ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ ΟΜΦΑΛΗ

Επίτοιχος ζωγραφική του 45-79 μ.Χ.από την Πομπηία Η Ομφάλη κοιτάζει τον Ηρακλή σε μέθη .Μικροί ερωτιδείς προσπαθούν να σηκώσουν με σκοινιά το ρόπαλο του και την φαρέτρα του.Αρχαιολογικό Μουσείο Νεαπόλεως -Ιταλικής

Η Ομφάλη ήταν κόρη του Ιάρδανου, σύζυγος του βασιλιά των Λυδών Τμώλου, ο οποίος πεθαίνοντας της άφησε την εξουσία του λαού του που τότε λέγονταν Μαίονες. Σύμφωνα με άλλους μυθογράφους η Ομφάλη ήταν ανύπαντρη κόρη. Παντρεμένη ή ανύπαντρη η Ομφάλη εμπλέκεται στον κύκλο των μύθων του Ηρακλή. Αυτό έγινε ως εξής:

Όταν ο Ηρακλής σκότωσε τον Ίφιτο, τον γιο του Εύρυτου 1*, ζήτησε χρησμό από το μαντείο των Δελφών για το πώς θα μπορούσε να καθαρθεί από τον φόνο. Εκεί, η άρνηση της ιέρειας Ξενόκλειας να χρησμοδοτήσει οδήγησε στη σύγκρουση του Ηρακλή με τον ομοπάτριο αδελφό του Απόλλωνα που λύθηκε με παρέμβαση του Δία. Ύστερα από αυτό, το μαντείο όρισε ότι ο Ηρακλής έπρεπε να πουληθεί και να υπηρετήσει δουλικά έναν αφέντη για τρία χρόνια. Το αντίτιμο από την πώλησή του θα δινόταν στον Εύρυτο, σαν ικανοποίηση για τον φόνο του Ίφιτου, ποσό που τελικά ο βασιλιάς πατέρας δεν δέχτηκε. Την πώληση έναντι τριών ταλάντων στην Ομφάλη για ένα ή και τρία έτη, ή, σύμφωνα με άλλες παραδόσεις, στον Συλέα, ανέλαβε ο Ερμής.

ΙΦΥΤΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΣ ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ΑΜΑΖΟΝΕΣ Tarquinia RC 5564, Ζωγραφική σε λαιμό αμφορέα με ελληνικά γράμματα Source:Von Bothmer, Dietrich.Amazons in Greek Art. 1957. Oxford.

[ 1* Ο Εύρυτος ήταν εγγονός του λοξία...Του θεού Απόλλωνα δηλαδή και του είχε διδάξει την τέχνη του τόξου, του είχε χαρίσει δε και αυτό το περίφημο θεϊκό του τόξο. Ήταν βασιλιάς της Οιχαλίας, περιοχή της Θεσσαλίας, (ή της Εύβοιας ή της Μεσσηνίας) και είχε μια κόρη την περίφημη Ιόλη την οποία ερωτεύτηκε ο Ηρακλής και την ζήτησε σε γάμο. Ο Εύρυτος όμως ήξερε το τραγικό τέλος των παιδιών της Μεγάρας , αυτά που ο Ηρακλής είχε σκοτώσει άθελα του, μετά από μια κρίση μανίας που του έστειλε, ποια άλλη; Η Θεά Ήρα. Προκειμένου να αποφύγει την συγγένεια μαζί του λοιπόν , διοργάνωσε αγώνες τοξοβολίας και υποσχέθηκε ότι όποιος κέρδιζε τον ίδιο και τους γιους του όπου όλοι τους ήταν δεινοί τοξευτές τότε θα κέρδιζε και το χέρι της Ιόλης.
Ο Ηρακλής κατάφερε και κέρδισε στον αγώνα τον Εύρυτο, που ο ίδιος του είχε διδάξει την τοξοβολία, αλλά τελικά δέν θέλησε να τηρήσει την υπόσχεση του, αυτό, γιατί φοβόταν τις κρίσεις μανίας του ήρωα.

