Από το ΙΧΩΡ....Το διάβασα και μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον.... ας μάθουμε λίγο για τη μυθολογία της κοιλάδας των τύμβων.
"Τέσσερις μέρες μετά τη γέννησή του, ο Απόλλωνας σκότωσε τον Πύθωνα με τα βέλη που του χάρισε ο Ήφαιστος αμέσως μετά τη γέννησή του, παίρνοντας εκδίκηση για τα σχέδια του δράκου εναντίον της μητέρας του Λητώς. Ύστερα έκλεισε τα κόκαλα του νεκρού Πύθωνα σε λέβητα, που τον φύλαξε μέσα στον ναό του στους Δελφούς, και καθιέρωσε προς τιμή του νεκρικούς αγώνες, τα Πύθια."
Το στοίχειωμα των Τεμπών δεν είναι κάτι νέο. Στην αρχαιότητα, κάθε εννιά χρόνια κάνανε στα Τέμπη εξαγνισμούς για να τα ξορκίσουν την αρνητικότητα του μέρους, με τελετές όπου συμμετείχαν κυρίως παιδιά και νέοι.
Ο λόγος των εξαγνιστικών τελετών;... Τα Τέμπη θεωρούνταν φορτισμένα με μία παράξενη, αρνητική ενέργεια, διότι εκεί είχε καταφύγει πληγωμένο το μυθολογικό τέρας Πύθων, εκεί και "πέθανε", από τραύμα που του προκάλεσε ο Απόλλων.
Ο Απόλλωνας έμαθε την τέχνη της μαντικής από τον Πάνα, γιο του Δία και της Θύβρης. Θέλοντας να αναλάβει το μαντείο των Δελφών, όπου χρησμοδοτούσε η Θέμιδα, έπρεπε πρώτα να σκοτώσει τον φρουρό του μαντείου και της ιερής πηγής, τον Πύθωνα, φίδι που σκότωνε ζώα και ανθρώπους. Σαν γιος της Γαίας που ήταν ο Πύθωνας, είχε την ικανότητα να χρησμοδοτεί, εμπόδισε μάλιστα τον Απόλλωνα να πλησιάσει το χάσμαδεσμός, δηλαδή τον υπόγειο χώρο του μαντείου, όπου η ιέρεια, σε κατάσταση έκστασης, χρησμοδοτούσε. Αυτόν τον αντίπαλο χρειάστηκε να εξουδετερώσει ο Απόλλωνας, και εξαιτίας αυτού του φόνου ο θεός λατρεύτηκε και με το επίθετο Πύθιος, ενώ η ιέρειά του ονομαζόνταν Πυθία. Άλλη εκδοχή αποδίδει τις ονομασίες αυτές στο ρήμα πύθω, πύθομαι, που σημαίνει σαπίζω, από τη δράκαινα Δελφύνη, φύλακα του παλιού μαντείου, που επίσης μυθολογείται ότι τη σκότωσε ο Απόλλωνας –το νεκρό της σώμα είχε ταφεί εκεί και σάπιζε. Ο Πύθωνας δεν ταυτίζεται με τη Δελφύνη αλλά θεωρείται μεταγενέστερη και διαδοχική μορφή του μύθου, ενώ στον Ομηρικό Ύμνοδεσμός στον Απόλλωνα, και ενίοτε στην τέχνη, ταυτίζεται με την Έχιδνα. Λεγόταν, ακόμη, ότι ο Πύθωνας γεννήθηκε από τη λάσπη που άφησε πίσω του ο κατακλυσμός, ότι μπορεί να ήταν αρσενικός ή θηλυκός.
Νόμισμα με τον Απόλλωνα να σκοτώνει τον Πύθωνα στους Δελφούς
Ο Απόλλων είναι ο κατεξοχήν θεός της νεότητας!
Οι καθαρμοί εξάγνιζαν το μέρος, προφύλασσαν τους ανθρώπους, αποκαθιστούσαν την απολλώνια αρμονία, εγγυόντουσαν την νίκη επί του χαοτικού Πύθωνα.
Πόσα εκατοντάδες χρόνια έχει που σταμάτησαν αυτοί οι εξαγνισμοι;
Ο Πύθωνας εν τω μεταξύ ανασυντασσόταν.
