Πέλοπος από την χώρα του στην γειτονιά του Αμύκλα την Πελοπόννησο, δίνοντάς της και το όνομα του. Από την 20η μέχρι και την 15η χιλιετία κατά προσέγγιση ορίζεται η εποχή αυτή.

6. ΑΡΓΑΛΟΣ

Διαδέχτηκε τον πατέρα του Αμύκλα, επί της βασιλείας του, αναπτύχθηκαν τα θαλάσσια ταξίδια και πιθανόν δημιουργήθηκαν οι πρώτες εξορμήσεις και οι πρώτες αποικίες. Το τοπίο στον Αιγιακό χώρο δεν ήταν όπως σήμερα και είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψει κάποιος. Υπάρχουν όμως ενδείξεις πώς δεν ήταν θάλασσα αλλά ξηρά, με αρκετές λίμνες που μπορούσε να διαπλεύσει ένα έστω και υποτυπώδες πλοίο. Πολύ πιθανόν στην εποχή του να άρχισαν οι επαφές μεταξύ των φυλών, και των γενών και να ήταν η αρχή μιας οικουμενικότητας, αλλά και επιμειξίας. Εξίσου πιθανόν είναι τότε να άρχισαν οι άνθρωποι να αδιαφορούν για τον νόμο που τους όριζε τις πράξεις, και να ξέφυγαν από τον ηθικό τρόπο ζωής, με αποτέλεσμα να αρχίσει η πτώση και η παρακμή. Οι χιλιετίες από 15η μέχρι και 10η είναι κατά προσέγγιση η περίοδος αυτή. Μετά τον θάνατο του ιδίου την αρχή πήρε ο μικρότερος αδελφός του Κυνόρτας.

7. ΚΥΝΟΡΤΑΣ

Ήταν ο μικρότερος αδελφός του Άργαλου που τον διαδέχτηκε, και αυτό ανατρέπει τα μέχρι τότε δεδομένα της διαδοχής. Υπάρχει πιθανότητα να ήταν βίαιη διαδοχή, αποτέλεσμα της ηθικής παρακμής που είχε ήδη ωριμάσει. Η πράξη της ανατροπής προϋποθέτει ύβρη στους ισχύοντες ηθικούς κανόνες. Κάτι τέτοιο έχει να κάνει με μια εξωγενή δύναμη από την οποία προέρχεται ή προτρέπεται ο νεαρός, και στηρίζεται σε διαφορετικούς κανόνες. Η περίοδος αυτή, εκτός από το ότι ήταν μακροχρόνια, σηματοδότησε μεγάλες αλλαγές, και ανέτρεψε ισχύοντες κανόνες. Μια περίεργη σύμπτωση συμβαίνει την ίδια εποχή και στον Βόσπορο. Το Εριχθόνιο που πεθαίνει διαδέχεται ο Ίλος, και βέβαια εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και η εγκατάσταση του Πέλοπος στην Απία, και την μετονομασία της σε Πελοπόννησο, μέρος της οποίας κέρδισε. Μια πρώτη ερμηνεία είναι η παρακμή του Ατλάντιου γένους στο οποίο επικρατούσε η θεωρία του Διός, και παράλληλα η άνοδος του Κρόνιου γένους. Στην πανάρχαια πόλη της Λακωνίας Λα υπάρχει βουνό που λέγεται Ασία και ένα άλλο Ίλιον. Ενώνοντας μερικά κομμάτια μπορούμε να εικάσουμε μέρος των γεγονότων περιληπτικά. Ο Πέλοπας κερδίζει την Πελλοπόννησο, συμμαχεί με τον Κυνόρτα που διαδέχεται τον Άργαλο και ισχυροποιεί την θέση του. Το επόμενο βήμα είναι ή κατάληψη του Βοσπόρου.
Το σχέδιο υλοποίησε ο Ίλος που ανέτρεψε τον αδελφό του. Ξεκίνησε από την Λα με στρατό και κατέλαβε την περιοχή του Βοσπόρου όπου ίδρυσε το Ίλιον. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε με επιφυλάξεις ότι η εποχή που συμβαίνουν αυτά είναι πριν από την καταστροφή της Πλατωνικής Ατλαντίδας. Γενικά οι συνθήκες έχουν οδηγήσει σε μια ρήξη μεταξύ του καλού και του κακού με την βαθύτερη και πληρέστερη έννοια των λέξεων, που ανατρέπει την ισορροπία και φέρνει την σύγκρουση, που είναι καταστροφική. Δεν μπορεί να αποκλεισθεί, έστω κι αν αγγίζει τα όρια της φαντασίας μια επέμβαση σε αυτή την ρήξη και εξωγήινων όντων ή τεχνολογιών. Το όνομα Κυνόρτας είναι μια αναφορά στο άστρο του Κυνός, και ο όρκος «μα το Κύνα» τα μεταγενέστερα χρόνια, δεν μπορεί παρά να είναι μια ανάμνηση, από κάτι ανώτερο της ανθρώπινης φύσης.

