Οι Επιγραφές περί το 700 π.Χ. από την Μεθώνη Πιερίας στη Μακεδονία
Η ανάρρηση στον θρόνο της Μακεδονίας του Αλεξάνδρου το 336 π.Χ. και ο θάνατός του το 323 π.Χ. αποτελούν ορόσημο στην ιστορία της Ευρώπης και της Εγγύς Ανατολής, ενώ τα επιτεύγματα του μακεδόνα βασιλιά αναγνωρίζονται ως μοναδικά και ασύγκριτα. Τα επιτεύγματα αυτά φέρουν αρκετά από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του μακεδονικού βασιλείου, το οποίο μέχρι και τη βασιλεία του Φιλίππου αγωνιζόταν διαρκώς να επιβληθεί και να εδραιώσει την κυριαρχία του στο βόρειο τμήμα της Ελλάδας.
Η επίτευξη του στόχου αυτού από τον Φίλιππο και στη συνέχεια από τον Αλέξανδρο, αμέσως μετά την ανακήρυξή του ως βασιλιά, δεν ήταν τυχαία, αλλά συνέχιζε τη στρατηγική των
προγενέστερων βασιλέων της Μακεδονίας. Για την προϊστορία αυτή του Αλεξάνδρου και του Φιλίππου καθοριστικής σημασίας είναι η ιστορία της Μεθώνης στην Πιερία και οι επιγραφές που ήρθαν στο φως,i γιατί συμβάλλουν στην τροποποίηση αρκετών παραδεδομένων και παγιωμένων αντιλήψεων, από τις οποίες καθοριστικότερης σημασίας είναι: η ελληνική γλώσσα και οι Έλληνες στη Μακεδονία· ο δεύτερος ελληνικός αποικισμός· το εμπόριο της κεραμικής και ειδικότερα των πρώιμων εμπορικών αμφορέων· η εμφάνιση του αλφαβήτου στην Ελλάδα και τα εμπορικά, συμποτικά και άλλα περιβάλλοντα ανάπτυξης της γραφής· και οι απαρχές της λογοτεχνίας.
Η εικόνα που προσφέρουν για τη Μεθώνη οι αρχαίες λογοτεχνικές και επιγραφικές μαρτυρίες είναι αποσπασματική. Το πρωιμότερο γνωστό γεγονός για την ιστορία της πόλης, το οποίο έχει αμφισβητηθεί από τους ιστορικούς αλλά φαίνεται να επιβεβαιώνεται ως ένα βαθμό από τις ανασκαφές, αποτελεί η μαρτυρία του Πλουτάρχου (Αίτια ελληνικά 293a-b) ότι περίπου το 733 π.Χ. Ερετριείς άποικοι ίδρυσαν τη Μεθώνη στη θέση που ήδη κατοικούσαν Θράκες και μάλλον και Μακεδόνες. ii Από την ίδρυσή της και μετά, η πόλη- λιμάνι ακμάζει, αλλά δεν ενσωματώνεται στο βασίλειο της Μακεδονίας, με την εξαίρεση ενός μικρού χρονικού διαστήματος επί της βασιλείας του Αμύντα Γ΄ (393–370/69 π.Χ.).
Αντίθετα, ως μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας η Μεθώνη συνιστούσε διαρκή κίνδυνο παρέμβασης στα εσωτερικά της Μακεδονίας, λόγω της άμεσης γειτνίασής της με τις πρωτεύουσες των Αιγών και της Πέλλας, με το λιμάνι της Πύδνας και με την ιερή πόλη του Δίου. Μάλιστα, το 359 π.Χ., όταν σε μια μάχη με τους Ιλλυριούς σκοτώθηκε ο Περδίκκας Γ΄ και ανήλθε στον θρόνο ο αδελφός του Φίλιππος Β΄, η πιο άμεση απειλή που δέχτηκε ήταν η υποστήριξη των Αθηναίων στον διεκδικητή του θρόνου Αργαίο, τον οποίο έστειλαν στη Μεθώνη με τη συνοδεία του Αθηναίου στρατηγού Μαντία και στρατό τριών χιλιάδων οπλιτών.
Ο Μαντίας αποφάσισε να παραμείνει στη Μεθώνη και να στείλει τον Αργαίο με τη συνοδεία μισθοφόρων στις Αιγές, για να πείσει τους Μακεδόνες να τον αποδεχθούν ως βασιλιά αντί του Φιλίππου, ο οποίος βρισκόταν στην Πέλλα. Επειδή όμως οι Μακεδόνες δεν ανταποκρίθηκαν, ο Αργαίος αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Μεθώνη, αλλά, πριν επιστρέψει, τον πρόλαβε ο Φίλιππος και τον νίκησε, σκοτώνοντας αρκετούς μισθοφόρους και αφήνοντας άλλους ελεύθερους κατόπιν συμφωνίας για παράδοση ομήρων.
Η πρώτη αυτή στρατιωτική νίκη του νέου βασιλιά αναπτέρωσε το ηθικό του στρατού των Μακεδόνων, το οποίο μέχρι τότε ήταν καταρρακωμένο από τις συνεχείς ήττες στις μάχες με τους Ιλλυριούς. Το επεισόδιο αυτό υπογραμμίζει το γεγονός ότι η θέση της Μεθώνης ήταν στρατηγικής σημασίας για την ασφάλεια του βασιλείου, και έτσι μόλις πέντε χρόνια μετά την ανάρρησή του στον θρόνο και μόλις τρία μετά την κατάληψη της Πύδνας, ο Φίλιππος αποφάσισε το 354 π.Χ. να εξαφανίσει από τον Θερμαϊκό Κόλπο την παρουσία του αθηναϊκού στόλου, εξασφαλίζοντας έτσι τη χωρίς εμπόδια διέξοδο της Μακεδονίας προς τη θάλασσα.
Πολιόρκησε και κατέστρεψε ολοσχερώς τη Μεθώνη, χάνοντας σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές και το δεξί του μάτι, και, αφού μοίρασε τη γη στους Μακεδόνες, ανάγκασε τους κατοίκους να μετακινηθούν, επιτρέποντάς τους να πάρουν μαζί τους ένα ρούχο.
Οι αρχαίες αυτές μαρτυρίες για τη Μεθώνη φωτίζουν κάποιες στιγμές της ιστορικής της πορείας από την ίδρυσή της στα τέλη του 8ου αιώνα μέχρι και την εξαφάνισή της από τον Φίλιππο το 354 π.Χ. Ωστόσο, η σημασία της πόλης-λιμανιού δεν έχει εκτιμηθεί σε όλες της τις διαστάσεις.
Οι άλλοτε ιδρυτές της, οι «διωγμένοι με τις σφεντόνες από την Κέρκυρα και την πατρίδα τους» Ερετριείς σύμφωνα με τον Πλούταρχο, επέλεξαν να εγκατασταθούν σε έναν τόπο, τον οποίο προφανώς ήδη γνώριζαν και στον οποίο έδωσαν το όνομα όχι ενός δικού τους αρχηγού-οικιστή, όπως συνηθιζόταν, αλλά ενός ντόπιου Πίερου, του Μέθωνα (Πιερία είναι η πλούσια, εύφορη γη).iii
Επιπλέον, Ερέτρια, όπως δηλώνει η λέξη, είναι η «κωπηλάτρια πόλη» και Ερετριείς οι «κωπηλάτες», δηλαδή αυτοί που, εφόσον γνωρίζουν να κωπηλατούν, γνωρίζουν επίσης την κατασκευή πλοίων και κουπιών και, συνεπώς και τις πρώτες ύλες για την κατασκευή, αλλά και τους θαλάσσιους δρόμους και το εμπόριο.
