Το 1837, ο συνταγματάρχης Howard Vyse, με τη βοήθεια δύο μηχανικών και εργατών, αποφάσισε να ερευνήσει ένα δωμάτιο της μεγάλης πυραμίδας Γκίζας της Αιγύπτου.
Για τον καθαρισμό της εισόδου του δωματίου χρησιμοποίησαν μέθοδο όχι και τόσο λεπτή. Χρησιμοποίησαν εκρηκτικά, με αποτέλεσμα να πέσει ένα κομμάτι τοίχου της πυραμίδας.
Αυτό έγινε την Παρασκευή στις 26 Μαΐου του 1837.
Όταν έπεσε η σκόνη τότε ανακάλυψαν
και ένα κομμάτι κατεργασμένο σίδηρο, περίπου 26 εκατ μήκος και πλάτος 8,6 εκατ. περίπου με πάχος 4 εκατ. περίπου.
Το σίδηρο ζυγίζει 750g.
Ο συνταγματάρχης και δύο μηχανικοί αφού πέρασε η πρώτη τους έκπληξη κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο σίδηρος χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης της πυραμίδας (ήταν ίσως μέρος σφήνας).
Τώρα αυτό το χειροποίητο κομμάτι σιδήρου βρίσκεται στο βρετανικό μουσείο (αιγυπτιακό τμήμα, αριθ. 2433).
Αυτό όμως το κομμάτι σιδήρου είχε νικέλιο 26% πράγμα που δεν υπάρχει στη γη.
Εξήγηση δεν μπορούν να δώσουν, όπως αναφέρει το pyli-apokalypseis.
Πώς βρέθηκε στα χέρια των εργατών της πυραμίδας πριν 5.500 χρόνια;
Μήπως αυτοί που το χρησιμοποίησαν το έφεραν από άλλο πλανήτη μια που σε μετεωρίτες όταν βρίσκουν σίδερο έχει και νικέλιο της τάξεως 7-10%;
 |
| Οι περισσότεροι εκ πέτρας μετεωρίτες περιέχουν άφθονες μικρές μεταλλικές νιφάδες αποτελούμενες από νικέλιο και σίδηρο. |
Ώσπου να μας δώσουν την απάντηση, αν την δώσουν, θα χρειαστεί πολύ καιρό.
Μεσοσιδερίτες
Μετεωρίτες κατά την Αρχαιότητα
Οι μετεωρίτες αποτέλεσαν και αποτελούν όχι μόνο αντικείμενο λατρείας & θαυμασμού από την προϊστορία έως σήμερα, αλλά και ένα χρηστικό μέσο στην προσπάθειά του ανθρώπου για επιβίωση. Μέσω του καθαρού μετάλλου που του προσέφεραν, χρησίμευσαν στην δημιουργία οπλών, και στην καλύτερη αντιμετώπιση του αρχέγονου εχθρικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούσε και εξελίσσονταν. Μόλις στα τέλη του 19ου αιώνα Ευρωπαίοι μελετητές συνειδητοποίησαν ότι οι μύθοι & οι δοξασίες που αναφέρονταν στα μετέωρα & στους μετεωρίτες προϋπήρχαν των γνωστών αρχαίων πολιτισμών και αναφέρονταν ήδη από την εποχή των πρωτόγονων ανθρώπων. Αρχαίοι πολιτισμοί χρησιμοποιούσαν στην Αμερική εδώ και πάνω από δέκα χιλιάδες χρόνια το μετεωριτικό μέταλλο για την δημιουργία εργαλείων και όπλων όπως θα δούμε παρακάτω. Ο ερχομός τους στην γη αποτελούσε πολλές φορές αφορμή και λειτουργούσε ως προάγγελος των γεγονότων που αυτοκράτορες, βασιλείς, στρατηγοί & θρησκευτικοί ηγέτες σκόπευαν να επιβάλλουν, σημαδεύοντας την ιστορία των λαών τους. Τι πιο εντυπωσιακό άλλωστε από μία εξαιρετικά φωτεινή βολίδα σε κάθοδο, με ταχύτητα που ξεπερνά τα 40χλμ. το δευτερόλεπτο, που συνοδεύονταν πάντοτε από ηχητικά φαινόμενα που ξεπερνούσαν κατά πολύ το φράγμα του ήχου και γινόταν αντιληπτά από πολύ μεγάλες αποστάσεις – περισσότερο από 250χλμ.- προκαλώντας τον φόβο, το θαυμασμό και δημιουργώντας την εντύπωση ότι επρόκειτο για οιωνούς που δίνονταν στους ανθρώπους και είχαν θεϊκή προέλευση.Στην Αρχαία Ελλάδα είχαν την ονομασία κεραύνιοι λίθοι, διότι οι Έλληνες πίστευαν ότι οι λίθοι αυτοί έπεφταν στη γη υπό την μορφή κεραυνών. Αργότερα ο Πλίνιος τους αναφέρει σαν Lapis Fulminis, και σημειώνει πως οι λίθοι αυτοί κατά την πτώση τους, έσχιζαν δένδρα και βράχους, και φόνευαν ανθρώπους και ζώα. Στην λαϊκή γλώσσα είχαν την ονομασία «αστροπελέκια» ή «σπεκλάρια». Στην κατηγορία των κεραύνιων λίθων, κατατάσσεται και ο όρος «βαίτυλοι». Οι βαίτυλοι είχαν σχήμα τσεκουριού, κώνου ή παραλληλεπιπέδου, και ήταν αντικείμενο στην «λιθολατρεία», κυρίως στους σημιτικούς λαούς. Στην Παλαιά Διαθήκη (Γένεσις Κεφάλαιον ΚΗ) αναφέρεται η λατρεία των λίθων στην περιγραφή του ονείρου του Ιακώβ. Ο Ιακώβ, αποκοιμήθηκε σε ένα λίθο, και είδε σε όνειρο μία σκάλα όπου ανεβοκατέβαιναν άγγελοι. Ο Ιακώβ συνομίλησε με τον Θεό, και μόλις ξύπνησε, απέδωσε την συνομιλία του με τον Θεό, στον λίθο που χρησιμοποίησε ως προσκέφαλο. Τον λίθο αυτόν αργότερα τον μετέτρεψε σε βωμό. Οι βαίτυλοι περιγράφονται επίσης στα παλαιά κείμενα σαν «αερόλιθοι, οίτινες έπιπτον περιφλεγείς εκ του ουρανού».
Ο Αισχύλος αναφέρει στον Προμηθέα Δεσμώτη, ότι κάθε φορά που ο Δίας εκνευρίζονταν με τους ανθρώπους , εξαπέλυε βροχή από πέτρες κάτω στην γη. Σύμφωνα με τον Ρωμαίο επικό ποιητή Βιργίλιο στην Αινειάδα περιγράφεται μία πύρινη βολίδα που αποτέλεσε μήνυμα από τους θεούς για την επικείμενη πτώση της Τροίας .