Το μίασμα αυξάνει ατιθάσευτο. Ο "Πύθων" δυναμώνει και διψάει για εκδίκηση ενάντια σε ό,τι θυμίζει "Απόλλωνα":
Τίποτα πιο απολλώνιο από την νεότητα.
Ο Απόλλων σκοτώνει τον Πύθωνα / Παράσταση σε ανάγλυφο
Κάτι ακόμη:
Και τα τρία δυστυχήματα έγιναν ανεβαίνοντας προς τα Τέμπη και κανένα κατεβαίνοντας προς τα Τέμπη...
Ο Απόλλων καταδίωξε τον Πύθωνα από τους Δελφούς, όπου τον πλήγωσε, ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΤΕΜΠΗ για να σιγουρευτεί ότι το τέρας θα ξεψυχήσει...
Ο "Πύθωνας" εκδικείται τον νεανικό "Απόλλωνα" που ανηφόρισε στα Τεμπη, σκοτώνοντας νέους που ανηφορίζουν στα Τέμπη...
Γι' αυτό, το 2023, επιβατικό "έπρεπε" να είναι μόνο το τρένο που ανέβαινε. Αυτό που κατέβαινε δεν ήταν επιβατικό.
Οι νεκροί είναι πάντα νέοι που ανηφορίζουν, μισητές εικόνες του νικηφόρου νεαρού "Απόλλωνα'.
Στους αρχαίους καθαρμούς, ένας νέος, σε ρόλο Απόλλωνα, ανέβαινε από τους Δελφούς στα Τέμπη και εκεί έβαζε φωτιά σε μια κατασκευή που συμβόλιζε την φωλιά του Πύθωνα...
Καθαρμοί πια πουθενά. Αντί να καίγεται η φωλιά του Πύθωνα, ο Πύθωνας παραδίδει στις φλόγες βαγόνια γεμάτα νέους, νέους που κάποτε έβαζαν φωτιά στη φωλιά του.
Στην αρχαιότητα, το απολλώνιο έτος ξεκινούσε με την Άνοιξη. Ύμνοι παντού στις ελληνικές πόλεις για την επιστροφή του Απόλλωνα...
Φέτος η άνοιξη μπήκε με θρήνους σε όλη τη χώρα!
Ο "Πύθωνας" πρόλαβε τον "Απόλλωνα"! Εκαψε δεκάδες νέους την τελευταία νύχτα του χειμώνα, λίγα μόνο λεπτά πριν έρθει η Άνοιξη, δηλαδή πριν επιστρέψει ο Απόλλωνας...
Πηγή : Ωγυγία - ελληνική μυθολογία από το ΙΧΩΡ
Πηγή Φωτο; ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ
Ο Απόλλωνας σκοτώνει τον Πύθωνα. Moreau, Gustave, 1885, λάδι σε καμβά. Οτάβα, National Gallery of Canada
Σύμφωνα με τον Υγίνο (Fab. 140) χρησμός φανέρωνε τον θάνατο του Πύθωνα από ένα γιο της Λητώς. Όταν, λοιπόν, η Λητώ έμεινε έγκυος από τον Δία, η γυναίκα βρέθηκε ανέμεσα σε δύο εχθρούς: τον Πύθωνα που προσπάθησε να τη σκοτώσει και την απατημένη σύζυγο του Δία, την Ήρα, που όρισε να μην μπορεί η Ήρα να γεννήσει σε μέρος που το έβλεπε ο Ήλιος. Με εντολή του Δία ο άνεμος Βορέας πήρε μακριά τη Λητώ και την πήγε στον Ποσειδώνα, ο οποίος, με προτροπή του αδελφού του Δία, έκρυψε την έγκυο γυναίκα στο νησί Ορτυγία που το κάλυψε με κύματα. Άπραγος ο Πύθωνας επέστρεψε στον Παρνασσό, ενώ ο Ποσειδώνας ανύψωσε το νησί πάνω από τα κύματα –γι’ αυτό μετονομάστηκε σε Δήλο– και εκεί γέννησε η Λητώ πιασμένη από έναν φοίνικα. Τέσσερις μέρες μετά τη γέννησή του, ο Απόλλωνας σκότωσε τον Πύθωνα με τα βέλη που του είχε χαρίσει ο Ήφαιστος αμέσως μετά τη γέννησή του, παίρνοντας εκδίκηση για τα σχέδια του δράκου εναντίον της μητέρας του Λητώς. Ύστερα έκλεισε τα κόκαλα του νεκρού Πύθωνα σε λέβητα, που τα φύλαξε μέσα στον ναό του στους Δελφούς, και καθιέρωσε προς τιμή του νεκρικούς αγώνες, τα Πύθια. Προκειμένου να καθαρθεί από τον φόνο ο θεός βρέθηκε στην Κρήτη αναζητώντας τον ιερέα Καρμάνορα (Παυσ. 2.7.7, 10.7.2). Παράλληλα, εκδικήθηκε και τη νύμφη Τέλφουσα, ηθική αυτουργό για τον φόνο του Πύθωνα παραχώνοντας τα νερά της πηγής της. Αυτή είχε ιερό στο όρος Τελφούσιο, κοντά στην Κωπαΐδα, όπου ο θεός σκόπευε να ιδρύσει το δικό του ιερό εκτοπίζοντας τη νύμφη. Εκείνη όμως με πονηριά τον κατηύθυνε προς την Κρίσα, στον Παρνασσό, όπου ο θεός σκότωσε τον Πύθωνα.