Οι Ερετριείς δηλαδή ήταν ένα είδος εμπόρων και εφοπλιστών της εποχής με εξειδίκευση στη ναυπηγική και τη ναυσιπλοΐα. Ως ειδικοί, αυτοί οι άποικοι Ερετριείς προφανώς και γνώριζαν τους φυσικούς πόρους της ευρύτερης περιοχής, κυρίως την απαραίτητη και κατάλληλη ξυλεία για την κατεξοχήν δραστηριότητά τους.
Σύμφωνα με τον μαθητή του Αριστοτέλη Θεόφραστο, για την επίπονη διαδικασία της κατασκευής κουπιών το μακεδονικό έλατο και το πεύκο του Ολύμπου (και των Πιερίων) ήταν το καλύτερο ξύλο, iv σε αντίθεση με τα σχεδόν άχρηστα, από άποψη εκμετάλλευσης, έλατα και πεύκα της Εύβοιας και του Παρνασσού, γιατί τα τελευταία ήταν τραχιά, είχαν όζους και σάπιζαν γρήγορα μέσα στη θάλασσα.
Όπως αποδεικνύει η κατοπινή πορεία της Μεθώνης, οι Ερετριείς που έφτασαν στη Μεθώνη περίπου το 733 π.Χ. κατάφεραν να μεταλαμπαδεύσουν τις εξειδικευμένες γνώσεις τους στους κατοίκους της νέας πόλης και οι Μεθωναίοι ακολούθησαν πιστά τα χνάρια των μακρινών τους προγόνων.
Ό,τι σήμαινε το όνομα Ερέτρια και Ερετριέας, οι Μεθωναίοι και αργότερα οι βασιλείς της Μακεδονίας το εμπορεύτηκαν με εξαιρετική επιτυχία, αφού το λιμάνι της Μεθώνης πρέπει να τροφοδοτούσε την υπόλοιπη Ελλάδα με την απαραίτητη ναυπηγήσιμη ξυλεία, κατάλληλη για την κατασκευή πλοίων και κυρίως κουπιών, τα οποία θα κατασκεύαζαν από τα πλούσια δάση των Πιερίων και του Ολύμπου στη Μεθώνη και ίσως και αλλού. v
Τις αποσπασματικές αυτές μαρτυρίες των αρχαίων πηγών για τη Μεθώνη συμπληρώνει σε σημαντικό βαθμό η περιορισμένης έκτασης αρχαιολογική έρευνα η οποία έχει συντελεστεί από το 2003 και η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα από τον Ματθαίο Μπέσιο και τους συνεργάτες του (Μεθώνη Ι, 42-111). Στην αρχαιότητα, στο νοτιότερο σημείο του Δέλτα του Αλιάκμονα (φωτ.1), ο Θερμαϊκός Κόλπος έβρεχε τη βόρεια και την ανατολική πλευρά του οικισμού, ο οποίος σήμερα από τις προσχώσεις έχει απομακρυνθεί περίπου 500μ. από τη θάλασσα.
Μάλιστα, στα βόρεια διαμορφωνόταν αρκετά βαθύς όρμος, ο οποίος προστατευμένος, όπως ήταν, τόσο από τους βόρειους όσο και από τους νότιους ανέμους, προσέφερε εξαιρετικά ασφαλείς συνθήκες ελλιμενισμού για τα δεδομένα του Θερμαϊκού Κόλπου, όπου ως γνωστόν τα μεγαλύτερα προβλήματα προκαλούν οι νότιοι άνεμοι.
Η θέση, συνεπώς, της Μεθώνης ήταν στρατηγική και ο κομβικός της ρόλος ενισχυόταν, γιατί βρισκόταν πάνω στον οδικό, παραλιακό άξονα που ένωνε τη νότια Ελλάδα με τη βόρεια και, περαιτέρω, με τη βαλκανική ενδοχώρα.
Η μέχρι τώρα αρχαιολογική έρευνα έφερε στο φως αποδείξεις κατοίκησης στη θέση από τη νεότερη Νεολιθική περίοδο, ενώ ήδη από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού η Μεθώνη ήταν σε επαφή με το νότιο Αιγαίο.
Κατά τη διάρκεια της Πρώιμης Εποχής του Σιδήρου ο οικισμός φαίνεται να ακμάζει και να επεκτείνεται σημαντικά, ενώ έχει αρχίσει να αποκαλύπτεται η αγορά της αρχαϊκής εποχής, η αρχαιότερη σωζόμενη σε τέτοια έκταση και ποιότητα διατήρησης στον ελληνικό κόσμο (φωτ.2-4).
Η μαρτυρία του Πλουτάρχου για την ίδρυση της Μεθώνης από Ερετριείς το 733 π.Χ. φαίνεται να επιβεβαιώνεται από τη μέχρι τώρα ανασκαφική έρευνα στους δύο λόφους, τον ανατολικό και τον δυτικό (φωτ.5), και κυρίως από τα ευρήματα που προέρχονται από ένα τετράπλευρο, βαθύ όρυγμα (διαστάσεων στο δάπεδό του 3,60x4,20μ., και βάθους μεγαλύτερου των 11,50μ.), το οποίο αποκαλείται συμβατικά ‘Υπόγειο’ (φωτ.6). Η διάνοιξη του ορύγματος αυτού, μία εργασία που ακολουθούσε προφανώς κάποιο μάλλον φιλόδοξο σχέδιο, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, λόγω της αστάθειας των γεωλογικών στρωμάτων.
Με βάση στρωματογραφικές ενδείξεις το ‘Υπόγειο’ επιχώθηκε εσπευσμένα με κάθε είδους υλικά, αλλά και με μεγάλες ποσότητες κεραμικής, η οποία χρονολογείται από το 730 μέχρι το 690 π.Χ. Το μικρό σύνολο των 191 ενεπίγραφων αγγείων δεν αντιπροσωπεύει ούτε την ποικιλία oύτε τον τεράστιο όγκο του υλικού που έχει προσφέρει η ανασκαφή του ‘Υπογείου’. Το πλούσιο αυτό υλικό περιλαμβάνει κεραμική κυρίως από τον Θερμαϊκό Κόλπο, αλλά και επείσακτη που προέρχεται από διάφορες περιοχές εντός και εκτός Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένης μεγάλης ποσότητας εμπορικών αμφορέων ποικίλης προέλευσης, όπως: κορινθιακά, αττικά, ευβοϊκά, κυκλαδικά, ιωνικά, αιολικά, αλλά και φοινικικά αγγεία (φωτ.7-11).
Από τα είκοσι πέντε αλφαβητικά, δεκαέξι αγγεία φέρουν εγχάρακτα ένα ή δύο γράμματα, όπως για παράδειγμα: Ν πριν από την όπτηση και Χ και Ζ ή Η μετά την όπτηση (φωτ.15),ix ΝΕ ες ευθύ και επί τα λαιά, FA, Χ, συμπίλημα Α και Δ (φωτ.16).x Δεν είναι βέβαιο αν τα γράμματα στα δεκαέξι αυτά αγγεία αποτελούν προσπάθεια χάραξης κάποιου είδους αλφαβητικού, εμπορικού συμβόλου ή αν πρόκειται για την αρχή ονομάτων, συντομογραφημένων σε πτώση γενική.
