Αν και είχαν καλές επιδόσεις στην τέχνη τα αντικείμενα ως μια εξελιγμένη μορφή μικρών γλυπτών, όμως το γλυπτό της αρχαίας Αιγύπτου είναι κυρίως για την μνημειακή μορφή του ναού (όπως και στο ναό του Ραμσή ΙΙ στο Αμπού Σιμπέλ) και υπόκεινται στους κανόνες της μορφής παρουσίασης των θεοτήτων, στους Φαραώ, τους ιερείς, στους υπάλληλους και τα μέλη των οικογενειών τους.
Εκτός από μια σύντομη περίοδο της βασιλείας του Φαραώ Ακενατόν και της βασίλισσας Νεφερτίτης, όταν υπάρχουν στοιχεία του ρεαλισμού, η αιγυπτιακή γλυπτική έχει μια πολύ σχηματική μορφή και έχει συνδεθεί κυρίως με την προετοιμασίατου νεκρού για την αιώνια ζωή. Αναρτώνται στις εισόδους των τάφων και των εσωτερικών τους, ήταν για να εκπροσωπεί τους νεκρούς και να του δώσει την αθανασία. Γιατί δεν είναι φημισμένοι οι γλύπτες και δεν απεικονίζονται πρόσωπα με ατομικά χαρακτηριστικά, αλλά ένα συγκεκριμένο ιδεώδες του παρουσιαζόμενου αλλά και για να περιγράψουν ένα καθεστώς .
