Μυστήρια υλικά και εφευρέσεις από τα βάθη της ιστορίας

Μυστήρια από τα βάθη της ιστορίας όπως ....Το Υγρόν Πυρ, τo Δαμασκηνό ατσάλι , το Όπλο Δέσμης, μακροζωία του σκυροδέματος της ρωμαϊκής περιόδου κ.α. Γενικά θεωρείται ότι η ανθρωπότητα του 21ου αιώνα είναι πολύ πιο προοδευτική από τους προκατόχους μας, που έζησαν εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια πριν. Ωστόσο, κατά την αρχαιότητα, υπήρχαν τεχνολογίες που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν πρακτικά στις μέρες μας. Δυστυχώς, όμως, πολλά από τα μυστικά των τεχνολογιών αυτών έχουν οριστικά χαθεί. 

 Ελληνικό Υγρόν Πυρ 

 Ας πάρουμε την περίοδο της αρχαιότητας. Ένας ειδικός σε θέματα λαογραφίας και Ιστορίας της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ο Adrienne Mayor, αποκάλυψε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες, αλλά ελάχιστα γνωστές λεπτομέρειες της εν λόγω περιόδου, στο βιβλίο του με τίτλο «Ελληνική Φωτιά, Δηλητηριώδη βέλη & βόμβες σκορπιών: Βιολογικά και χημικά όπλα πολέμου στον αρχαίο κόσμο.»
Ξέρετε τι θα πει
υγρόν πυρ; Τον 7 έως τον 12ο αιώνα, οι άνθρωποι της ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας χρησιμοποιούσαν αυτή η χημική ουσία, ως όπλο στις μάχες στη θάλασσα. Εκσφενδόνιζαν αυτό το υγρό σε στρατιώτες του εχθρού – και αυτοί μετατρέπονταν σε φλεγόμενες στήλες. Το νερό δεν αποτελούσε σωτηρία, καθώς το υγρό συνέχισε να καίει ακόμη και στο νερό.

Για την κατάσβεση της πυρκαγιάς, χρειαζόταν άμμος, ξύδι ή ούρα. Μπορούμε να δούμε το υγρόν πυρ σε μια μικρογραφία του χειρόγραφου του Ιωάννη Σκυλίτζη της Μαδρίτης, το οποίο απεικονίζει μια μάχη των Ρωμαίων με τον στολίσκο του Θωμά των Σλάβων, του ηγέτη της αντι-φεουδαρχικής εξέγερσης στο Βυζάντιο. Μπορούμε να δούμε τις ακόλουθες λέξεις πάνω σε ένα από τα πλοία: «Οι Ρωμαίοι πυρπόλησαν τον εχθρικό στόλο.»

ΔΕΣ  ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ    Το ελληνικό πυρ


Όπλο δέσμης

Ο διάσημος Έλληνας λόγιος Αρχιμήδης, ο οποίος πέθανε το 212 π.Χ., φέρεται να ανέπτυξε ένα όπλο δέσμης, με το οποίο κατέστη δυνατό να κάψει έναν περσικό στόλο. Το όπλο ήταν φτιαγμένο από χάλκινες ασπίδες που μπορούσαν να αντανακλούν τις ακτίνες του ηλίου με έναν καταστροφικό τρόπο.

 

Το 2005 φοιτητές στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης κατάφεραν να εφεύρουν μια τέτοια τεχνολογία. Οι μαθητές πραγματοποίησαν ένα επιτυχημένο πείραμα, στο οποίο έκαψαν ένα καράβι στο λιμάνι του Σαν Φρανσίσκο.

Η μακροζωία του σκυροδέματος την ρωμαϊκή εποχή 

Η έκτακτη ανθεκτικότητα των κτιρίων που χτίστηκαν κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους αξίζει επίσης την προσοχή. Πολλά από αυτά χτίστηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια, αλλά μπορεί κανείς να τα αγγίξει ακόμα και σήμερα. Ωστόσο, τα σύγχρονα κτίρια αρχίζουν να καταρρέουν σε λίγες δεκαετίες …
  Όπως αποδείχθηκε πρόσφατα, το μυστικό της μακροζωίας του  σκυροδέματος την περίοδο αυτή  βρίσκεται σε ένα από τα συστατικά του. Την ηφαιστειακή τέφρα.

Εμπειρογνώμονες στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Berkeley, βρήκαν ότι μια ένωση ασβεστίου, αργιλίου, πυριτικού άλατος και ένυδρης ουσίας χρησιμεύει ως συνδετικό υλικό, κάνοντας το υλικό λιγότερο ανθεκτικό από το σύγχρονο σκυρόδεμα. Αυτό ισχύει, σε περίπτωση έκρηξης, για παράδειγμα, όπου μια τέτοια κατασκευή θα κατεδαφιζόταν, παρόλο που θα διαρκούσε περισσότερο από ό, τι τα σύγχρονα κτίρια κάτω από ευνοϊκές συνθήκες.


Το ευέλικτο γυαλί.

 Αρχαίες πηγές μπορούν να μας δώσουν κάποιες πληροφορίες για το λεγόμενο ευέλικτο γυαλί. Για πρώτη φορά, αναφέρθηκε από τον Πετρώνιο, ο οποίος πέθανε το 63 μ.Χ.. Είπε την ιστορία ενός υαλουργού, ο οποίος παρουσίασε ένα γυάλινο βάζο, ως δώρο, στον αυτοκράτορα Τιβέριο (14-37 χρόνια π.Χ.). Παρουσία του αυτοκράτορα, ο υαλουργός έριξε το βάζο στο πάτωμα, αλλά το βάζο δεν έσπασε σε κομμάτια. Η πτώση παραμόρφωσε το γυάλινο βάζο, λίγο πριν ανακτήσει πάλι το αρχικό του σχήμα. Ο Τιβέριος διέταξε να αποκεφαλίσουν τον υαλουργό. Ο αυτοκράτορας υπέθεσε ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει το ίδιο σε πολύτιμα μέταλλα.