8. ΟΙΒΑΛΟΣ

Είναι ο γιός του Κυνόρτα και φυσικός του διάδοχος στην Λακεδαίμονα, που νυμφεύεται την Γοργοφάνη κόρη του Δαναού, βασιλιά της Αιγύπτου. και αποκτά τον Ιπποκόοντα, τον Τυνδάρεω, και τον Ικάριο, πατέρα της Πηνελόπης και πεθερό του Οδυσσέα. Σύγχρονος του μάλλον ο Οίτυλος οικιστή του Οιτύλου, στο οποίο λατρεύονταν Αιγυπτιακές θεότητες, σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Παυσανία. Την ίδια περίοδο στο Αργος βασιλεύει ο Ατρέας και στον Βόσπορο ο Τρώας ιδρυτής της Τροίας. Είναι η μακρά και σκληρή περίοδος μετά την καταστροφή. Τα αποτελέσματα της σύγκρουσης που προηγήθηκε, εκτός από τις φυσικές καταστροφές, μείωσαν και τον ανθρώπινο πληθυσμό, και το επίπεδο του πολιτισμού, έτσι που άργησε πολύ να ανακάμψει έστω σε μικρό ποσοστό. Δεν βγήκαν νικητές και νικημένοι από την σύγκρουση, που είχε σαν αποτέλεσμα την σύνθεση των ανθρώπων που επέζησαν και από τα δύο γένη. Είναι παράλογο οι Άτλαντες και οι Αιγιείς να πολέμησαν, σύμφωνα με όσα έχουν διασωθεί, και αναλύσαμε μέχρι τώρα. Ο λόγος είναι πώς μεγάλο μέρος του Αιγιακού χώρου είχε αποικισθεί από Ατλάντιους. Η παρακμή της Ατλαντίδας και ή καταληψη της από τά Κρόνια γένη οδήγησε στον πόλεμο Ατλάντων και Κρονίων.

