Ἡ ἰνδοευρωπαϊκὴ ἀνοησία εἶναι μία θεωρία γιὰ τὴν ὁποία θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ συζητᾶ ὧρες, ὅπως καὶ γιὰ ὁποιοδήποτε σενάριο ἐπιστημονικῆς φαντασίας. Ὅμως ἐπειδὴ ἔχει πάρει διαστάσεις ἀληθινῆς πανδημίας καὶ δυστυχῶς πλέον τὴν ἔχουν ἀσπαστεῖ καὶ διάφοροι ἔγκριτοι <<γλωσσολόγοι>> ( τώρα τὸ ποῦ βασίζονται, ἐφόσον οἱ ὅποιες <<ἀποδείξεις>> εἶναι ἀνυπόστατες, ἀτεκμηρίωτες καὶ ἀβάσιμες, ἔγκειται μᾶλλον στὰ πλαίσια τῆς συγχρόνου ἐπιστημονικότητος! ), καλὸ εἶναι νὰ γίνει μία συνοπτικὴ παρουσίασις τοῦ πῶς ξεκίνησε καὶ καθιερώθηκε αὐτὸ τὸ ψεῦδος γιὰ τὴν γλῶσσα μας.
Τουλάχιστον νὰ μὴν ἀναρωτιοῦνται οἱ περισσότεροι τί σημαίνει αὐτό τὸ <<Ι.Ε>>, <<σανσ.>>, παλαιότερα <<ἰαπετ.>>, ποὺ συνοδεύει τὰ λήμματά μας μὲ τὴν ἀκατανόητη, μηδέποτε ὀμιλουμένη καὶ γεγραμμένη ῥίζα, ἡ ὁποία συμπληρώνει τὴν ἐτυμολογικὴ αὐτὴ παρωδία!
Ἡ ἐν λόγω θεωρία προῆλθε ἀπὸ τὴν παρατήρησιν ὅτι οἱ ἀρχαῖες καὶ νεώτερες γλῶσσες ( σανσκριτική, ἑλληνική, κελτική, λατινική, γερμανική κλπ ) παρουσιάζουν οὐσιώδεις ὁμοιότητες .Ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος παρετήρησε τὴν ὁμοιότητα τῶν ῥιζῶν ἦταν ἕνας καθηγητὴς γλωσσολογίας στὸ πανεπιστήμιο Πετρουπόλεως, ὁ Γκότλιμπ Σίγκφριντ Μπάγιερ (1690- 1738), ὁ ὁποῖος ἔλεγε πὼς τὰ σανσκριτικὰ προέρχονται ἀπὸ τὰ ἑλληνικά.
[ σημ.: Σανσ-κριτικά =ἀρχαῖα ἰνδικὰ, ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ εἴτε ἐκ τοῦ σένος ( =ὁ παλαιός καὶ κατ’ἐπέκτασιν ἱερὸς, βλ. saint, seigneur κλπ ) + κραίνω ( =πράττω, ἐκτελῶ, βλ. créer, create,crear κλπ), τὰ ἱερο-γλυφικά, εἴτε ἀπὸ τὸ ἄνις ( =ἄνευ, βλ. sine,sans, senza κλπ ) + σκαριφῶ ( = γράφω, βλ. scribo, schreiben, écrire κλπ ), τὰ μὴ ἔχοντα γραφή.
Πράγματι ἡ σανσκριτικὴ χωρίζεται σὲ δύο περιόδους, στὴν βεδικὴ, πρὸ τοῦ 500 π.Χ, ὅπου ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ γραπτὴ φιλολογία καὶ στὴν μεταβεδικὴ, ἡ ὁποία ἦταν μία γλῶσσα ἱερατική, ἀποκρυφιστικὴ ἡ ὁποία δὲν ὠμιλήθη ποτέ, παρὰ μόνον χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ ἕνα κλειστὸ ἱερατεῖον, <<μόνους τοὺς ἱερεῖς γιγνώσκειν>>, Διόδωρος Σικελιώτης, Γ’ ].
Τὸ 1767 ἕνας φυσικὸς ὀνόματι Τζέιμς Πάρσονς διετύπωσε πὼς οἱ γλῶσσες τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀνατολῆς μᾶλλον ἔχουν ἕναν κοινὸν πρόγονον καὶ στηριζόμενος ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ σὲ μεσαιωνικὰ κείμενα καὶ στὴν Βίβλο κατέληγε στὴν ΥΠΟΨΙΑ πὼς ΙΣΩΣ νὰ συνδέονται μέσω τοῦ βιβλικοῦ Ἰάφεθ.
( σημ.: Καὶ ὁ Ἰάφεθ καὶ οἱ ἰαπετικὲς ῥίζες ποὺ κάποτε ἔγραφαν τὰ παλαιότερα λεξικά –πρὶν ἀντικατασταθοῦν ἀπὸ τὸ <<Ι.Ε>> -, θυμίζουν τρομερὰ στὸ ὄνομα τῶν Τιτάνα ἀδελφόν τοῦ Κρόνου, Ἰαπετό! ).