Ο Ηρακλής έφυγε θυμωμένος και όταν αργότερα ο Αυτόλυκος έκλεψε τα κοπάδια των ίππων του Ευρύτου, εκείνος κατηγόρησε τον Ηρακλή ως κλέφτη, για λόγους εκδίκησης.
Στην κατηγορία αυτή του Ευρύτου, μόνο ο Ίφιτος ο γιός του Ευρύτου, στάθηκε στο πλευρό του Ηρακλή, ως μεσολαβητής, για να δικαιωθεί ο Ηρακλής.
Πηγαίνει λοιπόν ο Ίφιτος στην Τίρυνθα να μιλήσει με τον Ηρακλή και να βρουν μια κοινά αποδεκτή λύση, όμως η Ήρα και πάλι στέλνει την μανία και επάνω στην κρίση, ο Ηρακλής δεν σέβεται τον καλεσμένο και τον πετάει από τα κυκλώπεια τείχη της πόλης.
Η ασέβεια προς τον καλεσμένο και ο αποτρόπαιος φόνος, ήταν οι λόγοι μιας ανίατης ασθένειας που έπληξε τον Ηρακλή. Ο ήρωας ζητά να βρει άνθρωπο να τον καθάρει από τους φόνους, αλλά κανείς δεν δέχεται. Φτάνει στην Πύλο και ζητάει από τον Νηλέα και τους γιους του βοήθεια, εκείνοι όμως δεν δέχονται να τον καθάρουν. Τελικά τον βοηθά ο Δηίφοβος, ο γιος του Ιππόλυτου, που δέχεται να τον καθάρει, η νόσος όμως είναι ανίατη και ο Ηρακλής καταφεύγει στο μαντείο των Δελφών. Το μαντείο αρνείται να χρησμοδοτήσει για τον ήρωα και το γεγονός τον εξοργίζει.

Αττικός ερυθρόμορφος στάμνος του 480 π.Χ. από το Vulci της Ιταλικής.Η φιλονικία του οργισμένου Ηρακλή με τον λοξία Απόλλωνα για τον Δελφικό τρίποδα

Αρπάζει τότε ο Ηρακλής τον μαντικό τρίποδα του μαντείου και φεύγει οργισμένος, φωνάζοντας ότι θα ιδρύσει δικό του μαντείο. Το γεγονός γίνεται αιτία αντιδικίας μεταξύ του Ηρακλή και του Απόλλωνα.Η φιλονικία μεταξύ τους ήταν τόσο έντονη, που χώρισαν μόνο όταν ο Δίας πέταξε ανάμεσα τους έναν κεραυνό. Το μαντείο αναγκάστηκε να χρησμοδοτήσει και όρισε ως ποινή για τις άνομες πράξεις του, την πώληση του ως σκλάβου στην βασίλισσα των Λυδών Ομφάλη, κατά έναν μύθο.]

Η Ομφάλη και ο Ηρακλής

Η Ομφάλη και ο Ηρακλής λοιπόν μπλέχτηκαν σε μια ιστορία έρωτα που δεν έμεινε άγονη· γεννήθηκε ένας γιος, ο Λάμος, ή και ο Αχέλης που πρέπει να είναι ο Αγέλαος, γενάρχης των Μερμανδών, πρόγονος δηλαδή του Κροίσου και των Λυδών βασιλέων. Ως γιος τους μνημονεύεται και ο Αλκαίος ( λεξ. Σούδα) που κατά τον Ηρόδοτο είναι μεν Ηρακλείδης και γενάρχης των βασιλέων του τόπου, μητέρα του όμως είναι μια δούλη του Ιάρδανου (1.7)· το ίδιο και ένας ακόμη γιος, ο Κλεόδαιος.
Τέλος, ως γιος της Ομφάλης ονομάζεται και ο εξαιρετικός σαλπιγκτής Μήλας, ίσως και ο εφευρέτης της σάλπιγγας Τυρσηνός που κατά τον Παυσανία ήταν γιος του Ηρακλή και ... γυναικός τῆς Λυδῆς.

Επίτοιχος ζωγραφική του 45-79 μ.Χ.από την Πομπηία Ο Ηρακλής με την φορεσιά της Ομφάλης και η Ομφάλη με την ενδυμασία του Ηρακλέους

Αν και η Ομφάλη είχε στη Λυδία τη φήμη σκληρής βασίλισσας, εντούτοις η σχέση της με τον Ηρακλή προκάλεσε εικασίες και σχόλια, ενώ υπήρξε πηγή έμπνευσης για εικαστικούς, ποιητές, τραγωδούς και κωμικούς συγγραφείς, για παράδειγμα, ο Ιωνάς της αφιέρωσε ένα έργο του, ενώ οι κωμικοί Κρατίνος και Εύπολις βάζουν στο κέντρο του μύθου τα ερωτικά παραμερίζοντας τα ηρωικά.

