«Οι ανασκαφές στο σπήλαιο της Θεόπετρας ήρθαν να ανατρέψουν τα παλαιότερα δεδομένα οδηγώντας μας στις απαρχές της κατοίκησης της Θεσσαλίας από τον προϊστορικό άνθρωπο.
Το σπήλαιο αποτέλεσε καταφύγιο ανθρώπων για πολλές χιλιάδες χρόνια, ενώ βεβαίως είναι πολύ πιθανό ότι υπήρξαν και διαστήματα που το εγκατέλειπαν, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν, καθώς το κλίμα άλλαξε επανειλημμένως στη διάρκεια αυτών των χιλιάδων χρόνων. Το σπήλαιο χρησίμευσε επίσης στα νεότερα χρόνια ως καταφύγιο για τον ντόπιο πληθυσμό σε καιρούς πολέμου, αλλά επίσης για το σταυλισμό ζώων».
- Πρόκειται για νεότερα στοιχεία που παρουσίασε στο 14o Πανελλήνιο Συνέδριο του Ελληνικού Κολλεγίου Παιδιάτρων, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στα Τρίκαλα η Νίνα Κυπαρίσση-Αποστολίκα, Δρ. Προϊστορικής Αρχαιολογίας, διευθύντρια των ανασκαφών του Σπηλαίου Θεόπετρας και επίτιμη διευθύντρια της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας και Σπηλαιολογίας του ΥΠΠΟ.
Το σπήλαιο της Θεόπετρας βρίσκεται στα δεξιά της διαδρομής από Τρίκαλα προς Καλαμπάκα, 3 χλμ. πριν από την τελευταία, σε υψόμετρο περίπου 300μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και 100μ. πάνω από την πεδιάδα, στη βόρεια πλευρά ασβεστολιθικού όγκου που υψώνεται πάνω από το ομώνυμο Toπικό Διαμέρισμα του Δήμου Καλαμπάκας. Πολύ κοντά ρέει ο ποταμός Ληθαίος, παραπόταμος του Πηνειού, που στη συνέχειά του διασχίζει την πόλη των Τρικάλων.
Η έκταση του σπηλαίου είναι περίπου 500 τ.μ. Η είσοδος είναι αψιδωτή διαστάσεων 17μ. πλάτος επί 3μ. ύψος και επιτρέπει στο φυσικό φως να εισέρχεται άπλετα στο εσωτερικό του. Ακριβώς απέναντι βλέπει κανείς τους βράχους και τις μονές των Μετεώρων. Είναι η δυτικότερη προϊστορική θέση της Θεσσαλίας και γειτνιάζει άμεσα τόσο με τη θεσσαλική πεδιάδα όσο και με την οροσειρά της Πίνδου, τον Κόζιακα, και αυτά τα χαρακτηριστικά από τα δύο διαφορετικά φυσικά περιβάλλοντα αντανακλώνται και στις επιχώσεις του σπηλαίου.
Ποιοι άνθρωποι έζησαν στο σπήλαιο της Θεόπετρας;
Σύμφωνα με την Νίνα Κυπαρίσση- Αποστολίκα, εκτός των άλλων ευρημάτων, είχαμε την τύχη να βρούμε ανθρώπινες ταφές στη θέση εναπόθεσής τους, ώστε δεν μένει καμία αμφιβολία ότι υπήρχαν ένοικοι αυτού του σπηλαίου. Δύο ταφές αντιστοιχούν στην μεταπαγετώδη Ανώτερη Παλαιολιθική περίοδο και η μία έχει χρονολογηθεί στα 14.990-14.060 π.Χ. , ενώ τρεις ακόμη ταφές αντιστοιχούν στη Μεσολιθική, και έχουν χρονολογηθεί μεταξύ 7000 και 7500 π.Χ. Όλοι οι σκελετοί, σύμφωνα με την ίδια, ανήκουν στον τύπο του Homo Sapiens sapiens.
