 |
| Ο θεός Χρόνος αποκαλούμενος και Αιών με την Γαία και τις τέσσερις εποχές κρατά τον ζωδιακό κύκλο 220 μ.Χ.. |
- Η Ιλιάδα του Ομήρου το αρχαιότερο σύγγραμμα αστρονομίας
- Η θεώρηση ενός σύγχρονου Φυσικού.
- Ο Ζωδιακός Κύκλος ,οι αστερισμοί και η Μυθολογία των Ελλήνων
- Ο κατάλογος των αστερισμών που δημιουργήθηκε το 1922 από την Διεθνή Αστρονομική Ένωση.
- Έλληνες Αστρονόμοι
- Στον αστερισμό του Ομήρου
«Ύπνος δεν έπεσε στα βλέφαρα τον, αλλά κοιτούσε συνεχώς την Πούλια. τον Βουκόλο που δύει αργό, την Άρκτο που την λεν κι Αμάξι. Δεν φεύγει από τη θέση της γυρίζοντας, μόνο παραμονεύει τον Ωρίωνα, και μόνο αυτή δεν λέει να πέσει στα λουτρά του Ωκεανού.»
Ομήρου Οδύσσεια, ραψωδία ε, στίχοι 271-275.
Μετάφραση Δ. Μαρωνίτης
«Διαρκούσης της δεκαετίας τον 1930, ή νεαρή κόρη ενός αγρότη από το Κάνσας των Η.Π.Α, περνούσε νύχτες ολόκληρες παρατηρώντας τις κινήσεις των πλανητών στο ουράνιο στερέωμα. Αργότερα ως δασκάλα στην Αγγλία συνδύασε την αφοσίωση της στην αστρονομία με την αγάπη της για τα Ομηρικά έπη. Αυτό την οδήγησε σε μία ανακάλυψη, πού θα είχε παρασιωπηθεί, εάν ή κόρη της, ή δρ. Φλόρενς Γούντ, δεν είχε αξιολογήσει τις σημειώσεις της μητέρας της το 1991.»
Έτσι ξεκινά ό πρόλογος της παρουσιάσεως από τη μεγάλη εφημερίδα του Λονδίνου «ΦαϊνάνσιαλΤάιμς» του βιβλίου με τίτλο «Ή Μυστική Ιλιάδα», έργου του ζεύγους Κεννεθ και Φλόρενς Γούντ, πού κυκλοφόρησε στην Μεγάλη Βρεταννία πριν από καιρό.
Ό λόγος άφορα στην Εντνα Λέι, μητέρα της δρ. Φλόρενς Γούντ, ή οποία μετά από έρευνες σαράντα τουλάχιστον ετών κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι ή Ίλιάδα έκτος από ηρωικό έπος είναι και το αρχαιότερο σύγγραμμα αστρονομίας στον κόσμο.
Κατά την άποψη της οι περιγραφόμενες στην Ιλιάδα μάχες μεταξύ Αχαιών και Τρώων αντικατοπτρίζουν τις τροχιές αστέρων και αστερισμών, πού φαίνονται σαν να μάχονται για μια πρωτοκαθεδρική θέση στον ουράνιο θόλο.
Στα πέντε από τα εννέα συνολικά κεφάλαια του βιβλίου, πού επιμελήθηκαν οι Γούντ, ή ιστορική ακολουθία των γεγονότων του Τρωικού πολέμου συμβαδίζει κατά τρόπο παράδοξο (ίσως όμως όχι συμπτωματικό τελικά) με τις κινήσεις ουρανίων σωμάτων.
Οί απλοί αστέρες εκλαμβανόμενοι ώς πολεμιστές και οι αστερισμοί ώς επιφανείς ήρωες ή τμήματα στρατού κινούνται μέ τέτοιο τρόπο, σαν νά έχουν συγχρονισθή μέσα στο γίγνεσθαι. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποκτά αύτη ή εκδοχή, εάν ληφθή ύπ' όψιν το γεγονός ότι και ό υπεύθυνος του εκδοτικού οίκου Τζών Μιούρεϊ, πού εξέδωσε το έργο, σημειώνει μέ έμφαση, ότι «τά στοιχεία πού αναφέρονται περιγράφουν αστρικές κινήσεις χρονολογούμενες στην 9η χιλιετία π.Χ., πολύ πριν καταγραφή η αστρονομία της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου».
Συνεχίζει δε παρατηρώντας, ότι «ό Όμηρος υπήρξε πιθανότατα ό τελευταίος και ό πιο πλήρης ώς προς τις γνώσεις του από μια μακρά παράδοση ραψωδών, πού είχαν απομνημονεύσει όσα γνώριζαν. Μετά το τέλος της ζωής τον το Ελληνικό αλφάβητο διετήρησε τα έργα τους δια τής καταγραφής. Εκείνο πού επίσης άλλαξε, ήταν ή μελέτη του ουρανίου χάρτη, ή οποία από απλή εμπειρική παρατήρηση εξελίχθηκε σε επιστήμη με την συνδρομή των μαθηματικών και τής γεωμετρίας.
Έτσι ή αστρονομική υφή τής Ίλιάδος λησμονήθηκε».
Στην τελική επιμελημένη μορφή του το βιβλίο περιλαμβάνει έναν μακρύ κατάλογο 650 αστέρων και 45 αστερισμών, τους οποίους κατά τους συγγραφείς ό Όμηρος γνωρίζει και παρουσιάζει μέ ονόματα θεών και ηρώων. Οι κυριότεροι θεοί των αρχαίων Ελλήνων αντιστοιχούν στη Σελήνη (Ήρα) και στους ορατούς πλανήτες Αφροδίτη, Άρη, Δία, Ποσειδώνα και Κρόνο, ενώ ό Έρμης άλλοτε αντιστοιχεί στον ομώνυμο θεό και άλλοτε στον θεό Απόλλωνα. Περαιτέρω συγκρίσεις και συνθέσεις τής Εντνας Λέι είναι αξιοπρόσεκτες.
Εστωσαν ώς παραδείγματα ή παράταξη του στρατού του Αχιλλέα, όπου ό ίδιος αντικατοπτρίζεται στον Μεγάλο Κύνα, οι Μυρμιδόνες αξιωματούχοι του σε πέριξ αυτού λαμπρά άστρα, ενώ ό Πάτροκλος και ό Αύτομέδων σχηματίζουν τον Μικρό Κύνα. Όμοίως σε άλλη φάση τής πορείας των ουρανίων σωμάτων ό Έκτωρ (Ώριων) αντιπαρατίθεται μέ τον Αχιλλέα (Μεγάλο Κύνα) και εν συνεχεία καταδιώκεται από τον τελευταίο και φονεύεται («πίπτοντας» προς τή Δύση) από την εκδικητική μανία του βασιλιά των Μυρμιδόνων για το θάνατο του Πατρόκλου, πού ως Μικρός Κύων δεν είναι πλέον ορατός.
Όμως και οι γεωδαιτικές σχέσεις των αρχαίων ελληνικών πόλεων έχουν ουράνιες αντιστοιχίες σύμφωνα με το εν λόγω σύγγραμμα. Παραδειγματικά: οι Ομηρικές τοποθεσίες και πόλεις της Βοιωτίας αντιστοιχούν κατά εκπληκτικό τρόπο στα αστέρια του Δράκοντος, όπως επίσης και ή Τροία με την ενδοχώρα ανατολικά της αντικατοπτρίζεται στον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου και ή Πύλος με τη λοιπή Μεσσηνία, όπου το βασίλειο του Νέστορος, στον αστερισμό του Αιγόκερω.
Το πλήθος των παραλληλισμών μεταξύ των αστρικών τροχιών και γήινης δραστηριότητος είναι οπωσδήποτε πολύ μεγάλο, για να αποδοθεί σε άπλες συμπτώσεις.
Όπως εύστοχα παρατηρεί ό αρθρογράφος των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» Κρίστιαν Τάιλερ, πού έκανε ειδικό αφιέρωμα στις στήλες της εφημερίδος (19/6/99) εν όψει τής εκδόσεως του βιβλίου, «όλο. φαίνονται πολύ τέλεια, για να είναι αληθινά.
Οι συγγραφείς τής "Μυστικής Ίλιάδας" απορρίπτουν κάθε ένσταση ότι διαστρέβλωσαν το 'Ομηρικό υλικό, για να το κάνουν να ταιριάζει στις πεποιθήσεις τους. Κάθε τους υπόθεση εξετάστηκε με δάση τα δεδομένα του πρωτοτύπου κειμένου και βρέθηκε απολύτος ταιριαστή». Κατόπιν αυτών απομένει να μελετηθεί και να αξιόλογηθεί ή θεωρία αύτη, ή οποία, εάν είναι ορθή» θα αποτελέσει το έναυσμα για την αναθεώρηση πολλών ιστορικών αλλά και αστρονομικών αξιοτάτων, όπως και του ιστορικοί) δόγματος ότι ή επιστήμη της Αστρονομίας γεννήθηκε στη Βαβυλώνα και από εκεί την διδάχθηκαν οι Έλληνες φιλόσοφοι και επιστήμονες.
www.ekivolos.gr/ από "The Financial Times"
16 ΙΟΥΝΙΟΥ 1999
16 ΙΟΥΝΙΟΥ 1999
2- Η θεώρηση ενός σύγχρονου Φυσικού
Σταύρος Δημητρακούδης -Φυσικός
2010
2010
Ο πρώτος πλήρης σωζόμενος κατάλογος αστερισμών.
Στα αρχαιότερα ελληνικά έπη (του Ομήρου και του Ησίοδου), οι μοναδικοί αστερισμοί που αναφέρονται είναι ο Ωρίωνας και η Μεγάλη Άρκτος, ενώ ακόμα οι Πλειάδες και οι Υάδες αναφέρονται ξέχωρα σαν ομάδες αστέρων, και οι αστέρες Σείριος και ο Αρκτούρος αναφέρονται από μόνοι τους.
ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ, ραψ. Ε 300-310
Ύπνος δεν έπεσε στα βλέφαρά του, αλλά κοιτούσε συνεχώς την Πούλια,
τον Bουκόλο που δύει αργά, την Άρκτο που τη λεν κι Aμάξι·
δεν φεύγει από τη θέση της γυρίζοντας, μόνο παραμονεύει
τον Ωρίωνα, και μόνη αυτή δεν λέει να πέσει στα λουτρά του Ωκεανού.
H Kαλυψώ η θεόμορφη τον είχε ορμηνέψει,
αυτό το αστέρι πάντοτε να το ’χει ποντοπορώντας
στο ζερβό του χέρι.
Kαι ποντοπόρησε μέρες δεκαεφτά· στη δέκατη όγδοη
πήραν να φαίνονται, στο μέρος του νησιού που πρόβλεψε,
βαθύσκιωτα της Φαιακίδας τα βουνά
έμοιαζαν σαν ασπίδα, στο πέλαγο το αχνό αφημένη.
ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ, ραψ. Σ 478-488
Κι έπλασε πρώτα δυνατήν ασπίδα και μεγάλην,
όλην με τέχνην και τριπλόν λαμπρόν τριγύρω κύκλον·
με πέντε δίπλες έγινεν η ασπίδα και σ' εκείνην 480
λογιών εικόνες έπλαθε με την σοφήν του γνώσιν.
Την γην αυτού, τον ουρανόν, την θάλασσαν μορφώνει,
τον ήλιον τον ακούραστον, γεμάτο το φεγγάρι,
τ' αστέρια οπού τον ουρανόν ολούθε στεφανώνουν:
την δύναμιν του Ωρίωνος, Υάδες, Πληιάδες, 485
την Άρκτον, που και Άμαξαν καλούν, και αυτού γυρίζει
πάντοτε, τον Ωρίωνα ασάλευτα τηρώντας,
η μόνη που τ' Ωκεανού το λούσμα δεν γνωρίζει.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Εφόσον γνώριζε αυτά τα άστρα το πιθανότερο είναι να γνώριζε και αρκετά ακόμα . Δεν είναι λογικό στα χιλιάδες αστέρια ο Όμηρος να κατονομάζει 6 αστέρια και να μην υπάρχει ονομασία έστω για μερικά άλλα.Εξάλλου μπορεί να θεωρείται ότι τα Έπη του γράφτηκαν τον 9 αι. π.Χ . αλλά οι αναφορές, με νεώτερων εποχών στοιχεία βέβαια , είναι για το 1260 -1350 π.Χ. Χρονολογίες του Τρωικού πολέμου .Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε λοιπόν ότι από πολύ παλιότερα γνώριζαν οι Έλληνες αστερισμούς και αυτό είναι ένα λογικό συμπέρασμα ΔΕΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΥ Τα αποτελέσματα μελέτης γύρω από τα κρυμμένα αστροφυσικά φαινόμενα των ομηρικών επών παρουσιάστηκαν σε συνέδριο στην Αρχαία Ολυμπία.
ΔΕΣ O Όμηρος «ακολούθησε» τα άστρα
Ο πρώτος πλήρης σωζόμενος κατάλογος αστερισμών προέρχεται από το αστρονομικό ποίημα "Φαινόμενα και Διοσημεία" του Αράτου του Σολέως, ο οποίος το συνέθεσε περίπου το 275π.Χ. στην αυλή του βασιλιά Κασσάνδρου στη Πέλλα, βασιζόμενος σε ένα παλαιότερο σύγγραμα του Ευδόξου.
Αυτοί οι αστερισμοί, με μικρές προσθαφαιρέσεις τους αμέσως επόμενους αιώνες, είναι οι κλασικοί αστερισμοί, που έχουν καθιερωθεί από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας.
Μερικά ονόματα, όμως, είναι διαφορετικά. Ο αστερισμός του Ζυγού ονομάζεται «Χήλες», δηλαδή δαγκάνες, και ήταν οι δαγκάνες του Σκορπιού πριν μετονομασθεί. Οπότε όποιοι από εσάς πιστεύετε ότι ως ζυγοί διακατέχεσθε από μία μεταφυσική ισορροπία και δικαιοσύνη, σκεφτείτε πως συμβιβάζεται αυτό με τις δαγκάνες ενός σκορπίού...
 |
Τα Ζώδια και οι μήνες από την Τετράβιβλο του Πτολεμαίου (Πτολεμαίος) βυζαντινό χειρόγραφο από τον 8ο αιώνα μ.Χ. . Γεωγραφία του Πτολεμαίου- Ρώμη, Αποστολική Βιβλιοθήκη Βατικανού Vat. gr. 1292 - fol.9 (Ζωδιακόν)
|
Οπότε έχουμε ένα τελικό σημείο στην έρευνά μας. Οι αστερισμοί υπήρχαν ήδη από το 275π.Χ., αν και κάποιοι είχαν διαφορετικά ονόματα από αυτά που ξέρουμε σήμερα. Το ερώτημα πλέον είναι πως φτιάχθηκε αυτός ο κατάλογος.
Κατά καιρούς κυκλοφορούν διάφορες μισο-μυστικιστικές θεωρίες για τη σοφία διάφορων αρχαίων, και το πως κατέγραψαν αυτή τη σοφία στους αστερισμούς. Μπορεί να βρει κανείς ως υπαίτιους σοφούς από τους Άτλαντες μέχρι τους προ-κατακλυσμιαίους Εβραίους, αν ψάξει καλά στα σκοτεινά σοκάκια του διαδικτύου.
Όλες αυτές οι θεωρίες (χρησιμοποιώ τη λέξη με την ευρεία της έννοια) βασίζονται στην υπόθεση ότι όλοι οι αστερισμοί δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα από έναν πολιτισμό σε μία χρονική περίοδο. Αυτή είναι μία υπόθεση που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον αστρονόμο Michael W . Ovenden, που τη δεκαετία του 1960 ανάλυσε τα «Φαινόμενα »του Αράτου.
Ήδη από την εποχή που πρωτο εκδόθηκαν τα Φαινόμενα, αναφέρονταν σφάλματα στο κείμενό από άλλους αστρονόμους. Οι θέσεις των αστέρων και οι σχετικές τους αποστάσεις κατά τις ανατολές και καταδύσεις τους δεν ήταν πάντα όπως τις ανέφερε.
Ο Ovenden, σκέφτηκε ότι ο Άρατος, και ο Εύδοξος ( Εύδοξος ο Κνίδιος) πριν από αυτόν, μπορεί να βασίζονταν σε κάποια αρχαιότερη παράδοση για τους καταλόγους τους - και εφόσον η Γη περιστρέφεται σαν σβούρα με περίοδο 26000 ετών, αλλά και οι αστέρες κινούνται αργά στο στερέωμα, από την εποχή που δημιουργήθηκαν οι αστερισμοί μέχρι το 275 π.Χ. οι θέσεις τους θα είχαν αλλάξει. Έκανε λοιπόν μία ανάλυση διαφόρων παραμέτρων, και έβγαλε ότι οι αστερισμοί θα πρέπει να είχαν δημιουργηθεί, με τη μορφή που περιέγραφε ο Άρατος, γύρω στο 2800 π.Χ.
Ο τόπος, δε, όπου έγινε αυτή η καταγραφή, θα πρέπει να ήταν σε τέτοιο γεωγραφικό πλάτος ώστε να φαίνονται όλοι οι αστερισμοί του Αράτου και μόνο αυτοί. Οι αστερισμοί αυτοί είχαν ένα κενό πάνω από τον Νότιο Πόλο. Αυτό συμβαίνει αναπόφευκτα επειδή δεν μπορούμε ποτέ να δούμε τους πιο νότιους αστερισμούς από την Ελλάδα - η Γη μπαίνει στη μέση.
 |
| Υπήρχε όμως η δυνατότητα να έχουν πρόσβαση με πλόες ,σε διάφορα μέρη της Γης (τα γνωστά σε αυτούς ) όπου μπορούσαν να κάνουν μετρήσεις αστρονομικού ενδιαφέροντος |
Ο Ovenden επέλεξε την Αστυπάλαια ως το αρχικό παρατηρητήριο γιατί άκουσε ότι παλιά ονομαζόταν «Αστροπαλιά», και νομίζω ότι είχε πάει μία εκδρομή σε αυτό το νησί και του άρεσε. Δεν υπάρχει καμία ιστορική ή αρχαιολογική επιβεβαίωση αυτής της υπόθεσης, αλλά σε κάποια βιβλία πάνω στην αρχαία Ελληνική αστρονομία μπορείτε να δείτε την Αστυπάλαια να φιγουράρει σαν πανάρχαιο αστεροσκοπείο...
Τα τελευταία δέκα χρόνια, η μεθοδολογία του Ovenden και τα συμπεράσματά του έχουν καταρριφθεί από τους αρχαιοαστρονόμους. Υπάρχουν ακόμα κάποιοι που υποστηρίζουν ότι η οι αστερισμοί προέρχονται από τη Μινωική Κρήτη, με αστρονομικά επιχειρήματα, αλλά λείπει η αρχαιολογική επιβεβαίωση. Και αυτή η αρχαιολογική επιβεβαίωση υπάρχει αλλού, αλλά τμηματικά
Αν θεωρήσουμε ότι τα ζώδια προέρχονται από διαφορετικές παραδόσεις, μπορούμε να ψάξουμε για χαρακτηριστικές ομάδες που σχετίζονται με συγκεκριμένους λαούς. Για παράδειγμα, συναντάμε την Μεγάλη Άρκτο σαν αρκούδα σε μία πληθώρα παραδόσεων από την Ευρώπη και την Ασία μέχρι τους Ινδιάνους της Αμερικής. Ο πιο λογικός λόγος για αυτή τη σύμπτωση είναι ότι το όνομα υπήρχε σε μία αρχική παράδοση πριν το τέλος της εποχής των παγετώνων και οι άνθρωποι το μετέφεραν κατά το πέρασμά τους στην Αμερική, πριν περίπου 12 χιλιάδες χρόνια.
Αναφέραμε ήδη την ομάδα του Περσέα, που εκτιμάται πως έχει ελληνική προέλευση. Τα ζώδια είναι μία άλλη τέτοια χαρακτηριστική ομάδα, και αυτή τη φορά η προέλευσή τους φαίνεται να κρατάει από Μεσοποταμία. Ήδη από τη τέταρτη χιλιετία π.Χ., στη Σουμεριακή τέχνη βρίσκουμε να επαναλαμβάνονται ο Λέων, ο Ταύρος και ο Σκορπιός, σε μερικές περιπτώσεις διακοσμημένοι με άστρα. Αν κοιτάξετε τον ζωδιακό κύκλο θα διαπιστώσετε ότι και οι τρεις είναι ζώδια, και μάλιστα σχηματίζουν τις τρεις γωνίες ενός τετραγώνου.
Ο τέταρτος αστερισμός του τριγώνου είναι ο Υδροχόος. Ο Υδροχόος κάποια εποχή στα Ρωμαϊκά χρόνια ταυτίστηκε μυθολογικά με τον Γανυμήδη, τον οινοχόο των θεών, αλλά αυτό δεν βασιζόταν σε κάποια αρχαιότερη παράδοση. Ο Άρατος τον αναφέρει σαν απλά Υδροχόο, το ίδιο και όλοι οι άλλοι αστρονόμοι της εποχής του και των αμέσως επόμενων αιώνων.
Λόγω της σβουροειδούς κίνησης του άξονα της Γης, με περίοδο 26 χιλιάδων ετών, οι αστερισμοί που συνανατέλουν με τον ήλιο κατά το Εαρινό Ηλιοστάσιο μετατίθενται κάθε 2000 χρόνια, περίπου. Έτσι, εκεί που τον καιρό του Αράτου τον Μάρτιο ανέτειλε μαζί με τον Ήλιο ο Κριός (και οι αστρολόγοι επιμένουν ότι το κάνει ακόμα, κρίνοντας από τους μήνες με τους οποίους σχετίζουν τα ζώδιά τους...), σήμερα ανατέλλουν οι Ιχθύες.
Σε έναν αιώνα, θα ανατέλλει ο Υδροχόος, οπότε θα έχουμε την New Age εποχή του Υδροχόου. Το 4000π.Χ. ανέτειλε ο Ταύρος. Βλέπουμε λοιπόν μία πρώιμη συσχέτιση των πρώτων ζωδιακών αστερισμών με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, όπως ορίζονταν τότε. Ταύρος, Λέων, Σκορπιός και ο Υδροχόος, ο οποίος σε μεταγενέστερες εποχές θα λάμβανε στη Μεσοποταμιακή τέχνη τη μορφή του θεού Ενκί, ή Εα, από τους ώμους ή το κύπελλο του οποίο ρέει νερό προς δύο κατευθύνσεις, κατά παράβαση της πρακτικής φυσικής.
Αυτές οι τέσσερεις μορφές είναι πολύ πιθανό να προήλθαν αρχικά από το Ελάμ, ανατολικά της Σουμερίας, αλλά αυτό είναι ανοιχτό θέμα έρευνας. Αυτό δεν είναι βέβαια απόδειξη της προέλευσης των αστερισμών στο συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, αλλά είναι μία καλή ένδειξη.
Για τα επόμενα τρεις χιλιάδες χρόνια, η Μεσοποταμία περιήλθε σε μία αλληλουχία αυτοκρατοριών, αλλά ο Σουμεριανός πολιτισμός πάντα παρέμενε κυρίαρχος, όπως ο Ελληνικός πολιτισμός αργότερα κατά τη Ρωμαϊκή κυριαρχία. Γύρω στο 1300-1000π.Χ. σημειώνεται η επόμενη ορατή εξέλιξη στη Μεσοποταμιακή αστρονομική παράδοση. Πρόκειται για συνοριακές πέτρες, διακοσμημένες με σύμβολα θεών, που φαίνεται να έχουν πλανητική συσχέτιση.
Σε αυτές, βλέπουμε τη Σελήνη, τον Ήλιο και την Αφροδίτη, που σχετίζονταν με τους τρεις βασικούς τους θεούς, ακόμα σύμβολα που σχετίζονταν με άλλους θεούς-πλανήτες, και τέλος τους ζωδιακούς αστερισμούς που αναφέραμε ήδη, καθώς και την Ύδρα και τον Ωρίωνα.
Τα πράγματα μοιάζουν να κατασταλλάζουν. Άλλοι λαοί, όπως οι Αιγύπτιοι, έχουν τους δικούς τους αστερισμούς, που είναι διαφορετικοί, οπότε μπορούμε να παραμείνουμε εστιασμένοι εδώ.
Περίπου την ίδια εποχή εμφανίζονται οι πρώτοι ημερολογιακοί πίνακες στη Μεσοποταμία. Αυτοί οι πίνακες περιείχαν τρεις αστέρες για κάθε σεληνιακό μήνα, που τους χώριζαν σε τρεις περιόδους. Οι αστερισμοί που αναφέρονται εκεί φαίνεται να προέρχονται από μία πιο χρηστική και αγροτική παράδοση από ό,τι οι ζωδιακοί, και έχουν ονόματα όπως το άροτρο, το χωράφι, ή ο μισθωτός αγρότης.