Ψηφιδωτό του 3 αι. μ.Χ. από την Βαλένθια της Ιβηρικής με τον Ηρακλή και την Ομφάλη να έχουν ανταλλάξει φορεσιά Μαδρίτη Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο - Ο Ηρακλής ο ήρωας της αρετής με την δυνατή προσωπικότητα, δέχεται υπομονετικά την καθημερινή ταπείνωση και τον εξευτελισμό. Η Ομφάλη αντιπροσωπεύει μέσα από τον πλούτο της και τις πράξεις της, τις σκοτεινές δυνάμεις του κακού. Ο Ηρακλής με την δυνατή προσωπικότητα, έπρεπε να κατανικήσει όλα τα εμπόδια που έθετε στο δρόμο της αρετής, η θεά Ήρα, και έρχεται σε άμεση σύγκρουση με το κακό. Η Ομφάλη τον σέρνει στην ακολασία, αποδυναμώνοντας τον, ντύνοντας τον με γυναικεία ρούχα, εξαναγκάζοντας τον σε γυναικείο φέρσιμο.

Λεγόταν λοιπόν ότι συχνά οι δυο τους άλλαζαν τα ρούχα τους, εκείνη φορούσε τη λεοντή και κρατούσε το ρόπαλο, εκείνος πάλι ντυνόταν με γυναικεία ρούχα, τη μακριά χρωματιστή λυδική φορεσιά, φορούσε τα κοσμήματα της Ομφάλης και έκλωθε μαλλί στα πόδια της Ομφάλης (η ανταλλαγή αυτή έχει τις ρίζες της σε παλιές λατρείες σχετικές με την ευγονία).
Και της χάρισε και τον πέλεκυ της Αμαζόνας Ιππολύτης, λάφυρο από την εποχή που είχε εκστρατεύσει εναντίον των Αμαζόνων· από τότε έμεινε η συνήθεια να είναι για τους Λυδούς ιερό αντικείμενο που το κληροδοτούσαν ο ένας στον άλλον, και αυτό μέχρι που ο Κανδαύλης το χάρισε σε ένα φίλο του.
Παραδίδεται και ότι η Ομφάλη, όταν έμαθε την καταγωγή και την ταυτότητα του ερωτικού της συντρόφου, ενθουσιασμένη μαζί του και για τον πρόσθετο λόγο ότι ο Ηρακλής απάλλαξε τη χώρα της από κακοποιά στοιχεία και από γείτονες λαούς που συχνά έκαναν επιθέσεις και λεηλατούσαν τη Λυδία, τον παντρεύτηκε.

Η Ομφάλη μαθαίνει ότι είναι ο Ηρακλής Επίτοιχος Ζωγραφική του 45 μ. Χ. Πομπηία

Έτσι, συνέλαβε τους Κερκωπίδες και τους οδήγησε αλυσοδεμένους στην Ομφάλη· πολέμησε εναντίον του Συλέα, καθώς και των Ιτωνέων που λεηλατούσαν μεγάλο μέρος της χώρας της, κατέλαβε την πόλη απ’ όπου εξορμούσαν, τη λεηλάτησε, εξανδραπόδισε τους κατοίκους και την κατέσκαψε. Επιπλέον, σκότωσε τον Τέρμερο, ιδρυτή της ομώνυμης καρικής πόλης, πειρατή που μαζί με τον αδελφό του Λύκο έφτασαν ως την Κω και τη λήστεψαν –του θρυμμάτισε το κεφάλι όπως το έκαμνε και αυτός με τα θύματά του.

