 |
| ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΩΝ ΙΣΤΡΙΑΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΑΡΚΟ ΑΥΡΗΛΙΟ |
«Αγαθήι Τύχηι Τον γης και θαλάσσης δεσπότην Αυτοκράτορα Καίσαρα Μάρκον Αυρήλιον Αντωνίνον Ευσεβή Σεβαστόν Αραβικόν Αδιαβηνικόν Παρθικόν Βρεταννικόν Μέγιστον Γερμανικόν Μέγιστον αρχιερέα μέγιστον δημαρχικής εξουσίας το θιΐ, ύπατον το δ’ πατέρα πατρίδος , ανθύπατον, βουλή δήμος της λαμπροτάτης Ιστριανών πόλεως»
Αρχικά να πω, πως η άποψη πως τα λατινικά ήταν η μοναδική γλώσσα των Ρωμαίων, είναι ανακριβής. Αλλά και αυτό να ίσχυε , τι θα σήμαινε; Μήπως θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως ένα (μεγάλο) μέρος των ηρώων της επαναστάσεως ήταν μη ελληνόφωνοι Έλληνες; Ας δούμε όμως , ποια πραγματικά ήταν η γλώσσα των Ελλήνων της Ρώμης.
Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα, θα πρέπει να αναλύσουμε ποια ήταν η σχέση των Ρωμαίων ,των Λατίνων και των Ετρούσκων. Για τους Τρώες, μιλήσαμε ήδη.Λέγεται από πολλούς πως οι Ρωμαίοι είχαν ανάμικτη εθνική προέλευση λατινική, ετρουσκική, και ελληνική, αλλά ούτε αυτό είναι ακριβές. Για την ελληνικότητα της Ρώμης, μιλήσαμε και πριν. Είπαμε πως τεκμηριώνεται η ελληνική της καταγωγή. Ας μιλήσουμε και για τους Ετρούσκους.
Διαβάζουμε:
«(..) Στα νότια
οι Ετρούσκοι εισέδυσαν στο Λάτιο και στην Καμπανία από τα τέλη του 7ου
και τον 6ο π.Χ αιώνα άσκησαν αποφασιστική επιρροή στην ιστορία της
Ρώμης, όπου η ετρουσκική δυναστεία των Ταρκυνίων, λέγεται ότι κυβέρνησε από το
616 έως το 509 π.Χ. (...) Γύρω στο 509 π.Χ. Οι Ετρούσκοι είχαν εκδιωχθεί
από την Ρώμη.» [Εγκυκλοπαίδεια Britannica, «Ετρούσκοι»]
Επίσης :
«Κατα την
παράδοση στα τέλη του 7ου και κατά τον 6ο αιώνα,
βασίλευσαν οι Ετρούσκοι ηγεμόνες Ταρκύνιος Πρίσκος και Ταρκύνιος ο υπερήφανος
και σε ένα ενδιάμεσο διάστημα ένας βασιλιάς ταπεινής καταγωγής, ο Σέρβιος
Τύλλιος. Τα χρονικά, περιέχουν δραματικές περιγραφές των γεγονότων αυτής
της περιόδου, κατα την οποία οι Ρωμαίοι είχαν υποταγεί σε ξένους
ηγεμόνες, με αποτέλεσμα ακόμα και το όνομα της Βασιλείας να τους γίνει μισητό.
Κατα τον μύθο ο Ταρκύνιος Πρίσκος καταγόταν απο την Ταρκυνία όπου έιχε
καταφύγει ο πατέρας του Δημαράτος, Έλληνας απο την Κόρινθο. (...)
Μολονότι οι Ετρούσκοι μεταμόρφωσαν την εξωτερική όψη της Ρώμης, η πόλη
γενικότερα αντιστάθηκε σε μία βαθύτερη επιβολή της ετρουσκικής επιρροής.(...)
Επί πλέον , όταν έληξε η ετρουσκική κυριαρχία, οι Ετρούσκοι και οι Ρωμαίοι
ακολούθησαν αποκλίνουσες πορείες.» [Εγκυκλοπαίδεια Britannica, «Ρώμη»]
Σίγουρα η Ρώμη χρωστάει την πολύ καλή
οχύρωσή της και την στρατιωτική της πυγμή στους Ετρούσκους δικτάτορες, που καμία
σχέση, δεν είχαν με τον υπόλοιπο πληθυσμό, και γι’αυτό εκδιώχθηκαν. Οι
Ετρούσκοι ήταν σκληροτράχηλος στρατιωτικός λαός και οι Ρωμαίοι έμαθαν τα του
πολέμου από αυτούς. Αυτό εξηγεί γιατί ο στρατιωτικός εξοπλισμός τους διαφέρει
κάπως από των υπολοίπων ελλήνων. Αργότερα η Ρώμη πολέμησε με τους Ετρούσκους
και τους υπέταξε. Πάντως, παραμένει και το θέμα πως ο Ετρούσκος Βασιλιάς
Ταρκύνιος Πρίσκος , είχε και Ελληνικές ρίζες (τελικά όποια πέτρα και αν
σηκώσεις, Έλληνα θα βρεις). Άρα ακόμα και κατά την Ετρουσκική κυριαρχία,
είχαμε «Ελληνική» ηγεμονία. Εθνικά ,οι Ρωμαίοι, ουδεμία σχέση είχαν με τους
Ετρούσκους.