Τα υπολείμματα των Ατλάντων ανέπτυξαν πολιτισμό στην Αίγαίο και την Αίγυπτο.
Το ότι η σύζυγος Γοργοφάνη είναι Αιγύπτια πριγκίπισσα, ο Τρώας βασιλεύει στο Βόσπορο αποδεικνύει την ακμή της Αιγύπτου, που ανασυγκροτήθηκε περισσότερο και διέσωσε ότι απόμεινε από το παρελθόν ενισχύοντας τον χώρο του Αιγαίου. Υπήρξε βασιλιάς στην Αίγυπτο με το όνομα Τρώας και δημιουργείται η άποψη πώς ο Τρώας ο οικιστής της Τροίας είναι η μυθική τοποθέτηση της επικυριαρχίας της Αιγύπτου στην ευρύτερη περιοχή. Η περίοδος αυτή αρχίζει από την 8η χιλιετία, μετά την καταστροφή της Ατλαντίδας μέχρι και την 3η χιλιετία, που έχουμε πλέον ιστορικά στοιχεία για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό, που υπήρξε το αποτέλεσμα όλων των προηγουμένων γεγονότων. Ένα στοιχείο επιπλέον είναι η ίδρυση από τον Οίτυλο του Οιτύλου της Λακωνίας, στο οποίο αναφέρει ο Παυσανίας λατρεύονταν Αιγυπτιακές θεότητες. Αυτό είναι ένδειξη της Αιγυπτιακής επιρροής και την Πελοπόννησο. Πρέπει ωστόσο να διευκρινισθεί η Αιγυπτιακή κυριαρχία όχι σαν κατοχή, ενός γένους σε άλλο, αλλά σαν μια εξελικτική διακυβέρνηση μικτών γενών τα οποία ακόμη δεν είχαν φυλετική συνείδηση. Την φυλετική αυτή συνείδηση καλλιέργησαν οι οικιστές, που ήταν όμως μείξη κλάδων του ιδίου γένους. Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος την συγγενική φυλετική σχέση των Αιγυπτίων με τους Αιγιείς. Το πιθανότερο είναι η πλειοψηφία αυτών των γενών να ονομάσθηκαν Πελασγοί μετά την πλημμυρίδα στον Αιγιακό χώρο. Δηλαδή οι κάτοικοι του τόπου που πελάγωσε =πλημμύρισε. Η αρχική μάζα όπως ήταν φυσικό διασπάστηκε σε υποκατηγορίες μετά την καταστροφή και για αντικειμενικούς λόγους. Με την εγκατάστασή του σε διάφορες περιοχές, που δεν είχαν κατακλεισθεί, διατήρησαν την ανάμνηση της καταγωγής του με την παράδοση του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Μεταφορικά δηλαδή του μπολιάσματος του Δία (Δευκαλίωνα) με την γνώση (Πύρρα), στο ανθρώπινο είδος.
Τα πολλά βασίλεια δικαιολογούν τις πολλές και διαφορετικές εκδοχές που μας μπερδεύουν στην Ελληνική μυθολογία. Έτσι οι Αιγύπτιοι εξελίχθηκαν στην βόρεια Αφρική πιθανόν και άλλοι, και στον Αιγιακό χώρο που απέμεινε, οι Μινύες, Κάρες, Ταινάριοι, Κουρήτες και πολλοί άλλοι. Και στην συνέχεια της εξέλιξης με γεωμετρική πρόοδο αναπτύχθηκαν τα πολλά φύλλα, που είχαν κοινή γλώσσα με παραλλαγές, κοινή θρησκεία και κοινό αίμα, δηλαδή κοινή καταγωγή.
Οι Μινύες αποτέλεσαν έναν μεγάλο τμήμα, που με τεχνολογικά επιτεύγματα, και με την ναυσιπλοΐα επεκτάθηκε σε όλη την περιοχή. Αυτοί είναι οι Αργοναύτες. Είναι το ίδιο φύλλο με τους Μίνωες, και ή μόνη τους διαφορά έγκειται στο ότι ου Μίνωες αναπτύχθηκαν στην Κρήτη, και την μέση ανατολή, ενώ οι Μινύες στην παραλιακή Ελλάδα το Αιγαίο και τον Εύξεινο πόντο. Αλλά και ο Ατρέας στο Αργος αποδεικνύει πώς τα υπολείμματα από τα Κρόνια Γένη ανέκαμψαν μετά την καταστροφή, και ξεκίνησε μια ανάμειξη των δύο γενών, χωρίς όμως αφομοίωση, πράγμα που είναι ή αιτία κατά την άποψή μου των συγκρούσεων μέχρι και σήμερα. Επιβάλλεται κάποτε να αποδείξει η επιστημονική κοινότητα ότι μια αιτία των πολέμων, ίσως ή ουσιαστικότερη, είναι ή διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στα γένη. Με απλά λόγια αφορμή είναι η διαφορετική ράτσα των ανθρώπων.
Ο πρώτος "θεοποιημένος" άνθρωπος κατά το πρότυπο του Χριστού υπήρξε ο Μεγάλος Σπαρτιάτης Βασιλέας Κλεομένης ο Γ', στου οποίου το εσταυρωμένο σώμα οι Αιγύπτιοι και οι Έλληνες της Αιγύπτου προσέδωσαν θαυματουργές ιδιότητες, τον αποκάλεσαν υιό των θεών, προσκυνούσαν μαζικά το σώμα σαν να επρόκειτο για το σώμα θεού, απόθεταν δωρεές και τέλος αναφέρεται από τον Πλούταρχο ότι στο πτώμα του πήγε και κάθισε….. (βρέθηκε κουλουριασμένο στο κεφάλι του) το ιερό φίδι της θεού Όσιρις σημάδι της θεϊκής του ιδιότητας. Το πλήθος αποκαλούσε τον Κλεομένη "Μεσσία"