Ανάγλυφο σε μετόπη - ελληνικού αρχαϊκού ναού της Ελληνίδας πόλεως του Σελινούντα 550 π.Χ.- Σύμφωνα με το Διόδωρο τον Σικελιώτη, η Ομφάλη, του ανέθεσε την αιχμαλωσία των Κερκώπων, που ήταν ληστές και προκαλούσαν μεγάλες συμφορές. Άλλους τους σκότωσε και άλλους τους αιχμαλώτισε και τους παρέδωσε δεμένους στην Ομφάλη. Ο Συλέας ,ένας από τους δύο Κέρκωπες, άρπαζε τους ξένους που περνούσαν και τους ανάγκαζε να σκάβουν τα αμπέλια του. Ο Ηρακλής τον σκότωσε χτυπώντας τον με την ίδια του την αξίνα. Τους Ίτωνες που επίσης λεηλατούσαν την χώρα της Λυδίας, τους εξόντωσε.

Σκότωσε ένα τεράστιο φονικό φίδι στον Σαγγάριο ποταμό, έθαψε τον Ίκαρο στο νησί όπου τα κύματα ξέβρασαν το νεκρό κορμί και που από τότε μετονομάστηκε από Δολίχη σε Ικαρία.

Όταν έληξε ο καθορισμένος χρόνος που έπρεπε να υπηρετήσει την Ομφάλη, λυτρώθηκε από την αρρώστια του –αν και άλλοι λένε πως έγινε καλά όταν Νύμφες τον εμβάπτισαν στα ζεστά νερά των ποταμών Ύλλος και Αχέλης.

Οι Κερκωπίδες ήταν θρύλοι που παίζουν ρόλο στην ιστορία του Ηρακλή. Ο αριθμός τους αναφέρεται συνήθως ότι ήταν δύο, αλλά τα ονόματά τους δεν είναι τα ίδια σε όλους τους μύθους. Ονομάζονται και γιοι της Θησίας, κόρης του Ωκεανού. Ήταν παροιμιώδης ως ψεύτες, απατεώνες, και έκαναν κλοπές . Κάποτε έκλεψαν τα όπλα του Ηρακλή, κατά τη διάρκεια του χρόνου που ήταν υπηρέτης της Ομφάλης στη Λυδία. τους έπιασε στην Έφεσο και τους τιμωρούσε αφού τους πρόσδεσε ανάποδα σε ένα κοντάρι που έριξε πάνω από τον ώμο του με τα πρόσωπά τους στραμμένα προς τα κάτω: αυτός είναι ο μόνος τρόπος που εμφανίζονται στα ελληνικά αγγεία και γλυπτά . Η όψη του μαύρου δερμάτινου οπίσθιου του Ηρακλή καθώς κρέμονταν ανάποδα στον ένα του ώμο έκανε και τους δύο να γελούν δυνατά . Όταν ο Ηρακλής ζήτησε να μάθει γιατί γελούσαν, και του είπαν άρχισε και αυτός να γελάει δυνατά μαζί τους μετά από αυτό τους άφησε να φύγουν. Ο συγκεκριμένος μύθος απεικονίζεται σε μια μετόπη στο Temple C του Σελινούντα Σε έναν άλλο μύθο, που σχεδιάστηκε για να εξηγήσει το όνομά τους ( άνθρωποι ουρά 'tail-men' στα ελληνικά), ο Δίας μεταμόρφωσε τους Κέρκωπες -Cercopes σε πιθήκους. Από αυτόν τον μύθο έχουμε το γένος Cercopithecus, που αναγνωρίζεται ως το γένος των πιθήκων που απεικονίζεται στις μινωικές τοιχογραφίες. - πηγή Wikipedia: Cercopes Μία αττική μελανόμορφη λήκυθος κατασκευασμένη στην Αθήνα ,που βρίσκεται σήμερα στο μουσείο Ashmolean της Οξφόρδης και είναι του 550-500 π.Χ δείχνει τον Ηρακλή και τους κρεμασμένους Cercopes μεταξύ μιας γυναίκας και ενός γέροντα.

Ο ορθολογισμός ορισμένων συγγραφέων (π.χ. Παλαίφατος , Έφορος κ.ά.) δεν μπόρεσε να κατανοήσει την υποταγή του άνδρα ήρωα σε μια γυναίκα, ούτε τον ευνουχισμό του ανδρισμού του με την ανταλλαγή των ρούχων· γι’ αυτό και απέδωσαν την ευεργετική δράση του Ηρακλή σε έρωτα, στον έρωτά του για την Ομφάλη.

