ΑΡΧΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ
Η αρχή της Αρχαϊκής περιόδου στην ιστορία της τέχνης της Ελλάδας αρχίζει στα μισά
του όγδοου αιώνα π.Χ., οπότε και ιδρύθηκε και η δομή της ελληνικής
πόλεως, ο πρώτος γνωστός ναός από πέτρα και το
τέλος του το ορίζει η ημερομηνία
της μάχης της Σαλαμίνας το 480 π.Χ., που θεωρείται η αρχή της Κλασικής περιόδου
.Η Αρχαϊκή ιστορία της τέχνης χωρίζεται σε τρεις υποπεριόδους:
Πρώϊμη Αρχαϊκή (έως 620 π.Χ.) -Αρχαϊκή (620 - 560
π.Χ.) -Ύστερη Αρχαϊκή (560-480 π.Χ.)
Το βασικό υλικό ήταν το μάρμαρο και ποικιλίες από
ασβεστόλιθο. Στην Γλυπτική επίσης χρησιμοποιείται και η τεχνική
των χάλκινων χυτών σε κερί, το οποίο θεωρήθηκε ανώτερου βαθμού υλικό από την πέτρα, αλλά δεν είναι πολλά αντικείμενα αυτά που επέζησαν επειδή έλειωσαν και χρησιμοποίησαν το υλικό σε μεταγενέστερους περιόδους .Υπάρχει επίσης ,άν και ελαχίστα επέζησαν στην τέχνη της γλυπτικής ,αυτή του χρυσελεφάντινου , με την οποία τα μέρη του σώματος ήταν φτιαγμένα από ελεφαντόδοντο, ενώ τα ρούχα, τα μαλλιά και αξεσουάρ από χρυσό διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους.Τα υλικά αυτά με τους αιώνες έχουν χρησιμοποιηθεί για άλλους σκοπούς ή λεηλατήθηκαν. Επίσης χρησιμοποιήθηκε και ένα άλλο υλικό ,η Τερακότα ο ψημένος πυλός αλλά λόγω της αστάθειας του υλικού αυτού έχουν σωθεί ελάχιστα αγάλματα από τερακότα - ένα παράδειγμα πολύχρωμης εικόνας είναι « η αρπαγή του Γανυμήδη από τον Δία » του 470 π.Χ.. Στις ημέρες δημιουργίας των αρχαίων γλυπτών, αυτά , αντιμετωπίστηκαν όχι ως αντικείμενα τέχνης, αλλά μάλλον ως αντικείμενο λατρευτικά και αναθηματικά . Εκτελούνται με βάση το εθιμικό κύρια της πλούσιας αριστοκρατίας ή από το κράτος ως επιτάφια μνημεία και γλυπτά, ή για τον εξοπλισμό των ιερών ναών αλλά και στα μαντεία
των χάλκινων χυτών σε κερί, το οποίο θεωρήθηκε ανώτερου βαθμού υλικό από την πέτρα, αλλά δεν είναι πολλά αντικείμενα αυτά που επέζησαν επειδή έλειωσαν και χρησιμοποίησαν το υλικό σε μεταγενέστερους περιόδους .Υπάρχει επίσης ,άν και ελαχίστα επέζησαν στην τέχνη της γλυπτικής ,αυτή του χρυσελεφάντινου , με την οποία τα μέρη του σώματος ήταν φτιαγμένα από ελεφαντόδοντο, ενώ τα ρούχα, τα μαλλιά και αξεσουάρ από χρυσό διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους.Τα υλικά αυτά με τους αιώνες έχουν χρησιμοποιηθεί για άλλους σκοπούς ή λεηλατήθηκαν. Επίσης χρησιμοποιήθηκε και ένα άλλο υλικό ,η Τερακότα ο ψημένος πυλός αλλά λόγω της αστάθειας του υλικού αυτού έχουν σωθεί ελάχιστα αγάλματα από τερακότα - ένα παράδειγμα πολύχρωμης εικόνας είναι « η αρπαγή του Γανυμήδη από τον Δία » του 470 π.Χ.. Στις ημέρες δημιουργίας των αρχαίων γλυπτών, αυτά , αντιμετωπίστηκαν όχι ως αντικείμενα τέχνης, αλλά μάλλον ως αντικείμενο λατρευτικά και αναθηματικά . Εκτελούνται με βάση το εθιμικό κύρια της πλούσιας αριστοκρατίας ή από το κράτος ως επιτάφια μνημεία και γλυπτά, ή για τον εξοπλισμό των ιερών ναών αλλά και στα μαντεία
Στην Γλυπτική, ωστόσο, την εποχή αυτή τα θέματα δεν τα αποτελούν συγκεκριμένα άτομα, ήρωες ή
επώνυμοι πολλές φορές, αλλά η μεταγραφή
τους με εκπληκτικές λειτουργίες και έννοιες όπως η ομορφιά, η ευσέβεια, η τιμή και η θυσία . Ως εκ τούτου, ακόμη και τα αγάλματα που τίθενται στους τάφους , τα αρχαία γλυπτά αντιπροσωπεύουν το
νέο, το όμορφο το χαμογελαστό, το ιδανικό στην φιλοσοφία των ανθρώπων . Οι διαφορές εδώ είναι στην κατάσταση που
προκύπτει από το μέγεθος του μνημείου και όχι με τις επίσημες ιδιότητες του .