Στα βαθύτερα στρώματα της Μέσης Παλαιολιθικής, αν και δεν βρήκαμε ταφές αυτής της περιόδου, είχαμε όμως την τύχη να βρούμε αποτυπώματα ανθρώπινων πελμάτων (ένα εύρημα σπανιότατο σε παγκόσμια κλίμακα , τα οποία όμως ήταν καλυμμένα, ώστε δύσκολα μπορεί να ανιχνεύσει κανείς ιδιαίτερα ανατομικά χαρακτηριστικά σε αυτά. Εκτιμάται ωστόσο, σύμφωνα με τους τύπους των λίθινων εργαλείων που βρέθηκαν σε αυτά τα στρώματα, ότι εκεί ζούσαν Neanderthal.
Σύμφωνα με παλαιοπαθολογική ανάλυση σε ανθρώπινα οστά της νεολιθικής περιόδου, τα περίπου 43 άτομα που υπολογίζεται να έζησαν αυτή την περίοδο στο σπήλαιο, φαίνεται πως ήταν αρκετά υγιή, προσθέτει η αρχαιολόγος και εξηγεί:
«Σύμφωνα με τα αποτελέσματα ανάλυσης σταθερών ισοτόπων, η διατροφή τους φαίνεται πως βασιζόταν σε C3 φυτά, όπως το σιτάρι, το κριθάρι, ελιές και όσπρια, η παρουσία των οποίων επιβεβαιώνεται και με τα αρχαιοβοτανικά κατάλοιπα. Ζωικά λίπη, φυτικά έλαια και κερί μελισσών αναγνωρίστηκαν επίσης με αναλύσεις οργανικών καταλοίπων.Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η διατροφή τους περιλάμβανε λίγο κρέας από εξημερωμένα κυρίως ζώα, αν και υπάρχει η άποψη ότι αυτά τα συντηρούσαν κυρίως για τα δευτερογενή προϊόντα τους (μαλλί, γάλα, κλπ), μια διατροφή δηλαδή που επικρατούσε στην Ελλάδα μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Παρά ταύτα, στο σπήλαιο βρέθηκαν και λίγα οστά ψαριών και όστρεα γλυκού νερού, πιθανότατα από τον παρακείμενο ποταμό Ληθαίο, ενώ 4 χλμ, μακρύτερα ρέει και ο Πηνειός.
Επίσης, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, από τη νεολιθική επίχωση αναγνωρίστηκαν πολλά οστά ζώων, όπως αιγοπρόβατα που αποτελούν και το κυρίαρχο είδος σε ποσοστό περίπου 60%, βοοειδή, χοίροι και σκύλος εξημερωμένα, αλλά και γύρω στο 11% άγρια ζώα, όπως διάφορα είδη ελαφιών, αγριογούρουνο, αρκούδα, λαγός, αγριόγατα και ασβός ως αποτέλεσμα κυνηγιού.
Σε οστό αρκούδας χρονολογημένο στη Νεολιθική περίοδο-προς το τέλος της 5ης χιλιετίας- βρέθηκαν αποτυπώματα από μαχαιριές που αποδίδονται σε προσπάθεια τεμαχισμού του ζώου. Τέλος, επισημαίνει η αρχαιολόγος, τα πρώτα κοσμήματα στη Θεσσαλία προέρχονται από το σπήλαιο της Θεόπετρας.
Πρόκειται για δύο δόντια ελαφοειδών στα οποία έγιναν διαμπερείς οπές προκειμένου να αναρτηθούν, και για ένα όστρεο γλυκού νερού, προφανώς από το παρακείμενο ποτάμι, στο οποίο επίσης διανοίχτηκε οπή για ανάρτηση.
