Ενώπιον μιας σπουδαίας αρχαιολογικής ανακάλυψης βρίσκονται οι Ιταλοί επιστήμονες που εντόπισαν 39 ράβδους μετάλλου σε αρχαιοελληνικό ναυάγιο κοντά στις ακτές της Σικελίας.
Πρόκειται για χυτό ορείχαλκο, το πιο θρυλικό πολύτιμο μέταλλο, για το οποίο υπάρχουν αναφορές στον Πλάτωνα, ο οποίος το συνέδεσε με το μυθικό νησί της Ατλαντίδας. Θεωρείται μάλιστα το δεύτερο πιο ακριβό μέταλλο μετά τον χρυσό.
Πρόσφατα ομάδα δυτών δήλωσε πως βρήκε τις ράβδους ορείχαλκου σε ένα ναυάγιο του 6ου π.Χ. αιώνα στον βυθό της Σικελίας. Το πλοίο, ηλικίας 2.600 ετών, ταξίδευε από την ηπειρωτική Ελλάδα ή τη Μικρά Ασία και μετέφερε
ορείχαλκο στην αρχαία ελληνική αποικία Γέλα της νότιας Σικελίας, όταν έπεσε σε καταιγίδα και βυθίστηκε περίπου 300 μέτρα έξω από το λιμάνι. |
| Ευρήματα της πόλεως Γέλα στην Σικελία |
Όταν ανακαλύφθηκαν οι ράβδοι, εξετάστηκαν με τη χρήση ακτίνων Χ και βρέθηκε πως το μέταλλο αποτελείται κατά 75-80% από χαλκό, 15-20% από ψευδάργυρο.
Φυσικά και έχουμε στοιχεία όμως από το 2.500 π.Χ οι Έλληνες επεξεργάζονταν τον ορείχαλκο
Διαβάζουμε από το :ΜΙΝΩΙΤΕΣ, ΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ
… Όλα αυτά μιλάνε για μια πραγματική θαλασσοκρατορία. Οι ατείχιστες πόλεις της Κρήτης προϋποθέτουν αδιάκοπη επαγρύπνηση στη θάλασσα και η μινωική εξάπλωση στη Μεσόγειο και έξω από αυτήν δεν θα ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί χωρίς τη συστηματική οργάνωση στόλου, η οποία εξασφάλιζε τη μεταφορά των αγαθών και απομάκρυνε τους πειρατές.
Τι εμπορεύονταν οι Μινωίτες; Εξήγαν κρασί, λάδι, ξυλεία από κυπαρίσσια και κέδρους, οικιακά σκεύη, κοσμήματα, αμφορείς, φάρμακα, εισήγαν ελεφαντόδοντο, πολύτιμους λίθους, γυαλί, κασσίτερο... Το εμπόριο, κατά τον αρχαιολόγο Στ. Αλεξίου, ήταν ουσιαστικά βασιλικό και οι έμποροι κατά κάποιον τρόπο υπάλληλοι του βασιλιά. Η διαμετακόμιση προς και από την Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή γινόταν από τα λιμάνια της Κρήτης Μάταλα, Κομμό και Ιεράπετρα. Η Ζάκρος συνδεόταν με το Ανατολικό Αιγαίο, ενώ τα Μάλια και η Αμνισός της Κνωσού με το υπόλοιπο Αιγαίο.
Σημαντικότατη πάντως παράμετρος της ανάπτυξης του μινωικού πολιτισμού, εμπορίου και θαλασσοκρατορίας πρέπει να ήταν η ανάπτυξη της μεταλλουργίας. Οι πρώτες μεταλλουργικές δραστηριότητες, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, παρατηρούνται από την Τελική Νεολιθική Εποχή (3500 π.Χ.) με πρώτο είδος μετάλλου ένα κράμα σε μαλακή μορφή, που αποτελούνταν από χαλκό, αρσένιο και μόλυβδο. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε ο ορείχαλκος, ένα κράμα χαλκού με κασσίτερο (σε αναλογία 85%-95% και 5%-15% αντιστοίχως) που έδινε τη δυνατότητα κατασκευής ανθεκτικότερων αντικειμένων.
Η πρώτη χρήση του ορείχαλκου στην Κρήτη χρονολογείται από την Πρωτομινωική ΙΙ Περίοδο (2600-2300 π.Χ.). Μετά τον ορείχαλκο εφευρέθηκαν ο κασσίτερος, ο χρυσός, ο άργυρος κ.ά. Τα ορυχεία της Ιδης έδωσαν στον Μίνωα το μετάλλευμα που χρειαζόταν και τα (τότε) πυκνά δάση της νήσου το καύσιμο για τη χύτευση και την ξυλεία για τη ναυπήγηση του στόλου. Ωστόσο η εξάπλωση προς τα ανατολικά πρέπει σίγουρα να σχετίζεται με την ανάγκη εύρεσης νέων πόρων, όπως τα ανεξάντλητα μεταλλεία χαλκού της Κύπρου και εκείνα του κασσίτερου στα μικρασιατικά όρη του Ταύρου.