Παρόλα αυτά, περιέχουν τους προαναφερθέντες αστερισμούς, και θέτουν τα θεμέλια για το γέμισμα του ζωδιακού κύκλου κατά τους επόμενους αιώνες. Από τον 7ο αιώνα π.Χ. (686 π.Χ.) έχουμε πλέον επίσημα Βαβυλωνιακά αστρονομικά κείμενα, τους καταλόγους MUL.APIN («το άροτρο», καθώς είναι ο πρώτος αστερισμός που αναφέρουν), και εκεί αναφέρονται οι υπόλοιποι ζωδιακοί αστερισμοί.
Οι Δίδυμοι, η Παρθένος, ο Τοξότης και οι Ιχθύες, εκτιμάται πως προϋπήρχαν ήδη από τη τρίτη χιλιετία π.Χ., με σκοπό να προεκτείνουν τις Μεσοποταμιακές θεότητες στον ουρανό, δρώντας συμπληρωματικά των αρχικών τεσσάρων.
Τα ψάρια και ο ψαρο-τράγος (Ιχθύες και Αιγόκερως) τοποθετήθηκαν εκατέρωθεν του Εα-Υδροχόου, ο Σκορπιός φαίνεται να σχετίζεται με το Σουμεριανό κόσμο των νεκρών, και με τον αστερισμό της Ύδρας, ενώ η Παρθένος - θεά της γονιμότητας τοποθετήθηκε δίπλα στον Λέοντα του Καλοκαιριού και οι κυνηγετικοί Δίδυμοι τοποθετήθηκαν στην αρχή του Φθινοπώρου.
Τέλος, οι εναπομείναντες ζωδιακοί αστερισμοί κάλυπταν τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα κατά τη Νεο-Ασσυριακή εποχή (αρχές πρώτης χιλιετίας π.Χ.). Ο Κριός κάποια στιγμή πήρε τη θέση του παλαιότερου «Μισθωτού Αγρότη», που κατείχε τα ίδια άστρα στον ουρανό.
Παρά τη μεγάλη σημασία που του προσέδωσαν οι Έλληνες μεταγενέστερα, λόγω της θέσης του κατά την Εαρινή Ισημερία, δεν φαίνεται οι συντηρητικοί Μεσοποτάμιοι να έτρεφαν ανάλογα αισθήματα. Πιθανότατα για αυτούς ο Ταύρος παρέμενε ο πραγματικά σημαντικός αστερισμός της Εαρινής Ισημερίας, όπως παραμένει ο Κριός για τους σημερινούς αστρολόγους, παρόλο που τη θέση του στον ουρανό έχουν πάρει οι Ιχθύες εδώ και δύο περίπου χιλιάδες χρόνια.
Τέλος, ο Καρκίνος έχει αβέβαιη και μη φανταχτερή ιστορία πριν τα MUL.APIN, και ο Ζυγός διαχωρίστηκε κάπου τότε από τον Σκορπιό.
Κατά τη Κλασική εποχή, οι Έλληνες εμπλούτισαν την αστρονομία τους με τις Μεσοποταμιακές παραδόσεις, προσθέτοντας τους ζωδιακούς αστερισμούς σχεδόν αυτούσιους στο δικό τους σύστημα. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται.
Περίπου την ίδια εποχή αναπτύχθηκε η αστρολογία σαν ψευδοεπιστήμη, και βασίστηκε στον ζωδιακό κύκλο όπως είχε καθιερωθεί τότε. Οι Ρωμαίοι υπήρξαν ενθουσιώδεις θιασωτές αυτής της "τέχνης", και έτσι διαμορφώθηκαν οι πολιτιστικές "αποσκευές" των ζωδίων που κουβαλάμε μέχρι σήμερα.
Οι Ζωδιακοί αστερισμοί λοιπόν φαίνεται πως ήταν μέρος της Ασιατικής συνεισφοράς στο τελικό σύστημα των αστερισμών, και ένας από τους λίγους αλλά θεμελιακούς συνδετικούς κρίκους της αρχαίας Μεσοποταμίας με τον πολιτισμό μας.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
ΚΑΙ ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΟΦΟΝ ΤΟ ΣΑΦΕΣ
Η Αστρολογία δεν πρέπει να συγχέεται με την Αστρονομία, την επιστημονική μελέτη των ουρανίων σωμάτων. Αν και έχουν κοινές ρίζες στην εποχή των Βαβυλωνίων και Αιγυπτίων αστροπαρατηρητών, η αστρονομία έχει προοδεύσει σε κοινά αποδεκτή επιστήμη, ενώ η αστρολογία όχι.
ΚΡΙΟΣ:
Ο αστερισμός του Κριού είναι ορατός κατά τους χειμερινούς μήνες και ο ήλιος εισέρχεται νοητά στο τεταρτημόριό του από την 15η Απριλίου ως την 14η Μαΐου. Αρχές Ιουνίου γίνεται ορατός λίγο πριν την αυγή, τον Αύγουστο ανατέλλει λίγο πριν τα μεσάνυχτα, τον Νοέμβριο δύει πριν την αυγή, το Φεβρουάριο δύει πριν τα μεσάνυχτα και τον Μάρτιο δύει μετά τον ήλιο.
Μυθολογικά ταυτίζεται με τον Χρυσόμαλλο Κριό τέκνο του Ποσειδώνος και της
Θεανώς-κόρης του βασιλιά της Θράκης Βισάλτη- πάνω στον οποίο διακομίστηκαν ο Φρίξος και η Έλλη από την μητέρα τους Νεφέλη, όταν επρόκειτο να θυσιαστούν από τον πατέρα τους Αθάμαντα βασιλιά της Κορώνης, υιό του Αιόλου και εγγονό του Έλληνος, ύστερα από δολοπλοκία της συζύγου του Ινούς η οποία αλλοίωσε το μήνυμα του χρησμού των Δελφών σχετικά με την μη καρποφορία της γης τους. Η ίδια η Ινώ είχε προκαλέσει την αλλοίωση των σπόρων ώστε να μην φυτρώνουν και εν συνεχεία αλλοίωσε το χρησμό των Δελφών, ώστε να θυσιαστούν η Έλλη και ο Φρίξος. Την στιγμή της θυσίας ενεμφανίσθη η Νεφέλη πάνω στον Κριό και απήγαγε τα δύο τέκνα της. Η Έλλη έπεσε εις τον Ελλήσποντο όμως ο οποίος έλαβε από εκείνη το όνομά της. Ο Φρίξος έφτασε στην Κολχίδα στην χώρα του Αιήτη και έλαβε ως σύζυγό του την κόρη του την Χαλκιόπη.Ο Αιήτης θυσίασε τον χρυσόμαλλο Κριό στον Θούξιο Ζήνα και κρέμασε το δέρας του στον κήπο του, στο ιερό του Άρεως όπου το φύλαγε ένας δράκοντας. Ο υιός του Φρίξου και της Χαλκιόπης ήταν ο Άργος, κατασκευαστής της θρυλικής Αργούς. Αργότερα οι Αργοναύτες ξεκινούν με αρχηγό τον Ιάσωνα προς αναζήτηση του χρυσόμαλλου δέρατος την Αργοναυτική εκστρατεία και καταφτάνουν μερικοί από αυτούς στην Κολχίδα. Εκεί ο Ιάσων με την βοήθεια της Μήδειας παραλαμβάνει το Χρυσόμαλλο Δέρας. Κατά την φυγής τους όταν ο Αιήτης ακολουθεί με το στόλο του τον Ιάσωνα με την Μήδεια, η Μήδεια θυσιάζει τον αδελφό της ώστε να καθυστερήσει τον Αιήτη να μαζέψει τα κομμάτια του.
ΕΠΙΣΗΣ
Το «Χρυσόμαλλον Δέρας», όπως ονομάστηκε, τοποθετήθηκε στο ιερό άλσος του θεού Άρη και φυλασσόταν από έναν ακοίμητο δράκοντα. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Άρης ήτανε ο θεός του πολέμου, ο οποίος αγωνιζόταν σε κάθε μάχη με σκοπό πάντα τη νίκη. Το ζώδιο αυτό, με κυβερνήτη του τον πλανήτη Άρη, ταυτίζεται με το θεό Άρη, καθώς είναι πολύ ανταγωνιστικό, συμμετέχει σε όποια «μάχη» και αν προκύψει και δε σταματά ποτέ μέχρι βγει νικητής!
ΤΑΥΡΟΣ:
Ο Ταύρος είναι ορατός προς κατά τους φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες. Ο Ήλιος ανατέλλει στον Ταύρο από την 15η Μαΐου ως την 14η Ιουνίου. Στον αστερισμό του Ταύρου υπάγονται οι Υάδες και οι Πλειάδες και συνορεύει με τον αστερισμό του Ηνιόχου. Ακριβώς από κάτω του βρίσκεται ο αστερισμός του Ωρίωνος. Το μεγαλύτερο άστρο του είναι το Α' του Ταύρου, γνωστό ως Λαμπαδίας ή Αλντεμπαράν ο οποίος μεσουρανεί μαζί με τις Πλειάδες την 17 Νοεμβρίου. Αρχές Ιουλίου είναι ορατός προς την ανατολή λίγο πριν την αυγή αρχές Σεπτεμβρίου ανατέλλει πριν τα μεσάνυχτα και αρχές Δεκεμβρίου δύει πριν την αυγή. Αρχές Μαρτίου δύει κατά τα μεσάνυχτα και μέσα στον Απρίλιο δύει μετά τον Ήλιο, οπότε και δεν είναι πλέον ορατός.
Μυθολογικά σχετίζεται με την αρπαγή της Ευρώπης (κόρης του Αγήνορος Φοίνικα βασιλέα της Τύρου,υιού του Ποσειδώνα και της Λυβίης και αδελφού του Βήλου) από τον μεταμορφωμένο σε Ταύρο Ζήνα από την χώρα της Φοινίκης στην Κρήτη. Εκεί οι εποχές είχαν ετοιμάσει ως γαμήλιο λέχος το Δίκταιον Άντρον. Τέκνα του Ζηνός και της Ευρώπης ήταν ο Μίνωας, ο Ραδάμανθυς και ο Σαρπηδών (ο πρώτος βασιλιάς ή τίτλος βασιλέων της μινωικής Κρήτης και οι δύο δεύτεροι δικαστές και κριτές των ψυχών στον Άδη). Κατ'εντολή της Ευρώπης, ο Ζεύς έθεσε τον γίγαντα Τάλω όπως και έναν Κύνα να φυλάν την Κρήτη.
Αργότερα η Ευρώπη έλαβε ως σύζυγο τον υιό του Τευτάμου τον Αστερίωνα, ο οποίος ανέθρεψε τα τέκνα της. Μετά το θάνατό της ο Ζεύς την έκανε αστερισμό. Σχετικός επίσης είναι και ο μύθος της Ιφιγένειας που σύμφωνα με τον χρησμό του μάντη Κάλχα ο μόνος τρόπος για να σταματήσει ο άνεμος που δεν επέτρεπε στα πλοία των Παν-Ελλήνων να εκστρατεύσουν κατά της Τροίας, ήταν να θυσιαστεί η κόρη του Αγαμέμνωνος και της Κλυταιμνήστρας η Ιφιγένεια. Την στιγμή της θυσίας εμφανίστηκε στο βωμό ένα ελάφι και η Ιφιγένεια μεταφέρθηκε στην χώρα των Ταύρων.
ΕΠΙΣΗΣ
Αν και ο Ταύρος είναι το δεύτερο ζώδιο του κύκλου, την εαρινή ισημερία από το 4000 π.Χ. ως το 1700 π.Χ. περίπου, υπήρξε το ζώδιο που «άνοιγε το έτος» σε όλους τους αρχαίους ζωδιακούς κύκλους. Σύμφωνα με τον ελληνικό μύθο, η Ευρώπη ήτανε αδελφή του Κάδμου, ιδρυτή της Θήβας και κόρη του Αγήνορα και της Τηλεφάσσας, ηγεμόνων της Φοινίκης. Μια μέρα πήγε στα λιβάδια της παραλίας, για να παίξει με τις φίλες της και για να μαζέψει λουλούδια.
Εκεί την είδε ο θεός Δίας και την ερωτεύτηκε. Για να την πλησιάσει, αλλά και για να μην την τρομάξει, μεταμορφώθηκε σε ένα λευκό, ήρεμο, εύσωμο και δυνατό ταύρο. Πήγε τυχαία δίπλα της, κάνοντας ότι βόσκει, προσπαθώντας να βρει τρόπους να την κατακτήσει. Εκείνη τότε τον είδε, τον πλησίασε και άρχισε να τον χαϊδεύει στην πλάτη. Γοητεύτηκε πολύ από τη μυϊκή του δύναμη και την όμορφη και επιβλητική κορμοστασιά του. Έτσι, έπεσε στην παγίδα του και δελεάστηκε να τον ιππεύσει.
Τότε εκείνος άρχισε να τρέχει με πολύ μεγάλη ταχύτητα, κάνοντας την Ευρώπη να κλαίει από το φόβο της. Σκέφτηκε να πηδήξει από τον ταύρο Δία, αλλά φοβόταν μη σκοτωθεί. Εκείνος συνέχισε την πορεία του και έφτασε στην Κρήτη. Όταν αποβιβάστηκε στο νησί, η Ευρώπη έψαχνε παντού να βρει τον ταύρο και αντίκρυσε μπροστά της το θεό Δία. Τότε εκείνος, πήρε το χέρι της Ευρώπης και την οδήγησε στο Δικταίον άντρο, όπου και ενώθηκαν ερωτικά.
Το ζώδιο αυτό, με κυβερνήτη τον πλανήτη Αφροδίτη, ταυτίζεται με τη θεά Αφροδίτη, τη θεότητα της ομορφιάς και του έρωτα. Η προσωπικότητα του Ταύρου, αν και είναι ερωτική, τείνει να είναι πολύ υπομονετική και ταυτόχρονα επιμονετική. Τέλος, όταν κάποιος τον πειράξει ή δε του φερθεί σωστά, νιώθει σα να βγαίνει στην αρένα και είναι έτοιμος να ορμήξει στο κόκκινο πανί και να συντρίψει όποιον έχει μπροστά του.
ΔΙΔΥΜΟΙ:
Ο αστερισμός των Διδύμων είναι ορατός κατά τους φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στους Διδύμους από την 15η Ιουνίου ως την 16η Ιουλίου. Τέλη Αυγούστου γίνεται ορατός πριν την αυγή, μέσα Οκτωβρίου ανατέλλει πριν τα μεσάνυχτα, αρχές Ιανουαρίου δύει πριν την αυγή, μέσα Απριλίου δύει τα μεσάνυχτα και τέλη Μαΐου δύει μετά τον Ήλιο. Τα φωτεινότερα σημεία του είναι ο Κάστωρ (Α) και ο Πολυδεύκης (Β) οι οποίοι αποτελούν διπλά ή ίσως και τριπλά αστρικά συστήματα τα οποία βρίσκονται σε αμοιβαία ελκτική περιφορά. Μυθολογικώς οι Δίδυμοι σχετίζονται με τους Διόσκουρους, τέκνα του Διός μεταμορφωμένου σε κύκνο και της Λήδας οι οποίοι γεννήθηκαν μαζί με την Ελένη μέσα από αυγό. Οι Διόσκουροι έλαβαν μέρος εις την Αργοναυτική Εκστρατεία. Όταν ο Κάστωρ εφονεύθηκε εκ του Ιδός (και ο Πολυδεύκης εφόνευσε τον Λύγκα) κατά την φιλονικία τους για την νομή των Λευκιπίδων βοών, ο Δίας κατακεραύνωσε τον Ίδη και ανέβασε τον Πολυδεύκη στον ουρανό. Εκείνος όμως αρνήθηκε την αθανασία εφ'όσον ο αδελφός του παρέμενε εις τον Άδη. Έτσι ο Δίας του χάρισε το προνόμιο να περνά μία μέρα στον Άδη με τον αδελφό του και μία μέρα στον ουρανό. Ο Δίας καταστέρισε τους Διόσκουρους είς τον αστερισμό των Διδύμων.
Ο αστερισμός των Διδύμων σχετίζεται επίσης και με τον Διδυμαίο Απόλλωνα - δίδυμο αδελφό της Αρτέμιδος- τέκνα του Διός τους οποίος γέννησε η κυνηγημένη από την Ήρα Λητώ επί της Αστερίας νήσου την οποία θεμελίωσε ο Ποσειδών οπότε και μετονομάσθει Δήλος. Η Ήρα τότε έστειλε τον Τυφώνα να καταστρέψει τα δύο δίδυμα τέκνα του Διός, αλλά ο Απόλλων με τη βοήθεια της Αρτέμιδος εφόνευσε τον Τυφώνα.
ΕΠΙΣΗΣ
Σύμφωνα με τους αρχαίους 'Ελληνες και Ρωμαίους ο αστερισμός των Διδύμων απεικόνιζε τους Διόσκουρους, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη, τους δίδυμους γιους του Δία και της Λήδας. Μετά το θάνατό τους, ο Δίας τους μετάφερε στον ουρανό ως ανταμοιβή για την αδελφική τους αγάπη. Επιπλέον, ως ζωδιακός αστερισμός, οι Δίδυμοι συνδέθηκαν κατά πολύ με την αστρολογία, αλλά και σε πολλούς μύθους ή θρύλους.
Πρώτα απ’ όλα, εθεωρούντο προστάτες των ναυτικών. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως ο αστερισμός των Διδύμων βοήθησε τους Αργοναύτες κατά τη θύελλα που έθεσε σε κίνδυνο την «Αργώ», από όπου βγήκαν σώοι και αβλαβείς από την καταιγίδα. Ο Πλούταρχος, δε, τους αποκαλούσε Άνακες, δηλαδή βασιλιάδες και ο Θεοδώρητος Εφεστίους, θεούς δηλαδή της οικογένειας. Ακόμη, κατά την κλασική εποχή ο αστερισμός συμβολιζόταν συχνά με δύο αστέρες πάνω από ένα πλοίο.
Οι αρχαίοι αστρολόγοι, δε, θεωρούσαν ότι οι Δίδυμοι «κυβερνούν» τα ανθρώπινα χέρια και τους ώμους, ή τις υγρές οδούς όπως ο Εύξεινος Πόντος και ο Γάγγης. Γι’ αυτό το λόγο, πίστευαν πως είναι ένα καλότυχο ζώδιο που φέρνει ευφυΐα και ευρύτητα πνεύματος. Δεν είναι τυχαίο που ο Δίδυμος είναι απίστευτα καλός στο παιχνίδι των σχέσεων και της επικοινωνίας. Ακόμη, τα δύο πρόσωπά του τον βοηθάνε να ξεγλιστρήσει και να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση.
Ο κυβερνήτης του Διδύμου είναι ο Ερμής. Σύμφωνα πάντα με την ελληνική μυθολογία, ο θεός Ερμής είναι ο αγγελιοφόρος των θεών, αυτός, δηλαδή, που μεταφέρει τα νέα και τις ειδήσεις. Ο Δίας τον έχρησε προσωπικό του αγγελιοφόρο, καθώς ήταν ιδιαίτερα γρήγορος, επικοινωνιακός και δε μπορούσε να συγκριθεί με κανέναν άλλον.
ΚΑΡΚΙΝΟΣ:
Ο Καρκίνος είναι ορατός τους χειμερινούς και εαρινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στον Καρκίνο από την 17η Ιουλίου ως την 16 Αυγούστου. Αρχές Σεπτεμβρίου γίνεται ορατός στην ανατολή πριν την αυγή, αρχές Νοεμβρίου ανατέλλει πριν τα μεσάνυχτα, αρχές Μαρτίου δύει πριν την αυγή και αρχές Ιουνίου δύει μετά τον ήλιο.
Μυθολογικά σχετίζεται με τον δεύτερο άθλο του Ηρακλή όταν πάλευε ενάντια στην Λερναία Ύδρα στην περιοχή της Λέρνας όπου ζούσε ο Καρκίνος και δάγκωσε τον Ηρακλή στην φτέρνα. Τότε ο Ηρακλής θύμωσε και τον πάτησε. Η Ήρα θαυμάζοντας το θάρρος του Καρκίνου τον έκανε αστερισμό. Κατά μία άλλη εκδοχή τον Καρκίνο τον έστειλε η ίδια η Ήρα. Με τον ίδιο αστερισμό σχετίζεται και ο μύθος όπου κατά την Γιγαντομαχία ο Διόνυσος μαζί με το Σειληνό και ακολουθία Σατύρων εφόρμησαν κατά των Γιγάντων επί όνων. Οι όνοι κραύγαζαν εκκωφαντικά και οι Γίγαντες τράπηκαν σε φυγή πανικόβλητοι. Ο Διόνυσος για να ευχαριστήσει τους δύο όνους τους καταστέρισε στα άστρα του Καρκίνου (Βόρειος Όνος - Γ' Καρκίνου , Νότιος Όνος - Δ' Καρκίνου) κοντά στο νεφέλωμα της Φάτνης (νεφέλωμα Μ44) ώστε να τρέφονται και να στεγάζονται σε αυτό. Ο Καρκίνος σχετίζεται επίσης με την Πύλη της Καθόδου των ψυχών (Πύλη Εισόδου) (βλ. Πορφύριος "Περί του Οδυσσέα το εν νυμφών άντρον"). Για τους Αιγύπτιους ο αστερισμός του Καρκίνου ταυτιζόταν με τον Σκαραβαίο.
ΕΠΙΣΗΣ
Ο αστερισμός πήρε το όνομά του από τον Αλεξανδρινό ποιητή Άρατο και συμβολίζει έναν γιγάντιο κάβουρα. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η θεά Ήρα είχε στείλει τον κάβουρα στη Λερναία Ύδρα ώστε να την προστατεύσει και να δαγκώσει τον Ηρακλή. Εκείνο, όμως, δεν τα κατάφερε, καθώς ο Ηρακλής τον συνέθλιψε, με αποτέλεσμα να πεθάνει και αυτό και η Λερναία Ύδρα.
Η Ήρα, τότε, τον «καταστέρισε», τον μετέτρεψε, δηλαδή, σε αστερισμό. Ως μικρό ζώο, απετέλεσε τον αμυδρότερο αστερισμό του ζωδιακού κύκλου, καθώς είχε τους λιγότερο φωτεινούς αστέρες. Επιπλέον, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, ο αστερισμός του Καρκίνου ονομάζεται και «Πύλη των Ανθρώπων». Εκείνοι θεωρούσαν πως οι ψυχές των ανθρώπων κατέβαιναν από τα ουράνια και εγκαθίστανται στα ανθρώπινα σώματα μέσω του αστερισμού του Καρκίνου.
Με κυβερνήτη τον πλανήτη Σελήνη, ο Καρκίνος μπορεί πολύ εύκολα να αλλάξει διάθεση, ακόμη και μέσα στην ίδια την ημέρα. Οι συχνές αλλαγές των φάσεων της, τον καθιστούν πολύ ευάλωτο και ευαίσθητο. Θυμίζει, δε, κάβουρα, ο οποίος προστατεύει το μαλακό εσωτερικό του από τους κινδύνους και έχει το σπίτι του ερμητικά κλειστό.
Ακόμη, συμβολίζει την οικογένεια και το σπίτι, ενώ είναι το ζώδιο της φροντίδας και της θαλπωρής. Κατά την αρχαιότητα, οι Έλληνες τιμούσαν τον κυβερνήτη του ως θεά, καθώς πίστευαν πως η Σελήνη είναι κόρη δύο Τιτάνων, του Υπερίωνα και της Θείας, αλλά και αδελφή της Hούς (Αυγής) και του Ηλίου, ο οποίος τη φωτίζει αιώνια λόγω της αδελφότητάς τους. Διαφορετικά το όνομά της μπορεί να βρεθεί ως Σελάνα, η κυρία της σεληνιακής ψυχής.
ΛΕΩΝ:
Ο αστερισμός του Λέοντος είναι ορατός κατά τους χειμερινούς και εαρινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στον λέοντα από την 17η Αυγούστου ως την 16η Σεπτεμβρίου. Αρχές Οκτωβρίου γίνεται ορατός ανατολικά λίγο πριν την αυγή, αρχές Δεκεμβρίου ανατέλλει τα μεσάνυχτα, αρχές Απριλίου δύει πριν την αυγή και αρχές Ιουλία δύει μετά τον ήλιο. Το λαμπρότερο άστρο του είναι το Α' (Βασιλίσκος).
Μυθολογικά σχετίζεται με τον πρώτο άθλο του Ηρακλή όπου σκότωσε το Λιοντάρι της Νεμέας, υιός του Όρθρου και της Έχιδνας και αδελφός της Σφίγγας των Θηβών την οποία
τύφλωσε ο Οιδίποδας. Επίσης σχετίζεται και με το Δία και τον Ηλιακό δίσκο ως σύμβολο κυριαρχίας επί θνητών και θεών, καθώς ο Λέων θεωρείται ως βασιλέας των ζώων.
ΕΠΙΣΗΣ
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο αστερισμός του Λέοντα συμβολίζει το λιοντάρι της Νεμέας, το οποίο γεννήθηκε από την ένωση της Χίμαιρας με τον Όρθρο, το γιο του Τυφώνα και της Έχιδνας, το οποίο σκορπούσε το φόβο στην περιοχή.