Κατά την αρχαιότητα οι άνθρωποι παρομοίαζαν βολίδες και μετέωρα στην Μέση Ανατολή με διάφορα ζώα , όπως λιοντάρια, σκύλους και τσακάλια, στην αρχαία Ελλάδα με γίδες , στις γερμανικές φυλές περιγράφονται ως φίδια και δράκοντες ή ακόμα μπορούσαν να πάρουν και την μορφή ζωόμορφων δαιμόνων. Στην Μεσοποταμία ο Βjorkman αναφέρει ότι δεν έχουν βρεθεί ως τώρα αποδείξεις πως οι μετεωρίτες θεωρούνταν ως ιδιαίτερης αξίας αντικείμενα, άλλωστε οι Μεσοποτάμιοι δεν είχαν αναγνωρίσει καμία άμεση σχέση μεταξύ των μετεώρων & των μετεωριτών. Σε αντίθεση στην ελληνορωμαϊκή εποχή η λατρεία των μετεωριτών πρέπει να θεωρείται ως δεδομένη, μια και αναφέρετε από αρκετούς ιστορικούς και χρονογράφους της εποχής, καθώς είναι και αποτυπωμένη σε πληθώρα αρχαίων νομισμάτων & μεταλλίων από τον 3 Π.Χ. έως και τον 3 Μ.Χ. αιώνα. Το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα σε ορισμένα αρχαιοελληνικά νομίσματα είναι ο Ομφαλός , ένα κυλινδρικό βάθρο του οποίου το επάνω μέρος σχηματίζει ένα ημισφαίριο ή ένα κώνο όπου στηρίζονταν μία ιερή πέτρα, πολλές φορές ένας μετεωρίτης. Μάλιστα σύμφωνα με ορισμένους Κλασικούς μελετητές, όπως ο H. A. Newton (1897) από το Yale η σχηματική παράσταση από πτυχές και κοιλότητες στην επιφάνεια των περισσότερων ομφαλών ήταν καλλιτεχνική αναπαράσταση της επιφάνεια ενός σιδηρομετεωρίτη που είναι γεμάτη με κοιλότητες (regmaglypts), αποτέλεσμα της πορείας του μέσα από την γήινη ατμόσφαιρα. Ακόμα και ο O.C. Farrington (1900), έφορος του Field Columbian Museum of Meteorites συμφωνούσε με την άποψη αυτή.
Γνωστές τοποθεσίες όπου υπάρχουν πιθανές αναφορές σχετικά με την λατρεία μετεωριτών στην Αρχαία Ελλάδα είναι ο Ναός της Άρτεμης στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, ο οποίος είχε κατονομαστεί τον 2 Π.Χ. αιώνα ως ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου. Σύμφωνα με την παράδοση το προσωπείο της Θεάς Άρτεμις είχε πέσει από τον ουρανό. Αργυροχόοι στην Έφεσο είχαν κατασκευάσει ομοιώματα της πέτρας αυτής από πολύτιμα μέταλλα και ορυκτά. Σύμφωνα με τον Wainwright οι επικουρικοί ναοί της Άρτεμις στην Πέργη, την Πόβλα και την Πισιδία αντικαθιστούσαν και αντιπροσώπευαν τον μετεωρίτη της Εφέσου.
Στην Μικρά Ασία υπήρχαν τρεις ναοί αφιερωμένοι στην Θεά Αφροδίτη , οι οποίοι είχαν σύνδεση με πιθανούς μετεωρίτες, ο ένας ήταν στα Άβακα μία ιερή τοποθεσία όχι μακριά από την Βίβλο , όπου αναφέρεται ότι αποτελούσε την δεύτερη τοποθεσία. Στο νησί της Πάφου κοντά στην Κύπρο αναφέρεται ότι βρίσκονταν η τρίτη τοποθεσία. Τα Άβακα θεωρήθηκαν ως ιερός τόπος από τότε που η έπεσε η Ουρανία Αφροδίτη με την μορφή «φωτιάς από ένα αστέρι». Η Αφροδίτη στους δύο άλλους ναούς που ήταν αφιερωμένοι σε αυτήν , στην Βίβλο και την Πάφο αντιπροσωπεύονταν και εδώ από έναν Ομφαλό, έναν επιμήκη κώνο μέσα σε ένα ναό με δύο κολόνες.