Τι εμπορεύονταν οι Μινωίτες; Εξήγαν κρασί, λάδι, ξυλεία από κυπαρίσσια και κέδρους, οικιακά σκεύη, κοσμήματα, αμφορείς, φάρμακα, εισήγαν ελεφαντόδοντο, πολύτιμους λίθους, γυαλί, κασσίτερο... Το εμπόριο, κατά τον αρχαιολόγο Στ. Αλεξίου, ήταν ουσιαστικά βασιλικό και οι έμποροι κατά κάποιον τρόπο υπάλληλοι του βασιλιά. Η διαμετακόμιση προς και από την Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή γινόταν από τα λιμάνια της Κρήτης Μάταλα, Κομμό και Ιεράπετρα. Η Ζάκρος συνδεόταν με το Ανατολικό Αιγαίο, ενώ τα Μάλια και η Αμνισός της Κνωσού με το υπόλοιπο Αιγαίο.
Σημαντικότατη πάντως παράμετρος της ανάπτυξης του μινωικού πολιτισμού, εμπορίου και θαλασσοκρατορίας πρέπει να ήταν η ανάπτυξη της μεταλλουργίας. Οι πρώτες μεταλλουργικές δραστηριότητες, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, παρατηρούνται από την Τελική Νεολιθική Εποχή (3500 π.Χ.) με πρώτο είδος μετάλλου ένα κράμα σε μαλακή μορφή, που αποτελούνταν από χαλκό, αρσένιο και μόλυβδο. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε ο ορείχαλκος, ένα κράμα χαλκού με κασσίτερο (σε αναλογία 85%-95% και 5%-15% αντιστοίχως) που έδινε τη δυνατότητα κατασκευής ανθεκτικότερων αντικειμένων.
Η πρώτη χρήση του ορείχαλκου στην Κρήτη χρονολογείται από την Πρωτομινωική ΙΙ Περίοδο (2600-2300 π.Χ.). Μετά τον ορείχαλκο εφευρέθηκαν ο κασσίτερος, ο χρυσός, ο άργυρος κ.ά. Τα ορυχεία της Ιδης έδωσαν στον Μίνωα το μετάλλευμα που χρειαζόταν και τα (τότε) πυκνά δάση της νήσου το καύσιμο για τη χύτευση και την ξυλεία για τη ναυπήγηση του στόλου. Ωστόσο η εξάπλωση προς τα ανατολικά πρέπει σίγουρα να σχετίζεται με την ανάγκη εύρεσης νέων πόρων, όπως τα ανεξάντλητα μεταλλεία χαλκού της Κύπρου και εκείνα του κασσίτερου στα μικρασιατικά όρη του Ταύρου.
Συνεχίζει η είδηση ...Με (παρά)μυθολογία Μην ξεχνάμε φέρνει τουρισμό στους Ιταλούς..
 |
| Οι ράβδοι ορείχαλκου |
 |
| Από το ναυάγιο αυτοδύτες εργάζονται στα ευρήματα |
Εξάλλου, στον «Κριτία» του Πλάτωνα περιγράφεται ως μέταλλο που εξορυσσόταν μόνο στην Ατλαντίδα και το είχαν χρησιμοποιήσει μεταξύ άλλων για να ντύσουν τον ναό του Ποσειδώνα.
Πιο συγκεκριμένα, ο Πλάτωνας είχε γράψει ότι οι τρεις εξωτερικοί τοίχοι του Ναού του Ποσειδώνα και της Κλειτούς στην Ατλαντίδα ήταν επενδυμένοι ο ένας με μπρούντζο, ο άλλος με κασσίτερο και ο τρίτος, ο οποίος κάλυπτε το σύνολο της ακρόπολης, έλαμπε με το κόκκινο φως του ορειχάλκου.
Οι ειδικοί σήμερα έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο θρυλικός ορείχαλκος της Ατλαντίδας αποτελούσε ένα κράμα χαλκού με ψευδάργυρο. Όταν ανακαλύφθηκαν οι ράβδοι, εξετάστηκαν με τη χρήση ακτίνων Χ και βρέθηκε πως το μέταλλο αποτελείται κατά 75-80% από χαλκό, 15-20% από ψευδάργυρο, ενώ περιέχει επίσης ίχνη νικελίου, μολύβδου και σιδήρου.
Η Ατλαντίδα (στα Αρχαία Ελληνικά: Ἀτλαντὶς νῆσος) είναι μυθικό νησί που πρωτοαναφέρθηκε στους διαλόγους του Πλάτωνα «Τίμαιος» [1] και «Κριτίας» [2] [3]. Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα, που βρίσκεται «πέρα από τις Ηράκλειες στήλες», ήταν μια ναυτική δύναμη που είχε κατακτήσει πολλά μέρη της δυτικής Ευρώπης και της Λυβικής, περίπου 9.000 χρόνια πριν τον Σόλωνα (δηλαδή κατά το 9560 π.Χ.). Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να εισβάλει στην Αθήνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε μυστηριωδώς στο πέλαγος «σε μια μόνο ημέρα και νύχτα ατυχίας».
(Σ.Σ -Και ο χαζός επίλογος που φέρνει όμως τουρισμό στην περιοχή ....!)
Μύθος ή αλήθεια η χαμένη Ατλαντίδα; Ένα ερώτημα που ταλανίζει εδώ και αιώνες την ανθρωπότητα ίσως ήρθε η ώρα να βρει την απάντησή του..ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ zougla gr
 |
| Νόμισμα της ελληνικής πόλεως Γέλα στην Σικελία |
ΦΥΣΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΕΙΧΑΛΚΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΙΝΩΙΤΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΥΚΗΝΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ...