Το λιοντάρι αποτέλεσε τον πρώτο άθλο του Ηρακλή, καθώς η θανάτωσή του ανατέθηκε σε εκείνον από τον Ευρυσθέα. Το δέρμα του ήταν τόσο σκληρό που δεν μπορούσε να τρυπηθεί από όπλο. Γι’ αυτό το λόγο, ο Ηρακλής πάλεψε με τα γυμνά του χέρια τον Λέοντα και κατάφερε να τον πνίξει. Έπειτα, χρησιμοποίησε τα ίδια τα δόντια του θηρίου να το γδάρει και να του πάρει το δέρμα, ώστε να φορέσει την «λεοντή» και να πάει περήφανος στον Ευρυσθέα.
Μόλις, όμως, εκείνος τον είδε να πλησιάζει, τρομοκρατήθηκε, νομίζοντας ότι είναι το ίδιο το λιοντάρι και κρύφτηκε σε ένα πιθάρι. Από τότε, ο Ηρακλής κράτησε την «λεοντή» και τη φορούσε πάντα σαν πανοπλία. Το νεκρό σώμα του Λέοντος μεταφέρθηκε από τους θεούς στον ουρανό και σχημάτισε τον αστερισμό του Λέοντα. Κυβερνήτης του Λέοντα είναι ο πλανήτης Ήλιος.
Οι αρχαίοι Έλληνες τον λάτρευαν σα θεό τους και τον φανταζόντουσαν σαν έναν όμορφο νεαρό, με χρυσό φωτοστέφανο, ο οποίος οδηγούσε το χρυσό του άρμα από την Ανατολή ως την Δύση καθημερινά. Λόγω του Ηλίου, ο οποίος είναι το κέντρο του ηλιακού συστήματος και συντηρεί τη ζωή στη Γη, ο Λέοντας επιθυμεί να είναι το κέντρο της προσοχής, ενώ ταυτόχρονα είναι λαμπερός και γεμάτος ενέργεια. Χαρακτηρίζεται, δε, από το θάρρος και την οργανωτική του ικανότητα.
ΠΑΡΘΕΝΟΣ:
Ο αστερισμό της Παρθένου είναι ορατός κατά τους χειμερινούς και εαρινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στην Παρθένο από την 17η Σεπτεμβρίου ως την 17Οκτωβρίου. Αρχές Νοεμβρίου γίνεται ορατός ανατολικά λίγο πριν την αυγή, τον Ιανουάριο ανατέλλει τα μεσάνυχτα, τον Μάιο δύει πριν την αυγή και τον Αύγουστο δύει μαζί μετά τον ήλιο. Το λαμπρότερο άστρο του είναι το Α' το Στάχυ.
Μυθολογικά σχετίζεται με την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα στον Κάτω Κόσμο και την αναζήτηση της Δήμητρας, δηλαδή με τα Ελευσίνια Μυστήρια. Το δε άστρο Στάχυ συμβολίζει το στάχυ που έδωσε η Δήμητρα στον Τριπτόλεμο όταν τον δίδαξε πώς να καλλιεργεί την γη. Η Δήμητρα κατά άλλο μύθο απέκτησε έναν υιό με τον Ιασίωνα, τον Πλούτο ενώ σύμφωνα με τα Ορφικά η Περσεφόνη και ο Δίας απέκτησαν έναν υιό, τον Εύβουλο ο οποίος ταυτίζεται με τον Διόνυσο. Ως ιδιότητα όμως η παρθενία ταιριάζει τόσο στην Αθηνά όσο και στην Αρτέμιδα και τις ακόλουθούς τους. Ο αστερισμός της Παρθένου επίσης σχετίζεται και με την κόρη του Αστραίου και της Ηούς, την Αστραία που βοήθησε τον Δία στην Τιτανομαχία και ως αντάλλαγμα ζήτησε τη διατήρηση της παρθενίας της. Ο Δίας τιμώντας την την καταστέρισε στον αστερισμό της Παρθένου εναποθέτοντάς της την φορά του κεραυνού του. Η Αστραία φέροντας τον κεραυνό του Διός ταυτίστηκε μυθολογικώς με τη θεά Δίκη, κόρη της Θέμιδος και του Διός. Κατοικούσε αρχικά με τους ανθρώπους αλλά όταν έγιναν άδικοι μετέβει εις το άστρο της, την Παρθένο. Η Αστραία σχετίζεται και με την Αστραπή.
ΕΠΙΣΗΣ
Το όνομα της Παρθένου σημαίνει Κόρη στην αττική διάλεκτο. Ο αστερισμός συμβολίζει την Περσεφόνη, την κόρη της θεάς Δήμητρας και του Δία, την οποία ερωτεύτηκε ο Άδης για την ομορφιά της και την άρπαξε μακριά από τη μητέρα της.
Σύμφωνα με το μύθο, ενώ η Περσεφόνη μάζευε ένα νάρκισσο, άνοιξε η γη, ξεπήδησε ο Άδης με το άρμα του και την πήρε στον Κάτω Κόσμο, όπου και εκεί την έκανε γυναίκα του. Αυτό, όμως, δεν άρεσε καθόλου στη μητέρα της, η οποία απαίτησε να γυρίσει πίσω. Έτσι, ο Άδης συμφώνησε να ανεβαίνει η Περσεφόνη για έξι μήνες στον Πάνω Κόσμο και να κατεβαίνει τους επόμενους έξι στον Κάτω.
Γι’ αυτό το λόγο, όταν η θεά Δήμητρα χαιρόταν που είχε κοντά της την κόρη της, έφερνε καλοκαιρία, ενώ τους μήνες που την είχε μακριά της έφερνε κακοκαιρία. Σημειώνεται, δε, πως ο αστερισμός αυτός ονομάζεται και ως ο «οίκος του Ερμή», καθώς οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως ο πλανήτης Ερμής βρισκόταν σε αυτό τον αστερισμό κατά τη στιγμή της Δημιουργίας του Σύμπαντος. Με κυβερνήτη, λοιπόν, τον Ερμή, όπως και το ζώδιο του Διδύμου, το ζώδιο της Παρθένου είναι περισσότερο πρακτικό, από επικοινωνιακό.
Όπως αναφέρουμε παραπάνω, ο Ερμής ήταν ο θεός της επικοινωνίας, ο αγγελιοφόρος του Δία, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες και δίνει στο ζώδιο αυτό την ικανότητα να μαθαίνει και να αναλύει τα νέα και τις ειδήσεις. Επιπλέον, ανήκει στα ζώδια της γης και χαρακτηρίζεται από την πρακτική του σκέψη, την προσπάθεια υλοποίησης πραγμάτων και καταστάσεων μέσω της σκληρής του δουλειάς, καθώς και από τα λογικά και σαφή του επιχειρήματα.
ΖΥΓΟΣ:
Ο Ζυγός είναι ορατός κατά τους εαρινούς και θερινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στον Ζυγό από την 18η Οκτωβρίου ως την 16η Νοεμβρίου. Αρχές Δεκεμβρίου γίνεται ορατός ανατολικά πριν την αυγή. Μέσα Μαρτίου ανατέλλει τα μεσάνυχτα, μέσα Ιουνίου δύει πριν την αυγή και μέσα Αυγούστου δύει μετά τον Ήλιο.
Μυθολογικά σχετίζεται με τη Θεά Δίκη και με την Νέμεσι. Σχετίζεται επίσης και με το
χρυσό άρμα με το οποίο ο Πλούτων έφερε την Κόρη στον Κάτω Κόσμο και με την διαίρεση των εποχών που έμελλε η Κόρη να βρίσκεται εις τον πάνω και τον κάτω κόσμο. Για τους Αιγύπτιους σήμαινε την κρίση των ψυχών ενώπιων του Άνουβι του Κυνοκέφαλου όπου η καρδιά ζυγιζόταν κι αν ήταν ελαφρύτερη ενός πτερού οδηγούνταν ενώπιον του Οσίριδος. Αν ήταν βαρύτερη καταστρεφόταν από την Αμμούτ. Αν το βάρος της καρδιάς εξισορροπούσε τότε η ψυχή επανασαρκωνόταν ώστε να λάβει τα απαραίτητα γι'αυτήν μαθήματα.
ΕΠΙΣΗΣ
Ο αστερισμός του Ζυγού είναι συνδεδεμένος με τη Νέμεσις ή αλλιώς τη «θεία δίκη».
Η Νέμεσις ως θεότητα προσωποποιούσε μαζί με τη Θέμιδα, την Ειμαρμένη κ.α. την έννοια της δικαιοσύνης και ο ρόλος της ήταν η αποκατάσταση της τάξης της φύσης, της ανθρώπινης κοινωνίας, του κόσμου, όταν αυτή διασαλευόταν. Η Νέμεσις τιμωρούσε την υπεροψία και την «ύβριν» των ανθρώπων. Ως θεότητα της δίκαιης απονομής της τιμωρίας, έφερνε, ουσιαστικά, δεινά στη ζωή αυτών που αδικούσαν τους άλλους. Με λίγα λόγια, έφερνε τη «θεία δίκη».
Σύμφωνα με τους αρχαίους Αιγύπτιους, ο αστερισμός αυτός συμβόλιζε την κρίση των ψυχών από τον θεό Aνούβι. Η καρδιά, μετά το θάνατο των ανθρώπων, ζυγιζόταν, κι αν ήταν ελαφρύτερη από ένα φτερό οδηγούνταν στον Οσίρι. Αν, πάλι, ήταν βαρύτερη καταστρέφοταν από την Αμμούτ, ενώ αν ήταν ίση, επανασαρκωνόταν και επέστρεφε στη Γη. Ακόμη, ο αστερισμός του Ζυγού ονομάζεται και «οίκος της Αφροδίτης», καθώς θεωρείται πως εκεί δημιουργήθηκε ο συγκεκριμένος πλανήτης.
Με κυβερνήτη, λοιπόν, τον πλανήτη αυτόν, ο Ζυγός καρπώνεται την ομορφιά και τον έρωτα της θεάς Αφροδίτης, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία. Το ζώδιο του Ζυγού επιθυμεί την εσωτερική και εξωτερική ομορφιά και βρίσκει, πάντα, τρόπο να την κατακτήσει. Τέλος, η Αφροδίτη κάνει το Ζυγό εκλεπτυσμένο, αέρινο, με υψηλή ποιότητα και χάρη.
ΣΚΟΡΠΙΟΣ:
Ο αστερισμός του Σκορπιού είναι ορατός από τα τέλη του χειμώνα ως τις αρχές του φθινόπωρου, δλδ σχεδόν καθ'όλη τη διάρκεια του έτους. Ο ήλιος ανατέλλει στον Σκορπιό από την 17η Νοεμβρίου ως την 15η Δεκεμβρίου. Αρχές Ιανουαρίου γίνεται ορατός πριν την αυγή, αρχές Απριλίου ανατέλλει πριν τα μεσάνυχτα, αρχές Ιουνίου δύει πριν την αυγή και αρχές Σεπτεμβρίου δύει μετά τον ήλιο. Το λαμπρότερο άστρο του είναι το Α' ο Αντάρης.
Μυθολογικά σχετίζεται με το μύθο του Ωρίωνος. Όταν ο Ωρίων καθώς κυνηγούσε είδε την Αρτέμιδα θέλησε να συνουσιαστεί μαζί της. Εκείνη παρακάλεσε τον Δία να την βοηθήσει και εκείνος διέταξε τη Γαία να στείλει ένα Σκορπιό να σκοτώσει τον Ωρίωνα. Ο Οφιούχος μέσω του Όφεως που κρατούσε θεράπευσε το δάγκωμα του Σκορπιού του Ωρίωνα. Μετά το θάνατό του τον καταστέρισε στον αστερισμό του Ωρίωνος μαζί με τους Κύνες του, όπου κυνηγάει τις μεταμορφωθείσες εις περιστέρες καταστερισμένες Πλειάδες. Όντως όταν ο ήλιος εισέρχεται στον Σκορπιό, ο Ωρίων δεν είναι για ένα διάστημα ορατός. Επίσης ο σκορπιός σχετίζεται και με έναν άλλο μύθο του Ωρίωνα. Όταν κάποτε ο Ωρίων βρέθηκε στη Χίο πρόσβαλλε την θυγατέρα του Οινοπίωνα την Μερόπη κι εκείνος τον τύφλωσε κατά τη διάρκεια του ύπνου αφού τον μέθυσε. Ο Ωρίων έφτασε περιπλανώμενος στη Λίμνο όπου συνάντησε τον Ήφαιστο και ο θεός έθεσε τον Κηδαλίωνα να καθίσει επί των ώμων του Ωρίωνα και να τον καθοδηγήσει. Φτάνοντας στην ανατολή οι ακτίνες του ήλιου έκαναν τον Ωρίωνα να ξαναβρεί το φώς του. Όντως όταν ο ήλιος φεύγει από τον αστερισμό του Σκορπιού ο Ωρίων γίνεται πάλι ορατός μετά από ένα διάστημα απουσίας. Η ουρά του Σκορπιού φαίνεται να καταλήγει σε ένα σκοτεινό σημείο του γαλαξία μεταξύ παρθένου, ζυγού και τοξότη το οποίο θεωρούνταν άνοιγμα του Άδη και από το οποίο αναδύεται ο Σκορπιός. Για τους Αιγύπτιους ο Ωρίων σχετίζεται με τον θεό Ώρο και ο Σκορπιός με τον Σήθ. Γι'αυτό και βρίσκονται αντιδιαμετρικά ώστε όταν ανατέλλει ο ένας να δύει ο άλλος.
ΕΠΙΣΗΣ
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Σκορπιός ήταν ακόλουθος της θεάς Άρτεμης, ο οποίος, κατ΄ εντολή της, σκότωσε με βέλος τον θρυλικό κυνηγό Ωρίωνα, όταν εκείνος ατίμασε την Ώπιν, μία από τις προστατευόμενές της.
Κατά τον μύθο, με εντολή του Δία, καταστερώθηκαν στο ζωδιακό κύκλο και οι δύο, ο Ωρίωνας και ο Σκορπιός, και έτσι ανατέλλει ο ένας όταν δύει ο άλλος. Επιπλέον, κατά την εποχή των Ρωμαίων, ο αστερισμός του Σκορπιού είχε συνδεθεί με πολλές προλήψεις και θρύλους. Εθεωρείτο πως η ηλιακή δύση του το φθινόπωρο ασκούσε κακή επιρροή στον καιρό και συνοδευόταν από θύελλες.
Οι αλχημιστές, από την άλλη, πίστευαν πως μόνο όταν ο Ήλιος βρισκόταν στον Σκορπίο, ο σίδηρος μπορούσε να μετατραπεί σε χρυσό, ενώ οι αρχαίοι αστρολόγοι θεωρούσαν το Σκορπιό ως ένα γόνιμο, αλλά «καταραμένο» ζώδιο. Σύμφωνα με τους ανωτέρω, ήτανε κακός οιωνός και αιτία πολέμων, αφού εκεί τοποθετούσαν τη γέννηση του πλανήτη Άρη, του θεού του πολέμου, κατά τη δημιουργία του Σύμπαντος.
Με κυβερνήτη του τον Πλούτωνα, ο Σκορπιός είναι δυνατός και ξέρει να πολεμά, να εξουσιάζει και να γεννιέται από τις στάχτες του. Ακόμη, είναι σταθερός, μεθοδικός και γοητευτικός σε επικίνδυνο βαθμό. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Πλούτωνας ήταν ο θεός του Κάτω Κόσμου και συνδέεται με τον θάνατο και την αναγέννηση σε μία νέα μορφή. Θεωρείται ένας από τους πιο δυνατούς θεούς, καθώς βασίλευε τους νεκρούς, έναν ολόκληρο, δηλαδή, κόσμο, στον οποίο όλοι αργά ή γρήγορα θα ταξιδέψουν.
ΤΟΞΟΤΗΣ:
Ο τοξότης είναι ορατός κατά τους εαρινούς, θερινούς και φθινοπωρινούς μήνες, ενώ δεν φαίνεται κατά τον χειμώνα. Ο ήλιος ανατέλλει στον τοξότη από την 16η Δεκεμβρίου ως την 14η Ιανουαρίου. Αρχές Φεβρουαρίου γίνεται ορατός ανατολικά λίγο πριν την αυγή, μέσα Μαΐου ανατέλλει τα μεσάνυχτα, αρχές Ιουλίου δύει πριν την αυγή και τέλη Οκτωβρίου δύει μετά τον ήλιο.
Μυθολογικά σχετίζεται με τον Κένταυρο Χείρωνα μαθητή του Ιάσωνα στο Πήλιο, αλλά και με τον Κένταυρο Κρότο υιό του Πανός και της Ευφήμης, ο οποίος ζούσε στον Ελικώνα και εφηύρε το τόξο. Κατά την μυθολογία ο Τοξότης στοχεύει στην καρδιά του Σκορπιού (τον Αντάρη).Όντως αυτό ισχύει αστρονομικώς. Επειδή όταν ο ήλιος ανατέλλει στον Τοξότη η γη δεν καλλιεργείται ο Τοξότης χάρισε στους ανθρώπους την θηρευτική διά του τόξου ώστε να θρέφονται. Επίσης ο Τοξότης σχετίζεται και με την Αρτέμιδα της οποίας βασικό χαρακτηριστικό ήταν ότι ήταν τοξότρια.
Ακόμη, το βέλος δείχνει πόσο μακριά επιθυμεί να πάει, αλλά και την απαγκίστρωση του από οτιδήποτε τον κρατάει στάσιμο. Με κυβερνήτη τον πλανήτη Δία, ο Τοξότης έχει το αίσθημα της παντοδυναμίας, της ελευθερίας, της αισιοδοξίας και της ζωντάνιας. Για τους αρχαίους Έλληνες, ο θεός Δίας ήταν ο βασιλιάς των θεών και ο κυρίαρχος του ουρανού. Υπήρξε ο δυνατότερος θεός, ο οποίος πήρε την εξουσία από τον ίδιο του τον πατέρα του, ύστερα από τιτανομαχία, βοηθούμενος από τους υπόλοιπους θεούς. Όπως ο θεός Δίας, έτσι και ο Τοξότης, είναι ενεργητικός, δυναμικός, άμεσος και τολμηρός. Ακόμη, είναι έτοιμος να δραπευτεύσει από μία κατάσταση και να φέρει στα μέτρα του μία άλλη.
ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ:
Ο Αιγόκερως είναι ορατός κατά τους θερινούς και φθινοπωρινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στον Αιγόκερω από την 15η Ιανουαρίου ως την 13η Φεβρουαρίου. Αρχές Μαρτίου γίνεται ορατός ανατολικά λίγο πριν την αυγή, μέσα Ιουλίου ανατέλλει τα μεσάνυχτα, αρχές Αυγούστου δύει κατά την αυγή και αρχές Δεκεμβρίου δύει μετά τον ήλιο. Στην συνέχεια δεν είναι ορατός για 3 μήνες.
Μυθολογικά ο αστερισμός του Αιγόκερω σχετίζεται με τον Αιγιπάνα -προσωνύμιο του Πανός- ο οποίος κατά τον Επιμενίδη συντρόφευε τον Δία στο Ιδαίο Άντρο κατά της εκστρατείας του κατά των Τιτάνων. Κατά την Τιτανομαχία προκάλεσε αποτρόπαιο ήχο μέσω ενός κοχλίου, τον λεγόμενο Πανικό, τρέποντας τους Τιτάνες σε φυγή. Όταν ο Δίας παρέλαβε την εξουσία τον καταστέρισε πλησίον της μητρός του της Αιγός. Κατά την Γιγαντομαχία μαζί με τον Ερμή πήραν τις άκρες των νευρών του Διός που ο Τυφών είχε κρύψει σε ένα σπήλαιο τυλιγμένες σε δέρας Άρκτου και τις επανέφεραν στον Δία. Κατά την Γιγαντομαχία οι θεοί μεταμορφώθηκαν σε ζώα προκειμένου να παραπλανήσουν τον Τυφώνα. Ο Απόλλων σε κοράκι ή ιέρακα, ο Ερμής σε ίβιν, η Άρτεμις σε γαλή, ο Ζευς σε κριό και ο Αιγιπάνας μισός σε αίγα και μισός σε ιχθύ. Έτσι προέκυψε η λατρεία των αιγυπτίων σε μορφές ζώων. Ως μήτηρ του φαίνεται η Αμάλθεια Αίγα η οποία και σχετίζεται άμεσα με τον αστερισμό του Αιγόκερω και η οποία ήταν τροφός του Δία, γνωστή για το κέρας της που έφερνε αφθονία. Σχετική είναι επίσης και η Αιγίδα της Αθηνάς. Ο Αιγόκερως στην θεολογία του Πορφυρίου αποτελεί πύλη εξόδου των θεϊκών ψυχών, σε αντίθεση με τον Καρκίνο που αποτελεί πύλη εισόδου των θνητών. Πολλές είναι επίσης οι συνδέσεις του Αιγόκερω με τον Πάνα αλλά και με τους Σάτυρους συνοδούς του Διονύσου, που ήταν από την μέση και πάνω άνθρωποι και από την μέση και κάτω τραγοπόδαροι και οι οποίοι έφεραν κέρατα, συμβολισμός της ανθρώπινης διφυούς φύσεως και των ημισφαιρίων της. Υπάρχουν ακόμη σχέσεις και με το Αιπόλειο του Πανός όπως και με τον Ερμή και τον Αυτόλυκο.
ΕΠΙΣΗΣ
Όταν ο Δίας είχε αιχμαλωτιστεί από τον Τυφώνα, ο δεύτερος του είχε αφαιρέσει τα νεύρα των χεριών και των ποδιών και τα είχε κρύψει μέσα σε δέρμα αρκούδας. Ο Αιγίπαν, όμως, μαζί με τον Ερμή τα έκλεψαν και του τα προσάρμοσαν πάλι, έτσι ώστε ο Δίας να ανακτήσει τις δυνάμεις του και να νικήσει τον Τυφώνα. Ο Δίας από ευγνωμοσύνη, μετέτρεψε τον Αιγίπανα σε αστερισμό με το όνομα Αιγόκερως. Ακόμη, ως ζωδιακός αστερισμός, ο Αιγόκερως συνδέθηκε με την αστρολογία, αλλά και με πολλούς θρύλους.
Οι Πλατωνικοί θεωρούσαν πως οι ψυχές των ανθρώπων, όταν εκείνοι πέθαιναν και το σώμα τις απελευθέρωνε, ανέβαιναν στα ουράνια, περνώντας ανάμεσα από τα άστρα του Αιγόκερου, και γι' αυτό ονομαζόταν «Πύλη των Θεών». Με κυβερνήτη τον Κρόνο, ο Αιγόκερως είναι δυνατός, μεθοδικός και σοβαρός, ενώ θα βρει τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για να πετύχει τους σκοπούς του.
Στην αρχαιότητα, ο Κρόνος ήταν ο ηγέτης και ο νεότερος της πρώτης γενεάς των τιτάνων, θεών απόγονων της Γαίας και του Ουρανού. Νίκησε τον πατέρα του τον Ουρανό, και κυβέρνησε κατά τη διάρκεια της μυθολογικής χρυσής εποχής, έως ότου νικήθηκε από το γιο του, τον Δία. Ήταν ο μικρότερος σε ηλικία και δύναμη από τους Τιτάνες, αλλά και ο πιο πονηρός και φιλόδοξος, χαρακτηριστικά που τα έχει και ο Αιγόκερως.
ΥΔΡΟΧΟΟΣ:
Ο υδροχόος είναι ορατός κατά τους θερινούς και φθινοπωρινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στον υδροχόο από την 16η Φεβρουαρίου ως την 11 Μαρτίου. Αρχές Απριλίου είναι ορατός ανατολικά λίγο πριν την αυγή, αρχές Αυγούστου ανατέλλει τα μεσάνυχτα, το Σεπτέμβρη δύει λίγο πριν την αυγή και αρχές Ιανουαρίου δύει μετά τον ήλιο.
Mυθολογικά ο Υδροχόος σχετίζεται με τον Γανυμήδη τον ποιητή τον οποίο θαύμασε ο Δίας και μετέφερε στον Όλυμπο το είδωλό του κατά τον Ερατοσθένη να τελεί χρέη υδροχόου και οινοχόου στα συμπόσια των θεών. Κατ'αυτό τον τρόπο έγινε αθάνατος. Ο υδροχόος σχετίζεται επίσης τόσο με το υγρό όσο και με το αέρινο στοιχείο και είναι φορέας αλλαγών καθώς γενικά συμβολίζει το πνεύμα σε σχέση πάντα με την ύλη. Η Σφίγγα ουσιαστικά συμβολίζει το σύστημα Υδροχόου-Λέοντα, ήτοι την σχέση του πυρός με το ύδωρ, δλδ την αντίθεση και σύνθεση της γαίας με τον ουρανό. Επίσης σχετίζεται και με την Ήρα και τους μύθους της που ως πολικό αντίθετο έχει τον Δία.