Το ενδιαφέρον με τον μύθο της Ομφάλης είναι ότι η γοητεία της Ανατολής διατήρησε στη μνήμη περισσότερο αυτή την εκδοχή του μύθου, που διαμορφώθηκε στα ελληνιστικά χρόνια, και όχι την αρχική εκδοχή που τοποθετεί την εξέλιξή του στην πόλη Ομφάλιον της Ηπείρου, της οποίας η Ομφάλη υπήρξε η επώνυμη ηρωίδα, όπως και της φυλής των Ομφαλών.

Πόλη με αυτό το όνομα υπήρχε και στη Θεσσαλία και ιερό της Ομφάλης στα δυτικά σύνορα των Δολόπων (στην περιοχή της Φθιώτιδας). Ο Διόδωρος τοποθετεί όλη τη δράση αυτής της περιόδου στον Μαλιακό κόλπο, στην περιοχή της Τραχίνας, όπου διαδραματίζονται και τα τελευταία γεγονότα της ζωής του Ηρακλή.

ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ ΟΜΦΑΛΗ

Εξάλλου, σύμφωνα με τον Διόδωρο (4.31.7), οι Κέρκωπες, που τους συνέλαβε ο Ηρακλής για χάρη της Ομφάλης, δρούσαν στην περιοχή των Θερμοπυλών, ο Συλέας στο Πήλιο, ο γιος Λάμος υπήρξε ο επώνυμος ήρωας της Λαμίας, ο Ηρακλής αποκτά τον Ακέλη από τη νύμφη Μαλίδα, δούλη της Ομφάλης.
Σε ένα επίπεδο ερμηνευτικό, το οποίο στηρίζουν και οι πηγές, έχει διατυπωθεί η άποψη ότι το όνομα της Ομφάλης έχει σαφή ετυμολογική συγγένεια με τον ομφαλό των Δελφών και ότι όλη η ιστορία της δουλικής υπηρεσίας του Ηρακλή στην Ομφάλη είναι στην ουσία η υποταγή του δωρικού ήρωα προς τον Απόλλωνα, το ιερό του οποίου είχε προσβάλει αρπάζοντας τον τρίποδα.

Και ενώ στην παλαιότερη μορφή του μύθου που βρίσκεται στο έπος την εντολή για τη δουλική υπηρεσία τη δίνει ο Δίας, στη νεότερη η εντολή δίνεται από τον Απόλλωνα (Υγίνος 32.......[Υγίνος ο μυθογράφος-Ο Γάιος Ιούλιος Υγίνος (Gaius Iulius Hyginus) έδρασε κατά την εποχή του Αυγούστου. H καταγωγή του ήταν ισπανική, αλλά σύμφωνα με ορισμένους άλλους πρόκειται για τον Αλεξανδρινό μαθητή του πολυμαθέστατου Κορνηλίου Αλεξάνδρου που επονομάστηκε Πολυΐστωρ. Αρχικά ήταν δούλος, ίσως αιχμάλωτος πολέμου, και στη συνέχεια απελευθερώθηκε από τον αυτοκράτορα και εκτός από τα καθήκοντα του δασκάλου ανέλαβε και τη θέση του βιβλιοθηκάριου της Παλατινής Βιβλιοθήκης (Σουητ., Περ. γραμ., ΧΧ). Υπήρξε προσωπικός φίλος του Οβίδιου και του Κλαύδιου Λικίνου. Ο Υγίνος, πολύπλευρος ερευνητής και πολυμαθέστατος, συνέγραψε πολλά έργα, τα οποία όμως χάθηκαν, ανάμεσα σε αυτά περιλαμβάνονται τα σχόλια στον Propempticon του Κίννα, μια πραγματεία για τον Βιργίλιο και πολλά άλλα.)· εξάλλου, ως λόγος της δουλείας του Ηρακλή στην Ομφάλη αναφέρεται, σε νεότερες πηγές, και η προσβολή του ιερού του θεού.]