Από τις εννέα επιγραφές σε αγγεία, οι έξι καλύτερα σωζόμενες είναι με αύξουσα χρονολογική σειρά:
1) Σε αμφορέα άγνωστης προέλευσης: Θεο(),xi μάλλον συντομογραφημένο όνομα, όπου τα Θ και Ο χαράχθηκαν με διαβήτη (φωτ.17).
2) Σε αμφορέα από τη Λέσβο: είμαι του Αντεκύδη (φωτ.18).xii
3) Σε σκύφο από τον Θερμαϊκό Κόλπο: είμαι του Ξενι() (φωτ.19).xiii
4) Σε σκύφο από τον Θερμαϊκό Κόλπο: είμαι του Επιγε[-] (φωτ.20).xiv
5) Σε ευβοϊκό σκύφο: είμαι του Ακεσάνδρου... (φωτ.21-23).xv
6) Σε συμποτικό αγγείο από τη Λέσβο: είμαι του Φιλίωνα (φωτ.24).xvi
Οι επιγραφές αυτές αποτελούνται από σταθερά επαναλαμβανόμενες φράσεις σε απλή ή σύνθετη μορφή για τη δήλωση του κατόχου του αντικειμένου: το όνομα προσώπου σε πτώση γενική (κτητική) με το συνδετικό ρήμα εἰμί εννοούμενο ή όχι («είμαι του τάδε ή ανήκω στον δείνα»).
Το μικρό αυτό σύνολο ενεπίγραφης κεραμικής από το ‘Υπόγειο’ της Μεθώνης με χαράγματα, εμπορικά σύμβολα, σημεία κεραμέως και επιγραφές είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό και μοναδικό για δύο λόγους.
Πρώτον, από το τελευταίο τέταρτο του 8ου και τα πρώτα χρόνια του 7ου αιώνα π.Χ. σώζονται ελάχιστες επιγραφές, ενώ από τα 191 αλφαβητικά και μη αλφαβητικά αντικείμενα του ‘Υπογείου’ της Μεθώνης, τα 141 χρονολογούνται στο διάστημα περίπου μιας γενιάς, μεταξύ 730 και 690 π.Χ.
Δεύτερον, η θέση εύρεσης των ενεπίγραφων αυτών αντικειμένων στη Μεθώνη Πιερίας υπερβαίνει κάθε προσδοκία, κυρίως επειδή απουσιάζουν ενεπίγραφα ευρήματα, εγχάρακτα ή γραπτά, από τη Μακεδονία τα οποία χρονολογούνται στα τέλη του 8ου και στα πρώτα χρόνια του 7ου αιώνα π.Χ., εκτός από ελάχιστα, αλλά μη συγκρίσιμα παραδείγματα από την Κρανιά Πλαταμώνα της Πιερίας, το Καραμπουρνάκι στη Θεσσαλονίκη και την Τορώνη στη Χαλκιδική.
Το μικρό σύνολο από τη Μεθώνη συγκρίνεται ως προς τη χρονολόγησή του και το συμφραστικό του πλαίσιο με ανάλογες ομάδες ενεπίγραφων αντικειμένων κεραμικής από την Εύβοια, από τον Ωρωπό και τη Θήβα, από την Αττική, από τις Πιθηκούσσες και την Κύμη της Ιταλίας, αλλά, κυρίως, με την ενεπίγραφη ομάδα αγγείων από τον Κομμό της Κρήτης, με την οποία οι αντιστοιχίες του συνόλου της Μεθώνης είναι εμφανέστατες και ως προς την ποικιλία της προέλευσης των αγγείων και ως προς τις ποικίλες επιλογές της γραφής.
Τα αρχαιολογικά δεδομένα της ανασκαφής του Μάνθου Μπέσιου (Μεθώνη Ι, 42-111) και η μελέτη της κεραμικής από τον Αντώνη Κοτσώνα (Μεθώνη Ι, 115-303) αποδεικνύουν ότι η αποικία της Μεθώνης συγκροτήθηκε πιθανότατα από κύματα αποίκων που έφθασαν διαδοχικά σε κάποιο βάθος χρόνου και εγκαταστάθηκαν με τη σύμφωνη γνώμη του τοπικού πληθυσμού σε μία θέση, η οποία τους ήταν ήδη γνωστή. Το πλήθος της επείσακτης κεραμικής του ‘Υπογείου’ και ειδικά των εμπορικών αμφορέων αναδεικνύει το εμπόριο ως κυρίαρχο κίνητρο για τον αποικισμό, τουλάχιστο γι’ αυτόν της Μεθώνης.
Η άφιξη των Ερετριέων συνδέεται με μία έντονη κλιμάκωση στην εμπορική σημασία της θέσης, αλλά και την ένταξή της σε δίκτυα εμπορίου και επικοινωνίας των Ελλήνων. Οι ιστορικές αυτές διεργασίες δημιούργησαν ένα κοσμοπολίτικο περιβάλλον στη Μεθώνη, ενώ τόσο η κεραμική όσο κυρίως τα αλφαβητικά χαράγματα ενισχύουν την πιθανότητα ότι οι Ερετριείς που εγκαταστάθηκαν στη θέση συνυπήρχαν όχι μόνο με τον τοπικό πληθυσμό, Μακεδόνων και/ή Θρακών, αλλά και με Έλληνες από άλλες θέσεις της Εύβοιας, καθώς και από άλλες περιοχές, κατά πάσα πιθανότητα Ίωνες από το ανατολικό Αιγαίο.
Ο τοπικός πληθυσμός φαίνεται πως διατηρούσε έναν αξιόλογο ρόλο τόσο στις μεταλλουργικές εργασίες όσο και στο εμπόριο και γενικότερα στην οικονομία της Μεθώνης, ρόλος που όχι μόνο δεν επισκιάστηκε αλλά μάλλον επεκτάθηκε και σε άλλες δραστηριότητες με την άφιξη των «αποίκων».
Η Μεθώνη, εκτός των σχέσεών της με τη μητρόπολη, την Ερέτρια, επικοινωνούσε με όλα τα τότε γνωστά μεγάλα κέντρα παραγωγής και μετείχε σε ένα ή περισσότερα δίκτυα εμπορικών και άλλων ανταλλαγών, γιατί και η ίδια ήταν ένα σημαντικό, κοσμοπολίτικο κέντρο παραγωγής και λιμάνι στον Θερμαϊκό.