ΕΠΙΣΗΣ
Άλλο ένα ζώδιο του αέρα, το οποίο αρέσκεται με το να ασχολείται με τα κοινά, να οραματίζεται και να καινοτομεί. Είναι εφευρετικό και μεγαλόπνοο και εκπλήσσει συνεχώς τους γύρω του με τις οργανωτικές του ικανότητες. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο αστερισμός του Υδροχόου συμβολίζει τον Γανυμήδη, έναν θεοποιημένο μυθικό νέο, φημισμένο για την ομορφιά του.
Ήταν πρίγκηπας της Τροίας, γιος του βασιλιά της Τρώα από τη Δαρδανία και της Καλλιρρόης, κόρης του θεού - ποταμού Σκάμανδρου. Μόλις τον είδε ο Δίας, εντυπωσιάστηκε και μεταμορφώθηκε σε αετό για να τον αρπάξει, να τον μεταφέρει στον Όλυμπο, όπου και του έδωσε αθανασία για να τον κάνει αιώνιο οινοχόο των θεών. Ως αποζημίωση, ο Δίας έστειλε τον Ερμή να προσφέρει για λογαριασμό του πατέρα του Γανυμήδη, ένα ζευγάρι άλογα γοργοπόδαρα σαν τον άνεμο κι ένα χρυσό κλήμα, έργο του Ηφαίστου.
Παρόλα αυτά, το γεγονός αυτό προκάλεσε τη ζήλια της Ήρας, αλλά και της κόρης της Ήβης, η οποία ήταν μέχρι τότε η οινοχόος των θεών. Και έτσι οι δύο γυναίκες ανάγκασαν τον Δία να «καταστερίσει» τον οινοχόο του, δημιουργώντας τον συγκεκριμένο αστερισμό. Σύμφωνα, ακόμη, με τους αρχαίους Έλληνες, ο Γανυμήδης είναι ο Υδροχόος του ζωδιακού κύκλου και προσωποποιεί το ανεξάντλητο νερό των σύννεφων που γονιμοποιεί τη Γη. Κυβερνήτης του Υδροχόου είναι ο πλανήτης Ουρανός.
Ο Ουρανός κάνει τον ζώδιο αυτό να είναι αξιοθαύμαστο και εκπληκτικό. Διαφέρει από τα υπόλοιπα, καθώς έχει διαφορετικές αξίες, πιστεύει σε άλλα αγαθά και ιδέες και μπορεί να οραματίζεται και να πράττει ταυτόχρονα. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Ουρανός ήταν ο πρώτος που είχε την εξουσία του Κόσμου. Επιπλέον, ήταν εκείνος που γέννησε πρώτο η Γη μόνη της, χωρίς να ενωθεί με κάποιον άλλο, και καθώς ήταν τόσο μεγάλος όση και εκείνη, αποφάσισε να το κάνει και ταίρι της.
ΙΧΘΕΙΣ:
Ο αστερισμός των ιχθύων είναι ορατός κατά τους θερινούς, φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στους ιχθείς από την 12η Μαρτίου ως την 18η Απριλίου. Αρχές Μαΐου είναι ορατός ανατολικά λίγο πριν την αυγή, αρχές Σεπτεμβρίου ανατέλλει τα μεσάνυχτα, τον Οκτώβρη δύει λίγο πριν την αυγή και αρχές Φεβρουαρίου δύει μετά τον ήλιο.
Μυθολογικά σχετίζεται με την Ουράνια Αφροδίτη και την ανάδυσή της από τον Πόντο. Οι ιχθείς συμβολίζουν επίσης την Αφροδίτη με τον Έρωτα όπου κατά την Γιγαντομαχία κατέφυγαν στην Αίγυπτο. Εκεί τους βρήκε ο Τυφώνας και οι δύο θεοί μεταμορφώθηκαν σε ιχθείς και έπεσαν μέσα στα νερά του Ευφράτη για να σωθούν. Υπάρχει επίσης σχέση και με τα δελφίνια της μυθολογίας, όπως με τον μύθο που ο Απόλλων μεταμορφώθηκε σε δελφίνι και οδήγησε τους Κουρήτες από την Κρήτη στον Παρνασσό ή και με τον μύθο του Αρίωνα.
Επίσης ο Ποσειδώνας χρησιμοποιούσε συχνά δύο δελφίνια για τις μετακινήσεις του. Οι δύο ιχθείς σχετίζονται με τις δύο αντίρροπες δυνάμεις του σύμπαντος σε αρμονία ως σύμβολο (Φιλότις-Νείκος) όπως και με το σύμβολο των αντίρροπων Ε ως αστρονομικό σύμβολο.
αλλά και όλη η χριστιανική μυθολογία είναι δομημένη πάνω στο σύμβολο και την εποχή των Ιχθύων.
ΕΠΙΣΗΣ
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο αστερισμός των Ιχθύων συμβολίζει τα δύο δελφίνια που συνόδευαν πάντα το θεό της Θάλασσας Ποσειδώνα στις διάφορες μετακινήσεις του. Ως θεός της θάλασσας, ο Ποσειδώνας ταξίδευε με το χρυσό άρμα του πάνω στα κύματα, που άνοιγαν χαρούμενα στο πέρασμά του, ενώ γύρω του έπαιζαν τα δελφίνια. Με την τρίαινά του μπορούσε τόσο να δημιουργεί τρικυμίες όσο και να ηρεμεί τα νερά.
Θεωρούνταν προστάτης των ναυτικών και των ψαράδων και του προσφέρονταν θυσίες και επικλήσεις για τη σταθερότητα του εδάφους και την ασφάλεια των κτιρίων, ενώ τιμούνταν και με ιπποδρομίες. Ως κυβερνήτης των Ιχθύων, ο Ποσειδώνας, αναμφίβολα, είναι ένας από τους δυνατότερους θεούς στον οποίο έλαχε το βασίλειο της Θάλασσας για να εξουσιάζει. Παρόλα αυτά, δεν έπαψε ποτέ να διεκδικεί από τον Δία τον βασίλειο των ουρανών, καταστρώνοντας διάφορα σχέδια, πάντα με την βοήθεια και των άλλων θεών.
Οσο και να ήθελαν, όμως, να πάρουν την εξουσία από το Δία, δεν τα κατάφεραν ποτέ. Ο Ποσειδώνας κάνει τον Ιχθύ μεταβλητό ζώδιο και έτσι γίνεται ιδιαίτερα επικοινωνιακός, δεκτικός και συμπονετικός
Αναφέραμε ήδη την ομάδα του Περσέα, που εκτιμάται πως έχει ελληνική προέλευση. Τα ζώδια είναι μία άλλη τέτοια χαρακτηριστική ομάδα, και αυτή τη φορά η προέλευσή τους φαίνεται να κρατάει από Μεσοποταμία. Ήδη από τη τέταρτη χιλιετία π.Χ., στη Σουμεριακή τέχνη βρίσκουμε να επαναλαμβάνονται ο Λέων, ο Ταύρος και ο Σκορπιός, σε μερικές περιπτώσεις διακοσμημένοι με άστρα. Αν κοιτάξετε τον ζωδιακό κύκλο θα διαπιστώσετε ότι και οι τρεις είναι ζώδια, και μάλιστα σχηματίζουν τις τρεις γωνίες ενός τετραγώνου.
Ο τέταρτος αστερισμός του τριγώνου είναι ο Υδροχόος. Ο Υδροχόος κάποια εποχή στα Ρωμαϊκά χρόνια ταυτίστηκε μυθολογικά με τον Γανυμήδη, τον οινοχόο των θεών, αλλά αυτό δεν βασιζόταν σε κάποια αρχαιότερη παράδοση. Ο Άρατος τον αναφέρει σαν απλά Υδροχόο, το ίδιο και όλοι οι άλλοι αστρονόμοι της εποχής του και των αμέσως επόμενων αιώνων.
Λόγω της σβουροειδούς κίνησης του άξονα της Γης, με περίοδο 26 χιλιάδων ετών, οι αστερισμοί που συνανατέλουν με τον ήλιο κατά το Εαρινό Ηλιοστάσιο μετατίθενται κάθε 2000 χρόνια, περίπου. Έτσι, εκεί που τον καιρό του Αράτου τον Μάρτιο ανέτειλε μαζί με τον Ήλιο ο Κριός (και οι αστρολόγοι επιμένουν ότι το κάνει ακόμα, κρίνοντας από τους μήνες με τους οποίους σχετίζουν τα ζώδιά τους...), σήμερα ανατέλλουν οι Ιχθύες.
Σε έναν αιώνα, θα ανατέλλει ο Υδροχόος, οπότε θα έχουμε την New Age εποχή του Υδροχόου. Το 4000π.Χ. ανέτειλε ο Ταύρος. Βλέπουμε λοιπόν μία πρώιμη συσχέτιση των πρώτων ζωδιακών αστερισμών με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, όπως ορίζονταν τότε. Ταύρος, Λέων, Σκορπιός και ο Υδροχόος, ο οποίος σε μεταγενέστερες εποχές θα λάμβανε στη Μεσοποταμιακή τέχνη τη μορφή του θεού Ενκί, ή Εα, από τους ώμους ή το κύπελλο του οποίο ρέει νερό προς δύο κατευθύνσεις, κατά παράβαση της πρακτικής φυσικής.
 |
| Έα (Ενκί): Θεός του νερού και της σοφίας και φύλακας των θείων νόμων. Αυτός ήταν που προειδοποίησε για τον κατακλυσμό. Θεωρούνταν γιος της Ναμού για τους Σουμέριους και του Ανσάρ και της Κισάρ για τους Ακκάδιους. Αυτό το Σουμεριακό αγαλματίδιο λοιπόν μας αναφέρει ότι σημαίνει για τον συγγραφέα ότι αυτό που κρατά συμβολίζει τον Υδροχόο.... |
Για τα επόμενα τρεις χιλιάδες χρόνια, η Μεσοποταμία περιήλθε σε μία αλληλουχία αυτοκρατοριών, αλλά ο Σουμεριανός πολιτισμός πάντα παρέμενε κυρίαρχος, όπως ο Ελληνικός πολιτισμός αργότερα κατά τη Ρωμαϊκή κυριαρχία. Γύρω στο 1300-1000π.Χ. σημειώνεται η επόμενη ορατή εξέλιξη στη Μεσοποταμιακή αστρονομική παράδοση. Πρόκειται για συνοριακές πέτρες, διακοσμημένες με σύμβολα θεών, που φαίνεται να έχουν πλανητική συσχέτιση.
Σε αυτές, βλέπουμε τη Σελήνη, τον Ήλιο και την Αφροδίτη, που σχετίζονταν με τους τρεις βασικούς τους θεούς, ακόμα σύμβολα που σχετίζονταν με άλλους θεούς-πλανήτες, και τέλος τους ζωδιακούς αστερισμούς που αναφέραμε ήδη, καθώς και την Ύδρα και τον Ωρίωνα.
Τα πράγματα μοιάζουν να κατασταλλάζουν. Άλλοι λαοί, όπως οι Αιγύπτιοι, έχουν τους δικούς τους αστερισμούς, που είναι διαφορετικοί, οπότε μπορούμε να παραμείνουμε εστιασμένοι εδώ.
Ο κατάλογος του MUL.APIN(«το άροτρο»)
 | |||
Ο κατάλογος του MUL.APIN -star list II το 686 π.Χ
.Χρησιμοποιώντας το κείμενο του πίνακα I με αστρική ταυτοποίηση από τους Bezold, Kopff, Kugler, Schaumberger και Weidner (παραπομπές ) και τις αξίες του Arcus visionisι (Φάσεις απλανών αστέρων και συναγωγή επισημασιων) από τους Schoch (1924b) και van der Waerden (1949) υπολογίζονται ημερομηνίες της πρώτης εμφάνισης των άστρων / αστερισμών στον Πίνακα 1 για διαφορετικές εποχές. ΠΗΓΗ
|
 |
| Τα Βαβυλωνιακά αστρονομικά κείμενα 686 π.Χ. |
Οι Δίδυμοι, η Παρθένος, ο Τοξότης και οι Ιχθύες, εκτιμάται πως προϋπήρχαν ήδη από τη τρίτη χιλιετία π.Χ., με σκοπό να προεκτείνουν τις Μεσοποταμιακές θεότητες στον ουρανό, δρώντας συμπληρωματικά των αρχικών τεσσάρων.
Τα ψάρια και ο ψαρο-τράγος (Ιχθύες και Αιγόκερως) τοποθετήθηκαν εκατέρωθεν του Εα-Υδροχόου, ο Σκορπιός φαίνεται να σχετίζεται με το Σουμεριανό κόσμο των νεκρών, και με τον αστερισμό της Ύδρας, ενώ η Παρθένος - θεά της γονιμότητας τοποθετήθηκε δίπλα στον Λέοντα του Καλοκαιριού και οι κυνηγετικοί Δίδυμοι τοποθετήθηκαν στην αρχή του Φθινοπώρου.
 |
| Κεντρικό μέρος ενός μεγάλου ψηφιδωτού δαπέδου, από μια ρωμαϊκή οικία στο Sentinum Ιταλία , του 200-250 μ. Χ. Αυτή η μορφή αποκαλείται συχνά «Αιών», μία εναλλακτική ονομασία του θεού Χρόνου ο θεός της αιωνιότητας, στέκεται μέσα σε μια ουράνια σφαίρα διακοσμημένη με ζώδια, ανάμεσα σε ένα πράσινο δέντρο και ένα γυμνό δέντρο (το καλοκαίρι και τον χειμώνα, αντίστοιχα). Καθισμένη μπροστά του είναι η θεά Γαία η μητέρα-γη, με τα τέσσερα παιδιά της, που ενδεχομένως αντιπροσωπεύουν τις τέσσερις εποχές του χρόνου. |
Παρά τη μεγάλη σημασία που του προσέδωσαν οι Έλληνες μεταγενέστερα, λόγω της θέσης του κατά την Εαρινή Ισημερία, δεν φαίνεται οι συντηρητικοί Μεσοποτάμιοι να έτρεφαν ανάλογα αισθήματα. Πιθανότατα για αυτούς ο Ταύρος παρέμενε ο πραγματικά σημαντικός αστερισμός της Εαρινής Ισημερίας, όπως παραμένει ο Κριός για τους σημερινούς αστρολόγους, παρόλο που τη θέση του στον ουρανό έχουν πάρει οι Ιχθύες εδώ και δύο περίπου χιλιάδες χρόνια.
Τέλος, ο Καρκίνος έχει αβέβαιη και μη φανταχτερή ιστορία πριν τα MUL.APIN, και ο Ζυγός διαχωρίστηκε κάπου τότε από τον Σκορπιό.
Κατά τη Κλασική εποχή, οι Έλληνες εμπλούτισαν την αστρονομία τους με τις Μεσοποταμιακές παραδόσεις, προσθέτοντας τους ζωδιακούς αστερισμούς σχεδόν αυτούσιους στο δικό τους σύστημα. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται.
Περίπου την ίδια εποχή αναπτύχθηκε η αστρολογία σαν ψευδοεπιστήμη, και βασίστηκε στον ζωδιακό κύκλο όπως είχε καθιερωθεί τότε. Οι Ρωμαίοι υπήρξαν ενθουσιώδεις θιασωτές αυτής της "τέχνης", και έτσι διαμορφώθηκαν οι πολιτιστικές "αποσκευές" των ζωδίων που κουβαλάμε μέχρι σήμερα.
Οι Ζωδιακοί αστερισμοί λοιπόν φαίνεται πως ήταν μέρος της Ασιατικής συνεισφοράς στο τελικό σύστημα των αστερισμών, και ένας από τους λίγους αλλά θεμελιακούς συνδετικούς κρίκους της αρχαίας Μεσοποταμίας με τον πολιτισμό μας.
- Κείμενο : Σταύρος Δημητρακούδης Φυσικός 26 Μαρ 2010
- ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΛΈΖΑΝΤΕΣ ΕΝΘΕΤΟ- :ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
 |
| Όπως καταλαβαίνουμε από τις ως άνω θεωρήσεις, κάτι το οποίο είναι σίγουρο για να επικαλεστεί κάποιος δεν υπάρχει, αλλά έρευνες και μη κατασταλαγμένες απόψεις και μάλιστα αρκετά «τραβηγμένες» διαφόρων επιστημόνων, ώς εκ τούτου μάλλον το αντικείμενο θέλει περαιτέρω έρευνα .Ερωτήματα εξάλλου προκύπτουν. Οι εκατοντάδες (Δες παρακάτω έναν κατάλογο ) Έλληνες αστρονόμοι που αποδεδειγμένα μελετούσαν επιστημονικές έννοιες που ισχύουν και σήμερα ,έστω από τον 7ο αιώνα π.Χ . που καταμετρούνται,τι κάνανε ; Από το 3000 π.Χ. Οι Κρητικοί ,οι Κυκλαδίτες και οι «Μυκηναίοι» στα , τεραστίων αποστάσεων ταξίδια τους, δεν χρησιμοποιούσαν τους αστερισμούς και τους συνδυασμούς αυτών για προσανατολισμό; Περίμεναν τους Βαβυλώνιους για να τους δείξουν; Εξάλλου η Ελληνική μυθολογία που είναι συνυφασμένη με τους αστερισμούς και ανάγει τις ρίζες της μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, είναι δυνατόν να δημιουργήθηκε μετά και εφόσον οι Βαβυλώνιοι μελέτησαν τα αστέρια ; Τα ερωτήματα είναι ρητορικά και δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο για να καταλάβει κάποιος την πραγματικότητα των ιστορικών πλέον γεγονότων. |
ΚΑΙ ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΟΦΟΝ ΤΟ ΣΑΦΕΣ
Η Αστρολογία δεν πρέπει να συγχέεται με την Αστρονομία, την επιστημονική μελέτη των ουρανίων σωμάτων. Αν και έχουν κοινές ρίζες στην εποχή των Βαβυλωνίων και Αιγυπτίων αστροπαρατηρητών, η αστρονομία έχει προοδεύσει σε κοινά αποδεκτή επιστήμη, ενώ η αστρολογία όχι.
Αστρολογία ονομάζεται το σύνολο των παραδόσεων και συστημάτων, τα οποία ισχυρίζονται πως η φαινόμενη θέση διάφορων ουρανίων σωμάτων σχετίζεται με τη ζωή του ανθρώπου με τρόπο άγνωστο στη σημερινή επιστήμη και την λογική της αιτιοκρατίας. Η συσχέτιση της θέσης των ουράνιων σωμάτων και της ανθρώπινης ζωής σύμφωνα με ορισμένες αστρολογικές σχολές είναι αιτιακή ή κατά άλλες μη-αιτιακή.
Η Αστρολογία είναι μια τέχνη με μακραίωνη παράδοση και σήμερα αναγνωρίζεται ως ψευδοεπιστήμη [«WordNet 2.1». Princeton. Ανακτήθηκε στις 2006-07-05.], παραεπιστήμη ή απλή προκατάληψη[2] μιας και απέτυχε επανειλημμένα να αποδείξει την αξία της σε αριθμό ελεγχόμενων μελετών. [«Activities With Astrology». Astronomical society of the Pacific.][«The case for and against astrology». Rudolf.H.Smit.] Επιστήμονες όπως ο ψυχολόγος Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ [K. Γκ. Γιουνγκ Συγχρονικότητα, Μια μη Αιτιατή Συνδετική Αρχή, 57.], διερεύνησαν την αστρολογία στα πλαίσια της υπόθεσης μη αιτιατών αρχών, (π.χ. συγχρονικότητα)[Έλεγχος των στατιστικών στοιχείων από τον Μάρκους Φιρζ με την εξίσωση Πουασόν, 76-87 ]. Έχουν πραγματοποιηθεί πολλαπλές επιστημονικές δοκιμές σχετικά με τη φερεγγυότητα της αστρολογίας, και ουδέποτε ευρέθη αποδεικτικό στοιχείο που να υποστηρίζει είτε τις θέσεις ή τα δήθεν αποτελέσματα που περιγράφονται στην αστρολογική παράδοση. Επιπλέον, δεν υπάρχει προτεινόμενος μηχανισμός δράσης μέσω του οποίου οι θέσεις και οι κινήσεις των άστρων και των πλανητών θα μπορούσαν να επηρεάσουν τους ανθρώπους και τα γεγονότα στη Γη που να μην αντιφάσκει πλήρως με τις βασικές πτυχές της βιολογίας και της φυσικής.[Kelly, I.W., R. Culver and P.J. Loptson, 1989: Astrology and science: an examination of the evidence. In Cosmic perspectives: essays dedicated to the memory of M.K.V. Bappu, S.K. Biswas, D.C.V. Mallik, and C.V. Vishveshwara, eds., Cambridge University Press, 249 pp.] [ Asquith and Hacking (1978) 'Why Astrology is a Pseudoscience' by Paul R. Thagard. See also National Science Board (2006) Science and Engineering Indicators; ch 7: 'Science and Technology. Public Attitudes and Understanding: Belief in Pseudoscience'. National Science Foundation (2006); retrieved 19 April 2010:"About three-fourths of Americans hold at least one pseudoscientific belief; i.e., they believed in at least 1 of the 10 survey items[29]" ..." Those 10 items were extrasensory perception (ESP), that houses can be haunted, ghosts/that spirits of dead people can come back in certain places/situations, telepathy/communication between minds without using traditional senses, clairvoyance/the power of the mind to know the past and predict the future, astrology/that the position of the stars and planets can affect people's lives, that people can communicate mentally with someone who has died, witches, reincarnation/the rebirth of the soul in a new body after death, and channeling/allowing a "spirit-being" to temporarily assume control of a body." ] Ως εκ τούτου η Αστρολογία δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από τις ακαδημαϊκές ή επιστημονικές κοινότητες.
3-Ο Ζωδιακός Κύκλος ,οι αστερισμοί και η Μυθολογία των Ελλήνων
 |
Ίσως η παλαιότερη απεικόνιση των αστερισμών αναγνωρίστηκε σε ελληνική σκύφο 2600 ετών. Μια ελληνική κούπα κρασιού ,ένας σκύφος , που δείχνει σε ζωγραφική ,ένα μεγάλο σκυλί, σκορπιό , δελφίνι και έναν πάνθηρα / λιοντάρι φίδι αλλά και άλλες μορφές είναι κάτι που πιθανώς συμβολίζει αστερισμούς ΔΕΣ ΤΟ ΕΔΩ |
Για τους αρχαίους Έλληνες τα άστρα και οι αστερισμοί αποτελούσαν τους καταστερισθέντες ήρωες τους, ήρωες που μεταμορφώθηκαν από τους Θεούς σε άστρα προκειμένου να καταστούν τιμούμενοι αθάνατοι. Έμειναν όντως αθάνατοι, καθώς ακόμη μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε ονόματα ηρώων της ελληνικής μυθολογίας προκειμένου να προσδιορίσουμε τους ουράνιους σχηματισμούς. Και τα ονόματα αυτά χρησιμοποιούνται από όλους τους αστρονόμους ανεξαιρέτως, Έλληνες και ξένους.
ΚΡΙΟΣ:
Ο αστερισμός του Κριού είναι ορατός κατά τους χειμερινούς μήνες και ο ήλιος εισέρχεται νοητά στο τεταρτημόριό του από την 15η Απριλίου ως την 14η Μαΐου. Αρχές Ιουνίου γίνεται ορατός λίγο πριν την αυγή, τον Αύγουστο ανατέλλει λίγο πριν τα μεσάνυχτα, τον Νοέμβριο δύει πριν την αυγή, το Φεβρουάριο δύει πριν τα μεσάνυχτα και τον Μάρτιο δύει μετά τον ήλιο.
Μυθολογικά ταυτίζεται με τον Χρυσόμαλλο Κριό τέκνο του Ποσειδώνος και της
Θεανώς-κόρης του βασιλιά της Θράκης Βισάλτη- πάνω στον οποίο διακομίστηκαν ο Φρίξος και η Έλλη από την μητέρα τους Νεφέλη, όταν επρόκειτο να θυσιαστούν από τον πατέρα τους Αθάμαντα βασιλιά της Κορώνης, υιό του Αιόλου και εγγονό του Έλληνος, ύστερα από δολοπλοκία της συζύγου του Ινούς η οποία αλλοίωσε το μήνυμα του χρησμού των Δελφών σχετικά με την μη καρποφορία της γης τους. Η ίδια η Ινώ είχε προκαλέσει την αλλοίωση των σπόρων ώστε να μην φυτρώνουν και εν συνεχεία αλλοίωσε το χρησμό των Δελφών, ώστε να θυσιαστούν η Έλλη και ο Φρίξος. Την στιγμή της θυσίας ενεμφανίσθη η Νεφέλη πάνω στον Κριό και απήγαγε τα δύο τέκνα της. Η Έλλη έπεσε εις τον Ελλήσποντο όμως ο οποίος έλαβε από εκείνη το όνομά της. Ο Φρίξος έφτασε στην Κολχίδα στην χώρα του Αιήτη και έλαβε ως σύζυγό του την κόρη του την Χαλκιόπη.Ο Αιήτης θυσίασε τον χρυσόμαλλο Κριό στον Θούξιο Ζήνα και κρέμασε το δέρας του στον κήπο του, στο ιερό του Άρεως όπου το φύλαγε ένας δράκοντας. Ο υιός του Φρίξου και της Χαλκιόπης ήταν ο Άργος, κατασκευαστής της θρυλικής Αργούς. Αργότερα οι Αργοναύτες ξεκινούν με αρχηγό τον Ιάσωνα προς αναζήτηση του χρυσόμαλλου δέρατος την Αργοναυτική εκστρατεία και καταφτάνουν μερικοί από αυτούς στην Κολχίδα. Εκεί ο Ιάσων με την βοήθεια της Μήδειας παραλαμβάνει το Χρυσόμαλλο Δέρας. Κατά την φυγής τους όταν ο Αιήτης ακολουθεί με το στόλο του τον Ιάσωνα με την Μήδεια, η Μήδεια θυσιάζει τον αδελφό της ώστε να καθυστερήσει τον Αιήτη να μαζέψει τα κομμάτια του.
