 |
| Αυτός είναι όπως θα έπρεπε να φαίνεται εσωτερικά ο μαγευτικός και τεράστιος Ναός του Διός στον Ακράγαντα |
Ακράγας : Κοιλάδα των Ναών – Ο Ναός του Ολυμπίου Διός ο μεγαλύτερος δωρικός ναός των Ελλήνων της Μεγάλης Ελλάδος, και ο τρίτος σε διαστάσεις, μετά τον Ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο και τον Ναό του Απόλλωνα στα Δίδυμα, σχεδόν ανακατασκευάστηκε σε ένα βίντεο που αναδεικνύει το μεγαλείο του. Η πρωτοβουλία ήταν του αρχιτέκτονα Federico Μονκάδα από τον Ακράγαντα. Ο Ναός χτίστηκε αφιέρωμα για την νίκη στη Μάχη της Ιμέρας το 480 π.Χ.,
 |
| Ένας Τελαμώνας από τον ναό του Διός Εδώ μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος της κλίμακας των στοιχείων του ναού. |
.
 |
| Ένας Τελαμώνας από τον ναό του Διός |
 |
| Ερείπια του ναού του Διός -Οριστικά κατέρρευσε τον Δεκέμβριο του 1401 , όταν τα τρία τελευταία αγάλματα των Τελαμώνων που λειτουργούσαν ως ημικίονες, έπεσαν στο έδαφος . Μερικά από τα ερείπια αργότερα χρησιμοποιήθηκαν τον δέκατο έβδομο αιώνα για την κατασκευή του δυτικού μώλου του Λιμένα του Εμπεδοκλή . |
 |
| Τα τρία τελευταία αγάλματα των Τελαμώνων που λειτουργούσαν ως ημικίονες έως το έτος 1401 |
ΤΑΦΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ
«ΑΓΟΡΕΥΣΗ του Φάλαρη »
Το όνομα του «Αγόρευση του Φάλαρη » προέρχεται από ένα μύθο που αναφέρει ότι είδαν σε εκείνο το μέρος του κτιρίου τον Φάλαρη διότι εκεί όπου βρίσκεται το μνημείο, .είναι η περιοχή από το παλιό παλάτι, όπου ο Φάλαρις έκρυψε πριν από τον τραγικό θάνατο του τον τεράστιο θησαυρό του .
Ένα ελληνικό κτίσμα με το όνομα που σήμερα το αποκαλούν ως η «Αγόρευση τού Φάλαρη» .
ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟΝ
Το Ασκληπιείο στον Ακράγαντα
ΤΥΜΒΟΣ ΤΟΥ ΘΗΡΩΝΑ
ΤΟΥ ΑΚΡΑΓΑΝΤΑ
Θήρων ο Ακραγαντίνος
Ο Θήρων ο Ακραγαντίνος (; – 473 π.Χ.) ήταν ένας αρχαίος Έλληνας τύραννος της πόλης του Ακράγαντα στην Σικελία.Η χρονολογία της γέννησης του Θήρωνα δεν είναι γνωστή, ξέρουμε μόνο ότι ήταν γιος του Αινεσιδάμου. Το 488 π.Χ. έγινε τύραννος του Ακράγαντα και σύντομα συμμάχησε με τον Γέλωνα, ο οποίος εκείνη την εποχή έλεγχε την Γέλα, και από το 485 π.Χ. τις Συρακούσες. Ο Γέλων αργότερα έγινε γαμπρός του Θήρωνα.
Ο Θήρων μπήκε σε πόλεμο με την πόλη της Σελινούντας και τον τύραννο της Ιμέρα, Τήριλλο. Ως εκ τούτου, ο τελευταίος, εξορίστηκε από την πόλη του και στη συνέχεια ζήτησε συμμαχία από την Καρχηδόνα μέσω του γαμπρού του Αναξίλα, που ήταν τύραννος του Ρηγίου.[1] Ο Θήρων κατέλαβε την Ιμέρα αλλά στη συνέχεια η πόλη πολιορκήθηκε από τον επικουρούμενο υπό του Τηρίλλου στρατό των Καρχηδονίων. Το 480 π.Χ., ο Θήρων, με την υποστήριξη του Γέλωνος, κέρδισε τη μεγάλη μάχη έξω από τα τείχη της Ιμέρας εναντίον των Καρχηδονίων και των συμμάχων τους.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Θήρωνος, ο Ακράγαντας μαζί με τις Συρακούσες και τον Σελινούντα σχημάτισαν ένα είδος «τριανδρίας» που κυριάρχησε στην ελληνική Σικελία κατά τη χρονική εκείνη περίοδο.
