Είναι εύλογο ότι η ιστορία των δομικών υλικών συνδέεται άρρηκτα με την ιστορία των κατασκευών, καθόσον ο άνθρωπος σε όλες τις χρονικές περιόδους δημιουργούσε έργα με τις διαθέσιμες πρώτες ύλες και την τεχνογνωσία δόμησης της εποχής του. Η εξέλιξη στη χρήση των υλικών ήταν αυτή που τον οδήγησε από τα σπήλαια της Παλαιολιθικής εποχής στις υπερκατασκευές του σήμερα, στην προσπάθεια κάλυψης της δεύτερης μετά την τροφή βασικής ανάγκης του, της στέγασης και προστασίας του.
Σταδιακά, η δημιουργία κοινωνικής συνείδησης οδήγησε σε νέες κατασκευαστικές μορφές (χώρους συμβίωσης, έργα κοινής ωφέλειας, οχυρώσεις, λατρευτικά, διοικητικά, πολιτιστικά κέντρα) που απαιτούσαν υλικά υψηλής αντοχής, ανθεκτικά στο χρόνο και τις περιβαλλοντικές παραμέτρους. Με την πάροδο του χρόνου και ανάλογα με το κοινωνικο-πολιτιστικό και οικονομικό πλαίσιο, οι άνθρωποι αξιολογούν καλύτερα τις ιδιότητες των υλικών και πειραματίζονται με νέες τεχνικές δόμησης.