ΕΠΙΣΗΣ
Το «Χρυσόμαλλον Δέρας», όπως ονομάστηκε, τοποθετήθηκε στο ιερό άλσος του θεού Άρη και φυλασσόταν από έναν ακοίμητο δράκοντα. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Άρης ήτανε ο θεός του πολέμου, ο οποίος αγωνιζόταν σε κάθε μάχη με σκοπό πάντα τη νίκη. Το ζώδιο αυτό, με κυβερνήτη του τον πλανήτη Άρη, ταυτίζεται με το θεό Άρη, καθώς είναι πολύ ανταγωνιστικό, συμμετέχει σε όποια «μάχη» και αν προκύψει και δε σταματά ποτέ μέχρι βγει νικητής!
ΤΑΥΡΟΣ:
Ο Ταύρος είναι ορατός προς κατά τους φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες. Ο Ήλιος ανατέλλει στον Ταύρο από την 15η Μαΐου ως την 14η Ιουνίου. Στον αστερισμό του Ταύρου υπάγονται οι Υάδες και οι Πλειάδες και συνορεύει με τον αστερισμό του Ηνιόχου. Ακριβώς από κάτω του βρίσκεται ο αστερισμός του Ωρίωνος. Το μεγαλύτερο άστρο του είναι το Α' του Ταύρου, γνωστό ως Λαμπαδίας ή Αλντεμπαράν ο οποίος μεσουρανεί μαζί με τις Πλειάδες την 17 Νοεμβρίου. Αρχές Ιουλίου είναι ορατός προς την ανατολή λίγο πριν την αυγή αρχές Σεπτεμβρίου ανατέλλει πριν τα μεσάνυχτα και αρχές Δεκεμβρίου δύει πριν την αυγή. Αρχές Μαρτίου δύει κατά τα μεσάνυχτα και μέσα στον Απρίλιο δύει μετά τον Ήλιο, οπότε και δεν είναι πλέον ορατός.
Μυθολογικά σχετίζεται με την αρπαγή της Ευρώπης (κόρης του Αγήνορος Φοίνικα βασιλέα της Τύρου,υιού του Ποσειδώνα και της Λυβίης και αδελφού του Βήλου) από τον μεταμορφωμένο σε Ταύρο Ζήνα από την χώρα της Φοινίκης στην Κρήτη. Εκεί οι εποχές είχαν ετοιμάσει ως γαμήλιο λέχος το Δίκταιον Άντρον. Τέκνα του Ζηνός και της Ευρώπης ήταν ο Μίνωας, ο Ραδάμανθυς και ο Σαρπηδών (ο πρώτος βασιλιάς ή τίτλος βασιλέων της μινωικής Κρήτης και οι δύο δεύτεροι δικαστές και κριτές των ψυχών στον Άδη). Κατ'εντολή της Ευρώπης, ο Ζεύς έθεσε τον γίγαντα Τάλω όπως και έναν Κύνα να φυλάν την Κρήτη.
Αργότερα η Ευρώπη έλαβε ως σύζυγο τον υιό του Τευτάμου τον Αστερίωνα, ο οποίος ανέθρεψε τα τέκνα της. Μετά το θάνατό της ο Ζεύς την έκανε αστερισμό. Σχετικός επίσης είναι και ο μύθος της Ιφιγένειας που σύμφωνα με τον χρησμό του μάντη Κάλχα ο μόνος τρόπος για να σταματήσει ο άνεμος που δεν επέτρεπε στα πλοία των Παν-Ελλήνων να εκστρατεύσουν κατά της Τροίας, ήταν να θυσιαστεί η κόρη του Αγαμέμνωνος και της Κλυταιμνήστρας η Ιφιγένεια. Την στιγμή της θυσίας εμφανίστηκε στο βωμό ένα ελάφι και η Ιφιγένεια μεταφέρθηκε στην χώρα των Ταύρων.
ΕΠΙΣΗΣ
Αν και ο Ταύρος είναι το δεύτερο ζώδιο του κύκλου, την εαρινή ισημερία από το 4000 π.Χ. ως το 1700 π.Χ. περίπου, υπήρξε το ζώδιο που «άνοιγε το έτος» σε όλους τους αρχαίους ζωδιακούς κύκλους. Σύμφωνα με τον ελληνικό μύθο, η Ευρώπη ήτανε αδελφή του Κάδμου, ιδρυτή της Θήβας και κόρη του Αγήνορα και της Τηλεφάσσας, ηγεμόνων της Φοινίκης. Μια μέρα πήγε στα λιβάδια της παραλίας, για να παίξει με τις φίλες της και για να μαζέψει λουλούδια.
Εκεί την είδε ο θεός Δίας και την ερωτεύτηκε. Για να την πλησιάσει, αλλά και για να μην την τρομάξει, μεταμορφώθηκε σε ένα λευκό, ήρεμο, εύσωμο και δυνατό ταύρο. Πήγε τυχαία δίπλα της, κάνοντας ότι βόσκει, προσπαθώντας να βρει τρόπους να την κατακτήσει. Εκείνη τότε τον είδε, τον πλησίασε και άρχισε να τον χαϊδεύει στην πλάτη. Γοητεύτηκε πολύ από τη μυϊκή του δύναμη και την όμορφη και επιβλητική κορμοστασιά του. Έτσι, έπεσε στην παγίδα του και δελεάστηκε να τον ιππεύσει.
Τότε εκείνος άρχισε να τρέχει με πολύ μεγάλη ταχύτητα, κάνοντας την Ευρώπη να κλαίει από το φόβο της. Σκέφτηκε να πηδήξει από τον ταύρο Δία, αλλά φοβόταν μη σκοτωθεί. Εκείνος συνέχισε την πορεία του και έφτασε στην Κρήτη. Όταν αποβιβάστηκε στο νησί, η Ευρώπη έψαχνε παντού να βρει τον ταύρο και αντίκρυσε μπροστά της το θεό Δία. Τότε εκείνος, πήρε το χέρι της Ευρώπης και την οδήγησε στο Δικταίον άντρο, όπου και ενώθηκαν ερωτικά.
Το ζώδιο αυτό, με κυβερνήτη τον πλανήτη Αφροδίτη, ταυτίζεται με τη θεά Αφροδίτη, τη θεότητα της ομορφιάς και του έρωτα. Η προσωπικότητα του Ταύρου, αν και είναι ερωτική, τείνει να είναι πολύ υπομονετική και ταυτόχρονα επιμονετική. Τέλος, όταν κάποιος τον πειράξει ή δε του φερθεί σωστά, νιώθει σα να βγαίνει στην αρένα και είναι έτοιμος να ορμήξει στο κόκκινο πανί και να συντρίψει όποιον έχει μπροστά του.
ΔΙΔΥΜΟΙ:
Ο αστερισμός των Διδύμων είναι ορατός κατά τους φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στους Διδύμους από την 15η Ιουνίου ως την 16η Ιουλίου. Τέλη Αυγούστου γίνεται ορατός πριν την αυγή, μέσα Οκτωβρίου ανατέλλει πριν τα μεσάνυχτα, αρχές Ιανουαρίου δύει πριν την αυγή, μέσα Απριλίου δύει τα μεσάνυχτα και τέλη Μαΐου δύει μετά τον Ήλιο. Τα φωτεινότερα σημεία του είναι ο Κάστωρ (Α) και ο Πολυδεύκης (Β) οι οποίοι αποτελούν διπλά ή ίσως και τριπλά αστρικά συστήματα τα οποία βρίσκονται σε αμοιβαία ελκτική περιφορά. Μυθολογικώς οι Δίδυμοι σχετίζονται με τους Διόσκουρους, τέκνα του Διός μεταμορφωμένου σε κύκνο και της Λήδας οι οποίοι γεννήθηκαν μαζί με την Ελένη μέσα από αυγό. Οι Διόσκουροι έλαβαν μέρος εις την Αργοναυτική Εκστρατεία. Όταν ο Κάστωρ εφονεύθηκε εκ του Ιδός (και ο Πολυδεύκης εφόνευσε τον Λύγκα) κατά την φιλονικία τους για την νομή των Λευκιπίδων βοών, ο Δίας κατακεραύνωσε τον Ίδη και ανέβασε τον Πολυδεύκη στον ουρανό. Εκείνος όμως αρνήθηκε την αθανασία εφ'όσον ο αδελφός του παρέμενε εις τον Άδη. Έτσι ο Δίας του χάρισε το προνόμιο να περνά μία μέρα στον Άδη με τον αδελφό του και μία μέρα στον ουρανό. Ο Δίας καταστέρισε τους Διόσκουρους είς τον αστερισμό των Διδύμων.
Ο αστερισμός των Διδύμων σχετίζεται επίσης και με τον Διδυμαίο Απόλλωνα - δίδυμο αδελφό της Αρτέμιδος- τέκνα του Διός τους οποίος γέννησε η κυνηγημένη από την Ήρα Λητώ επί της Αστερίας νήσου την οποία θεμελίωσε ο Ποσειδών οπότε και μετονομάσθει Δήλος. Η Ήρα τότε έστειλε τον Τυφώνα να καταστρέψει τα δύο δίδυμα τέκνα του Διός, αλλά ο Απόλλων με τη βοήθεια της Αρτέμιδος εφόνευσε τον Τυφώνα.
ΕΠΙΣΗΣ
Σύμφωνα με τους αρχαίους 'Ελληνες και Ρωμαίους ο αστερισμός των Διδύμων απεικόνιζε τους Διόσκουρους, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη, τους δίδυμους γιους του Δία και της Λήδας. Μετά το θάνατό τους, ο Δίας τους μετάφερε στον ουρανό ως ανταμοιβή για την αδελφική τους αγάπη. Επιπλέον, ως ζωδιακός αστερισμός, οι Δίδυμοι συνδέθηκαν κατά πολύ με την αστρολογία, αλλά και σε πολλούς μύθους ή θρύλους.
Πρώτα απ’ όλα, εθεωρούντο προστάτες των ναυτικών. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως ο αστερισμός των Διδύμων βοήθησε τους Αργοναύτες κατά τη θύελλα που έθεσε σε κίνδυνο την «Αργώ», από όπου βγήκαν σώοι και αβλαβείς από την καταιγίδα. Ο Πλούταρχος, δε, τους αποκαλούσε Άνακες, δηλαδή βασιλιάδες και ο Θεοδώρητος Εφεστίους, θεούς δηλαδή της οικογένειας. Ακόμη, κατά την κλασική εποχή ο αστερισμός συμβολιζόταν συχνά με δύο αστέρες πάνω από ένα πλοίο.
Οι αρχαίοι αστρολόγοι, δε, θεωρούσαν ότι οι Δίδυμοι «κυβερνούν» τα ανθρώπινα χέρια και τους ώμους, ή τις υγρές οδούς όπως ο Εύξεινος Πόντος και ο Γάγγης. Γι’ αυτό το λόγο, πίστευαν πως είναι ένα καλότυχο ζώδιο που φέρνει ευφυΐα και ευρύτητα πνεύματος. Δεν είναι τυχαίο που ο Δίδυμος είναι απίστευτα καλός στο παιχνίδι των σχέσεων και της επικοινωνίας. Ακόμη, τα δύο πρόσωπά του τον βοηθάνε να ξεγλιστρήσει και να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση.
Ο κυβερνήτης του Διδύμου είναι ο Ερμής. Σύμφωνα πάντα με την ελληνική μυθολογία, ο θεός Ερμής είναι ο αγγελιοφόρος των θεών, αυτός, δηλαδή, που μεταφέρει τα νέα και τις ειδήσεις. Ο Δίας τον έχρησε προσωπικό του αγγελιοφόρο, καθώς ήταν ιδιαίτερα γρήγορος, επικοινωνιακός και δε μπορούσε να συγκριθεί με κανέναν άλλον.
ΚΑΡΚΙΝΟΣ:
Ο Καρκίνος είναι ορατός τους χειμερινούς και εαρινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στον Καρκίνο από την 17η Ιουλίου ως την 16 Αυγούστου. Αρχές Σεπτεμβρίου γίνεται ορατός στην ανατολή πριν την αυγή, αρχές Νοεμβρίου ανατέλλει πριν τα μεσάνυχτα, αρχές Μαρτίου δύει πριν την αυγή και αρχές Ιουνίου δύει μετά τον ήλιο.
Μυθολογικά σχετίζεται με τον δεύτερο άθλο του Ηρακλή όταν πάλευε ενάντια στην Λερναία Ύδρα στην περιοχή της Λέρνας όπου ζούσε ο Καρκίνος και δάγκωσε τον Ηρακλή στην φτέρνα. Τότε ο Ηρακλής θύμωσε και τον πάτησε. Η Ήρα θαυμάζοντας το θάρρος του Καρκίνου τον έκανε αστερισμό. Κατά μία άλλη εκδοχή τον Καρκίνο τον έστειλε η ίδια η Ήρα. Με τον ίδιο αστερισμό σχετίζεται και ο μύθος όπου κατά την Γιγαντομαχία ο Διόνυσος μαζί με το Σειληνό και ακολουθία Σατύρων εφόρμησαν κατά των Γιγάντων επί όνων. Οι όνοι κραύγαζαν εκκωφαντικά και οι Γίγαντες τράπηκαν σε φυγή πανικόβλητοι. Ο Διόνυσος για να ευχαριστήσει τους δύο όνους τους καταστέρισε στα άστρα του Καρκίνου (Βόρειος Όνος - Γ' Καρκίνου , Νότιος Όνος - Δ' Καρκίνου) κοντά στο νεφέλωμα της Φάτνης (νεφέλωμα Μ44) ώστε να τρέφονται και να στεγάζονται σε αυτό. Ο Καρκίνος σχετίζεται επίσης με την Πύλη της Καθόδου των ψυχών (Πύλη Εισόδου) (βλ. Πορφύριος "Περί του Οδυσσέα το εν νυμφών άντρον"). Για τους Αιγύπτιους ο αστερισμός του Καρκίνου ταυτιζόταν με τον Σκαραβαίο.
ΕΠΙΣΗΣ
Ο αστερισμός πήρε το όνομά του από τον Αλεξανδρινό ποιητή Άρατο και συμβολίζει έναν γιγάντιο κάβουρα. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η θεά Ήρα είχε στείλει τον κάβουρα στη Λερναία Ύδρα ώστε να την προστατεύσει και να δαγκώσει τον Ηρακλή. Εκείνο, όμως, δεν τα κατάφερε, καθώς ο Ηρακλής τον συνέθλιψε, με αποτέλεσμα να πεθάνει και αυτό και η Λερναία Ύδρα.
Η Ήρα, τότε, τον «καταστέρισε», τον μετέτρεψε, δηλαδή, σε αστερισμό. Ως μικρό ζώο, απετέλεσε τον αμυδρότερο αστερισμό του ζωδιακού κύκλου, καθώς είχε τους λιγότερο φωτεινούς αστέρες. Επιπλέον, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, ο αστερισμός του Καρκίνου ονομάζεται και «Πύλη των Ανθρώπων». Εκείνοι θεωρούσαν πως οι ψυχές των ανθρώπων κατέβαιναν από τα ουράνια και εγκαθίστανται στα ανθρώπινα σώματα μέσω του αστερισμού του Καρκίνου.
Με κυβερνήτη τον πλανήτη Σελήνη, ο Καρκίνος μπορεί πολύ εύκολα να αλλάξει διάθεση, ακόμη και μέσα στην ίδια την ημέρα. Οι συχνές αλλαγές των φάσεων της, τον καθιστούν πολύ ευάλωτο και ευαίσθητο. Θυμίζει, δε, κάβουρα, ο οποίος προστατεύει το μαλακό εσωτερικό του από τους κινδύνους και έχει το σπίτι του ερμητικά κλειστό.
Ακόμη, συμβολίζει την οικογένεια και το σπίτι, ενώ είναι το ζώδιο της φροντίδας και της θαλπωρής. Κατά την αρχαιότητα, οι Έλληνες τιμούσαν τον κυβερνήτη του ως θεά, καθώς πίστευαν πως η Σελήνη είναι κόρη δύο Τιτάνων, του Υπερίωνα και της Θείας, αλλά και αδελφή της Hούς (Αυγής) και του Ηλίου, ο οποίος τη φωτίζει αιώνια λόγω της αδελφότητάς τους. Διαφορετικά το όνομά της μπορεί να βρεθεί ως Σελάνα, η κυρία της σεληνιακής ψυχής.
ΛΕΩΝ:
Ο αστερισμός του Λέοντος είναι ορατός κατά τους χειμερινούς και εαρινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στον λέοντα από την 17η Αυγούστου ως την 16η Σεπτεμβρίου. Αρχές Οκτωβρίου γίνεται ορατός ανατολικά λίγο πριν την αυγή, αρχές Δεκεμβρίου ανατέλλει τα μεσάνυχτα, αρχές Απριλίου δύει πριν την αυγή και αρχές Ιουλία δύει μετά τον ήλιο. Το λαμπρότερο άστρο του είναι το Α' (Βασιλίσκος).
Μυθολογικά σχετίζεται με τον πρώτο άθλο του Ηρακλή όπου σκότωσε το Λιοντάρι της Νεμέας, υιός του Όρθρου και της Έχιδνας και αδελφός της Σφίγγας των Θηβών την οποία
τύφλωσε ο Οιδίποδας. Επίσης σχετίζεται και με το Δία και τον Ηλιακό δίσκο ως σύμβολο κυριαρχίας επί θνητών και θεών, καθώς ο Λέων θεωρείται ως βασιλέας των ζώων.
ΕΠΙΣΗΣ
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο αστερισμός του Λέοντα συμβολίζει το λιοντάρι της Νεμέας, το οποίο γεννήθηκε από την ένωση της Χίμαιρας με τον Όρθρο, το γιο του Τυφώνα και της Έχιδνας, το οποίο σκορπούσε το φόβο στην περιοχή.
Το λιοντάρι αποτέλεσε τον πρώτο άθλο του Ηρακλή, καθώς η θανάτωσή του ανατέθηκε σε εκείνον από τον Ευρυσθέα. Το δέρμα του ήταν τόσο σκληρό που δεν μπορούσε να τρυπηθεί από όπλο. Γι’ αυτό το λόγο, ο Ηρακλής πάλεψε με τα γυμνά του χέρια τον Λέοντα και κατάφερε να τον πνίξει. Έπειτα, χρησιμοποίησε τα ίδια τα δόντια του θηρίου να το γδάρει και να του πάρει το δέρμα, ώστε να φορέσει την «λεοντή» και να πάει περήφανος στον Ευρυσθέα.
Μόλις, όμως, εκείνος τον είδε να πλησιάζει, τρομοκρατήθηκε, νομίζοντας ότι είναι το ίδιο το λιοντάρι και κρύφτηκε σε ένα πιθάρι. Από τότε, ο Ηρακλής κράτησε την «λεοντή» και τη φορούσε πάντα σαν πανοπλία. Το νεκρό σώμα του Λέοντος μεταφέρθηκε από τους θεούς στον ουρανό και σχημάτισε τον αστερισμό του Λέοντα. Κυβερνήτης του Λέοντα είναι ο πλανήτης Ήλιος.
Οι αρχαίοι Έλληνες τον λάτρευαν σα θεό τους και τον φανταζόντουσαν σαν έναν όμορφο νεαρό, με χρυσό φωτοστέφανο, ο οποίος οδηγούσε το χρυσό του άρμα από την Ανατολή ως την Δύση καθημερινά. Λόγω του Ηλίου, ο οποίος είναι το κέντρο του ηλιακού συστήματος και συντηρεί τη ζωή στη Γη, ο Λέοντας επιθυμεί να είναι το κέντρο της προσοχής, ενώ ταυτόχρονα είναι λαμπερός και γεμάτος ενέργεια. Χαρακτηρίζεται, δε, από το θάρρος και την οργανωτική του ικανότητα.
ΠΑΡΘΕΝΟΣ:
Ο αστερισμό της Παρθένου είναι ορατός κατά τους χειμερινούς και εαρινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στην Παρθένο από την 17η Σεπτεμβρίου ως την 17Οκτωβρίου. Αρχές Νοεμβρίου γίνεται ορατός ανατολικά λίγο πριν την αυγή, τον Ιανουάριο ανατέλλει τα μεσάνυχτα, τον Μάιο δύει πριν την αυγή και τον Αύγουστο δύει μαζί μετά τον ήλιο. Το λαμπρότερο άστρο του είναι το Α' το Στάχυ.
Μυθολογικά σχετίζεται με την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα στον Κάτω Κόσμο και την αναζήτηση της Δήμητρας, δηλαδή με τα Ελευσίνια Μυστήρια. Το δε άστρο Στάχυ συμβολίζει το στάχυ που έδωσε η Δήμητρα στον Τριπτόλεμο όταν τον δίδαξε πώς να καλλιεργεί την γη. Η Δήμητρα κατά άλλο μύθο απέκτησε έναν υιό με τον Ιασίωνα, τον Πλούτο ενώ σύμφωνα με τα Ορφικά η Περσεφόνη και ο Δίας απέκτησαν έναν υιό, τον Εύβουλο ο οποίος ταυτίζεται με τον Διόνυσο. Ως ιδιότητα όμως η παρθενία ταιριάζει τόσο στην Αθηνά όσο και στην Αρτέμιδα και τις ακόλουθούς τους. Ο αστερισμός της Παρθένου επίσης σχετίζεται και με την κόρη του Αστραίου και της Ηούς, την Αστραία που βοήθησε τον Δία στην Τιτανομαχία και ως αντάλλαγμα ζήτησε τη διατήρηση της παρθενίας της. Ο Δίας τιμώντας την την καταστέρισε στον αστερισμό της Παρθένου εναποθέτοντάς της την φορά του κεραυνού του. Η Αστραία φέροντας τον κεραυνό του Διός ταυτίστηκε μυθολογικώς με τη θεά Δίκη, κόρη της Θέμιδος και του Διός. Κατοικούσε αρχικά με τους ανθρώπους αλλά όταν έγιναν άδικοι μετέβει εις το άστρο της, την Παρθένο. Η Αστραία σχετίζεται και με την Αστραπή.
ΕΠΙΣΗΣ
Το όνομα της Παρθένου σημαίνει Κόρη στην αττική διάλεκτο. Ο αστερισμός συμβολίζει την Περσεφόνη, την κόρη της θεάς Δήμητρας και του Δία, την οποία ερωτεύτηκε ο Άδης για την ομορφιά της και την άρπαξε μακριά από τη μητέρα της.
Σύμφωνα με το μύθο, ενώ η Περσεφόνη μάζευε ένα νάρκισσο, άνοιξε η γη, ξεπήδησε ο Άδης με το άρμα του και την πήρε στον Κάτω Κόσμο, όπου και εκεί την έκανε γυναίκα του. Αυτό, όμως, δεν άρεσε καθόλου στη μητέρα της, η οποία απαίτησε να γυρίσει πίσω. Έτσι, ο Άδης συμφώνησε να ανεβαίνει η Περσεφόνη για έξι μήνες στον Πάνω Κόσμο και να κατεβαίνει τους επόμενους έξι στον Κάτω.
Γι’ αυτό το λόγο, όταν η θεά Δήμητρα χαιρόταν που είχε κοντά της την κόρη της, έφερνε καλοκαιρία, ενώ τους μήνες που την είχε μακριά της έφερνε κακοκαιρία. Σημειώνεται, δε, πως ο αστερισμός αυτός ονομάζεται και ως ο «οίκος του Ερμή», καθώς οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως ο πλανήτης Ερμής βρισκόταν σε αυτό τον αστερισμό κατά τη στιγμή της Δημιουργίας του Σύμπαντος. Με κυβερνήτη, λοιπόν, τον Ερμή, όπως και το ζώδιο του Διδύμου, το ζώδιο της Παρθένου είναι περισσότερο πρακτικό, από επικοινωνιακό.