Ὅμως ὁ <<μεγάλος>> ἐφευρέτης τῆς ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΗΣ θεωρίας τῶν Ἰνδοευρωπαίων ἦταν ὁ Γ. Τζόουνς.
( σημ.: Ἀνυπόστατη εἶναι διότι ἡ ἐπιστήμη ΔΕΝ στηρίζεται σὲ δόγματα, ἀλλὰ σε ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ, ΤΕΚΜΗΡΙΑ καὶ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ.
Καὶ γιὰ τοὺς Ἰνδοευρωπαίους δὲν ἔχει ανευρεθεῖ οὔτε τὸ παραμικρὸν, οὔτε ἀπὸ Ἕλληνες, οὔτε ἀπὸ Ἰνδούς, οὔτε ἀπὸ κανέναν ἄλλον, τίποτε!!! Οὔτε γραφὴ, οὔτε μία πλάκα, ἕνα μνημεῖον, ἕνα δεῖγμα πολιτισμοῦ, κάτι τέλος πάντων ποὺ νὰ ἄρει τὴν ὑποψία ὅτι κάποιοι, κάπου, κάποτε ζοῦσαν, δημιουργοῦσαν καὶ μιλοῦσαν ἰνδοευρωπαϊκῶς.)
Ὁ Γ. Τζόουνς ( τῆς γνωστὴς οἰκογενείας τῶν Τζόουνς. Ὁ συνώνυμος στὸ ὀνοματεπώνυμον πατέρας του εἶναι αὐτὸς ποὺ ξαφνικὰ ἀνεκάλυψε τὸν ἀριθμὸν «π» ποὺ εἶχε προσεγγίσει ὁ Ἀρχιμήδης κάποιους αἰῶνες νωρίτερα!
Καὶ ὁ παππούς του ἦταν ὁ Τζόν Τζόρτζ Τζόουνς ἤ Σιόν Σιόμ, ὅπως τὸν εἶχαν βαπτίσει στοὺς μασονικοὺς κύκλους, στοὺς ὁποίους ἀνῆκε), ἦταν πολύγλωσσος.
Ὁμιλοῦσε ἀραβικά, ἰταλικά, γαλλικά, ἰσπανικά, πορτογαλικά. Γνώριζε ἐπίσης ἑλληνικά, λατινικά, περσικά, ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ εἶχε τρομερὴ εὐχέρεια λόγου καὶ τὰ μάθαινε πολὺ γρήγορα λέγεται -κατὰ κοινὴ ὁμολογία- πὼς ἦταν στὰ ἑβραϊκά.
Αὐτὸς λοιπὸν ὁ πολύγλωσσος δικαστής, τὸ 1758 διεφώνησε μὲ τὰ ὅσα εἶχε πεῖ προηγουμένως ὁ Μπάγιερ καὶ τὸ 1813 ἡ <<ὁμογλωσσία>> ἐβαπτίσθη <<Ἰνδοευρωπαϊκή>>, ἤ <<Ἰνδογερμανική-Ἰνδοκελτική>> ἀπ'τοὺς Γερμανούς, γιὰ εὐνοήτους λόγους.
Τὸ λεξικὸ Duden ἐπιμένει στὸν ὅρο <<Ἰνδογερμανική ῥίζα>>, παρ' ὅλον ποὺ ὁ Γερμανὸς γλωσσολόγος Φ. Μπόμπ στὴν <<Συγκριτικὴ γραμματική>> τοῦ 1857 γράφει πὼς δὲν ἀποδέχεται αὐτὸν τὸν ὅρο, παρ’ὅτι καὶ ὁ ἴδιος προσπαθοῦσε μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια νὰ δώσει λίγη κλεμμένη αἴγλη στὸ ἔθνος του, θέτοντας μάλιστα καὶ τὰ θεμέλια τῆς συγκριτικῆς γλωσσολογίας*. Ἀλλὰ δὲν μποροῦσε παρὰ νὰ ἀποδεκτεῖ πὼς ἡ σανσκριτικὴ ἔχει προέλθει ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ καὶ ὄχι τὸ ἀνάποδον!
* ( Ἡ ἐπιστήμη τῆς συγκριτικῆς γλωσσολογίας πρέπει νὰ στηρίζεται στὴν ΣΥΓΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΑ!! Καὶ ἡ σύγχρονος <<συγκριτικὴ γλωσσολογία>> ΔΕΝ λαμβάνει ὑπ'ὄψιν τὴν ἱστορικὴ ἐποχὴ τῶν γλωσσικῶν καταστάσεων!
Ἀκόμη καὶ ὁ Ζ. Μουνὲν ἤ ἀλλοιῶς Λουί Λεμπουσὲρ στὰ <<Κλειδιὰ τῆς γλωσσολογίας ( Clefs pour la sémantique) >> παραδέχεται:
<<Συνέκριναν τὰ σανσκριτικὰ τῆς πρώτης χιλιετίας, μὲ τὰ ἑλληνικὰ τοῦ 8ου. αἰ, π.Χ., τὰ λατινικὰ τοῦ 5ου αἰ. καὶ τὰ γοτθικὰ τοῦ 4ου!!>>
Ἡ σύγκρισις γιὰ νὰ εἶναι ἔγκυρη ὅμως πρέπει νὰ εἶναι ΣΥΓΧΡΟΝΙΚΗ καὶ ὄχι διαχρονική!
