ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥΡΚΙΚΗ, ΤΟΥ ΧΙΛΜΙ ΠΑΣΑ, ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, 1904
Για τα τρια βιλαέτια, Θεσσαλονικης, Μοναστηρίου,
Κοσσυφοπεδίου:
Μωαμεθανοί: 1.729.000
Ελληνες: 647.932
Σέρβοι: 167.601
Εβραίοι: 48270
Ρουμανίζοντες Βλάχοι: 30.116
Η κατανομή των
Ελλήνων και Βουλγάρων κατά βιλαέτι σύμφωνα με την ίδια στατιστική ήταν:
Βιλαέτι Θεσσαλονίκης: Ελληνες 373.217 , Βούλγαροι 177.317
Βιλαέτι Μοναστηρίου: Έλληνες 261.283 , Βούλγαροι 178.412
Βιλαέτι Κοσσυφοπεδίου: Ελληνες 13.468 , Βούλγαροι 172.055
Το βιλαέτι του
Κοσόβου περιελάμβανε το βόρειο και βορειοανατολικό τμήμα της ΠΓΔΜ, το Κόσοβο,
το νότιο τμήμα της Σερβίας στα σύνορά της με την ΠΓΔΜ, και το Σατζάκ (βόρεια
του Κοσόβου) όπου κατοικούν ακόμη αρκετοί μουσουλμάνοι.
Το βιλαέτι της Θεσσαλονίκης περιελάμβανε την κεντρική και
ανατολική ελληνική Μακεδονία, την "βουλγαρική Μακεδονία" δηλαδή ένα
μικρό τμήμα της σημερινής Βουλγαρίας στο τριεθνές Ελλάδας-ΠΓΔΜ-Βουλγαρίας, και
το νοτιοανατολικό τμήμα της ΠΓΔΜ (ακόμα μικρότερου μεγέθους από το βουλγαρικό)
ακριβώς δυτικά της "βουλγαρικής Μακεδονίας"
Το βιλαέτι του Μοναστηρίου περιελάμβανε την δυτική ελληνική
Μακεδονία, την ανατολικοκεντρική και νοτιοανατολική Αλβανία (ακριβώς πάνω από
το νομό Καστοριάς) και το δυτικό-νοτιοδυτικό τμήμα της ΠΓΔΜ.
Είναι ευνόητο πως
παρετέθη η τουρκική στατιστική, κι όχι οι βουλγαρικές ή οι ελληνικές, διότι
αλλιώς θα υπήρχε η αντίρρηση πως δεν είναι αντικειμενικές. Η αλήθεια είναι πως
καμία δεν είναι αντικειμενική, ωστόσο τα νούμερα της τουρκικής στατιστικής
είναι αντικειμενικότερα, και μάλιστα δίνουν τον ίδιο αριθμό για τους ελληνικούς
πληθυσμούς, με τον αριθμό που έδιναν οι Έλληνες (650 000). Επίσης, οι
βουλγαρικές στατιστικές χρησιμοποιούν ως κριτήριο την γλώσσα, ενώ οι ελληνικές
τη εθνική συνείδηση. Είναι όμως αυτονόητο πως όταν πρόκειται περί μεικτών ή
δίγλωσσων πληθυσμών, τα κριτήρια αυτά ήταν ρευστά και ανακριβή.
II) Ο Γερμανός
στρατηγός Von der Golt, οργανωτής του τουρκικού
στρατού αναφέρει για τα
βιλαέτια Μοναστηρίου και Θεσσαλονίκης στα 1904:
Μουσουλμάνοι 730.000
Ελληνες 580.000
Βουλγαρίζοντες 266.000
III) Ο Αγγλος
πρόξενος στη Θεσσαλονίκη Ch. Bunt για το 1888 για το βιλαέτι της Θεσς/κης:
-Τούρκοι: 447.000
-Χριστιανοί: 485.000 ,
Εκ των οποίων:
269.000 Ρωμηοί
(161.000 ελληνόφωνοι, 102.000 σλαβόφωνοι, 6.000 βλαχόφωνοι)
201.000 Εξαρχικοί
(Βούλγαροι)
6.000 Τσιγγάνοι
8.000 Καθολικοί
1.000 Προτεστάντες
-Εβραίοι: 43.000
Ο γνωστός
"αιρετικός" Δημήτρης Λιθοξόου ισχυρίζεται σε βιβλίο του ότι η
παράθεση του αριθμού 647.000 για τους Έλληνες βάσει της απογραφής του Χιλμί
Πασά είναι εσφαλμένη, διότι ο Χιλμί Πασάς μετρούσε Πατριαρχικούς και όχι
Έλληνες και διότι μεταξύ των Πατριαρχικών συγκαταλεγόταν και Βούλγαροι, Αλβανοί
κ.ά.
ΟΜΩΣ
Η σύγκριση με άλλες απογραφές ή εκτιμήσεις δείχνει ότι ο Λιθοξόου έχει
άδικο. Για παράδειγμα, ο Χιλμί Πασάς δίνει στα 1904 στα δύο βιλαέτια 630
χιλιάδες Πατριαρχικούς και 355 χιλιάδες Εξαρχικούς, ενώ ο φιλότουρκος Γερμανός
Φον ντερ Γκολτ στα 1905 δίνει για τα δύο βιλαέτια 580 χιλιάδες Έλληνες και 266
χιλιάδες Βούλγαρους:
Οι διαφορές, για τα δύο βιλαέτια, μεταξύ Χιλμί και Φον ντερ Γκολτ, για Έλληνες και Βουλγάρους
είναι:
+50 χιλιάδες Έλληνες παραπάνω ο Χιλμί,
+90 χιλιάδες Βουλγάρους παραπάνω
ο Χιλμί.
Άρα δεν είναι μόνο στην περίπτωση των Ελλήνων - όπως
ισχυρίζεται ο Λιθοξόου - όπου, χάρη στην ταύτιση που κάνουμε εμείς (Πατριαρχικοί
Χιλμί = εθνικά Έλληνες), οι Έλληνες προκύπτουν περισσότεροι από όσοι είναι,
αλλά και οι Βούλγαροι, χάρη στην ταύτιση Εξαρχικοί = εθνικά Βούλγαροι, οι
Βούλγαροι προκύπτουν περισσότεροι.
Συνεπώς, όταν οι Έλληνες αναφέρουν τον
αριθμό 647 χιλιάδες (ή 630 000 για τα δύο βιλαέτια) δεν προσπαθούν να
πλαστογραφήσουν τα πορίσματα των στατιστικών, αλλά αποδέχονται και τον
αυξημένο, σε σχέση με την εκτίμηση του Φον ντερ Γκολτ, αριθμό και για τους
Βουλγάρους.
Μάλιστα οι παραπάνω Βούλγαροι (αφαιρώντας τους Βουλγάρους του Φ.ντ.
Γκολτ από τους Εξαρχικούς του Χιλμί) είναι περισσότεροι (90 χιλιάδες),
διπλάσιοι, από τους παραπάνω Έλληνες (50 χιλιάδες). Συνεπώς, πώς μπορεί ο
Λιθοξόου να κάνει λόγο για ελληνικό μαγείρεμα της απογραφής του Χιλμί με τρόπο
ο οποίος να ευνοεί τους Έλληνες, τη στιγμή που το δήθεν μαγείρεμα αυτό ωφελεί
τους Βουλγάρους περισσότερο απ' όσο τους Έλληνες;
IV)Σύμφωνα με τον Εμ. Γρηγορίου επί τη βάσει των τουρκικών
στατιστικών ο πληθυσμός της Μακεδονίας ανά περιοχή είχε:
Α΄)Βιλαέτι
Θεσσαλονίκης
1)Σατζάκι Θεσσαλονίκης
Υποδιοίκηση (καζάς)
Θεσς/κης:
52.761 Ρωμηοί
2.115 Βουλγαροι
28. 620 Τούρκοι
210 Σερβοι
90 Ουνίτες
45.000 Εβραίοι
1.000 Διάφοροι
Καζάς Κασσανδρείας:
40.746 Ρωμηοί
2.955 Τούρκοι
Καζάς Αγίου Όρους:
5.000 Ρωμηοί
4.000 Ρώσσοι και άλλοι
Καζάς Λαγκαδά:
20.484 Ρωμηοί
28.034 Τούρκοι
1.250 Βουλγαροι
Καζάς Δοϊράνης:
2.785 Ρωμηοί
4.113 Βουλγαροι
260 Σερβοι
1.300 Ουνίτες
19.779 Τούρκοι
Καζάς Στρωμνίτσης:
7.498 Ρωμηοί
8.777 Βουλγαροι
50 Σερβοι
20.020 Τούρκοι
845 Διάφοροι
Καζάς Κατερίνης:
18.854 Ρωμηοί
3.435 Τούρκοι
Καζάς Βεροίας:
29.120 Ρωμηοί
1.000 Ρουμανίζοντες
6.522 Τούρκοι
587 Διάφοροι
Καζάς Βοδενών (Έδεσσας):
16.859 Ρωμηοί
5.149 Βουλγαροι
15.585 Τούρκοι
210 Σερβοι
25 Διάφοροι
Καζάς Γενιτζέ Βαρντάρ (Γιανντσών):
8.597 Ρωμηοί
1.679 Βουλγαροι
10.850 Τούρκοι
185 Σερβοι
378 Ρουμανίζοντες
282 Διάφοροι
Καζάς Γευγελής:
17.724 Ρωμηοί
8.147 Βουλγαροι
17.505 Τούρκοι
590 Σερβοι
378 Ρουμανίζοντες
312 Ουνίτες
96 Διάφοροι
Καζάς Τίκβες:
250 Ρωμηοί
18.386 Βουλγαροι
19.462 Τούρκοι
2)Σατζάκι Σερρών
Καζάς Σερρών:
54.375 Ρωμηοί
2.310 Βουλγαροι
28.940 Τούρκοι
2.300 Εβραίοι
2.695 Τσιγγάνοι
50 Διάφοροι
Καζάς Ντεμίρ Χισάρ:
11.346 Ρωμηοί
14.492 Βουλγαροι
16.530 Τούρκοι
2.222 Τσιγγάνοι
75 Ρουμανίζοντες
Καζάς Πετριτσίου:
4.804 Ρωμηοί
13.010 Βούλγαροι
14.875 Τούρκοι
50 Εβραίοι
200 Τσιγγάνοι
Καζάς Μελενίκου:
5.340 Ρωμηοί
15.230 Βούλγαροι
3.940 Τούρκοι
805 Τσιγγάνοι
Καζάς Νευροκοπίου:
4.158 Ρωμηοί
25.000 Βούλγαροι
41.328 Τούρκοι
47 Εβραίοι
805 Τσιγγάνοι
Καζάς Ζίχνης:
24.170 Ρωμηοί
4.730 Τούρκοι
710 Τσιγγάνοι
3)Σατζάκι Δράμας
Καζάς Δράμας:
12.730 Ρωμηοί
2.170 Βούλγαροι
38.380 Τούρκοι
500 Εβραίοι
85 Διάφοροι
Καζάς Καβάλλας:
14.000 Ρωμηοί
16.037 Τούρκοι
1.000 Εβραίοι
200 Διάφοροι
Καζάς Σαρί-Σαμπάν:
645 Ρωμηοί
16.423 Τούρκοι
Καζάς Πραβίου:
10.175 Ρωμηοί
11.621 Τούρκοι
Καζάς Θάσου:
15.300 Ρωμηοί
Σύνολο Βιλαετιού Θεσσαλονίκης:
Ρωμηοί 378.810 ( 41,35%)
Βούλγαροι 137.670 ( 15,03%)
Τούρκοι 383.586 (41,88%)
Ρουμανίζοντες 1.453
Σερβοι 1.665
Ουνίτες 2.002
Τσιγγάνοι 7.437
Διαφοροι 3.210
Β΄Βιλαέτι Μοναστηρίου
1)Σατζάκι Μοναστηρίου
Καζάς Μοναστηρίου:
54.003 Ρωμηοί
32.600 Βούλγαροι
34.285 Τούρκοι
2.600 Ρουμανίζοντες
4.000 Εβραίοι
1.000 Διάφοροι
Καζάς Πριλάπου:
5.480 Ρωμηοί
20.195 Βούλγαροι
3.844 Τούρκοι
70 Ρουμανίζοντες
1.800 Σερβοι
Καζάς Αχρίδος:
5.866 Ρωμηοί
20.495 Βούλγαροι
17.155 Τούρκοι
130 Ρουμανίζοντες
400 Σερβοι
Καζάς Φλωρίνης:
24.240 Ρωμηοί
7.000Βούλγαροι
13.344 Τούρκοι
25 Ρουμανίζοντες
Καζάς Κορυτσάς:
35.538 Ρωμηοί
34.171 Τούρκοι και Αλβανοί
Καζάς Καστοριάς:
50.563 Ρωμηοί
8.192 Βούλγαροι
13.871 Τούρκοι
130 Ρουμανίζοντες
700 Εβραίοι
Καζάς Σταρόβου:
3.505 Ρωμηοί
24.246 Μουσουλμάνοι
300 Ρουμανίζοντες
3)Σατζάκι Σερβίων
Καζάς Σερβίων:
15.115 Ρωμηοί
3.500 Τούρκοι
Καζάς Κοζάνης:
27.000 Ρωμηοί
13.850 Τούρκοι
Καζάς Ανασελίτσης:
27.710 Ρωμηοί
6.600 Τούρκοι
Καζάς Γρεβενών:
25.530 Ρωμηοί
4.702 Τούρκοι
Καζάς Καϊλαρίων (Πτολεμαιδας):
8.230 Ρωμηοί
2.519 Τούρκοι
Καζάς Ελασσόνος:
27.275 Ρωμηοί
2.519 Τούρκοι
Σύνολο Βιλαετιού Μοναστηρίου:
310.055 Ρωμηοί (52,99 %)
89.202 Βουλγαροι (15,24 %)
174.606 Μουσουλμάνοι (29,84 %)
3.255 Ρουμανίζοντες
2.200 Σερβοι
4.700 Εβραίοι
1.000 Διάφοροι
ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΕΣ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ
1900
Τούρκοι
489.664
Έλληνες
225.152
Βούλγαροι
1.184.036
Σέρβοι
700
Σλαβομακεδόνες
Αλβανοί
124.211
Βλάχοι
77.267
Εβραίοι
67.800
Διάφοροι
79.444
Σύνολο
2.248.274
1905
Βούλγαροι
1.172.136
51,44%
Έλληνες
190.047
8,34%
Μουσουλμάνοι (Τούρκοι και Αλβανοί)
840.433
36,88%
Βλάχοι
63.895
2.80%
Αλβανοί χριστιανοί
12.000
0.54%
Σύνολο
2.278.517
Η στατιστική αυτή
αποτελεί πρότυπο μαγειρέματος, καθώς
- 1) αν και αφορά και τα τρία βιλαέτια, δεν συμπεριλαμβάνει τους καζάδες των Σερβίων, Γρεβενών, Κατερίνης, ...!