Όπως αναφέρουμε παραπάνω, ο Ερμής ήταν ο θεός της επικοινωνίας, ο αγγελιοφόρος του Δία, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες και δίνει στο ζώδιο αυτό την ικανότητα να μαθαίνει και να αναλύει τα νέα και τις ειδήσεις. Επιπλέον, ανήκει στα ζώδια της γης και χαρακτηρίζεται από την πρακτική του σκέψη, την προσπάθεια υλοποίησης πραγμάτων και καταστάσεων μέσω της σκληρής του δουλειάς, καθώς και από τα λογικά και σαφή του επιχειρήματα.
Ο Ζυγός είναι ορατός κατά τους εαρινούς και θερινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στον Ζυγό από την 18η Οκτωβρίου ως την 16η Νοεμβρίου. Αρχές Δεκεμβρίου γίνεται ορατός ανατολικά πριν την αυγή. Μέσα Μαρτίου ανατέλλει τα μεσάνυχτα, μέσα Ιουνίου δύει πριν την αυγή και μέσα Αυγούστου δύει μετά τον Ήλιο.
Μυθολογικά σχετίζεται με τη Θεά Δίκη και με την Νέμεσι. Σχετίζεται επίσης και με το
χρυσό άρμα με το οποίο ο Πλούτων έφερε την Κόρη στον Κάτω Κόσμο και με την διαίρεση των εποχών που έμελλε η Κόρη να βρίσκεται εις τον πάνω και τον κάτω κόσμο. Για τους Αιγύπτιους σήμαινε την κρίση των ψυχών ενώπιων του Άνουβι του Κυνοκέφαλου όπου η καρδιά ζυγιζόταν κι αν ήταν ελαφρύτερη ενός πτερού οδηγούνταν ενώπιον του Οσίριδος. Αν ήταν βαρύτερη καταστρεφόταν από την Αμμούτ. Αν το βάρος της καρδιάς εξισορροπούσε τότε η ψυχή επανασαρκωνόταν ώστε να λάβει τα απαραίτητα γι'αυτήν μαθήματα.
ΕΠΙΣΗΣ
Ο αστερισμός του Ζυγού είναι συνδεδεμένος με τη Νέμεσις ή αλλιώς τη «θεία δίκη».
Η Νέμεσις ως θεότητα προσωποποιούσε μαζί με τη Θέμιδα, την Ειμαρμένη κ.α. την έννοια της δικαιοσύνης και ο ρόλος της ήταν η αποκατάσταση της τάξης της φύσης, της ανθρώπινης κοινωνίας, του κόσμου, όταν αυτή διασαλευόταν. Η Νέμεσις τιμωρούσε την υπεροψία και την «ύβριν» των ανθρώπων. Ως θεότητα της δίκαιης απονομής της τιμωρίας, έφερνε, ουσιαστικά, δεινά στη ζωή αυτών που αδικούσαν τους άλλους. Με λίγα λόγια, έφερνε τη «θεία δίκη».
Σύμφωνα με τους αρχαίους Αιγύπτιους, ο αστερισμός αυτός συμβόλιζε την κρίση των ψυχών από τον θεό Aνούβι. Η καρδιά, μετά το θάνατο των ανθρώπων, ζυγιζόταν, κι αν ήταν ελαφρύτερη από ένα φτερό οδηγούνταν στον Οσίρι. Αν, πάλι, ήταν βαρύτερη καταστρέφοταν από την Αμμούτ, ενώ αν ήταν ίση, επανασαρκωνόταν και επέστρεφε στη Γη. Ακόμη, ο αστερισμός του Ζυγού ονομάζεται και «οίκος της Αφροδίτης», καθώς θεωρείται πως εκεί δημιουργήθηκε ο συγκεκριμένος πλανήτης.
Με κυβερνήτη, λοιπόν, τον πλανήτη αυτόν, ο Ζυγός καρπώνεται την ομορφιά και τον έρωτα της θεάς Αφροδίτης, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία. Το ζώδιο του Ζυγού επιθυμεί την εσωτερική και εξωτερική ομορφιά και βρίσκει, πάντα, τρόπο να την κατακτήσει. Τέλος, η Αφροδίτη κάνει το Ζυγό εκλεπτυσμένο, αέρινο, με υψηλή ποιότητα και χάρη.
ΣΚΟΡΠΙΟΣ:
Ο αστερισμός του Σκορπιού είναι ορατός από τα τέλη του χειμώνα ως τις αρχές του φθινόπωρου, δλδ σχεδόν καθ'όλη τη διάρκεια του έτους. Ο ήλιος ανατέλλει στον Σκορπιό από την 17η Νοεμβρίου ως την 15η Δεκεμβρίου. Αρχές Ιανουαρίου γίνεται ορατός πριν την αυγή, αρχές Απριλίου ανατέλλει πριν τα μεσάνυχτα, αρχές Ιουνίου δύει πριν την αυγή και αρχές Σεπτεμβρίου δύει μετά τον ήλιο. Το λαμπρότερο άστρο του είναι το Α' ο Αντάρης.
Μυθολογικά σχετίζεται με το μύθο του Ωρίωνος. Όταν ο Ωρίων καθώς κυνηγούσε είδε την Αρτέμιδα θέλησε να συνουσιαστεί μαζί της. Εκείνη παρακάλεσε τον Δία να την βοηθήσει και εκείνος διέταξε τη Γαία να στείλει ένα Σκορπιό να σκοτώσει τον Ωρίωνα. Ο Οφιούχος μέσω του Όφεως που κρατούσε θεράπευσε το δάγκωμα του Σκορπιού του Ωρίωνα. Μετά το θάνατό του τον καταστέρισε στον αστερισμό του Ωρίωνος μαζί με τους Κύνες του, όπου κυνηγάει τις μεταμορφωθείσες εις περιστέρες καταστερισμένες Πλειάδες. Όντως όταν ο ήλιος εισέρχεται στον Σκορπιό, ο Ωρίων δεν είναι για ένα διάστημα ορατός. Επίσης ο σκορπιός σχετίζεται και με έναν άλλο μύθο του Ωρίωνα. Όταν κάποτε ο Ωρίων βρέθηκε στη Χίο πρόσβαλλε την θυγατέρα του Οινοπίωνα την Μερόπη κι εκείνος τον τύφλωσε κατά τη διάρκεια του ύπνου αφού τον μέθυσε. Ο Ωρίων έφτασε περιπλανώμενος στη Λίμνο όπου συνάντησε τον Ήφαιστο και ο θεός έθεσε τον Κηδαλίωνα να καθίσει επί των ώμων του Ωρίωνα και να τον καθοδηγήσει. Φτάνοντας στην ανατολή οι ακτίνες του ήλιου έκαναν τον Ωρίωνα να ξαναβρεί το φώς του. Όντως όταν ο ήλιος φεύγει από τον αστερισμό του Σκορπιού ο Ωρίων γίνεται πάλι ορατός μετά από ένα διάστημα απουσίας. Η ουρά του Σκορπιού φαίνεται να καταλήγει σε ένα σκοτεινό σημείο του γαλαξία μεταξύ παρθένου, ζυγού και τοξότη το οποίο θεωρούνταν άνοιγμα του Άδη και από το οποίο αναδύεται ο Σκορπιός. Για τους Αιγύπτιους ο Ωρίων σχετίζεται με τον θεό Ώρο και ο Σκορπιός με τον Σήθ. Γι'αυτό και βρίσκονται αντιδιαμετρικά ώστε όταν ανατέλλει ο ένας να δύει ο άλλος.
ΕΠΙΣΗΣ
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Σκορπιός ήταν ακόλουθος της θεάς Άρτεμης, ο οποίος, κατ΄ εντολή της, σκότωσε με βέλος τον θρυλικό κυνηγό Ωρίωνα, όταν εκείνος ατίμασε την Ώπιν, μία από τις προστατευόμενές της.
Κατά τον μύθο, με εντολή του Δία, καταστερώθηκαν στο ζωδιακό κύκλο και οι δύο, ο Ωρίωνας και ο Σκορπιός, και έτσι ανατέλλει ο ένας όταν δύει ο άλλος. Επιπλέον, κατά την εποχή των Ρωμαίων, ο αστερισμός του Σκορπιού είχε συνδεθεί με πολλές προλήψεις και θρύλους. Εθεωρείτο πως η ηλιακή δύση του το φθινόπωρο ασκούσε κακή επιρροή στον καιρό και συνοδευόταν από θύελλες.
Οι αλχημιστές, από την άλλη, πίστευαν πως μόνο όταν ο Ήλιος βρισκόταν στον Σκορπίο, ο σίδηρος μπορούσε να μετατραπεί σε χρυσό, ενώ οι αρχαίοι αστρολόγοι θεωρούσαν το Σκορπιό ως ένα γόνιμο, αλλά «καταραμένο» ζώδιο. Σύμφωνα με τους ανωτέρω, ήτανε κακός οιωνός και αιτία πολέμων, αφού εκεί τοποθετούσαν τη γέννηση του πλανήτη Άρη, του θεού του πολέμου, κατά τη δημιουργία του Σύμπαντος.
Με κυβερνήτη του τον Πλούτωνα, ο Σκορπιός είναι δυνατός και ξέρει να πολεμά, να εξουσιάζει και να γεννιέται από τις στάχτες του. Ακόμη, είναι σταθερός, μεθοδικός και γοητευτικός σε επικίνδυνο βαθμό. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Πλούτωνας ήταν ο θεός του Κάτω Κόσμου και συνδέεται με τον θάνατο και την αναγέννηση σε μία νέα μορφή. Θεωρείται ένας από τους πιο δυνατούς θεούς, καθώς βασίλευε τους νεκρούς, έναν ολόκληρο, δηλαδή, κόσμο, στον οποίο όλοι αργά ή γρήγορα θα ταξιδέψουν.
ΤΟΞΟΤΗΣ:
Ο τοξότης είναι ορατός κατά τους εαρινούς, θερινούς και φθινοπωρινούς μήνες, ενώ δεν φαίνεται κατά τον χειμώνα. Ο ήλιος ανατέλλει στον τοξότη από την 16η Δεκεμβρίου ως την 14η Ιανουαρίου. Αρχές Φεβρουαρίου γίνεται ορατός ανατολικά λίγο πριν την αυγή, μέσα Μαΐου ανατέλλει τα μεσάνυχτα, αρχές Ιουλίου δύει πριν την αυγή και τέλη Οκτωβρίου δύει μετά τον ήλιο.
Μυθολογικά σχετίζεται με τον Κένταυρο Χείρωνα μαθητή του Ιάσωνα στο Πήλιο, αλλά και με τον Κένταυρο Κρότο υιό του Πανός και της Ευφήμης, ο οποίος ζούσε στον Ελικώνα και εφηύρε το τόξο. Κατά την μυθολογία ο Τοξότης στοχεύει στην καρδιά του Σκορπιού (τον Αντάρη).Όντως αυτό ισχύει αστρονομικώς. Επειδή όταν ο ήλιος ανατέλλει στον Τοξότη η γη δεν καλλιεργείται ο Τοξότης χάρισε στους ανθρώπους την θηρευτική διά του τόξου ώστε να θρέφονται. Επίσης ο Τοξότης σχετίζεται και με την Αρτέμιδα της οποίας βασικό χαρακτηριστικό ήταν ότι ήταν τοξότρια.
Ακόμη, το βέλος δείχνει πόσο μακριά επιθυμεί να πάει, αλλά και την απαγκίστρωση του από οτιδήποτε τον κρατάει στάσιμο. Με κυβερνήτη τον πλανήτη Δία, ο Τοξότης έχει το αίσθημα της παντοδυναμίας, της ελευθερίας, της αισιοδοξίας και της ζωντάνιας. Για τους αρχαίους Έλληνες, ο θεός Δίας ήταν ο βασιλιάς των θεών και ο κυρίαρχος του ουρανού. Υπήρξε ο δυνατότερος θεός, ο οποίος πήρε την εξουσία από τον ίδιο του τον πατέρα του, ύστερα από τιτανομαχία, βοηθούμενος από τους υπόλοιπους θεούς. Όπως ο θεός Δίας, έτσι και ο Τοξότης, είναι ενεργητικός, δυναμικός, άμεσος και τολμηρός. Ακόμη, είναι έτοιμος να δραπευτεύσει από μία κατάσταση και να φέρει στα μέτρα του μία άλλη.
ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ:
Ο Αιγόκερως είναι ορατός κατά τους θερινούς και φθινοπωρινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στον Αιγόκερω από την 15η Ιανουαρίου ως την 13η Φεβρουαρίου. Αρχές Μαρτίου γίνεται ορατός ανατολικά λίγο πριν την αυγή, μέσα Ιουλίου ανατέλλει τα μεσάνυχτα, αρχές Αυγούστου δύει κατά την αυγή και αρχές Δεκεμβρίου δύει μετά τον ήλιο. Στην συνέχεια δεν είναι ορατός για 3 μήνες.
Μυθολογικά ο αστερισμός του Αιγόκερω σχετίζεται με τον Αιγιπάνα -προσωνύμιο του Πανός- ο οποίος κατά τον Επιμενίδη συντρόφευε τον Δία στο Ιδαίο Άντρο κατά της εκστρατείας του κατά των Τιτάνων. Κατά την Τιτανομαχία προκάλεσε αποτρόπαιο ήχο μέσω ενός κοχλίου, τον λεγόμενο Πανικό, τρέποντας τους Τιτάνες σε φυγή. Όταν ο Δίας παρέλαβε την εξουσία τον καταστέρισε πλησίον της μητρός του της Αιγός. Κατά την Γιγαντομαχία μαζί με τον Ερμή πήραν τις άκρες των νευρών του Διός που ο Τυφών είχε κρύψει σε ένα σπήλαιο τυλιγμένες σε δέρας Άρκτου και τις επανέφεραν στον Δία. Κατά την Γιγαντομαχία οι θεοί μεταμορφώθηκαν σε ζώα προκειμένου να παραπλανήσουν τον Τυφώνα. Ο Απόλλων σε κοράκι ή ιέρακα, ο Ερμής σε ίβιν, η Άρτεμις σε γαλή, ο Ζευς σε κριό και ο Αιγιπάνας μισός σε αίγα και μισός σε ιχθύ. Έτσι προέκυψε η λατρεία των αιγυπτίων σε μορφές ζώων. Ως μήτηρ του φαίνεται η Αμάλθεια Αίγα η οποία και σχετίζεται άμεσα με τον αστερισμό του Αιγόκερω και η οποία ήταν τροφός του Δία, γνωστή για το κέρας της που έφερνε αφθονία. Σχετική είναι επίσης και η Αιγίδα της Αθηνάς. Ο Αιγόκερως στην θεολογία του Πορφυρίου αποτελεί πύλη εξόδου των θεϊκών ψυχών, σε αντίθεση με τον Καρκίνο που αποτελεί πύλη εισόδου των θνητών. Πολλές είναι επίσης οι συνδέσεις του Αιγόκερω με τον Πάνα αλλά και με τους Σάτυρους συνοδούς του Διονύσου, που ήταν από την μέση και πάνω άνθρωποι και από την μέση και κάτω τραγοπόδαροι και οι οποίοι έφεραν κέρατα, συμβολισμός της ανθρώπινης διφυούς φύσεως και των ημισφαιρίων της. Υπάρχουν ακόμη σχέσεις και με το Αιπόλειο του Πανός όπως και με τον Ερμή και τον Αυτόλυκο.
ΕΠΙΣΗΣ
Όταν ο Δίας είχε αιχμαλωτιστεί από τον Τυφώνα, ο δεύτερος του είχε αφαιρέσει τα νεύρα των χεριών και των ποδιών και τα είχε κρύψει μέσα σε δέρμα αρκούδας. Ο Αιγίπαν, όμως, μαζί με τον Ερμή τα έκλεψαν και του τα προσάρμοσαν πάλι, έτσι ώστε ο Δίας να ανακτήσει τις δυνάμεις του και να νικήσει τον Τυφώνα. Ο Δίας από ευγνωμοσύνη, μετέτρεψε τον Αιγίπανα σε αστερισμό με το όνομα Αιγόκερως. Ακόμη, ως ζωδιακός αστερισμός, ο Αιγόκερως συνδέθηκε με την αστρολογία, αλλά και με πολλούς θρύλους.
Οι Πλατωνικοί θεωρούσαν πως οι ψυχές των ανθρώπων, όταν εκείνοι πέθαιναν και το σώμα τις απελευθέρωνε, ανέβαιναν στα ουράνια, περνώντας ανάμεσα από τα άστρα του Αιγόκερου, και γι' αυτό ονομαζόταν «Πύλη των Θεών». Με κυβερνήτη τον Κρόνο, ο Αιγόκερως είναι δυνατός, μεθοδικός και σοβαρός, ενώ θα βρει τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για να πετύχει τους σκοπούς του.
Στην αρχαιότητα, ο Κρόνος ήταν ο ηγέτης και ο νεότερος της πρώτης γενεάς των τιτάνων, θεών απόγονων της Γαίας και του Ουρανού. Νίκησε τον πατέρα του τον Ουρανό, και κυβέρνησε κατά τη διάρκεια της μυθολογικής χρυσής εποχής, έως ότου νικήθηκε από το γιο του, τον Δία. Ήταν ο μικρότερος σε ηλικία και δύναμη από τους Τιτάνες, αλλά και ο πιο πονηρός και φιλόδοξος, χαρακτηριστικά που τα έχει και ο Αιγόκερως.
ΥΔΡΟΧΟΟΣ:
Ο υδροχόος είναι ορατός κατά τους θερινούς και φθινοπωρινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στον υδροχόο από την 16η Φεβρουαρίου ως την 11 Μαρτίου. Αρχές Απριλίου είναι ορατός ανατολικά λίγο πριν την αυγή, αρχές Αυγούστου ανατέλλει τα μεσάνυχτα, το Σεπτέμβρη δύει λίγο πριν την αυγή και αρχές Ιανουαρίου δύει μετά τον ήλιο.
Mυθολογικά ο Υδροχόος σχετίζεται με τον Γανυμήδη τον ποιητή τον οποίο θαύμασε ο Δίας και μετέφερε στον Όλυμπο το είδωλό του κατά τον Ερατοσθένη να τελεί χρέη υδροχόου και οινοχόου στα συμπόσια των θεών. Κατ'αυτό τον τρόπο έγινε αθάνατος. Ο υδροχόος σχετίζεται επίσης τόσο με το υγρό όσο και με το αέρινο στοιχείο και είναι φορέας αλλαγών καθώς γενικά συμβολίζει το πνεύμα σε σχέση πάντα με την ύλη. Η Σφίγγα ουσιαστικά συμβολίζει το σύστημα Υδροχόου-Λέοντα, ήτοι την σχέση του πυρός με το ύδωρ, δλδ την αντίθεση και σύνθεση της γαίας με τον ουρανό. Επίσης σχετίζεται και με την Ήρα και τους μύθους της που ως πολικό αντίθετο έχει τον Δία.
ΕΠΙΣΗΣ
Άλλο ένα ζώδιο του αέρα, το οποίο αρέσκεται με το να ασχολείται με τα κοινά, να οραματίζεται και να καινοτομεί. Είναι εφευρετικό και μεγαλόπνοο και εκπλήσσει συνεχώς τους γύρω του με τις οργανωτικές του ικανότητες. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο αστερισμός του Υδροχόου συμβολίζει τον Γανυμήδη, έναν θεοποιημένο μυθικό νέο, φημισμένο για την ομορφιά του.
Ήταν πρίγκηπας της Τροίας, γιος του βασιλιά της Τρώα από τη Δαρδανία και της Καλλιρρόης, κόρης του θεού - ποταμού Σκάμανδρου. Μόλις τον είδε ο Δίας, εντυπωσιάστηκε και μεταμορφώθηκε σε αετό για να τον αρπάξει, να τον μεταφέρει στον Όλυμπο, όπου και του έδωσε αθανασία για να τον κάνει αιώνιο οινοχόο των θεών. Ως αποζημίωση, ο Δίας έστειλε τον Ερμή να προσφέρει για λογαριασμό του πατέρα του Γανυμήδη, ένα ζευγάρι άλογα γοργοπόδαρα σαν τον άνεμο κι ένα χρυσό κλήμα, έργο του Ηφαίστου.
Παρόλα αυτά, το γεγονός αυτό προκάλεσε τη ζήλια της Ήρας, αλλά και της κόρης της Ήβης, η οποία ήταν μέχρι τότε η οινοχόος των θεών. Και έτσι οι δύο γυναίκες ανάγκασαν τον Δία να «καταστερίσει» τον οινοχόο του, δημιουργώντας τον συγκεκριμένο αστερισμό. Σύμφωνα, ακόμη, με τους αρχαίους Έλληνες, ο Γανυμήδης είναι ο Υδροχόος του ζωδιακού κύκλου και προσωποποιεί το ανεξάντλητο νερό των σύννεφων που γονιμοποιεί τη Γη. Κυβερνήτης του Υδροχόου είναι ο πλανήτης Ουρανός.
Ο Ουρανός κάνει τον ζώδιο αυτό να είναι αξιοθαύμαστο και εκπληκτικό. Διαφέρει από τα υπόλοιπα, καθώς έχει διαφορετικές αξίες, πιστεύει σε άλλα αγαθά και ιδέες και μπορεί να οραματίζεται και να πράττει ταυτόχρονα. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Ουρανός ήταν ο πρώτος που είχε την εξουσία του Κόσμου. Επιπλέον, ήταν εκείνος που γέννησε πρώτο η Γη μόνη της, χωρίς να ενωθεί με κάποιον άλλο, και καθώς ήταν τόσο μεγάλος όση και εκείνη, αποφάσισε να το κάνει και ταίρι της.
ΙΧΘΕΙΣ:
Ο αστερισμός των ιχθύων είναι ορατός κατά τους θερινούς, φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες. Ο ήλιος ανατέλλει στους ιχθείς από την 12η Μαρτίου ως την 18η Απριλίου. Αρχές Μαΐου είναι ορατός ανατολικά λίγο πριν την αυγή, αρχές Σεπτεμβρίου ανατέλλει τα μεσάνυχτα, τον Οκτώβρη δύει λίγο πριν την αυγή και αρχές Φεβρουαρίου δύει μετά τον ήλιο.
Μυθολογικά σχετίζεται με την Ουράνια Αφροδίτη και την ανάδυσή της από τον Πόντο. Οι ιχθείς συμβολίζουν επίσης την Αφροδίτη με τον Έρωτα όπου κατά την Γιγαντομαχία κατέφυγαν στην Αίγυπτο. Εκεί τους βρήκε ο Τυφώνας και οι δύο θεοί μεταμορφώθηκαν σε ιχθείς και έπεσαν μέσα στα νερά του Ευφράτη για να σωθούν. Υπάρχει επίσης σχέση και με τα δελφίνια της μυθολογίας, όπως με τον μύθο που ο Απόλλων μεταμορφώθηκε σε δελφίνι και οδήγησε τους Κουρήτες από την Κρήτη στον Παρνασσό ή και με τον μύθο του Αρίωνα.
Επίσης ο Ποσειδώνας χρησιμοποιούσε συχνά δύο δελφίνια για τις μετακινήσεις του. Οι δύο ιχθείς σχετίζονται με τις δύο αντίρροπες δυνάμεις του σύμπαντος σε αρμονία ως σύμβολο (Φιλότις-Νείκος) όπως και με το σύμβολο των αντίρροπων Ε ως αστρονομικό σύμβολο.
αλλά και όλη η χριστιανική μυθολογία είναι δομημένη πάνω στο σύμβολο και την εποχή των Ιχθύων.
ΕΠΙΣΗΣ
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο αστερισμός των Ιχθύων συμβολίζει τα δύο δελφίνια που συνόδευαν πάντα το θεό της Θάλασσας Ποσειδώνα στις διάφορες μετακινήσεις του. Ως θεός της θάλασσας, ο Ποσειδώνας ταξίδευε με το χρυσό άρμα του πάνω στα κύματα, που άνοιγαν χαρούμενα στο πέρασμά του, ενώ γύρω του έπαιζαν τα δελφίνια. Με την τρίαινά του μπορούσε τόσο να δημιουργεί τρικυμίες όσο και να ηρεμεί τα νερά.
Θεωρούνταν προστάτης των ναυτικών και των ψαράδων και του προσφέρονταν θυσίες και επικλήσεις για τη σταθερότητα του εδάφους και την ασφάλεια των κτιρίων, ενώ τιμούνταν και με ιπποδρομίες. Ως κυβερνήτης των Ιχθύων, ο Ποσειδώνας, αναμφίβολα, είναι ένας από τους δυνατότερους θεούς στον οποίο έλαχε το βασίλειο της Θάλασσας για να εξουσιάζει. Παρόλα αυτά, δεν έπαψε ποτέ να διεκδικεί από τον Δία τον βασίλειο των ουρανών, καταστρώνοντας διάφορα σχέδια, πάντα με την βοήθεια και των άλλων θεών.
