Το λιμάνι του Πειραιά στα 1857.- Από το γαλλικό περιοδικό Le Tour du Monde 1862.
Ο ναυτικός αποκλεισμός του Πειραιά κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο και το "Υπουργείο Κατοχής
Κατά την διάρκεια του 19ου Αιώνα η πολιτική της Γαλλίας αλλά κατ΄εξοχήν της Αγγλίας στην Ανατολή πρότασσε ως βασική προτεραιότητα την εδαφική ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως βασική ανάσχεση της Ρωσικής καθόδου στην Μεσόγειο.
Αντιθέτως η Ρωσία είχε προαιώνιο πόθο την συντριβή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την κάθοδο της στο Αιγαίο. Για τρεις αιώνες η Ρωσία επεδίωκε τον στόχο αυτό προσεταιριζόμενη όλους τους Χριστιανικούς λαούς (και κυρίως τους Έλληνες.
Ο Πειραιάς το 1852
Η πολιτική αυτή θα άλλαζε το 1860 όταν η Ρωσία (δυστυχώς για την Ελλάδα και τα συμφέροντα του Ελληνισμού) θα εστερνιζόταν την Θεωρία του Πανσλαβισμού." Την εξιστορούμενη εποχή Οθωμανική Αυτοκρατορία αντιμετώπιζε μια σειρά σοβαρών προβλημάτων με κυριότερο την οικονομική χρεοκοπία και τις αντίπαλες φατρίες μέσα στην Υψηλή Πύλη.
Αυτό την καθιστούσε αδύναμη πολιτικά και στρατιωτικά (ο περίφημος "μεγάλος ασθενής") και έσπρωχνε την Ρωσία του τσάρου Νικολάου Α΄ να αναζητά μια αφορμή για να επέμβει εις βάρος της. Αυτή δόθηκε στις αρχές του 1850 με το πρόβλημα της ιδιοκτησίας του πανάγιου Τάφου της Βηθλεέμ στα Ιεροσόλυμα και την διένεξη μεταξύ των Ορθοδόξων και των Καθολικών.
Η διένεξη αυτή σοβούσε επί δύο αιώνες και πλέον, με τον εκάστοτε Σουλτάνο να εκδίδει διαδοχικά αντιφατικά φιρμάνια για το καθεστώς ιδιοκτησίας. Με αφορμή μια Γαλλική επέμβαση στον Σουλτάνο υπέρ των Καθολικών, ο Ρώσος απεσταλμένος του Τσάρου στην Κωνσταντινούπολη Μεντσίκωφ επέδωσε τελεσίγραφο στον Σουλτάνο στις 23 Απριλίου 1853 με το οποίο όχι μόνο ζητούσε να αποδοθεί η ιδιοκτησία του τάφου στους Ορθοδόξους, αλλά ζητούσε ο Σουλτάνος να αναγνωρίσει με επίσημο φιρμάνι τους Ρώσους ως προστάτες των Ορθοδόξων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Οι δύο πρεσβευτές της Γαλλίας και της Αγγλίας ώθησαν τον Σουλτάνο να απορρίψει το τελεσίγραφο υποσχόμενοι αμέριστη υποστήριξη σε περίπτωση ένοπλης αναμέτρησης. Η Ρωσία προσπάθησε να έρθει σε συνεννόηση με την Αγγλία και την Αυστρία πριν ξεκινήσουν οι εχθροπραξίες, αλλά μάταια. Αντιθέτως σχηματίστηκε μια πανίσχυρη συμμαχία εναντίον της στην οποία συμμετείχαν και οι 2 άλλες υπερδυνάμεις της εποχής Αυστρία και Πρωσία.