<<Τὸ ψεῦδος ὡς ἀληθὲς προμαθόντες ἐκ παίδων καὶ σύντροφον ἔχοντες ἐξαμαρτήσονται >>, ( Φίλων ὁ Ἀλεξανδρεύς. Αὐτὸ συμβαίνει αὐτὴν τὴν στιγμή… )
Ῥόλο στὴν καθιέρωσιν τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς πλάνης ἔπαιξε καὶ ὁ Τ. Γιάνγκ, ὁ ὁποῖος συνέκρινε τὸ λεξιλόγιον μεγάλου ἀριθμοῦ γλωσσῶν καὶ τὶς ὠνόμασε καὶ ἐπισήμως ἰνδοευρωπαϊκές, τὸ 1813, δίνοντας τὴν σκυτάλη στὸν Ὁλλανδὸ Μ. Μπόξχορν νὰ δηλώσει πὼς ἡ κοινὴ γλῶσσα πίσω ἀπὸ ὅλες ἦταν…ἡ Σκυθικὴ γλῶσσα!
Φυσικὰ κατὰ καιροὺς, ἔβγαιναν καὶ πολλοὶ ἄλλοι νὰ δηλώσουν καὶ τὴν κοιτίδα αὐτοῦ τοῦ ἀνυπάρκτου λαοῦ…Ὅ,τι βόλευε τὸν καθέναν. Ἄλλος εἶπε τὴν Μικρὰ Ἀσία ( λόρδος Κ. Ρένφριου, ὁ γνωστὸς ἀνθέλλην <<φιλέλλην>> ἐφευρέτης εἰδωλίων καὶ ὑποστηρικτὴς τοῦ δανεισμοῦ τῶν ἀρχαιοτήτων μας σὲ μουσεῖα τοῦ ἐξωτερικοῦ), ἄλλος τὴν ἀνατολικὴ καὶ κεντρικὴ Εὐρώπη ( Λιθουανία) καὶ τὰ Βαλκάνια -ἐξαιρουμένης ὅμως τῆς Ἑλλάδος! - ( Ρ. Λάθαμ), ἄλλος μόνον τὰ Βαλκάνια, ἐξαιρουμένης τῆς Ἑλλάδος ὅμως καὶ πάλι! ( Ἰγκ. Ντιάκονοφ) ἄλλος τὴν Βαλτικὴ ( Σμίνι) , ἄλλος τὴν Μεσοποταμία ( Γιόχαν Φ. Σμίτ), ἄλλος τὴν ἀνατολικὴ Τουρκία ( Γκαμκερελιτζέ), τὸν Καύκασο κοκ.
Ὑπῆρχαν ὅμως καὶ κάποιοι, ὅπως ὁ Σέιν γιὰ τὸν ὁποῖον τὸ 1880 ἡ ἄρια γλῶσσα ἦταν ἀσιατικὴ ὑπόθεσις, τὸ 1890 ἦταν εὐρωπαϊκὴ καὶ 30 χρόνια ἀργότερα ἔγινε μικρασιατική!
Θεωρίες καὶ ἀπόψεις βεβαίως μποροῦν νὰ εἰπωθοῦν πολλές…Ἡ μόνη ἀλήθεια πάνω στῆν ὁποία στηρίζεται αὐτὴ ἡ 200ἐτὴς ἰνδοευρωπαϊκὴ μποῦρδα μίας ἐπιπλάστου γλώσσης ἑνὸς ἀνυπάρκτου λαοῦ, εἶναι πὼς πράγματι οἱ γλῶσσες μεταξύ τους ὁμοιάζουν!
Καὶ πῶς νὰ μὴν ἔχουν ὅμως μία κοινὴ καταγωγὴ, ΟΤΑΝ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΕ ΓΡΑΠΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΙΛΙΕΤΙΩΝ ΜΕ ΠΛΗΘΟΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΥΡΗΜΑΤΩΝ, ΜΕ ΑΠΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΠΑΝΑΡΧΑΙΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ, ΜΕ ΓΡΑΦΗ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΤΩΝ, ΚΑΤΑΓΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΟΙΤΙΔΑ, ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ΜΕ ΜΝΗΜΕΙΑ, ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ.
Μόνο σὲ αὐτὴν βρίσκουν νόημα τὰ ἔτυμα καὶ μόνον αὐτὴ μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς ἐννοιολογική καὶ ὄχι ἁπλῶς συμβατική γλῶσσα.