Οσο και να ήθελαν, όμως, να πάρουν την εξουσία από το Δία, δεν τα κατάφεραν ποτέ. Ο Ποσειδώνας κάνει τον Ιχθύ μεταβλητό ζώδιο και έτσι γίνεται ιδιαίτερα επικοινωνιακός, δεκτικός και συμπονετικός
4- Ο κατάλογος των αστερισμών που δημιουργήθηκε το 1922 από την Διεθνή Αστρονομική Ένωση.
Τον πρώτο κατάλογο αστερισμών συνέταξε ο μεγάλος Έλληνας αστρονόμος Ίππαρχος (2ος αιώνας π.Χ.) και περιείχε 1.022 ορατούς αστέρες. Βέβαια στον κατάλογο αυτόν, που δυστυχώς χάθηκε, περιλαμβάνονταν οι αστερισμοί μόνο του Βόρειου Ημισφαιρίου που οι Έλληνες μπορούσαν να δουν, λόγω της θέσης της χώρας μας.(Αυτό είναι μια λανθασμένη,το λιγότερο, υπόθεση απλά γιατί οι Έλληνες ταξίδευαν τότε και στο Νότιο Ημισφαίριο.) Τα ονόματα των αστερισμών αυτών ήταν ονόματα θεών και ηρώων των Ελλήνων στην αρχαιότητα . Από τον 17ο αιώνα και μετά οι Ευρωπαίοι αστρονόμοι πρόσθεσαν διάφορους άλλους αστερισμούς καθώς και τους αστερισμούς του Νότιου Ημισφαιρίου με ονόματα πρακτικά και γεωμετρικά, όπως Αντλία, Εξάντας, Γνώμονας κλπ.
Το 1922 οι αστρονόμοι στην πρώτη τους διεθνή συνάντηση στη Ρώμη αναγνώρισαν 88 αστερισμούς και έθεσαν τα ακριβή τους όρια. Στον κατάλογο αυτόν υπάρχουν και οι 48 αστερισμοί των Ελλήνων με τα ονόματα που τους είχαν δώσει οι ίδιοι.
Τον πρώτο κατάλογο αστερισμών συνέταξε ο μεγάλος Έλληνας αστρονόμος Ίππαρχος (2ος αιώνας π.Χ.) και περιείχε 1.022 ορατούς αστέρες. Βέβαια στον κατάλογο αυτόν, που δυστυχώς χάθηκε, περιλαμβάνονταν οι αστερισμοί μόνο του Βόρειου Ημισφαιρίου που οι Έλληνες μπορούσαν να δουν, λόγω της θέσης της χώρας μας.(Αυτό είναι μια λανθασμένη,το λιγότερο, υπόθεση απλά γιατί οι Έλληνες ταξίδευαν τότε και στο Νότιο Ημισφαίριο.) Τα ονόματα των αστερισμών αυτών ήταν ονόματα θεών και ηρώων των Ελλήνων στην αρχαιότητα . Από τον 17ο αιώνα και μετά οι Ευρωπαίοι αστρονόμοι πρόσθεσαν διάφορους άλλους αστερισμούς καθώς και τους αστερισμούς του Νότιου Ημισφαιρίου με ονόματα πρακτικά και γεωμετρικά, όπως Αντλία, Εξάντας, Γνώμονας κλπ.
Το 1922 οι αστρονόμοι στην πρώτη τους διεθνή συνάντηση στη Ρώμη αναγνώρισαν 88 αστερισμούς και έθεσαν τα ακριβή τους όρια. Στον κατάλογο αυτόν υπάρχουν και οι 48 αστερισμοί των Ελλήνων με τα ονόματα που τους είχαν δώσει οι ίδιοι.
Ελληνικό Ονομα
|
Λατινικό όνομα
|
Συντομογραφία
|
Αετός
|
Aquila
|
Aql
|
Αιγόκερως
|
Capricornus
|
Cap
|
Αλώπηξ
|
Vulpecula
|
Vul
|
Ανδρομέδα
|
Andromeda
|
And
|
Αντλία
|
Antlia
|
Ant
|
Άρκτος Μεγάλη
|
Ursa Major
|
UMa
|
Άρκτος Μικρή
|
Ursa Minor
|
UMi
|
Ασπίς
|
Scutum
|
Sct
|
Βέλος
|
Sagita
|
Sge
|
Βοώτης
|
Bootes
|
Boo
|
Βωμός
|
Ara
|
Ara
|
Γερανός
|
Grus
|
Gru
|
Γλύπτης
|
Sculptor
|
Scu
|
Γλυφείον
|
Caelum
|
Cae
|
Γνώμων
|
Norma
|
Nor
|
Δελφίν
|
Delphinus
|
Del
|
Διαβήτης
|
Circinus
|
Cir
|
Δίδυμοι
|
Gemini
|
Gem
|
Δίκτυον
|
Reticulum
|
Ret
|
Δοράς
|
Dorado
|
Dor
|
Δράκων
|
Draco
|
Dra
|
Εξάς
|
Sextans
|
Sex
|
Ζυγός
|
Libra
|
Lib
|
Ηνίοχος
|
Auriga
|
Aur
|
Ηρακλής
|
Hercules
|
Her
|
Ηριδανός
|
Eridanus
|
Eri
|
Ινδός
|
Indus
|
Ind
|
Ιππάριον
|
Equuleus
|
Equ
|
Ιστίον
|
Vela
|
Vel
|
Ιχθύς
|
Pisces
|
Psc
|
Ιχθύς Ιπτάμενος
|
Volans
|
Vol
|
Ιχθύς Νότιος
|
Piscis Austrinus
|
PsA
|
Καμηλοπάρδαλις
|
Camelopardalis
|
Cam
|
Κάμινος
|
Formax
|
For
|
Καρκίνος
|
Cancer
|
Cnc
|
Κασσιόπεια
|
Cassiopeia
|
Cas
|
Κένταυρος
|
Centaurus
|
Cen
|
Κήτος
|
Cetus
|
Cet
|
Κηφεύς
|
Cepheus
|
Cep
|
Κόμη Βερενίκης
|
Coma Berenices
|
Com
|
Κόραξ
|
Corvus
|
Crv
|
Κρατήρ
|
Crater
|
Crt
|
Κριός
|
Aries
|
Ari
|
Κύκνος
|
Cygnus
|
Cyg
|
Κύων Θηρευτικός
|
Canes Venatici
|
CVn
|
Κύων Μέγας
|
Canis Major
|
CMa
|
Κύων Μικρός
|
Canis Minor
|
CMi
|
Λαγωός
|
Lepus
|
Lep
|
Λέων
|
Leo
|
Leo
|
Λέων Μικρός
|
Leo Minor
|
LMi
|
Λυγξ
|
Lynx
|
Lyn
|
Λύκος
|
Lupus
|
Lup
|
Λύρα
|
Lyra
|
Lyr
|
Μικροσκόπιον
|
Microscopium
|
Mic
|
Μονόκερως
|
Monoceros
|
Mon
|
Μυία
|
Musca
|
Mus
|
Οκρίβας
|
Pictor
|
Pic
|
Οκτάς
|
Octans
|
Oct
|
Οφιούχος
|
Ophiuchus
|
Oph
|
Όφις
|
Serpens
|
Ser
|
Παρθένος
|
Virgo
|
Vir
|
Περιστερά
|
Columba
|
Col
|
Περσεύς
|
Perseus
|
Per
|
Πήγασος
|
Pegasus
|
Peg
|
Πρύμνη
|
Puppis
|
Pup
|
Πτηνόν
|
Apus
|
Aps
|
Pyxis
|
Pyx
| |
Lacerta
|
Lac
| |
Σκορπίος
|
Scorpius
|
Sco
|
Σταυρός
|
Crux
|
Cru
|
Στέφανος Βόρειος
|
Corona Borealis
|
CrB
|
Στέφανος Νότιος
|
Corona Austalis
|
CrA
|
Ταύρος
|
Taurus
|
Tau
|
Ταώς
|
Ραvο
|
Pav
|
Τηλεσκόπιον
|
Telescopium
|
Tel
|
Τοξότης
|
Sagittarius
|
Sgr
|
Ράμφαστος
|
Tucana
|
Tuc
|
Τράπεζα
|
Mensa
|
Men
|
Τρίγωνον
|
Triangulum
|
Tri
|
Τρίγωνον Νότιον
|
Triangulum Australe
|
TrA
|
Τρόπις
|
Carina
|
Car
|
Ύδρα
|
Hydra
|
Hya
|
Ύδρος
|
Hydrus
|
Hyi
|
Υδροχόος
|
Aquarius
|
Aqr
|
Φοίνιξ
|
Phoenix
|
Phe
|
Χαμαιλέων
|
Chamaeleon
|
Cha
|
Ωρίων
|
Orion
|
Ori
|
Ωρολόγιον
|
Horologium
|
Hor
|
5- ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΙ
Αγρίππας ο Βιθυνός
Άδραστος ο Αφροδισιεύς
Αέτιος ο Αντιοχεύς
Αισχύλος ο Αστρονόμος
Αλέξανδρος ο Πλευρώνιος
Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης
Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος
Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος
Αναξιμένης ο Μιλήσιος
Ανδρόνικος ο Κυρρήστης
Αντίπατρος ο Τύριος
Απολλώνιος ο Μύνδιος
Απολλώνιος ο Περγαίος
Άρατος ο Σολεύς
Αρίσταρχος ο Σάμιος
Αριστείδης ο Σάμιος
Αριστόθηρος ο Αλεξανδρεύς
Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης
Άρπαλος ο Σάμιος
Αρριανός ο Μετεωρολόγος
Αρχέλαος ο Αθηναίος
Άτταλος ο Ρόδιος
Αυτόλυκος ο Πιταναίος
Αχιλλεύς Τάτιος
Βίων ο Αβδηρίτης
Βόηθος ο Σιδώνιος
Γέμινος ο |Ρόδιος
Δημόκριτος ο Αβδηρίτης
Δημόφιλος ο Αστρονόμος
Δικαίαρχος ο Μεσσήνιος
Δίων ο Νεαπολίτης
Έκφαντος ο Κροτωνιάτης
Ελικών ο Κυζικηνός
Επιγένης ο Βυζάντιος
Επίκουρος ο Σάμιος
Επιμενίδης ο Κρης
Ερατοσθένης ο Κυρηναίος
Έρμιππος ο Καλλιμάχειος
Εύδημος ο Ρόδιος
Εύδοξος ο Κνίδιος
Ευκτήμων ο Αθηναίος
Εχεκράτης ο Φλειάσιος
Ηλιόδωρος ο Αλεξανδρεύς
Ηρακλείδης ο Ποντικός
Ηράκλειτος ο Εφέσιος
Ησίοδος ο Ασκραίος
Ηφαιστίων ο Θηβαίος
Θαλής ο Μιλήσιος
Θεανώ η Θουρία
Θέων ο Αλεξανδρεύς
Θράσυλλος ο Αλεξανδρεύς
Ιουλιανός ο Αυτοκράτωρ
Ιουλιανός ο Λαοκιδεύς
Ίππαρχος ο Ρόδιος
Ιππίας ο Μηχανικός
Ιππόνικος ο Πιταναίος
Κάλλιππος ο Κυζικηνός
Κάρπος ο Αντιοχεύς
Κλεομήδης ο Κοσμογράφος
Κλεόστρατος ο Τενέδιος
Κόνων οΣάμιος
Κριτόδημος ο Αλεξανδρεύς
Κρίτων ο Νάξιος
Λεπτίνης ο Αλεξανδρεύς
Λεωνίδας ο Αλεξανδρεύς
Λύσις ο Ταραντίνος
Μενέλαος ο Αλεξανδρεύς
Μέτων ο Αθηναίος
Νίκων ο Περγαμεύς
Ξέναρχος ο Σελεύκιος
Ξενοκράτης ο Χαλκηδόνιος
Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος
Οινοπίδης ο Χίος
Πορφύριος ο Τύριος
Ποσειδώνιος ο Απαμεύς
Πρόκλος ο Λύκιος
Πτολεμαίος Κλαύδιος
Πυθαγόρας ο Σάμιος
Πυθεύς ο Μασσαλιώτης
Σωσιγένης ο Αλεξανδρεύς
Σωσιγένης ο Περιπατητικός
Τεύκρος ο Κυζικηνός
Τίμαιος ο Λοκρός
Τιμοχάρης ο Αλεξανδρεύς
Υπατία η Γεωμετρική
Υψικλής ο Αλεξανδρεύς
Φερκύδης ο Σύριος
Φίλιππος ο Οπούντιος
Φιλόλαος ο Ταραντίνος
Χαλκίδιος ο Αστρονόμος
Χάρμανδρος ο Μαθηματικός
Άδραστος ο Αφροδισιεύς
Αέτιος ο Αντιοχεύς
Αισχύλος ο Αστρονόμος
Αλέξανδρος ο Πλευρώνιος
Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης
Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος
Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος
Αναξιμένης ο Μιλήσιος
Ανδρόνικος ο Κυρρήστης
Αντίπατρος ο Τύριος
Απολλώνιος ο Μύνδιος
Απολλώνιος ο Περγαίος
Άρατος ο Σολεύς
Αρίσταρχος ο Σάμιος
Αριστείδης ο Σάμιος
Αριστόθηρος ο Αλεξανδρεύς
Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης
Άρπαλος ο Σάμιος
Αρριανός ο Μετεωρολόγος
Αρχέλαος ο Αθηναίος
Άτταλος ο Ρόδιος
Αυτόλυκος ο Πιταναίος
Αχιλλεύς Τάτιος
Βίων ο Αβδηρίτης
Βόηθος ο Σιδώνιος
Γέμινος ο |Ρόδιος
Δημόκριτος ο Αβδηρίτης
Δημόφιλος ο Αστρονόμος
Δικαίαρχος ο Μεσσήνιος
Δίων ο Νεαπολίτης
Έκφαντος ο Κροτωνιάτης
Ελικών ο Κυζικηνός
Επιγένης ο Βυζάντιος
Επίκουρος ο Σάμιος
Επιμενίδης ο Κρης
Ερατοσθένης ο Κυρηναίος
Έρμιππος ο Καλλιμάχειος
Εύδημος ο Ρόδιος
Εύδοξος ο Κνίδιος
Ευκτήμων ο Αθηναίος
Εχεκράτης ο Φλειάσιος
Ηλιόδωρος ο Αλεξανδρεύς
Ηρακλείδης ο Ποντικός
Ηράκλειτος ο Εφέσιος
Ησίοδος ο Ασκραίος
Ηφαιστίων ο Θηβαίος
Θαλής ο Μιλήσιος
Θεανώ η Θουρία
Θέων ο Αλεξανδρεύς
Θράσυλλος ο Αλεξανδρεύς
Ιουλιανός ο Αυτοκράτωρ
Ιουλιανός ο Λαοκιδεύς
Ίππαρχος ο Ρόδιος
Ιππίας ο Μηχανικός
Ιππόνικος ο Πιταναίος
Κάλλιππος ο Κυζικηνός
Κάρπος ο Αντιοχεύς
Κλεομήδης ο Κοσμογράφος
Κλεόστρατος ο Τενέδιος
Κόνων οΣάμιος
Κριτόδημος ο Αλεξανδρεύς
Κρίτων ο Νάξιος
Λεπτίνης ο Αλεξανδρεύς
Λεωνίδας ο Αλεξανδρεύς
Λύσις ο Ταραντίνος
Μενέλαος ο Αλεξανδρεύς
Μέτων ο Αθηναίος
Νίκων ο Περγαμεύς
Ξέναρχος ο Σελεύκιος
Ξενοκράτης ο Χαλκηδόνιος
Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος
Οινοπίδης ο Χίος
Πορφύριος ο Τύριος
Ποσειδώνιος ο Απαμεύς
Πρόκλος ο Λύκιος
Πτολεμαίος Κλαύδιος
Πυθαγόρας ο Σάμιος
Πυθεύς ο Μασσαλιώτης
Σωσιγένης ο Αλεξανδρεύς
Σωσιγένης ο Περιπατητικός
Τεύκρος ο Κυζικηνός
Τίμαιος ο Λοκρός
Τιμοχάρης ο Αλεξανδρεύς
Υπατία η Γεωμετρική
Υψικλής ο Αλεξανδρεύς
Φερκύδης ο Σύριος
Φίλιππος ο Οπούντιος
Φιλόλαος ο Ταραντίνος
Χαλκίδιος ο Αστρονόμος
Χάρμανδρος ο Μαθηματικός
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
6- Στον αστερισμό του Ομήρου
Τα αποτελέσματα μελέτης γύρω από τα κρυμμένα αστροφυσικά φαινόμενα των ομηρικών επών παρουσιάστηκαν σε συνέδριο στην Αρχαία Ολυμπία το 2006
Θεϊκές φωτιές που άναψαν στον ουρανό αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια στη μνήμη των ανθρώπων, τέτοιες ώστε να ερμηνευθούν ως υπερφυσικά φαινόμενα που μόνο θεοί ασφαλώς θα μπορούσαν να προκαλέσουν και τόσο εντυπωσιακές ώστε να διασωθούν στο πέρασμα των αιώνων. Ήταν κομήτες; Ήταν μετεωρίτες; Ήταν σύνοδοι πλανητών στον ουρανό ξαφνιάζοντας με τη λάμψη τους; Για τους ανθρώπους της εποχής δεν είχε σημασία. Ο Όμηρος συνέθεσε τα έπη. Στη σημερινή εποχή όμως η επιστήμη ερμηνεύει. Και τα πρώτα αποτελέσματα της μελέτης γύρω από τα κρυμμένα αστροφυσικά φαινόμενα των ομηρικών επών, όπως παρουσιάστηκαν στο συνέδριο στην Αρχαία Ολυμπία με θέμα «Επιστήμη και Τεχνολογία στα Ομηρικά Έπη», αποκαλύπτουν υπαρκτά αλλά δυσερμήνευτα για τους ανθρώπους της προϊστορικής εποχής συμβάντα.
Στα έπη του Ομήρου, αυτή την εκπληκτική μείξη οργιαστικής φαντασίας του ποιητή, μύθων που έρχονται από τα βάθη της προϊστορίας συνοδεύοντας τα πρώτα βήματα των ανθρώπων για την κατανόηση του θαυμαστού κόσμου γύρω τους και γνώσεων που αποκτήθηκαν αργά και βασανιστικά οδηγώντας στους πρώτους πολιτισμούς, οι θεοί είναι πανταχού παρόντες. Συμμετέχουν στις μάχες, με το μέρος του ενός ή του άλλου αντιπάλου, επεμβαίνουν δραστικά καθορίζοντας την εξέλιξη της ιστορίας και πάντα η εμφάνισή τους συνοδεύεται - όπως πρέπει άλλωστε για έναν θεό - από εντυπωσιακά φαινόμενα, που είναι αδύνατον να εξηγηθούν με τα ανθρώπινα μέτρα. Ο Ηφαιστος ιδιαίτερα αλλά και η Αθηνά σχετίζονται με πλήθος αστροφυσικών και αστρονομικών γεγονότων στον Όμηρο. Πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε να τονισθεί η θεϊκή τους φύση; Όλα αυτά, όμως, λένε οι επιστήμονες, περιέχουν ουσιαστικές πληροφορίες για τις αστρονομικές γνώσεις των ανθρώπων της Εποχής του Χαλκού ενώ κρύβουν μνήμες από σημαντικά περιστατικά που κατεγράφησαν στη συλλογική μνήμη.
Οι φωτιές της δημιουργίας
Οι επιστήμονες έχουν αποδείξει σήμερα ότι ο ουράνιος θόλος τον οποίο έβλεπαν στο παρελθόν οι πρόγονοί μας ήταν πολύ περισσότερο δραστήριος σε σχέση με αυτόν της σημερινής εποχής. Και οι «συναντήσεις» της Γης με κοσμικούς εισβολείς είχαν προκαλέσει πολλές ανακατατάξεις στα φυσικά και κοινωνικά περιβάλλοντά της. «Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 12.000 ετών παρόμοιες συναντήσεις (αστεροειδών, κομητών και πλανητών) δεν ήταν ασυνήθιστο φαινόμενο» σημειώνει η κυρία Αμάντα Λαούπη του Κέντρου Εκτίμησης Φυσικών Κινδύνων και Προληπτικού Σχεδιασμού του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, η οποία μιλώντας στο συμπόσιο με θέμα «Οι θεϊκές φωτιές της δημιουργίας. Ο Ομηρικός Ηφαιστος ως θεότητα κομητών και μετεώρων» παρουσιάζει τη μελέτη της, που είναι επικεντρωμένη στην παράλληλη αναφορά μεταξύ του Ηφαίστου και του πελασγικού υποστρώματος (των πρωτοελληνικών, δηλαδή, θεοτήτων) των περιοχών γύρω από τη Μεσόγειο.
«Αρκετές μαρτυρίες συνηγορούν στη διάσπαση ενός μεγάλου κομήτη εκείνη την εποχή, γεγονός που παρατηρήθηκε από όλους τους πολιτισμούς του πλανήτη, οι οποίοι επηρεάστηκαν άμεσα ή έμμεσα από το ουράνιο αυτό γεγονός» λέει η κυρία Λαούπη.
Ο μη ολύμπιος θεός
Ο καθηγητής Εφαρμοσμένης Γεωφυσικής του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Σταύρος Παπαμαρινόπουλος προχωρεί ακόμη περισσότερο αναφερόμενος στην «Ανάμνηση ενός κομήτη κατά τον Τρωικό Πόλεμο» και, με μια δεύτερη ανακοίνωσή του, στο «Περίπλοκον του Ηφαίστου στον Ομηρο». «Ο Ομηρος αναμειγνύει τον Ηφαιστο σε ποικιλία επεισοδίων στα οποία ο μη ολύμπιος θεός εμφανίζεται να σχετίζεται με αστροφυσικά και αστρονομικά γεγονότα και να έχει εξαιρετικές μηχανικές δεξιότητες» λέει. «Κατ' αρχάς λοιπόν παρουσιάζεται να ίπταται εκ Δυσμών προς την Τρωάδα και στην πορεία του να αφήνει ίχνη στη Λήμνο αλλά και στην πολιορκούμενη πόλη. Αστροφυσικά το γεγονός σχετίζεται με το πέρασμα ενός κομήτη γύρω στο 2000 π.X. (με εύρος λάθους +/- 200 χρόνια) ο οποίος άφησε ίχνη αναγνωρίσιμα σήμερα. Παράλληλα υπάρχει ένα αστρονομικό γεγονός που συνέβη το 1953 π.X. και είναι η εμφάνιση και η σύζευξη σε σύνοδο πέντε πλανητών, ένα μοναδικό φαινόμενο το οποίο συμβαίνει κάθε 5.000 χρόνια».
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στην «Ιλιάδα» με τον παράξενο ερχομό της Αθηνάς εκ Δυσμών, από τον Ολυμπο συγκεκριμένα, προς την Τρωάδα. Ο Ομηρος την αποκαλεί μάλιστα «σπινθηρίζουσα» και την παρομοιάζει με αστέρα που εμφανίζεται κατά τη διάρκεια των μαχών μεταξύ Ελλήνων και Τρώων. Σε άλλο απόσπασμα η Αθηνά ρίχνει μια μαύρη και τραχιά πέτρα εναντίον του Αρη, ενώ στη συνέχεια ένας αετός ίπταται και μάχεται με έναν κόκκινο δράκο στον ουρανό της Τροίας. Πρόκειται για επεισόδια που τόσο ο κ. Παπαμαρινόπουλος όσο και η κυρία Λαούπη ερμηνεύουν ως κομήτη ο οποίος πέρασε πολύ κοντά από τη Γη.
Δράκοι και θεοί
«Εντονη διείσδυση κομητικών υλικών στη γήινη ατμόσφαιρα, ακόμη και χωρίς επεισόδιο πρόσκρουσης, μπορεί να διεγείρει ένα έντονο ζωδιακό φως και να προκαλέσει ακραία φαινόμενα σέλαος καθώς το γεωμαγνητικό πεδίο του πλανήτη μας θα έχει διαταραχθεί. Και τέτοια φαινόμενα έχουν αποτυπωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο ως δράκοι και θεοί που πολεμούν στους ουρανούς» σημειώνει η κυρία Λαούπη. Και οι δύο επιστήμονες γνωρίζουν μέσα από τις μελέτες τους ότι τα ίδια φαινόμενα κατεγράφησαν από πολλούς πολιτισμούς της Προϊστορικής Εποχής, από την Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή ως την Ινδία και την Κίνα.
«Στο παλίμψηστο της αρχαιοαστρονομικής γνώσης στις μεσογειακές και παραμεσόγειες περιοχές ένας σημαντικός αριθμός πληροφοριών προέρχεται από την "Ιλιάδα" και αναφέρεται στις εκτεταμένες καταστροφές των αρχών της 2ης χιλιετίας π.X. Συνεπώς ο Ηφαιστος λειτούργησε ως συμβολικό αρχέτυπο των προκρουσιγενών γεγονότων όντας μια καθοριστική μορφή στο γνωστικό σύστημα των Πελασγών της 3ης και της 2ης χιλιετίας π.X.» καταλήγει η κυρία Λαούπη. Σε αυτές τις μνήμες προστέθηκαν αργότερα, τον 12ο αιώνα, που είναι η εποχή συγγραφής της «Ιλιάδας» (για τους επιστήμονες ο ίδιος ο Ομηρος χρονολογεί τον Τρωικό Πόλεμο γιατί αναφέρει μια ολική έκλειψη Ηλίου που ήταν ορατή στο Αιγαίο αυτόν τον αιώνα), η επέλαση του Φαέθοντα, η πτώση της Τροίας και άλλες καταστροφές.