Όλα αυτά προέρχονται από την μεταπαγετώδη περίοδο χρήσης του σπηλαίου, όταν είχαν αυξηθεί σημαντικά και τα λίθινα εργαλεία και προφανώς και ο πληθυσμός του. Οι χρονολογήσεις κυμαίνονται από τα 130.000 χρόνια πριν από σήμερα μέχρι τα 4.300-4.200 π.Χ.περίπου, και είναι ίσως ο περισσότερο χρονολογημένος αρχαιολογικός χώρος στην Ελλάδα.
Η εγκατάλειψη του σπηλαίου από τους ενοίκους του γύρω στα 4,000 π.Χ. πιθανότατα συνδέεται με φυσικά φαινόμενα καθώς και με την εκμετάλλευση της γης με την καλλιέργεια: η έντονη δράση του νερού που μπήκε στο σπήλαιο μέσω των καρστικών αγωγών προς το τέλος της Νεολιθικής και η αποκόλληση και κατάπτωση μεγάλων τεμαχών από την οροφή, πάλι εξ αιτίας διάβρωσής τους, πιθανότατα ώθησε τους ενοίκους έξω από το σπήλαιο σε αναζήτηση άλλου τόπου εγκατάστασης και σε έναν τρόπο ζωής που γνώριζαν ήδη από υπαίθριους οικισμούς στην ευρύτερη περιοχή τους, επισημαίνει επίσης η Δρ. Νίνα Κυπαρίσση-Αποστολίκα, για να καταλήξει τονίζοντας:
«Λόγω της σπουδαιότητάς του για την ιστορία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης το σπήλαιο αναδείχτηκε σε επισκέψιμο αρχαιολογικό χώρο, ενώ τα ευρήματά του εκτίθενται στο Κέντρο Τεκμηρίωσης και Εκπαίδευσης Σπηλαίου Θεόπετρας (Μουσείο) στην είσοδο του χωριού, όχι μακριά από το σπήλαιο». Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Το Θεσσαλικό Σπήλαιο της Θεόπετρας που γνώριζαν καλά οι Νεάντερταλ
Όταν η Ελλάδα στέγαζε ανθρώπους πριν από 130.000 χρόνια
Μια από τις παλιότερες ανθρώπινες κατασκευές του κόσμου εδράζεται στη χώρα μας, μέσα σε ένα σπήλαιο στα Μετέωρα, όπου οι προϊστορικοί του ένοικοι «σήκωσαν» έναν τοίχο για να προστατευτούν από το κρύο.
Τα πανάρχαια μυστικά του Σπηλαίου της Θεόπετρας δεν εξαντλούνται όμως εδώ, καθώς παραμένει μια από τις πλέον ιδιαίτερες και σπουδαίες σε αξία προϊστορικές σπηλιές. Είναι εξάλλου δίπλα στα Μετέωρα, τον αλλόκοτο αυτό σχηματισμό των θρύλων και των μύθων.
Ήταν Μάρτιος του 1990 λοιπόν όταν δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά τα αποτελέσματα των παρθενικών ανασκαφικών περιόδων της Νίνας Κυπαρίσση-Αποστολίκα στο Σπήλαιο της Θεόπετρας, στο περιοδικό «Αρχαιολογία», μια επιστημονική περιπέτεια που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, 28 χρόνια μετά. Κι αυτό γιατί οι μελέτες και οι αναλύσεις που μεσολαβήσαν επικύρωσαν τη σπουδαιότητα της ανασκαφής για την προϊστορία του ελλαδικού χώρου!
Το Σπήλαιο της Θεόπετρας αποτελεί το μεγαλύτερο και πιο ολοκληρωμένο μέχρι σήμερα ερευνητικό πρόγραμμα της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας & Σπηλαιολογίας και το μόνο ανασκαμμένο σπήλαιο της Θεσσαλίας. Εκεί που η ανθρώπινη ζωή άφησε τα σημάδια της πριν από 130.000 χρόνια δηλαδή, λέγοντάς μας μια ολότελα διαφορετική ιστορία για την ανάπτυξη και την εξέλιξη της ανθρώπινης δράσης στον ελλαδικό χώρο...
Λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από την Καλαμπάκα συναντά κανείς την κοινότητα της Θεόπετρας και τον ασβεστολιθικό της βράχο, στη βορειοανατολική πλευρά του οποίου βρίσκεται ένα σπήλαιο αλλιώτικο από τα άλλα. Σύμφωνα με τους γεωλόγους, ο ασβεστόλιθος σχηματίστηκε κάπου μεταξύ 137-65 εκατ. χρόνια πριν (Ανώτερη Κρητιδική Περίοδος), σε μια κοιλάδα που διαρρέει σήμερα ο ποταμός Ληθαίος.
Οι αρχαιολογικές ανασκαφές που ξεκίνησαν ήδη από το 1987 υπέδειξαν πως οι άνθρωποι άρχισαν να χρησιμοποιούν το σπήλαιο ως κατοικία μόνο κατά τη διάρκεια της Μέσης Παλαιολιθικής Εποχής, πριν από 130.000 χρόνια συγκεκριμένα. Το ίδιο το σπήλαιο είναι σχεδόν τετράπλευρο και καλύπτει έκταση 500 τ.μ. Για να εισέλθεις σε αυτό, θα περάσεις από τη μεγάλη αψιδωτή είσοδο, απ’ όπου βλέπει κανείς τα Μετέωρα και τις μονές του και περνά απρόσκοπτα το ηλιακό φως, όπως ακριβώς συνέβαινε και πριν αρκετές δεκάδες χιλιάδες χρόνια.
Το μεγάλο ενδιαφέρον της Θεόπετρας, του πρώτου σπηλαίου που ανασκάπτεται στη Θεσσαλία, είναι πως συναντάμε συνεχείς ανθρωπογενείς επιχώσεις που ξεκινούν από τη Μέση Παλαιολιθική Εποχή και φτάνουν ως τα τέλη της Νεολιθικής (3000 π.Χ.). Και η σημαντικότητα της χρονολογικής αυτής συνέχειας έγκειται στο γεγονός ότι για πρώτη φορά μπορούμε να δούμε στον ελλαδικό χώρο τη μετάβαση από τον παλαιολιθικό στον νεολιθικό τρόπο ζωής.
«Οι επιχώσεις της Θεόπετρας μπορούν να χωριστούν σε δύο εντελώς διαφορετικές περιόδους χρήσης του σπηλαίου: αυτή του Πλειστοκαίνου (Μέση και Ανώτερη Παλαιολιθική) και την άλλη του Ολοκαίνου (Μεσολιθική και Νεολιθική)», γράφει χαρακτηριστικά στη μελέτη της η δρ Κυπαρίσση-Αποστολίκα.
Η προϊστορική δράση του ανθρώπου αφθονεί μέσα στη Θεόπετρα, καθώς έχουμε βρει λίθινα εργαλεία τόσο της Παλαιολιθικής και της Μεσολιθικής όσο και της Νεολιθικής Εποχής, αλλά και νεολιθικά κεραμικά ευρήματα, οστέινα εργαλεία, κοσμήματα από όστρεο, ένα μοναδικό για τον ελλαδικό χώρο χρυσό κόσμημα της παλαιολιθικής περιόδου, καθώς και τα περίφημα ανθρώπινα αποτυπώματα της Θεόπετρας που χρονολογούνται στα 130.000 χρόνια και αποτελούν σπανιότατο εύρημα οικουμενικής αξίας.