Στις 18 Νοεμβρίου 1853 ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες μεταξύ Ρώσων και Τούρκων στον Δούναβη και ο Ρωσικός στόλος κατέστρεψε μοίρα του Τουρκικού στόλου που ναυλοχούσε στο λιμάνι της Σινώπης. Ακολούθησε απόβαση των όψιμων συμμάχων της Οθ. Αυτοκρατορίας στην χερσόνησο της Κριμαίας και έναρξη εχθροπραξιών που περιορίστηκαν πλέον σε Ρωσικό έδαφος. Τα νέα του Ρωσοτουρκικού πολέμου συγκίνησαν σφοδρά τους Έλληνες και τον Βασιλιά Όθωνα που στην κυριολεξία εκείνη την εποχή φλέγονταν από τον πυρετό της "Μεγάλης Ιδέας" του Κωλέττη και της απελευθέρωσης των Ελλήνων που βρίσκονταν υπό Οθωμανικό ζυγό.
Ο ίδιος ο Όθων αδιαφορώντας για τις προειδοποιήσεις των ξένων πρεσβευτών στην Αθήνα, συγκέντρωσε μυστικά μεγάλα ποσά από πλούσιους ομογενείς και οργάνωσε μια σειρά από επαναστατικά κινήματα στην Ήπειρο στην Θεσσαλία και στην Μακεδονία, τα οποία εμψύχωσε με τους καλύτερους μόνιμους Έλληνες αξιωματικούς και άλλους τοπικούς οπλαρχηγούς (Σπυρίδων Καραϊσκάκης, Θεόδωρος Γρίβας, Κίτσος Τζαβέλας στην Ήπειρο), (στρατηγός Χριστόδουλος Χατζηπέτρος, Καταραχιάς, αδελφοί Μπασδέκη, Καραούλης στην Θεσσαλία) εκ των οποίων οι περισσότεροι απόγονοι των Αγωνιστών του 1821.
Η προκυμαία του Πειραιά στα 1850.
Τα κινήματα αυτά παρουσιάστηκαν στους ξένους ως δήθεν αυθόρμητα και αρχικά σημείωσαν κάποιες ασήμαντες τοπικές επιτυχίες καθώς οι Τουρκικές δυνάμεις ήταν αποσπασμένες στην Κωνσταντινούπολη και στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Τα νέα των Ελληνικών εξεγέρσεων καταθορύβησαν την Αγγλία και την Γαλλία, όχι τόσο γιατί θεωρούσαν το μικρό Ελληνικό Βασίλειο επικίνδυνο στρατιωτικά, αλλά επειδή υπήρχε φόβος για έναν γενικό ξεσηκωμό των Χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ίσως είχε απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Ο Άγγλος πρεσβευτής Ουάιζ και ο Γάλλος Ρουάν πίεζαν τον Όθωνα να μην υποθάλπτει τα κινήματα αυτά, απειλώντας ανοιχτά με συμμαχική στρατιωτική επέμβαση (όπως είχε ήδη γίνει μια φορά στο παρελθόν). Μάλιστα κλιμάκωσαν τις απειλές τους όταν μαθεύτηκε πως ο Όθων σκόπευε να μεταβεί στην Θεσσαλία και να ηγηθεί ο ίδιος προσωπικά των επαναστατών. Την πρόθεση του Όθωνα που στήριζε αποφασιστικά η Βασίλισσα Αμαλία και θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες αν μετουσιωνόταν σε πράξη, εμπόδισαν την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή ο υπουργός Προβελέγγιος και ο υπουργός στρατιωτικών Σκαρλάτος Σούτζος.
Ο Όθων.
Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Νέσελροντ με διακοίνωση του στήριξε την Ελληνική εξέγερση, αλλά αυτό δεν είχε κανένα πρακτικό αντίκρισμα. Τον Φεβρουάριο του 1854 ο Ναπολέων III αφού υπενθύμισε τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει η Γαλλία στην Ελλάδα έκανε σαφές ότι μια επίθεση κατά των Οθωμανών θα ισοδυναμούσε με μια επίθεση κατά της Γαλλίας.
Ο Οθων απάντησε μάλλον απερίσκεπτα και με κάποια αλαζονεία ότι καθώς ήταν ο μοναδικός χριστιανός βασιλιάς στην Εγγύς Ανατολή είχε να εκπληρώσει ιερή αποστολή και ότι ο Θεός στη μεγαλοσύνη του ποτέ δεν θα εγκατέλειπε την υπόθεση της Χριστιανοσύνης. » Στην Γαλλία ο Ναπολέων Γ΄ υπό το βάρος των εξελίξεων, αποφάσισε την άμεση εκθρόνιση του Όθωνα δια της βίας, ενώ από κοινού με την Αγγλία αποφασίστηκε ναυτικός αποκλεισμός του Πειραιά.