9. ΤΥΝΔΑΡΕΩ

Γιός του Οίβαλου και της Γοργοφάνης κατά το ήμισυ Δαναός, παρέλαβε τον θρόνο βοηθούμενος σε κάποιες δύσκολες περιπτώσεις και από τον Ηρακλή, στην διαμάχη του με τον Ιπποκόωντα. Βρισκόμαστε σε εποχές μετά την 5η χιλιετία και το τοπίο ξεκαθαρίζει περισσότερο χωρίς όμως και πάλι να είναι σαφές. Η επιμειξία των γενών είναι πραγματικότητα. Στην περίπτωση του Τυνδάρεω υπάρχει επιμειξία με το γένος των Δαναών που είναι Κρονίας καταγωγής. Το γεγονός αυτό δεν αφήνει ασυγκίνητο τον Δια ο οποίος επεμβαίνει για να ισορροπήσει την κατάσταση. Είναι πολύ γνωστή η περιπέτειά του με την Λήδα την γυναίκα του Τυνδάρεω, την οποία πλησίασε σαν κύκνος. Με κέντρο την Πελοπόννησο αυτή την εποχή υπάρχουν ανταγωνισμοί μεταξύ των Κρονιών και των απογόνων Άτλαντος και Διός. Αυτή την εποχή δραστηριοποιούνται οι δεύτεροι με τον Ηρακλή, εναντίον του Ευρυσθέα των Ατρειδών. Την ίδια περίοδο εξελίσσεται και εκστρατεία των Αμαζόνων, που φθάνουν μέχρι την νότια Πελοπόννησο, και ερμηνεύοντας την «έχθρα» τους με τον Ηρακλή, τις καταταράσουμε στο γένος των Κρονίων. Τα πολλά βασίλεια στον Ελλαδικό χώρο μετά τις διενέξεις, καταστάλαξαν και ισχυροποιήθηκαν. Αποτέλεσμα ήταν με την αρχηγία των Μινύων να διενεργήσουν την Αργοναυτική εκστρατεία προς αναζήτηση νέων εδαφών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Η εκστρατεία αυτή είναι ή πρώτη για την ύπαρξη της οποίας υπάρχουν ενδείξεις που πλησιάζουν να γίνουν αποδείξεις.

Σύμπλεγμα της Λήδας και του κύκνου που διακοσμούσε το στήριγμα τραπεζιού. Ο Δίας μεταμορφωμένος σε κύκνο, καταφέρνει να βρεθεί στην αγκαλιά της Λήδας, ...

Την Λυδία ο Δίας την είδε στον Ταΰγετο ή στη μικρή νησίδα «Πέφνον»

προ των θαλαμών, την ερωτεύθηκε και ζητώντας τη βοήθεια της θεάς Αφροδίτης,

η οποία τον μεταμόρφωσε σε Κύκνο λαμβάνοντας η ίδια μορφή αετού καταδιώκοντάς τον.