Οἱ ἑλληνικὲς διάλεκτοι ( οἱ ὁποῖες κατὰ ἕναν περίεργο τρόπον ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ σὲ καμμία φιλοσοφικὴ σχολή, οὔτε κὰν ἐν Ἑλλάδι!!, ὅπως καὶ ἡ προϊστορία μας μὲ τὰ ταξίδια τοῦ Διονύσου καὶ τοῦ Ἡρακλέους κοκ) εἶναι ἡ ζωντανὴ ἀπόδειξις καὶ τοῦ πότε καὶ τοῦ πῶς γονιμοποίησε ἡ γλῶσσα μας τὸν παγκόσμιον λόγον ( βλ. εἰκόνες) , ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἀποτελεῖ καὶ τὴν κατάρρευσιν τοῦ ἰνδοευρωπαϊκοῦ ἀφηγήματος, τῶν κέντουμ-σατέμ γλωσσῶν, τῆς λατινικῆς γλώσσης ἤ ὀρθοτέρως τῆς παραποιημένης αἰολοδωρικῆς διαλέκτου μας, ποὺ τάχα μου δήθεν εἶναι διαφορετικὴ γλῶσσα ἀπὸ τὰ ἑλληνικά κοκ.
Καὶ φυσικὰ ἐπειδὴ ἀνάμεσα σὲ αὐτὰ τὰ ἀτεκμηριότητα <<ἐπιστημονικά>> ἀφηγήματα, ποὺ κατακλύζουν τὰ λεξικά, αἴρονται καὶ θέματα παλαιότητος καὶ καταγωγῆς-αὐτοχθονίας, πρέπει νὰ εἰπωθοῦν συνοπτικῶς κάποια πράγματα.
Πρῶτον, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ οὔτε μετανάστες, οὔτε ἐπήλυδες, οὔτε ἀθιγγανοι, οὔτε νομάδες, οὔτε τίποτε ἀπὸ ὅσα ὀνειρώσσουν κάποιοι <<ἐπιστημονικῶς>>.
Τὰ συγγράμματά μας βρίθουν ἀποδείξεων καὶ τὰ ὅσα διεσώθησαν εἶναι γραμμένα στὰ ἑλληνικά γιὰ ὅσους ἐνδιαφέρονται νὰ τὰ διαβάσουν καὶ ὅχι σὲ μία δυσανάγνωστη ψευδογλῶσσα, τις ῥίζες τῆς ὁποίας οὔτε οἱ ἴδιοι οἱ ἐφευρέτες τῶν μποροῦν νὰ προφέρουν!
Δεύτερον, ἐπειδὴ πολλοὶ, τὰ τελευταῖα χρόνια, στηρίζουν τὶς φανταστικὲς θεωρίες τους σὲ κάποια κάθοδό μας ἀπὸ στέπες, απὸ τὴν Σιβηρία ἤ τὴν μετανάστευσίν μας ἀπὸ τὴν Ἀνατολία ( βλ. Τζιμπούτας-Κουργκάν καὶ Ρένφριου κυρίως), πρέπει νὰ εἰπωθεῖ πὼς ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ δὲν ἀναφέρεται κάποια κάθοδός μας. ΟΥΤΕ ΣΕ ΕΝΑ! ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΑΜΕ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΠΟΥΘΕΝΑ, ἴσα-ἴσα τὸ ἀντίθετον: Φύγαμε καὶ δημιουργήσαμε πολιτισμὸ σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς, ἀπ’τὴν Ὑπερβορέα μέχρι τὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴν Ἀσία ( βλ. Στράβων, Ὅμηρο-ταξίδι Ὁδυσσέως μέχρι καὶ τὸν σημερινό Καναδὰ-, Πλούταρχο, Ἀρριανό, Διόδωρο Σικελιώτη, Θεόφραστο κλπ πάμπολλους, βλ. εἰκόνες) !
Ἡ γνωστή <<κάθοδος τῶν Δωριέων>> ποὺ ἔχει κατακλύσει τὰ βιβλία ἱστορίας μὲ ἀπαράδεκτα ψευδεῖς χρονολογήσεις δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΔΩΝ, γιὰ τὴν ὁποία γίνεται ἀναφορὰ σὲ πάρα πολλὰ ἀρχαῖα συγγράμματα, θέτοντάς την στὴν σφαῖρα τῆς ἱστορίας καὶ ὄχι τῆς φαντασίας! Καὶ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἡ ἐπιστροφὴ τῶν ἐκδιωχθέντων ἐκ τῆς Πελοποννήσου ἀπογόνων τοῦ Ἡρακλέους στὴν προγονική, δωρικὴ Πελοπόννησο! Ἐν ὀλίγοις πρόκειται γιὰ μετακινήσεις ΑΥΤΟΧΘΟΝΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ καὶ ὄχι γιὰ εἰσβολὴ!