 Μόλις το 2012, μια εταιρεία που ονομάζεται Corning ανέπτυξε ευέλικτο «γυαλί ιτιάς». Το υλικό είναι ανθεκτικό στη θερμότητα και αρκετά ευέλικτο ώστε να τυλίγεται. Προς το παρόν, το υλικό χρησιμοποιείται στην παραγωγή των ηλιακών μπαταριών.


 Δαμασκηνό ατσάλι 


Πολλοί έχουν ακούσει για το θαυματουργό Δαμασκηνό ατσάλι, από το οποίο σφυρηλατούνταν τα ξίφη στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Η τεχνολογία αυτή χρονολογείται από το 300 μ.Χ. περίπου.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, το Δαμασκηνό ατσάλι θεωρήθηκε το ισχυρότερο μέταλλο στην ιστορία της ανθρωπότητας, αν και η ακριβής σύνθεση του χάλυβα παρέμεινε μυστική. Αυτό που ήταν γνωστό, ήταν μόνο, ότι βασίστηκε σε ειδικό δαμασκηνό κράμα. Στη μέση του XVIII αιώνα, η παραγωγή του Δαμασκηνού ατσαλιού σταμάτησε. Το μυστικό αυτού του μετάλλου αποκαλύφθηκε πριν από λίγο καιρό, σε εργαστηριακές συνθήκες, με τη βοήθεια της ηλεκτρονικής μικροσκοπικής σάρωσης.

Ο  γενικός όρος "Δαμασκηνά" αναφέρεται σε μέταλλο, με ορατά μοτίβα, μερικές φορές  κόκκων, στη σύσταση και στην υφή τους.Το ατσάλι της Δαμασκού είναι ένα καυτά σφυρηλατημένο ατσάλι  που χρησιμοποιήθηκε στη Μέση-Ανατολή περίπου από το 1100 έως το 1700 μ.Χ. Τα ξίφη της Δαμασκού ήταν θρυλικά για την αιχμηρότητα και  τη δύναμή τους, και θεωρήθηκαν αποκρυφιστικά, ότι δηλαδή ήταν σε θέση να κόψουν στη  μέση άλλα σπαθιά, μεταξένια κλωστή στα δυο, ακόμα και βράχους.
Η τεχνική που χρησιμοποιείται για να δημιουργηθεί το αρχικό  Δαμασκηνό ατσάλι είναι αντικείμενο ιστορικής έρευνας. Πολλές πρώτες ύλες του  κράματος, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι μεταλλοτεχνίτες, δεν είναι πλέον γνωστές.

Το Δαμασκηνό ατσάλι προέρχεται από το ατσάλι Wootz, το  οποίο φτιαχνόταν στην Ινδία και στη Σρι Λάνκα. Αργότερα  εξαπλώθηκε στην Περσία.Από  τον 3ο μέχρι τον 17ο αιώνα, η Ινδία έστελνε την πρώτη ύλη σε ράβδους στη Μέση  Ανατολή για να χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή των σπαθιών! Στην  Ευρώπη, πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι υψηλής ποιότητας ξίφη με δαμασκηνά μοτίβα  ίσως και να είχαν παραχθεί με διάφορες τεχνικές συγκόλλησης, τουλάχιστον από τον 3ο αιώνα  π.Χ. από τους Κέλτες.

 Τα σύγχρονα Δαμασκηνά γίνονται με συγκόλληση από απανωτές στρώσεις λεπτού,  διπλωμένου φύλλου ατσαλιού και το οποίο επιλέγεται για τις αισθητικές του  ιδιότητες. Με ειδική λείανση και στίλβωση ώστε να προβληθούν οι πολλές στρώσεις  του. Τα μοτίβα στα πραγματικά Δαμασκηνά σπαθιά σχηματίζονται  όταν ίχνη άνθρακα στροβιλίζονται στο μίγμα του καυτού ατσαλιού. Αυτά τα στοιχεία  αλλάζουν τις ιδιότητες τους όταν ο χάλυβας επεξεργάζεται (σφυρηλατείται),  δημιουργώντας έτσι τα σχέδια.


Μιθριδάτιο.

 Ο βασιλιάς Μιθριδάτης ο Στ΄του Πόντου (120-63 π.Χ.), υποτίθεται ότι εφηύρε τη συνταγή για ένα καθολικό αντίδοτο, που υποτίθεται ότι ήταν μια θεραπεία για όλα τα δηλητήρια. Η ουσία ονομάστηκε έτσι από τον εφευρέτη –« Μιθριδάτιο » .

Στη συνέχεια, ένας προσωπικός γιατρός του Ρωμαίου Καίσαρα Νέρωνα τελειοποίησε τον τύπο της ουσίας. Η αρχική συνταγή χάθηκε στο χρόνο. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι στο μιθριδάτιο περιλαμβανόταν όπιο και ένας συνδυασμός χαμηλών δόσεων από διάφορα δηλητήρια και τα αντίδοτά τους. Το 1992, ο πρώην Σοβιετικός βιολόγος Σεργκέι Ποπόφ, ο οποίος μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, προσπάθησε να αναδημιουργήσει μιθριδάτιο, αν και χωρίς αποτέλεσμα.

ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ ΜΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

 ΑΠΟ pravda, prisonplanet, pygmi.gr