Η ενεπίγραφη κεραμική απαρτίζεται κυρίως από εμπορικούς αμφορείς και αγγεία πόσης. Τα αγγεία μετάγγισης και αποθήκευσης αντιπροσωπεύονται ελάχιστα, ενώ ελλείπουν παντελώς τα μαγειρικά σκεύη. Τα χαράγματα και οι επιγραφές έχουν στην πλειονότητά τους αποδοθεί σε περίοπτες θέσεις πάνω στο αγγείο και γενικά δεν σχετίζονται με τη διακόσμησή του. Καθώς οι επιγραφές και τα χαράγματα είναι χαραγμένα πάνω σε αγγεία, τα οποία ήταν αντικείμενο εμπορικών ανταλλαγών αλλά χρησιμοποιούνταν και στα συμπόσια, τα ενεπίγραφα αυτά αντικείμενα έχουν και έναν δημόσιο χαρακτήρα εντός των εμπορικών και συμποτικών συμφραζομένων τους. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλες οι πρώιμες ελληνικές αλφαβητικές επιγραφές ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Πιθανότατα, εκτός από το εμπόριο και τις ανάγκες του, το συμπόσιο υπήρξε καθοριστικός παράγοντας τόσο για την «εισαγωγή», αλλά κυρίως για τη διάδοση του αλφαβήτου και των τεχνικών του.
Στο συμποτικό αυτό ερμηνευτικό πλαίσιο και τα συμφραζόμενά του πρέπει να ενταχθούν και να ερμηνευτούν οι επιγραφές ιδιοκτητών από τη Μεθώνη. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον άμιλλας και ανταγωνισμού μεταξύ συμποσιαστών, η χάραξη των ονομάτων των ιδιοκτητών αποκτά νόημα και, εκτός όλων των άλλων, επιδεικνύει και διαφημίζει με αδιάψευστο τρόπο τη γραφή και ίσως τον αλφαβητισμό και την εγγραματοσύνη του ιδιοκτήτη. Το γεγονός όμως αυτό και ιδιαίτερα οι ομάδες των ενεπίγραφων αντικειμένων από τη Μεθώνη αναδεικνύουν μία ακόμα πιο σημαντική πτυχή: ακόμα και στην περίπτωση που τα αλφάβητα ήταν περισσότερα από ένα, αφού οι χαράκτες ή οι ιδιοκτήτες των αγγείων προέρχονταν από διαφορετικές περιοχές και χάραζαν, όπως είναι φυσικό, τα σχήματα των γραμμάτων του αλφαβήτου της περιοχής τους, οι συμπότες αυτοί από τις διαφορετικές περιοχές του ελληνικού κόσμου μάλλον δεν πρέπει να είχαν ιδιαίτερη δυσκολία στην αναγνώριση των διαφορετικών σχημάτων και στην ανάγνωση των μικρών κειμένων. xvii
~~~{(Σ.Σ) ΕΡΩΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΩΘΙ ΑΝΑΦΕΡΩΜΕΝΑ :ΕΑΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΑΝ ΤΟ «ΦΟΙΝΙΚΙΚΟ» ΑΛΦΑΒΗΤΟ ,ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ... ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ (ΜΑΘΗΣΗ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΜΕΣΩ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ..... ΕΕΕ....ΔΕΝ ΘΑ ΕΓΙΝΕ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ) ΚΑΙ ΠΡΟΣΘΕΣΑΝ ΤΑ ΦΩΝΗΕΝΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΑΝ ...ΔΙΟΤΙ Η ΙΔΕΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΙΝΙΚΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΥΤΟ ΚΑΘ' ΑΥΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΟ ....ΤΟ 850 π.Χ.(ΤΟΤΕ ΜΑΛΙΣΤΑ ...Ο ΟΜΗΡΟΣ ...Ή ΠΟΛΛΟΙ «ΟΜΗΡΟΙ» ΕΓΡΑΨΑΝ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...!!!) ΠΩΣ ΣΥΝΕΒΗ ΑΥΤΟ... ΔΕΔΟΜΕΝΗΣ ΤΗΣ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ ΛΟΓΩ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ ..,ΠΟΛΕΜΩΝ ,ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ...;....ΕΔΩ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΕΜΠΟΡΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ , ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΥΠΟΒΑΘΡΟ....ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΎ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΑΥΤΑ... .ΕΔΩ ΕΠΙΣΗΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΤΥΠΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟΠΙΚΑ ΑΛΦΑΒΗΤΑ ΑΝΑΛΟΓΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ...,ΠΟΤΕ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΣΕ 50-70 ή 100 ΧΡΟΝΙΑ; ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΕΚΕΙΝΗΣ;.... ΠΩΣ ΕΝΑ «ΞΕΝΟ» ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΤ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΓΛΩΣΣΙΚΌ ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΓΚΑΘΔΡΊΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΙΚΗ Β ΓΡΑΦΗ ΣΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ...ΣΕ ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ; .....ΕΠΙΣΗΣ ΕΠΙ 350 ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΓΡΑΦΑΝ ...ΟΥΤΕ ΣΗΜΕΙΩΝΑΝ ΕΣΤΩ... ΠΟΥΘΕΝΑ...!!!
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟΝ ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΩΣ ΤΙΘΕΤΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ
 |
| ΔΗΛΑΔΗ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΕΘΝΟΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΓΡΆΜΜΑΤΟ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΠΙ 350 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 1200 ΕΩΣ ΤΟ 850 π.Χ. ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ... ΓΡΑΦΗ ....ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ... ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟ ... ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙ ΕΝΑ ΞΕΝΟ ΣΎΣΤΗΜΑ ΓΡΑΦΗΣ ΣΕ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ... ΠΟΙΗΣΗ ...ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΑΥΤΟ ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΣΜΕΝΟΙ ΣΕ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΙ......ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ....!!! |
~~~{}~~~
Η γενική εικόνα των επιγραφών, οι οποίες ανήκουν στην κατηγορία των ιδιωτικών, χαραγμένων σε κεραμικά αντικείμενα οικιακής χρήσης όπως, άλλωστε, και η πλειονότητα των πρώιμων ελληνικών αλφαβητικών επιγραφών, εντυπωσιάζει.
Άλλες έχουν χαραχθεί με ιδιαίτερα επιμελημένο, σχεδόν ‘επαγγελματικό’ τρόπο, και άλλες αμελώς, με άτεχνο και ερασιτεχνικό τρόπο. Η φορά των γραμμάτων έχει κατεύθυνση επί τα λαιά, αλλά και ες ευθύ, γεγονός το οποίο συνεπάγεται ότι σε ορισμένες περιοχές του ελληνικού κόσμου και οι δύο κατευθύνσεις στη φορά χάραξης των γραμμάτων συνυπήρξαν από πολύ νωρίς, αν δεν ήταν σύγχρονες με την «υιοθέτηση και διάδοση» του αλφαβήτου.
Τα σχήματα των λίγων σωζόμενων γραμμάτων, επειδή απαντούν σε πολλές περιοχές, δεν επιτρέπουν την ασφαλή διάγνωση του αλφαβήτου των επιγραφών ως ‘ευβοϊκού/ερετριακού’, όπως θα ήταν αναμενόμενο σε μια αποικία της Ερέτριας όπως η Μεθώνη. Η μη ευβοϊκή προέλευση των είκοσι αγγείων, αφού επιγραφές εντοπίζονται μόνο σε τρεις ευβοϊκούς σκύφους, δεν διευκολύνει ως προς το αλφάβητο, αφού η χάραξη κειμένου σε ευβοϊκό αλφάβητο πάνω σε μη ευβοϊκής προέλευσης αγγεία δεν θα αποτελούσε εμπόδιο. Εντούτοις, ιδιαίτερα τα σχήματα των γραμμάτων στις επιγραφές του Φιλίωνα, του Αντεκύδη, του Ξενι(), και του Θεο(), αν δεν αποδεικνύουν, τουλάχιστον αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπήρχαν στη Μεθώνη περισσότερα του ενός αλφάβητα σε χρήση (φωτ.25).