Η συνεχής ανθρώπινη παρουσία χωρίς χρονικά κενά παρέχει έναν προνομιακό χώρο μελέτης για τους επιστήμονες, καθώς τα ανθρωπολογικά κατάλοιπα και πολλά είναι και δηλωτικά των εκάστοτε γεωλογικών εποχών: «Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χιλιετιών χρήσης του σπηλαίου από τον άνθρωπο», γράφει η Κυπαρίσση-Αποστολίκα, «είναι πολύ πιθανό ότι άλλαξε και ο ανθρώπινος τύπος που ζούσε στην περιοχή. Με τα έως τώρα δεδομένα από άλλες θέσεις της Ευρώπης γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος Ηomo sapiens neanderthalensis χάνεται περίπου γύρω στα 40.000 χρόνια πριν από σήμερα και εμφανίζεται ο σημερινός σύγχρονος άνθρωπος Homo sapiens sapiens ... Στη Θεόπετρα ευτυχήσαμε να έχουμε βρει ως τώρα πέντε ανθρώπινους σκελετούς».
Δύο της Ανώτερης Παλαιολιθικής Εποχής (14990-14060 π.Χ.) και τρεις της Μεσολιθικής Περιόδου (7500-7000 περίπου π.Χ.) συγκεκριμένα, κάτι που το κάνει σπουδαιότατο ερευνητικά, καθώς περιέχει στον ίδιο χώρο στοιχεία από δύο πολύ σημαντικές πολιτιστικές μεταβάσεις: την αντικατάσταση του Νεάντερταλ από τον σύγχρονο άνθρωπο, αλλά και τη μετάβαση από τον άνθρωπο-τροφοσυλλέκτη στον άνθρωπο-γεωργό, την ίδια την εξέλιξη από τον παλαιολιθικό στον νεολιθικό τρόπο ζωής εκεί στα τέλη της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων.
«Στο βαθύτερο στρώμα φωτιάς του σπηλαίου βρέθηκαν αποτυπώματα ανθρώπινων πελμάτων ... που ανήκουν σε στρώματα της Μέσης Παλαιολιθικής», γράφει η Κυπαρίσση-Αποστολίκα, «λόγω της ηλικίας του στρώματος όπου βρέθηκαν τα αποτυπώματα και λόγω της μουστέριας τεχνολογίας των λίθινων εργαλείων που βρέθηκαν στο αντίστοιχο στρώμα και κατά κανόνα αποδίδονται στους νεαντερτάλιους (Παναγοπούλου 2000), ευλόγως τα αποτυπώματα μπορούν να αποδοθούν στον προγενέστερο ανθρώπινο τύπο (Homo sapiens neanderthalensis). ΄H, αν ανήκουν στον σύγχρονο άνθρωπο, αυτό σημαίνει ότι ο τελευταίος έφτασε στον ελλαδικό χώρο πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη, δηλ. όπως περίπου στη Μέση Ανατολή».
Και καταλήγει: «Εν τέλει, σε όποιον ανθρώπινο τύπο και αν ανήκουν, η ανεύρεσή τους είναι ιδιαίτερα σημαντική και ελπίζουμε ότι θα συμβάλουν στη μελέτη της παρουσίας και της εξέλιξης του ανθρώπου στην Ελλάδα, η οποία βρίσκεται μεταξύ της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, ώστε είναι πιθανή η εμφάνιση του σύγχρονου ανθρώπου και εδώ πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη».
Αυτά τα αποτυπώματα παραμένουν εξαιρετικής σπουδαιότητας, μιας και «τα ευρήματα αυτά είναι μοναδικά στον ελλαδικό χώρο και εξαιρετικά σπάνια σε παγκόσμια κλίμακα. Είναι τα δεύτερα σε αρχαιότητα αποτυπώματα ποδιών στην Ευρώπη μετά εκείνα της Terra Amata της Γαλλίας (380.000 χρόνια πριν), ενώ άλλα που βρέθηκαν σε σπήλαια της Γαλλίας και της Ιταλίας χρονολογούνται κάτω από τα 20.000 χρόνια», μας λέει η αρχαιολόγος.
..........................