- 2) κάθε βουλγαρική οικογένεια αντιστοιχεί σε 8 άτομα, ενώ κάθε ελληνική σε 5, ενώ είναι γνωστό ότι αυτό δεν εξαρτάται από την εθνική καταγωγή, αλλά από κοινωνικούς, οικονομικούς και θρησκευτικούς παράγοντες....!!!
ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ
ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ
(1899)
Τούρκοι
576.600
Έλληνες
656.300
Βούλγαροι
Σέρβοι
Σλαβομακεδόνες
454.700
Αλβανοί
124.211
Βλάχοι
41.200
Εβραίοι
53.100
Διάφοροι
38.600
Σύνολο
1.944.711
του 1910, για τα βιλαέτια Θεσσαλονίκης-Μοναστηρίου:
Εθνότητες ή Θρησκεύματα
Βιλαέτι Θεσσαλονίκης
Βιλαέτι Μοναστηρίου
Σύνολο
Μουσουλμάνοι (Τούρκοι, Πομάκοι, Αλβανοί, Τσιγγάνοι)
423.454
194.692
618.146
Ορθόδοξοι (Ελληνόφωνοι, Σλαβόφωνοι, Ελληνοβλάχοι)
286.985
373.930
660.915
Σχισματικοί Βουλγαρίζοντες
174.177
139.493
314.270
Σερβίζοντες
4.000
4.000
Καθολικοί
2.400
2.400
Εβραίοι
84.000
4.000
88.000
Διάφοροι
9.667
Σύνολο
971.616
716.115
1.697.398
ΣΕΡΒΙΚΕΣ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ
(1889)
Τούρκοι
231.400
Έλληνες
201.140
Βούλγαροι
57.600
Σέρβοι
2.048.320
Σλαβομακεδόνες
Αλβανοί
165.620
Βλάχοι
74.465
Εβραίοι
64.600
Διάφοροι
37.275
Σύνολο
2.880.420
ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ
ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ
(1905)
Τούρκοι
250.000
Έλληνες
200.000
Βούλγαροι
Σέρβοι
Σλαβομακεδόνες
2.000.000
Αλβανοί
300.000
Βλάχοι
100.000
Εβραίοι
Διάφοροι
91.700
Σύνολο
2.941.700
ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ
ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ
1905, για τα βιλαέτια Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου:
Εθνότητες
Βιλαέτι Θεσσαλονίκης
Βιλαέτι Μοναστηρίου
Σύνολο
Μουσουλμάνοι
482.414
272.100
754.514
Έλληνες
287.092
289.800
576.892
Βούλγαροι
223.537
176.500
400.037
Βλάχοι
34.900
34.900
Βλάχοι ρουμανίζοντες
8.500
8.500
Σέρβοι
12.200
12.200
Τσιγγάνοι χριστιανοί
6.726
6.276
Εβραίοι
54.000
54.000
Διάφοροι
2.000
Σύνολο
1.053.769
794.000
1.849.769
1906, και για τα τρία βιλαέτια:
Μουσουλμάνοι
1.145.000
Βούλγαροι και Σλάβοι
626.000
Έλληνες (και βλαχόφωνοι)
623.000
Εβραίοι
60.000
Σύνολο
2.454.000
Όπως σημειώνει,
αναφορικά με τους «Σλαβομακεδόνες» Ελληνικών και Γερμανικών στατιστικών, η
ιστορικός Μαρία Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, «η ελληνική στατιστική του 1899 δεν
ξεχωρίζει Βούλγαρους ή Σέρβους, αλλά τους θεωρεί όλους Σλαβομακεδόνες, προφανώς
για να εξασθενήσει και να αντικρούσει τις αντίστοιχες εθνικές διεκδικήσεις ή
ίσως γιατί οι Έλληνες δεν είχαν τη δυνατότητα να διακρίνουν με ακρίβεια τα δύο
αυτά στοιχεία.
- Για άλλους λόγους όμως η γερμανική στατιστική του 1905 χαρακτηρίζει τους Σλάβους της περιοχής ως Σλαβομακεδόνες, και σε υπερβολικά αυξημένους μάλιστα αριθμούς: γιατί τα κράτη της Κεντρικής Ευρώπης ενδιαφέρονταν για μια ανεξάρτητη Μακεδονία, που θα μπορούσε να ενταχθή στη σφαίρα επιρροής της Αυστρίας» (Βυζάντιο και Σλάβοι – Ελλάδα και Βαλκάνια (6ος –20ός αι.), σ. 359)
Συμπέρασμα:
Τα περί μακεδονικού έθνους, που τόσο αφελώς διαδίδουν οι
Έλληνες "αντιεθνικιστές" και "αντιμακεδονομάχοι", είναι
ανοησίες πρώτου μεγέθους. Κανένας, Δυτικός ή Τούρκος, ποτέ δεν κατέγραψε κάποιο
"μακεδονικό έθνος", και το να λέγεται ότι υπήρχε μακεδονικό έθνος
απλά και μόνο επειδή υπήρχε μια σλαβική μακεδονική ('μακεδονική' = στην περιοχή
της Μακεδονίας) διάλεκτος, βουλγαρική ή συγγενική της βουλγαρικής, αποτελεί
αναμάσημα της δυτικόπληκτης ερμηνείας του έθνους, ότι δηλαδή "όπου υπάρχει
γλώσσα υπάρχει και έθνος".
Πράγματι είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι δικαιολογίες που
βρίσκουν οι Έλληνες αντιεθνικιστές για να αποδείξουν την ύπαρξη μακεδονικού
έθνους.
-Αναφέρουν ως απόδειξη την ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας, μόλο που, όταν πρόκειται για το ελληνικό έθνος, αρνούνται την αδιάσπαστη ύπαρξή του, όσο κι αν αυτό ουδέποτε έπαψε να χρησιμοποιεί τα ελληνικά. Δηλαδή, από τη μια δέχονται την ύπαρξη γλώσσας (ή διαλέκτου) ως αποδεικτικό, ενώ από την άλλη, δεν δέχονται το κριτήριο αυτό και δεν δέχονται την συνεχή ύπαρξη ελληνικού έθνους!
-Ένα άλλο κριτήριο είναι η ύπαρξη εθνικής αστικής τάξης. Ενώ αποδεδειγμένα δεν υπήρξε μακεδονική αστική τάξη ούτε προ του 1912 ούτε προ του 1943 (αφού μόνο βουλγαρική αστική τάξη υπήρχε), κανονικά οι "αντιεθνικιστές" θα έπρεπε να αρνηθούν την ύπαρξη μακεδονικού έθνους. Το έθνος είναι παράγωγο της αστικής τάξης, σύμφωνα με τους αντιεθνικιστές. Βλέπουμε ότι, ενώ για τους "Μακεδόνες", οι αντιεθνικιστές δέχονται την ύπαρξη του έθνους τους, παρόλο που δεν υπήρξε μακεδονική αστική τάξη, για τους Έλληνες όμως, δεν δέχονται ότι υπήρξε ελληνικό έθνος παρά μόνο αφού πρώτα δημιουργήθηκε ελληνική αστική τάξη!
-Αναφέρουν ως κριτήριο εθνότητας οι αντιεθνικιστές την φυλή, ώστε, ταυτίζοντας γλώσσα και φυλή, να δείξουν την μη ελληνικότητα των σλαβόφωνων της ελληνικής Μακεδονίας, αλλά όταν αντίστοιχα επιχειρήματα χρησιμοποιούνται για να δειχθεί λ.χ. η ελληνική εθνική συνέχεια, οι αντιεθνικιστές τα απορρίπτουν ως αντιδημοκρατικά και αντιεπιστημονικά.
- "Δύο μέτρα και δύο σταθμά". Όποτε θέλουμε ισχύουν τα κριτήρια της γλώσσας και της αστικής τάξης, κι όποτε θέλουμε δεν ισχύουν. Πώς μπορεί κανείς να πάρει στα σοβαρά τις ενστάσεις των αντιεθνικιστών;
Παραθέτουμε μια επιστολή που βρέθηκε στον Βούλγαρο κομιτατζή Ιβάν Καρασούλη, το Φεβρουάριο του 1905, ώστε να διαπιστώσουν οι αλαζόνες και αδιάλλακτοι Έλληνες Αντιεθνικιστές, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η μακεδονοφωνία είναι τεκμήριο ύπαρξης μακεδονικού έθνους, διαφορετικού από το Βουλγάρικο:
«Αδελφέ μας Ιβάν,
Είμαστε σύμφωνοι στο ζήτημα της τιμωρίας των Γραικομάνων.
Σου στέλνουμε τον σχετικό κατάλογο.
Απαγορέψαμε και το εμπόριο με τους
Γραικομάνους. Δώσατε και σεις ανάλογες διαταγές στα χωριά.
Αν συναντήσετε τον
Άγο Ντάνε και τον Γρηγόρι Στρωμνίτσαλη ξεκάμετέ τους. Είναι Γραικομάνοι και
προδότες οι άθλιοι.
Αποφασίσαμε να ξεκαθαρίσουμε και τρεις Γραικομάνους της
πόλεώς μας, τον Χρήστο Σεκερτζή, τον διευθυντή του σχολείου, και τον Βασίλι
Σούεφ. Γνωρίσατέ μας αν πήρατε τις 40 λίρες, που εισέπραξε ο Ιβάν Άγκωφ απ’ το
χωριό του.
Υστερ. Απαγορέψετε αυστηρότατα να πηγαίνουν οι χωρικοί σε
χάνια Γραικομάνων, όπως ο Ραντίναλης και ο Στόϊτσες».
Μήπως οι «ορκισμένοι εχθροί του Ελληνικού Ιμπεριαλισμού» θα
μας πουν ότι τα σλαβικά επίθετα (και προφανώς η μακεδονική γλώσσα, αφού
αποκαλούνται Γραικομάνοι) «Στόϊτσες» και «Σούεφ» αποδεικνύουν κάτι για την
εθνική συνείδηση αυτών που τα έφεραν;
 |
| 19ος αι . ΒΑΛΚΑΝΙΑ 1877 1881 |
Οι Έλληνες
Αντιεθνικιστές υποστηρίζουν πως η ακαθόριστης εθνικής συνείδησης μάζα των
σλαβόφωνων της Μακεδονίας είναι το «μακεδονικό έθνος».
Όπως δείξαμε, καμία
μακεδονική εθνική ταυτότητα δεν δημιουργούσε η σλαβοφωνία σ’ αυτούς τους
εξαθλιωμένους χωρικούς. Ήξεραν μόνο ότι ο τόπος που ζούσαν λεγόταν Μακεδονία.
Πράγματι υπήρχαν κάποιοι από αυτούς που δεν είχαν ακόμη αναπτύξει ξεκάθαρη
εθνική ταυτότητα. Αυτοί όμως αμφιταλαντεύονταν μεταξύ της Ελληνικής και
Βουλγαρικής ταυτότητας. Όχι μεταξύ της Μακεδονικής εθνικής ταυτότητας και
κάποιας άλλης.
Η ύπαρξη βουλγαρόφωνων Μακεδόνων χωρικών με ξεκάθαρη Ελληνική
συνείδηση (Γραικομάνοι) καθώς και η ύπαρξη βουλγαρόφωνων Μακεδόνων χωρικών με
ξεκάθαρη Βουλγαρική συνείδηση (αυτή η μερίδα των σλαβόφωνων ήταν η μεγαλύτερη)
αποδεικνύει πόσο αφελές είναι να αποκαλούμε «μακεδονικό έθνος» όλους τους
αμφιταλαντευόμενους χωρικούς.
Γιατί άραγε οι Γραικομάνοι και οι
«Βουλγαρίζοντες» δεν επέλεξαν την «μακεδονικότητα»; Έκανε τόσο καλά τη δουλειά
της η προπαγάνδα; Και γιατί – αν δεχτούμε πως έτσι είχαν τα πράγματα – οι
προσφάτως (μετά το 1870) «εξελληνισμένοι» αρνούνταν ακόμη και με βασανιστήρια
να εγκαταλείψουν τον ελληνισμό τους, τον οποίο τάχα αποδέχτηκαν με χρήματα ή
μέσω σχολείων (ενώ οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν αγράμματοι);
Υπάρχει ένα
άλλο κριτήριο εθνοτικό, το κριτήριο της παιδείας. Μια και οι αντιεθνικιστές
αποδίδουν την εθνική συνείδηση και το έθνος στον έντυπο λόγο και στη σχολική
προπαγάνδα (*), τότε ασφαλέστερος τρόπος για να δούμε ποιες χριστιανικές
εθνότητες ζούσαν στη Μακεδονία στα 1900 είναι να δούμε τα σχολεία και τους
μαθητές ανά χριστιανική εθνότητα.
(*) ασφαλώς δεν ισχύει το σοφιστικό αντεπιχείρημα ότι
ενδεχομένως ένα έθνος (το μακεδονικό) να υπήρχε τότε, στα 1900, δίχως να έχει
σχολεία δικά του, διότι οι αντιεθνικιστές, ως οπαδοί της άποψης για τη
νεωτερικότητα των εθνών, υποστηρίζουν ότι τα έθνη είναι προϊόντα του
σχολείου/του έντυπου λόγου και, συνεπώς, έθνη δίχως σχολεία δεν υπήρχαν.
Το
κριτήριο της παιδείας εναντιώνεται σε όσους κάνουν λόγο για μακεδονικό έθνος
στα 1900 (που τάχα εξεγέρθηκε το 1903). Σε όλη τη Μακεδονία βρίσκει κανείς
ελληνικά, βουλγαρικά, σερβικά και λίγα ρουμανικά σχολεία. Πού είναι ο “έντυπος
λόγος” ενός έθνους δήθεν υπαρκτού από τότε; Πού είναι οι λόγιοι, οι δάσκαλοι
και τα “μακεδονικά” σχολεία, που προωθούσαν τη μακεδονική συνείδηση ενός δήθεν
υπαρκτού έθνος, πριν το 1945; Πού είναι η “μακεδονική” αστική τάξη να τα
χρηματοδοτήσει; Πού είναι η “μακεδονική” εκκλησία; Πουθενά.
Επειδή λοιπόν
συνιστά αντίφαση να γίνεται λόγος για εκπαίδευση, γραπτό λόγο κ.λπ. ενώ από την
άλλη δεν φέρεται κανένα στοιχείο για τους ψευτομακεδόνες που δήθεν υπήρχαν ως
έθνος τότε, ας δούμε τα στοιχεία του D. Dakin, από χάρτη των βιλαετίων (”Carte
des ecoles chretiennes de la Macedoine", εκδόθηκε το 1906 στο Παρίσι) του
Μοναστηρίου και της Θεσσαλονίκης, αναφορικά με δασκάλους, σχολεία και μαθητές
των χριστιανικών πληθυσμών.
 |
| Βαρντάσκα....Κει επίσημα...Αν μη τι άλλο...!!! |
Θα δούμε ότι το κριτήριο της παιδείας - το οποίο
δεν μπορούν να αρνηθούν οι αντιεθνικιστές, οι οποίοι θεωρούν το έθνος προϊόν
του Διαφωτισμού και της Νεωτερικότητας - επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό ότι η
απογραφή του Χιλμί Πασά κάνει λόγο για εθνότητες.
Βιλαέτι Θεσσαλονίκης:
i) σχολεία
Ελληνικά: 521
Βουλγαρικά: 319
Ρουμανικά: 10
Σερβικά:21
ii) δάσκαλοι:
Έλληνες: 787
Βούλγαροι: 493
Ρουμάνοι:28
Σέρβοι: 52
iii) μαθητές:
Έλληνες: 32.534
Βούλγαροι: 9.544
Ρουμάνοι:383
Σέρβοι:532
Βιλαέτι Μοναστηρίου:
i) σχολεία
ελληνικά:477
βουλγαρικά: 242
ρουμανικά:39
σερβικά: 32
ii) δάσκαλοι
Έλληνες:676
Βούλγαροι:380
Ρουμάνοι:117
Σέρβοι:60
iii) μαθητές
Έλληνες: 27.106
Βούλγαροι:8.767
Ρουμάνοι: 1619
Σέρβοι:1142
Σύνολο βιλαετιών Μοναστηρίου και Θεσσαλονίκης:
i) σχολείων
ελληνικά: 988
βουλγαρικά: 561
ρουμανικά: 49
σερβικά: 53
iii) μαθητών
Έλληνες: 59.640
Βούλγαροι:18.311
Ρουμάνοι:2.002
Σέρβοι:1674
Στον παραπάνω χάρτη (δεν τον παραθέτουμε εδώ)τα ελληνικά σχολεία παρουσιάζονται με
κόκκινο χρώμα, και οι τόποι (πόλεις, κωμοπόλεις, χωριά) με ελληνικά σχολεία
είναι τόσοι πολλοί, ώστε η Μακεδονία (τα 2 βιλαέτια) είναι βαμμένη κόκκινη,
κατακόκκινη στις περιοχές της ελλ. Μακεδονίας. Όσο φαίνεται επάνω σ' αυτόν τον
χάρτη (”Carte des ecoles chretiennes de la Macedoine”) στους περιώνυμους
καζάδες (επαρχίες) Φλώρινας και Βοδενών - όπου σύμφωνα με τους αντιεθνικιστές
Έλληνες ζούσαν και ζουν εθνικά Μακεδόνες - διαπιστώνεται ότι...
-για την επαρχία Φλώρινας: 41 τόπους με ελληνικά σχολεία, 18
με βουλγαρικά (σε 9 από τους βουλγάρικους υπήρχαν 9 ελληνικά σχολεία
αντίστοιχα)
-για την επαρχία Βοδενών: 23 ελληνικά, 16 βουλγαρικά σχολεία
(εκεί 5 μέρη με σχολεία και των δύο εθνών).
- Πού είναι οι εθνικά "Μακεδόνες" στη Φλώρινα και την Έδεσσα-Αλμωπία; Μόνον Βούλγαροι φαίνονται, κι αυτοί έφυγαν, λόγω των γεγονότων του 20ού αι. (Α' Βαλκανικός, Β' Βαλκανικός, Α' Παγκόσμιος, Β' Παγκόσμιος, Εμφύλιος).
Αξίζει να σημειωθεί
ότι όταν μοιράστηκαν οι έδρες στο πρώτο Οθωμανικό κοινοβούλιο (μετά την
επανάσταση των Νεότουρκων, συμφωνήθηκε μεταξύ Βουλγάρων και Ελλήνων να
κατανεμηθούν ως εξής:
βιλαέτι Θεσσαλονίκης: 5 ελληνικές, 3 βουλγαρικές έδρες.
βιλαέτι Μοναστηρίου: 5 ελληνικές, 2 βουλγαρικές
βιλαέτι Αδριανουπόλεως (θυμηθείτε τη
“μακεδονικη-αδριανοπολίτικη” οργάνωση των Βουλγάρων και βγάλτε τα συμπεράσματά
σας) : 8 ελληνικές, 1 βουλγαρική
βιλαέτι Σκοπίων: 0 ελληνικές, 2 βουλγαρικές.
Συνεπώς, στα δύο βιλαέτια Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου
αντιστοιχούσαν 10 Έλληνες και 5 Βούλγαροι βουλευτές, δηλαδή αντίθετα με τα όσα
ισχυρίζονται ο Ιός της Ελευθεροτυπίας, ο Λιθοξόου και όσοι αντιεθνικιστές στην
Ελλάδα, οι Έλληνες ήταν η πλειονότητα, διπλάσιοι από τους Βούλγαρους ή
Βουλγαρομακεδόνες, σύμφωνα με τους ίδιους τους Βουλγάρους.
Ένας άλλος
ελληνικός αντιεθνικιστικός μύθος, που σχετίζεται με το παραπάνω ζήτημα, αφορά
τις διακηρύξεις περί "ανεξάρτητης Μακεδονίας" εκ μέρους των Σλάβων
επαναστατών της Επανάστασης του Ίλιντεν (1903).
Είναι αλήθεια ότι σε αυτές
γίνεται λόγος για ανεξάρτητη Μακεδονία και ισότητα των κατοίκων της ανεξαρτήτως
φυλής ή θρησκείας.
Οι σημερινοί Έλληνες Αντιεθνικιστές αυτό το εκλαμβάνουν ως
απόδειξη ότι, τέλος πάντων, υπήρξε μια ηγετική αστική Μακεδονική τάξη, η οποία
έθεσε ως σκοπό την ανεξαρτησία του «μακεδονικού» έθνους.
Οι Έλληνες
Αντιεθνικιστές καταλήγουν ότι αφού ΟΛΕΣ οι χριστιανικές πληθυσμιακές ομάδες του
μακεδονικού χώρου έλαβαν (άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο) μέρος στην
εξέγερση, συνιστούν τμήματα του Μακεδονικού Έθνους, τα οποία βίαια αργότερα
εξελληνίστηκαν. Συνεπώς, συνεχίζουν οι Αντιεθνικιστές, οι κάτοικοι της
Μακεδονίας ανήκαν στο μακεδονικό έθνος κι όχι στο ελληνικό, στο βουλγαρικό
κ.λπ. Φυσικά, υπάρχουν λεπτομέρειες, που
οι Έλληνες Αντιεθνικιστές ξεχνούν.
Πρώτον, οι αρχηγοί, οι ιδεολογικοί πρωτεργάτες αυτής του
Ίλιντεν ήταν βουλγαροσπουδαγμένοι και, ζώντας στη Βουλγαρία, Βούλγαροι και
εκβουλγαρισμένοι.
Ασφαλώς οι αντιεθνικιστές θέλουν να ισχυρίζονται ότι οι
ιδρυτές του ΒΜΡΟ (ο Ντέλτσεφ) πήγαιναν στην στρατιωτική ακαδημία της Σόφιας,
στα 1891, όπως περίπου έρχονται ορισμένοι Αφρικανοί νέοι στην Ελλάδα για να
σπουδάσουν στρατιωτική ιατρική. Κάτι τέτοιο δε στέκει.
Δεύτερον και σπουδαιότερο, οι διακήρυξεις περί «ανεξάρτητης
Μακεδονίας» από τους Βούλγαρους δεν συνεπάγονται ότι αυτοί μιλούσαν για
«μακεδονικό έθνος». Οι σημερινές διακηρύξεις των Κοσοβάρων περί «ανεξάρτητου
Κοσσυφοπεδίου» δε σημαίνουν ότι οι Κοσοβάροι θεωρούν τους εαυτούς τους μη
Αλβανούς. Απλώς, επειδή αντιλαμβάνονται πως το αίτημά τους για ένωση με το
Αλβανικό κράτος είναι υπερβολικό στην παρούσα φάση, ζητάν ανεξαρτητοποίηση.
- Την εξέγερση του Ίλιντεν την έκανε το βουλγαρικό ΒΜΡΟ. Αυτή κράτησε ελάχιστες ημέρες, συνετρίβη επειδή προφανώς οι Έλληνες κάτοικοι του Κρούσεβο δεν πήραν μέρος σε αυτήν.