Η μυθική ιστορία του Πύθωνα, του τέρατος που προστάτευε το μαντείο των Δελφών
Σύμφωνα με χρησμό, μόνο ένας θα μπορούσε να σκοτώσει αυτό το τέρας
Η ελληνική μυθολογία καλύπτει το σύνολο των μύθων που σχετίζονται με την ελληνική παράδοση έτσι όπως τους αφηγήθηκαν οι αρχαίοι Έλληνες. Αγαπημένο τους θέμα οι ζωές των θεών και των ηρώων αλλά και οι τελετουργικές πρακτικές της λατρείας τους. Ένας αγαπημένος μύθος είναι και αυτός του Πύθωνα, που προστάτευε το μαντείο των Δελφών.
Ο Πύθων με τα δέκα χέρια και τα τέσσερα μάτια, ήταν μυθικό τέρας με σώμα φιδιού, φρουρός του μαντείου των Δελφών και της ιερής πηγής, προστάτης της μητέρας του της Γαίας και με χάρισμα να μπορεί να χρησμοδοτεί. Σύμφωνα με τον Ομηρικό Ύμνο στον Απόλλωνα, και ενίοτε στην τέχνη, ο Πύθων ταυτίζεται με την Έχιδνα ενώ πολλοί υποστήριζαν ότι γεννήθηκε από τη λάσπη που άφησε πίσω του ο κατακλυσμός και ότι μπορεί να ήταν αρσενικός ή θηλυκός. Το τέρας αυτό σκότωνε ζώα και ανθρώπους, θόλωνε τα ιερά νερά, τρόμαζε τις Νύμφες και έσκαβε την εύφορη κοιλάδα της Κρίσας. Όταν μάλιστα ήταν πολύ μανιασμένος, στραγγάλιζε και κατάπινε τους ανήμπορους κατοίκους.Όπως έλεγε ένας χρησμός, ο ο θάνατος του Πύθωνα θα ερχόταν από ένα γιο της Λητώς. Αργότερα και αφού η Λητώ έμεινε έγκυος από τον Δία, ο Πύθωνας προσπάθησε να την σκοτώσει έπειτα από διαταγή της θεάς Ήρας που ζήλεψε για την απιστία του άντρα της. Ο Δίας, θέλοντας να προστατέψει την Λητώ διατάζει τόσο από τον Πύθωνα όσο και από την οργή της Ήρας, διέταξε το άνεμο άνεμος Βορέας να πάρει μακριά τη Λητώ και την πάει στον αδερφό του τον Ποσειδώνα, ο οποίος έκρυψε την έγκυο γυναίκα στο νησί Ορτυγία και στη συνέχεια το κάλυψε με κύματα.Μετά από εννέα μήνες και αβάσταχτους πόνους από την κατάρα της θεάς Ήρας, η Λητώ ξαπλωμένη στη ρίζα μιας φοινικιάς, του μοναδικού δέντρου που υπήρχε πάνω στο νησί γέννησε τον Απόλλωνα. Η Λητώ δεν πρόλαβε να βυζάξει καθόλου το νεογέννητο θεό αφού με το που γεννήθηκε, η Θέμιδα έσταξε στο στόμα του μερικές σταγόνες νέκταρ και λίγη αμβροσία και έτσι έγινε το θαύμα: το βρέφος άρχισε να μεγαλώνει απότομα, τα σπάργανα σκίστηκαν και έπεσαν από το σώμα του. Τέσσερις μέρες μετά τη γέννησή του, ο Απόλλωνας θα σκοτώσει τον Πύθωνα με τα βέλη που του χάρισε ο Ήφαιστος αμέσως μετά τη γέννησή του, παίρνοντας έτσι εκδίκηση για τα σχέδια του