ΟΜΩΣ...Η πολυεθνική ερευνητική ομάδα που συστάθηκε στη συνέχεια από το Πανεπιστήμιο της Ουψάλα της Σουηδίας μελέτησε τα ίχνη και πιστοποίησε ότι πρόκειται για δίποδη βάδιση κάποιου άγνωστου προγονικού είδους του ανθρώπου που δημιουργήθηκε πριν από 5,7 εκατομμύρια χρόνια, γεγονός που τα κατατάσσει ως τα παλαιότερα που έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα.
Συγκλονιστική επιστημονική ανακάλυψη: Τα παλαιότερα ίχνη βάδισης του ανθρώπου βρέθηκαν στην Κρήτη;
.............................
Κι όλα αυτά από μια σπηλιά κάτω από τα Μετέωρα που οι ντόπιοι κτηνοτρόφοι τη χρησιμοποιούσαν ως προσωρινό καταφύγιο για τα κοπάδια τους, ένα αυτοσχέδιο μαντρί που έκρυβε έναν τεράστιο θησαυρό στο εσωτερικό του. Εξίσου σημαντικές κρίνονται και οι εναλλαγές του κλίματος που πιστοποιήθηκαν μέσα στο σπήλαιο: «Επανειλημμένως φαίνεται πως άλλαξε το κλίμα (Καρκάνας 2000) στη διάρκεια χρήσης του σπηλαίου από τον άνθρωπο με την εναλλαγή θερμών και ψυχρών επεισοδίων, κατά τα οποία ο πληθυσμός του σπηλαίου αναλόγως αυξανόταν και μειωνόταν», γράφει η δρ Κυπαρίσση-Αποστολίκα, «τα επεισόδια αυτά έχουν αφήσει τα κατάλοιπά τους στο σπήλαιο της Θεόπετρας, μοναδικό μάρτυρα αυτών των φυσικών αλλαγών σε αρχαιολογική θέση σε τόσο χαμηλό υψόμετρο μέχρι στιγμής στην Ελλάδα, ενώ είναι επίσης το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης με τόσο έντονα χαρακτηριστικά παγετώνων στη διάρκεια του Πλειστοκαίνου. Αυτά τα ψυχρά χαρακτηριστικά εξηγούνται από τη γειτνίαση του σπηλαίου με την Πίνδο αλλά και από τον βορεινό προσανατολισμό της εισόδου του».
Ήταν η ανακάλυψη που άλλαξε την αντίληψή μας για τη διαμόρφωση του προϊστορικού τοπίου της Ελλάδας: «Σε καμία περίπτωση όμως δεν είχαμε φανταστεί αυτό που τελικά αποκαλύφθηκε: την τεκμηρίωση της διαχρονικής παρουσίας του ανθρώπου στη Θεσσαλία τα τελευταία 130.000 χρόνια της προϊστορίας!»...
Άλλο ένα από τα μαγικά ευρήματα που έφερε στο φως η σκαπάνη στη Θεόπετρα ήταν τα απομεινάρια ενός πέτρινου τείχους που είχε φτιαχτεί μάλλον ως εμπόδιο για την είσοδο στη σπηλιά. Αυτή η ανακάλυψη έλαβε χώρα το 2010 και η διαδικασία της χρονολόγησης απέδειξε πως το τείχος είναι 23.000 ετών.
Και μιας και η χρονολογία του συμπίπτει με την τελευταία Εποχή των Παγετώνων, οι επιστήμονες υποθέτουν πως οι ένοικοι της σπηλιάς έφραξαν εν μέρει την είσοδο για να προστατευτούν από τα αφιλόξενα καιρικά στοιχεία. Αυτό το τείχος παραμένει η παλιότερη γνωστή κατασκευή στον ελλαδικό χώρο και πιθανότατα στον κόσμο όλο!
Έναν χρόνο πριν μάλιστα, είχε εντοπιστεί μια νέα σειρά αποτυπωμάτων που, με βάση το μέγεθος και το σχήμα τους, αποδόθηκαν σε παιδιά Νεάντερνταλ ηλικίας 2-4 ετών που έζησαν στο σπήλαιο κατά τη Μέση Παλαιολιθική Περίοδο, πριν από 130.000 χρόνια.