Η γλυπτική την πρώιμη αρχαϊκή περίοδο αντανακλάτε κατά κύριο λόγο με μικρά αναθηματικά ειδώλια είναι πολλά χαρακτηριστικά της πρωτόγονης αλλά και προγονικής τέχνης. Μόνο η δημιουργία της ιερής αρχιτεκτονικής με τα την πέτρα έχει δημιουργήσει μνημειακή γλυπτική, η οποία έφτασε σε ένα ώριμο στάδιο και μορφή στα τέλη του έβδομου και του έκτου αιώνα π.Χ.. και άκμασε στα μέσα του έκτου αιώνα π.Χ.. Χαρακτηριστικό της τα γλυπτά αυτής της περιόδου είναι η μορφή του Κούρου - νέος γυμνός και η Κόρη - ντυμένη νεαρή γυναίκα (τον έκτου προς τον πέμπτο αιώνα π.Χ. ήταν απαγορευμένο να παρουσιαστεί γυναικείο γυμνό), που παρουσιάζονται σε σχηματικό της Σύμβασης, το οποίο μπορεί να οριστεί κατά ορισμένους «επιστήμονες» ως ένας συνδυασμός των αιγυπτιακών στοιχείων και της Περσικής επεξεργασίας των λεπτομερειών.( Σ . Σ. …!!! Γιατί όχι το αντίθετο ; ..Δεν γνωρίζουμε γιατί υπάρχει η άποψη αυτή σήμερα ,ίσως από ένδυα αντιλήψεων (;) των νεώτερων λαών της Ευρώπης και ορισμένων εκ των « επιστημόνων » τους που σήμερα μεταφράζουν την ιστορία με πολιτική σκοπιμότητα ενώ η ιστορική αρχαιολογία έχει αποδείξει ότι οι Έλληνες είναι λαός αυτοδημιούργητος και με αυθεντική δημιουργικότητα. Η άποψη αυτή βέβαια υπάρχει λόγο του χρονισμού των εποχών ,αλλά οι έλληνες ιστορικά δεν χρειάστηκε να αποδείξουν τίποτε ,είναι λαός προαιώνιος και αυθεντικός διδάξας τις αρχές του στην ανθρωπότητα, οπότε οι απόψεις περί αιγυπτιακής και περσικής επεξεργασίας είναι εκ του πονηρού ….Δεν έχουμε λοιπόν παρά να δούμε την εξέλιξη αυτών και της ελληνικής τέχνης και να συγκρίνουμε…)
Η γλυπτική την πρώιμη αρχαϊκή περίοδο αντανακλάτε κατά κύριο λόγο με μικρά αναθηματικά ειδώλια είναι πολλά χαρακτηριστικά της πρωτόγονης αλλά και προγονικής τέχνης. Μόνο η δημιουργία της ιερής αρχιτεκτονικής με τα την πέτρα έχει δημιουργήσει μνημειακή γλυπτική, η οποία έφτασε σε ένα ώριμο στάδιο και μορφή στα τέλη του έβδομου και του έκτου αιώνα π.Χ.. και άκμασε στα μέσα του έκτου αιώνα π.Χ.. Χαρακτηριστικό της τα γλυπτά αυτής της περιόδου είναι η μορφή του Κούρου - νέος γυμνός και η Κόρη - ντυμένη νεαρή γυναίκα (τον έκτου προς τον πέμπτο αιώνα π.Χ. ήταν απαγορευμένο να παρουσιαστεί γυναικείο γυμνό), που παρουσιάζονται σε σχηματικό της Σύμβασης, το οποίο μπορεί να οριστεί κατά ορισμένους «επιστήμονες» ως ένας συνδυασμός των αιγυπτιακών στοιχείων και της Περσικής επεξεργασίας των λεπτομερειών.( Σ . Σ. …!!! Γιατί όχι το αντίθετο ; ..Δεν γνωρίζουμε γιατί υπάρχει η άποψη αυτή σήμερα ,ίσως από ένδυα αντιλήψεων (;) των νεώτερων λαών της Ευρώπης και ορισμένων εκ των « επιστημόνων » τους που σήμερα μεταφράζουν την ιστορία με πολιτική σκοπιμότητα ενώ η ιστορική αρχαιολογία έχει αποδείξει ότι οι Έλληνες είναι λαός αυτοδημιούργητος και με αυθεντική δημιουργικότητα. Η άποψη αυτή βέβαια υπάρχει λόγο του χρονισμού των εποχών ,αλλά οι έλληνες ιστορικά δεν χρειάστηκε να αποδείξουν τίποτε ,είναι λαός προαιώνιος και αυθεντικός διδάξας τις αρχές του στην ανθρωπότητα, οπότε οι απόψεις περί αιγυπτιακής και περσικής επεξεργασίας είναι εκ του πονηρού ….Δεν έχουμε λοιπόν παρά να δούμε την εξέλιξη αυτών και της ελληνικής τέχνης και να συγκρίνουμε…)
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΓΛΥΠΤΕΣ Π.Χ.
Πολυμήδης του Άργους 600-550
Γενελέος 560
Αντήνορας 540-500
Ενδοίας π.530
Αριστοκλής π.500
Ένα χαρακτηριστικό όλων σχεδόν των αρχαϊκών γλυπτών
ονομάζεται αρχαϊκό μειδίαμα -. Πολύ σαφέστερα έμφαση δίδεται στην
γυναικεία μορφή - συμβατικά, ο καλλιτέχνης την εποχή αυτή «ανάγκασε» λίγο την
έκφραση στο πρόσωπο που συμβολίζει
πιθανότατα μια αξιοπρέπεια και έναν ψυχισμό. Θα πρέπει να τονιστεί - όπως
συμβαίνει συνήθως το ξεχνάμε - ότι η ελληνική γλυπτική (όπως η Αίγυπτος) ήταν
εντελώς καλυμμένο με ζωγραφισμένη την
επιφάνεια και φαινόταν πολύ λιγότερο «ευγενή
» από ό, τι διασώζεται μέχρι την εποχή μας, τα αγάλματα, στα οποία το
λιτό του άχρωμου που δίνει το πολύτιμο υλικό στην "αρχαία"
αξιοπρέπεια.
Η Εξέλιξη της αρχαϊκής γλυπτικής αντικατοπτρίζεται σε μια βαθμιαία, όλο και μεγαλύτερη επίγνωση της παρουσίασης των μυών στα χαρακτηριστικά των Κούρων και όλο και διεισδυτικές και λεπτότερες λεπτομέρειες της μελέτης στις σιλουέτες και στην ενδυμασία τους.
Επήρεια από την ιερατική αιγυπτιακή και την περσική τέχνη, ίσως είναι εμφανής αλλά θα μπορεί εξ ίσου να είναι και το αντίθετο σαφέστατα ,η εμφανής κυρίως στα γλυπτά που παράγονται στην Κύπρο, τόσο στους τομείς της πολιτιστικής και στρατιωτικής επέκτασης των Περσών – με ιερατικές σιλουέτες, σχολαστικά σχεδιασμένες , αλλά η σχηματική λεπτομέρεια και το ελληνικό μοναδικό αρχαϊκό μειδίαμα εξαφανίζεται για ακόμη πιο ρεαλιστική παραστάσεις εν καιρώ μετασχηματίζεται σε Σκεπτικισμό (490 π.Χ.), αλλά και την δυναμική μορφή όπως οι Τυραννοκτόνοι του Αντήνορα (477 π.Χ.) αποτελούν παραδείγματα των αλλαγών που θα εισαγάγει την κλασική τέχνη και την συνέχεια της περιόδου κάτι που ούτε οι Αιγύπτιοι αλλά ούτε οι Πέρσες κάνουν στην γλυπτική τους όπως οι Έλληνες δείγμα αυτής της εξέλιξης είναι η αυθεντικότητα και η υπεροχή του ελληνικού πνεύματος .
Η Εξέλιξη της αρχαϊκής γλυπτικής αντικατοπτρίζεται σε μια βαθμιαία, όλο και μεγαλύτερη επίγνωση της παρουσίασης των μυών στα χαρακτηριστικά των Κούρων και όλο και διεισδυτικές και λεπτότερες λεπτομέρειες της μελέτης στις σιλουέτες και στην ενδυμασία τους.
Επήρεια από την ιερατική αιγυπτιακή και την περσική τέχνη, ίσως είναι εμφανής αλλά θα μπορεί εξ ίσου να είναι και το αντίθετο σαφέστατα ,η εμφανής κυρίως στα γλυπτά που παράγονται στην Κύπρο, τόσο στους τομείς της πολιτιστικής και στρατιωτικής επέκτασης των Περσών – με ιερατικές σιλουέτες, σχολαστικά σχεδιασμένες , αλλά η σχηματική λεπτομέρεια και το ελληνικό μοναδικό αρχαϊκό μειδίαμα εξαφανίζεται για ακόμη πιο ρεαλιστική παραστάσεις εν καιρώ μετασχηματίζεται σε Σκεπτικισμό (490 π.Χ.), αλλά και την δυναμική μορφή όπως οι Τυραννοκτόνοι του Αντήνορα (477 π.Χ.) αποτελούν παραδείγματα των αλλαγών που θα εισαγάγει την κλασική τέχνη και την συνέχεια της περιόδου κάτι που ούτε οι Αιγύπτιοι αλλά ούτε οι Πέρσες κάνουν στην γλυπτική τους όπως οι Έλληνες δείγμα αυτής της εξέλιξης είναι η αυθεντικότητα και η υπεροχή του ελληνικού πνεύματος .