Έτσι, στις 13 Μαΐου 1854 γαλλικά πολεμικά πλοία εμφανίστηκαν στον Πειραιά για δεύτερη φορά μετά το 1850 με αφορμή τα «Παρκερικά και αποβίβασαν στρατεύματα υπό τον στρατηγό Φορέυ. Ο Γάλλος ναύαρχος Μπαρμπιέ ντε Τινάν, υπήρξε ο Διοικητής του Αγγλογαλλικού αποβατικού σώματος, το οποίο στις 13 Μαΐου του 1854 εμφανίστηκε έξω από το λιμάνι του Πειραιά και αποβίβασε 2.000 στρατιώτες στην αρχή και άλλους 1.500 λίγο αργότερα.
Ο Μπαρμπιέ ντε Τινάν
Οι πρέσβεις των τεσσάρων μεγάλων δυνάμεων επέδωσαν τελεσίγραφο με τις αξιώσεις τους στον Όθωνα, επιβάλλοντας του να κηρύξει ουδετερότητα έναντι των εμπολέμων και να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Μαυροκορδάτο (το περίφημο "υπουργείο κατοχής"), πρόσωπο που εμπιστεύονταν και ο οποίος θα αναλάμβανε να εκπληρώσει όλες τις Ελληνικές υποσχέσεις.
Το δικαίωμα της τόσο απροσχημάτιστης επέμβασης οι δύο Δυνάμεις το αντλούσαν επίσης και από την αδυναμία εκ μέρους της χώρας να εξυπηρετήσει το δάνειο των 60.000.000 φράγκων που είχε συνάψει η Ελλάδα υπό την εγγύησή τους το 1832.
Έτσι σχηματίστηκε κυβέρνηση υπό τον Μαυροκορδάτο και μέλη του Αγγλικού και Γαλλικού κόμματος όπως ο Ρήγας Παλαμίδης (Εσωτερικών), Δημήτριος Καλλέργης (Στρατιωτικών), της οποίας άλλαξε πολλές φορές η σύνθεση καθώς πολλοί υπουργοί παραιτούνταν λόγω της απροκάλυπτης αποδοκιμασίας της Ελληνικής κοινής γνώμης στο έργο τους.
Και αυτό γιατί η κυβέρνηση αυτή δεν είχε την παραμικρή ανεξαρτησία, αλλά αντιθέτως οι αποφάσεις της ειδικά σε θέματα εξωτερικής πολιτικής υπαγορεύονταν άμεσα και χωρίς να τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα από τους πρέσβεις των Μ. Δυνάμεων στην Αθήνα. Μάλιστα τα Γαλλικά στρατεύματα κατοχής υπό τον "γενναίο" ναυαρχο Τινάν, προσπαθώντας να εξευτελίσουν τον Όθωνα παρήλαυναν επιδεικτικά σχεδόν καθημερινά μπροστά από τα Ελληνικά ανάκτορα.
Η άσχημη συμπεριφορά του οφειλόταν στις προγενέστερες θητείες του σε γαλλικές αποικίες και το γεγονός ότι σκέφτονταν με την λογική της κανονιοφόρου που σημαίνει ότι η υπακοή σου θα φτάσει τόσο μακριά όσο η οβίδα του κανονιού μου. Υπήρξε τόσο σκληρός όχι μόνο έναντι του πειραϊκού λαού αλλά και ως προς τους τότε Βασιλείς Όθωνα και Αμαλία αφού το πρόγραμμά του περιελάμβανε καθημερινή άνοδο από τον Πειραιά στην Αθήνα, στρατιωτικών αγημάτων του που περνούσαν μπροστά από το το Παλάτι και δια βοής "χαιρετούσαν" την Βασίλισσα για να δείξουν ότι δεν τους σέβονταν αλλά θα έπρεπε μάλλον να γίνεται το αντίθετο.