Είναι αρκετά τεκμηριωμένη η αρχαία
διάκριση μεταξύ Ρωμαίων και Λατίνων, και είναι μεγάλο σφάλμα πως σήμερα
ταυτίζονται από τους ξένους και τους δικούς μας ιστορικούς. Όπως είδαμε και οι
Λατίνοι δεν είχαν ελληνική συνείδηση. Με την δημιουργία της Ρώμης ήταν φυσικό
αρκετές λατινικές πόλεις να συμπεριληφθούν τελικά στο πολιτικό σύστημα
της Ρώμης, αφού οι κάτοικοί τους έγιναν πλέον Ρωμαίοι. Παρόλα αυτά πολλές
άλλες λατινικές πόλεις όχι μόνο δεν έγιναν ρωμαϊκές , αλλά και αντέδρασαν
στην ρωμαϊκή επικράτεια και έγιναν σφοδροί και επικίνδυνοι εχθροί των Ρωμαίων .
Αντίθετα, μετά την κατάληψη της υπόλοιπης Ελλάδος από τους Έλληνες Ρωμαίους,
(δηλ απο το 146 μ.Χ. και μετά) ελάχιστη αντίσταση υπήρξε, δείγμα πως οι
υπόλοιποι Έλληνες δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους υπόδουλους. Οι αρχαίοι
Έλληνες Ρωμαίοι ουδέποτε επεχείρησαν να εκλατινίσουν και να
«εκπολιτίσουν» τους υπόλοιπους Έλληνες, απλούστατα διότι ήταν οι ίδιοι Έλληνες
κατά την γλώσσα, την παιδεία, την καταγωγή και τον πολιτισμό πριν κατακτήσουν
τους υπόλοιπους Έλληνες
Οι Ρωμαίοι υπέταξαν την
Λατινική ομοσπονδία, μετά από μία σειρά πολέμων και συνθηκών, μέχρι το 343 π.Χ.
, που επήλθε ο αποφασιστικός πόλεμος μεταξύ Ρώμης και Λατίνων, που είχε ως
αποτέλεσμα τη οριστική διάλυση της Ομοσπονδίας. Οι Ρωμαίοι , δεν είχαν ως
αποκλειστική τους γλώσσα τα Λατινικά. Σίγουρα, τα Λατινικά ήταν η επίσημη
γλώσσα, αλλά όχι η μόνη. Χρησιμοποιήθηκαν δε , για να προσεγγίσουν τους
Λατίνους και να τους χρησιμοποιήσουν για τα σχέδια τους.. Οι Ρωμαίοι ήταν δίγλωσσοι.
Τα Λατινικά επικράτησαν σε διάφορες περιόδους, κυρίως για πολιτικούς λόγους
(προσπάθεια αφομοίωσης των Λατίνων και χρησιμοποίηση τους).
Ο πρώτος Ρωμαίος συγγραφέας και πατέρας
της λατινικής γραμματολογίας ήταν ο Λίβιος Ανδρόνικος [Πηγή: Μ. Gary, A History of Rome, London 1962, σελ.
269 : Η. J. Rose, A Handbook of Latin Literature, New York 1960, σελ.
20 εξ ], Έλληνας
γεννημένος στον Τάραντα της Μ. Ελλάδος., ο οποίος χάραξε την
ελληνική γραμμή των ρωμαϊκών γραμμάτων. Ήρθε ως αιχμάλωτος στην Ρώμη το 272
π.Χ. Μετέφρασε τον Όμηρο στην υπ' αυτού διαμορφωθείσα γραπτή λατινορωμαϊκή, για
να τον χρησιμοποίηση ο ίδιος ως διδακτικό κείμενο της λατινικής και ελληνικής
γλώσσας για τους Ρωμαίους μαθητές του. Μετέφρασε και άλλα έργα από τα ελληνικά
στα λατινικά και έγραψε τα πρώτα ρωμαϊκά θεατρικά έργα και ποιήματα. Από
τότε συνέχισε η διγλωσσία να κατευθύνει την εξέλιξη του πολιτισμού των
ρωμαίων.