Όταν οι παληκαράδες Βούλγαροι απέτυχαν και αποσύρθηκαν στα πέριξ, οι
πάνοπλοι Τούρκοι κατέστρεψαν το Κρούσεβο. Στην Κλεισούρα ζούσαν ελληνικότατοι
πληθυσμοί (Βλάχοι) οι οποίοι υπέστησαν τα πάνδεινα λόγω της βουλγαρικής
εξέγερσης του Ίλιντεν, στην οποία -ως μη Βούλγαροι και μη “Μακεδόνες” φυσικά
δεν έτρεξαν να συμπολεμήσουν -.
Όλη η εξέγερση απέτυχε αμέσως αφού η τουρκική
φρουρά από το γειτονικό Μοναστήρι έτρεξε και επανακατέλαβε το Κροούσεβο. Η
"Δημοκρατία του Κρούσεβο" κράτησε μόνο 8 μέρες.
Στο Κρούσεβο (ανήκον
σήμερα στην ΠΓΔΜ) σύμφωνα με τις οσμανικές απογραφές φέρεται να κατοικείτο από
Βλάχους, Έλληνες και ελάχιστους Βούλγαρους, ενώ η ελληνική παιδεία ήταν
ισχυρότατη και η βουλγαρική σχεδόν ανύπαρκτη. Ωραίο μέρος διάλεξαν για την
"διακήρυξη του (εθνικού) Μακεδονισμού" οι ένοπλοι του ΒΜΡΟ.
- Η λεγόμενη “δημοκρατία του Κρούσεβο” στις διακηρύξεις της συνεχώς έκανε λόγο για εθνότητες στη Μακεδονία, για συνύπαρξη εθνοτήτων, για πλήρη ισότητα όλων των εθνοτήτων. Κάτι τέτοιο δε στέκει, αν υπήρχε μία κυρίαρχη, πλειονοτική εθνότητα στη Μακεδονία, η μακεδονική.
Οι Βούλγαροι ηγέτες του Ίλιντεν, είτε επειδή – κάποιοι από
αυτούς – είχαν αριστερές αντιλήψεις (πολεμούσαν τους υπαρκτούς
Σερβο-Ελληνο-Βουλγαρικούς εθνικισμούς δια της δημιουργίας ενός υπερεθνικού
κράτους) είτε επειδή – κάποιοι άλλοι, οι εθνικιστές, εξ αυτών – θεωρούσαν την
ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας ως το πρώτο βήμα για την ενσωμάτωσή της στο
Βουλγαρικό κράτος (ΑΚΡΙΒΩΣ όπως έκαναν με την Ανατολική Ρωμυλία, η οποία
κατοικούνταν από Έλληνες, Βουλγάρους και Μουσουλμάνους, και η οποία αρχικά «αυτονομήθηκε»
και στη συνέχεια προσαρτήθηκε στη Βουλγαρία), αφού ήταν μαξιμαλιστικό το άμεσο
αίτημα για προσάρτηση της Μακεδονίας στο Βουλγαρικό κράτος, προτίμησαν το
αίτημα της Ανεξάρτητης Μακεδονίας.
I) Διαβάζουμε στο
καταστατικό του 1896 της BMARC (Bulgarian Macedonian-Adrianople
Revolutionary Committee)
Art. 1. The
goal of BMARC is to secure full political autonomy for the Macedonia and
Adrianople regions.
Art. 2. To
achieve this goal they [the committees] shall raise the awareness of
self-defense in the Bulgarian population in the regions mentioned in.
Μήπως και στην Αδριανούπολη ζούσαν εθνικά Μακεδόνες, αν
υποτεθεί ότι υπήρχαν τότε “Μακεδόνες”; Όχι φυσικά. Γίνεται λόγος και για
“αυτονομία περιοχών”, για την επίτευξη της οποίας πρέπει να δραστηριοποιηθούν
οι ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ σε Μακεδονία-Αδριανούπολη (δηλ. στα βαλκανικά βιλαέτια της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας).
Το καταστατικό λέει ότι μόνο Βούλγαροι μπορούν να είναι μέλη
της Επιτροπής.
Art. 3. A
member of BMARC can be any Bulgarian, independent of gender,…
II) Αργότερα προκύπτει η SMARO
(Secret Macedonian-Adrianople Revolutionary Organization)
στο καταστατικό της οποίας, στα 1902 διαβάζει κανείς:
Art. 1. The
Secret Macedonian-Adrianople organization has the goal of uniting all the
disgruntled elements in Macedonia and the Adrianople region, regardless of
their nationality, to win, through a revolution, a full political autonomy for
these two regions.
Art. 2. To
achieve this goal the organization fights to throw over the chauvinist
propagandas and nationalist quarrels that are splintering and discouraging the
Macedonian and Adrianople populations
………
Art. 4. A
member of SMARO can be any Macedonian, or Adrianoplitan…
το Macedonian χρησιμοποιείται ακριβώς όπως και το
Adrianoplitan, ως χαρακτηρισμός γεωγραφικός, όχι εθνικός.
Επιπλέον:
α) γίνεται αναφορά σε απελευθέρωση των βαλκανικών βιλαετιών
και όχι των εθνικά Μακεδόνων.
β) η έννοια Μακεδονία χρησιμοποιείται όπως η έννοια
Αδριανούπολη, δηλ. γεωγραφικά. Εκτός βέβαια κι αν οι επαγγελματίες
αντιεθνικιστές ισχυριστούν ότι υπήρχε, εκτός από μακεδονικό, και
αδριανοπολίτικο έθνος.
γ) γίνεται αναφορά σε πολλές εθνότητες (regardless of their
nationality) και όχι σε έναν ομοιογενή - πλήν Τούρκων ίσως - μακεδονικό
πληθυσμό με αντίληψη ότι είναι εθνικά Μακεδόνες.
III) Στα 1906 η διακύρηξη της IMARO
(Internal Macedonian-Adrianople Revolutionary Organisation) λέει:
Art. 1. -
The goal of the Internal Macedonian-Adrianople Revolutionary Organization is to
unite any and all dissatisfied elements in Macedonia and the Adrianople Vilyaet
without regard to their nationality.
Τα ίδια ισχύουν και για την IMARO.
Αναφορικά με το ίδιο το Ίλιντεν:
α) Το σύνθημα της εξέγερσης του Ίλιντεν στα 1903 “η
Μακεδονία στους Μακεδόνες” είναι προϊόν της αριστερής πτέρυγας του ΒΜΡΟ, η
οποία - ακριβώς όπως αναφέρουν τα δύο από τα παραπάνω καταστατικά - ήθελε μια
σοσιαλιστική Μακεδονία όπου όλοι οι λαοί θα ήταν ισότιμοι όπως αναφέρει η
διακήρυξη. Δεν αναφερόταν σε εθνικά Μακεδόνες, αλλά σε Μακεδόνες ως κατοίκους
της περιοχής των μακεδονικών βιλαετιών (αντίστοιχα για τους κατοίκους της
Αδριανούπολης).
β) Αυτήν, την αριστερή-σοσιαλιστική αντίληψη του Μακεδόνα,
την καπηλεύθηκαν 41 χρόνια οι Βουλγαρομακεδόνες των Σκοπίων παρουσιάζοντάς την
ως εθνική. Δε μας λεν, ούτε αυτοί ούτε οι αντιεθνικιστές της Ελλάδας, πόσο
“εθνικό” είναι το “Αδριανοπολίτης” ή, αν θυμηθούμε το ΚΚΕ και τις διακηρύξεις
του για αυτονομία της Θράκης, αν υπήρξε τελικά και “Θρακικό έθνος”, το οποίο
επίσης (γιατί όχι; Γιατί, στο κάτω-κάτω, μόνον οι “Μακεδόνες” να
απελευθερωθούν;) στέναζε κάτω από τρίδιπλη κατοχή; Ασφαλώς κανείς δεν τόλμησε
να κάνει λόγο για κάτι τέτοιο - αλλά ακριβώς τέτοιας αντίληψης ήταν οι αναφορές
του ΒΜΡΟ στα 1898 και του ΚΚΕ στα 1920 κ.ε. για “αυτόνομη Θράκη” και “αυτόνομη
Μακεδονία”: αριστερής κι όχι ότι υπήρχαν εθνικά
Θράκες/Αδριανοπολίτες/Μακεδόνες.
γ) Η διακήρυξη του Κρούσεβο, από τους επαναστάτες του
Ίλιντεν, καλεί, τους κατοίκους της Μακεδονίας, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΤΗΣ ΕΘΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ,
να πολεμήσουν τον Οσμανό-Τούρκο εχθρό. Αλλά μόνο παράλογο θα ήταν να καλεί π.χ.
ο Κολοκοτρώνης τους Πελοποννήσιους, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΤΗΣ ΕΘΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ, να
αγωνιστούν κατά των Τούρκων. Θα σήμαινε ότι η Πελοπόννησος δεν κατοικείται μόνο
από Έλληνες. Η διακήρυξη επίσης απαιτεί το διορισμό ενός ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ από τη
Μακεδονία, ουδέποτε διορισμένου από τους Οσμανούς, ως Γενικού Διοικητή της.
Εφόσον οι Μουσουλμάνοι ήταν οι πλειοψηφούντες στη Μακεδονία, ήταν περίεργο που
οι “κατεξοχήν” Μακεδόνες αποκλείονται από την “μακεδονικότητα” (γεωγραφική ή
εθνική), αφού δεν μπορούν - ως πλειονότητα - να κυβερνήσουν τη χώρα τους.
δ) Την επανάσταση του Ίλιντεν, πάντως, οι πρόξενοι όλων των
ξένων ευρωπαϊκών χωρών σε Θεσσαλονίκη και Μοναστήρι την χαρακτηρίζουν, σε
αναφορές προς τις χώρες τους, εξέγερση Βουλγάρων κομιτατζήδων.
ε) Η καπηλεία του Ίλιντεν από τους Σκοπιανούς της ΠΓΔΜ έγινε
σε μια εποχή (1945) κατά την οποία η Βουλγαρία είχε οριστικά ηττηθεί και δε
μπορούσε να κάνει λόγο ούτε καν για αυτονομία της Σερβικής και Ελληνικής
Μακεδονίας (ώστε να τις προσαρτήσει αργότερα) ενώ ο Τίτο ήθελε να αποκόψει τους
Σλάβους μακεδονόφωνους των Σκοπίων από τον Βουλγαρισμό καθιστώντας τους νέο
έθνος, μακεδονικό. Έτσι, συνέδεσε ιδεολογικά τη διακήρυξη του Κρούσεβο με το
νέο έθνος, ισχυριζόμενος ότι αυτή η αριστερή-σοσιαλιστική διακήρυξη για ένα
υπερεθνικό κράτος της Μακεδονίας ήταν επανάσταση του έθνους των Μακεδόνων, το
οποίο στα 1945 ήταν τμήμα της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο.
 |
| Το Ελληνικό Μοναστήρι |
Οι Έλληνες αντιεθνικιστές πιστεύουν πως οι διακηρύξεις των
επαναστατών του Ίλιντεν ήταν 1) ειλικρινείς και 2) συνεπάγονταν ή θεωρούσαν
δεδομένη την ύπαρξη μακεδονικού έθνους.
Οι Έλληνες Αντιεθνικιστές, αφού είναι
τόσο σίγουροι για τις δύο παραπάνω θέσεις, τότε θα έπρεπε, αν θέλουν να είναι
συνεπείς με την αντίληψή τους περί έθνους, να αποδεχτούν π.χ. ότι οι Κοσοβάροι
ζητώντας «ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο» εννοούν ότι υπάρχει «κοσσοβαρικό έθνος»,
διαφορετικό από το σερβικό και το αλβανικό (!), κι ότι σε αυτό ανήκουν τόσο οι
Αλβανοί όσο και οι Σέρβοι (!) που ζουν στο Κόσσοβο.
Επίσης, αν οι Έλληνες
Αντιεθνικιστές ήταν συνεπείς, θα έπρεπε να ισχυριστούν ότι οι διακηρύξεις των
Νεότουρκων του 1908 περί ισότητας σήμαιναν ότι οι Νεότουρκοι πίστευαν στην
ύπαρξη Οθωμανικού έθνους, το οποίο δεν περιελάμβανε μόνο τους
Τούρκους-Τουρκόφωνους Μουσουλμάνους, αλλά και τους Χριστιανούς (!) της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Φυσικά, τίποτε τέτοιο δεν είχαν κατά νου οι
Νεότουρκοι ή οι Κοσοβάροι, και αν τα αποδέχονταν αυτά, οι Έλληνες Αντιεθνικιστές
θα γελοιοποιούνταν.