Αλλά και «οι αναφορές στον Ήλιο, στη Σελήνη και σε ορισμένους λαμπρούς αστέρες και αστερισμούς οι οποίοι είναι ορατοί ορισμένες εποχές του έτους κατά τη νύχτα ή σε αστερισμούς που ανατέλλουν ή δύουν κατά το λυκαυγές ή το λυκόφως, καθώς και οι αναφορές στη μικρή ή μεγάλη διάρκεια των ημερών κατά το χειμερινό ή θερινό ηλιοστάσιο, δείχνουν την ύπαρξη ενός αρχαιότατου αστρικού ημερολογίου το οποίο συνδέεται με τις αγροτικές και ναυτικές δραστηριότητες» όπως λέει η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Μάρω Παπαθανασίου. Και όπως η ίδια επισημαίνει, πρόκειται για αστρονομικές γνώσεις οι οποίες θα μπορούσαν να αποκτηθούν μόνο με τη συστηματική χρήση του αρχαιότερου αστρονομικού οργάνου, του γνώμονος. Ιδού λοιπόν ο Όμηρος ως μια αστείρευτη πηγή για την ιστορία και του Σύμπαντος.
Γιατί οι ασπίδες ήταν άτρωτες;
Δώρο των θεών προς τους ανθρώπους εθεωρείτο στην αρχαιότητα η τεχνολογία, όπως αποδεικνύεται από τους μύθους. Και τα ελληνικά φύλα από τους προϊστορικούς ήδη χρόνους είχαν να παρουσιάσουν πολλά τεχνολογικά επιτεύγματα. Έτσι τη Μυκηναϊκή Εποχή, την εποχή δηλαδή των ομηρικών επών, η τεχνολογία των Ελλήνων θα πρέπει να θεωρείται με τα δεδομένα της εποχής προηγμένη. Αυτό ακριβώς το πεδίο προσεγγίζει το διεθνές συμπόσιο «Επιστήμη και Τεχνολογία στα Ομηρικά Επη», το οποίο διεξήχθη από 27 ως 30 Αυγούστου το 2006 στην Αρχαία Ολυμπία (Συνεδριακό Κέντρο ΣΠΑΠ) υπό την προεδρία του καθηγητή κ. Στέφανου Παϊπέτη του Τμήματος Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών - Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Μηχανικής του Πανεπιστημίου Πατρών. Είναι ο επιστήμονας ο οποίος μελετώντας την «Ιλιάδα» απέδειξε γιατί οι ασπίδες του Αχιλλέα και του Αίαντα ήταν αδιαπέραστες και τώρα συνενώνει επιστήμονες όλων των κλάδων προκειμένου να καταθέσουν τις μελέτες τους φέρνοντας στο φως σημαντικά στοιχεία της ομηρικής εποχής. ΘΕΡΜΟΥ ΜΑΡΙΑ- ΕΦΗΜ «ΤΟ ΒΗΜΑ»
ΔΕΣ
| Ὁ Ζωδιακὸς |  |
Ὁ Ζῳδιακός, οἱ Πλανῆτες καὶ οἱ Τόποι εἶναι τὰ τρία κύρια στοιχεῖα ποὺ συνθέτουν τὸ Ὡροσκόπιον, δηλαδὴ τὸν ἀστρολογικὸν χάρτην ποὺ ἀπεικονίζει τὰ οὐράνια σώματα διὰ ἕναν δοθέντα τόπον καὶ συγκεκριμένην χρονικὴν στιγμήν. Τὶ ἀκριβῶς εἶναι ὁ Ζῳδιακός;
Ἡ νοητὴ προβολή τῆς τροχιᾶς τῆς Γῆς ἐπὶ τῆς οὐρανίας σφαῖρας καλεῖται Ἐκλειπτική. Ὠνομάσθη ἔτσι διότι ὅταν ἡ Σελήνη κατὰ τὴν τροχιὰν της τέμνει τὴν Ἐκλειπτικήν, συμβαίνουν αἱ σεληνιακαὶ ἐκλείψεις. Ἀπὸ τὴν Γῆν, ἡ Ἐκλειπτικὴ εἶναι ἡ φαινόμενη διαδρομή τοῦ Ἡλίου εἰς τὸν οὐρανόν. Καθὼς οἱ πλανῆτες κινοῦνται γύρω ἀπὸ τὸν Ἥλιον, διαγράφουν τὰς τροχιὰς τους ἐντὸς μίας στενῆς ζώνης πλάτους 16°, τὴν ὁποίαν διχοτομεῖ ἡ Ἐκλειπτική. Αὐτὴ ἡ ζώνη λέγεται Ζῳδιακός.
Ἐντὸς αὐτῆς περιέχονται διάφοροι ἀστέρες, ποὺ ὁμαδοποιήθησαν σταδιακῶς εἰς ἀστερισμούς. Ὁ καταστερισμὸς αὐτῶν συνέβη κατὰ τὴν ἀρχαιότητα καὶ εἶχε ὁλοκληρωθεῖ περὶ τὸν 3ο αἰ. μ.Ὀ. (-6ος αἰ.), ὅπου τότε διὰ πρώτην φορὰν ἐμφανίζεται ἡ χρήσις τοῦ Ζῳδιακοῦ. Ἐλάχιστα στοιχεῖα διασώζονται περὶ τοῦ σχηματισμοῦ του. Ὁ Πλίνιος ὁ πρεσβύτερος ἀναφέρει ὅτι:
Οἱ ἀστερισμοὶ τοῦ Ζῳδιακοῦ ἦταν 11, καὶ εἶς ἐξ αὐτῶν διπλός. Διότι ὁ Ζυγὸς δὲν ἀποτελοῦσε διάκριτον ἀστερισμόν ἀρχικῶς, ἀλλὰ ἦταν μέρος τοῦ Σκορπιοῦ καὶ ὀνομαζόταν Χηλαί (=δαγκάναι, ὀπλαί). Ὑπὸ αὐτὴν τὴν ὀνομασίαν ἀναφέρεται εἰς τὰ Φαινόμενα τοῦ Ἀράτου καὶ εἰς τοὺς Καταστερισμοὺς τοῦ Ἐρατοσθένους (Καταστερισμοί). Ἐπὶ ἀλεξανδρινῆς περιόδου ἀναφέρεται διὰ πρώτην φορὰν ὡς διάκριτος ἀστερισμὸς ὑπὸ τοῦ Ὑψικλέους (Ἀναφορικός) καὶ ἀργότερα ὑπὸ τοῦ Γεμίνου (Εἱσαγωγὴ εἰς τὰ Φαινόμενα).
Διὰ ποίαν αἰτίαν οἱ ἀστέρες τῆς ζῳδιακῆς ζώνης ὁμαδοποιήθησαν εἰς τοὺς ἔνδεκα ἀστερισμούς, καὶ διατὶ εἶς ἐξ αὐτῶν ἦταν διπλός; Ἡ ἀπάντησις εἰς τὸ ἐρώτημα αὐτό δείχνει καὶ τὴν πραγματικὴν προέλευσιν τοῦ Ζῳδιακοῦ, δηλαδὴ ἀπὸ ποίους δημιουργήθη καὶ βάσει ποίου σκεπτικοῦ. Δύνανται ὅσοι ἐπιμένουν εἰς τὴν μεσοανατολικὴν προέλευσιν τοῦ Ζῳδιακοῦ νὰ ἀπαντήσουν καὶ νὰ ἐξηγήσουν ἐπαρκῶς τὸ σκεπτικὸν βάσει τοῦ ὁποιου ἔγινε ἡ ὁμαδοποίησις; Ὅπως θὰ δοῦμε, οἱ Ἕλληνες δύνανται.
Ὁ θεολογικὸς ὅρος Δωδεκάθεον, ὅπως πολὺ εὔστοχα εἶχε καταδείξει καὶ ὁ Παν. Μαρίνης, ἀφορᾷ τὴν ἀντίληψιν τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ὅτι ὑπάρχουν δώδεκα κλάδοι τοῦ κοσμικοῦ Νόμου καὶ κατὰ συνέπειαν ἀντίστοιχαι κατηγορίαι Θεῶν. Δηλαδὴ τὸ Δωδεκάθεον δὲν ἀφορᾷ ἀριθμὸν θεῶν ἀλλὰ μίαν ἄλλην βαθυτέραν θεολογικὴν ἔννοιαν. Εἶς ἐξ' αὐτῶν τῶν κλάδων σχετίζεται μὲ τὸν Ἅδην, ποὺ κατὰ κύριον λόγον συνδέεται μὲ τὸ ἀόρατον καὶ ἀφανές. Οὕτως ἡ ἀρχικὴ διαίρεσις περιλαμβάνει ἔνδεκα θεμελιώδεις κλάδους - μὲ ἕναν ἐξ αὐτῶν διπλὸν συμπεριλαμβάνοντας τὸν Ἅδην, ὡς κόσμον αΐδωτον καὶ ἀφανήν. Ὅμοίως ἔνδεκα μέρη τοῦ Οὑρανοῦ, ἀναφέρει ὁΠλάτων εἰς τὸν διάλογον Φαῖδρος.
Σύμφωνως πρὸς τὴν θεώρησιν αὐτὴν αἱ ψυχαὶ ἀκολουθοῦν τὰ ἅρματα τῶν θεῶν, καὶ ὅταν πίπτουν πρὸς γέννησιν, συνεχίζουν νὰ προσπαθοῦν νὰ ὁμοιάσουν μὲ τὸν θεὸν τοῦ ὁποίου τὸ ἅρμα ἠκολούθησαν.
Αὐτὴ ἡ ἀντίληψις εἶναι μοναδικὴ εἰς τὴν Ἑλληνικὴν θρησκείαν, καὶ ἀποτελεῖ ἰδιαίτερον χαρακτηριστικόν της. Ἐξ αὐτῆς προήλθε ἡ ἀρχὴ Καταστερισμοῦ τοῦ Ζῳδιακοῦ, δηλαδὴ ἡ ὁμαδοποίησης εἰς 11 ἀστερισμούς, μὲ ἕναν διπλόν. Ὁ ἀριθμὸς λοιπὸν τῶν ζωδιακῶν ἀστερισμῶν δὲν προέκυψε τυχαίως ἀλλὰ βάσει ἑνὸς οὐρανίου σχεδίου. Μίας φιλοσοφικο-θρησκευτικῆς ἀντιλήψεως, τὴν ὁποίαν συναντοῦμε μόνον εἰς τοὺς Ἕλληνας καὶ ὄχι εἰς τοὺς λαοὺς τῆς μ. Ἀνατολῆς.
Ἡ σύνδεσις Θεῶν καὶ ζῳδιακῶν ἀστερισμῶν συναντᾶται ἀργότερα καὶ εἰς τοὺς Ῥωμαίους:
Οἱ ἀστερισμοὶ τῆς Ἐκλειπτικῆς δὲν ἔχουν ὅλοι τὸ ἴδιον μῆκος. Μερικοὶ ὑπερβαίνουν τὸ μέσον εὖρος τῶν 30 μοιρῶν, ὅπως ἡ Παρθένος, καὶ μερικοὶ εἶναι μικρότεροι, ὅπως ὁ Σκορπιός. Ἐπιπλέον δὲν ὑπάρχουν διάκριτα ὅρια μεταξὺ των. Δὲν ὑπάρχουν δηλαδὴ κάποια φυσικῶς καθορισμένα ὅρια εἰς τὸν οὐρανόν, συμφώνως πρὸς τὰ ὁποῖα θὰ λέγαμε ὅτι ἐδῶ τελειώνει λ.χ. ὁ Ταῦρος καὶ ἀρχίζουν οἱ Δίδυμοι. Μερικοὶ ἀστερισμοὶ μάλιστα ἀλληλοεπικαλύπτονται ὅπως ὁ Ὑδροχόος καὶ οἱ Ἰχθύες. Οἱ ἀστερισμοὶ τῆς Ἐκλειπτικῆς ἦταν ἀνέκαθεν χρήσιμα σημεῖα ἀναφορᾶς διὰ τὴν θέσιν τοῦ Ἡλίου, τῆς Σελήνης καὶ τῶν πλανητῶν. Πῶς ὅμως θὰ μποροῦσε νὰ ὑπολογισθῇ ἡ θέσις τῶν σωμάτων αὐτῶν βάσει τῶν ἀστερισμῶν; Καὶ πότε ἀκριβῶς ὁ πλανήτης ἀφήνει τὸ ἕνα ζῴδιον καὶ εἰσέρχεται τοῦ ἐπομένου; Ἐπίσης οἱ ἀστερισμοὶ εἶναι σημειοδόται τοῦ χρόνου καὶ τῶν ἐποχῶν. Πότε ὅμως ἀνατέλλει καὶ πότε δύει ἕκαστος ἀστερισμός;
Διὰ τὴν ἐπίλυσιν αὐτῶν τῶν προβλημάτων εἰσήχθη ἡ ἔννοια τοῦ Δωδεκατημορίου. Τὰ Δωδεκατημόρια εἶναι ἴσα διαστήματα 30 μοιρῶν ἕκαστον (30 x 12 = 360), τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὸ μετρικὸν σύστημα τοῦ Ζῳδιακοῦ. Διὰ τῶν Δωδεκατημορίων καθορίζονται ἀκριβῆ ὅρια μεταξὺ τῶν ζῳδιακῶν ἀστερισμῶν καὶ διευκολύνονται οἱ μαθηματικοὶ ὑπολογισμοί τῶν ἀνατολῶν καὶ δύσεων τῶν ἀστερισμῶν καὶ τῶν εἰσόδων τῶν πλανητῶν εἰς αύτούς. Τὸ σημεῖον ἀναφορᾶς διὰ τὸν ὑπολογισμὸν τῶν Δωδεκατημορίων εἶναι ὁ εὐδιάκριτος ἀστὴρ Στάχυς (α' Παρθένου), ποὺ εἶχε τεθεῖ ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ὡς σημειοδότης τῆς τελευταίας μοίρας (29η) τοῦ δωδεκατημορίου τοῦ ἀστερισμοῦ τῆς Παρθένου. Δι' αὐτοῦ τοῦ τρόπου, οἱ ἐπίσης εὐδιάκριτοι ἀστέρες Λαμπαδίας (α' Ταύρου) καὶ Ἀντάρης (α' Σκορπιοῦ) συμπίπτουν μὲ τὴν 15ην μοίραν, τὸ ἀκριβὲς μέσον δηλαδή, τῶν δωδεκατημορίων τοῦ Ταῦρου καὶ τοῦ Σκορπιοῦ ἀντιστοίχως, δίδοντας δύο ἐπιπλέον οὐράνια σημεῖα ἀναφορᾶς τοῦ μετρικοῦ αὐτοῦ συστήματος.
Ὁ προσδιορισμὸς τῆς θέσεως ἐνός πλανήτου ἐπὶ τοῦ Ζῳδιακοῦ, αἱ ἀνατολαὶ καὶ αἱ δύσεις τῶν ζῳδιακῶν ἀστερισμῶν ὑπολογίζονται βάσει τῶν Δωδεκατημορίων. Ὁταν λοιπὸν λέγουμε ὅτι κάποιος πλανήτης εὑρίσκεται εἰς τὴν τάδε μοίραν τοῦ τάδε ζῳδίου, ἐννοοῦμε ὅτι εὑρίσκεται εἰς τὴν τάδε μοίραν τοῦ δωδεκατημορίου τοῦ ζῳδίου ἐκείνου. Δὲν γνωρίζουμε πότε ἀκριβῶς δημιουργήθη τὸ Δωδεκατημοριακὸ σύστημα. Ἡ παλαιότερη σωζόμενη ἀναφορὰ εὐρίσκεται εἰς τὸν 'Ἀναφορικόν' τοῦ ἀλεξανδρινοῦ μαθηματικοῦ ἀστρονόμου Ὑψικλέους, ποὺ ἔδρασε ἐν Ἀλεξανδρεία τὰ μέσα πρὸς τέλη τοῦ 6ου αἰ. μ.Ὀ. (-150 ἕως -90).
Ὁ Ὑψικλῆς κατόπιν ὑπολογίζει τὸν χρόνον ἀνατολῆς ἑκάστου ζῳδίου καὶ προσδιορίζει τὰ ἰσόχρονα, δηλαδὴ ποία ἀνατέλλουν καὶ δύουν ἴσοις χρόνοις, καταλήγοντας ὅτι ὁ χρόνος ἀνατολῆς τοῦ δωδεκατημορίου ὁποιουδήποτε ζῳδίου εἶναι ἴσος τοῦ χρόνου δύσεως τοῦ δωδεκατημορίου τοῦ ἀντιδιαμετρικοῦ ζῳδίου.
Τὸ Ἐαρινὸν Σημεῖον
Διὰ τὸ Ἐαρινὸν Σημεῖον καὶ τὴν μετάπτωσιν δεῖτε τὸ ἄρθρον Ἡ Μετάπτωσις τῶν Ἰσημεριῶν.
Κατὰ τὴν ἀρχαιότητα τὰ Δωδεκατημόρια ὑπολογιζόντουσαν βάσει τοῦ Στάχυος ἐν 29ῃ μοίρᾳ Παρθένου μὲ ἐπιπλέον πληροφορίαν τὴν θέσιν τῶν ἀστέρων Λαμπαδίας καὶ Ἀντάρης εἰς τὴν 15ην μοίραν Ταύρου καὶ Σκορπιοῦ ἀντιστοίχως. Δίδεται ἀκρίβεια μοιρῶν ἀλλὰ ὄχι λεπτῶν. Ὁ μαθηματικὸς D. Bradley, πρὸ 60 περίπου ἐτῶν, ὑπολόγισε τὰ Δωδεκατημόρια θέτοντας τὸν Στάχυν εἰς τὴν 29° 06' 05" Παρθένου, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν θέσιν τοῦ Λαμπαδίου εἰς 15° 03' Ταύρου καὶ τοῦ Ἀντάρεως εἰς 15° 01' Σκορπιοῦ. Τὸ ἐαρινὸν σημεῖον ποὺ ὑπολογίζεται μὲ τέτοια Δωδεκατημόρια καλεῖται Συνέτειον Ἐαρινὸν Σημεῖον (Synetic Vernal Point, SVP) καὶ χρησιμοποιεῖται διὰ τὸν ὑπολογισμὸν τῶν Ζῳδιακῶν Ἐποχῶν. Τὸ ΣΕΣ ἔχει ἐπικρατήσει ὡς ὁ δημοφιλέστερος τρόπος ὑπολογισμοῦ διὰ τὴν Ἀστρολογίαν ἀληθοῦς ἀστροθεσίας (sideral astrology) καὶ ἀποτελεῖ δημιούργημα τοῦ Bradley.
Ὑπάρχουν καὶ ἄλλαι προτεινόμεναι τιμαὶ διὰ τὸν Στάχυν, ποὺ ἐλαχίστως ὅμως διαφέρουν μεταξὺ των. Ὡς πρὸς τὸν ὑπολογισμὸν Ὡροσκοπίων, δὲν ὑπάρχει οὐσιαστικὴ διαφορὰ παρὰ μόνον ἐλαχίστων λεπτῶν, κι ἐφόσον ἡ τιμὴ Bradley πληροῖ τὰ ἀρχαιότερα κριτήρια ὡς πρὸς τὴν μοίραν ὅπου πρέπει νὰ εὑρίσκονται οἱ τρεῖς ἀστέρες Στάχυς, Λαμπαδίας καὶ Ἀντάρης, συνιστοῦμε τὴν χρήσιν της. Ὡς πρὸς τὸν ὑπολογισμὸν τῶν Ζῳδιακῶν Ἐποχῶν, ὁμοίως ἡ διαφορὰ θὰ εἶναι τόσο μικρὴ ὅσον ὁλίγα ἔτη (ἀναλόγως τὰ λεπτὰ ποὺ προστίθονται στὴν τιμὴ τῆς 29ης μοίρας), ποὺ ἐπειδὴ τὸ χρονικὸν εὗρος τῶν ἐποχῶν ἐκτείνεται εἰς ἄνω τῶν δύο χιλιάδων ἐτῶν κατὰ μέσον ὅρον, καθίσταται ἀμελητέα. Δεδομένης τῆς εὐρείας χρήσεως τῶν Δωδεκατμορίων Bradley καὶ τῆς ἐπαρκοῦς ἀκριβείας ποὺ προσφέρουν, συστήνουμε τὴν χρήσιν των διὰ τὴν Ἑλληνικὴν Ἀστρολογίαν.
Ἡ διέλευσις τοῦ Ἡλίου ἀπὸ τοὺς ζῳδιακοὺς ἀστερισμούς, βάσει τῶν Δωδεκατημορίων Bradley:
Ἀνοίγουμε τὰς ῥυθμίσεις τοῦ προγράμματος ποὺ χρησιμοποιοῦμε καὶ ὁρίζουμε τὴν ἐπιλογὴν sidereal zodiac, ποὺ συνήθως ἔχει αὐτὸν τὸν τίτλον εἰς τὰ περισσότερα ἀστρολογικὰ προγραμμάτα. Κάποια ἐπαγγελματικὰ προγράμματα παρέχουν ἐπιπλέον ἐπιλογὰς διὰ τὸν τρόπον ὑπολογισμοῦ τῶν Δωδεκατημορίων ἂν καὶ θεωροῦμε τὸν τῦπον τῶν Fagan/Bradley λίαν ἐπαρκή. Τὸ Astrolog εἶναι ἕνα καλὸ δωρεάν πρόγραμμα πρὸς ἐξάσκησιν, ἄν καὶ παλαιόν. Διὰ τὴν εὕρεσιν τοῦ γεωγραφικοῦ πλάτους καὶ μήκους ἑνὸς τόπου συμβουλευθεῖτε τὴν βάσιν δεδομένωνAstrodienst.
Ῥυθμίσεις ζῳδιακοῦ μερικῶν ἀστρολογικῶν προγραμμάτων:
Τὴν σήμερον, λόγῳ τῆς εὐκολίας ποὺ παρέχουν τὰ ἀστρολογικὰ προγράμματα, ἡ χρήσις τῶν ἀστρολογικῶν ἐφημερίδων ἔχει περιορισθεῖ.
 Ὅσοι χρησιμοποιεῖτε ἐφημερίδας (Michelsen, Raphael κ.α.) θὰ πρὲπει νὰ λάβετε τὴν τιμήν τοῦ SVP τοῦ ἀντιστοίχου μηνός. Διὰ τὸ παράδειγμά μας θα χρησιμοποιήσουμε τὴν ἐφημερίδα τοῦ Michelsen, ποὺ εἶναι ἡ πλέον διαδεδομένη, διὰ τὸν Ὀκτώβριον 1993.
Εἰς τὸ τμῆμα ASTRO DATA δεῖτε τὸ τρέχον SVP τοῦ μηνὸς ποὺ σᾶς ἐνδιαφέρει, π.χ. 05° 26' 37'' Ιχθύων. Ἀφαιρεῖτε αὐτὴν τὴν τιμήν ἀπὸ τὰς 30° 00' 00'', π.χ. 24° 33' 23'' . Ἡ τιμή αὐτὴ εἶναι ἡ διαφορὰ μεταξὺ τῆς ἀληθοῦς θέσεως τῶν πλανητῶν καὶ αὐτῆς ποὺ δίδεται εἰς τοὺς πίνακας τῆς ἐφημερίδος, διὰ τὸν συγκεκριμένον μήνα. Τὴν ἀφαιρεῖτε ἀπὸ τὴν τιμήν ἑκάστου πλανήτου τῆς ἡμερομηνίας ποὺ σᾶς ἐνδιαφέρει, π.χ. Ἣλιος εἰς 7° 49' 51'' Ζυγοῦ τὴν 1/10, μεῖον 24° 33' 23'' μᾶς δίδει 13° 16' 28'' Παρθένου καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικὴ θέσις τοῦ Ἡλίου τὴν ἡμέραν ποὺ θέλουμε. Ὅταν ἡ ἀναγραφόμενη τιμή εἶναι μικρότερη τῆς τιμῆς ποὺ ἀφαιρεῖτε (ὅπως εἰς τὸ παράδειγμά μας), προσθέτετε 30°, π.χ. Ἡλιος--> 37° 49' 51'' καὶ ἀφαιρεῖτε ἀπὸ αὐτὴν 24° 33' 23''. Ἡ ἀφαίρεσις τῶν ἰδίων μοιρῶν πρέπει νὰ γίνῃ δι' ὅλους τοὺς πλανήτας.
www.astrologicon.org/ 11 Ἰανουάριου 2013
|
