 |
| Μεγάλος ομαδικός τάφος αποκαλύφθηκε στο Διμήνι |
Την αποκάλυψη έκανε χθες στις εργασίες του 6ου Αρχαιολογικού Έργου Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας η αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Μαγνησίας και υπεύθυνη για τον αρχαιολογικό χώρο στο Διμήνι κ. Σταματία Αλεξάνδρου.
Η ίδια τόνισε πως «παρουσίασα στο συνέδριο έναν τάφο που εντοπίστηκε στο Διμήνι και ο οποίος τοποθετείται στο τέλος της μέσης εποχής Χαλκού και στην αρχή της ύστερης εποχής Χαλκού».
«Στο πλαίσιο Έργου του ΕΣΠΑ για προστασία και την ανάδειξη των Μεγάρων Α΄ και Β΄ του μυκηναϊκού οικισμού με την τοποθέτηση μεταλλικών στεγάστρων, ήταν αναγκαία η κατασκευή δεξαμενής απορροής των ομβρίων υδάτων. Στη διάρκεια των εκσκαφών εντοπίστηκε τμήμα λίθινου περίβολου και στο εσωτερικό του μεγάλος τάφος και ακολούθησε έρευνα» τόνισε η αρχαιολόγος και πρόσθεσε πως «ο περίβολος έχει ερευνηθεί σε μικρό τμήμα του, αλλά έχει μάλλον ελλειψοειδή μορφή και διάμετρο περίπου 7 μ.. Αποτελείται από λίθινο δακτύλιο, πλάτους 0,50μ και ύψους 1,70μ. και στην εξωτερική όψη του έχουν εντοιχιστεί μονολιθικές κάθετες πλάκες, ύψους 1,30μ. Η έρευνα του περιβόλου συνεχίζεται και περιμένουμε νέα στοιχεία για να συμπληρώσουμε την εικόνα για την εντυπωσιακή και ιδιότυπη αρχιτεκτονική του.
Η κ. Αλεξάνδρου συμπλήρωσε πως «Στο κέντρο του βρέθηκε ένας μεγάλος τάφος της κατηγορίας του κτιστού θαλαμοειδούς τύπου L. Οι εξωτερικές διαστάσεις του ήταν: 3,80μ. x 3,30μ.(μέγιστο)-2,70μ.(ελάχιστο). Εσωτερικά, οι μακριές πλευρές επενδύονται με κάθετες επιμήκεις πλάκες, παρόμοιες με αυτές του περιβόλου με ύψος 1,00μ έως 1,10μ., πλάτος 0,40μ έως 0,64μ. και πάχος 0,008μ. Οι στενές πλευρές επενδύονται με μονολιθικές πλάκες στο κάτω μέρος τους, ενώ στο πάνω υπάρχει κτίσιμο από οριζόντιες επεξεργασμένες πέτρες. Στο πέρας της ΒΑ πλευράς διαμορφώνεται στόμιο το οποίο σφραγίζεται με κάθετη πλάκα και υπάρχει λίθινο κατώφλι, σπασμένο σε δύο τμήματα.
Στη ΒΔ πλευρά βρέθηκαν ανακομιδές παλαιότερων ταφών που παραμερίστηκαν, χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα και στη ΝΑ βρέθηκε σκελετός ενήλικα σε συνεσταλμένη στάση με το κρανίο να στηρίζεται σε μια πλακαρή πέτρα. Η προκαταρκτική εξέταση του οστεολογικού υλικού δείχνει ότι είχαν ενταφιαστεί συνολικά 17 ενήλικες και 3-4 παιδιά.
Από τις ανακομιδές συλλέχθηκαν 16 αγγεία, τα οποία διακρίνονται σε αγγεία σερβιρίσματος, πόσεως, αποθηκευτικά και μαγειρικά. Επίσης, 5 πήλινα σφονδύλια, μια χάλκινη βελόνη και 3 χάλκινες περόνες, οι δύο με κεφαλή από ορεία κρύσταλλο, σφηκωτήρες, χρυσοί και ένας ασημένιος, τμήματα χάλκινων δακτυλίων και χάνδρες από αμέθυστο και σάρδιο.
Ο τάφος φαίνεται ότι κατασκευάστηκε στο τέλος της περιόδου 1750/1720-1680 π.Χ. και χρησιμοποιήθηκε στην 1700/1665-1635/1600 π.Χ. περίοδο και είναι ο πρωϊμότερος της κατηγορίας των κτιστών θαλαμοειδών της Θεσσαλίας.
Οι τάφοι αυτοί αποτελούν τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των τύμβων και των θολωτών τάφων, ανήκουν σε μια προ-μυκηναϊκή πολιτιστική παράδοση και εμφανίζονται σε περιοχές κοντά στις ανατολικές και νότιες ακτές οι οποίες είχαν επαφές με τα νησιά του Αιγαίου, όπως και το Διμήνι που ελέγχει το λιμάνι του Παγασητικού κόλπου που αποτελεί πύλη επαφών με το Αιγαίο.
Η αρχιτεκτονική, τα πλούσια κτερίσματα και το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται για πολλαπλές ταφές υποδηλώνουν ότι δεν πρόκειται για απλούς τάφους, αλλά για ιδιοκτησίες προνομιούχων «ελίτ» που ανελίχθηκαν μέσω πολύπλοκων διαδικασιών που έλαβαν χώρα στη μετάβαση από τη Μέση στην Ύστερη Εποχή του Χαλκού, ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο και στην Αττική, αλλά και στη Θεσσαλία, όπως φαίνεται από τις έρευνες των τελευταίων ετών.
Τα στοιχεία από τον οικισμό στο Διμήνι δείχνουν ότι στο τέλος της Μέσης Εποχής του Χαλκού μέσα από τον ντόπιο πληθυσμό αναδύεται μια νέα τάξη με καλύτερη οικονομική κατάσταση, απόηχος της οποίας είναι η και διαφορετική μεταχείριση των νεκρών Οι ιδιοκτήτες – κατασκευαστές του που θέλουν σαφώς να διαφοροποιήσουν τη θέση τους από άλλες κοινωνικές ομάδες υιοθετούν έναν πιο σύνθετο ταφικό τύπο, ενώ και τα κτερίσματα υποδεικνύουν κάποιο πλούτο και πρόσβαση σε πλουτοπαραγωγικές πηγές, ίσως και μέσα από την ανάπτυξη θαλάσσιων εμπορικών ανταλλαγών».e-thessalia.g