Τέλος στον ιερό ναό στους Δελφούς ο Ρωμαίος Παυσανίας γύρω στο 180 Μ.Χ. περιγράφει τον Ομφαλό που βρίσκονταν εκεί ως μία πέτρα μεσαίου μεγέθους , την οποία επάλειφαν με λάδι σε καθημερινή βάση και κατά την διάρκεια εορτών καλύπτονταν με μάλλινο περίβλημα. Σύμφωνα με τον μύθο που αναφερόταν στην τοποθεσία των Δελφών, ο Κρόνος είχε καταβροχθίσει και τους τέσσερις υιούς που του γέννησε η Ρέα (Κυβέλη) για να μην του πάρουν την εξουσία. Αλλά όταν γέννησε τον Δία του έδωσε να καταπιεί μία πέτρα αντί για το νεογέννητο βρέφος, προστατεύοντας έτσι το παιδί της. Σύμφωνα πάντοτε με την ελληνική μυθολογία όταν ο Δίας εκθρόνισε τον Κρόνο, αυτός ξέρασε την πέτρα , την οποία κατόπιν είτε ο Κρόνος είτε ο Δίας πέταξαν από τον ουρανό στη γη. Το σημείο που η πέτρα έπεσε χαρακτηρίστηκε ως το κέντρο της γης .
(απόσπασμα από το βιβλίο: “Μετεωρίτες – Η Πορεία για Γνώση από την Αρχαιότητα έως Σήμερα” -copyright 2011)
Μικρό βιογραφικό για το στοιχείο νικέλιο.
Βίος και πολιτεία
Ενα μεγάλο μέρος από το νικέλιο που εξορύσσεται εδώ στη Γη μας έχει έλθει από το Διάστημα, όταν πριν από εκατοντάδες εκατομμύρια έτη ο πλανήτης μας δέχθηκε κάποιες... ογκώδεις επισκέψεις που έπεφταν όπου τύχει.
Ενας από αυτούς τους μετεωρίτες λίθους έπεσε στην περιοχή Sudbury στο Οντάριο του Καναδά. Και μέσα σ' αυτόν τον ογκόλιθο εκτιμούν ότι υπήρχαν περίπου 200 εκατ. τόνοι νικελίου. Το 1856 οι εργάτες που κατασκεύαζαν τη σιδηροδρομική γραμμή Pacific Railway, συνδέοντας την Ανατολική με τη Δυτική Ακτή, δηλαδή Ατλαντικό με Ειρηνικό ωκεανό, έπεσαν σε αυτή τη γεωλογική παραδοξότητα και τότε νόμισαν ότι είχαν εξασφαλίσει ένα τεράστιο κοίτασμα χαλκού. Γιατί επί αιώνες οι άνθρωποι αγνοούσαν την ύπαρξη νικελίου και το μυαλό τους έτρεχε πιο πολύ στο κόκκινο μέταλλο που γνώριζαν από την αρχαιότητα. Βέβαια ήδη το 1905 ήξεραν πια για το νικέλιο και πρέπει να ετοιμάστηκε μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις χρησιμοποίησης εκρηκτικών για την εξόρυξη μεταλλεύματος. Δεκαεπτά χιλιάδες οπές ανοίχθηκαν στον βράχο μέσα σε διάστημα ενός χρόνου και «φορτώθηκαν» με δυναμίτη ως επάνω. Η έκρηξη που προκλήθηκε ήταν βέβαια κάτι το μοναδικό και δημιούργησε κοντά στα 4 εκατ. τόνους θρυμματισμένου βράχου που περιείχε και νικέλιο.
Ενας από αυτούς τους μετεωρίτες λίθους έπεσε στην περιοχή Sudbury στο Οντάριο του Καναδά. Και μέσα σ' αυτόν τον ογκόλιθο εκτιμούν ότι υπήρχαν περίπου 200 εκατ. τόνοι νικελίου. Το 1856 οι εργάτες που κατασκεύαζαν τη σιδηροδρομική γραμμή Pacific Railway, συνδέοντας την Ανατολική με τη Δυτική Ακτή, δηλαδή Ατλαντικό με Ειρηνικό ωκεανό, έπεσαν σε αυτή τη γεωλογική παραδοξότητα και τότε νόμισαν ότι είχαν εξασφαλίσει ένα τεράστιο κοίτασμα χαλκού. Γιατί επί αιώνες οι άνθρωποι αγνοούσαν την ύπαρξη νικελίου και το μυαλό τους έτρεχε πιο πολύ στο κόκκινο μέταλλο που γνώριζαν από την αρχαιότητα. Βέβαια ήδη το 1905 ήξεραν πια για το νικέλιο και πρέπει να ετοιμάστηκε μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις χρησιμοποίησης εκρηκτικών για την εξόρυξη μεταλλεύματος. Δεκαεπτά χιλιάδες οπές ανοίχθηκαν στον βράχο μέσα σε διάστημα ενός χρόνου και «φορτώθηκαν» με δυναμίτη ως επάνω. Η έκρηξη που προκλήθηκε ήταν βέβαια κάτι το μοναδικό και δημιούργησε κοντά στα 4 εκατ. τόνους θρυμματισμένου βράχου που περιείχε και νικέλιο.