Αττικό ερυθρόμορφο αγγείο - Πρώιμη Κλασική περίοδος - 'Ο Θησέας, ακολουθούμενος από τον Περίθω και έναν σύντροφο, ρίχνει την Ανδρομάχη που έχει πέσει στο αριστερό γόνατο του και έχει σηκώνει το δεξί της χέρι με το τσεκούρι σε μια τελευταία προσπάθεια αντίστασης.Το αίμα χύνεται από την πληγή στον δεξιό μηρό της, Η Ιππολύτη και δύο άλλες Αμαζόνες έρχονται για να υπερασπιστούν την πεσμένη βασίλισσα. 'Dietrich von Bothmer. 1957. Αμαζόνες στην Ελληνική Τέχνη. Οξφόρδη: Clarendon Press. The Big Battles. 77.2 no.12 p.162 Dinoi. London 99.7-21.5. - Οι Αμαζόνες ήταν κόρες του Άρη και της Αρμονίας (ή του Άρη και της Αφροδίτης) και κατοικούσαν σε μια δική τους χώρα στη Μικρά Ασία, όπου ζούσαν μόνο γυναίκες. Για να διατηρήσουν το γένος τους, ζευγάρωναν μια φορά τον χρόνο με τους γείτονες τους, και από τα παιδιά που γεννούσαν, κρατούσαν μόνο τα κορίτσια. Τα αγόρια τα σκότωναν, τα ευνούχιζαν ή τα επέστρεφαν στους πατέρες τους. Οι Αμαζόνες ήταν μια όμορφη αλλά πολεμόχαρη φυλή. Συνήθως πολεμούσαν καβάλα στ' άλογά τους και κρατούσαν το χαρακτηριστικό διπλό πέλεκυ .

Δεν είναι γνωστό πότε η δράση του μύθου μεταφέρθηκε στη Λυδία. Πάντως, η μεταφορά και η λεπτομέρεια για τον πέλεκυ της Αμαζόνας που ο Ηρακλής έδωσε στην Ομφάλη και αυτός έγινε το σύμβολο των Λυδών, προδίδει τη φιλοδοξία των βασιλέων του τόπου, κυρίως του Κροίσου, να συνδεθούν γενεαλογικά με τον Ηρακλή. Το πολιτικό κύρος και η διπλωματική εμβέλεια στηριζόταν σε τίτλους μυθικούς…

Γλυπτός διάκοσμος από την Μ. Ασία και την Αφροδισιάδα .Από την στάση των ποδιών δείχνει πίπτουσα Aμαζόνα όπως και το πέλεκυ της στο έδαφος .Φωτ.Harrison 1981.

ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΒΙΒΛΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗ.

[31] τελέσας γὰρ τοὺς ἄθλους τὴν μὲν ἑαυτοῦ γυναῖκα Μεγάραν συνῴκισεν Ἰολάῳ, διὰ τὴν περὶ τὰ τέκνα συμφορὰν ὑποπτευσάμενος τὴν ἐξ ἐκείνης παιδοποιίαν, ἑτέραν δ´ ἐζήτει πρὸς τέκνων γένεσιν ἀνύποπτον. Διόπερ ἐμνήστευσεν Ἰόλην τὴν Εὐρύτου τοῦ δυναστεύσαντος Οἰχαλίας. Ὁ δ´ Εὔρυτος διὰ τὴν ἐκ τῆς Μεγάρας γενομένην ἀτυχίαν εὐλαβηθείς, ἀπεκρίθη βουλεύσεσθαι περὶ τοῦ γάμου. Ὁ δ´ ἀποτυχὼν τῆς μνηστείας διὰ τὴν ἀτιμίαν ἐξήλασε τὰς ἵππους τοῦ Εὐρύτου. Ἰφίτου δὲ τοῦ Εὐρύτου τὸ γεγονὸς ὑποπτεύσαντος καὶ παραγενομένου κατὰ ζήτησιν τῶν ἵππων εἰς Τίρυνθα, τοῦτον μὲν ἀναβιβάσας {ὁ Ἡρακλῆς} ἐπί τινα πύργον ὑψηλὸν ἐκέλευσεν ἀφορᾶν μή που νεμόμεναι τυγχάνουσιν· οὐ δυναμένου δὲ κατανοῆσαι τοῦ Ἰφίτου, φήσας αὐτὸν ψευδῶς κατῃτιᾶσθαι τὴν κλοπὴν κατεκρήμνισεν ἀπὸ τοῦ πύργου. Διὰ δὲ τὸν τούτου θάνατον Ἡρακλῆς νοσήσας παρῆλθεν εἰς Πύλον πρὸς Νηλέα, καὶ παρεκάλεσεν αὐτὸν καθᾶραι τὸν φόνον. Ὁ μὲν οὖν Νηλεὺς βουλευσάμενος μετὰ τῶν υἱῶν ἔλαβε πάντας πλὴν Νέστορος τοῦ νεωτάτου συγκαταινοῦντας μὴ προσδέξασθαι τὸν καθαρμόν· ὁ δ´ Ἡρακλῆς τότε μὲν παρελθὼν πρὸς Δηίφοβον τὸν Ἱππολύτου καὶ πείσας αὐτὸν ἐκαθάρθη, οὐ δυνάμενος δ´ ἀπολυθῆναι τῆς νόσου ἐπηρώτησε τὸν Ἀπόλλω περὶ τῆς θεραπείας.