Οι δυο πρώτοι
ιστορικοί της Ρώμης, ο Φάβιος Πίκτωρας και ο Cincius Alimentus ήσαν
Ρωμαίοι, οι οποίοι περί τον 3ο π.Χ. αιώνα έγραψαν στα ελληνικά και όχι στα
λατινικά τα έργα τους. Αν τα Λατινικά ήταν η μόνη γλώσσα των ρωμαίων,
γιατί να το κάνουν αυτό; Φανερό πως η Λατινική δεν θεωρείτο ή μόνη γλώσσα,
μας κάνει το εξής γεγονός: Το 92 π.Χ. οι Ρωμαίοι έκλεισαν τις λατινικές
σχολές ρητορικής και έτσι υποχρέωσαν όλους τους φοιτητές να φοιτούν στις
ελληνικές σχολές . Τούτο διότι το επόμενο έτος άρχισε ο μεγάλος πόλεμος
μεταξύ Ρωμαίων και Λατίνων, κατά την διάρκεια του οποίου η Ρώμη κινδύνευσε
να καταστραφεί! Τέτοιου μεγέθους επανάσταση ουδέποτε σημειώθηκε από τους
υπόλοιπους Έλληνες, που ένοιωθαν αναπαυμένοι όπως είπαμε στο ελληνιστικό
περιβάλλον της Αυτοκρατορίας. Με τον καιρό άνοιξαν πάλι οι λατινικές σχολές, αλλά το προβάδισμα κράτησαν οι ελληνόφωνες. Η
χρήση της λατινικής γλώσσας τονώθηκε πάλι, αργότερα, εφόσον χρησιμοποιήθηκαν οι
Λατίνοι στην αποίκιση των μετέπειτα κατακτηθέντων δυτικών επαρχιών.
Χαρακτηριστικό είναι και το εξής: Ο Καθηγητής της Σορβόννης Henri-Irenee Marrou
γράφει πως και ο ίδιος ο Κικέρωνας «αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος των
προσπαθειών του , σε όλη την διάρκεια της καριέρας του, στο να κάνει
δυνατή τη σπουδή της τέχνης του [=της Ρητορικής] στα
λατινικά» (!!!) [Henri Irenee Marrou, Histoire
de l’ Education dans l’ Antiquite, ed de seuil, Paris 1948, σελ 371]
Ο Ρωμαίος πολίτης απόστολος Παύλος
έγραψε την προς Ρωμαίους επιστολή του στα ελληνικά. Περίτρανη
απόδειξη ότι και ο λαός της Ρώμης μιλούσε ελληνικά. Όλοι οι πρώτοι
Χριστιανοί της Δύσεως και οι επίσκοποι της Ρώμης έγραψαν ελληνικά. Στα ελληνικά
γράφτηκε και η επιστολή του αγίου Ιγνατίου προς Ρωμαίους(αρχές 2ου αιώνα). Στα
ελληνικά έγραψε και ο ρωμαίος άγιος Κλήμης, που ήταν επίσκοπος Ρώμης και
συγγενής του αυτοκράτορα Δομετιανού. Ο πρώτος Λατίνος πατέρας της Εκκλησίας,
δηλαδή ο πρώτος που έγραψε στα Λατινικά, ήταν ο πάπας Βίκτωρ (περ. 189-199).
Στα ελληνικά έγραψε ακόμα και ο ρωμαίος άγιος Ιππόλυτος (αρχές 3ου αιώνα). Η
λειτουργία της εκκλησίας της Ρώμης γινόταν στα ελληνικά μέχρι τον 4ο αιώνα,
οπότε και μεταφέρθηκε στην Νέα Ρώμη. Μία σημαντική απόδειξη πως η ελληνική ήταν
η γλώσσα του λαού. Γεμάτη από Ελληνικές επιγραφές ήταν η πόλη της Ρώμης.
Περισσότερες πληροφορίες στο βιβλίο του L. Moretti, «Inscriptiones Graecae Urbis Romae» (Rome,
1968-1979). Ο τίτλος σημαίνει "Ελληνικές επιγραφές της πόλης της
Ρώμης". Η ίδια η λέξη "Ρώμη" είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΞΗ σημαίνει
"Δύναμη"(βλ. ρωμαλέος=δυνατός).
Η ελληνική γλώσσα ήταν η επικρατούσα
σε όλη τη περιοχή της Ρώμης και κάτω Ιταλίας μέχρι τα μέσα του 3ου
και ίσως μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα όταν και εξασθένησε
μόνο διότι μετεφέρθηκε η πόλη της Ρώμης με τους προύχοντας κατοίκους στη Νέα
Ρώμη-Κωνσταντινούπολη. Ο Μέγας Κωνσταντίνος , ο γόνος της Ελληνίδας
Ελένης, μετέφερε όχι μόνο την πρωτεύουσα, άλλα την πόλη.