Γιατί το είπαν έτσι
Νικέλιο χρησιμοποιήθηκε και για τη δημιουργία χρωματιστού γυαλιού
Οπως αναφέρθηκε πριν, οι άνθρωποι έψαχναν παλαιότερα για χαλκό και έπεφταν σε νικέλιο. Στη Γερμανία οι μεταλλωρύχοι γνώριζαν λίγα πράγματα για ένα μετάλλευμα που είχε καφέ-κόκκινο χρώμα και στη δική τους πραγματικότητα δεν έχαιρε μεγάλης εκτίμησης διότι, πέρα από το να δίνει το χαρακτηριστικό καφετί χρώμα στο γυαλί των μπουκαλιών, δεν χρησίμευε σε κάτι περισσότερο. Ετσι του κόλλησαν και την αποθαρρυντική ονομασία Kupfernickel, όπου Cupfer σημαίνει χαλκός και το υπόλοιπο κάτι σαν Διάβολος. Διότι τους δυσκόλευε αφάνταστα να πάρουν από αυτό λίγο χαλκό. Ωσπου το 1751 ο Alex Fredrik Cronstedt στη Στοκχόλμη εξετάζοντας μια ορυκτή ένωση του νικελίου με το αρσενικό, τον νικελίνη, προσπαθώντας κι αυτός να βγάλει από αυτό χαλκό, τελικά έβγαλε κάτι άλλο που το ονόμασε το 1754 νικέλιο. Οχι όμως ότι έπεισε με αυτόν τον τρόπο τους συναδέλφους του εύκολα.
Για χρόνια επέμεναν ότι στο ορυκτό αυτό θα έβρισκες κοβάλτιο, αρσενικό, σίδηρο, χαλκό αλλά όχι νικέλιο.
Αριθμοί κυκλοφορίας
Ατομικός αριθμός: 28
Ατομικό βάρος: 58.6934
Σημείο τήξης: 1.453οC
Σημείο ζέσης: 2.913οC
Αριθμός ισοτόπων: 32
Τι θέλει από τη ζωή μας
Πολλά με λίγα. Μόλις 5 εκατομμυριοστά του γραμμαρίου χρειαζόμαστε κάθε ημέρα που σχετίζονται με την ανάπτυξή μας αλλά μας έρχονται ακόμη και 150 εκατομμυριοστά του γραμμαρίου. Τα πολλά παραπάνω γίνονται πρόβλημα για τον οργανισμό. Ιδιαίτερα για όσους είναι αναγκασμένοι να εργάζονται σε ορυχεία νικελίου ή πρέπει να έρχονται με άλλον τρόπο σε επαφή με το μέταλλο αυτό. Η συνεχής επαφή με το μέταλλο αυτό προκαλεί δερματίτιδα, η εισπνοή σκόνης νικελίου είναι αιτία καρκίνου στις αναπνευστικές οδούς και στους πνεύμονες και ατμοί καρβονυλικού νικελίου προκαλούν ακόμη και τον θάνατο.
Το νικέλιο έχει μια ευχέρεια να αντικαθιστά τον ψευδάργυρο και το μαγνήσιο στο μόριο της DNA πολυμεράσης, του ενζύμου που πολλαπλασιάζει τα μόρια του γενετικού υλικού μας. Αυτό μεταβάλλει τη συμπεριφορά του ενζύμου που λειτουργώντας πλημμελώς παράγει ελαττωματικά μόρια DNA, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία όγκων.
Πόλεμος και ειρήνη
Το νικέλιο δεν το γνώριζαν στην αρχαιότητα, αν και, όπως φαίνεται, υπήρχαν και τότε περιπτώσεις εμφάνισης μετεωριτών, αφού ο Αναξαγόρας κάνει λόγο για «λίθους εκ του Ηλίου πεσόντες» και ο Αριστοτέλης για λίθο εξ ουρανού το 467 π.Χ. Το στοιχείο αυτό στη σημερινή εποχή είναι γνωστό κυρίως για την ικανότητά του να σχηματίζει κράματα με πολλά μέταλλα. Είναι το δεύτερο, μετά το μαγγάνιο, σε χρήση, με 1 εκατ. τόνους ετήσια παραγωγή, πιο πολύ για να μας δώσει ειδικούς χάλυβες, ανθεκτικούς σε υψηλές θερμοκρασίες και τη διάβρωση. Ειδικά η πολεμική βιομηχανία χρησιμοποίησε στο παρελθόν κράματα νικελίου για την κατασκευή όπλων και πλακών θωράκισης. Τα ορυκτά του νικελίου που έχουν σήμερα οικονομικό ενδιαφέρον είναι ο πετλανδίτης (με σίδηρο και θείο), ο νικελίνης (με αρσενικό) και ο γαρνιερίτης (με μαγγάνιο, πυρίτιο και οξυγόνο). Σήμερα υπάρχουν ορυχεία νικελίου σε περισσότερες από 20 χώρες και ανάμεσα σε αυτές είναι και η Ελλάδα. Η Εύβοια, η Βοιωτία και η Καστοριά είναι οι περιοχές με τις μεγαλύτερες ποσότητες νικελιούχου μεταλλεύματος, που υπολογίζεται κοντά σε 240 εκατ. τόνους.
Οπως αναφέρει ο Μ. Νικολάου στο βιβλίο «Ορυκτά πετρώματα και πολιτισμός»: «Στην Ελλάδα, στη Λάρυμνα της Λοκρίδας, αξιοποιείται ένα πτωχό σε νικέλιο, μόλις 1,12%, λατεριτικό μετάλλευμα». Οπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της Λάρκο, που είναι η εταιρεία εκμετάλλευσης του σιδηρονικελίου στην Ελλάδα:
Οπως αναφέρει ο Μ. Νικολάου στο βιβλίο «Ορυκτά πετρώματα και πολιτισμός»: «Στην Ελλάδα, στη Λάρυμνα της Λοκρίδας, αξιοποιείται ένα πτωχό σε νικέλιο, μόλις 1,12%, λατεριτικό μετάλλευμα». Οπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της Λάρκο, που είναι η εταιρεία εκμετάλλευσης του σιδηρονικελίου στην Ελλάδα:
«Τα λατεριτικά σιδηρονικελιούχα κοιτάσματα διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, ανάλογα με τον τρόπο δημιουργίας τους:
- Ο πρώτος τύπος είναι οι μάλλον σπάνιοι στην Ελλάδα αυτόχθονοι λατερίτες, κοιτάσματα που σχηματίστηκαν από τη χημική αποσάθρωση υπερβασικών πετρωμάτων (οφιολίθων), κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες περιβάλλοντος. Κοιτάσματα τέτοιου τύπου είναι αυτά που απαντούν στην περιοχή της Καστοριάς.
- Ο δεύτερoς τύπος είναι οι ιζηματογενείς (μεταφερμένoι) λατερίτες. Είναι λατερίτες που έχουν διαβρωθεί και το υλικό τους μεταφέρθηκε με τη βοήθεια της βαρύτητας ή του νερού και αποτέθηκε εκ νέου σε άλλη περιοχή. Οι λατερίτες αυτού του τύπου είναι πιο ομοιόμορφοι και επομένως εξορύσσονται πιο εύκολα. Ωστόσο έχουν μικρότερη περιεκτικότητα σε νικέλιο. Αυτού του τύπου είναι τα κοιτάσματα του Αγίου Ιωάννη και της Εύβοιας.