«Με την ανασκαφή της Θεόπετρας όχι μόνο βρέθηκε η προς τα πίσω συνέχεια της Νεολιθικής (η Μεσολιθική) στη Θεσσαλία, αλλά οι επιχώσεις πήγαν πολύ πιο πίσω στο χρόνο αναδεικνύοντας τη θέση αυτή σε ένα καταφύγιο ανθρώπων για πολλές χιλιάδες χρόνια, ανθρώπων με δραστηριότητες σίγουρα και έξω από το σπήλαιο ακολουθώντας πιθανότατα τα ζώα στην αναζήτηση της τροφής τους και καλύτερων συνθηκών θερμοκρασίας τα καλοκαίρια στα γύρω βουνά (Aποστολίκας 2014), όταν το κλίμα προσφερόταν, ενώ σε πολύ ψυχρές περιόδους χάρη στο σπήλαιο αυτό επιβίωσε μικρός ίσως αριθμός ανθρώπων, που οδήγησαν όμως τον πολιτισμό στα επόμενα στάδια και εν τέλει στη Νεολιθική ‘‘επανάσταση’’», καταλήγει η επικεφαλής αρχαιολόγος στη δημοσίευσή της.
Ένα σπήλαιο στην Ελλάδα που φιλοξενούσε αδιάλειπτα ζωή από το 130000-4000 π.Χ. είναι κάθε άλλο παρά μικρό πράγμα, την ίδια ώρα που χρησιμοποιήθηκε αποσπασματικά και κατά τη διάρκεια της Εποχής του Χαλκού, ακόμα και στους ιστορικούς πια χρόνους, μέχρι το 1955!
Η παλαιότερη σπηλαιοκατοίκηση του ελλαδικού χώρου, όπως πιστοποιείται από το επισκέψιμο (από το 2009) Σπήλαιο της Θεόπετρας, άλλαξε ριζικά όσα πιστεύαμε για την εμφάνιση του ανθρώπου στον ελλαδικό χώρο, αλλά και το πέρασμα από τον Νεάντερνταλ στον σύγχρονο άνθρωπο, αποδεικνύοντας «με τα σχετικά ευρήματα πως και η καθιέρωση της καλλιέργειας και η κεραμική τεχνολογία υπήρξαν το αποτέλεσμα προσπαθειών πολλών χιλιετιών, που μετέτρεψαν το άγριο σε καλλιεργημένο και τον πηλό σε κεραμική», καταλήγει η αρχαιολόγος.
.......................
ΟΜΩΣ
ΛΕΤΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΗΓΕΝΕΙΣ; ΛΕΤΕ Ο ΚΑΘ.ΠΟΥΛΙΑΝΟΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ; ΝΕΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ…
.............................
Είναι όμως και κάτι άλλο, οι υποθέσεις εργασίας που μπορούν να ελεγχθούν σε ένα σπήλαιο με αδιάλειπτη ανθρώπινη παρουσία. Ποιοι ήταν τελικά οι ένοικοι της προϊστορικής σπηλιάς; Μήπως όσοι αναζήτησαν την ασφάλεια στον προστατευμένο αυτό χώρο των κοιλωμάτων της γης αποτελούσαν ξεχωριστή φυλή ή το σπήλαιο λειτούργησε άραγε ως καταφύγιο για κοινωνικές ομάδες που εκδιώχθηκαν από όσους ζούσαν στις ανοιχτές πεδιάδες;
Ερωτήματα τεράστιας σπουδαιότητας για την κατανόηση της ανθρώπινης ζωής τόσο στην Ελλάδα όσο και τον κόσμο ολόκληρο. Πράγματι, η εξελισσόμενη εξερεύνηση της Θεόπετρας είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι στην ανθρώπινη προϊστορία...ΑΠΟ ΤΟ https://www.newsbeast.gr/