Εἶχε δοθεῖ μάλιστα καὶ χρησμὸς στοὺς Ἡρακλεῖδες ὅτι εἶχαν ἐπιστρέψει νωρίτερα ἀπὸ ὅτι ἔπρεπε << πρὸ τοῦ δέοντος κατελθεῖν>>:
<<Τελευτήσαντος ( Ἀφ’ὅτου πέθανε) Ἡρακλέους, οἱ παῖδες αὐτοῦ φυγόντες Εὐρυσθέα, πρὸς Κήυκα παρεγένοντο ( =παρευρίσκομαι, στέκομαι δίπλα) . Ὡς δὲ ἐκείνους ἐκδιδόναι λέγοντος Εὐρυσθέως καὶ πόλεμον ἀπειλοῦντος ἐδεδοίκεσαν ( =εἶχαν φοβηθεῖ), Τραχίνα καταλιπόντες ( =ἐγ-καταλείπω), διὰ τῆς Ἑλλάδος ἔφυγον. Διωκόμενοι δὲ ἦλθον εἰς Ἀθήνας καὶ καθεσθέντες ( =ἀφοῦ ἔκατσαν) ἐπὶ τὸν ἐλέου βωμὸν ἠξίουν( =ἀξίωσαν βοήθεια) βοηθεῖσθαι. Ἀθηναῖοι δὲ οὐκ ἐκδιδόντες αὐτοὺς πρὸς τὸν Εὐρυσθέα, πόλεμον ὑπέστησαν, καὶ τοὺς μὲν παῖδας αὐτοῦ ἀπέκτειναν, αὐτον δὲ Εὐρυσθέα φεύγοντα ἐφ' ἅρμ ατος καὶ πέτρας ἤδη Σκειρωνίδας παριππεύοντα ( =ἱππεύοντας γύρω ἀπὸ), κτείνει διώξας Ὕλλος… Ἀπολομένου ( =ἀφανισμένου) δὲ Εὐρυσθέως, ἐπὶ Πελοπόννησον ἦλθον οἱ Ἡρακλεῖδαι καὶ πάσας εἶλον ( =κατέστρεψαν) τὰς πόλεις. Ἐνιαυτοῦ δὲ αὐτοῖς εν τῃ καθόδωι παρελθόντος, φθορὰ πάσαν Πελοπόννησον κατέσχε, καὶ ταύτην γενέσθαι χρησμός, διὰ τοὺς Ἡρακλείδας ἐδήλου: πρὸ γὰρ τοῦ δέοντος χρόνου αὐτοὺς κατελθεῖν >>, (Βιβλιοθήκη Ἀπολλοδώρου).
Ἀναφορὲς γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Ἡρακλειδῶν γίνονται καὶ ἀπὸ πολλοὺς ἄλλους συγγραφεῖς. Ἐνδεικτικῶς:
Ἡρακλειδῶν κατελθόντων...( Ἀριστοτ, σπαραγμ, 8, 44)
Μετὰ δὲ τὴν Ἡρακλειδῶν κάθοδον...( Στράβων, Η, Γ, 383)
Ἡρακλείδαις κατιοῦσιν εἰς Πελοπόννησον ( Στράβων, Η, Γ, 357)
Τὴν εἰς Ἡλείαν κάθοδον, προγονικὴν οὔσαν... ( Ἔφορος, ἀποσπ, F, 18)
Πρὸς τὴν κάθοδον τῶν Ἡρακλειδῶν ( Διόδ. Σικελιώτης, 1, 5)
Τόσο παλαιοὶ καὶ ἀκόμη παλαιότεροι εἴμαστε!
Ἀκόμα ἀναρίθμητα εἶναι καὶ τὰ ΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ ἀπὸ τοὺς προγόνους μας ποὺ καταρρίπτουν τὶς <<ἐπιστημονικές>> ψευδαισθήσεις τῶν τελευταῖων δεκαετιῶν..
Ἐνδεικτικῶς, γράφει ὁ:
1.Ἰσοκράτης: Ὁμολογεῖται μὲν γὰρ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀρχαιοτάτην εἶναι καὶ μεγίστην καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὀνομαστοτάτην ( = Εἶναι κοινὴ ὁμολογία πὼς ἡ πόλις μας εἶναι ἀρχαιοτάτην καὶ μέγιστη καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους/σὲ ὅλον τὸν κόσμον ὀνομαστοτάτη/<<ἔχει ὄνομα>>)·...ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν ΟΥΧ ΕΤΕΡΟΥΣ ΕΚΒΑΛΟΝΤΕΣ οὐδ᾽ ΕΡΗΜΗΝ καταλαβόντες οὐδ᾽ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν ΜΙΓΑΔΕΣ συλλεγέντες, ἀλλ᾽ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ᾽ ΕΞ ΗΣΠΕΡ ΕΦΥΜΕΝ, ταύτην ἔχοντες ΑΠΑΝΤΑ τὸν χρόνον διατελοῦμεν, ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ὄντες ( =αὐτὴν μὲν κατοικοῦμε ὄχι βγάζοντας/διώχνοντας ἄλλους, οὔτε ἔρημη τὴν καταλάβαμε, οὔτε ἀπὸ πολλὰ ἔθνη ἀνακατεμένοι/μεμειγμένοι μαζευτήκαμε ἐδῶ πέρα, ἀλλὰ τόσο καλῶς καὶ γνησίως ἔχουμε γίνει ὥστε ἐξ αὐτῆς τῆς ὁποῖας φυτρώσαμε, αὐτὴν τὴν χώρα ἐξακολουθούμε ἀνέκαθεν νὰ ἔχουμε, ὄντες ἀπὸ τὴν ἴδια γῆ/ αὐτόχθονες). ( 23-24, Πανηγυρικός, Ἰσοκράτης)
<<Ὄντας δὲ μήτε μιγάδας ( =οὔτε μιγάδες), μήτ’ἐπήλυδας ( =οὔτε ἐπελαύνοντες), ἀλλὰ μόνους αὐτόχθονας…>>
(Ἰσοκράτης, Παναθηναϊκός, 124)
2.Θουκυδίδης: Ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τῶν προγόνων πρῶτον ( =Θὰ ἀρχίσω ἀπὸ τοὺς προγόνους πρῶτον)...τὴν γὰρ χώραν οἱ ΑΥΤΟΙ ΑΙΕΙ ΟΙΚΟΥΝΤΕΣ διαδοχῇ τῶν ἐπιγιγνομένων μέχρι τοῦδε ἐλευθέραν δι’ ἀρετὴν παρέδοσαν ( =Τὴν χώρα οἱ ἴδιοι πάντα κατοικοῦντες διαδοχικὰ καὶ ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, ἐλευθέρα μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ πρόγονοί μας διὰ τῆς ἀρετὴς /τῆς ἀνδρείας τους.) Θουκυδίδου, Ἱστορίαι, 2,36,1.