Μετοίκησε όχι μόνο ο Αυτοκράτορας, αλλά η πόλη ολόκληρη. Έτσι μετοίκησαν στην
Νέα Ρώμη οι ύπατοι, οι περισσότεροι συγκλητικοί, οι μορφωμένοι, οι αρχηγοί
γενικώς του στρατού, ολόκληρη σχεδόν η τάξη των πατρικίων, και μεγάλο μέρος του
πληθυσμού .
Γράφει ο ιστορικός F. Gregorovius, για την μεταφορά
της Ρώμης:
«δια της
κτίσεως της Κωνσταντινουπόλεως διεσώθη η περαιτέρω ύπαρξις του ελληνικού
έθνους. Πράγματι, άνευ της Κωνσταντινουπόλεως η Ελλάς και η Πελοπόννησος ήθελον
κατακτηθή και οικισθή υπό ξένων βαρβάρων εθνών.» [«Ιστορία των Αθηνών», Gregorovius,
τ. 1, σ. 89]
Επίσης:
«Ο Μ.
Κωνσταντίνος όχι μόνο, όπως είδαμε, ήθελε να ονομάζεται στρατηγός των Αθηνών,
αλλά αύξησε και τα προνόμια των επικεφαλής των σχολών και των δασκάλων τους και
τους δασκάλους αυτούς τούς απάλλαξε από πολλούς φόρους. (...) Έστελνε επίσης,
για να μοιραστεί, στο δήμο των Αθηναίων αξιόλογη ποσότητα σιταριού κάθε χρόνο»
[Κ.
Παπαρηγόπουλου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1885, επανέκδ. εκδ. Κάκτος, 1992,
τ. 8, 3]
Το κενό πού δημιουργήθηκε κατά τον
τρόπο αυτό στην Πρεσβύτερη/Παλαιά Ρώμη , λόγω της μεταφοράς της πρωτεύουσας,
καλύφθηκε ως επί το πλείστον από λατινοφώνους και για τον
λόγο αυτό μετά την παρέλευση 50 ετών υποχρεώθηκε ο πάπας Δάμασος να
εισαγάγει την λατινική στην λατρεία της Παλαιάς Ρώμης.
H Ρωμηοσύνη,
όμως, είναι μέχρι και σήμερα δίγλωσση. Τούτο διότι τα βλάχικα είναι
ουσιαστικά νεολατινικά και τα αρβανίτικα είναι μείγμα λατινικών με ορισμένες
ελληνικές και σλαβικές προσθήκες. Πρό ετών ήταν συνηθισμένο φαινόμενο οι
Ρωμηοί των Βαλκανίων να είναι δίγλωσσοι. Συνήθως ως πρώτη γλώσσα επικρατούσαν
τα Ελληνικά. Η μεγαλύτερη ομάδα επαναστατών του 1821 ήταν οι Αρβανίτες Ρωμηοί
εκ των οποίων πολλοί ούτε καν γνώριζαν τα ελληνικά. Ο Μπότσαρης, ο Τζαβέλλας
και όλοι οι Σουλιώτες ήταν Αρβανίτες. Ήταν Χριστιανοί δίγλωσσοι. Πολλοί
δεν ήξεραν ελληνικά και μιλούσαν αποκλειστικά
αρβανίτικα., όπως π.χ. οι Σουλιώτες. Για περισσότερες πληροφορίες στο έγκυρο
βιβλίο της κας Βάσως Ψιμούλη, «Σούλι και Σουλιώτες», έκδοση Εθνικού Ιδρύματος
Ερευνών.