Τους είδε η Λήδα και αισθανόμενη συμπάθεια προς τον κύκνο έσπευσε να τον σώσει

παίρνοντάς τον μέσα στην αγκαλιά της. Λίγο αργότερα η Λήδα κατ΄ άλλους γέννησε

δύο αυγά από τα οποία εξήλθαν από το ένα οι δίδυμοι και από το άλλο η Ελένη,

ή κατ΄ άλλους ένα αυγό από το οποίο εξήλθε ο Πολυδεύκης και η Ελένη

οπότε ο Κάστορας ήταν γιος του Τυνδάρεω.

Είναι και ή πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια κοινής δράσης στο Ελλαδικό χώρο. Αρχίζει να δημιουργείται κοινή συνείδηση, με συνέπεια να ελαττωθούν ου διαφορές μεταξύ των γενών τα οποία όπως είπαμε προηγουμένως είχαν πλέον ανακατευθεί σε μεγάλο βαθμό. Να σημειωθεί πώς το γένος καθορίζεται από την μητέρα όπως συμβαίνει και σήμερα, έτσι λοιπόν τα γένη που επικαλούμαι έχουν αρχή την Πλουτώ του Κρόνου αφ ενός, και τις Ταυγέτη και Ηλέκτρα του Άτλαντος. Φυσικά και στις δύο περιπτώσεις ο σπόρος προήλθε από τον Δία. Ο σπόρος λοιπόν ο πατρικός μεταξύ των άλλων είχε σκοπό να αμβλύνει τις διαφορές μεταξύ των γενών.
Νυμφεύεται λοιπόν ο Τυνδάρεω την Λήδα, και αποκτά την Ελένη, την Κλυταιμνήστρα, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη. Σύμφωνα με την μυθολογία η Ελένη και ο Πολυδεύκης ήταν παιδιά του Δία, και η Κλυταιμνήστρα και ο Κάστορας παιδιά του Τυνδάρεω. Συνεχίζει να μπολιάζεται το ανθρώπινο είδος με θεϊκές ιδιότητες ή μάλλον να αναθερμαίνονται οι παλιές που για κάποιο λόγο μειώνεται ή ισχύς τους και χρειάζεται ανανέωση. Οι Διόσκουροι συμμετέχουν στην αργοναυτική εκστρατεία, στην οποία συμμετέχει και ο Εύφημος βασιλιάς του Ταινάρου, που φημίζονταν για τους καλούς του ναυτικούς. Χωρίς βία τα φυσικά λιμάνια του Ταινάρου που είχαν φήμη είναι το Οίτυλο και ή Λας λόγω καλής φυσικής κατανομής.
Μπορούμε να υποθέσουμε λοιπόν ακμάζουσες τις δύο πόλεις την εποχή της Αργοναυτικής εκστρατείας, και τον Εύφημο, να έχει έδρα κάποια από τις δύο. Περισσότερες πιθανότητες έχει η Λας επειδή μετά την εκστρατεία εκεί προσφέρθηκαν αναθήματα και κτίσθηκαν ναοί. Ο Τυνδάρεω όμως δεν έχει γιό και το πρόβλημα είναι ποιος θα είναι ο διάδοχός του. Οι Διόσκουροι είναι γιοί του Δία αλλά η μοίρα τα φέρνει ο θνητός Πολυδεύκης να σκοτωθεί, και ο δίδυμος Κάστορας να μοιρασθεί μαζί του την ζωή στον Άδη.
Παράλληλα έχουν αναπτυχθεί οι Μυκήνες και οι Ατρείδες με Κρόνιες καταβολές, και πρέπει να συγκεραστούν και πάλι τα δύο γένη με στόχο την αρμονική συνύπαρξη.
Ο Ατρέας έχει δύο γιους τον Αγαμέμνονα και τον Μενέλαο, και ο Τυνδάρεω δύο κόρες, την Κλυταιμνήστρα και την Έλένη.