Ωστόσο, έτσι αποδεικνύεται πως είναι και σε αυτήν την
περίπτωση ασυνεπείς, αφού θέλουν να μας πείσουν για μια θεωρία («όπου υπάρχει
και διακήρυξη για υπερεθνικό κράτος και ισότητα, εκεί υπάρχει και κάποιο
κρατικό έθνος, ανεξάρτητο και διαφορετικό των πολλών εθνών που υπάρχουν στην
επικράτειά του»), η οποία τάχα ισχύει στην ευρύτερη Μακεδονία, αλλά
αποδεικνύεται αβάσιμη και αφελής στο Κόσσοβο και την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Δηλαδή, οι Έλληνες Αντιεθνικιστές, σε πείσμα των δεκάδων
χιλιάδων ντοκουμέντων, τα οποία – πολύ πριν τον «Μακεδονικό Αγώνα» –
αποδεικνύουν την ύπαρξη Βουλγαρικού, Σερβικού και Ελληνικού φρονήματος ανάμεσα
στους κατοικούντες την Μακεδονία, θέλουν να μας πείσουν ότι αυτοί οι
Βούλγαροι/Έλληνες κ.λπ. στην πραγματικότητα είχαν μακεδονική συνείδηση!
Με «το
στανιό», δηλαδή, η ύπαρξη π.χ. Ελληνικής ή Βουλγαρικής ταυτότητας στη Μακεδονία
συνιστά είτε πλύση εγκεφάλου είτε παραλογισμό. Η μόνη λογική λύση για τους Έλληνες
Αντιεθνικιστές θα ήταν να κατηγορήσουν τους ελληνικής συνείδησης κάτοικους της
Μακεδονίας, και ακόμη περισσότερο τους μακεδονόφωνους Γραικομανούς, ως...
«προδότες» του μακεδονικού έθνους. Είναι φανερό, ότι «δεν αρμενίζουμε εμείς
στραβά, αλλά είναι στραβός ο γιαλός», για τους Έλληνες Αντιεθνικιστές.
Όσο για τους λόγους συμμετοχής όλων (εκτός από τους
Μουσουλμάνους) των χριστιανικών πληθυσμιακών ομάδων της Μακεδονίας στη
βραχύχρονη (25 ημερών συνολικά ) επανάσταση του Ίλιντεν, αν και αυτή η συμμετοχή ήταν από
πλευράς Ελλήνων Μακεδόνων πολύ περιορισμένη και με επιφύλαξη, η αλήθεια είναι
ότι όσοι μη Βούλγαροι κάτοικοι της Μακεδονίας συμμετείχαν σε αυτήν, την είδαν
ως χριστιανική επανάσταση κατά των Μουσουλμάνων.
Δηλαδή, δεν την έβλεπαν ως
επανάσταση του μακεδονικού έθνους. Αλλά είναι πασίγνωστο ότι η Δημοκρατία του
Κρούσεβο κράτησε μόνον 12 ημέρες ενώ η Κλεισούρα κατελήφθη από τον τουρκικό
στρατό έπειτα από 22 ημέρες, και ότι η εξέγερση του Ίλιντεν κράτησε λιγότερο
από έναν μήνα, ακριβώς επειδή οι χριστιανοί κάτοικοι της Μακεδονίας δεν τη
στήριξαν.
Ο Λιθοξόου κατά τα άλλα κάνει λόγο για τρεις μήνες επανάσταση υπό την
ηγεσία της Εξαρχίας του IMRO και (sic) του ΒΜΡΟ.
Τελικά, το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι ενώ ούτε οι
Βούλγαροι ηγέτες του Ίλιντεν ούτε οι εν Μακεδονία Βούλγαροι ούτε οι
εξαπατηθέντες ελληνόφωνοι και σλαβόφωνοι Έλληνες που συμμετείχαν σ' αυτήν,
είδαν την επανάσταση ως τεκμήριο ύπαρξης «μακεδονικού έθνους», αλλά ο καθένας
από τη σκοπιά του ,(οι Βούλγαροι ηγέτες είτε ως πρώτο στάδιο ενσωμάτωσης της
Μακεδονίας στο Βουλγαρικό κράτος είτε ως τρόπο δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού
υπερεθνικού κράτους κατά τα πρότυπα του Διαφωτισμού˙ οι Έλληνες ως χριστιανική
επανάσταση και οι Βουλγαροσλάβοι είτε ως χριστιανική επανάσταση είτε ως
επικράτηση του Βουλγαρισμού), έρχονται σήμερα οι Έλληνες Αντιεθνικιστές και
ισχυρίζονται τα αντίθετα από αυτά που οι πρωταγωνιστές του Ίλιντεν πρέσβευαν.
Ένας ακόμη
ελληνικός αντιεθνικιστικός μύθος αφορά τους "ντόπιους Μακεδόνες".
Σύμφωνα με μια μυστηριώδη αντιεθνικιστική λογική, "ντόπιοι Μακεδόνες"
είναι μόνο όσοι μιλούν τα μακεδονικά κι από αυτούς μόνον όσοι έχουν μακεδονική
συνείδηση! Οι υπόλοιποι ντόπιοι Μακεδόνες δεν είναι ντόπιοι! Αυτή η λογική
είναι κάπως χαμουτζίδικη, δηλαδή οφείλεται στην άγνοια της μακεδονικής
πραγματικότητας. Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να πει ότι οι πρόσφυγες που
εγκαταστάθηκαν το 1924 είναι "γηγενείς Μακεδόνες". Ωστόσο,
"γηγενείς Μακεδόνες" είναι τόσο
α) οι ελληνόφωνοι και/ή βλαχόφωνοι γηγενείς, όσο και
β) οι μακεδονόφωνοι ελληνικής συνείδησης πληθυσμοί (πλέον
κατά το μεγαλύτερο μέρος τους ελληνοφωνούν).
Η απόδοση της έννοιας "γηγενείς Μακεδόνες" μόνο
στους μακεδονόφωνους βουλγαρικής ή "μακεδονικής" συνείδησης, εκ
μέρους των Αντιεθνικιστών Ελλήνων, συνιστά απάτη πρώτου μεγέθους. Το ένα τρίτο
από τους πληθυσμούς που κατοίκησαν τη Μακεδονία αναγορεύεται αποκλειστικά σε
"Γηγενή πληθυσμό", ενώ οι ελληνόφωνοι/βλαχόφωνοι/μακεδονόφωνοι
Έλληνες - αυτοί, ΤΙ ΕΙΝΑΙ, για τους Αντιεθνικιστές μας; Δεν είναι
"Ντόπιοι"; Φυσικά και είναι, αλλά οι Έλληνες Αντιεθνικιστές το
αποσιωπούν, ώστε να στερήσουν το δικαίωμα της εντοπιότητας, άρα και του
δικαιώματος κατοχής της Μακεδονίας, από τους υπερπληθέστερους (σε κάθε περίοδο
της ιστορίας, ειδικά την μετά το 1821) Έλληνες, ελληνόφωνους ή μη, Μακεδόνες.
- Πρόκειται για μια κατεξακολούθηση απάτη, με σκοπό να δικαιωθούν οι αλυτρωτικές βλέψεις κάποιων. Το γνωστό δράμα κάθε Έλληνα αντιεθνικιστή: προσπαθώντας να αντικρούσει τον εθνικισμό της χώρας του, καταλήγει να υπερασπίζεται τον εθνικισμό της γειτονικής χώρας.
Αναφέρουμε τα ονόματα αποδεδειγμένα σλαβόφωνων Γηγενών
Μακεδόνων Ελλήνων οπλαρχηγών και αγωνιστών που έδρασαν μετά το 1904 στο πλευρό
των Ελλήνων. Σε παρένθεση ο τόπος γέννησής τους:
1) Κωνσταντίνος
Κώτας (Ρούλια – σημ. Κώτας Φλώρινας)
2) Παύλος Κύρου (Ζέλοβο
– σημ. Αντάρτικο Φλώρινας)
3) Δημήτρης
Νταλίπης (Γάβρος Καστοριάς)
4) Παύλος Ρακοβίτης
(Ράκοβο)
5) Βαγγέλης Νάτσης
(Στρέμπενο – σημ. Ασπρώγεια Φλώρινας)
6) Γιώργος
Γιώτας-Γκόνος (Γιαννιτσά)
7) Δημήτρης
Γκογκολάκης (Χομονδός – σημ. Μητρούσι Σερρών)
8) Αδελφοί Δουγιάμα
(Μαροβίτσα – σημ. Καστανερή Κιλκίς)
9) Γιάννης Ράμιαλης
(Ράμια Λαγκαδά)
10) Λάκης Νταηλάκης
(Βερνίκι – σημ. αλβανικό)
11) Λάκης
Πύρζας-Ζέζας (Φλώρινα)
12) Αντώνης Ζώης
(Μορίχοβο – σημ. σκοπιανό!)
13) Στέφος
Γρηγορίου (φλώρινα)
14) Παντελής
Παπαϊωάννου ή Γραίκος (Κολέσινο Στρώμνιτσας – σημ. βουλγαρικό)
15) Χρήστος Τσότσος
ή Βέσκας (Μπάχοβο – σημ. Πρόμαχοι Αριδαίας)
Άλλοι επώνυμοι Έλληνες μακεδονόφωνοι αντάρτες του
Μακεδονικού Αγώνα.
1) Αρμενσκιώτης Σίμος (Αρμένσκο – σημ. Άλωνα
Φλώρινας)
2) Βλάικος Γιώργος
(Λούμνιτσα – σημ. Σκρά Κιλκίς)
3) Βλάχμπεης
Στέργιος (Τζουμαγιά)
4) Γιοβάνης
(Σλήμιτσα – σημ. Μηλίτσα Καστοριάς)
5) Γκαδούσης Ηλίας
(Ζέλοβο)
6) Γκέλε Βαγγέλης
(Τύρσια – σημ. Τρίβουνο Φλώρινας)
7) Αρχιμανδρίτης
Γρηγόρης
8) Δημουλιός Ζήσης
(Λέχοβο Φλώρινας)
9) Ζάικος Γιάννης
(Μπρέσνιτσα – σημ. Βατοχώρι Φλώρινας)
10) Ήλκος Γιοβάνης
(Πέτροβο – σημ. Άγιος Πέτρος Κιλκίς)
11) Ιγγλιτζής
Γιάννης (Γιαννιτσά)
12) Ιωάννου Ντίνος
(Γκορίτσοβο – σημ. Κέλλη Φλώρινας)
13) Καραϊσκάκης
Γιώργος (Βογδάνιτσα)
14) Καπετάν Λάζος
15) Λαντζάκης
Τράικος
16) Μήνος Δημήτρης
(Όρμα Πέλλας)
17) Μιακόφτσης
Γιάννης (Σταράβινα Μορίχοβου)
18) Μπακιρτζής
Μήτσος (Βλάδοβο – σημ. Άγρας Πέλλας)
19) Μπέκος Βαγγέλης
(Παλιός Μυλότοπος Γιαννιτσών)
20) Μπραγιάννης
Τράικος (Ζίχοβο)
21) Ναούμ Νίκος
(Νερέκ)
22) Νικολάου
Ευάγγελος (Φλώρινα)
23) Οργαντζής
Θανάσης (Γιαννιτσά)
24) Καπετάν
Μαλέτσκος (Στρέμπενο)
25) Καπετάν Αντώνης
(Μπράχοβο)
26) Πελτέκης Γκόνας
(Όσσιανη – σημ. Αρχάγγελος Αλμωπίας)
27) Περήφανος
Τζόλας
28) Ραδιναλής
Γιοβάνης (Σλήμνιτσα)
29) Ράμος Βασίλειος
(Όστιμα – σημ. Τρίγωνο Φλώρινας)
30) Στερίδης
Γιώργος (Νεγκόβιανη – σημ. Φλάμπουρο Φλώρινας)
31) Σιωνίδης Μιχαήλ
32) Σουγαράκης
Πέτρος (Μορίχοβο)
33) Σταφίδας Κώστας
(Καρυδιά Έδεσσας)
34) Στεργίου Ντίνας
35) Στόγιαννης Σίμος
36) Τραϊανού
Νικόλαος
37) Τριανταφυλλίδης
Πέτρος (Μοναστήρι)
38) Τσίτσιος- Βλάχος
Ιωάννης (Έδεσσα)
39) Χαλκιδάς ή
Τράικος Γεώργιος (Κέλλη Φλώρινας)
40) Χρήστου Πέτρος
(Μοναστήρι)
41) Χρήστου Συμεών
(Όσιανη – σημ. Αρχάγγελος Ημαθίας)
Παραθέσαμε τον κατεβατό αυτό (πραγματικά μικρότατο μέρος)
των βουλγαρόφωνων Ελλήνων Μακεδόνων, για χάρη των Ελλήνων Αντιεθνικιστών, που
αμαθέστατους θα ‘πρεπε να θεωρούν τους εαυτούς τους κι όχι «Αντιεθνικιστές».
Επίσης τους καλούμε να προσέξουν τους τόπους καταγωγής των βουλγαρόφωνων. Είναι
ακριβώς αυτά τα μέρη, στα οποία το αντιεθνικιστικό παραλήρημα ανιχνεύει
μειονότητες.