<<Τὴν γοῦν Ἀττικὴν...ἄνθρωποι ὤικουν οἱ ΑΥΤΟΙ ΑΙΕΙ ( =κατοικοῦσαν πάντοτε οἱ ἴδιοι)>>, ( 1, 2)
3.Αἰσχύλος:<<Τοῦ γηγενοῦς γάρ εἰμ᾽ ἐγὼ Παλαίχθονος ἶνις ΠΕΛΑΣΓΟΣ, τῆσδε γῆς ἀρχηγέτης>>. ( Αἰσχύλος, Ἱκέτιδες, 250-1)
4.Ἡρόδοτος: <<ἀρχαιότατον μὲν ἔθνος παρεχόμενοι, μοῦνοι δὲ ὄντες ΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΑΙ>>, (Ἰστορίαι, 7,61)
<<Οἰκέει δὲ τὴν Πελοπόννησον ἔθνεα ἑπτά. Τούτων δὲ τὰ μὲν δύο αὐτόχθονα ἐόντα κατὰ χώρην ἵδρυται νῦν τε καὶ τὸ πάλαι οἴκεον, Ἀρκάδες τε καὶ Κυνούριοι, ἓν δὲ ἔθνος τὸ Ἀχαιικὸν ἐκ μὲν Πελοποννήσου οὐκ ἐξεχώρησε, ἐκ μέντοι τῆς ἑωυτῶν, οἰκέει δὲ τὴν ἀλλοτρίην. 2 τὰ δὲ λοιπὰ ἔθνεα τῶν ἑπτὰ τέσσερα ἐπήλυδα ἐστί, Δωριέες τε καὶ Αἰτωλοὶ καὶ Δρύοπες καὶ Λήμνιοι. Δωριέων μὲν πολλαί τε καὶ δόκιμοι πόλιες, Αἰτωλῶν δὲ Ἦλις μούνη, Δρυόπων δὲ Ἑρμιών τε καὶ Ἀσίνη ἡ πρὸς Καρδαμύλῃ τῇ Λακωνικῇ, Λημνίων δὲ Παρωρεῆται πάντες. 3 οἱ δὲ Κυνούριοι αὐτόχθονες ἐόντες δοκέουσι μοῦνοι εἶναι Ἴωνες, ἐκδεδωρίευνται δὲ ὑπό τε Ἀργείων ἀρχόμενοι καὶ τοῦ χρόνου, ἐόντες Ὀρνεῆται καὶ οἱ περίοικοι. Τούτων ὦν τῶν ἑπτὰ ἐθνέων αἱ λοιπαὶ πόλεις, πάρεξ τῶν κατέλεξα, ἐκ τοῦ μέσου κατέατο, εἰ δὲ ἐλευθέρως ἔξεστι εἰπεῖν, ἐκ τοῦ κατήμενοι ἐμήδιζον>>, ( Οὐρανία, 73)
5. Εὐριπίδης: <<ἐλθὼν λαὼν εἰς αὐτόχθονα κλεῖνον Ἀθηνῶν>>, ( Ἴων, 29-30)
<<τοὺς σοὺς ΠΑΛΑΙΟΥΣ ΕΚΓΟΝΑΣ ΑΥΤΟΧΘΟΝΑΣ >>, ( Ἀπόσπ, 362, 8)
6. Λουκιανός: <<Ἀθηναῖοι δὲ τὸν Ἐριχθόνιον ΕΚ ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΝΑΔΟΘΗΝΑΙ φασιν καὶ τοὺς πρώτους ἀνθρώπους ἐκ τῆς Ἀττικῆς ΑΝΑΦΥΝΑΙ καθάπερ τὰ λάχανα, πολὺ σεμνότερον οὗτοί γε τῶν Θηβαίων, οἳ ἐξ ὄφεως ὀδόντων Σπαρτούς τινας ἀναβεβλαστηκέναι διηγοῦνται>>, ( Φιλοψευδὴς ἤ Ἀπιστών, 3)
7. Πλούταρχος: <<παλαιόν ἀπ'Ἀρκάδων τὸ ἔθος, οἷς ἔστι τις συγγένειαν πρὶς τὴν δρῦν, πρῶτοι γὰρ ἀνθρώπων γεγονέναι δοκοῦσιν ἐκ γῆς, ὥσπερ ἡ δρῦς τῶν φυτῶν>>, ( Αἴτια Ῥωμαϊκά, 92)