Η Βασίλισσα Αμαλία
Μάλιστα έγινε και ένα επεισόδιο με την Βασίλισσα Αμαλία η οποία μη αντέχοντας πλέον την συμπεριφορά τους, μια μέρα που το Γαλλικό άγημα ανέβαινε την Πειραιώς η Αμαλία μπήκε μπροστά τους και τους έκλεισε τον δρόμο αρνούμενη να παραμερίσει.
Ο επικεφαλής Αξιωματικός αιφνιδιάστηκε, από την απρόσμενη παρουσία της και διέταξε το άγημα να παρουσιάσουν όπλα φωνάζοντας "Sa Maisestre".
Αλλά ο στρατός κατοχής δεν περιορίστηκε μόνο σε περιπάτους. Κατά διαταγή του "γενναίου" ναυάρχου Τινάν, Γάλλοι στρατιώτες κατέστρεψαν το τυπογραφείο της εφημερίδας "Αιών" και συνέλαβαν και απήγαγαν στον Πειραιά τον διαπρεπή δημοσιογράφο Ιωάννη Φιλίμωνα, οπαδό του Ρωσικού κόμματος, που είχε στηλιτεύσει με άρθρα του την αποικιακή πολιτική των Αγγλογάλλων.
Ο Τινάν εξοργίστηκε τόσο με τον αξιωματικό του που διέταξε αργότερα την φυλάκισή του. Ο Αλέξανδρος Ραγκαβής διηγείται στα απομνημονεύματά του ότι οι Βασιλείς κάλεσαν τον τότε πρέσβη της Γαλλίας στην Ελλάδα Ρουάν να υποδείξει στον Τινάν καλύτερη συμπεριφορά. Αυτός εξανέστη και φώναξε "Ποίους Βασιλείς;" "εγώ είμαι ο Βασιλιάς του Πειραιά" δείχνοντας τον εαυτό του. Από τότε πολλοί ήταν αυτοί που αποκαλούσαν τον Τινάν Βασιλιά του Πειραιά.
Ο ιστορικός της εποχής εκείνης
Ο Τρύφων Ευαγγελίδης (ιστορικός) αναφέρει χαρακτηριστικά: "Ο Τινάν προσπαθούσε να εξουθενώσει τον Όθωνα δια ανοήτων στρατιωτικών περιπάτων έμπροσθεν των ανακτόρων". Η τελευταία τραγική συνέπεια της παρουσίας των στρατευμάτων κατοχής ήταν η διάδοση της χολέρας στους πολίτες των Αθηνών και ο θάνατος εκατοντάδων από την μεταδοτική αυτή ασθένεια. Ο Δραγούμης αναφέρει ότι μέχρι τις 14 Νοεμβρίου 1854 που η ασθένεια έφτασε στην κορύφωσή της είχαν πεθάνει 3.000 από τους 30.000 περίπου κατοίκους σε Αθήνα και Πειραιά.
Ο Δραγούμης γράφει: "Ο κόσμος έφευγε να σωθεί σε νησιά και βουνά. Δημόσιες, δημοτικές ή άλλες αρχές δεν υπήρχαν. Άπαντες έτρεχαν να φύγουν. Ιερείς έμεναν χωρίς ποίμνιο και πιστοί άνευ ιερέων". Κρούσμα σήμαινε θάνατος. Το κράτος ανύπαρκτο. Όσοι υπουργοί δεν είχαν φύγει, δεν είχαν υπαλλήλους να δουλέψουν. Δελτία και ανακοινώσεις μεγάλωναν τον τρόμο.
Και οι «διαταγές» από τις αρχές συναγωνίζονταν σε αυστηρότητα η μία την άλλη. Δεν έμεινε άλλο στον κόσμο από το να στρέψουν το βλέμμα τους προς τον ουρανό. «Άρωμεν χείρας ικέτιδας προς τον Ύψιστον», έλεγε πέφτοντας στα γόνατα μαζί με τον λαό ο Μητροπολίτης Νεόφυτος...