Οι
αντιεθνικιστές συνεχώς αναφέρουν το σχολικό αναγνωστικό Αμπεσεντάρ, ως απόδειξη
ότι η Ελλάδα στα 1925 αναγνώριζε μακεδονική γλώσσα άρα και μακεδονικό έθνος.
Αγνοούν είτε αποκρύβουν ότι το αναγνωστικό αυτό γράφηκε μετά από συμφωνία
μεταξύ της Ελληνικής και της Βουλγαρικής κυβέρνησης και ότι, συνεπώς, εμμέσως η
Ελληνική Κυβέρνηση παραδεχόταν ύπαρξη εθνικά Βούλγαρων και όχι εθνικά Μακεδόνων
στην ελληνική Μακεδονία.
Αλλά κανείς δεν αρνήθηκε την ύπαρξη σλαβομακεδονικής ή
βουλγαρομακεδονικής διαλέκτου. Καθεαυτή όμως δε συνεπάγεται την ύπαρξη
μακεδονικού έθνους.
Οι
αντιεθνικιστές δείχνουν χάρτες ελληνικούς του 1910 στους οποίους αναφέρεται η
ύπαρξη Macedonian Slavs. Το γεγονός αυτό δε συνεπάγεται ότι οι Έλληνες
αποδέχθηκαν την ύπαρξη εθνικά Μακεδόνων, αλλά - το πολύ - Σλαβομακεδόνων.
Κανείς δεν έχει αντίρρηση να υπάρχουν ως έθνος κάποιοι Σλάβοι κάτοικοι της
Μακεδονίας, ξεχωριστά από το βουλγαρικό και το σερβικό. Όχι όμως και να
μονοπωλούν το όνομα Μακεδόνας: ακριβώς το Macedonian Slav σημαίνει τον
Σλαβομακεδόνα και όχι τον "Μακεδόνα" και δεν συνιστά απόδειξη των
ισχυρισμών των αντιεθνικιστών, ότι τάχα υπήρχε μακεδονικό έθνος στα 1900.
Οι Έλληνες
«Αντιεθνικιστές» θεωρούν ότι είναι σωστό να χαρίζεται η γεωγραφική ονομασία
«Μακεδόνας» στους Σκοπιανούς, και να αφαιρείται από τον «σλαβόφωνο» Έλληνα
μακεδόνα (και από τον ελληνόφωνο Έλληνα μακεδόνα, φυσικά). Γιατί το λέμε αυτό;
Διότι δεν θα μπορούσε, φυσικά, o «σλαβόφωνος» ντόπιος μακεδόνας Έλληνας να
αυτοαποκαλείται «μακεδόνας», τη στιγμή που ο «βουλγαρόφωνος» ντόπιος μακεδόνας
«Μακεδόνας» θα αυτοαποκαλείται επίσης «μακεδόνας». Το σχήμα «Γεωγραφικά – όχι
εθνικά – Μακεδόνας, κάτοικος Μακεδονίας» σε αντίθεση με το «Εθνικά Μακεδόνας,
κάτοικος Μακεδονίας» είναι κάτι που αγγίζει τα όρια της γελοιότητας, όπως
γελοίο θα ήταν να λέμε στην προφορική γλώσσα «μακεδόνας με μι κεφαλαίο εν
αντιθέσει προς τον μακεδόνα με μι μικρό». Θα σήμαινε ότι μόνο οι δεύτεροι είναι
οι νόμιμοι κάτοικοι του χώρου της ελληνικής Μακεδονίας.
Αν
δεχτούμε ότι υπάρχουν «εθνικά Μακεδόνες», τότε θα αναγκαστούμε να δούμε πώς
γεννήθηκε το «μακεδονικό έθνος». Θα ψάξουμε στους παράγοντες εθνογέννεσης
(γλώσσα, θρησκεία, έδαφος). Έτσι, θα δούμε ότι παρ' όλο που τρεις απ' τα
βασικότερους παράγοντες δημιουργίας εθνικής συνείδησης (τόπος, γλώσσα,
θρησκεία) ήταν ίδιοι τόσο στους προγόνους των σημερινών «εθνικά Μακεδόνων
μακεδόνων» όσο και στους προγόνους των «εθνικά Ελλήνων μακεδόνων» (σε μια εποχή
κατά την οποία δεν φαινόταν καν η διαφορά μεταξύ των προγόνων των «εθνικά
Μακεδόνων μακεδόνων» και των προγόνων των «εθνικά Ελλήνων μακεδόνων» και
συνεπώς δεν υπήρχαν παρά μόνο βουλγαρόφωνοι – και ελληνόφωνοι και βλαχόφωνοι –
Ορθόδοξοι κάτοικοι Μακεδονίας), κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, μόνο μερικοί από τους
ντόπιους κάτοικους Μακεδονίας, Ορθόδοξους και βουλγαρόφωνους, έγιναν εθνικά
Μακεδόνες. Και έγιναν «εθνικά Μακεδόνες» εντελώς τυχαία, επίσης κατά ένα
μυστηριώδη τρόπο: όταν το αποφάσισε ο Τίτο. Και μάλιστα έναν αιώνα, αφού είχε
προηγηθεί η επικράτηση της ελληνικής και βουλγαρικής ταυτότητας στους
μακεδόνες.
- Γιατί μόνο μερικοί έγιναν Μακεδόνες; Σα να λέγαμε ότι οι μισοί ελληνόφωνοι Χριστιανοί Μωραϊτες δεν έγιναν Έλληνες, αλλά... Πελοποννήσιοι!! Και μάλιστα, 100 χρόνια μετά το 1821
Δηλαδή, σα να λέμε, ενώ το φυσιολογικό ήταν όλοι οι
βουλγαρόφωνοι Ορθόδοξοι να γίνουν «εθνικά Μακεδόνες», αυτοί έγιναν κυρίως
Έλληνες και Βούλγαροι! Και όχι μόνο αυτό, αλλά πρώτα έγιναν Έλληνες και
Βούλγαροι – η πλειονότητά τους! – και μετά από ένα αιώνα θυμήθηκαν κι έγιναν
«Μακεδόνες»!!
Μιλάμε για
τραγελαφικές υποθέσεις και συμπεράσματα, στα οποία θέλει η αντιεθνικιστική
ελληνική προπαγάνδα, να μας κάνει να πιστέψουμε.
Τα παραμύθια του Ιού
1) Ο Ιός της Ελευθεροτυπίας, για να αποδείξει ότι υπήρχαν
Μακεδόνες στα 1900 παραθέτει αποδείξεις από το νησί Έλις στην Ν.Υ. των ΗΠΑ.
Μερικοί μετανάστες φαίνεται να έχουν δηλώσει "Μακεδόνες". Αλλά αυτό
συνέβη μετά το Ίλιντεν και απλώς αποδεικνύει ότι μερικοί Σλάβοι της Μακεδονίας,
ειδικά όσοι έλαβαν μέρος στο Ίλιντεν, δήλωναν Μακεδόνες. Αλλά δεν ήταν η
πλειοψηφία των Σλάβων της Μακεδονίας "(Σλαβο)μακεδόνες". Ο Ιός
αποκρύβει το γεγονός ότι οι μετανάστες στις ΗΠΑ από την πόλη των Σκοπίων ήταν,
σύμφωνα με τη δήλωσή τους στις αρχές των ΗΠΑ, κατά 51% εθνικά Βούλγαροι. Η
κατανομή των μεταναστών από την πρωτεύουσα της ΠΓΔΜ έχει ως εξής:
ΣΥΝΟΛΟ ΑΦΙΧΘΕΝΤΩΝ : _206
“ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ” _________106 (~51%)
“ΣΕΡΒΟΙ” _____________32 (~15%)
“ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ” _________22 ( ~10%)
(1 Βουλγαρομακεδόνας + 1 με διπλή Εγγραφή)
“ΕΒΡΑΙΟΙ” ______________10_ (~5%)
“ΕΛΛΗΝΕΣ” ______________6 (~3%)
“ΣΛΟΒΕΝΟΙ”_______________4 (~2%)
“ΑΛΒΑΝΟΙ” ________________4 (~2%)
“ΔΙΑΦΟΡΟΙ” _______________5 (~2%)
“ΡΟΥΜΑΝΟΙ” ______________3 (~1%)
ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ_____ 14 (~7%)
Τώρα, πώς γίνεται οι εθνικά "Μακεδόνες" να είναι
μειονότητα όχι απλώς στον ευρύτερο (ελληνικό και της ΠΓΔΜ) μακεδονικό χώρο,
αλλά και στην ίδια τους τη χώρα, την ΠΓΔΜ, στην ίδια τους την πρωτεύουσα, είναι
κάτι που θα έπρεπε να εξηγήσει ο Ιός της Ελευθεροτυπίας.
Εμείς το εξηγούμε
εύκολα: κάποιοι συμμετέχοντες στην επανάσταση του Ίλιντεν θεώρησαν το
"Μακεδόνας" της εξέγερσης εθνικά και όχι γεωγραφικά-υπερεθνικά. Οι
περισσότεροι όμως Σκοπιανοί θεώρησαν ότι το "Μακεδόνας" του Ίλιντεν
δεν σήμαινε τον εθνικά Μακεδόνα, και γι' αυτό συνέχισαν να δηλώνουν Βούλγαροι.
Είναι περισσότερο εναντίον παρά υπέρ του επιχειρήματος του Ιού το ότι κάποιοι
δήλωσαν εθνικά Μακεδόνες, διότι μέσα στην πρωτεύουσα της "Μακεδονίας"
οι εθνικά Μακεδόνες είναι η τρίτη εθνότητα, με ποσοστό μόνον 11%.
2) Ο Ιός της Ελευθεροτυπίας, προκειμένου να αποδείξει ότι το
όνομα Μακεδόνες χρησιμοποιούταν για τους Σλάβους της Μακεδονίας από τους
πάντες, αναφέρει ότι και οι Έλληνες πολιτικοί ή ιστορικοί των αρχών του 20ού ή
του τέλους του 19ου αι. αποκαλούσαν Μακεδόνες τους σλαβόφωνους χωρικούς της
Μακεδονίας. Ξεχνά όμως να αναφέρει για ποιο λόγο οι Έλληνες αποκαλούσαν έτσι
τους χωρικούς αυτούς. Ο λόγος είναι απλός: οι Έλληνες (εθνικιστές) προσπαθώντας
να εξουδετερώσουν την βουλγαρική επιρροή επί των σλαβόφωνων χωρικών της
Μακεδονίας, έλεγαν στους τελευταίους ή ισχυρίζονταν ότι οι τελευταίοι είναι
Μακεδόνες, δηλαδή απόγονοι των Αρχαίων Μακεδόνων, δηλαδή Έλληνες (και όχι
Βούλγαροι).
Συνεπώς ο χαρακτηρισμός "Μακεδόνες" τον οποίον έκαναν οι
Έλληνες εθνικιστές δε σημαίνει μια παλαιότατη παραδοχή εκ μέρους της Ελλάδας
για ύπαρξη μακεδονικού έθνους, όπως ο έξυπνος Ιός θέλει να πείσει, αλλά έναν
ελιγμό των Ελλήνων πατριωτών και εθνικιστών του 19ου, ώστε να πάρουν με το
μέρος τους τους σλαβόφωνους κατοίκους της Μακεδονίας.
3) Ο Ιός της Ελευθεροτυπίας, προκειμένου να αποδείξει ότι το
όνομα Μακεδόνες χρησιμοποιείτο με την εθνική του σημασία στα 1900, πλαστογραφεί
τα λόγια του καπετάν Κώττα με το να παραθέτει ένα μέρος τους μόνο «Ημείς οι
Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν. Ο
ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα". Τι
είπε στην πραγματικότητα ο καπετάν Κώττας, τα οποία ο Ιός της
Ελευθεροτυπίας παραλείπει; Αυτά εδώ: "Ημείς
οι Μακεδόνες, διά ν’ αποκτήσωμεν ελευθερίαν, έχομεν δύο δρόμους ν’
ακολουθήσωμεν. Εκλέξατε σεις ποιον θέλετε. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν.
Είναι ο δρόμος πού βαστά τριάντα ημέρας και είναι γεμάτος αγκάθια, πού θα μάς
γδάρουν ως πού να φθάσωμεν εκεί. Ό άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα εις τρεις
ημέρας και είναι ωραίος και καθαρός" Ο Ιός αν ήταν τίμιος, θα παρέθετε και
την επόμενη φράση του Κώττα, ο οποίος αποδεικνύει ότι οι Μακεδόνες που αναφέρει
είναι Έλληνες και όχι εθνικά "Μακεδόνες". Γιατί είναι προφανές ότι το
δίλημμα που θέτει είναι ρητορικό, αφού ο ίδιος δηλώνει αμέσως Έλληνας και ζητά
από τους άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.