Επίτοιχος ζωγραφική του 45-79 μ.Χ.από την Πομπηία, σε άλλη απόδοση από την προηγούμενη . Η Ομφάλη κοιτάζει τον Ηρακλή σε μέθη .Μικροί ερωτιδείς προσπαθούν να σηκώσουν με σκοινιά το ρόπαλο του και την φαρέτρα του

Τούτου δὲ χρήσαντος ὅτι ῥᾷον οὕτως ἀπολυθήσεται τῆς νόσου, εἰ πραθεὶς δικαίως τὴν ἑαυτοῦ τιμὴν ἀποδοίη τοῖς Ἰφίτου παισίν, ἀναγκαζόμενος πείθεσθαι {ὑπὸ τῆς νόσου} τῷ χρησμῷ μετά τινων φίλων ἔπλευσεν εἰς τὴν Ἀσίαν. Ἐκεῖ δ´ ὑπομείνας ἑκουσίως ὑπό τινος τῶν φίλων ἐπράθη, καὶ παρθένου δοῦλος ἐγένετο Ὀμφάλης τῆς Ἰαρδάνου, βασιλευούσης τῶν τότε Μαιόνων, νῦν δὲ Λυδῶν ὀνομαζομένων. Καὶ τὴν μὲν τιμὴν ὁ ἀποδόμενος τὸν Ἡρακλέα τοῖς Ἰφίτου παισὶν ἀπέδωκε κατὰ τὸν χρησμόν, ὁ δ´ Ἡρακλῆς ὑγιασθεὶς καὶ δουλεύων τῇ Ὀμφάλῃ τοὺς κατὰ τὴν χώραν λῃστεύοντας ἐκόλασε. Τοὺς μὲν γὰρ ὀνομαζομένους Κέρκωπας, λῃστεύοντας καὶ πολλὰ κακὰ διεργαζομένους, οὓς μὲν ἀπέκτεινεν, οὓς δὲ ζωγρήσας δεδεμένους παρέδωκε τῇ Ὀμφάλῃ· Συλέα δὲ τοὺς παριόντας ξένους συναρπάζοντα καὶ τοὺς ἀμπελῶνας σκάπτειν ἀναγκάζοντα τῷ σκαφείῳ πατάξας ἀπέκτεινεν· Ἰτώνων δὲ λεηλατούντων πολλὴν τῆς ὑπὸ Ὀμφάλῃ χώρας, τήν τε λείαν ἀφείλετο καὶ τὴν πόλιν, ἐξ ἧς ἐποιοῦντο τὴν ὁρμήν, ἐκπορθήσας ἐξηνδραποδίσατο καὶ κατέσκαψεν. Ἡ δ´ Ὀμφάλη ἀποδεχομένη τὴν ἀνδρείαν τὴν Ἡρακλέους, καὶ πυθομένη τίς ἐστι καὶ τίνων, ἐθαύμασε τὴν ἀρετήν, ἐλεύθερον δ´ ἀφεῖσα καὶ συνοικήσασα αὐτῷ Λάμον ἐγέννησε. Προϋπῆρχε δὲ τῷ Ἡρακλεῖ κατὰ τὸν τῆς δουλείας καιρὸν ἐκ δούλης υἱὸς Κλεόδαιος.

ΜΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ :

DIODORE DE SICILE
BIBLIOTHÈQUE HISTORIQUE.
http://users.sch.gr
http://ilakate.blogspot.gr
ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