Πάντως και η
λατινική γλώσσα, δεν θεωρείτο ξένη για τους αρχαίους Έλληνες. Ο ρήτορας
Κουϊντιλιανός, νομίζει πως η «Αιολική» ελληνική διάλεκτος, είναι η πιο κοντινή
στην Λατινική. Επίσης, ο Διονύσιος ο Αλικαρνασευς, ο Έλληνας ιστορικός της
Ρωμαϊκής αρχαιολογίας γράφει:
«Η
γλώσσα, η οποία ομιλείται απο τους Ρωμαίους, είναι ούτε τελείως ξένη (βαρβαρη),
ούτε τελείως Ελληνική. Είναι ένα μείγμα των δύο, το μεγαλύτερο μέρος της
οποίας είναι Αιολική και το μόνο μειονέκτημα που έχουν απο την επιμειξία με
άλλα έθνη είναι οτι δεν προφέρουν όλους τους φθόγγους σωστά.» [Πηγή: H. J. Rose, A Handbook of Latin Literature , New York 1960 σελ 469]
Ρωμαίϊκο κύπελλο από
επιχρυσωμένο άργυρο. Ανάμεσα στις παραστάσεις που διακοσμούν το κύπελλο αυτό,
περιλαμβάνεται δύο φορές η ανάληψη του Μ. Αλεξάνδρου, η μορφή του οποίου
χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς για να συμβολίσει την οικουμενική εξουσία του
Αυτοκράτορα της Ρωμανίας.12ος αιώνας. Ύψος : 9 εκ., διάμ: 13,8 εκ. Αγία
Πετρούπολη (Ερμιτάζ. αρ. ευρ. ω72).[ Περιοδικό Αρχαιολογίας - Ιστορίας των πολιτισμών,τεύχος 34, άρθρο «Ωρες Βυζαντίου, Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Μυστράς, Αύγουστος 2001 - Ιανουάριος 2002», Σταυρούλα Μασουρίδη, Αρχαιολόγος, σελίδα 21]
ΣΣ. ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΝΑΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΠΕΡΙ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΑΛΛΆ ΕΊΝΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΟΥΜΕΘΑ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ
Να πούμε, πως η σύγχρονη γλωσσολογία,
έχει αποφανθεί πως η συγγένεια μεταξύ Ελληνικών και Λατινικών οφείλεται στην
κοινή τους « Ινδοευρωπαϊκή» ρίζα. Αυτή η συγγένεια φαίνεται καθαρότατα στον
τρόπο κλίσης της λέξεως «φέρω», ο οποίος είναι σχεδόν πανομοιότυπος στα
ελληνικά και τα λατινικά.
Τα γράμματα της λατινικής αλφαβήτου
περιέχονται στη γραφή γραμμική Β΄ της υστεροελλαδικής ή μυκηναϊκής εποχής (1600
– 1100 π.Χ.) Στην Πύλο βρέθηκαν πινακίδες γραμμικής Β΄ που ανάγονται στο 1200
π.Χ. Αυτές αποκρυπτογραφήθηκαν το 1952 από τον Άγγλο αρχιτέκτονα και γλωσσολόγο
Μάικλ Βέντρις (1922 – 1956). Η γραφή αυτή αποτελείται από 87 σύμβολα, κυρίως
συλλαβών. Η γραμμική Β΄ ανάγεται στους Αχαιούς που κατέβηκαν στην Ελλάδα
δημιουργώντας τον υστεροελλαδικό πολιτισμό και μετέδωσαν τη γραφή αυτή και σε
άλλα μέρη της Ελλάδος (Μυκήνες, Θήβα, Τίρυνθα, Αμύκλες, Ορχομενός, ακρόπολη του
Γλα στην Κωπαΐδα και Πύλος), καθώς και στην Κρήτη – όταν την κατέλαβαν, περίπου
το 1450 π.Χ.
Στη γραμμική Β΄ υπάρχουν ήδη
τα γράμματα που χρησιμοποίησαν οι (Ελληνικής καταγωγής) Λατίνοι. Αυτό, σύμφωνα
με τις έρευνες, μπορούμε να το δούμε στις λέξεις Wάναξ / qa-si-re-u (δηλ
βασιλιάς) και EΛAWON (σημαίνει: λάδι). Τα υπόλοιπα γράμματα της λατινικής
αλφαβήτου είναι κοινά με τα αντίστοιχα ελληνικά, ακόμα και τα γράμματα S (ως
κεφαλαίο το έγραφαν έτσι οι αρχαίοι Έλληνες), L και V, όπως έχουν διασωθεί σε
επιγραφές, παπύρους, περγαμηνές, πινακίδες και γράμματα χαραγμένα σε αγγεία.
Η γλώσσα , όπως είπαμε, δεν είναι
και το μοναδικό κριτήριο ελληνικότητας. Σημαντικό παράδειγμα είναι οι Πελασγοί.
Οι Πελασγοί, ήταν οι αυτόχθονες προπάτορες των αρχικών Ελλήνων.
