Για το Καλλιμάρμαρο.
Αυτό που κάποτε οι Αθηναίοι ονόμαζαν «Καμαρότρυπα» είναι μια θολωτή στοά στην ανατολική πλευρά του ημικυκλίου του Παναθηναϊκού Σταδίου που σήμερα οδηγεί στο Μουσείο των Ολυμπιακών Αγώνων και στα αποδυτήρια των αθλητών τα οποία βρίσκονται πλάι στην οδό Αρχιμήδους.
Στην αρχαιότητα, από αυτό το υπόγειο πέρασμα έμπαιναν στο στάδιο τα ζώα που προορίζονταν για θυσία αλλά και οι διαγωνιζόμενοι αθλητές και οι κριτές, ανάλογα με το αν το στάδιο χρησίμευε για πομπές προς τιμήν των θεών ή για τέλεση αγωνισμάτων.
Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, από κει εισέρχονταν τα ζώα και οι μονομάχοι που πρωταγωνιστούσαν στα βάρβαρα θεάματα, τους αιματηρούς διαγωνισμούς και τις θηριομαχίες.
Μάλιστα, σε μία από αυτές, η οποία οργανώθηκε επί Αδριανού, συμμετείχαν περισσότερα από χίλια άγρια θηρία.
Τα επόμενα χρόνια ήταν ο ιδιωτικός δρόμος απ' όπου έμπαιναν στο στάδιο οι άρχοντες των αγώνων, οι ειρηνοδίκες και οι ιερείς, μόλις τακτοποιούνταν στις θέσεις τους οι θεατές.
 |
| Η κρύπτη εισόδου στο στάδιο |
Επάνω από την είσοδο της αρχαίας υπόγειας διόδου την οποία χρησιμοποιούσαν οι αθλητές για να εισέλθουν στον στίβο βρίσκεται σήμερα το αποδυτήριο, το οποίο κατασκευάστηκε για τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μια σκάλα οδηγεί από το εσωτερικό του στη δίοδο , ενώ η δεύτερη είσοδός της βρίσκεται στη σημερινή οδό Αρχιμήδους. Η στοά πρέπει να διανοίχτηκε την εποχή του Λυκούργου, έχει μήκος 57 μέτρα και πλάτος 4 μ.
Ωστόσο, μόλις ο Θεοδόσιος Α' απαγόρευσε να γίνονται στο στάδιο αγώνες, το Καλλιμάρμαρο καταστράφηκε ολοσχερώς κι έχασε τη μαρμάρινη επένδυσή του (που χρησιμοποιήθηκε για κατασκευαστούν νεότερα κτίρια).
Σταδιακά επιχωματώθηκε αφήνοντας ένα κενό ανάμεσα σε δύο λόφους, μέχρι που ο Γερμανός αρχιτέκτονας ERNST ZILLER άρχισε τις ανασκαφές το 1869.
Τότε ξεκίνησε η αποκατάσταση του σταδίου και αποκαλύφθηκε και το στόμιο της «σπηλιάς», μιας διαμπερούς στοάς με μήκος 57 μέτρα και πλάτος 4.