<<Θησέως τὸ μὲν πατρῷον γένος εἰς Ἐρεχθέα καὶ τοὺς πρώτους αὐτόχθονας ἀνήκει, τῷ δὲ μητρῴῳ Πελοπίδης ἦν>>, ( Βίοι Παράλληλοι, Θησεύς, 3)
8. Δημοσθένης: << Μόνοι γὰρ πάντων αὐτόχθονες ὑμεῖς ἔστε κἀκείνοι>>, ( Περὶ καταπρεσβείας, 424)
9. Παυσανίας: <<Ἀρκάδες αὐτόχθονες καὶ Ἄχαιοί>>, ( Ἑλλάδος Περιήγησις, 5,1,1)
10. Ἀριστοτέλης: <<ὥσπερ ἐν τοῖς ἀπὸ φύσεως γιγνομένοις, ἔνια γὰρ κἀκεῖ ταὐτὰ καὶ ἐκ σπέρματος γίγνεται καὶ ἄνευ σπέρματος>>, ( Μετὰ τὰ φυσικά, 7,30)
<<αὕτη δὲ οὐκ ἀεὶ κατὰ τοὺς αὐτοὺς τόπους, ἀλλ᾿ ὥσπερ ὁ καλούμενος ἐπὶ Δευκαλίωνος κατακλυσμός• καὶ γὰρ οὗτος περὶ τὸν Ἑλληνικὸν ἐγένετο τόπον μάλιστα, καὶ τούτου περὶ τὴν Ἑλλάδα τὴν ἀρχαίαν. αὕτη δ᾿ ἐστὶν ἡ περὶ Δωδώνην καὶ τὸν Ἀχελῷον•οὗτος γὰρ πολλαχοῦ τὸ ῥεῦμα μεταβέβληκεν• ᾤκουν γὰρ οἱ Σελλοὶ ἐνταῦθα καὶ οἱ καλούμενοι τότε μὲν Γραικοὶ νῦν δ᾿ Ἕλληνες>>, ( Μετεωρολογικά, Ι, 352 )
[ σημ. Εἴμαστε ὁ μόνος λαὸς ποὺ στὰ γραπτά του ἀναφέρονται 3 κατακλυσμοί: Τοὺ Ὠγύγου, τοῦ Δαρδάνου καὶ τοῦ Δευκαλίωνος. Ὁ τελευταῖος μάλιστα εἶναι ὁ γνωστὸς κατακλυσμὸς τοῦ Νῶε ( > νέω)]
11.Πλάτων: <<τὸν οὐρανὸν ἡμεῖς ἀκοὴν παρεδεξάμεθα.’ ἀκούσας οὖν ὁ Σόλων ἔφη θαυμάσαι καὶ πᾶσαν προθυμίαν σχεῖν δεόμενος τῶν ἱερέων πάντα δι' ἀκριβείας οἱ τὰ περὶ τῶν πάλαι πολιτῶν ἑξῆς διελθεῖν. τὸν οὖν ἱερέα φάναι: ‘φθόνος οὐδείς, ὦ Σόλων, ἀλλὰ σοῦ τε ἕνεκα ἐρῶ καὶ τῆς πόλεως ὑμῶν, μάλιστα δὲ τῆς θεοῦ χάριν, ἣ τήν τε ὑμετέραν καὶ τήνδε ἔλαχεν καὶ ἔθρεψεν καὶ ἐπαίδευσεν, προτέραν μὲν τὴν παρ' ὑμῖν ἔτεσιν χιλίοις, ἐκ Γῆς τε καὶ Ἡφαίστου τὸ σπέρμα παραλαβοῦσα ὑμῶν, τήνδε δὲ ὑστέραν>>, ( Τίμαιος, 23, d, e)
12. Ἀπολλώνιος ὁ Ῥόδιος: <<Ἀρκάδες, οἳ καὶ πρόσθε σεληναίης ( =προσέληνοι) ὑδέονται ( =ὑμνῶ) ζώειν, φηγὸν ( =βελανιδιά) ἔδοντες ἐν οὔρεσιν ( =τρώγοντας στὰ βουνά)>>, ( Ἀργοναυτικά, Δ, 265)
Οἱ Ἀρκάδες ὀνομάζονται προσέληνοι διότι ὑπῆρχαν πρὶν κὰν ἐμφανιστεῖ ἡ σελήνη!
