Όχι μόνο ο Ιωάννης Καποδίστριας δολοφονήθηκε για να λεηλατήσουν ορισμένοι τις Γαίες , που μόλις, είχε «προλάβει» να κηρύξει Εθνικές (δηλαδή μη- απαλλοτριώσιμες) αλλά για τον ίδιο λόγο δολοφονήθηκε και ο Υπουργός του επί των Οικονομικών Δημήτριος Περρούκας. Επί Κυβερνήτη έγινε μέλος της Πανελληνίου και Πρώτος Γραμματέας του για τα εσωτερικά και δικαστικά θέματα, μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου,
Ήταν Πρόεδρος του θαλάσσιου Δικαστηρίου, γερουσιαστής και νομοθέτης του νεοσύστατου έθνους. Σε αυτόν οφείλονται οι νόμοι του Δημοσίου Δικαίου και οι Δικαστικοί, και η διοικητική διαίρεση της Πελοποννήσου.
Το πτώμα του βρέθηκε κατακρεουργημένο στους αγρούς του Άργους και οι πραγματικοί ένοχοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ.
Η δίκη κάποιων υπηρετών του, ότι, δήθεν, τον σκότωσαν για κάτι ασημικά, στάθηκε, φαίνεται, προπέτασμα καπνού.
Διότι ένας από αυτούς, πριν εκτελεστεί, αποκάλυψε ότι είχε πάρει «άνωθεν» την εντολή. Ο φάκελος της δικογραφίας σήμερα έχει λεηλατηθεί και τίποτα δεν περιέχει.
Τί έκανε ο Δημήτριος Περούκας και συνάντησε , τη 13η Νοεμβρίου 1851, την ίδια τύχη με τον προϊστάμενό του και αγαπημένο του προστάτη, τον Ιωάννη Καποδίστρια; ( Ήταν ακριβώς ο Περρούκας αυτός ο μαντατοφόρος που μετέφερε τις προσκλήσεις- μυστικά- να κατέβει στην Ελλάδα).
Πρόβαλλε αντιρρήσεις και σθεναρή αντίσταση κατά των εξωφρενικών αξιώσεων πολλών όρνεων που οσμίστηκαν λεία και έτρεξαν πάνω από την αιμόφυρτη και μόλις αναγεννηθείσα Ελλάδα.
Δύο και μόνο συγκεκριμένα παραδείγματα αρκούν για να δώσουν την έκταση ενός σκανδάλου μπροστά στο οποίο τα σημερινά ωχριούν.
Κάποιος Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, γιος του Ιωάννη, συμβούλου επικρατείας του Τσάρου, ζητάει να του αναγνωρίσει η κυβέρνηση Καποδίστρια ως υποθηκευμένο σε αυτόν ένα χωριό στην Αχαΐα, έναντι 5.000 γροσιών, που του είχε δήθεν, υποθηκεύσει ο Ισμαήλ Μπέης ( υπεύθυνος από το Τάγμα των Νομικών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας για την ομαλή εκποίηση εκείνων των τουρκικών περιουσιών που βρέθηκαν στην Αττική, την Εύβοια και μέρος της Φθιώτιδας, μέρη στα οποία είχε καταρρεύσει η Επανάσταση και οι Τούρκοι θεωρήθηκαν « πρόσφυγες ἐν καιρῷ εἰρήνης», πράγμα που σήμαινε ότι θα μοιραζόντουσαν τα 12.000.000 χρυσές δραχμές που τους πλήρωσε το Ελληνικό Δημόσιο για να πάρει τη γη τους.
Θα δούμε παρακάτω ότι εδώ παίχτηκε ένα πάρα πολύ χονδρό παιχνίδι) . Και ο Υπουργός Οικονομικών και το Υπουργείο της Δικαιοσύνης απαντούν οργισμένα στον διεκδικητή πως:
Α) το Οθωμανικό δίκαιο δεν επέτρεπε την υποθήκευση ολόκληρου χωριού, συνεπώς αποκλείεται να έγινε ποτέ μία τέτοια συμφωνία.
Β)Ο Ισμαήλ Μπέης δεν είχε κανένα δικαίωμα να υποθηκεύσει ένα χωριό, εν καιρώ πολέμου, αφού ακριβώς στάθηκε το αίμα των Ελλήνων αγωνιστών που χύθηκε – και επιτυχημένα – για να απελευθερωθεί η ελληνική γη γενικά – του επίμαχου χωριού συμπεριλαμβανομένου.