 |
| Η τρύπα της μοίρας (είσοδος) το 1895 (πριν κατασκευαστεί το σημερινό στάδιο |
Ο λόφος του Αρδηττού τοποθετείται στο κέντρο της Αθήνας πλάι στο Καλλιμάρμαρο, το οποίο καταλαμβάνει τη θέση του αρχαίου Παναθηναϊκού Σταδίου, που είχε κατασκευαστεί από τον Λυκούργο (330-329 π.Χ.) για την τέλεση των αθλητικών αγώνων των Μεγάλων Παναθηναίων. Το στάδιο του Λυκούργου διέθετε μια θολωτή υπόγεια στοά που κατά κανόνα χρησιμοποιούσαν οι αθλητές για να εισέλθουν στο στίβο, και φαίνεται πως είναι το μοναδικό στοιχείο του αρχαίου σταδίου που διατηρήθηκε, παρά τις διαδοχικές ανακατασκευές. Η σήραγγα, μήκους 57 m, στο πέρασμα των αιώνων έλαβε την ονομασία «τρύπα της μοίρας», και φέρεται να σχετίστηκε μυστικά με το πανάρχαιο και απαγορευμένο μαντικό έθιμο του Κλήδονα (σχετικό άρθρο μου έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό Mystery, τεύχος 92). Έχει διατομή πλάτους 4 m και σώζεται μέχρι σήμερα αξιοποιημένη, φωτισμένη και επισκέψιμη. Οδηγεί αριστερά στο βάθος του Σταδίου, στο αποδυτήριο που κατασκευάστηκε για τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1896. Η «τρύπα της μοίρας» κατά την αρχαία εποχή χρησιμοποιήθηκε για τη σφαγή θυσιαζόμενων ζώων, ενώ κατά τη ρωμαϊκή εποχή, για τις θηριομαχίες. Αργότερα, σε διάφορες εποχές, καθιερώθηκε η χρήση της σε μαντικές τελετουργίες που περιλάμβαναν θυσίες στη Μοίρα.
Κατά τη διάρκεια των χρόνων που μεσολάβησαν από τη ρωμαϊκή περίοδο μέχρι και τις ανασκαφές του ZILLER, η πρωταρχική χρήση της σήραγγας ξεχάστηκε και ο χώρος συνδέθηκε με δεισιδαιμονίες κάθε είδους.
 |
| Οι τρεις Μοίρες Ζωγραφική του Paul Thumann |
- Ο Ερνέστος Τσίλλερ έκανε την πρώτη ανασκαφή (1869-1870) αποκαλύπτοντας μεταξύ άλλων και ένα αμφιθέατρο της Ρωμαϊκής Εποχής όπου ελάμβαναν χώρα μονομαχίες, θηριομαχίες και άλλα θεάματα.
Η υπόγεια σήραγγα ονομάστηκε «Τρύπα της Μοίρας», «Καμαρότρυπα» αλλά και «Τρύπιο Λιθάρι» και μέσα στα βαθιά μεσάνυχτα συναθροίζονταν εκεί γερόντισσες των Αθηνών, οι «μάγισσες», για να εξασκήσουν την απόκρυφη τέχνη τους.
Αφού επικαλούνταν τις Μοίρες και ζητούσαν να έχει μια γυναίκα ευτυχισμένο γάμο, να επιστρέψει ο σύζυγός της, να καταφέρει να κάνει ένα παιδί ή να είναι υγιές αυτό που έχει, άφηναν αφιερώματα για να εξευμενίσουν τα πονηρά πνεύματα: τεμάχια από ράκη διαφόρων χρωμάτων, σπασμένα γυαλιά, αλεύρι, μέλι, αμύγδαλα, ξερά μπιζέλια, νομίσματα δεμένα με κόκκινη κλωστή μέσα σε κεντημένα μαντίλια.
Ο Ιταλός ζωγράφος SIMONE POMARDI που περιηγήθηκε στην Ελλάδα μαζί με τον Άγγλο EDWARD DODWELL από το 1804 μέχρι το 1806 αναφέρει ότι :
«οι παρευρισκόμενες, χωρίς φόβο, έκαναν τις κατάλληλες προσφορές και ύστερα έστηναν χορό γυμνές, πιασμένες χέρι-χέρι γύρω από μία μεγάλη φωτιά που φώτιζε το μεγαλύτερο μέρος της σπηλιάς.
Προς διαφύλαξη της μυστικότητας της ιεροπραξίας, οι δύο είσοδοι της σπηλιάς φυλάσσονταν από δύο ηλικιωμένα μέλη της ομάδας, τα οποία ειδοποιούσαν στην περίπτωση που εμφανιζόταν κάποιος περαστικός»
facebook.com- Δημοσίευση από George Chavales
ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ
ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ
Οι στοές του Αρδηττού: η τρύπα της μοίρας & το υπόγειο καταφύγιο
