Tο πρωτοελλαδικό κτήριο με διαδρόμους
Πληροφορίες και μαρτυρίες των δεδομένων
Το κτήριο με διαδρόμους αποτελεί τον σημαντικότερο τύπο αρχιτεκτονικής της Πρωτοελλαδικής (ΠΕ) ΙΙ περιόδου. Η εμφάνισή του εντάσσεται ουσιαστικά στη διαδικασία της «συγκεντροποίησης» η οποία εξελίχθηκε σε περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας γύρω στο 2300 π.Χ. Στο πλαίσιο της διαδικασίας αυτής, η εγκατάλειψη μικρότερων οικισμών της ΠΕ Ι περιόδου οδήγησε στην εγκαθίδρυση μεγαλύτερων οικισμών κατά την ΠΕ ΙΙ σε βάρος άλλων λιγότερο σημαντικών κτηρίων και οικισμών. Η απόκτηση εξουσίας και η συγκέντρωση των πληθυσμών σε συγκεκριμένες περιοχές οδήγησε στην ανάδειξη νέων μεγαλύτερων οικισμών. Η ύπαρξη επιφανών κτηρίων σε τέτοιες περιοχές οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κάποια μορφή «εξουσίας» ίσως να υπήρχε σε εκείνους τους οικισμούς, η οποία χαρακτήρισε τα κτήρια ως «ανάκτορα», «μέγαρα», «αγροτικές οικίες» ή «οίκους ανδρών». Το κείμενο παρουσιάζει μία σύντομη περιγραφή των πιο γνωστών κτηρίων με διαδρόμους στις ΠΕ θέσεις Λέρνα, Ακοβίτικα, Θήβα, Αίγινα, Ζυγουριές και Τίρυνθα και παρέχει κάποιες πληροφορίες για τη μορφολογία και τη λειτουργία τους.