Η υπόγεια εκμετάλλευση είναι περιορισμένης κλίμακας (2%) και γίνεται με τη μέθοδο της κατακρήμνισης της οροφής. Η προσπέλαση στο κοίτασμα γίνεται με οριζόντιες ασβεστολιθικές στοές και ελικοειδείς ράμπες. Οι κύριες φάσεις είναι η διάτρηση, η γόμωση των διατρημάτων με εκρηκτικά και η πυροδότησή τους».
Περίπου η μισή παγκόσμια παραγωγή πηγαίνει σε ανάμειξη με χάλυβα. Εχουμε, δηλαδή, σίδηρο με 18% χρώμιο και 8% νικέλιο και με αυτό το κράμα «χτίζονται» ουρανοξύστες όπως αυτός της Chrysler στη Νέα Υόρκη.
Συσσωρευτές με έναν συνδυασμό νικελίου -υδριδίου του μετάλλου βρίσκονται τώρα στα υβριδικά αυτοκίνητα (που κινούνται με ενέργεια από την καύση βενζίνης και ηλεκτρική ενέργεια).
Απορίες λογικές και μη
Θα πρέπει και αλλού να έχουν πέσει τέτοιοι μετεωρίτες, άρα να υπάρχει νικέλιο και σε άλλους πλανήτες.
Ετσι φαίνεται. Το όχημα Opportunity που είχε διατρέξει περιοχές του πλανήτη Αρη το 2005 εντόπισε έναν μετεωρίτη από σίδηρο και νικέλιο. Και αυτό θεωρήθηκε μεγάλη ανακάλυψη.
Τι είναι η HD-Rosetta;
HD-Rosetta: σε έναν δίσκο από νικέλιο διαμέτρου 5 εκ. χωρούν 196.000 σελίδες. Για ορισμένους χώρος αρκετός για να δείξει στους επόμενους τον πολιτισμό μας
Είναι ένας δίσκος από νικέλιο με διάμετρο όχι μεγαλύτερη από 5 εκατοστά όπου μπορούν να αποθηκευτούν μικρογραφημένες, με τη βοήθεια μιας ακτίνας ιόντων γαλλίου, τουλάχιστον 196.000 σελίδες (22Χ23) για περισσότερο, όπως υπολογίζεται, από χίλια χρόνια. Με δυο λόγια, άτομα γαλλίου εκτοπίζουν άτομα νικελίου από την επιφάνεια του δίσκου και με τη βοήθεια ειδικού λογισμικού αποθηκεύονται σε ψηφιακή μορφή. Το 1999 σε έναν τέτοιο δίσκο αποθήκευσαν οι «New York Times», δημιουργώντας μια «κάψουλα χρόνου», στοιχεία χρήσιμα για τις επόμενες γενιές ανθρώπων που θα κάνουν κάποτε ανασκαφές προσπαθώντας να καταλάβουν το πώς ζούσαμε.
Ποια νομίσματα λέγονται νίκελ;
Από το 1866 η αμερικανική κυβέρνηση στο νόμισμα των 5 σεντς χρησιμοποιεί κράμα με 75% χαλκό και 25% νικέλιο
Από το 1866 η αμερικανική κυβέρνηση στο νόμισμα των 5 σεντς έβαζε 75% χαλκό και 25% νικέλιο. Οταν έγιναν πιο σπάνια και ακριβά ο χρυσός και ο άργυρος στη διάρκεια του πολέμου Νοτίων και Βορείων, η κυβέρνηση κατέφυγε σε κάτι πιο φθηνό και το νικέλιο από τότε έγινε συστατικό του αμερικανικού μικρής αξίας νομίσματος. Αν και αυτή η σελίδα δεν το συνηθίζει, συνιστά στους αναγνώστες της για μια φορά ένα τραγούδι της Melani Safka, το «The nickel song».