Ακόμα, όμως, και στην περίπτωση του Ακεσάνδρου που με τρόπο αδιαμφισβήτητο και η προέλευση του αγγείου και το αλφάβητο της επιγραφής είναι μάλλον ευβοϊκά, η ταυτοποίηση του ίδιου του Ακεσάνδρου, αν δηλαδή ο ίδιος ο Ακέσανδρος καταγόταν από την Ερέτρια ή τη Χαλκίδα ή από αλλού, δεν είναι ασφαλής, ενώ παντελώς άγνωστη θα παραμένει η ταυτότητα του ανώνυμου ποιητή.
Οι λιγοστές όμως λέξεις στην επιγραφή του Ακεσάνδρου επιτρέπουν τη μάλλον ασφαλή ταύτιση της διαλέκτου με την Ιωνική, αλλά, όπως με τα σχήματα των γραμμάτων, κατά παρόμοιο τρόπο, οι μόλις πέντε λέξεις των άλλων επιγραφών δεν επιτρέπουν την ταύτιση της ομιλούμενης διαλέκτου στη Μεθώνη με την Ιωνική ή μόνο με την Ιωνική ―αν και η διάλεκτος αυτή έχει τις σοβαρότερες πιθανότητες ως ένα είδος ‘ομιλουμένης κοινής’ (lingua franca) της εποχής, ίσως επειδή η Ιωνική είχε επικρατήσει ως η διάλεκτος των ομηρικών επών, αλλά και λυρικών τραγουδιών.
Το ποτήρι του Ακεσάνδρου είναι το εντυπωσιακότερο όλων των αντικειμένων (φωτ. 21-23), γιατί φέρει χαραγμένο με ιδιαίτερη προσοχή και επιμέλεια κείμενο, από το οποίο σώζεται μόνον η αρχή και το τέλος και ενδιάμεσα μερικά ακόμα γράμματα. Το κείμενο αυτό, όπως και τα άλλα, αρχίζει με τη δήλωση ιδιοκτησίας: «είμαι (το ποτήρι) του Ακεσάνδρου» (hΑκεσάνδρο ἐμ[ὶ ποτέριον? vel sim.) και καταλήγει με την απειλητική φράση, της οποίας ο ιαμβικός ρυθμός είναι μάλλον βέβαιος: «θα χάσει τα μάτια (ή τα χρήματά) του» ([–ὀ μμ- vel χρεμ]άτον στερήσ[ετ]αι = – ⏑ – ⏑ – ⏑ – ). Το ιαμβικού ρυθμού τέλος του κειμένου φαίνεται να αποτελεί προάγγελο μία άλλης επιγραφής ιαμβικού επίσης ρυθμού από την Κύμη της Ιταλίας που χρονολογείται μεταξύ 675 και 650 π.Χ. (φωτ. 26):«Της Ταταίης είμαι η λήκυθος· όποιος με κλέψει (ή μου (την) κλέψει), θα τυφλωθεί. »xviii
Το τέλος του επιγράμματος της Ταταίης, μεταγενέστερου κατά μία περίπου γενιά, είναι νοηματικά παρόμοιο με το τέλος του επιγράμματος του Ακεσάνδρου και μάλλον συμπληρώνει το νόημά του που λείπει. Προφανώς και στο επίγραμμα του Ακεσάνδρου μετά τη δήλωση ιδιοκτησίας, το κείμενο πρέπει να αποκατασταθεί με κάποια απειλητική φράση, π.χ., «όποιος μου το στερήσει ή μου το κλέψει», για να ακολουθήσει η κατάληξη: «θα χάσει τα μάτια του ή τα χρήματά του». xix
ΠΑΡΕΝΘΕΤΙΚΑ
~~~{(Σ.Σ) Η ΜΕΘΩΝΗ -ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΜΗ ΙΤΑΛΙΚΗΣ , ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ,ΠΩΣ ΕΞΗΓΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΟΙ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ…; ΚΑΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΓΕΓΟΝΟΣ …!!! ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΦΟΙΝΙΚΗΣ ΕΔΩΣΑΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΑ «ΦΩΤΑ ΤΟΥΣ» ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ … ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ …!
ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ ΕΔΩ ΜΕ ΤΟ «ΦΟΙΝΙΚΙΚΟ »ΑΛΦΑΒΗΤΟ…. ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΞΑΛΛΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ,ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΔΙΑΔΟΣΗ ΣΕ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΥΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥΣ ,ΣΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ... ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΗ ΘΑ ΛΕΓΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ...,ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΓΙΑ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΕΤΟΙΟΥ ΜΕΓΕΘΟΥΣ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ ; ... ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΟΠΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΣΕ ΤΟΠΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ;... ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΕ ΣΥΓΚΡΙΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ,ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΑΛΙ ΑΛΛΙΩΣ ... ΚΑΙ ΠΟΣΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ; ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΠΕΡΙΠΟΥ ΑΙΩΝΑ ΠΟΥ «ΠΗΡΑΜΕ» ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ... ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΟΧΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΙΟΎΡΓΗΜΑ...ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΞΕΝΟ ΛΑΟ; .....ΤΕΤΟΙΑ ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΥ, ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΤΙΝΩΝ ...ΕΔΩ ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ.....
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΩΜΑΣΤΕ ΕΧΟΥΝ ΙΑΜΒΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ....Οι ιαμβικοί στίχοι γίνονται από δισύλλαβα μέτρα των οποίων τονίζονται οι δεύτερες συλλαβές, δηλαδή όλες ή τις περισσότερες ζυγές συλλαβές τονισμένες. Στον ιαμβικό στίχο προσέχουμε πάντα τη μεσαία και την τελευταία συλλαβή. Κάθε ιαμβικός στίχος μπορεί να μην έχει όλα τα μέτρα ολόκληρα. Από ολόκληρα μέτρα γίνονται όλοι οι ζυγοί. Οι μονοί έχουν πάντα το τελευταίο μέτρο μισό. Οι ζυγοί στίχοι είναι οξύτονοι και προπαροξύτονοι. Οι μονοί στίχοι είναι παροξύτονοι. Ο ιαμβικός στίχος παίρνει τ' όνομα του από το είδος του μέτρου, από τον αριθμό των συλλαβών και από τον τονισμό της τελευταίας λέξης του στίχου... Ή ΕΧΟΥΝ ΔΑΚΤΥΛΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ...Οι δακτυλικοί στίχοι γίνονται από τρισύλλαβα μέτρα των οποίων τονίζονται οι πρώτες συλλαβές. Ο δακτυλικός στίχος παίρνει τ' όνομα του από τον αριθμό των μέτρων και τον τονισμό της τελευταίας λέξης του στίχου.}~~~
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΩΜΑΣΤΕ ΕΧΟΥΝ ΙΑΜΒΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ....Οι ιαμβικοί στίχοι γίνονται από δισύλλαβα μέτρα των οποίων τονίζονται οι δεύτερες συλλαβές, δηλαδή όλες ή τις περισσότερες ζυγές συλλαβές τονισμένες. Στον ιαμβικό στίχο προσέχουμε πάντα τη μεσαία και την τελευταία συλλαβή. Κάθε ιαμβικός στίχος μπορεί να μην έχει όλα τα μέτρα ολόκληρα. Από ολόκληρα μέτρα γίνονται όλοι οι ζυγοί. Οι μονοί έχουν πάντα το τελευταίο μέτρο μισό. Οι ζυγοί στίχοι είναι οξύτονοι και προπαροξύτονοι. Οι μονοί στίχοι είναι παροξύτονοι. Ο ιαμβικός στίχος παίρνει τ' όνομα του από το είδος του μέτρου, από τον αριθμό των συλλαβών και από τον τονισμό της τελευταίας λέξης του στίχου... Ή ΕΧΟΥΝ ΔΑΚΤΥΛΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ...Οι δακτυλικοί στίχοι γίνονται από τρισύλλαβα μέτρα των οποίων τονίζονται οι πρώτες συλλαβές. Ο δακτυλικός στίχος παίρνει τ' όνομα του από τον αριθμό των μέτρων και τον τονισμό της τελευταίας λέξης του στίχου.}~~~
Οι ομοιότητες των δύο επιγραφών από τη Μεθώνη και την Κύμη είναι εντυπωσιακές. Το μονόστιχο σε ιαμβικό, και όχι δακτυλικό, ρυθμό επίγραμμα του Ακεσάνδρου, όπως και αυτό της Ταταίης μεταγενέστερο κατά μία περίπου γενιά, είναι δύο σπάνια, πρώιμα, γραπτά παραδείγματα ιαμβικής ιδέας και σύλληψης: «όποιος μου κλέψει το ποτήρι να χάσει τα μάτια του (ή τα χρήματά του)».