Και ο κόσμος ακολουθούσε τις λιτανείες, εκείνες που συναντούσαν με θλίψη η μία την άλλη. Ακολουθούσαν, πιστεύοντας πως έτσι κήδευαν τους πεθαμένους τους, εκείνους που «τα καταραμένα αμάξια τούς είχαν πάρει χωρίς ιερέα, χωρίς ευχή...».
Κάθε φορά που φύσαγε νοτιάς όλοι έτρεμαν από φόβο.
"τρομάζετε πάντες, νότος φυσά
το κακόν πλεονάζει
πόλεμος είναι και σκότος τυφλόν
η επίβουλος νόσος
όπου ομου ναυαγούν
προφυλάξεις και νους κι επιστήμη
Την εποχή εκείνη ο νομικός και φιλόλογος Εμμανουήλ Λυκούδης ονόμασε την χολέρα ως η "Ξένη του 1854" επειδή την έφεραν τα ξένα πληρώματα. Στην εξάπλωσή της όμως οφείλουμε αντικειμενικά να πούμε, ότι βοήθησε και η αδράνεια των δημοτικών αρχών. Αποτέλεσμα της αδράνειας αυτής ήταν και η παύση του Δημάρχου Πειραιά Πέτρου Ομηρίδη Σκυλίτση .
Οι Γάλλοι, που πρώτοι υπέστησαν το θανατικά, δύο μήνες μάλιστα πριν αυτό περάσει στην στεριά, το απέκρυψαν και κατά την διάρκεια την νύχτας έβγαιναν κρυφά στην στεριά για να ρίξουν τους νεκρούς τους σε λάκκο αρχικά, μετά σε νεκροταφείο που έφτιαξαν ειδικά για τον σκοπό αυτό στο Νέο Φάληρο και που υπήρχε εκεί μέχρι και την δεκαετία του 1960, περίοδος κατασκευής του Σταδίου Καραΐσκάκη. Τότε αυτά τα μνήματα της χολέρας, μεταφέρθηκαν στο Συμμαχικό νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου.
Αν σου βαστάει Φράγκε....
Στο μεταξύ στον Πειραιά που κύρια δεινοπαθούσε ο λαός άρχιζε η οργανωμένη αντίδραση. Στην αρχή μαχαιρώματα σε Γάλλους ναύτες και μετέπειτα οι πιστόλες και τα καραούλια στο λιμάνι. Αλλά και η Αθήνα που είχε βαρεθεί τους περιπάτους του Τινάν και τις απειλές τους άρχισε ο κόσμος να κατεβαίνει προς Πειραιά προκειμένου να συναντήσει τους Γάλλους στο λιμάνι. Κατά την κάθοδο στην Πειραιώς τραγουδούσαν:
Αν σου βαστάει Φράγκε
για έβγα στην στεριά
Να ιδής του Καλαμιώτη
και του Ψυρρή παιδιά.
Αυτό το τραγουδούσαν καθώς μετά την εκδήλωση των πρώτων επεισοδίων, εκδόθηκε διαταγή οι Γάλλοι να μένουν εντός των πλοίων Υπό την πρόφαση της επιδημίας ο στρατός κατοχής ζήτησε την μεταστάθμευση του στα Πατήσια (έτσι ώστε να σκληρύνει περαιτέρω το καθεστώς κατοχής), αλλά συνάντησε την αποφασιστική στάση του Μαυροκορδάτου ο οποίος απείλησε με την παραίτηση του. Ο Μαυροκορδάτος ήταν και ο μοναδικός ο οποίος διασώθηκε στην συνείδηση του λαού, καθώς όρθωσε το ανάστημα του σε κάποιες πρωτοφανείς απαιτήσεις των ξένων, ενώ έδιωξε από το γραφείο του τον γραμματέα της Αγγλικής πρεσβείας γιατί μίλησε απρεπώς για τον Βασιλιά
Επεισόδιο και με την Κυβέρνηση Μαυροκορδάτου:
Λέγεται ότι ο μόνος που ύψωσε το ανάστημά του από την επίσημη κυβέρνηση του Μαυροκορδάτου που κυβερνούσε τότε ήταν ο Υπουργός Δικαιοσύνης Παναγιώτης Βάρβογλης. Όταν ο Τινάν πήγε στο γραφείο του και απαίτησε να ανακληθεί μετάθεση ενός εισαγγελέως από τον Πειραιά που ήταν φίλος του αποβατικού σώματος, χτυπώντας μάλιστα την ναυαρχική του ράβδο στο τραπέζι. Τότε ο Βάρβογλης χτύπησε το χέρι του στο ίδιο τραπέζι και φώναξε η Ελλάδα έχει υπουργούς και όχι αρμοστές. Ο βίος του "υπουργείου Κατοχής" ήταν βραχύς και διήρκεσε ως τον Σεπτέμβριο του 1855, καθώς τότε η κυβέρνηση αναγκάστηκε σε παραίτηση υπό το βάρος ενός μεγάλου κοινωνικού σκανδάλου που αφορούσε τον Καλέργη και την Βασίλισσα Αμαλία. Ακολούθησε νέα κυβέρνηση υπό τον Δημήτριο Βούλγαρη με τα ίδια υποτελή χαρακτηριστικά. Ο στρατός κατοχής αποχώρησε από τον Πειραιά στις 15 Φεβρουαρίου 1857, μετά το τέλος του Κριμαϊκού πολέμου και την οριστική συντριβή όλων των εστιών επανάστασης στις επαρχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που συνόρευαν με την Ελλάδα. Το Ελληνικό Βασιλικό ζεύγος υπέμεινε τους συνεχείς εξευτελισμούς από τα στρατεύματα κατοχής και τους πρεσβευτές με καρτερία και υπερηφάνεια και η γενναία τους στάση, τους είχε καταστήσει ιδιαίτερα αγαπητούς σε όλους τους Έλληνες. Η δημοτικότητα του Όθωνα άγγιξε το απόγειο της στους δημόσιους πανηγυρισμούς για την εικοσιπενταετία της Βασιλείας του στις 25 Ιανουαρίου 1858. Στους πανηγυρισμούς συμμετείχαν με ανυπόκριτο ενθουσιασμό όλοι οι Έλληνες επιβραβεύοντας την ανδροπρεπή στάση του Όθωνα στην μεγάλη κρίση του Κριμαϊκού πολέμου που μόλις είχε τερματιστεί.
Το βρετανικό πολεμικό πλοίο "Σέραπις" αποπλέει από τον Πειραιά, μεταφέροντας τον πρίγκηπα της Ουαλίας Εδουάρδο, μετέπειτα Εδουάρδο Ζ΄, και τη σύζυγό του Αλεξάνδρα, αδερφή του βασιλιά Γεωργίου, μετά το πέρας της επίσκεψής τους στην Ελλάδα. Από την επιθεώρηση "Illustrated London News", 1875.
Παρακούοντας τις Μεγάλες Δυνάμεις
Γράφει ο Στυλιανός Καβάζης -Ελληνική Στρατιωτική Ιστορία
Αυτούς που συνήθως τους αποκαλέσαμε ξένους, εννοώ τους βασιλιάδες, είναι αυτοί ή κάποιοι απο αυτούς που ”έστησαν” τα πόδια κάτω για να βοηθήσουν την αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας. Παρόλα αυτά είναι ανοησία να μην αποδεχόμαστε οτι πολλά θέματα όπως και το Μακεδονικό ξεκίνησαν με την υποστήριξη του Βαυαρού Όθωνα και κατέληξαν επιτυχώς με τον Δανό Γεώργιο τον Α.
Ο Όθωνας υπήρξε ένας καλός βασιλιάς αλλά δεν έγινε αποδεκτός στην Ελλάδα εξαιτίας της Αντιβασιλείας των Armansperg, Maurer, και Heideck οι οποίοι δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν και να συνάδουν με τον ελληνικό τρόπο σκέψης . Ιδιαιτέρως δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν την ψυχοσύνθεση ενός λαού ο οποίος είχε ζήσει υποδουλομένος επι 400 χρόνια και δεν ήταν έτοιμος να ακολουθήσει τον ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης.