Ο Θήρων πέθανε το 473 π.Χ. και τον διαδέχθηκε ο γιος του Θρασύδαιος, ο οποίος πολύ σύντομα νικήθηκε από τον αδελφό και διάδοχο του Γέλωνος, τον Ιέρων Α΄. Μετά από αυτή την ήττα, ο Ακράγαντας τέθηκε υπό τον έλεγχο των Συρακουσών.Ο Θήρων υπήρξε Ολυμπιονίκης στο τέθριππο κατά τους Ολυμπιακούς αγώνες του 476 π.Χ., για την νίκη του αυτή ο Πίνδαρος του αφιέρωσε δύο Ολυμπιακές ωδές (2 & 3). Ο ποιητής Σιμωνίδης ο Κείος ήταν επίσης μέλος της αυλής του Θήρωνα.
Ο Φάλαρις
Ο Φάλαρις υπήρξε πρώτος κατά χρονική σειρά τύραννος (570- 554 π.Χ.) του Ακράγαντα, Δωρικής αποικίας στην Κάτω Ιταλία.Ο όρος «φαλαρισμός» έχει μείνει στην ιστορία για τις απάνθρωπες τιμωρίες και θανατώσεις που επέβαλε, καθώς και για την σκληρότητα με την οποία κυβέρνησε. Ο Πίνδαρος αναφέρει πως κατασκεύασε μεγάλο χάλκινο ταύρο, κοίλο από μέσα, όπου έριχνε όσους ήθελε να θανατώσει- και πρώτο τον κατασκευαστή του- πυρακτώνοντας τον χαλκό και ψήνοντάς τους ζωντανούς
Η καταγωγή του Φαλάριδος ήταν από την Κρήτη, πράγμα όχι παράξενο, αφού ο Ακράγαντας ήταν αποικία της Γέλας, η οποία είχε ιδρυθεί από Ροδίους και Κρητικούς. Οι πρώτοι κάτοικοι του Ακράγαντα είχαν ορίσει το πλούσιο ποσό των διακοσίων ταλάντων για να αναγείρουν ναό προς τιμή του πολιάδη Δία επάνω στην ακρόπολη της πόλης.
Ο Φάλαρις, ο οποίος διατελούσε τελωνειακός έφορος, ανέλαβε την εργολαβία με την υπόσχεση να προσλάβει τους αξιότερους καλλιτέχνες της εποχής του και να διαθέσει τα καλύτερα και πιο πολύτιμα υλικά.
Ο λαός τον πίστεψε, διότι λόγω επαγγέλματος είχε την μεγαλύτερη εμπειρία στα οικονομικά. Με τα χρήματα λοιπόν που του δόθηκαν, αγόρασε δούλους, μίσθωσε στρατιώτες και στοίβαξε υλικά, ξυλεία, λίθους και σίδηρο για την οικοδομή.
Γρήγορα όμως άρχισε να διαδίδει ότι κάποιος κλέβει τα υλικά από την οικοδομή και ζήτησε άδεια να κτίσει ξύλινα τείχη γύρω από την πόλη. Η άδεια του δόθηκε.
Σε κάποια γιορτή προς τιμή της Δήμητρας μεταξύ 560 και 550 π.Χ. εξαπέλυσε τους δούλους, οι οποίοι οπλισμένοι με αξίνες και σκεπάρνια κατέσφαξαν τον πληθυσμό, ενώ με τα οικοδομικά υλικά πετροβόλησαν τα γυναικόπαιδα κάτω από την Ακρόπολη.
Ο Φάλαρις αφού κατέλαβε την εξουσία και αυτοανακηρύχτηκε Τύραννος, κατέστρωσε το επόμενο σχέδιο. Κάλεσε όλους τους κατοίκους που είχαν μείνει ζωντανοί να γιορτάσουν μαζί του ένα μεγαλοπρεπές υπαίθριο συμπόσιο.
Όταν ο κόσμος βγήκε από τα σπίτια του και πήγε στη γιορτή, ο Φάλαρις διέταξε τους σωματοφύλακές του να κλείσουν τις πύλες των τειχών, να ψάχνουν όλα τα σπίτια και να κατασχέσουν ότι όπλα βρουν. Από τότε εξόρισε τους κατοίκους να μένουν έξω από τα τείχη της πόλης και κράτησε για τον εαυτό του το εσωτερικό των τειχών για οχυρό παλάτι.
Χορήγησε τις τέχνες και την φιλοσοφία, ήταν όμως εγωιστής, ισχυρογνώμων και βάναυσος μέχρι φρίκης. Τελικά θανατώθηκε από τον όχλο, ο οποίος ξεσηκώθηκε και τον πετροβόλησε, όταν ο Πυθαγόρας μιλώντας δημόσια προς τον Φάλαρι του διηγήθηκε το μύθο της περιστεράς που σκότωσε το γεράκι.