Ο Μενέλαος ,από ζωγραφική Ρωμαϊκής περιόδου 

10. ΜΕΝΕΛΑΟΣ

Είναι γιος του Ατρέα και αδελφός του Αγαμέμνονα, ο οποίος διαδέχεται τον πατέρα του στον θρόνο των Μυκηνών, και ο ίδιος παραμένει χωρίς εξουσία. Ευτυχής συγκυρία το ότι στο ισότιμο βασίλειο της Σπάρτης δεν υπάρχει διάδοχος, αλλά η πριγκίπισσα Ελένη. Και τότε γίνεται το σπάνιο φαινόμενο, δηλαδή δύο αδέλφια να παντρευτούν δύο αδελφές. Έτσι ο Μενέλαος γίνεται με τον γάμο αυτό βασιλιάς της Σπάρτης, και η πρώτη φορά που βασιλιάς κατάγεται από διαφορετικό γένος. Αν σε όλα αυτά, προστεθεί η ισχύς του Μυκηναϊκού κράτους, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα πώς η Σπάρτη κατακτήθηκε ειρηνικά από τους Αργείους (Κρόνιους), και κόμη ευκολότερα αποδεικνύεται πώς η κάθοδος των Δωριέων, που ακολούθησε δεν ήταν κάθοδος ενός ξένου φύλου αλλά επαναπατρισμός των ξενιτεμένων ντόπιων, που αποπειράθηκαν και με την βοήθεια άλλων ομογενών τους ανακατέλαβαν την Σπάρτη. Έτσι δικαιολογείται και η χαλαρότητα που επέδειξαν ενώ ήταν δυνατός και πολεμικός λαός οι Δωριείς στην πλειοψηφία των ντόπιων. Οι Ατρείδες Αγαμέμνων και Μενέλαος ουσιαστικά πλέον ελέγχουν όλη την Πελοπόννησο, τα Ελληνικά παράλια, και το Αιγαίο. Έτσι δημιουργείται η «ανάγκη» να επεκτείνουν ακόμη περισσότερο την εξουσία τους. Στόχος του η Τροία και ο έλεγχος των στενών. Η Τροία, έχει βασιλιά τον Πρίαμο αυτή την εποχή, και είναι ένα αρκετά πλούσιο και ισχυρό κράτος που διέπεται από τις αρετές του Ατλάντιου γένους. Σημαντικότερος θεός είναι ο Απόλλων όπως και στην Λακωνία, και αυτό δεν είναι μόνο σύμπτωση αλλά σημαίνει και τους κοινούς δεσμούς, σχεδόν αδελφικούς που είχαν τα δύο κράτη, όπως έχουν μητρόπολη και αποικία. Ο Μενέλαος ουσιαστικά αναγκάσθηκε από τον αδελφό του να εκστρατεύσει στην Τροία, ένα συμπέρασμα που βγαίνει μετά από προσεκτική ερμηνεία του Ομήρου. Η εκστρατεία είχε πολλές δυσκολίες, έπρεπε να πεισθεί ο Μενέλαος, οι υπόλοιποι βασιλείς, ο Αχιλλέας, και να φυσήξει και «ούριος» άνεμος. Τόσες ήταν οι δυσκολίες που θυσίασε την κόρη του ο Αγαμέμνων. Τελικά όμως υπέκυψαν είτε στην ισχύ των Μυκηνών είτε στα ταξίματα του Αγαμέμνονα. Μόνο μία δεν πείστηκε και πήγε με το μέρος των Τρώων, η Ελένη.

ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ ΜΕΝΕΛΑΟΣ 

Η Ελένη εγκατέλειψε τον σύζυγο, και το βασίλειο της και πήγε στην Τροία ακολουθώντας τον Πάρι. Αξίζει να αναλύσουμε τους λόγους που την οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, καθώς και τα λογικά συμπεράσματα που τους αποδεικνύουν.
Οι Λάκωνες ήταν συγγενής λαός με τους Τρώες, και είχαν σχέση αδελφική, η καλύτερα σχέση μητρόπολης και αποικίας. Το Ίλιον είναι ονομασία βουνού στην αρχαία πόλη Λάς, καθώς επίσης και Ασία. Η Ελένη και ο Πάρις διέφυγαν σύμφωνα με την παράδοση από την περιοχή του Γυθείου πολύ κοντά στην Λάς, πράγμα που σημαίνει την φιλική διάθεση των κατοίκων της περιοχής, σε αντίθεση με την κεντρική εξουσία.Το σημαντικότερο όμως είναι το περιστατικό με τον Λαοκόντα. Ο Λαοκών ιερεύς του Απόλλωνα στην Τροία, δηλώνει με το όνομα την καταγωγή του, ήταν ένας εκ των Λάων των κατοίκων της Λας.
Αλλά και η συμβουλή προς τους Τρώες αναλυόμενη δηλώνει ποιοι ήταν οι εχθροί της Τροίας. «Φοβού τους Δαναούς….», σημαίνει πώς τους γνώριζε καλά, και τους είπε με το όνομά τους. Δαναοί λοιπόν καθαρά και λογικά είναι οι Μυκηναίοι, ή ακριβέστερα η άρχουσα τάξη στις Μυκήνες. Και Δαναοί κατ επέκταση είναι Κρόνιας καταγωγής, αντίθετοι με το γένος των Τρώων των Λακώνων και πολλών άλλων. Το ότι πολέμησαν αδελφοί εναντίον αδελφών δεν είναι δυστυχώς καθόλου σπάνιο στην ιστορία. Αιτία γι αυτό ίσως είναι η κυριαρχία σε καταστάσεις, Κρονίων πυρήνων που οδηγούν τα πράγματα σε ανήθικες και ανίερες ατραπούς.
Η Ελένη λοιπόν δεν κινήθηκε από ταπεινά ελατήρια παράνομου έρωτα, για τον Πάρι αλλά από ανώτερα συναισθήματα κοινής αδελφικής καταγωγής με αυτόν και τους Τρώες. Ακόμη η Ελένη αντιπρόσωπος του γένους και της φυλής της, εξισορρόπησε την ύβρη που έκαναν ο Μενέλαος και οι Λάκωνες υποκύπτοντας στην βούληση των Μυκηναίων και στράφηκαν εναντίον αδελφού γένους.
Ένα άλλο επιχείρημα είναι πως η Ελένη μετά την άλωση της Τροίας, δεν τιμωρήθηκε για την πράξη της αλλά επέστρεψε στην Σπάρτη με τον Μενέλαο, και ετιμόντο ως ισόθεοι. Δεν αντέχει στην λογική να τιμάται κάποια, που προσέβαλλε έτσι την οικογένεια και το βασίλειό της, έστω και αν συγχωρέθηκε η πράξη της. Δεν είναι παρά μια απλή απόδοση δικαιοσύνης από την ιστορία για την παρεξηγημένη και συκοφαντημένη Ελένη, που δεν έκανε άλλο παρά να τεθεί με την πλευρά του γένους της και της δικαιοσύνης.
Η συνέχεια δηλώνει την καταστροφικότατα ενός πολέμου, που τα αποτελέσματα του αφήνουν τα σημάδια τους για πολλά χρόνια.
Η κατάρα του Απόλλωνα κτύπησε τους Δαναούς και το Μυκηναϊκό κράτος παρήκμασε και χάθηκε, για να ακολουθήσει η επάνοδος των Δωριέων (Ηρακλειδών Ατλάντιων), που είχε συνέπεια την λαμπρή εξέλιξη του Έθνους που τα μεταγενέστερα χρόνια απόκτησε και κοινή ονομασία, ονομάσθηκαν οι κάτοικοι του Αιγίακου χώρου και της χερσονήσου ΕΛΛΑΝΕΣ στην Δωρική και μετά ΕΛΛΗΝΕΣ μέχρι και σήμερα, και η χώρα μας ΕΛΛΑΣ. Δηλαδή τόπος του Ήλιου και της Πέτρας, του ήλιου του ζωοδότη, και της πέτρας της ουράνιας της φωτεινής.

• ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΘΩΜΑΚΟΣ
• ΦΩΤ-ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΝΩΝ