"Σαν τώρα, πριν 29 χρόνια, αναδύθηκε από τη γη το σχήμα της απουσίας της...Στο πρόσωπο της το κενό, στα δάχτυλα της χώμα, ίχνη πορφύρας, το δαχτυλίδι του γάμου. Στο εφηβαίο άρωμα...Χιλιοστό, χιλιοστό το χαμένο σώμα ξαναγυρνούσε στο φως.. ασήκωτο το βάρος της βρεγμένης γης...
Χρόνια αναζητούσα την εικόνα της. Στην Αττάλεια συνάντησα την "αδερφή της", χάσματα και ρωγμές στο γέλιο της...
Ξεκίνησε από τον κάμπο με τις κόκκινες μηλιές, πέρασε τις Σάρδεις, στην Έφεσο μπήκε στο καράβι. Η θάλασσα ανήσυχη και αφρισμένη, ένας κόλπος βαθύς στην άλλη άκρη του Αιγαίου κι ύστερα η στενή πεδιάδα, ένα ποτάμι ανάμεσα σε δυο βουνά, ομίχλη, το κρεβάτι του ξένου άντρα. Βασίλισσα σε αυτούς που δεν μιλούσαν την γλώσσα της.
1988, Η Δέσποινα των Αιγών όπως βρέθηκε....
Τους έφερε την Μεγάλη Μητέρα, ιστορίες για τον καλό βασιλιά Μίδα και μια θυγατέρα. Στο άνθος της ακμής της, χρυσοστόλιστη, συνάντησε τον Άδη... Το πέρασμα της, μυρωδιά νάρδου και λωτού.
1988, το δαχτυλίδι που φορούσε στο δεξί της χέρι όπως βρέθηκε
Η κόρη της πέρασε την θάλασσα, γύρισε στην αρχαία γη, φέρνοντας αίμα μακεδονικό από τον τόπο των Αιγών. Έζησε στα Αλάβανδα, στα δάση της Καρίας, εκεί που ο Αλέξανδρος, γενιές αργότερα, αναπαύτηκε στην αγκαλιά γυναίκας-μάνας. Αναζητώντας τον, πέρασα από τον τόπο της. Elmali... Βαϊνδίριον, χώρα ερώτων των παππούδων που ήλπισαν σε μια χαμένη εκστρατεία... Τον Ιούνιο του 2015 Ραμαζάνι στον σιδηροδρομικό σταθμό του Αιδινίου. Πολύχρωμα φωτάκια, τραγούδια και μουσικές. Πουθενά η αγωνία των τραίνων που έφευγαν, απομακρύνοντας την σωτηρία ενός μετώπου υπό κατάρρευση..."
34 χρόνια από τον Ιούνιο της ανακάλυψής της, η "Δέσποινα των Αιγών", αφού ταξίδεψε στον κόσμο είναι έτοιμη να γίνει η βασίλισσα του νέου μουσείου και το fb μου θύμισε κάτι που έγραψα για αυτήν το 2017...