δράκου εναντίον της μητέρας του. Ύστερα έκλεισε τα κόκαλα του νεκρού Πύθωνα σε λέβητα, που τον φύλαξε μέσα στον ναό του στους Δελφούς, και καθιέρωσε προς τιμή του νεκρικούς αγώνες, τα γνωστά «Πύθια» . Προκειμένου να καθαρθεί από τον φόνο του Πύθωνα ο Απόλλωνας βρέθηκε στην Κρήτη αναζητώντας τον ιερέα Καρμάνορα. Σύμφωνα με άλλες εκδοχές, ο Απόλλωνας εξαγνίστηκε στα νερά των Τεμπών και κάθε οκτώ χρόνια μια γιορτή στους Δελφούς θύμιζε τον φόνο του Πύθωνα και την κάθαρση του θεού.
~~~{*}~~~
Ελληνική Μυθολογία: Πώς χωρίζεται και ποίοι οι λόγοι που πρέπει να μελετάται;
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το κεφάλαιο ‘Πρός τους Ομογενείς Νέους’, της ‘Ωγυγίας‘ του Αθανασίου Σταγειρίτη, Τόμος Α, Σελ. 9-22, το οποίο δίνει απάντηση στο ερώτημά μας.
“Η Μυθολογία, ομογενείς και φιλόμουσοι Νέοι, Μυθολογία απλώς εννοουμένη, κατά το όνομα, φαίνεται ευλόγως, ως περιττόν τι και ανωφελές, και ουδεμίας προσοχής και περιεργείας άξιον, ειμή, πεδιάς ένεκα μόνον και διατριβής. Ως Αρχαιολογία δε θεωρουμένη, και ως ιστορία της αρχής των αρχαιοτάτων εθνών, της καταστάσεως των εθίμων, της πολιτικής, τακτικής, των τεχνών, επιστημών, της φιλολογίας και φιλοσοφίας, φαίνεται τω όντι μάθημα πρώτιστον, και πολλής περιεργείας και ζητήσεως άξιον, ώστε ουδείς επιστήμων, ή φιλόσοφος, ή φιλόλογος, ή πολιτικός, ή στρατηγικός, ή τεχνίτης εξαιρεί εαυτόν της γνώσεως τούτου, ουχί μόνον δια την υπόληψιν της αρχαιότητος, και απλήν περιέργειαν, αλλ’ εξ ανάγκης, δια την απ’ αυτού ωφέλειαν. Και αν τις έλεγεν, ότι δεν έχει χρείαν της γνώσεως ταύτης, έπιπτεν εις την αυτήν κατάκρισιν, ως ότε έλεγεν, ότι δεν έχει χρείαν ιστορίας.
(…) Οι Αρχαιολόγοι διαιρούσι την αρχαίαν ιστορίαν του κόσμου εις τρεις Αιώνας, κατά την εθνικήν ιστορίαν. Και τον μεν πρώτον ονομάζουσιν Άδηλον, τον δε δεύτερον Μυθολογικόν, και τον τρίτον Ιστορικόν. Και τον μεν Άδηλον ορίζουσιν απ’ αρχής του κόσμου, μέχρι του κατακλυσμού του Ωγύγου, τον οποίον λέγουσι και Αιώνα των Θεών, επειδή τότε εβασίλευαν οι Θεοί, ο Ουρανός, ο Κρόνος, ο Ζεύς, και οι λοιποί. Έτι δε εις τούτον τον αιώνα ήτον και εκείνη η αρχαϊκή συνήθεια της αποθεώσεως των ανθρώπων, δια τας αρετάς αυτών, ως ρηθήσεται εις διαφόρους περιστάσεις. Δια τούτο οι Ποιηταί αναφέρουσι τινα πράγματα διώνυμα, λέγοντες, οι μεν Θεοί ωνόμαζον αυτό ούτως, οι δ’ άνθρωποι ούτως.