Διαβάζουμε στον Ηρόδοτο:
Α 57: Για
τη γλώσσα των Πελασγών δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά, αλλά το ότι δεν ήταν
ελληνική μπορεί να το συμπεράνει κανείς πρώτα από τη γλώσσα ενός μέρους της
φυλής των Πελασγών, που ζει τώρα στην πόλη Κρηστώνα πάνω από τους
Τυρρηνούς, και που κάποτε ήταν γείτονες αυτών που τώρα ονομάζονται Δωριείς(τότε
που οι Πελασγοί ζούσαν στην περιοχή που ονομάζουμε σήμερα Θεσσαλιώτιδα)΄ δεύτερον
από τη γλώσσα των Πελασγών που έκτισαν την Πλακία και τη Σκυλάκη του
Ελλήσποντου κι ήταν σύνοικοι των Αθηναίων κι άλλων Πελασγικών πόλεων
που έχουν αλλάξει όνομα από τότε. Αν όμως πρέπει να συμπεράνουμε από
αυτά, οι Πελασγοί θα μιλούν βάρβαρη γλώσσα. Αν λοιπόν όλοι οι Πελασγοί είχαν
αυτή τη γλώσσα, το Αττικό έθνος, που ήταν Πελασγικό, όταν μεταβλήθηκε
σε Ελληνικό, έμαθε και την ελληνική γλώσσα. Στην Κρότωνα και την Πλακία
μιλούν την ίδια γλώσσα, η οποία είναι διαφορετική από εκείνη των γύρω περιοχών΄
πράγμα που δείχνει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν άλλαξαν γλώσσα όταν μετακινήθηκαν.
Α 58: Εγώ
πιστεύω ότι οι Ελληνικοί λαοί μιλούσαν πάντα την ίδια γλώσσα, αλλά
αποδυναμώθηκαν μετά την απόσχιση τους από τους Πελασγούς, και,
ξεκινώντας αρχικά από ένα μικρό πυρήνα, έφθασαν στους τεράστιους αριθμούς που
αντιπροσωπεύουν τώρα με την ενσωμάτωση διάφορων ξένων εθνών, ανάμεσα στα
οποία ήταν οι ίδιοι οι Πελασγοί. Δεν πιστεύω ότι οι Πελασγοί, ένας βαρβαρικός
λαός, έγινε ποτέ πολυάριθμος ή ισχυρός
Τι γίνεται
κατανοητό από τα παραπάνω; Πρώτον , οι αρχικοί Έλληνες είναι απόγονοι
των Πελασγών που αυτονομήθηκαν και ανέπτυξαν δικό τους πολιτισμό και γλώσσα. Δεύτερον
, οι πρώτοι έλληνες ΑΦΟΜΟΙΩΣΑΝ τους υπόλοιπους πελασγούς στο ελληνικό έθνος. Τρίτον
, οι Έλληνες ΔΕΝ είναι, ούτε ενδιαφέρονται να είναι «φυλετικά καθαροί» (sic), αφού ενσωμάτωσαν
και πλήθος άλλων εθνών. Αυτή ,βεβαίως ήταν και η δύναμή τους: Η αφομοίωση.
Η Ρωμηοσύνη ήταν η μεγαλύτερη μηχανή ελληνιστικής αφομοίωσης. Τέταρτον,
οι Πελασγοί ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ. Παρόλα αυτά, τους αποκαλούμε «Έλληνες» και
τους θεωρούμε προπάτορες μας χρησιμοποιώντας ένα είδος νόμιμου «ιστορικού
αναχρονισμού». Πράγμα πολύ φυσικό αφού από εκεί ξεκινήσαμε.
Με την ίδια λογική , οι Ρωμαίοι, ήταν
πολύ περισσότερο Έλληνες, μια και Ελληνικά μιλούσαν και τον ελληνικό πολιτισμό
τον θεωρούσαν δικό τους, και κοινή καταγωγή με εμάς είχαν και τους ίδιους θεούς
λάτρευαν και ήταν υπαίτιοι για την διάδοση του πολιτισμού μας στα πέρατα της
Οικουμένης.
Ο φυλετισμός, ως μέθοδος καθορισμού
της Ελληνικότητας, ήταν μία ιδέα ΞΕΝΗ για εμάς, που εισήχθη από την δύση. Και
βεβαίως οι δυτικοί είχαν τους λόγους τους , να επιδιώξουν κάτι τέτοιο,
Επίσης Κατά μια άλλη άποψη ότι, ενώ οι νόμοι τους επέβαλαν
Ελληνική φυλετική καθαρότητα, ιδίως στις Τάξεις της Συγκλητικής Αριστοκρατίας…
ΠΗΓΕΣ
romanity.oodegr.com/romaioi.