Την ίδια περίοδο με το ποτήρι του Ακεσάνδρου, δηλαδή περίπου μεταξύ 740 και 700 π.Χ., χρονολογούνται μόλις άλλα δύο επιγράμματα. Το ένα χαραγμένο πάνω σε οινοχόη προέρχεται από τάφο στο Δίπυλο των Αθηνών και φέρει το κείμενο (φωτ.27):
«Όποιος απ’ όλους τους χορευτές τώρα χορεύει πιο ανάλαφρα, αυτό εδώ (το αγγείο) σ’ αυτόν...» xx.
Το άλλο επίγραμμα είναι χαραγμένο πάνω στο ποτήρι του Νέστορα, δηλαδή σε ‘ροδιακή’ κοτύλη που βρέθηκε σε τάφο στις Πιθηκούσσες (Ίσχια) της Νάπολης, και φέρει σε ευβοϊκό αλφάβητο το κείμενο (φωτ.28):
«Καλόπιοτο το ποτήρι του Νέστορα, αλλά όποιος πιει απ’ αυτό εδώ το ποτήρι, αμέσως θα τον κυριεύσει ο πόθος της ομορφοστεφανωμένης Αφροδίτης.» xxi
Η βασική ιδέα των ανώνυμων ποιητών για τη σύνθεση και των τεσσάρων αυτών επιγραμμάτων είναι η φράση για τη δήλωση του κατόχου του αγγείου, της οποίας παραλλαγές αποτελούν και τα τέσσερα επιγράμματα.
Επίσης, είναι βέβαιο ότι ο τρόπος σύνθεσης, δηλαδή η νοηματική ανακολουθία ή το οξύμωρο μεταξύ του κειμένου και των απειλών του και του ευτελούς αγγείου πάνω στο οποίο αυτά χαράχθηκαν είναι συνειδητή επιλογή των ανώνυμων ποιητών, ένας τρόπος σύνθεσης που δεν είναι πρωτόγνωρος.
Ο ‘παιγνιώδης’ τρόπος, η περιπαικτική διάθεση, και η πνευματώδης σύλληψη των σύντομων αυτών έμμετρων συνθέσεων παραπέμπει στον ιαμβικό τρόπο σύνθεσης και στα σκόλια, τα οποία εκτελούνταν κατά τη διάρκεια των συμποσίων ως ένα είδος αγώνα μεταξύ των συμποσιαστών ή με αφορμή κάποιον άλλο αγώνα, όπως η οινοχόη του Διπύλου, η οποία, σύμφωνα με την επιγραφή της, δόθηκε ως βραβείο(;) σε αγώνα όρχησης κατά τη διάρκεια συμποσίου.
Σ’ αυτόν τον ιαμβικό τρόπο σύνθεσης πιθανόν οφείλονται και οι μετρικές ιδιορρυθμίες που παρουσιάζουν και τα τέσσερα αυτά επιγράμματα: είτε συνδυάζουν πεζό και έμμετρο κείμενο, όπως η αρχή σε πεζό των επιγραμμάτων του Ακεσάνδρου και της Ταταίης και ακολουθεί ιαμβικός ρυθμός· είτε συνδυάζουν διαφορετικά μέτρα, όπως το επίγραμμα του Νέστορα, όπου ο πρώτος στίχος είναι σε ιαμβικό τρίμετρο και οι δύο επόμενοι σε δακτυλικό εξάμετρο· είτε ο στίχος έχει περισσότερες από τις απαραίτητες συλλαβές του δακτυλικού εξαμέτρου, καταστρατηγώντας έτσι σκόπιμα(;) τη μετρική τελειότητα, όπως στην οινοχόη του Διπύλου.
Είτε πρόκειται περί σύμπτωσης αυτοσχέδιων συνθέσεων της στιγμής είτε τέτοιου είδους στιχουργήματα κυκλοφορούσαν ευρέως και κάποια στιγμή χαράσσονταν ή αντιγράφονταν, το επίγραμμα του Ακεσάνδρου και τα υπόλοιπα τρία επιγράμματα (φωτ.21-23, 26-28) επαναφέρουν στο προσκήνιο τα πολυσυζητημένα θέματα της εισαγωγής και εξάπλωσης του αλφαβήτου στην Ελλάδα και των απαρχών της λογοτεχνίας, προφορικής και γραπτής.
Δεν είναι εύκολο να υπολογισθεί το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την υιοθέτηση του αλφαβήτου, την εξάπλωσή του και την παγίωση των γλωσσικών και συντακτικών κανόνων μέχρι την εμφάνιση των έμμετρων και όχι μόνον επιγραφών στα τελευταία τριάντα χρόνια του 8ου αιώνα π.Χ.
(Σ.Σ) ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΕ ;
Ωστόσο, τα έμμετρα αυτά στιχουργήματα αποκαλύπτουν ότι στα συμπόσια, εκτός από τα ομηρικά κλέα ἀνδρῶν και τις ραψωδικές τους εκτελέσεις, η διασκέδαση περιελάμβανε και λυρικές συνθέσεις, οι οποίες, όπως και οι επικές, πρέπει να κυκλοφορούσαν και αυτές προφορικά. Αυτό αιτιολογεί καλύτερα και τις ιαμβικού τρόπου συνθέσεις που προϋποθέτουν ότι το συμποτικό κοινό (ή τουλάχιστον οι περισσότεροι συμπότες) ήταν εξοικειωμένοι με την ποίηση αυτή και γνώριζε τη μορφή της και το περιεχόμενό της, για να μπορεί όχι μόνο να την κατανοήσει αλλά και να προσλάβει τα έμμετρα αυτά κείμενα και ως λογοτεχνικό παιχνίδι.