4) Ο Ιός της Ελευθεροτυπίας, αντιγράφοντας λέξη προς λέξη
ανθελληνικούς βουλγαρικούς ιστότοπους (όπως έκανε και για τον καπετάν Κώττα),
υποστηρίζει ότι "ολόκληρη η σημερινή ΠΓΔΜ περιλαμβάνεται στα όρια της
αρχαίας Μακεδονίας (επί Φιλίππου). Η πολυδιαφημισμένη διάκριση της μείζονος
Μακεδονίας σε «γεωγραφική» και «ιστορική» δεν είναι αντίθετα παρά ένα τέχνασμα
του τότε ελληνικού υπ.Εξ., με σκοπό την αυθαίρετη ταύτιση της Μακεδονίας με «το
μέρος εκείνο της χώρας ταύτης εις το οποίον ο Ελληνισμός δύναται να παρασταθή
επικρατών»". Το σόφισμα του Ιού έγκειται στο ότι ο Φίλιππος άρχισε από
κάποια στιγμή κι έπειτα να επεκτείνει τη Μακεδονία. Στην αρχή της βασιλείας του
η ΠΓΔΜ δεν περιλαμβάνονταν στη Μακεδονία. Ότι μετά τις κατακτήσεις του Φιλίππου
Β' μέγα μέρος της ΠΓΔΜ εντάχθηκε στο
βασίλειο της Μακεδονίας δεν συνεπάγεται ότι η ΠΓΔΜ ανήκει στον χώρο της
ιστορικής (αρχαίας) Μακεδονίας. Σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε ο Ιός να
ισχυριστεί ότι ολόκληρη η Μέση Ανατολή και η Περσία ανήκουν στα όρια της
αρχαίας Μακεδονίας, αφού ο Αλέξανδρος επέκτεινε το βασίλειο της Μακεδονίας ώς
την Ινδία, ο δε Φίλιππος στη Θεσσαλία και την Ήπειρο!
5) Ο Ιός της Ελευθεροτυπίας αναφέρει ότι το "Βαρντάρσκα
Μπανοβίνα" των Σκοπίων της προπολεμικής Γιουγκοσλαβίας οφείλεται στην
προσπάθεια των Γιουγκοσλάβων να δώσουν μη εθνικά ονόματα στις επαρχίες του
κράτους τους, ώστε να μην δημιουργούνται εθνικιστικές προστριβές. Δεν μας λέει
πώς λεγόταν προηγουμένως η περιοχή ούτε μας λέει ότι το Σαντζάκι των Σκοπίων
περιελάμβανε το Κόσσοβο, το οποίο, σύμφωνα με την ιδιόμορφη λογική του Ιού, θα
έπρεπε να λέγεται και σήμερα "Μακεδονία" (όπως και τμήμα της δυτικής
Αλβανίας) μόνο και μόνο επειδή οι αντιεθνικιστές τονίζουν συνεχώς την ύπαρξη
"τριών μακεδονικών βιλαετίων".
Οι αντιεθνικιστές Έλληνες ισχυρίζονται ότι οι Σλαβομακεδόνες
χρησιμοποιούν τα ελληνικά εθνικά σύμβολα (Αλέξανδρος) μόνο και μόνο ως απάντηση
στη χρήση τους από τους Έλληνες κατά την ελληνο-σλαβομακεδονική διαμάχη. Αυτό
είναι αναληθές, διότι ήδη κατά τον Μακεδονικό Αγώνα και τους Βαλκανικούς οι
Βούλγαροι δάσκαλοι-αξιωματούχοι προπαγάνδιζαν στους χωρικούς της Μακεδονίας την
άποψη ότι ο Αλέξανδρος ήταν Βούλγαρος. Συνεπώς η "λογική" της
καπηλείας της ελληνικής ιστορίας της Αρχαίας Μακεδονίας από τους Σλαβομακεδόνες
δεν οφείλεται σε κάποιον ελληνικό εθνικιστικό παροξυσμό της δεκαετίας του 1990,
αλλά είναι πάγιος μύθος και προπαγάνδα των Βουλγαρομακεδόνων, εδώ και έναν
αιώνα.
Για τον Κύριλλο και Μεθόδιο
Οι Σλαβομακεδόνες ισχυρίζονται λίγο πολύ ότι οι παραπάνω
άγιοι είναι σλαβικής καταγωγής, εθνικά Μακεδόνες ή έστω προΜακεδόνες ή
πρωτοΜακεδόνες. Ασφαλώς τα σύμβολα πρέπει να ενώνουν τους λαούς. Αλλά αυτό δε
σημαίνει ότι, προκειμένου να ενώνονται οι λαοί, πρέπει να αμφισβητείται η
καταγωγή-προέλευση των συμβόλων αυτών.
Για παράδειγμα, τα αρχαία ελληνικά, η
φιλοσοφία κ.λπ. διδάσκονται και ενώνουν τόσο όσους αγαπούν την αρχαία Ελλάδα
στην Ιαπωνία όσο και όσους αγαπούν την αρχαία Ελλάδα και είναι Βραζιλιάνοι.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα είχαν δικαίωμα ορισμένοι Βραζιλιάνοι ή Ιάπωνες να
υποστηρίξουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες είναι... Ιάπωνες ή Βραζιλιάνοι. Το ίδιο
ισχύει και με τους παραπάνω αγίους: είναι σύμβολα, ενώνουν τους Σλάβους και τους
(Βυζαντινούς) Έλληνες, και πολύ σωστά γίνεται έτσι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι
μπορούν οι Σλάβοι να σφετερίζονται τα σύμβολα αυτά θεωρώντας τους Σλάβους. Για
την καταγωγή των Κύριλλου και Μεθόδιου ισχύουν τα εξής:
"Ο Κωνσταντίνος και ο Μεθόδιος κατάγονταν από τη
Θεσσαλονίκη και ήταν παιδιά του Λέοντος, ενός δρουγγαρίου, δηλ. βυζαντινού
αξιωματούχου προϊσταμένου δρούγγου (διοικητικής υποδιαιρέσεως) (…. ) Και οι δυο
γνώριζαν σλαβικά, που είχαν την ευκαιρία να τα μάθουν από την παιδική τους
ηλικία χάρη στη διοικητική θέση του πατέρα τους και ιδιαίτερα ο Μεθόδιος ως
διοικητής Σκλαβηνίας. Ο Κωνσταντίνος γνώριζε ακόμη πολλές άλλες γλώσσες:εκτός
από τα σλαβικά και τα λατινικά, γνώριζε αραβικά, συριακά, εβραϊκά και άλλες
ανατολικές γλώσσες. Γι’αυτό το βυζαντινό κράτος είχε αναθέσει σ’ αυτόν και στον
αδελφό του και άλλες αποστολές πριν από την αποστολή στη Μοραβία, αποστολές που
απαιτούσαν και γλωσσομάθεια.
(…)
Σήμερα διαπρεπείς επιστήμονες σλαβικής καταγωγής, όπως ο Fr.
Dvornik, o A. Dostal, o Igor Sevcenko, o Sp. Radojcic, o Grefenauer, κ.ά.
δέχονται ανεπιφύλακτα ότι οι απόστολοι των Σλάβων ήταν Έλληνες. (.. ) Καμία
πηγή δεν επιτρέπει την εκδοχή ότι οι δύο αδελφοί είχαν σλαβική καταγωγή.
Αντίθετα, οι πηγές της εποχής ρητά τους διαστέλλουν από τους Σλάβους. ο Κωνσταντίνος
εμφανίζεται στα σλαβικά κείμενα να έχει επίγνωση ότι ανήκει στη βυζαντινή
κοινωνία και να έχει επίγνωση του υψηλού πολιτιστικού επιπέδου της πατρίδας
του.
Στον διάλογό του με τους Μωαμεθανούς υπογραμμίζει ότι “εξ
ημών (=των Βυζαντινών, των Ελλήνων) προήλθον πάσαι αι επιστήμαι”. Κατά τη
χαζαρική αποστολή, όταν ο Χαγάνος των Χαζάρων τον ρώτησε τι δώρο ήθελε να του
προσφέρει, ο Κωνσταντίνος απάντησε: “δος μοι όσους έχεις αιχμαλώτους ενταύθα
Έλληνας. τούτο εστι δι’ εμέ ανώτερον παντός δώρου” πράγμα που δείχνει τα
ελληνικά του αισθήματα.
Στο Βίο και στο εγκώμιο του Κωνσταντίνου τονίζεται ο
οικουμενικός χαρακτήρας του έργου του: ο Κωνσταντίνος εμφανίζεται ως
οικουμενικός γενικά διδάσκαλος και όχι αποκλειστικά ως διδάσκαλος των Σλαβων.
Και είναι χαρακτηριστικό ότι από τα 18 κεφάλαια του Βίου του Κωνσταντίνου μόνο
πέντε αναφέρονται στο σλαβικό έργο του Αγίου. Στον Βίο του Μεθόδιου, που
γράφηκε από Σλάβο στη Μοραβία και έχει καταφανή μοραβική επιρροή, ο συγγραφέας
παρατηρεί ότι ο αυτοκράτωρ του ανέθεσε τη διοίκηση μιας “σκλαβηνίας” “ως εάν προέβλεπεν
ότι θα απέστελλεν αυτόν εις τους Σλάβους, ως διδάσκαλον και πρώτον, ίνα εκμάθη
πάντα τα σλαβικά ήθη και εθισθή εις ταύτα κατά μικρόν”.
Βέβαια ο συλλογισμός αυτός είναι μια μεταγενέστερη κατασκευή,
δείχνει όμως πολύ καθαρά ότι ο μοραβός συντάκτης δεν θεωρούσε τον Μεθόδιο
Σλάβο. Και ο αρχιεπίσκοπος του Σάλτσμπουργκ Αλβίνος, σύγχρονος του Μεθόδιου,
ονομάζει ρητά τον Μεθόδιο Έλληνα (Graecus Methodius nomine) σε μια αναφορά του
προς τον πάπα Ιωάννη Η'.
Εξάλλου ο γερμανός γλωσσολόγος-σλαβολόγος Buechner διατύπωσε
την άποψη ότι οι μεταφράσεις του ίδιου του Κωνσταντίνου-Κυρίλλου στα σλαβικά
δείχνουν άνθρωπο που είχε μάθει βέβαια καλά τη σλαβική, αλλά δεν ήταν Σλάβος.
Επομένως οι πηγές δεν επιτρέπουν να αμφισβητηθεί η ελληνική καταγωγή των δύο
αδελφών” (Μ. Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, στην Ιστορία του Ελλ. Έθνους, τ. Η’, σ.
93 και 234 κ.ε. )
Συμπεράσματα:
1. Κωνσταντίνος, Λέοντας: ελληνικά/λατινικά ονόματα ΠΡΙΝ τον
εκχριστιανισμό των Σλάβων, άρα ονόματα Ελλήνων ή Λατίνων.
2. παιδιά διοικητή επαρχίας όπου ζούσαν Σλάβοι. μήπως οι
τουρκόφωνοι ή δίγλωσσοι Έλληνες της Ανατολίας ήταν Τούρκοι επειδή
τουρκοφωνούσαν;
3. Μεθόδιος διοικητής μιας Σλαβηνίας: θα έδιναν σε σλάβο τη
διοίκηση μόλις καθυποταγμένων σλαβικών ομάδων;
4. Κωνσταντίνος: γλωσσομαθής, άρα τα σλαβικά δεν είναι
απαραίτητα η μητρική γλώσσα του.
5. δεν τους έστειλαν μόνο σε Σλάβους, ως δήθεν ομοεθνείς
τους, αλλά και σε άραβες και σε Χαζάρους της Ρωσσίας.
6. όταν και οι σπουδαίοι Σλάβοι ιστορικοί τους θεωρούν
Έλληνες, στην Ελλάδα θεωρούνται ενδεχομένως Σλάβοι, βάσει των επιχειρημάτων των
επιστημόνων της ΠΓΔΜ.
Τα δύο σπουδαιότερα:
7. ο Κωνσταντίνος αναφέρει ότι απο το λαό του προήλθαν όλες
οι επιστήμες. προφανώς δεν εννοεί από τους Εζερίτες, τους Μιλιγγούς και άλλες
σλαβικές ορδές.
8. καλείται Έλληνας από σύγχρονό του.
Τα επιχειρήματα λοιπόν για την σλαβική καταγωγή είναι
αποκλειστικά ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ (όπως άλλωστε και τα περί μακεδονικού έθνους στα
1903), ενώ αντίθετα τα επιχειρήματα για την ελληνοβυζαντινή καταγωγή των δυο
αυτών ανθρώπων είναι προερχόμενα απ’ ευθείας από σύγχρονες πηγές.
Μερικές προτάσεις για το ζήτημα.
1) Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν στο προσεχές μέλλον θα
διαλυθούν τα Σκόπια-ΠΓΔΜ. Οπωσδήποτε κάποτε οι Αλβανοί εκεί θα γίνουν ισχυρή
μειοψηφία (40%) ή ακόμη και απόλυτη πλειονότητα (50+%). Τότε ασφαλώς η ΠΓΔΜ θα
διαλυθεί ή θα μετατραπεί σε ανατολική Αλβανία και δυτική Βουλγαρία.
Δεν
μπορούμε να ξέρουμε εάν αυτό συμφέρει την Ελλάδα. Τέτοια τροπή θα μετατρέψει
ξανά τους Βούλγαρους σε εχθρούς των Ελλήνων, αφού οι εθνικά Μακεδόνες της ΠΓΔΜ
θα συνεχίσουν τον αλυτρωτικό τους αγώνα υπό τη σημαία του Βουλγαρισμού και για
χάρη του.
Τι από τα δύο είναι χειρότερο, η ενδυνάμωση της Αλβανίας και της
Βουλγαρίας ή το ξεκαθάρισμα με την υπόθεση του μακεδονικού έθνους, είναι
δύσκολο να εκτιμηθεί.
Ωστόσο ο αλυτρωτισμός και η επιθετικότητα των Αλβανών και
Βουλγάρων έτσι κι αλλιώς υπήρχε και θα αυξάνεται. Αντίθετα, ο αλυτρωτισμός των
ΠΓΔΜιτών όχι μόνο υπάρχει αλλά και συνεπάγεται την άρνηση ακόμη και αυτής της
εντοπιότητας των Μακεδόνων Ελλήνων.
Είναι άλλο πράγμα να σου αμφισβητούν την
κυριότητα των εδαφών που κατέχεις και άλλο, χειρότερο, να σου λεν ότι είσαι
ξένος ή.. έποικος στον τόπο αυτόν, την Μακεδονία.
2) Οι Σλαβομακεδόνες καμώνονται ότι δεν είναι τίποτε άλλο
παρά Μακεδόνες. Ωστόσο η ιστορία τούς διαψεύδει. Οι πρόγονοί τους ήταν που
ίδρυσαν το ΣΝΟΦ (SNOF = SlavjanoМakedonski Narodno Osloboditelen Front). Από
την ίδια την ονομασία προκύπτει ότι οι ιδρυτές του ήταν Σλαβομακεδόνες,
αυτοαποκαλούνταν έτσι. Διαφορετικά θα λεγόταν ΜΝΟF, δίχως το Slavjano. Τότε δεν
τους πείραζε η αναφορά σε Σλαβομακεδόνες, τώρα εξοργίζονται.
3) Θα δεχόμασταν ακόμη και να λέγεται Μακεδονία, σκέτο, η
ΠΓΔΜ, εάν οι Σλαβομακεδόνες σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου (και ιδιωτικού)
βίου, από τα βιβλία ιστορίας της α' δημοτικού έως τα ΜΜΕ, τους πολιτικούς, τα
διδακτορικά των ιστορικών τους και το Σύνταγμα διακήρυσσαν επισήμως ότι
-Οι Σαμουήλ, Συμεών
κ.λπ. Βούλγαροι τσάροι του Μεσαίωνα δεν ήταν εθνικά Μακεδόνες.
-Οι Κύριλλος,
Μεθόδιος ήταν Έλληνες-Βυζαντινοί και όχι εθνικά Μακεδόνες.
-Οι αρχαίοι
Μακεδόνες ήταν Έλληνες και ομοεθνείς των αρχαίων Αθηναίων, Σπαρτιατών κ.λπ.
Στο βαθμό που δεν το κάνουν, δείχνουν ότι διαστρεβλώνουν την
ιστορία με σκοπούς αλυτρωτικούς. Γιατί - όπως λένε και οι φίλοι μας οι Έλληνες
αντιεθνικιστές - κάθε έθνος κτίζεται με μύθους.
Στην περίπτωση των
Σλαβομακεδόνων (για των οποίων τους μύθους οι Έλληνες αντιεθνικιστές σιωπούν
υποκριτικά) οι ίδιοι, αναμεταξύ τους, υποστηρίζουν την "μακεδονική"
εθνική καταγωγή των παραπάνω ιστορικών προσώπων και ομάδων.
Όταν κανείς
συζητήσει μαζί τους, ακόμη και με τους δήθεν καλοπροαίρετους Σλαβομακεδόνες οι
οποίοι επιδιώκουν συναινετική λύση (και οι οποίοι είναι ελάχιστοι, άλλωστε),
διαπιστώνει αμέσως ότι "τα μασάνε". Αρχίζουν τις ανοησίες (τις οποίες
υποκριτικά δεν καταγγέλλουν οι Έλληνες αντιεθνικιστές) για την
ασάφεια-απροσδιοριστία της καταγωγής των αρχαίων Μακεδόνων, για την αοριστία
για την καταγωγή του Κύριλλου κ.λπ.
Όλα αυτά όμως δεν είναι τιμιότητα, αλλά
ατιμία, όχι μόνο των "φανατικών", αλλά όλων των Σλαβομακεδόνων που,
διαστρεβλώνοντας και κλέβοντας την ιστορία άλλων εθνών, δηλώνουν ακριβώς ότι
ντρέπονται για τον εαυτό τους, ντρέπονται που κατάγονται από απλούς Σλάβους
κατοίκους της Μακεδονίας, ντρέπονται που είναι Σλάβοι.
Αλλά ακριβώς επειδή
ντρέπονται, μονοπωλούν το όνομα Μακεδόνας, υποστηρίζοντας έμμεσα αλλά σαφώς ότι
Μακεδόνας=Σλάβος απόγονος των αρχαίων Μακεδόνων.
Όμως ακριβώς η παραδοχή ότι οι
αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και ότι αναμίχθηκαν αργότερα με τους υπόλοιπους
Έλληνες κατά την ελληνιστική εποχή, καταρρίπτει την αξίωσή τους να λέγονται
Μακεδόνες, η οποία προϋποθέτει την εξίσωση Μακεδόνας=Σλάβος απόγονος των
αρχαίων Μακεδόνων.
Με άλλα
λόγια οι ΠΓΔΜίτες δεν αρκεί να δεχτούν ότι είναι Σλαβομακεδόνες και όχι
Μακεδόνες, δηλαδή να δεχτούν ότι δεν μονοπωλούν το όνομα Μακεδόνας διεθνώς.
Πρέπει να αποδεχτούν τα πορίσματα της ιστορίας και να μην κλέβουν την ιστορία
των γειτονικών εθνών.
- Στο σημείο αυτό οι Έλληνες αντιεθνικιστές, που επιθυμούν τη φιλία μεταξύ των εθνών, δεν πρέπει να προωθούν τη συνεννόηση σε λανθασμένες βάσεις, δηλαδή πάνω στο ψέμα και στη διαστρέβλωση της ιστορίας, αλλά να προωθούν την αλληλοκατανόηση εν τη αληθεία.
Εκτός της ιστορικής αλήθειας δεν
μπορεί να υπάρξει στοιχειώδες δίκαιο και αλληλοανοχή. Κανείς δεν θα είχε
πρόβλημα να δεχτεί ότι ένα νέο έθνος γεννήθηκε στα 1944 ή και νωρίτερα. Αλλά
είναι άλλο το γεγονός της ύπαρξης ενός έθνους και άλλο το αν το έθνος αυτό έχει
δικαίωμα να μονοπωλεί το όνομα και την ιστορία γειτονικών εθνών.
Πηγές, βιβλιογραφία και σύνδεσμοι:
1)Κώστα Χατζηαντωνίου, «Εθνικισμός και ελληνικότητα» εκδ.
Πελασγός
2)Ίωνα Δραγούμη, "Ελληνικός Πολιτισμός", εκδ.
Φιλόμυθος
3)Πάτρικ Λη Φέρμορ, «Ρούμελη-Ταξίδι στη βόρεια Ελλάδα"
εκδ. Ωκεανίδα
4)Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, «Ιός», διάφορα άρθρα
5)Μεγάλου Βασιλείου «Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών
ωφέλοιντο λόγων»
6)Ελένης Αρβελέρ "Η πολιτική ιδεολογία της Βυζαντινής
αυτοκρατορίας" εκδ. Ψυχογιός
7)Θάνου Μαρκόπουλου «Στο σχολειό με χαρτί και καλαμάρι» εκδ.
Καλειδοσκόπιο
8)Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη
9)Φαίδωνος Κουκουλέ «Βυζαντινών βίος και πολιτισμός», εκδ.
Παπαζήση
10)Gerard Walter «Η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο» εκδ. Δημ. Ν. Παπαδήμα
11)Sir
Steven Runciman «The Fall of Constantinople» Cambridge, Canto
12)Sir
Steven Runciman «The Great Church under captivity»
13)Στήβεν Ράνσιμαν «Η Βυζαντινή θεοκρατία»
14)Έλλης Σκοπετέα, «Το πρότυπο βασίλειο και η Μεγάλη Ιδέα»
15)Κώστα Κύρρη, «Τουρκία και Βαλκάνια» εκδ.Εστία
16)Ζάρεβαντ «Παντουρανισμός» εκδ.Ρήσος
17)Περιοδικό Ελλοπία, διάφορα τεύχη
18)π. Ι. Ρωμανίδη «Ρωμηοσύνη Ρωμανία Ρούμελη»
19)Ορέστη Ηλιανού "Απόψεις για το παρελθόν και το
μέλλον των Ελλήνων" εκδ. Ιωλκός
20)Περικλή Ροδάκη, «Οι Θράκες μουσουλμάνοι» εκδ. Ρήσος
21)Γεώργιου Κ. Σκαλιέρη "Λαοί και Φυλαί της Μικράς
Ασίας"
22)Ιστορία του Ελληνικού έθνους, εκδ. Αθηνών
23)Στρατηγού Γιάννη Μακρυγιάννη, "Απομνημονεύματα"
εκδ. Πέλλα
24)Νίκου Ματσούκα, "Ιστορία της Βυζαντινής
Φιλοσοφίας" εκδ. Βάνιας
25)Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου "Ιστορία του ελληνικού
έθνους"
26)Άγιου Νεκτάριου "Περί μεσαίωνος και Βυζαντιακού
Ελληνισμού"
27)Ιστοσελίδα της εν Ελλάδι Εκκλησίας, αφιέρωμα στο 1821
28)π. Γ. Μεταλληνού "το '21 και οι συντελεστές
του"
29)Ιστοσελίδα όπου αναπαρίστανται τα κοσμικά κτίρια της
Πόλης το έτος 1200
30)Αναστάσιου Φιλιππίδη "Οι εθνικές μας
ονομασίες"
31)π. Ι. Ρωμανίδη "Οι διεκδικήσεις των γειτόνων
μας", "Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη"
32)Tamara Talbot Rice, βυζαντινολόγου, "Η καθημερινή
ζωή στο Βυζάντιο", εκδ Παπαδήμας
33) Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη
33)Ι. Κακριδή "Οι Αρχαίοι Έλληνες στην νεοελληνική
λαϊκή παράδοση"
34)Νεοκλή Σαρρή, "Οσμανική Πραγματικότητα"
35)Φώτη Δημητρακόπουλου, "Βυζάντιο και νεοελληνική
διανόηση" εκδ. Καστανιώτη
36)Νίκου Τσάγγα, "Μάτζικερτ, η αρχή του τέλους του
Μεσαιωνικού Ελληνισμού" εκδ. Γκοβοστή
37)Περιοδικό "Σύναξη", διάφορα τεύχη
38)Θεόδωρου Ζιάκα, "Γιατί έγιναν οι Έλληνες
χριστιανοί"
39)Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ, "Ιστορία της Βυζαντινής
αυτοκρατορίας"
40)Hans-Georg Beck, βυζαντινολόγου, "Η Βυζαντινή
Χιλιετία"
41)Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από την Δυτική Ευρώπη το
1204
42) περιοδικό "Βυζαντινός Δόμος"
43)Αργύρη Εφταλιώτη "Ιστορία της Ρωμιοσύνης"
44)Στήβεν Ράνσιμαν, "Η τελευταία βυζαντινή
αναγέννηση"
45)Οι Θετικοί Επιστήμονες της Βυζαντινής εποχής
46) Προκόπιου, "Περί Κτισμάτων"
47) Ιωάννη Χολέβα "Οι Έλληνες Σλαβόφωνοι της
Μακεδονίας" εκδ. Ρήσος
48) Λιουτπράνδου της Κρεμώνας "Πρεσβεία στην
Κωνσταντινούπολη" εκδ. Στοχαστής
49) Μουσταφά Ελ Αμπαντί, ιστορικού "Η Αρχαία Βιβλιοθήκη
της Αλεξάνδρειας" εκδ. Σμίλη
50) porta_aurea
ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ 2009