Ο Όθωνας ασπαζόμενος την Μεγάλη Ιδέα του Κωλέττη έκανε μια υπερπροσπάθεια για να απελευθερωθεί η Ήπειρος , η Θεσαλία και η Μακεδονία . Μάλιστα εξ αφορμής της σύρραξης στις 18 Νοεμβρίου 1853 όταν ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες μεταξύ Ρώσων και Τούρκων στον Δούναβη, ο Όθωνας αποτόλμησε να οργανώσει κίνηση για την απελευθέρωση των προαναφερόμενων εδαφών .Σχεδόν αμέσως συγκροτήθηκαν εθελοντικά σώματα, τα οποία έχοντας την ολόθερμη συμπαράσταση του βασιλικού ζεύγους, του Όθωνα και της Αμαλίας, εισέβαλαν στα αλύτρωτα εδάφη της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, που τότε βρίσκονταν υπό την κυριαρχία των Οθωμανών Τούρκων, για να ενισχύσουν τις τοπικές εξεγέρσεις του ελληνικού στοιχείου. Ο Όθωνας πέταξε τα βασιλικά του ενδύματα και κυκλοφορούσε με τις φουστανέλες και τα τσαρούχια στην Αθήνα ,προσπαθώντας πλέον να ενισχύσει τα επαναστατικά κινήματα.
Κατόρθωσε παρά την αντίδραση και τις προειδοποιήσεις των Αγγλογάλλων να συγκεντρώσει μυστικά μεγάλα ποσά από πλούσιους ομογενείς και οργάνωσε επαναστατικό στρατό , τον οποίο εμψύχωσε με τους καλύτερους μόνιμους Έλληνες αξιωματικούς και άλλους τοπικούς οπλαρχηγούς (Σπυρίδων Καραϊσκάκης, Θεόδωρος Γρίβας, Κίτσος Τζαβέλας στην Ήπειρο), (στρατηγός Χριστόδουλος Χατζηπέτρος, Καταραχιάς, αδελφοί Μπασδέκη, Καραούλης στην Θεσσαλία) εκ των οποίων οι περισσότεροι απόγονοι των Αγωνιστών του 1821.
Τα κινήματα αυτά τα παρουσίασε στους ξένους ως δήθεν αυθόρμητα και αρχικά σημείωσαν κάποιες ασήμαντες τοπικές επιτυχίες καθώς οι Τουρκικές δυνάμεις ήταν αποσπασμένες στην Κωνσταντινούπολη και στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Μάλιστα είχε κάνει και μυστικές συμφωνίες με την Ιταλία για να ανακτηθεί η Κωνσταντινούπολη .
Οι Αγγλογάλλοι όμως είχαν διαφορετική άποψη και όταν ο Όθωνας δεν υπάκουσε στις εντολές τους για τερματισμό της επαναστατικής αυτής κίνησης ,οι πρεσβευτές τους στην Αθήνα επέδωσαν τελεσίγραφο στον βασιλιά και μετά τη λήξη του στις 12 Μαΐου του 1854, πρώτα ο γαλλικός στρατός αποβιβάσθηκε στον Πειραιά, για να ακολουθήσει λίγες ημέρες αργότερα ο βρετανικός.
Υπό την πίεση των όπλων και την 3 έτη Άγγλο-γαλλική κατοχή της Ελλάδας ο Όθων αναγκάσθηκε να σταματήσει την επανάσταση .
Αμαλία και Όθωνας χρόνια μετά την έξωσή τους από την Ελλάδα
**********
[Ο νεαρός, άπειρος και απροετοίμαστος Όθων, που ήθελε να ακολουθήσει εκκλησιαστική σταδιοδρομία, βασιλεύει πλέον σε μια χώρα διαλυμένη από πολέμους και εμφύλιες συγκρούσεις και στη σκιά της δολοφονίας του πρώτου κυβερνήτη της χώρας Ιωάννη Καποδίστρια.
