Η Μούσα Κλειώ - Clio Muse- ανεβαίνει στους Δελφούς για να λύσει τις απορίες της στην καλύτερη μηχανή αναζήτησης
Οι Δελφοί είναι παράθυρο στο μυαλό και την ψυχή των αρχαίων Ελλήνων. Για 1000 χρόνια η Πυθία αποκάλυπτε τη θεϊκή θέληση στους θνητούς που αναζητούσαν απεγνωσμένα απαντήσεις στα καίρια ερωτήματα της ζωής. Επικερδής επιχείρηση, κορυφαίος τουριστικός προορισμός και φύλακας όλης της γνώσης, οι Δελφοί ήταν η υπέρτατη μηχανή αναζήτησης.
Ήδη στην αρχαιότητα οι Δελφοί ήταν ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός, γεμάτος με έργα τέχνης και σπουδαία αρχιτεκτονήματα, σε μία ειδυλλιακή τοποθεσία και με το πρόσθετο μυστήριο που έδινε στο ιερό η παρουσία της Πυθίας.
Οι περισσότεροι τουρίστες βέβαια ήταν άντρες και πλούσιοι, καθώς το ταξίδι ήταν μακρύ και κουραστικό, ενώ τα έξοδα για διατροφή, διαμονή και το απαραίτητο υπηρετικό προσωπικό που θα κουβαλούσε τις αποσκευές ήταν πολλά.
Σημείο εκκίνησης για την επίσκεψη αποτελούσε η αγορά. Η πλακόστρωτη πλατεία περιβαλλόταν από στοές που στέγαζαν μαγαζιά, όπου πωλούνταν χρήσιμα αντικείμενα για τους κατοίκους και τους επισκέπτες των Δελφών.
Ανάμεσά τους ξεχώριζαν μικρά αφιερώματα για τον Απόλλωνα, αγαλματάκια, μικροσκοπικά ομοιώματα τρίποδων (που θύμιζαν εκείνον στον οποίο καθόταν η Πυθία), γλυκίσματα, σουβενίρ κτλ.
Αιώνες αργότερα, η Clio Muse ακολουθεί τα βήματα όλων αυτών των αμέτρητων προσκυνητών και φιλοπερίεργων επισκεπτών σε αναζήτηση του προγόνου της Google.
Η Πυθία βέβαια δεν μένει πια εδώ, αλλά οι αρχαίοι κίονες, ο πολυγωνικός τοίχος με τις εκατοντάδες επιγραφές, ο θησαυρός των Αθηναίων και οι βάσεις των αμέτρητων αναθημάτων που κοσμούσαν κάποτε το ιερό και διαλαλούσαν τον πλούτο και τη φήμη των πόλεων-κρατών, προσφέρονται για συναρπαστικές ερωτήσεις και απροσδόκητες απαντήσεις. Και το καλύτερο είναι ότι πλέον δεν χρειάζεται καν να έχουμε μαζί μας το κατσίκι χωρίς κανένα ελάττωμα που απαιτούσε κάποτε η τελετουργία της χρησμοδοσίας.
Σε έναν κόσμο όπου ένας γιγάντιος βράχος μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξεκολλήσει από το βουνό και να ισοπεδώσει το ναό του Απόλλωνα, ο απλός θνητός θα πρέπει να ζούσε με μία φοβερή ανασφάλεια για το μέλλον. Πολύ δε περισσότερο αν ο συγκεκριμένος θνητός είχε, για παράδειγμα, την ευθύνη μιας αυτοκρατορίας ή αποσκοπούσε στην ίδρυση αποικίας.
Σε έναν κόσμο όπου ένας γιγάντιος βράχος μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξεκολλήσει από το βουνό και να ισοπεδώσει το ναό του Απόλλωνα, ο απλός θνητός θα πρέπει να ζούσε με μία φοβερή ανασφάλεια για το μέλλον. Πολύ δε περισσότερο αν ο συγκεκριμένος θνητός είχε, για παράδειγμα, την ευθύνη μιας αυτοκρατορίας ή αποσκοπούσε στην ίδρυση αποικίας.