Κανείς φαντάζεται την οργή των επίδοξων μεγαλόσχημων καταπατητών με τέτοιους «μονομανιακά αφοσιωμένους στο καθήκον» υπουργούς τύπου Περρούκα. Τους αφαιρούσε την καραμέλα της «χρησικτησίας» θυμίζοντάς τους πως το Οθωμανικό δίκαιο όχι μόνο δεν αναγνώριζε κανένα τέτοιο δικαίωμα κτήσης μέσω μιας - σχετικά μακρόχρονης, αδιάκοπης και μη αμφισβητημένης χρήσης- αλλά και αγνοούσε ακόμη και την ίδια την έννοια! Συνεπώς τα όσα έλεγαν οι πρώην εκμισθωτές της καλλιεργήσιμης ή άλλης (υλοτομήσιμης, κ.λπ) γης, τα έλεγαν παρερμηνεύοντας εσκεμμένα το νόημα των εκμισθωτηρίων (των «ταπιών»), συγχέοντας το με το του «χοτζέτ»: τίτλου ιδιοκτησίας, η οποία, όμως δεν ξεπερνούσε τα πεντακόσια τετραγωνικά μέτρα, ούτε για τους Πασάδες! (Σύμφωνα με το Κοράνι, όλη η γη ανήκει στον Αλλάχ και έχει ως διαχειριστεί της τον Σουλτάνο.
Ο Σουλτάνος παραχωρεί κάθε τόσο- ποτέ ισοβίως και κληρονομικώς- της Επικαρπία της γης, ποτέ την Ψιλή της Κυριότητα). Μόνη εξαίρεση αποτελούν οι Κτήτορες. Οι κατακτητές ενός τόπου. (Ο μόνος που θα μπορούσε- κατά το Οθωμανικό δίκαιο – να ισχυριστεί πως η Ελλάδα είχε υπάρξει «δική του» θα ήταν ο ...Μωάμεθ ο Β΄, ο Πολιορκητής...). Αλλά, φυσικά, της Επαναστάσεως επισυμβάσης, ήταν πολύ λεπτό το θέμα του ποιο Δίκαιο θα ίσχυε.
Όπως παρατηρεί ο σοφός Νομικός και Καθηγητής κ. Νικόλαος Πανταζόπουλος στο περισπούδαστο σύγγραμμά του «Η Δικαιοδοτική Πολιτική κατά την Επανάσταση και την Καποδιστριακή περίοδο», 1821-1832 (Θεσσαλονίκη, 1978) η αντικατάσταση του Οθωμανικού δικαίου από το Βυζαντινορωμαϊκό δεν ήταν καθόλου αυτονόητη. Έπρεπε να συντεθεί ένα νέο Δίκαιο, που θα έπαιρνε υπόψη του τόσο την Εθιμική πραγματικότητα όσο και τις γενικότερες εξελίξεις του Ευρωπαϊκού Δικαίου.
Φυσικά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως η δολοφονία του Κυβερνήτη θα οδηγούσε σε κάτι πρωτοφανές, ίσως, στα παγκόσμια Νομικά Χρονικά: την κατάργηση όλων των Δικαστηρίων από την Κυβέρνηση. Όπως αναφέρει ο Πανταζόπουλος , ενώπιον των άλυτων- στα μάτια της- αντιφάσεων:
Με το διάταγμα Αριθ 38 της 8ης Οκτωμβρίου 1832, η Διοικητική Επιτροπή της Ελλάδος {αποφασίζει πως όλα τα Δικαστήρια της χώρας, ήτοι} το Άνώτατο, τα δύο Έκκλητα και όλα τα Πρωτόκλητα Δικαστήρια, θέλουν διακόψει τας εργασίας των, και τα μέλη και οι υπάλληλοί των απολύονται(!!)