pneymatiko.wordpress.com
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ-ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ 2010- 2020
Ἰστριανῶν ἄρχουσ[ιν βουλῇ δήμῳ]
ἐπιστολὴ Σαβείνου
[ ]Scythia Minor — Istros-Histria — 2nd/beg. 3rd c. AD — SEG 1.329 — SEG 24.1109
Ex. B.1 ὁροθεσία Λαβερίου Μαξίμου ὑ[πατικοῦ]
fines Histrianorum hos esse con[stitui — — — — — Pe]-
ucem laccum Halmyridem a do[minio — — — — — — —]
Argamensium, inde iugo summo [— — — — — — ad c]-
5 [o]nfluentes rivorum Picusculi et Ga[brani, inde ab im]-
[o] Gabrano ad capud eiusdem, inde [— — iuxta rivum]
[S]anpaeum, inde ad rivum Turgicu[lum — — — — — —]
a rivo Calabaeo, milia passum circi[ter D?XVI]
ἐπιστολὴ Σαβείνου
10 Φλάβιος Σαβεῖνος Ἰστριανῶν ἄρχουσ[ιν βουλῇ δήμῳ]
χαίρειν #⁵⁶ τὸ περὶ Πεύκην ὑμεῖν δίκαιο[ν ὅπως ἀκέραιον δι]-
ατηρηθῇ, ἔσται ἐπιμελὲς Ἀρουντίῳ Φλάμ[μᾳ τῷ ἐπάρχῳ· οὕ]-
τως γὰρ αὐτῷ ἐπέστε[ι]λα· λαλήσω δὲ καὶ Αἰ{μι}λι[ανῷ {²⁶Αἰλιανῷ}²⁶ διαδόχῳ]
μου καὶ εἰς τὸ παντελὲς #⁵⁶ συνστήσω ὑμᾶς. ἄ[λλη ἐπιστολὴ]
15 τοῦ αὐτοῦ Σαβείνου. Φλά(βιος) #⁵⁶ Σαβεῖνος π[ρεσβευτὴς Ἰστρι]-
ανῶν ἄρχουσιν βουλῇ δήμῳ χαίρειν· εἰ κα[ὶ τὸ τῆς κατὰ τὸν]
Ἴστρον ὄχθης τέλος μέχρις θαλάσσης δ[ιήκει καὶ ἐκ το]-
σούτου διαστήματος ἀφέστηκεν ἡ πό[λις ἀπὸ τῶν τοῦ]
ποταμοῦ #⁵⁶ στομάτων #⁵⁶ ὅμως #⁵⁶ ἐπεὶ καὶ οἱ [πρέσβεις ὑμῶν]
20 διεβεβαιοῦντο καὶ Ἀσιατικὸς ὁ ἔπαρχος [ἔλεγε σχεδὸν]
ἐκείνην μόνην εἶναι τῆς πόλεως πρόσο[δον τὴν ἐκ τοῦ]
ταρειχευομένου ἰχθύος, ἔδοξα δεῖν [ὑμεῖν κατὰ τὴν ὑμετέ]-
ραν συνήθιαν μένειν τὴν αὐτὴν ἄδει[αν τοῦ τε ἁλιεύειν]
ἐν τῷ Πεύκης στόματι καὶ τοῦ παραφ[έρειν τὴν δᾷδα]
25 εἰς τὴν ἑνὸς ἑκάστου #⁵⁶ χρείαν #⁵⁶ δίχα τέ[λους· περὶ]
γὰρ τῶν τῆς ὕλης #⁵⁶ χρείων ἀν{γ}αμφισβήτη[τα {²⁶ἀναμφισβήτητα}²⁶ ἔχετε ὅρια]
καὶ τὴν ἐξ ἐκείνων χρῆσιν πᾶσαν τῷ τέλε[ι ἀνυπεύθυνον].
ἐπιστολὴ Πομπωνίου Πείου
Πομπώνιος Πεῖος Ἰστριανῶν ἄρχουσιν [βουλῇ δήμῳ χαίρειν].
30 καὶ ἐκ τῶν γεγραμμένων ὑμεῖν ὑπὸ Φλ(αβίου) [Σαβείνου καὶ Αἰλι]-
ανοῦ, ἀνδρῶν ἐπισημοτάτων καὶ ἐμο[ὶ τειμιοτάτων, ἦν ἀντι]-
λαβέσθαι #⁵⁶ ὅτι ἡ ἀσθένια τῆς πόλεως ὑμῶ[ν προνοίας τυγχάνει πρὸ οὖν]
πάντων φροντίζοντος τοῦ θειοτάτου [Καίσαρος καὶ ὡς ἀληθῶς σωτή]-
ρος #⁵⁶ ἡμῶν #⁵⁶ ἵνα μὴ μόνον διαφυλαχθῇ ἀλ[λὰ καὶ αὐξηθῇ]
35 τὰ τῶν πόλεων δίκαια #⁵⁶ ἐπέκρεινα τὴν τ[ῶν κατὰ στόμα Πεύκης ἁλι]-
ευομένων ἰχθύων πρόσοδον ὑμετέραν εἶ[ναι, ᾧ δικαίῳ ταῦ]-
τα τὰ τέλη οἱ πρόγονοι ὑμῶν καὶ πατέρε[ς] τ[ῇ χάριτι τῶν Σεβαστῶν]
ἀδιαλείπτως ἔσχον. ❦ ἐπιστολὴ Πλαυ[τίου Αἰλιανοῦ].