Ο Κροίσος, βασιλιάς της Λυδίας, είχε πάθος με τα μαντεία και έστελνε συχνά αποστολές προκειμένου να μάθει τη θέληση των θεών για κρίσιμα ζητήματα πολιτικής. Οι απαντήσεις του Απόλλωνα στους Δελφούς τον ικανοποίησαν ιδιαίτερα και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης ο Κροίσος δώρισε στο ναό έναν αμύθητο θησαυρό από 7 τόννους χρυσού (στη μορφή λιονταριού που πατούσε σε πυραμίδα) και δύο τεράστια αγγεία από χρυσό και ασήμι για τη μείξη κρασιού (ο ασημένιος λεγόταν ότι είχε χωρητικότητα σχεδόν 19.000 λίτρων), μαζί με πλήθος από μικρότερα αγάλματα, σκεύη και κοσμήματα.
Τα πλούσια δώρα δεν προφύλαξαν τον Κροίσο από τη συμφορά. Μπροστά στην απειλή των Περσών ο Κροίσος απευθύνθηκε στον Απόλλωνα για βοήθεια και ο θεός απάντησε πως αν επιτεθεί «θα καταστρέψει μία αυτοκρατορία». Ο Κροίσος ερμήνευσε το χρησμό όπως τον συνέφερε, επιτέθηκε και γνώρισε συντριπτική ήττα. Απογοητευμένος από την απώλεια του θρόνου, έστειλε νέα πρεσβεία στους Δελφούς για να μάθει το λόγο που ο θεός δεν τον προστάτευσε, παρά τα πλούσια δώρα του. Το μαντείο βρέθηκε σε δύσκολη θέση, η Πυθία όμως ξεκαθάρισε πως ο Κροίσος όφειλε να ζητήσει δεύτερο χρησμό για το ακριβές νόημα του πρώτου.
Η πρόσβαση στην Πυθία γινόταν με προκαθορισμένη σειρά: πρώτα οι κάτοικοι των Δελφών, δεύτεροι οι Έλληνες πολίτες όσων πόλεων ανήκαν στο διοικητικό συμβούλιο των Δελφών (την Αμφικτυωνία), μετά οι υπόλοιποι Έλληνες και τελευταίοι οι ξένοι.
Τα πλούσια δώρα δεν προφύλαξαν τον Κροίσο από τη συμφορά. Μπροστά στην απειλή των Περσών ο Κροίσος απευθύνθηκε στον Απόλλωνα για βοήθεια και ο θεός απάντησε πως αν επιτεθεί «θα καταστρέψει μία αυτοκρατορία». Ο Κροίσος ερμήνευσε το χρησμό όπως τον συνέφερε, επιτέθηκε και γνώρισε συντριπτική ήττα. Απογοητευμένος από την απώλεια του θρόνου, έστειλε νέα πρεσβεία στους Δελφούς για να μάθει το λόγο που ο θεός δεν τον προστάτευσε, παρά τα πλούσια δώρα του. Το μαντείο βρέθηκε σε δύσκολη θέση, η Πυθία όμως ξεκαθάρισε πως ο Κροίσος όφειλε να ζητήσει δεύτερο χρησμό για το ακριβές νόημα του πρώτου.
Η πρόσβαση στην Πυθία γινόταν με προκαθορισμένη σειρά: πρώτα οι κάτοικοι των Δελφών, δεύτεροι οι Έλληνες πολίτες όσων πόλεων ανήκαν στο διοικητικό συμβούλιο των Δελφών (την Αμφικτυωνία), μετά οι υπόλοιποι Έλληνες και τελευταίοι οι ξένοι.
Όσοι είχαν ευεργετήσει τους Δελφούς, ωστόσο, μπορούσαν να ελπίζουν στο δικαίωμα της «προμαντείας», μία τιμητική διάκριση που επέτρεπε σε ιδιώτες ή αντιπροσώπους πόλεων να μπουν πρώτοι στη σειρά. Ο μεγαλοπρεπής βωμός μπροστά στο ναό του Απόλλωνα ήταν δώρο των Χιωτών και διαφημίζει περίτρανα σε όσους περίμεναν στην ουρά το δικαίωμα της προμαντείας που απέκτησαν οι Χιώτες.
Με το τέλος του αρχαίου κόσμοι οι Δελφοί εξαφανίστηκαν πέτρα-πέτρα και τη θέση τους κατέλαβε το Καστρί, ένα χωριό που δεν άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στους επισκέπτες του (τα σπίτια του θύμιζαν άθλιους και βρώμικους περιστερώνες). Οι «Δελφοί: το Google της αρχαιότητας» ξαναφέρνουν στο φως τις χαμένες ιστορίες των βασιλιάδων, των πολιτικών, των δούλων και των τουριστών που προσέτρεξαν στο μαντείο του Απόλλωνα αναζητώντας απαντήσεις στα καίρια ερωτήματα της ζωής.