Ernst Wilhelm Rietschel, Amalie Koenigin von Griechenland. Αμαλία Βασίλισσα της Ελλάδος, (Μόναχο, π. 1854)
Έναν χρόνο αργότερα παντρεύεται στο Μεγάλο Δουκάτο του Ολδεμβούργου τη 17χρονη Αμαλία Μαρία Φρειδερίκη, κόρη του Παύλου Φρειδερίκου Αύγουστου του Ολδεμβούργου και της πρώτης συζύγου του Αδελαΐδας του Άνχαλτ-Μπέρνμπουρκ-Σάουμμπουρκ-Χόιμ. Ο γάμος έγινε χωρίς να έχει ενημερωθεί προηγουμένως η Βουλή, κατόπιν προσωπικής απόφασης του ίδιου του Όθωνα, για να μη γίνει γνωστή η απόφασή του στις Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες έπαιζαν σημαντικό ρόλο σε κάθε τι που αφορούσε τη χώρα.]
Έτσι για την ιστορία να αναφέρουμε ότι μέχρι και ο λήσταρχος Νταβέλης του συμπαραστάθηκε , στην διάρκεια της 3 ετούς κατοχής . Την νύχτα της 23ης Μαΐου του 1855, κατάφερε να απαγάγει τον Γάλλο λοχαγό Μπερτώ, στην θέση «Ελαιώνας» μαζί με τους ένοπλους Γάλλους συνοδούς του, τους οποίους αφόπλισε. Πολλοί είπαν ότι το έκανε για να πάρει λύτρα και αμνήστευση .
Ναι ήταν αυτός ο Όθωνας που είχαν επιβάλλει στην Ελλάδα οι Μεγάλες Δυνάμεις ο οποίος όμως αντιστρατεύθηκε και παράκουσε τις Μεγάλες Δυνάμεις .
Ήταν αυτός ο Όθωνας που η Αντιβασιλεία έκλεισε στην φυλακή τον Θ.Κολοκοτρώνη και αυτός του έδωσε χάρη .
Ήταν αυτός ο Όθωνας που τα τελευταία χρόνια είχε κάμει τον Κολοκοτρώνη υπασπιστή και όταν πέθανε ο Γέρος του Μωριά με δική του μυστική προτροπή έδωσε εντολή να βάλουν στο φέρετρο κάτω από τα τσαρούχια του την Τουρκική σημαία.
Ήταν αυτός ο Βαυαρός Όθωνας που είχε ζητήσει πριν πεθάνει εξόριστος πλέον , να ταφεί και τάφηκε φορώντας την φουστανέλα , έχοντας αφήσει αναμμένο το καντήλι της ελπίδας για την ανάκτηση των πατρογονικών εδαφών της Ελλάδας.
Ernst Wilhelm Rietschel, Otto Koenig von Griechenland. Όθων Βασιλεύς της Ελλάδος, (Μόναχο, π. 1854)
Όταν η Αγγλία αποφάσισε να παραχωρήσει τα Επτάνησα στην Ελλάδα μετά από αγώνες των επτανησίων ως προίκα στο νέο βασιλιά της Ελλάδας, είχαν θέσει έναν όρο : Ότι ο νέος μονάρχης δε θα επιβουλευόταν τα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Επίσκεψη του βασιλιά Γεωργίου Α στο βρετανικό πολεμικό πλοίο Σέραπις
Και νέος μονάρχης ήταν ο Γεώργιος ο Α’, ένας πραγματικά «ανυπάκουος βασιλιάς » , ο οποίος έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων την δέσμευση του αυτή και επί της βασιλείας της δικής του με πρωθυπουργό τον επίσης ανυπάκουο Ελευθέριο Βενιζέλο η Ελλάδα πήρε, με το σπαθί της τη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τη Μακεδονία, την Κρήτη και τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου. Σύμφωνοι , πριν αρχίσουμε μεταξύ μας την μουρμούρα , την μιζέρια και την γκρίνια, θα υπερθεματίσω ότι ακολούθησαν λάθη τεράστια που πληρώθηκαν ακριβά , αυτό όμως δεν αναιρεί ότι η Ελλάδα είχε μεγαλώσει.
Στυλιανός Καβάζης
Φωτ ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ
ΠΟΛΕΜΙΚΑ