Εκείνη τη στιγμή τινάχτηκε η πρώτη πέτρα, την οποία ακολούθησαν και άλλες πολλές. Το ανάκτορό του ισοπεδώθηκε, η οικογένειά του ξεκληρίστηκε, και το γαλάζιο χρώμα που φορούσε στα βασιλικά ενδύματά του απαγορεύτηκε. όσο φρικιαστική ήταν η βαναυσότητα του Φαλάριδος, που έβαλε έναν αγαλματοποιό, τον γλύπτη Περίλαο, να του κατασκευάσει ένα χάλκινο κούφιο βόδι.
Το βόδι αυτό χωρούσε άνθρωπο και το προόριζε για μηχανή εκτέλεσης. Έβαζε μέσα τον μελλοθάνατο ζωντανό, έκλεινε το βόδι και άναβε φωτιά από κάτω. Το γλυπτό ήταν έτσι κατασκευασμένο, που οι φωνές του βασανιζόμενου ακούγονταν σαν βέλασμα βοδιού, ενώ ο καταδικασμένος έβρισκε φρικτό θάνατο μέσα στον πυρωμένο φούρνο.
Πρώτο θύμα και δοκιμαστικό της λειτουργίας του έγινε ο ίδιος ο Περίλαος. Ο Διόδωρος αναφέρει το χάλκινο βόδι και ότι ότι ο Ίμιλκος το μετέφερε ως λάφυρο στην Καρχηδόνα αφού κατέλαβε τον Ακράγαντα, για να το επιστρέψει ο Σκιπίων στον Ακράγαντα 260 χρόνια αργότερα, με την κατάληψη της Καρχηδόνας.
Ο Λουκιανός έγραψε δύο σατυρικούς διαλόγους «Φάλαρις Α και Φάλαρις Β»..... «μὴ ὥσπερ θηρίον ἀλογίστως τιμωρεῖται: ὁ δὲ μετὰ λόγου ἐπιχειρῶν κολάζειν οὐ τοῦ παρεληλυθότος ἕνεκα ἀδικήματος τιμωρεῖται οὐ γὰρ ἂν τό γε πραχθὲν ἀγένητον θείη ἀλλὰ τοῦ μέλλοντος χάριν».
Τεχνάσματα του Φαλάριδος
Ο Φάλαρις ότι δεν κατόρθωνε με την βία, το κατόρθωνε με ύπουλα μέσα. Έτσι με απάτη άρπαξε την εξουσία και αφόπλισε τους κατοίκους, τους οποίους εξόρισε από την πόλη. Σε μια άλλη πολιορκία αφού δεν μπόρεσε να καταλάβει την πόλη, αποχώρησε. Δωροδόκησε όμως τους φύλακες των σιτηραποθηκών της πολιορκούμενης πόλης να βλάψουν τις στέγες. Τα σιτηρά χάλασαν από την βροχή και ο Φάλαρις εκ νέου πολιόρκησε την πόλη, της οποίας οι κάτοικοι λίγο αργότερα αναγκάστηκαν να παραδοθούν. Σε μια άλλη πολιορκία έστειλε νεαρούς στρατιώτες ντυμένους γυναικεία με γαμήλια δώρα. Οι μασκαρεμένοι στρατιώτες όταν έφθασαν στον εχθρικό βασιλιά τράβηξαν τα ξίφη τους και τον θανάτωσαν, την ώρα που ο Φάλαρις έφθασε έξω από τα τείχη της πόλης.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ -Πηγές
- Πίνδαρος Πύθια 1, 95
- Γιάννης Λάμψας, Λεξικό του Αρχαίου Κόσμου, τόμ. Δ΄σ. 748 ISBN 960-666-935-1
- Helmut Berve: Die Tyrannis bei den Griechen. Beck, München 1967, S. 129–132, 593–595.
- Αριστοτέλης Πολιτικά 5,10, 1310b 28 και Ρητορική 2,20,1393b 5-8
- Πολύαινος Στρατηγήματα 5,1,1
- Διόδωρος Σικελιώτης 9,30
- Μάρκος Τύλλιος Κικέρων de re publica 1,28,44; de officiis 2,26; epistulae ad Atticum 7,12,2; 7,20,2
- Λουκιανός Φάλαρις
- Οβίδιος, Tristia III, 11, 40 ff.
- Έντουαρντ Βάιενμάγερ (1899). Zur Geschichte von Akragas. Ρόιτλινγκεν: E. Hutzler, σελ. 7-9. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2012.
- Λουκιανός, Φάλαρις Α΄, Β΄
- el.wikipedia.org/
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