Σε διαφορετική περίπτωση, θα ήταν ακατανόητη η υπερβολή στη διατύπωση ή η ανακολουθία μεταξύ του αγγείου και του χαραγμένου πάνω στο αγγείο κειμένου και των απειλών του, καθώς επίσης και η χάραξη του έμμετρου επιγράμματος στο ποτήρι του Νέστορα, του οποίου η παραπομπή στον ομηρικό συνονόματό του και το δικό του κύπελλο, το δέπας περικαλλές της Ιλιάδος (Λ 632-637) είναι εμφανής ―αν υπήρχαν ανάλογες «λογοτεχνικές παραπομπές» των επιγραμμάτων της οινοχόης του Διπύλου, της ληκύθου της Ταταίης και του ποτηριού του Ακεσάνδρου, αυτές παραμένουν αδιάγνωστες.
Ακόμα και αν δεν συγκρίνονται με τα ομηρικά και ησιόδεια έπη ή την ‘υψηλή’ λυρική ποίηση, τα τέσσερα αυτά επιγράμματα είναι οι πρώτες κυριολεκτικά καταγραφές λυρικής και συμποτικής ποίησης, ενός λογοτεχνικού είδους, του οποίου τη γραπτή μορφή προαναγγέλουν και το οποίο αναδύεται σχεδόν ταυτόχρονα.
Και μάλιστα, ο ιαμβικός τους τρόπος παραπέμπει αδιαμφισβήτητα στον πρώτο και αρχαιότερο, σύμφωνα με την παράδοση, εκπρόσωπο της λυρικής ποίησης, τον ψογερόν Αρχίλοχο από την Πάρο.
Μεταξύ 680 και 640 π.Χ. και ως αυτόπτης μάρτυρας, ο Αρχίλοχος συνέθεσε σκωπτικό ποίημα για τον αποικισμό της Θάσου, από το οποίο σώζεται ο στίχος σε καταληκτικό τροχαϊκό τετράμετρο που, τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε κάλλιστα να αναφέρεται και στην αρχαία Μεθώνη, της οποίας ο αποικισμός προηγείται αυτού της Θάσου τουλάχιστον κατά δύο γενιές: «ένας συρφετός Πανελλήνων μαζεύτηκε τρέχοντας στη Θάσο.» xxii
Τα πλούσια ευρήματα της Μεθώνης και μάλιστα η ποικιλία της γραφής και τα εμπορικά και άλλα δίκτυα, στα οποία μετείχε, υποδηλώνουν διεύρυνση των επαφών και κατ’ επέκταση των επιδράσεων και των επιρροών που δέχθηκε η Μεθώνη, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η πρώιμη χρήση του ελληνικού αλφαβήτου και της ελληνικής γλώσσας.
~~~{(Σ.Σ) ΜΗΠΩΣ ΕΙΧΑΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ ΟΙ ΦΟΙΝΙΚΕΣ; ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΧΡΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ …ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ …}~~~
Μόλις οι άνθρωποι έμαθαν το αλφάβητο.για να διευκολύνονται στο εμπόριο, άρχισαν να χαράσσουν πάνω στα συμποτικά τους αγγεία ―τα περισσότερα από αυτά όχι μεγάλης αξίας― όχι μόνο το όνομά τους, αλλά και τα μικρά ποιήματα που συνέθεταν χάριν παιδιάς και αστεϊσμού για τα γλέντια τους στα συμπόσια.
~~~{ (Σ.Σ)...ΔΗΛΑΔΗ ΜΕ ΤΑΧΥΡΥΘΜΗ ΕΚΠΑΊΔΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΙΚΗ Β ΓΡΑΦΗ ΝΑ ΑΛΛΑΞΑΝ ΜΕΣΑ ΣΕ 80 -100 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΛΑΣΑΝ ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΦΩΝΗΕΝΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΤΟΠΙΚΗ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...(ΙΒΗΡΙΚΗ-ΝΟΤΙΑ ΕΥΡΩΠΗ - ΕΥΞΕΙΝΟΣ- ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ -ΒΟΡΕΙΟΣ ΑΦΡΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ) ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΤΡΟΜΕΡΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠΛΩΜΕΝΟ ΠΑΝΤΟΥ ....!!!}~~~
Η Μεθώνη στη Μακεδονία προστίθεται στις λίγες περιοχές του ελληνικού κόσμου, όπου πρωτοεμφανίζονται ελληνικά και μάλιστα γύρω στο 700 π.Χ. Οι επιγραφές των συμποτικών αγγείων παρουσιάζουν μία ποικιλία σχημάτων και κατεύθυνσης των γραμμάτων, η οποία μάλλον δεν ανήκει στο στάδιο πειραματισμού και υπαινίσσεται τη συνύπαρξη στη Μεθώνη ανθρώπων από διαφορετικές περιοχές του ελληνικού κόσμου. Είτε με επαγγελματικό είτε με ερασιτεχνικό τρόπο χαραγμένες, οι επιγραφές αυτές ακολουθούν γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες της ελληνικής γλώσσας και μαρτυρούν, όπως δείχνουν και οι άλλες, περίπου 80 πρώιμες ελληνικές επιγραφές, ότι το αλφάβητο στην ελληνική γλώσσα στην πλήρη της ανάπτυξη είχε ήδη συντελεστεί και παγιωθεί στο δεύτερο μισό του 8ου αιώνα π.Χ., ίσως και νωρίτερα.
Συνοψίζοντας, η μαρτυρία των 191 ενεπίγραφων αντικειμένων από τη Μεθώνη και κυρίως τα 25 αντικείμενα με τα ελληνικά γράμματα συνιστούν τη σπουδαιότερη ανακάλυψη των τελευταίων 50 χρόνων στην αρχαιογνωσία για τους εξής λόγους:
1) η ιστορία των Μακεδόνων, η οποία μέχρι τώρα άρχιζε περίπου το 650 π.Χ., μετατίθεται κατά τουλάχιστον 50 με 80 χρόνια, γύρω στο 730-700 π.Χ.
2) Η εμφάνιση και στη Μακεδονία της ελληνικής γλώσσας στην παγιωμένη της μορφή, υποστηρίζει τη μετάθεση της εισαγωγής του αλφαβήτου τουλάχιστον κατά έναν αιώνα, από το 750 π.Χ. στο 900-850 π.Χ.
3) τη ραγδαία εξάπλωσή του σχεδόν σε όλο τον ελληνικό κόσμο.
Και 4) η εμφάνιση του επιγράμματος του Ακεσάνδρου ―η τρίτη μόλις γραπτή απόπειρα σύνθεσης λυρικής ποίησης μετά το επίγραμμα στην οινοχόη του Διπύλου και στο ποτήρι του Νέστορα― υποδεικνύει ότι ήδη από τον 8ο αιώνα π.Χ. όσοι μετείχαν στα συμπόσια και στα γλέντια δεν άκουγαν μόνο τα τραγούδια του Ομήρου, αλλά συνέθεταν και αυτοσχέδια λυρικά ποιήματα, με σκοπό να πειράξουν ο ένας τον άλλο κατά τη διάρκεια του γλεντιού, τα οποία ίσως διαδίδονταν και αυτά προφορικά όπως η επική ποίηση.