Τον απίστευτο αυτόν επικήδειο- ή, καλύτερα, επιτάφιο – λόγο για την προσπάθεια θεμελίωσης της Δικαιοσύνης στην Χώρα μας, μετά την επιτυχία της Επαναστάσεως του 1821, τον «εκφωνεί» ο ίδιος Υπουργός της Δικαιοσύνης (!) Χριστόδουλος Κλονάρης με κοινοποίησή του σε όλα τα Δικαστήρια της Επικρατείας, παραγγέλλοντας στους δικαστές να παραδώσουν τα αρχεία τους στους Διοικητές ή στη Δημογεροντία.Και να πληροφορήσουν τους πολίτες ότι... «ἐγγίζει ἡ εὐτυχῆς ἡμέρα, καθ᾿ ἣν ἡ ἀνυπομόνως περιμενομένη Βασιλικὴ Ἐξουσία, φθάνουσα ἔν τῷ μέσῳ ἡμῶν, θέλει ἀνοίξει τὸν εὐρύχωρον τῶν δικαίων νόμων ναόν, καὶ ἕκαστος τῶν ἀδικημένων θέλει εὔρει ταχεῖαν καὶ πλήρη δικαιοσύνη».
Αυτή στάθηκε η κατάληξη των περίφημων «συνταγματικών», των αντιπολιτευομένων τον Καποδίστρια στο όνομα της «Συνταγματικότητας»: να περιμένουν δουλικά έναν ξένο μονάρχη να τους μοιράσει το ψωμί. Στο μυαλό μας έρχεται εδώ ο Μέγας Ιεροεξεταστής του Ντοστογιέφσκι που μονολογεί απέναντι σε έναν Ιησού που έχει «κατατροπωθεί» και το γνωρίζει. Ναι, και ο Καποδίστριας "κατατροπώθηκε". Και γνώριζε ότι ήταν πιθανότατο, σχεδόν βέβαιο, πως οι Μήδοι θα διαβαίνανε, τελικά, τις Θερμοπύλες του Νόμου, που σαν νέος Λεωνίδας, υπεράσπιζε.
Είναι εντυπωσιακό πώς το 1830 ο Ανδρέας Μιαούλης, ένα χρόνο πριν κάψει τα πλοία του ...Ελληνικού στόλου στον Πόρο (πράξη αποτρόπαιη και φρικιαστική, για την οποία δήλωνε, αργότερα στη ζωή του, βαθειά ντροπή, ηγήθηκε Πορείας- Διαδήλωσης Διαμαρτυρίας κατά του Δημήτριου Περρούκα, γιατί δεν επικύρωνε τις (πλαστές) «αγοραπωλησίες» που του παρουσιάζανε.Αυτό προκύπτει από Διακήρυξη της Γερουσίας, η οποία μπορεί να ψέγει (αδίκως) τον άτεγκτο και υπερβολικό, αλλά , ταυτοχρόνως, τον δικαιώνει καταδικάζοντας τον Μιαούλη και τους κομπιναδόρους της γης. Διότι όλοι ήξεραν τότε τι τεράστια συμπαιγνία είχε στηθεί σε βάρους του ελληνικού δημοσίου.
Ας δούμε τί στοίχισε τη ζωή στον άτυχο Δημήτριο Περρούκα, αφανή αλλά μεγαλειώδη εργάτη της εθνεγερσίας.
Η εκποίηση των κτημάτων στην Αττική, Εύβοια και μισή Φθιώτιδα από Τούρκους που έφευγαν στους Έλληνες που ερχόντουσαν ή ήσαν ήδη παρόντες έπρεπε να γίνει βάσει ενός καταλόγου, ενός υποθηκοφυλακείου, ενός κτηματολογίου. Αλλιώς κινδύνευαν οι Έλληνες αγοραστές να διπλό- και τριπλό- αγοράσουν το ίδιο κτήμα ταυτόχρονα.Ο Δημήτριος Περρούκας πέτυχε, τότε, έναν άθλο. Με θαυμαστή πανουργία απέσπασε από το Ισμαήλ Μπέη το ποθητό κτηματολόγιο. Με βάση το ποίο και προχώρησε η εκποίηση. Αφήνοντας, όμως, έξω τα δάση , τις λίμνες, τα έλη. Τυχόν διεκδικήσεις επί των οποίων απέρριπτε ως προϊόν συμπαιγνίας. Τα τρία στάδια της λεηλασίας της γης στάθηκαν, γι΄αυτό:
1. Η δολοφονία του Καποδίστρια
2. Η λεηλασία του Καποδιστριακού Αρχείου, το οποίο πρέπει να ήταν ογκωδέστατο αν ληφθεί υπόψη η ατελείωτη εργατικότητα όλων των μελών του τότε υπουργικού συμβουλίου, η αναρίθμητη σωρεία αναπόφευκτων εγγράφων με τα οποία αναγκαστικά θα αναδιοργανωνόταν το έθνος και η Επικράτεια και η προσήλωση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας και Προέδρου του υπουργικού Συμβουλίου Ιωάννη Καποδίστρια και στην τελευταία πτυχή ενός θέματος του τελευταίου Έλληνα πολίτη.