13. Εὐστάθιος: <<Δοκεῖ δὲ φασί, παλαιότατα ἔθνη Ἑλλήνων εἶναι τὰ Ἀρκαδικά, διὸ καὶ προσέληνοι ἐλέγοντο οἱ Ἀρκάδες, ὅπερ, φασίν, Ἴππυς ὁ Ῥηγῖνος πρῶτον αὐτοὺς ἐκάλεσε>>, ( Εὐστ, Β, 603,σελ. 300, 12)
14. Ὀβίδιος: << Οἱ Ἀρκάδες κατεῖχαν τὴν χῶρα τους πρὶν ἀπὸ τὴν γέννησιν τοῦ Διός…τὸ γένος τους εἶναι παλαιότερον ἀπ’ τὴν Σελήνη >>
Κ.ἄ πάμπολλους συγγραφεῖς μας, χρόνον νὰ ἔχει κάποιος νὰ διαβάζει…
ΤΕΛΟΣ
Οἱ πληροφορίες ἠντλήθησαν ἀπὸ τὰ βιβλία:
- <<Ο ΕΝ ΤΗΙ ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ>>, ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ,
- <<ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ>>, ΑΝΝΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ-ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ,
- <<THE REMAINS OF JAPHET: BEING HISTORICAL ENQUIRIES INTO THE AFFINITY AND ORIGIN OF THE EUROPEAN LANGUAGES>>,
- J. PARSONS, <<DICTIONNAIRE SANSCRIT- ANGLAIS>>,
- A. MACDONELL, <<CLEFS POUR LA SÉMANTIQUE>>,
- G. MOUNIN, <<ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΥ>>,
- ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ,
- <<ΤΙΜΑΙΟΣ>>, ΠΛΑΤΩΝ,
- <<ΙΣΤΟΡΙΑΙ>>, ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ,
- <<ΙΣΤΟΡΙΑΙ>>, ΗΡΟΔΟΤΟΣ,
- <<ΙΩΝ>>, ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, <<ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ>>,
- <<ΣΦΗΚΕΣ>>, ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ,
- <<ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ>>, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ,
- <<ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ>>, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ,
- <<ΑΙΤΙΑ ΡΩΜΑΪΚΑ>>, ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ,
- <<ΠΕΡΙ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΗΣ>>, ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ,
- <<ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΠΡΕΣΒΕΙΑΣ>>, ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ,
- <<ΛΕΞΙΚΟΝ ΣΟΥΙΔΑ>>,
- <<ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ>>, ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ,
- <<ΙΚΕΤΙΔΕΣ>>, ΑΙΣΧΥΛΟΣ,
- <<ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ>>, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ,
- <<ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΚΑ>>, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ,
- <<ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ>>, ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΡΟΔΙΟΣ κ
- Καὶ ἀπὸ τὴν ψηφιακὴ ἀρχαία Κυπριακὴ Γραμματεία.
Ἡ ἔρευνα, ἡ σύνταξις καὶ ἡ συγγραφὴ ἔγινε ἀπὸ τὴν <<ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΗ>>.https://etymo-logiki.blogspot.com/
ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΙΤΕ
Ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Αντώνιος Ν. Κουνάδης
Ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Αντώνιος Ν. Κουνάδης, σε διάλεξή του με τίτλο «Η καταγωγή της ελληνικής γλώσσης: προφορικής και γραπτής», ο κ. Κουνάδης αναφέρθηκε σε δυο θέματα, που «απετέλεσαν αντικείμενα συνεχιζομένων μέχρι σήμερα εντόνων συζητήσεων και αμφισβητήσεων»: την «προβληθείσα τον 18ο αιώνα άποψη ότι η ελληνική γλώσσα ανήκει στην Ινδοευρωπαϊκή οικογένεια γλωσσών», καθώς και την «άποψη ότι το Ελληνικό αλφάβητο είναι Φοινικοσημιτικής προελεύσεως». Παρουσιάζοντας «αυθεντικές γνώμες γλωσσολόγων, αρχαιολόγων, ιστορικών, ανθρωπολόγων, παλαιοντολόγων ώστε να χυθεί περισσότερο φως στα δύο αυτά περίπλοκα και σκοτεινά ακόμη θέματα βάσει και των νεοτέρων ευρημάτων και των εξελίξεων στην ανθρώπινη αρχαιογενετική (αDNA) και την πληθυσμιακή γενετική», ο κ. Κουνάδης κατέληξε σε μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Μεταξύ αυτών, ότι «το πρώτο αλφάβητο στον κόσμο είναι το Ελληνικό, του 8ου π.Χ. αι. Αρχικώς είχε 27 γράμματα, από δε το 403 π.Χ. 24 γράμματα μετά την αφαίρεση του δίγαμμα, του Κόπα και του σαμπί. Ωστόσο, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις βάσει ιστορικών πηγών (ομηρικά έπη, Μιστριώτης κλπ.) και αρχαιολογικών ευρημάτων ότι το Ελληνικό αλφάβητο είναι πολύ αρχαιότερο, αναγόμενο πιθανότατα στα χρόνια του Τρωικού πολέμου (Μιστριώτης , Απολλόδωρος κ.α.), πολύ δε πιθανότερο είναι τα ομηρικά έπη να είχαν παραδοθεί γραπτά (Μιστριώτης, Τζ. Χάιγκετ, Χ. Μπλάνκ, Ζακλίν Ντε Ρομιγύ)».
ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ
 ){kind=link}