(…) Άδηλος δε ωνομάσθη, επειδή είναι τω όντι άδηλος, μή έχων λαβήν χρονικήν, ούτε της αρχής, ούτε της διαρκείας, ούτε του τέλους αυτού. Όθεν αγνοείται εις ποίον μέρος του χρόνου κρέμαται. Επειδή είναι αδύνατον να γένη συμπερασμός, κατά γενεάς, διότι τα αρχαιότατα έθνη αναφέρουσι διαφόρους τους προγόνους αυτών, κατά τε τα πρόσωπα και τον αριθμόν, και ποίον είναι το αρχαιότερον αγνοείται. Έτι δε και η χρονολογία αυτών είναι ακατάληπτος. Επειδή αριθμούσι πολλών χιλιάδων χρόνων την ζωήν του ανθρώπου, ως ρηθήσεται εις τους οικείους τόπους. Και ούτως αι δοκιμαί και αι εξετάσεις μέχρι τούδε, δεν εύρον την πιθανολογίαν. Έτι δε και αι γεννήσεις των προσώπων εκείνον είναι αμφίβολοι, και οι τόποι, και τα ονόματα, και πάντα σχεδόν τα σωζόμενα του Αιώνος εκείνου. Όθεν ωνόμασαν αυτόν ευλόγως άδηλον.
Τον δε Μυθολογικόν ορίζουσιν από του κατακλυσμού του Ωγύγου μέχρι της αρχής των Ολυμπιάδων, τον οποίον ονομάζουσιν και Ηρωϊκόν, επειδή τότε εις αυτόν τον Αιώνα εχρημάτισαν οι Ήρωες, οι απόγονοι και διάδοχοι των Θεών νομιζόμενοι. Μυθολογικός δε ωνομάσθη, επειδή νενευρωμένος ων οπωσούν δια της ιστορίας, έχει τας Ηρωϊκάς πράξεις μεμιγμένας με μύθους, κατά την αρχαίαν συνήθειαν. Τούτου όμως η διάρκεια ορίζεται οπωσούν πιθανώς δια της χρονολογίας. Τον δε Ιστορικόν ορίζουσι τινές από της αρχής των Ολυμπιάδων μέχρι της γεννήσεως του Ιησού Χριστού, όθεν άρχεται η νέα ιστορία. ωνομάσθη δε Ιστορικός, επειδή έκτοτε άρχεται η χρονολογία των Ελλήνων κανονικώς.
(…) Τούτων ουν ούτως εχόντων, η ιστορία αναφέρει περιστατικώς τα συμβεβηκότα μόνον του Ιστορικού Αιώνος, τα δε λοιπά των δύο προτέρων Αιώνων, πρέπει να τα ζητήσωμεν εις την Μυθολογίαν, τουτέστιν εις την Αρχαιολογίαν.
(…) ο αγνοών την ιστορίαν, μυθολογίαν, και τα έθιμα, των αιώνων εκείνων, να μη νομίση ότι είναι δυνατόν να εννοήσει Ποιητήν, ή Συγγραφέα.
(…) Ωνόμασα δε την πραγματείαν ταύτην Ωγυγίαν, επειδή πραγματεύεται περί της αρχαιότητος, τα δε αρχαιότατα πράγματα ωνόμαζον ωγύγια οι Έλληνες, δια την αρχαιότητα του Ωγύγου.
(…) Επειδή όμως είναι αδύνατον να μάθη εντελώς ο άνθρωπος όλας τας μαθήσεις, δια το βραχύ της ζωής, ως έλεγε και ο Θεόφραστος, μανθάνει τας αναγκαιοτέρας. Και ο γινώσκων περισσοτέρας, εκείνος είναι φιλοσοφώτερος, επειδή εννοεί, και κρίνει καλήτερον τα πράγματα, δια της πολυμαθείας. Όθεν δεν πρέπει να ελπίζωμεν, ότι δυνάμεθα να εννοήσωμεν συγγραφέα άνευ πολυμαθείας (…)
Έρευνα-Αποδελτίωση: Φιλάρετος Ομηρίδης Στό ://novoscriptorium.com/
ΕΠΙΣΗΣ