3. Η δολοφονία του «ζώντος Αρχείου» της περιόδου 1821- 1851, του ίδιου του Δημητρίου Περρούκα, στο Άργος. Έτσι έκλεισε και το τελευταίο στόμα που θα μπορούσε που και σήμερα – πόσο μάλλον τότε- θα τάραζαν τον ύπνο κάποιων λίγων αλλά ισχυρών. Των οποίων οι απόγονοι εξακολουθούν να επικαλούνται « αγορές από Τούρκους» που δεν έγιναν ποτέ.
4. Όλα τα θέματα που καταταλανίζουν ακόμη και την σημερινή Ελλάδα ( πυρκαγιές δασών, εμπρησμοί τους από οικοπεδοφάγους, η αδυναμία πολεοδομικής ανάπτυξης και σχεδιασμού, η αυθαίρετη δόμηση, τα «κτηματικά ομόλογα», όλα μα όλα σχετίζονται με μια στυγερή πράξη: τη δολοφονία του Κυβερνήτη. «Πίσω από κάθε μεγάλη περιουσία υπάρχει ένα έγκλημα» ( Μπαλζάκ).
Η γιγάντια και εθνική συνείδηση ενός Καποδίστρια δεν προέκυψε σε πολιτικό και πολιτιστικό κενό. Μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, μετά την διάλυση του Εθνικού Στρατού, του στρατού της Επανάστασης, την διάλυση του Καποδιστριακού κόμματος, που είναι το κόμμα της Φιλικής Εταιρείας και των οπλαρχηγών, η δίκη του Κολοκοτρώνη είναι ενταγμένη στην πολιτική διάλυση της Καποδιστριακής πολιτικής, στην πολιτική διάλυσης της επτανησιακής επιρροής και παράδοσης.
Από: Βασιλική Εμμ. Τρόχειλα ...Vasiliki Trocheila 9 Ιανουαρίου 2022
«Ιωάννης Καποδίστριας: Η συναρπαστική ζωή του φωτισμένου κυβερνήτη»
Το βιβλίο «Ιωάννης Καποδίστριας – Η συναρπαστική ζωή του φωτισμένου κυβερνήτη» του Βασίλη Γεωργιάδη, είναι η μυθιστορηματική βιογραφία του πρώτου κυβερνήτη του ελληνικού κράτους, μέσα από τις αφηγήσεις τριών παιδιών: της Ανεζίνας, του Γκιουζέπε και του Κωνσταντή, που βρέθηκαν πολύ κοντά στον Ι. Καποδίστρια σε διαφορετικές περιόδους της ζωής του.
Διαβάζουμε για τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην Κέρκυρα καθώς και τα φοιτητικά του στην Πάντοβα, όπου σπούδασε Ιατρική, για να ανακουφίσει ανιδιοτελώς τον ανθρώπινο πόνο, επιστρέφοντας στην πατρίδα του, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα Νομικής και Φιλοσοφίας.
Η πολιτική του ικανότητα διαφαίνεται από τη δράση του στην Κέρκυρα και την Επτάνησο Πολιτεία, κατά τη διάρκεια που κατείχε τη θέση του γραμματέα της επικράτειας, όπου αναγνωρίστηκε ως η πιο σημαίνουσα πολιτική προσωπικότητα με κυρίαρχο μέλημά του τη μόρφωση των Ελληνοπαίδων, που πάντα ήταν στις προτεραιότητές του.
Τον χαρακτήρα του και τις ιδιαίτερες ικανότητές του εκτίμησε ο ζακυνθινής καταγωγής Γεώργιος Μοτσενίγο, που έφτασε στην Κέρκυρα αρχές του 1800 ως πληρεξούσιος της Ρωσίας και του άνοιξε τον δρόμο για την τεράστια αυτή χώρα μετά από πρόσκληση του Τσάρου Αλεξάνδρου Α΄.
Στη μεγάλη του πορεία προς την Ευρώπη και τη Ρωσία θα τον ακολουθήσει ως βοηθός του, έμπιστος και αφοσιωμένος, ο νεαρός Γκιουζέπε, Ιταλός από το Βασίλειο της Νάπολης και θα ζήσει τη μεγάλη άνοδό του. Εκεί ο Καποδίστριας θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην Αυλή του Τσάρου, αφού προσελήφθη στους κόλπους της ρωσικής διπλωματίας και αργότερα, από τη θέση του υπουργού εξωτερικών της Ρωσίας, θα προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στην Ευρώπη.
