ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΚΑΡΛΟΜΑΓΝΟΥ ΤΟ 794

ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΚΑΡΛΟΜΑΓΝΟΥ ΤΟ 794 και ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΡΩΜΑΙΟΙ

 Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

1. Οι Αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι.-2. Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί έγραψαν στα Ελληνικά και όχι στα Λατινικά. Γιατί;-3. Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί που έγραψαν στα Λατινικά.-4.Εκφράσεις που φανερώνουν το ελληνικό υπόβαθρο των Λατίνων, Ρωμαίων και Σαβίνων.

1) Οι Αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι.

Αυτή καθ' αυτή η ύπαρξη των αρχαίων Ελλήνων Ρωμαίων αγνοείται εντελώς από τους ιστορικούς που εξακολουθούν να υποστηρίζουν το Ψέμα του Καρλομάγνου το 794 στο οποίο οφείλεται το ιστορικό δόγμα ότι η ρωμαϊκή γλώσσα ήταν και είναι τα Λατινικά. Παρόλο που οι πηγές μαρτυρούν ότι η πρώτη γλώσσα των Ρωμαίων ήταν τα Ελληνικά. Αυτή η πλαστογράφηση της ιστορίας από τον Καρλομάγνο το 794 έγινε στα πλαίσια της ανάγκης να αποκοπούν οι δυτικοί υπόδουλοι στους Φραγκο-λατίνους Ρωμαίοι από τους ελεύθερους Ρωμαίους της Ανατολής.

Ο Φράγκος αυτοκράτορας Λουδοβίκος II (855-875) υποστηρίζει καθαρά το Ψέμα του Καρλομάγνου το 794 με τα ακόλουθα λόγια. Το 871 έγραφε στον αυτοκράτορα των Ρωμαίων Βασίλειο τον 1ο (867-885) τα εξής: "…μας έχει δοθεί η διακυβέρνηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας λόγω της ορθοδοξίας μας. Οι Γραικοί έπαψαν να είναι αυτοκράτορες των Ρωμαίων λόγω της κακοδοξίας τους. Όχι μόνο εγκατέλειψαν την πόλη (Ρώμη) και πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, αλλά παράτησαν και τη Ρωμαϊκή εθνικότητα ακόμη και την Λατινική γλώσσα. Μετανάστευσαν σε άλλη πρωτεύουσα και απέκτησαν εντελώς διαφορετική εθνικότητα και γλώσσα."

Ας συγκρίνουμε αυτή τη φράγκικη ανοησία με την ιστορική πραγματικότητα και την πορεία μέσα από την οποία η Ρώμη έγινε Αυτοκρατορία ολόκληρου του Ελληνόφωνου κόσμου.

Οι αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι ήταν το αποτέλεσμα της ένωσης των ελληνόφωνων φυλών της Ιταλίας. Αυτές οι ελληνόφωνες φυλές ήταν οι εξής: Οι Αβοριγίτες που ήρθαν στην περιοχή της Ρώμης από την Αχαΐα της Ελλάδας, αρκετές γενιές πριν τον Τρωικό πόλεμο.
 Αυτοί οι Αβοριγίτες αφομοίωσαν στη φυλή τους ότι είχε απομείνει από τους Έλληνες Πελασγούς της Ιταλίας που είχαν αποδεκατιστεί από μια μυστηριώδη ασθένεια. Ο Porcius Cato είναι ο μοναδικός που αναφέρεται στην ιστορία των Πελασγών της Ιταλίας και στην ένωση τους με τους Αβοριγίτες στο De Origines, και επαναλαμβάνεται κατά λέξη από τον Διονύσιο.

Οι Αβοριγίτες και οι Πελασγοί ενώθηκαν με μερικούς αποίκους από τη Τροία και έτσι προήλθαν οι αρχαίοι ελληνόφωνοι Λατίνοι της Alba Longa. Ένα τμήμα αυτών των ελληνόφωνων Λατίνων της Alba Longa, οδηγούμενο από τα αδέλφια Ρωμύλο και Ρώμο ίδρυσαν τη Ρώμη στους Λόφους του Παλατίνου και του Καπιτωλίου.
Συνεργάστηκαν επίσης με μερικούς από τους Έλληνες Σαβίνες της Ιταλίας που είχαν εγκατασταθεί στον γειτονικό Λόφο Quirinal. Οι Σαβίνες είχαν μεταναστεύσει στην Ιταλία από τη Λακωνία της νότιας Ελλάδας. Οι Ρωμαίοι συνέχισαν τη διαδικασία καθυποταγής και αφομοίωσης των υπόλοιπων Ελλήνων Λατίνων και Σαβίνων στο πολιτικό τους σύστημα.

~~[ΣΗΜΕΙΩΣΗ ]~~

Το Λατινικό αλφάβητο το έγραψε για πρώτη φορά ο Εύανδρος…Κάποτε, στην αρχαία εποχή, στο Παλλάντιον της Αρκαδίας στην περιοχή της σημερινής Τρίπολης, υπήρξε ο Πάλλας ή Πάλλαντας (έτσι και το όνομα). Πιο συγκεκριμένα, κατά μια άποψη ο Πάλλας ήταν υιός του Λυκάονος (πρώτου μυθικού βασιλέως της Αρκαδίας) και εγγονός του Πελασγού (γενάρχη των ανθρώπων). Αναφέρεται επίσης και ώς υιός του Εχέμου, ο οποίος ήταν υιός του Τεγέως (Ο Τεγεύς ήταν υιός του Λυκάονος). 60 χρόνια πριν την καταστροφή της Τροίας ο υιός του Εχέμου, Εύανδρος αποφάσισε να φύγει και να να βρει γη να ιδρύσει αποικία. Μετά από ταξίδι έφτασε στην περιοχή της σημερινής Ρώμης, όπου εκεί βρήκε Αρκάδες απόγονους του Οίνωτρου.

 Ο Οίνωτρος ήταν ένας από τους 50 γιους του Λυκάονα, βασιλέα της Αρκαδίας. Σύμφωνα με τους αρχαίους Ιταλούς ιστορικούς, αρχαίοι κάτοικοι της Ιταλίας, ήταν απόγονοι αυτών των Αρκάδων. Εκεί λοιπόν ο Εύανδρος εισάγει την μουσική αλλά και το αλφάβητο το αργότερα ονομαζόμενο λατινικό, Γιατί αργότερα; Διότι οι Ρωμαίοι έδωσαν το όνομα Λατίνος στις ιταλικές φυλές που επαναστάτησαν απαιτώντας ρωμαϊκή υπηκοότητα. Αντ’ αυτού τους δόθηκε το όνομα Λατίνος το 85 π.Χ. Το όνομα Λατίνος ανήκε στους αρχαίους ελληνόφωνους Λατίνους που είχαν απορροφηθεί από το ρωμαϊκό έθνος μαζί με τους ελληνόφωνους Σαβίνους. Οι Ιταλοί Λατίνοι του 85 π.Χ. πήραν το ρωμαϊκό όνομα το 212.

Τα αυτοκρατορικά ανάκτορα στον Παλατίνο Λόφο

Αυτό σίγουρα προκαλεί έκπληξη στους οπαδούς των σκοτεινών χρόνων όπου τάχα δεν υπάρχει γραφή, αλλά τα πράγματα είναι για αυτούς χειρότερα:
Σύμφωνα με το δέκατο άθλο του Ηρακλή, “Τα Βόδια του Γηρυόνη“, διαβάζουμε ότι ο Ηρακλής φιλοξενείται από τους κατοίκους του Παλλαντίου (Διόδωρος, Δ-17) που βρίσκεται στην Ιταλία δίπλα στις όχθες του Τίβερη, και μάλιστα αργότερα τον λατρεύουν και ως θεό, κτίζοντας τον ναό του στον 7ο λόφο της πόλης. Οικιστής αυτής της πόλης είναι ο υιός του Εχέμου, Εύανδρος: «…ο οποίος ηγούμενος των συμπολιτών του μετέβη στην Ιταλία, όπου στην αριστερή όχθη του Τίβερι έκτισε πόλιν ομώνυμον της πατρίδος του, η οποία μετονομάσθη αργότερα Παλλάντιον και εξ αυτής ο λόφος επί του οποίου εκτίσθη αργότερον η Ρώμη απεκλήθη Παλλαντίνος...» (Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, ΙΖ, 486).

~~[ΤΕΛΟΣ ΣΗΜΕΙΩΣΗΣ]~~

Μερικοί Κέλτες από τον Δούναβη εισέβαλαν στη Βόρεια Ιταλία και πίεζαν τους Ετρούσκους που στράφηκαν προς τη Ρώμη για βοήθεια. Αλλά οι Κέλτες νίκησαν τον ρωμαϊκό στρατό που προσπάθησε να τους σταματήσει, προχώρησαν εναντίον της Ρώμης και σύντριψαν τον ρωμαϊκό στρατό εισβάλλοντας στη Ρώμη το 390 π.Χ. Κατέλαβαν ολόκληρη τη Ρώμη εκτός από τον απόκρημνο λόφο του Καπιτωλίου. Εκεί οι Ρωμαίοι είχαν συγκεντρώσει τη νεολαία τους και όλους τους θησαυρούς και τα έγγραφά τους. Οι γεροντότεροι παρέμειναν στα σπίτια τους. Οι Κέλτες αφού πήραν ικανοποιητική ποσότητα λύτρων αποσύρθηκαν. Για να εξασφαλιστούν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τη Βόρεια Ιταλία. Επίσης οι Ρωμαίοι ενσωμάτωσαν στην επικράτεια τους , τους Έλληνες Ιταλούς της Μεγάλης Ελλάδας, τη Σικελία, Σαρδηνία και Κορσική. Αυτή ήταν λοιπόν η έκταση της ρωμαϊκής επικράτειας το 218 π.Χ.

Οι Καρχηδονιακοί πόλεμοι υπό την αρχηγία του Αμίλκα και ιδιαίτερα του Αννίβα, έγιναν η μεγαλύτερη απειλή για τη Ρώμη μετά τη Κελτική κατοχή. Ο Αννίβας εισέβαλε στην Ιταλία με τους περίφημους ελέφαντες του και με σύμμαχο τη Μακεδονία. Η Μακεδονία κυρίευσε τους υπόλοιπους Έλληνες συμμάχους της Ρώμης. Η Ρώμη έφτασε μέχρι την Ισπανία στην προσπάθεια της να εκριζώσει τα φρούρια των Καρχηδονίων και τελικά πυρπόλησαν την ίδια τη Καρχηδόνα. Οι Ρωμαίοι πέρασαν στην Ελλάδα για να ελευθερώσουν τους Έλληνες συμμάχους τους από την ελληνική Μακεδονία και τελικά κατέλαβαν τη Μακεδονική Αυτοκρατορία και την ενσωμάτωσαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Επίσης η Ρώμη έσπευσε σε βοήθεια των συμμάχων της Γαλατών και Καππαδοκών και τους ελευθέρωσε από τον Βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη τον ΣΤ' ... (121/120-63 π.Χ.) με αποτέλεσμα την ενσωμάτωση της Αρμενίας, Ασσυρίας και Μεσοποταμίας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η οποία εκτεινόταν πλέον σχεδόν μέχρι τη Κασπία Θάλασσα . Κατ' αυτόν τον τρόπο η Μεσόγειος Θάλασσα έγινε λίμνη στο κέντρο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι οι Έλληνες Ρωμαίοι της Ιταλίας ήταν αυτοί που τελικά ένωσαν τις ελληνόφωνες φυλές σε ένα έθνος που χρησιμοποιούσε επίσης και τη Λατινική γλώσσα.

2) Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί έγραψαν στα Ελληνικά και όχι στα Λατινικά. Γιατί;

Οι πρώτοι τέσσερις Ρωμαίοι χρονογράφοι που έγραψαν στα Ελληνικά ήταν οι Quintus Fabius Pictor, Lucius Cincius Alimentus, Gaius Acilius and Aulus Postumius Albinus.
Όπως θα δούμε το πρώτο κείμενο στα αρχαϊκά Λατινικά ήταν ο κώδικας των Δώδεκα Δέλτων που δημοσιεύθηκε το 450 π.Χ. αποκλειστικά για τους πληβείους. Τα γένη των Ελλήνων συνέχιζαν να διατηρούν τους δικούς τους κρυφούς νόμους που αποστήθιζαν από την παιδική ηλικία. Αυτό συνέβη επειδή η παράδοση των ρωμαϊκών Λαϊκών νόμων στα λατινικά ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ της συνέλευσης των ευγενών και των αντιπροσώπων των πληβείων. Με τον καιρό τόσο πολλοί πληβείοι έμαθαν Ελληνικά που έγιναν τμήμα της διοίκησης των ελληνόφωνων επαρχιών.

Lapis Niger, σε έναν αρχαίο ναό στη ρωμαϊκή Αγορά, σύμφωνα με τον εκδότη του περιοδικού Archeo, Αντρέας Στάινερ, όταν ναός αυτός, που ανακαλύφθηκε το 1899, φέρει επιγραφή στα αρχαία ελληνικά, (ή χρησιμοποιεί ελληνικά γράμματα ) που αναφέρει σε βουστροφηδόν ανάγνωση ότι δεν πρέπει να διαταραχθεί ο ιερός χώρος.Τα γράμματα παρουσιάζουν μεγαλύτερη ομοιότητα με το ελληνικό αλφάβητο από αυτά οποιασδήποτε άλλης λατινικής επιγραφής (στην επιγραφή αυτή μόνο υπάρχει ότι το R εξακολουθεί να έχει τη μορφή R): ανάμεσα σε όλες τις επιγραφές που σώζονται σε πέτρα είναι σίγουρα η παλαιότερη και δεν είναι νεώτερη από τον πέμπτο αιώνα π.Χ.

3) Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί που έγραψαν στα Λατινικά.

Σύμφωνα με τον Κικέρωνα ένας από τους πρώτους Ρωμαίους που έγραψαν πεζά κείμενα στα Λατινικά ήταν ο Σαβίνος  Claudius Appius Caecus ο οποίος ήταν Ύπατος το 307 και το 296 π.Χ. Αυτός εκφώνησε λόγο στα Λατινικά στη Σύγκλητο εναντίον της σύναψης ειρήνης με τον Βασιλιά της Ηπείρου Πύρρο.
Ο πρώτος Ρωμαίος ιστορικός που έγραψε στα Λατινικά ήταν ο Porcius Cato (234-140 π.Χ.) και ο Lucius Cassius Hemina (γύρω στο 146 π.Χ.).

~~[ΣΗΜΕΙΩΣΗ ]~~

ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ ΣΤΗΝ ΡΩΜΗ

Κοντά στο ιερό που βρέθηκε η «μαύρη πέτρα» σε ένα Sacellum (σηκός;) ή πιθανά σκευοφυλάκιο βρέθηκαν αυτά τα οστέινα ειδώλια με δύο Κούρους

Κάθε curia είχε το δικό της Sacellum που επόπτευε αρχικά ο σωματοφύλακας του βασιλιά, ο οποίος διατήρησε μια θρησκευτική λειτουργία μέχρι και αρκετά αργότερα. [Διονύσιος Αλικαρνασσεύς-Dionysius Halicarnassus II 64, 3 ] Αυτές σχετίζονταν με το τελετουργικό του Αργείου (ritual of the Argei,) Τα τελετουργικά του Αργείου ήταν αρχαϊκές θρησκευτικές παραδόσεις στην αρχαία Ρώμη που ελάμβαναν χώρα στις 16 Μαρτίου και  17 Μαρτίου και πάλι στις 14 Μαΐου ή στις 15 Μαΐου. Την εποχή του Αυγούστου η σημασία αυτών των τελετουργικών είχε καταστεί δυσνόητη ακόμα και σε εκείνους που την εξασκούσαν . 

ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΕΙΑ ΡΩΜΑΙΩΝ 

Για τις ιεροτελεστίες του Μαΐου, μια πομπή των ποντίφικων (υψηλόβαθμων ιερέων ) , των Vestals και των Πραιτόρων έκαναν μία διαδρομή  γύρω από ένα κύκλο 27 σταθμών (sacella ή sacraria), όπου σε κάθε έναν ανακάλυπταν μια  διαμορφωμένη σε ανθρώπινη μορφή βιαστικά φτιαγμένη με, καλάμι και άχυρο, που έμοιαζε  με άνδρα δεμένη χειροπόδαρα [Fowler, William Warde (1911). "Argei" . In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica. 2 (11th ed.). Cambridge University Press. p. 457.] Μετά την επίσκεψη όλων των σταθμών, η πομπή, συνοδευόμενη από τον υψηλόβαθμο ιερέα του Διός (Flaminica Dialis) σε ενδυμασία πένθους, μεταφέρεται στην Pons Sublicius, [Latin= pons, pontis = ελλ.<ποντίς, Πόντος ] την παλαιότερη γνωστή γέφυρα στη Ρώμη, όπου οι συγκεντρωμένες φιγούρες πετάχτηκαν στον ποταμό Τίβερη.Τόσο οι αριθμοί (εικόνες ή simulacra) όσο και οι σταθμοί ή τα ιερά ονόματα ονομάζονταν Argei, (Αργείοι)

Pons Sublicius- Η παλαιότερη γέφυρα στη Ρώμη. Χτισμένη στους βασιλικούς χρόνους, αλλά κανένα ίχνος της δεν παραμένει. Χτίστηκε αποκλειστικά από ξύλο, χωρίς τη χρήση καρφιών . Το 60 π.Χ. αντικαταστάθηκαν με πέτρινους πυλώνες.Είναι  ένα νόμισμα του Αντωνίνου (Cohen, Ant. Pius No. 127) σε ;eνα διαγωνισμό Ρωμαίων και Ετρούσκων, και είναι ο Οράτιος Κόκλης που φαίνεται να διασχίζει κολυμπώντας στον ποταμό - Παρίσι. Εθνική Βιβλιοθήκη

►Στη ρωμαϊκή μυθολογία με το όνομα Οράτιος Κόκλης είναι γνωστός ένας θρυλικός ήρωας της «Ορατίας Γενεάς». Ο Οράτιος υπεράσπισε μόνος του την πρόσβαση προς τη Σουμπλικεία Γέφυρα στον Τίβερη εναντίον του Πορσήννα, μέχρι που οι δικοί του κατέστρεψαν οριστικά τη γέφυρα. (Σύμφωνα με τον Λίβιο αρχικά έμειναν δύο ακόμα άνδρες μαζί του όταν οι άλλοι πανικοβλήθηκαν και έφυγαν, ο Τίτος Ερμίνιος και ο Σπούριος Λάρτιος, αλλά τελικά έφυγαν και αυτοί μετά από παράκληση του Ορατίου.) 

Ο Οράτιος Κόκλης υπερασπίζεται την γέφυρα - Charles Le Brun 1619- 1690

Κατά τη μάχη αυτή ο Οράτιος έχασε το ένα του μάτι, γεγονός στο οποίο οφείλει και την επωνυμία «Κόκλης» (Cocles), που σημαίνει «μονόφθαλμος». Μετά την ολοκλήρωση της καταστροφής της γέφυρας, είτε ο Οράτιος κατάφερε να κολυμπήσει στο ποτάμι μέχρι την ασφαλή άλλη όχθη (όπως γράφει ο Λίβιος), είτε δεν το κατόρθωσε και πνίγηκε στον Τίβερη (σύμφωνα με τον Πολύβιο). Προς τιμή του Ορατίου Κόκλη στήθηκε άγαλμα στον ναό του θεού Ηφαίστου-Βουλκάν στη Ρώμη, ενώ ο ίδιος (έζησε)  ανταμείφθηκε με όση γη μπορούσε να περικλείσει οργώνοντας με το άροτρό του σε μία ημέρα.

Με τον μύθο αυτό οι Ρωμαίοι προσπαθούσαν να «γλυκάνουν» τις ήττες που υπέστησαν από την Ετρουσκική Ομοσπονδία, αλλά η διήγηση φέρει επιδράσεις από τους μονόφθαλμους Κύκλωπες της ελληνικής μυθολογίας, από όπου και η σύνδεση με τον `Ηφαιστο-Βουλκάν. Η ίδια η λατινική λέξη Cocles ετυμολογείται από την ελληνική «κύκλωψ». Ο Κόκλης είναι ουσιαστικά ένας «ανθρωποποιημένος» Κύκλωπας, βοηθός του σιδηρουργού θεού.[Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969]◄

Η συνέχιση αυτών των τελετουργιών στην μεταγενέστερη ιστορική περίοδο, όταν δεν ήταν πλέον κατανοητές, καταδεικνύει πόσο ισχυρά είναι οι παραδοσιακοί Ρωμαίοι σε θέματα θρησκείας [ Ittai Gradel, Emperor Worship and Roman Religion (Oxford University Press, 2002), p. 11.].Αυτός ο πρώιμος πληθυσμός πιστεύεται ότι ήταν ελληνικής καταγωγής και επομένως Argei προέρχεται από το Άργος (το ελληνικό εθνονύμιο ''Αργείοι'' ), συγκεκριμένα οι σύντροφοι του Εύανδρου (Evander) και αργότερα εκείνοι του Ηρακλή που αποφάσισαν να παραμείνουν και να ζήσουν εκεί. Αυτή η ιστορία προηγήθηκε της ίδρυσης της Ρώμης. Ένας τρόπος να ερμηνευθεί το τελετουργικό του Αργείου ήταν ότι οι πρώτοι κάτοικοι όταν έπρεπε να γίνει η Ρώμη είχαν διεξάγει ανθρώπινη θυσία όπως ίσως να ορίστηκε. Ο Οβίδιος επιμένει, ωστόσο, ότι ο Ηρακλής έβαλε τέλος σε αυτό και ότι η ανθρώπινη θυσία δεν ήταν ποτέ πρακτική των ίδιων των Ρωμαίων.

~~[ΤΕΛΟΣ ΣΗΜΕΙΩΣΗΣ]~~

Λοιπόν ποια γλώσσα μιλούσαν και έγραφαν οι Ρωμαίοι αν όχι Ελληνικά;

Όλα τα προηγούμενα συμφωνούν μεταξύ τους στη γενική σκιαγράφηση των αρχών των Ρωμαίων. Η αιτία γι' αυτό είναι ότι βασίζονταν στις επίσημες ρωμαϊκές "Ιερές Δέλτες" τις οποίες οι ιστορικοί απλώς επαναλάμβαναν. Με άλλα λόγια ήταν αυτοί οι ίδιοι χρονογράφοι. Ωστόσο τίποτε δεν έχει σωθεί από αυτές τις Δέλτες /χρονικά εκτός των επαναλήψεων στους Ρωμαίους ιστορικούς.

• Αλλά λίγα από αυτά τα έργα έχουν διασωθεί, εκτός και αν παραμένουν κρυμμένα για να διευκολύνουν το Ψέμα του Καρλομάγνου.

Από τον Κάτων* -Cato -οι Γαλλο-Ρωμαίοι επαναστάτες συνειδητοποίησαν ότι οι Ρωμαίοι και οι Έλληνες ήταν οι ίδιοι άνθρωποι. Τώρα, η συντριπτική πλειοψηφία των Γαλλο-Ρωμαίων επανέκτησε τον έλεγχο της γης που καταλαμβάνεται για τόσους αιώνες από μια τυραννική φράγκικη μειονότητα από μόνο το 2% του πληθυσμού. Ο ενθουσιασμός για την ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα και το μίσος για έναν Παπικό Χριστιανισμό που χρησιμοποίησε ο Φράγκος κατακτητής για να υποτιμήσει εντελώς το 85% του πληθυσμού οδήγησε ακόμη και στην υπερφυσική θρησκεία υπέρ της φυσικής θρησκείας.

Παρά τον ρόλο του Cato* -Κάτων-στη Γαλλική Επανάσταση, είναι γνωστά μόνο τμήματα του έργου του. Αλλά επειδή ο Διονύσιος της Αλικαρνασσού χρησιμοποίησε τα ίδια χρονικά με τους προαναφερθέντες Ρωμαίους ιστορικούς, πρέπει να χρησιμοποιήσει τον Διονύσιο για να ανακατασκευάσει αυτές τις χαμένες ή κρυμμένες πηγές.
Ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς κάνει μια σαφή διάκριση μεταξύ των Ελλήνων ιστορικών που δεν χρησιμοποιούν τα Ρωμαϊκά χρονικά , και τους Ρωμαίους ιστορικούς (και τον εαυτό του) που το κάνουν.

• Το κόλπο που χρησιμοποίησαν ορισμένοι ιστορικοί, που θέλουν να σβήσουν τα ελληνικά θεμέλια της ρωμαϊκής ιστορίας, είναι να αναμιγνύουν την ηχηρή ελληνική παράδοση για τη Ρώμη και τις 3 ρωμαϊκές παραλλαγές στην παράδοση για την ίδρυση της Ρώμης που βρίσκεται στις δικές τους Ιερές Δέλτες -deltais hierais,- , οι οποίες ήταν προφανώς κατασκευασμένες από ένα «σκληρό υλικό», και στη συνέχεια να γεμίσουν με γελοιοποίηση  το μείγμα που δημιουργούν οι ίδιοι.

Μόνο ένας σύντομος αλλά ακριβής συνοπτικός απολογισμός των ημερολογίων θεμελίωσης αναφέρεται στον Livy -Μάρκο Λίβιο Δρούσο -ο οποίος θεωρεί δεδομένο ότι η Ρώμη ιδρύθηκε ως ελληνική πόλη (και γένος).

Προφανώς αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έγραψε την ιστορία του στα Λατινικά, ενώ τα χρονικά ήταν προφανώς στα ελληνικά. Εκείνοι που έγραψαν στα ελληνικά απλά αντιγράφουν αυτά που διαβάζουν στα ελληνικά χρονικά.
Ήταν βέβαια η αναλυτική ιστορία του Lucius Cassius Hemina που έβαλε τα θεμέλια για τη γραφή της λατινικής ιστορίας στη Λατινική.

►Ο L. Cassius Hemina είναι γνωστός κυρίως για τα Annales ή την Ιστορία της Ρώμης , στα Λατινικά και αποτελούνται από τέσσερα βιβλία. από την θρυλική απαρχή της πόλης μέχρι το 146 π.Χ.◄

Προφανώς, ωστόσο, αυτός και οι μιμητές του δεν αξιοποίησαν πλήρως όλα τα ελληνικά κείμενα, όπως και τις ομιλίες, που είχαν στη διάθεσή τους. Ενώ αυτοί που έγραψαν την ιστορία τους στην ελληνική απλώς αντιγράφουν τα ελληνικά κείμενα απευθείας από τα χρονικά. Δεδομένου ότι οι πρωτόγονοι Ρωμαίοι ήταν Έλληνες γιατί τα επίσημα χρονικά πρέπει να είναι σε αυτό που τώρα ονομάζουμε λατινικά. Οι πρωτόγονοι Λατίνοι και οι Ρωμαίοι ήταν ένα μείγμα από Έλληνες Αρκάδες, Τρώες, Πελασγοί και Λακεδαιμόνιοι Σαβίνοι .

4) Γλωσσικές ενδείξεις για το υπόβαθρο των Ελλήνων Λατίνων, των Ρωμαίων και των Σαβινών.

Εκτός από την περιγραφή που κάνουν οι Ρωμαίοι για τον εαυτό τους, υπάρχουν επίσης γλωσσικές ενδείξεις που δείχνουν σαφώς την ελληνική πραγματικότητα των αρχαίων Λατίνων, Ρωμαίων και Σαβινών.

Ο ισχυρισμός ότι το όνομα Ρώμη π.χ. είναι απλώς ένα όνομα τόπου, το οποίο μπορεί να προέρχεται και από τους Ετρούσκους, είναι απλή ανοησία.
Το όνομα "Ρώμη" στα ελληνικά σημαίνει "δύναμη", "ορμή" " βία", "ισχύς", "ζόρι ", "στρατός μάχιμος" και "δυναμική τακτική" "ταχύτατη τακτική".

Το όνομα "Ρώμη" προέρχεται από δύο ελληνικά ρήματα:
1)  ρούμαι ( roomai) που σημαίνει "να κινείται με ταχύτητα ή βία, να βγαίνει, να σπεύδει, εκτινάσσω, ορμώ σε κάτι ιδιαίτερα σε πολεμιστές".

Το όνομα «Ρώμη» προέρχεται επίσης από την ελληνικό παθητικό ρήμα:
 2)  ρώννυμι  (ronnymi) που σημαίνει «να ενισχύσει, να κάνει ισχυρό , πανίσχυρο » και «να βάλει εμπρός με δύναμη, έχω κραταιότητα ή ισχύ.


► ῥωννύω ΜΑ
1. παρέχω δύναμη, ισχύ, δυναμώνω, ενισχύω
2. (η μτχ. παθ. παρακμ. ως επίθ.) ἐρρωμένος, -η, -ον ρωμαλέος, σθεναρός, σωματώδης
αρχ.
1. έχω καλή υγεία, υγιαίνω
2. (το β' εν. και το β' πληθ. πρόσ. προστ. μέσ. παρακμ.) ἔρρωσο και ἔρρωσθε
(στο τέλος επιστολής) έχε υγεία, χαίρε
3. παθ. ῥώννυμαι και ρωννύομαι
α) ενεργώ με δύναμη, βάζω τα δυνατά μου προκειμένου να πετύχω κάτι («ἔρρωντο εἰς τὸν πόλεμον», Θουκ.)
β) (με απαρμφ.) είμαι πρόθυμος να κάνω κάτι («οὕτω σφόδρα ἔρρωτο ἡ βουλὴ κακόν τι ἐργάζεσθαι», Λυσ.)
4. (συν. ο παθ. παρακμ., και υπερσ. με σημ. ενεστ.) ἔρρωμαι, ἐρρώμην είμαι ή γίνομαι ρωμαλέος.
[ΕΤΥΜΟΛ. Άγνωστης ετυμολ. Ο ενεστ. ῥώννυμι είναι νεώτερος σχηματισμός, ενώ αρχαιότεροι είναι οι τ. τού αόρ. ἔρρωμαι και τού ουσ. ῥώμη. Η οικογένεια τού ρ. εμφανίζει θέμα ῥω(σ)- (πρβλ. ἄρ-ρωσ-τος), χωρίς να έχει εξακριβωθεί αν το -σ- είναι θεματικό (βλ. και λ. ῥώομαι). Κατά μία άποψη, που δεν φαίνεται πιθανή, πρόκειται για πελασγικό τ. που συνδέεται με τη λ. ὀργή. Ο τ. ῥωννύω αποτελεί θεματική μορφή τού ῥώννυμι (πρβλ. πήγνυμι: πηγνύω)].◄


Το πιο κοντινό στην Λατινική ισοδύναμο ρήμα είναι RUO, η οποία είναι που συνδέεται με το ελληνικό ρήμα ρέω (reo )που σημαίνει "να ρέεις ,να ρέυσεις,  να τρέχεις, να επιταχύνεις". Από όλες τις χρήσεις των λατινικών ρημάτων τόσο ενεργών όσο και παθητικών δεν υπάρχει κάτι που να έρχεται κοντά στο νόημα "Ρώμη".
Οι Ρωμαίοι, οι Λατίνοι και οι Σαβίνοι συμφώνησαν ότι το όνομα quiris (τραγούδι.) Quiretes (pl.) Θα είναι το κοινό τους όνομα που τα λεξικά μεταφράζονται ως πολίτες. Αλλά οι Ρωμαίοι είχαν ένα όνομα για τους πολίτες (civitas), όπως οι Έλληνες πολίτες , δηλαδή civitas. Αλλά τα ονόματα quiris-quiretes προέρχονται από το ελληνικό όνομα kouros-kouretes που σημαίνει νεαρούς άντρες ηλικίας μάχης και επομένως πολεμιστές "νέοι άνδρες, κυρίως νεαροί πολεμιστές", Ιλιάδα 19, 193, 248.

Έτσι οι Ρωμαίοι, οι Λατίνοι και οι Σαβίνες οι ίδιοι πρώτοι "πολεμιστές" και αργότερα "πολίτες".
Από την αρχική στρατιωτική δομή του ρωμαϊκού στρατού των quiretes η πρώτη κυβέρνηση διαμορφώθηκε σε τριάντα curiae (κουρία =φροντίς ) των 1000 ανδρών που ομαδοποιήθηκαν σε τρεις φυλές. .
Επειδή και οι τρεις ομάδες των Ρωμαίων, των Λατίνων και των Σαβινών ήρθαν στην Ιταλία δια θαλάσσης από την Ελλάδα και την Ασία ανήλικοι, ήταν ναυτικοί πολεμιστές όμως και θαλασσινοί λαοί .
Είναι προφανώς ότι γι 'αυτό το λόγο ότι στους γάμους τους φώναζαν την ελληνική λέξη... Θαλάσσιος, ναύτης, στον γαμπρό και όχι στη λατινική ονομασία marinos (μαρίνος).

Δίον Κάσσιος

Από τους επτά λόφους της Ρώμης ο Quirinal, ο λόφος του Άρη, ήταν αρχικά αυτός των Σαβίνων (Sabines). Ήταν από εδώ που οι Ρωμαίοι πολεμιστές του Romulus έκλεψαν τις συζύγους τους. Το Quiris δεν ήταν μόνο η ονομασία για το δόρυ, των Σαβίνων, αλλά και για τον θεό του πολέμου. Κάλεσαν τον θεό του πολέμου "The Warrior" -"Ο Πολεμιστής" στην ελληνική γλώσσα τους και αργότερα στον Mars- Άρη.

Ο θεός Άρης με δόρυ από τοιχογραφία στην Πομπηία 

Στη Ρωμαϊκή παράδοση ο Ρωμύλος ( Romulus ) δεν πέθανε, αλλά Ανέβηκε θεοποιημένος στον ουρανό χωρίς να αφήνει πίσω του το σώμα του από τότε  έγινε ο Quirinus, Κουιρίνους, ή ένας από τους θεούς του πολέμου.

• Αυτά είναι μερικά από τα πλαίσια μέσα από τα οποία οι Ρωμαίοι σκέφτηκαν και μίλησαν για τον εαυτό τους. Κανένας ιστορικός δεν έχει το δικαίωμα να το αλλάξει.

Τώρα αν αυτή η έκδοση της ρωμαϊκής ιστορίας είναι σωστή ή όχι, είναι εξ ολοκλήρου ένα άλλο θέμα.

HYPOCAUSTUM ΥΠΟΚΑΥΣΤΟΝ 

Αλλά παραμένει γεγονός ότι οι ίδιοι οι Ρωμαίοι, οι ίδιοι οι Λατίνοι και οι Σαβίνοι πίστευαν και ήθελαν να πιστέψουν ότι είναι Έλληνες. Όχι μόνο αυτό, το ενωμένο ρωμαϊκό έθνος Ρωμαίων, Λατίνων και Σαβίνων, μίλησε τη δική τους κοινή Ελληνική Γλώσσα.

Τώρα, μερικοί μελετητές μπορούν να αναζητήσουν πηγές που μπορεί να αποδειχθούν αλλιώς, δηλαδή για κάποιο λόγο οι Ρωμαίοι δεν ήταν πραγματικά Έλληνες αλλά πίστευαν ότι είναι Έλληνες. Και λοιπόν;... Αυτό θα ήταν σαν να αποδείξουμε ότι ένας μαύρος Αμερικανός δεν είναι Αμερικανός επειδή είναι μαύρος.

• Κάθε ρωμαϊκή γενεά αποτελούταν μερικές φορές από αρκετούς χιλιάδες Ρωμαίους, όπου ένας από τους οποίους ήταν επικεφαλής, ο πατρίκιος, μέλος της Γερουσίας.

Τα μέλη των γενεών απομνημόνευσαν τους νόμους τους από την παιδική ηλικία και κράτησαν τους νόμους τους μυστικούς μεταξύ τους. Μια μορφή ιταλικής γλώσσας ήταν αυτή των δούλων και των εξαρτημένων ατόμων από αυτούς , που εξελίχθηκαν επίσης στη λατινική διάλεκτο που αναμιγνύεται με την ελληνική γλώσσα.
Ήταν αυτά τα μη-ελληνόφωνα εξαρτώμενα μέλη της Ρώμης που αναγκάστηκαν τελικά οι Ρωμαίοι να μειώσουν σε περιεχόμενο στους νόμους και να τους έχουν πλέον σε γραπτή μορφή.
Λόγω των βίαιων διαμαρτυριών των Ιταλών εξαρτώμενων κατοίκων τους, οι Ρωμαίοι δημιούργησαν ένα κείμενο νόμων σε πρωτόγονα λατινικά γύρω στο 450 π.Χ.
Το πρόβλημα ήταν σοβαρό, επειδή αυτά τα εξαρτώμενα άτομα δεν γνώριζαν τους νόμους με τους οποίους τιμωρούνταν από Ρωμαίους δικαστές.
Αντιμέτωπη με την εξέγερση αυτών των εξαρτημένων, η Γερουσία απέστειλε αντιπροσωπεία στην Αθήνα για να βρει λύση στο πρόβλημα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα σύνολο 10 κειμένων σε χάλκινες πινακίδες που τελικά έγιναν "Ο Κώδικας των Δώδεκα Πινάκων".

Ο Πίνακας 11 απαγόρευσε το γάμο μεταξύ των μελών από τα Γένη και του υπόλοιπου πληθυσμού της Ρώμης, με άλλα λόγια μεταξύ εκείνων ελληνικής προέλευσης και εκείνων μη ελληνικής καταγωγής.
Η προέλευση αυτού του προβλήματος ήταν ότι επί αιώνες τα μέλη των Ελληνικών Αποικιών αφομοιώνουν οι βάρβαροι μεταξύ των οποίων ζούσαν. Αυτό επιλύθηκε από τη θέση ότι οι Γενιές (gentes) έπρεπε να παραμείνουν μια καθαρή φυλή, ώστε να ακουστούν οι προσφορές των ιερέων τους στους θεούς τους και να ληφθούν σωστά και επακριβώς οι αιτήσεις απάντησης που έλαβαν οι θεοί όταν έλαμβαναν αποφάσεις για νομικές καταστάσεις , ιδίως δε επί στρατιωτικών θεμάτων.

▼

Ο Gaius Canuleius , σύμφωνα με το βιβλίο Livy 4, ήταν ένας αξιωματούχος από τους πληβείους  το 445 π.Χ. [Naphtali Lewis; Meyer Reinhold (January 1990). Roman Civilization: Selected Readings. Columbia University Press. pp. 118] Εισήγαγε ένα νομοσχέδιο που πρότεινε να επιτρέπεται η διαδοχική σχέση γάμου μεταξύ πατρικίων και πληβείων . Επίσης, με τους συναδέλφους του, πρότεινε ένα άλλο νομοσχέδιο που επέτρεπε σε έναν από τους δύο ετησίως εκλεγμένους προξένους να είναι πληβείος. Παρά τη σκληρή αντίθεση των πατρικίων, οι νόμοι του τελικά πέρασαν όταν οι Πληβείοι έκαναν στρατιωτική απεργία, αρνούμενοι να υπερασπιστούν την πόλη από τους επιτιθέμενους γείτονές της. Ο νόμος αυτός, ο Lex Canuleia , φέρει το όνομά του. Η ακρίβεια της περιγραφής του Livy  (Τίτος Λίβιος ) σχετικά με το tribunate του Canuleius  στις οποίες οι νόμοι του έπαιξαν σημαντικό ρόλο αμφισβητούνται από μερικούς σύγχρονους μελετητές.

▲

"Οι αξιωματούχοι των πληβείων ''... «"The tribune of the Plebs» ο Gaius Canuleis, πρότεινε ένα νομοσχέδιο σχετικά με τη τη συνδιαλλαγή και την σύμπηξη , των πατρικίων και των πληβείων, όπου στους πατρικίους φαινόταν να έχουν πρόβλημα σε ότι αφορούσε την κατάρρευση στην έννοια της εξ αίματος συγγένειας και την ανατροπή των αρχών όπου μόνο τότε κληρονομούν τους γονείς ή τις οικογένειες τους .

Επίσης και μια πρόταση, όπου προσεκτικά διατυπώθηκε αρχικά από αξιωματούχους, ότι θα έπρεπε να είναι νόμιμο να επιλέγεται ένας από τους προξένους από τις ομάδες, των πληβείων. Κατόπιν οι εννέα tribunes -Αξιωματούχοι- πρότειναν ένα νομοσχέδιο που δίνει στον λαό την εξουσία να επιλέγει τους προξένους, όποιος θα φαινόταν κατάλληλος είτε από τους πληβείους είτε από τους πατρικίους ...

Ποια τρομακτικά σχέδια όμως είχε ο Gaius Canuleis στην συνέχεια ; Στόχευε να μολύνει τις γενιές και να καταπέσει η προστασία τους , τόσο η δημόσια όσο και η ιδιωτική και να περιέλθει σε σύγχυση, ώστε τίποτα να μην είναι καθαρό, τίποτα αμόλυντο. έτσι ώστε, όταν όλες οι διακρίσεις είχαν εξαλειφθεί, κανείς δεν θα μπορούσε να αναγνωρίσει ούτε τον εαυτό του ούτε τον συγγενή του.

Ποιο λοιπόν, ήταν το αντικείμενο των ανάμεικτων γάμων, αν όχι ότι οι πληβείοι

και οι πατρίκιοι  θα μπορούσαν να ανακατευθούν μαζί σχεδόν σαν τα άγρια θηρία;  ... Το γεγονός ότι η συζήτηση και η αντιπαράθεση δεν αφορούσε τα δικαιώματα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αποδεικνύεται από το ακόλουθο αστείο του Gaius Canuleis στην την ίδια ομιλία: "Γιατί προσεύχεστε,γιατί δεν εισάγετε νόμο ότι δεν θα υπάρχει καμιά σχέση μεταξύ πλουσίων και φτωχών";...

ΤΕΛΟΣ

1. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ -ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ - ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ  & ΠΡΟΣΏΠΩΝ-ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ  
2. Κυρίως κείμενο  Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

Ο πρωτοπρεσβύτερος π. Ιωάννης Ρωμανίδης (2 Μαρτίου 1927 - 1 Νοεμβρίου 2001) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Ορθόδοξους θεολόγους του 20ού αιώνα και ανακαινιστής της Ορθόδοξης Θεολογίας, με την επιστροφή της στην γνησιότητα της αγιοπατερικής παραδόσεως.Οι γονείς του ήταν από την Ρωμαϊκή Καστρόπολη της Αραβησσού της Καππαδοκίας. Γεννήθηκε στον Πειραιά, στις 2 Μαρτίου 1927. Έφυγε από την Ελλάδα και μετανάστευσε στην Αμερική, στις 15 Μαΐου 1927 (σε ηλικία 72 ημερών), με τους γονείς του και μεγάλωσε στην πόλη της Νέας Υόρκης στο Μανχάταν στην 46η οδό μεταξύ της 2ας και της 3ης Λεωφόρου.

Ήταν απόφοιτος του Ελληνικού Κολεγίου Μπρούκλαϊν, Μασαχουσέτης, της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Γέηλ, Διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (School of Arts and Sciences). Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου στην Θεσσαλονίκη και Επισκέπτης Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού του Πανεπιστημίου Μπαλαμάντ, του Λιβάνου [2]από το 1970.

Σπούδασε ακόμη στο Ρωσικό Σεμινάριο του Αγίου Βλαδίμηρου της Νέας Υόρκης, στο επίσης Ρωσικό Ινστιτούτο Αγίου Σεργίου στο Παρίσι και στο Μόναχο της Γερμανίας. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος το 1951 και έκτοτε διακόνησε ως εφημέριος σε διάφορες ενορίες των ΗΠΑ. Μεταξύ των ετών 1958 και 1965 υπηρέτησε ως καθηγητής στη Θεολογική Σχολή Τιμίου Σταυρού, παραιτήθηκε όμως το 1965, διαμαρτυρόμενος για την απομάκρυνση του π. Γεωργίου Φλορόφσκι από την Σχολή.

Η εκλογή του για την Έδρα της Δογματικής στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης έγινε στις 12 Ιουνίου 1968, αλλά δεν διωρίζετο, διότι κατηγορείτο ως "κομμουνιστής". Τελικά ο διορισμός του έγινε το 1970. Το 1984, για προσωπικούς λόγους παραιτήθηκε με πλήρη σύνταξη.

Απεβίωσε την 1 Νοεμβρίου 2001, αφήνοντας πίσω του πλούσιο θεολογικό και ιστορικό έργο.

~~[ΣΗΜΕΙΩΣΗ ]~~

Πομπηία: Αγαλματίδια των θεών Ήρας Δία Αθηνάς

*Ο Μάρκος Πόρκιος Κάτων (234 π.Χ, Τούσκουλουμ – 149 π.Χ) ήταν Ρωμαίος πολιτικός, ο επιλεγόμενος Major (Πρεσβύτερος) για να διακρίνεται από τον ομώνυμο δισέγγονό του, Κάτωνα τον Νεότερο.
Γεννήθηκε από πληβείους γονείς στο Τούσκλο του Λατίου. Υπό την προστασία του πατρίκιου Λεύκιου Βαλέριου Φλάκκου, ο Κάτων ανέλαβε διάφορα αξιώματα. Το 204 π.X. εξελέγη ταμίας των δημοσίων χρημάτων της Ρώμης (λατ. quaestor, Κιαίστωρ) και υπηρέτησε στη Σικελία και στην Αφρική. Το 199 π.X. έγινε αγορανόμος (aedilis), με αρμοδιότητα τη φροντίδα για τους ναούς, τους δρόμους, τα υδραγωγεία και τα δημόσια θεάματα. Το 198 π.X. εξελέγη πραίτωρ (praetor).

Προσηλωμένος στα αυστηρά ρωμαϊκά ήθη, ο Κάτων θεωρούσε τον ελληνικό τρόπο ζωής, που είχε επηρεάσει τους πατρίκιους της Ρώμης, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Ως ύπατος (consul) το 195 π.X. αλλά κυρίως ως τιμητής (censor) το 184, αξίωμα με το οποίο συνδέθηκε ολόκληρη η πολιτεία του, ο Κάτων έβαλε σκοπό της ζωής του να αναμορφώσει τα διεφθαρμένα από την ελληνική επιρροή ήθη της ρωμαϊκής αριστοκρατίας.

Carthago delenda est
Το 153 π.X., λίγα χρόνια πριν από τον θάνατό του, ο Κάτων επισκέφθηκε την Καρχηδόνα. Εντυπωσιάστηκε και τρομοκρατήθηκε τόσο πολύ από τη νέα ανάπτυξη της αφρικανικής πόλης ώστε, αφότου επέστρεψε στη Ρώμη, η μόνιμη επωδός όλων των αγορεύσεών του στη Σύγκλητο ήταν: «Cēterum cēnseō Carthāginem esse dēlendam.» («Δοκεῖ δέ μοι καὶ Καρχηδόνα μὴ εἶναι.»). Έτσι κατάφερε να οδηγήσει τους Ρωμαίους στον Τρίτο Καρχηδονιακό Πόλεμο.
Εκτός από πολιτικός ο Κάτων υπήρξε ένας από τους πρώτους Ρωμαίους ιστορικούς που έγραψαν στα λατινικά. Τις απόψεις του για την αγροτική οικονομία παραθέτει στο "De Agricultura" ("Περί γεωργίας"), το πρώτο πεζό κείμενο γραμμένο σε λατινική γλώσσα. Πέθανε σε ηλικία 85 ετών.Πηγή Chassignet, M. (1986), Caton: Les Origines. Fragments, Collection Budé, Les Belles Lettres

©ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ

ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΙΤΕ 

Ο αρχαιότερος ρωμαϊκός ναός μέχρι σήμερα που έχει ανασκαφεί στη Ρώμη …Είναι ελληνικός…!