Πλαύτιος Αἰλιανὸς #⁵⁶ Ἰστριανῶν ἄρχο[υσιν χαίρειν].
40 τὸ ψήφισμα ὑμῶν ἀπέδοσάν μοι οἱ ∙ πρέσβε[ις Καλλίστρατος]
Δημητρίου καὶ Μειδίας Ἀρτεμιδώρου. ἠξιο[ῦτε δὲ διὰ τοῦ ψη]-
φίσματος παραπεμφθῆναι τὴν εὐχαριστο[ῦσαν τῷ τειμιωτάτῳ]
ἡμῶν Σαβείνῳ πρεσβείαν, ὃ καὶ δι’ αὐτὸν μόν[ον τὸν Σαβεῖνον ἀ]-
σμένως ἂν ἐποίησα· ἠξιοῦτε δὲ καὶ τὰ τῆς Πεύ[κης ὑμεῖν ἄθραυσ]-
45 τα τηρεῖν δίκαια· ἐγὼ δὲ τοσοῦτον ἀπέχ[ω τοῦ θραῦσαί τι τῶν ἐκ]
χρόνου φυλασσομέν[ων] ὑμεῖν [δικαίων, ὡς καὶ παρευρεῖν ἂν ἡδέ]-
[ως] δι’ ὧν ἐ<νέ>σται κοσμεῖν ἀρχέαν πόλιν καὶ Ἑλληνίδ[α καὶ ἐς τὸν Σεβα]-
[στ]ὸν εὐσεβῆ καὶ πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς οὖσαν εὐ[σεβῆ].
ἐπιστολὴ Τουλλίου #⁵⁶ Γεμίνου
50 [Τούλ]λιος Γέμινος πρεσβευτὴς καὶ ἀντιστρά<τη>γος [Τιβ(ερίου) Κλαυδί]-
[ου] Καίσαρος Σεβ(αστοῦ) Γερμανικοῦ Ἰστριανῶν ἄρχουσ[ιν βουλῇ δήμῳ]
χαίρειν. #⁵⁶ οἱ πρέσβεις ὑμῶν Δημήτριος, Ἐσχρίων, Ωτα․․․, [Μειδίας]
Διονυσόδωρος, Ἡγησαγόρας, Ἀρισταγόρας, [Μητρόδωρος ἐν]-
τυχόντες μοι ἐν Τόμει τὸ ψήφισμα ὑμῶν ἐπέδοσαν κα[ὶ τὴν εἰς τὸν Σεβασ]-
55 τὸν ἡμῶν ἐπιδειξάμενοι εὔνοιαν συνήσθησαν ἐ[πὶ τῇ ἡμετέρᾳ ὑγεί]-
ᾳ καὶ παρουσίᾳ σπουδεοτάτην <π>οιησάμενοι τ[ὴν περὶ ὧν ἐνετείλασ]-
θε αὐτοῖς ὁμειλίαν· ἐπιγνοὺς οὖν ἣν καὶ πρὸς [ἡμᾶς ἐνεφάνισαν τῆς]
πόλεως ὑμῶν διάθεσιν πειράσομαι ἀεί τινος ὑ[μεῖν ἀγαθοῦ]
γενέσθαι παραίτιος. περὶ δὲ Πεύκης καὶ τῶν στομ[άτων διδαχθε]-
60 ὶς ὑπὸ τῶν πρέσβεων ὑμῶν ἐδικαίωσα τηρῖσθαι ὑμ[εῖν τὰ τῶν προ]-
γόνων ὑμῶν ὅρια {²vacat}² exemplum [decreti]
Ma
[I]mp(eratore) Caesar
tino #⁵⁶ III co(n)s(ulibus) #⁵⁶ VIII #⁵⁶ ka(lendas) #⁵⁶ Novembres #⁵⁶ [descriptum]
65 et recognitum factum ex comm(entariis) M[ani Laberi]
Maximi #⁵⁶ leg(ati) Aug(usti) pr(o) pr(aetore) #⁵⁶ permitte[nte ․․․]
Fabio Pompeiano. quae iam era
Charagonio Phi
tori ripae Thraciae, postulant ut [portorium sibi Hal]-
70 myridis et Peuci daretur. secund[um formam quam accepit]
[habe]bit ius exigendi porto[ri a finibus ca]-
[nab]arum Dimensium usque [ad mare — —]