Με αξιέπαινο θάρρος ορθώνει το ανάστημά του απέναντι στους σκληρούς του αντιπάλους, όπως ο καταχθόνιος Μέτερνιχ, στα μεγάλα συνέδρια της Ευρώπης.
Χάρη σ’ αυτόν η Ελβετία υπάρχει σήμερα ως κράτος, γιατί το 1813 καταφέρνει να ενώσει τα αντιδραστικά πλούσια καντόνια με τα φτωχά, δημιουργώντας το πρώτο τους Σύνταγμα.
Μέσα από τα μάτια του Γκιουζέπε παρακολουθούμε τη γνωριμία του με την ελληνικής καταγωγής Ρωξάνδρα Στούρτζα, ίσως τον μεγάλο και ανεκπλήρωτο έρωτα της ζωής του, που είχε σημαντική θέση στην αυλή του Τσάρου Αλεξάνδρου Α’, η οποία θα μείνει στην καρδιά του για πάντα αλλά κι εκείνος στη δική της. Όμως το μεγάλο χρέος προς την πατρίδα ήταν πέρα από κάθε προσωπική επιθυμία και επιδίωξη.
Την επιστροφή του στην Ελλάδα ως κυβερνήτη μάς αφηγείται ο Κωνσταντής, ένα 16χρονο αγόρι από το Ναύπλιο, που μαθήτευσε στον δάσκαλο Καΐρη και βρέθηκε στη υπηρεσία του Καποδίστρια.Σύμφωνα με τα λόγια του συγγραφέα: …«Στην Ελλάδα θα έρθει “υπό τριπλήν προστασίαν” κυβερνήτης και θα γνωρίσει την πιο μεγάλη και συγκινητική μεσσιανική υποδοχή που γνώρισε ποτέ πολιτικός στον κόσμο.
Θ’ αναστήσει το μικρό χάρβαλο κράτος στη διάρκεια των τριών χρόνων που θα μείνει στο κουμάντο του, μέχρι που η άδικη μοίρα θα στερήσει τούτο τον τόπο από τον εθνικό του ηγέτη.
Θα μεγαλώσει την Ελλάδα – η Ελλάδα που παρέλαβε ήταν το τρίτο της Πελοπόννησος και μερικά νησιά. Η μικρή του χώρα αποκτά εθνικό στρατό, οργανωμένο σε χιλιαρχίες, διοίκηση, σχολειά, στόλο, νόμισμα.
Ο λαός της μιζέριας θα μάθει το ψωμί. Ο ανάπηρος αγωνιστής θα γνωρίσει το γιατρικό και τη σύνταξη. Τα ορφανά των παλικαριών που έπεσαν για τη δόξα της πατρίδας θ’ αποκτήσουν αυτά που τους έλειπαν, στέγη και μόρφωση. Οι άκληροι, κομμάτια γης, ενώ η πολιτική του στο θέμα των εθνικών γαιών θα βρει εχθρούς της τους προκρίτους (κοτζαμπάσηδες). Ο πρώην "συνταγματικός διαιτητής” της Ευρώπης, όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο Μέτερνιχ, θα χαρίσει την περιουσία του, τις ανέσεις του και θα θυσιάσει τη ζωή του γι’ αυτόν το λαό που στάθηκε δίπλα του και τον λάτρεψε».
Τον Σεπτέμβριο του 1831, η εθνοκτόνος διχόνοια οπλίζει το χέρι του αδερφού, αφαιρώντας πρόωρα και άδικα τη ζωή του πρώτου Κυβερνήτη της ελεύθερης Ελλάδας. Πηγή :https://www.zougla.gr/Ο Βασίλης Γεωργιάδης είναι ιστορικός και συγγραφέας. Με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη (Φανάρι), γεννήθηκε και σπούδασε στην Αθήνα. Κατοικεί στον Διόνυσο Αττικής. Ασχολείται με την ποίηση, τον πεζό λόγο (δοκίμια, διηγήματα, ιστορικά μυθιστορήματα) και έχει εκδώσει σειρά μελετών ιστορικού και αρχαιολογικού περιεχομένου.