Όλα αυτά και πολλά ακόμη αποδεικνύουν αυτό που στο παρελθόν έχουν υποστηρίξει ο Nicholas Hammond, ο Μανόλης Ανδρόνικος, ο Μιχάλης Τιβέριος, έχοντας ελάχιστες μαρτυρίες στα χέρια τους και γι’ αυτό η άποψή τους δεν είχε γίνει ευρέως αποδεκτή: ότι δηλαδή η Μακεδονία αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι του ενιαίου, ελληνικού, αιγαιακού χώρου ήδη από την κρίσιμη περίοδο της Εποχής του Σιδήρου (1050-700 π.Χ.) και την Αρχαϊκή περίοδο (700-480 π.Χ.), περίοδοι οι οποίες διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα και την ιστορία του βασιλείου και συνετέλεσαν καθοριστικά στη δυναμική εμφάνιση της Μακεδονίας με τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο.
ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΝΗΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΌΤΥΠΟ ΤΙΤΛΟ :ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΚΟΣΜΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ -www.academy.edu.gr:ΓΙΑΝΝΗΣ Ζ. ΤΖΙΦΟΠΟΥΛΟΣ, Καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας και Επιγραφικής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ελλάς
ΔΕΙΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΜΑ ΕΔΩ
ΑΝΑΦΟΡΕΣ
ii. Πλούταρχος, Αἴτια ἑλληνικά 293a-b: ‘Τίνες οἱ ἀποσφενδόνητοι;’ Κέρκυραν τὴν νῆσον Ἐρετριεῖς κατῴκουν·
Χαρικράτους (vel. Χερσικράτους) δὲ πλεύσαντος ἐκ Κορίνθου μετὰ δυνάμεως καὶ τῷ πολέμῳ κρατοῦντος
ἐμβάντες εἰς τὰς ναῦς οἱ Ἐρετριεῖς ἀπέπλευσαν οἴκαδε. προαισθόμενοι δ’ οἱ πολῖται τῆς χώρας εἶργον αὐτοὺς
καὶ ἀποβαίνειν ἐκώλυον σφενδονῶντες. μὴ δυνάμενοι δὲ μήτε πεῖσαι μήτε βιάσασθαι πολλοὺς καὶ
ἀπαραιτήτους ὄντας ἐπὶ Θρᾴκης ἔπλευσαν καὶ κατασχόντες χωρίον, ἐν ᾧ πρότερον οἰκῆσαι Μέθωνα τὸν
Ὀρφέως πρόγονον ἱστοροῦσι, τὴν μὲν πόλιν ὠνόμασαν Μεθώνην, ὑπὸ δὲ τῶν προσοίκων ‘ἀποσφενδόνητοι’
προσωνομάσθησαν.
iii. Και το όνομα Μέθων και το όνομα Μεθώνη μάλλον προέρχονται από τη λέξη μέθυ, δηλ. τον οίνο/κρασί
στα αρχαία ελληνικά, αφού στην περιοχή πρέπει να ανθούσε η αμπελοκαλλιέργεια.
iv. Παρενθετικά σημειώνεται ότι στις αρχαίες πηγές ολόκληρη η οροσειρά από τα νότια έως τα βόρεια της
Πιερίας ονομαζόταν πιερικός ή μακεδονικός Όλυμπος, ενώ το όνομα Πιέρια όρη είναι μάλλον μεταγενέστε-
ρο· βλ. Μεθώνη Ι, 15-40.
v. Για την ιστορία της Μεθώνης βλ. Μεθώνη Ι, 15-40. Αργότερα η εκμετάλλευση και εμπορία της ξυλείας
του Ολύμπου πέρασε κατ’ αποκλειστικότητα στον εκάστοτε μακεδόνα βασιλιά, ο οποίος παραχωρούσε δι-
καιώματα ξύλευσης και εμπορίας ανάλογα με τις περιστάσεις, γιατί όπως είναι κατανοητό η ξυλεία αυτή
ήταν πηγή πλούτου μαζί με την παράλληλη εκμετάλλευση των άφθονων μεταλλείων της Μακεδονίας. Από
τον πιερικό Όλυμπο
vi. Μεθώνη Ι, 378-379 αρ.28, 410-411 αρ. 73447-448 αρ. 110, 488 αρ. 160
vii. Μεθώνη Ι, 386 αρ. 35, 475-476 αρ. 145, 487 αρ. 158, 489-490-αρ. 162
viii. Μεθώνη Ι, 376-378 αρ. 27, 463-464 αρ. 130, 478-479 αρ. 149
ix. Μεθώνη Ι, 362-364 αρ. 17.
x. Μεθώνη Ι, 353-354 αρ. 10, 357 αρ. 14, 358-359 αρ. 15, 367-368 αρ. 20, 371 αρ. 23.
xi. Μεθώνη Ι, 347-349 αρ. 5: vacat? Θεο() vacat.
xii. Μεθώνη Ι, 345-347 αρ. 4: vacat Ἀντεϙύδεος vacat.
xiii. Μεθώνη Ι, 369-370 αρ. 22: Σχενι() vacat (= <Χσ>ενι()= <Ξ>ενι()).
xiv. Μεθώνη Ι, 343-344 αρ. 3: vacat ’Επιγέ[νεος? ἐμί?].
xv. Μεθώνη Ι, 339-343 αρ. 2: Ηακεσάνδρο ἐμ[ὶ - - - - -]ατον στερέ|σ[ετα]ι.
xvi. Μεθώνη Ι, 337-339 αρ. 1: Φιλίονος ἐμί.
xvii. Για τον χαρακτήρα της γλώσσας των αρχαίων Μακεδόνων και τη σχέση της μακεδονικής διαλέκτου με
την ελληνική, βλ. τον συλλογικό τόμο Αρχαία Μακεδονία, κυρίως τα άρθρα των Emilio Crespo και Julián
Méndez Dosuna.
xviii. ΙG XIV.865 (LSAG, 240 no. 3, 409 pl. 47 no. 3, 456): Ταταίες ἐμὶ λ|έϙυθος· hὸς δ’ ἄν με κλέφσ|ει, θυφλὸς
ἔσται.
xix. Για πιθανές συμπληρώσεις βλ. Μεθώνη Ι, 339-343 αρ. 2.
xx. IG I² 919 (LSAG, 76 no. 1, 400 pl. 1 no. 1, 431): ℎὸς νῦν ὀρχεστõν πάντον ἀταλότατα παίζει, τõ τόδε
κλΙμιν(?) vacat.
xxi. SEG 14.604 (LSAG, 239 no. 1, 409 pl. 47 no. 1, 453): Νέστορος ∶ ε[․․․ ∶ εὔποτ[ον] ∶ ποτέριον· | ℎὸς δ’
ἂ<ν> τõδε π[ίε]σι ∶ ποτερί[ο] ∶ αὐτί νον {ΝΗ} | ℎίμερ[ος ∶ ℎαιρ]έσει ∶ καλλιστε[φά]νο ∶ Ἀφροδίτες.
xxii. Αρχίλοχος, απ. 102 West: ὡς Πανελλήνων ὀϊζὺς ἐς Θάσον συνέδραμεν.
ΔΕΙΤΕ
