Ένα ακόμη εντυπωσιακό εύρημα επιφύλασσε η Πομπηία στους αρχαιολόγους, που ανακαλύπτουν ολοένα και περισσότερους θησαυρούς στις ανασκαφές της αρχαίας ρωμαϊκής πόλης, κοντά στη Νάπολη. Πρόκειται για το μερικώς μουμιοποιημένο λείψανο απελεύθερου σκλάβου, ο οποίος κατάφερε να αναρριχηθεί στην κοινωνική ιεραρχία της εποχής, αποκτώντας θέση και χρήματα.
Μόλις απελευθερώθηκε, έφτασε στη συνέχεια σε μια ορισμένη κοινωνική και οικονομική θέση, όπως θα προέκυπτε όχι μόνο από τον μάλλον μνημειώδη τάφο, αλλά και από την επιγραφή: εκτός από το να γίνει Augustale, ή μέλος του κολλεγίου ιερέων αφιερωμένο στην αυτοκρατορική λατρεία, όπως θυμάται το επίγραμμα, «Έδωσε ελληνικό και λατινικό «λούδι» για διάρκεια τεσσάρων ημερών». «Το LVDOS GRAICOS πρέπει να νοηθεί ως παραστάσεις στα ελληνικά»
Το λείψανο ανήκε σε έναν πολίτη ονόματι Μάρκο Βενέριο Σεκούντιο και είχε ταφεί στη νεκρόπολη της Πόρτα Σάρνο, μία από τις βασικές πύλες της Πομπηίας. Μάλιστα, οι αρχαιολόγοι που πραγματοποίησαν την ανασκαφή επισημαίνουν ότι ο τάφος είναι αρκετά προγενέστερος της καταστροφής της πόλης από την ιστορική έκρηξη του Βεζουβίου, το 79 μ.Χ.
Η ταφή του Marco Venerio είναι εξαιρετικά ασυνήθιστη και για την τελετή κηδείας που υιοθετήθηκε, θεωρώντας ότι ήταν ενήλικος άνω των 60 ετών, όπως προκύπτει από μια πρώτη ανάλυση των οστών που βρέθηκαν στον ταφικό θάλαμο. Τα χαρακτηριστικά του ταφικού θαλάμου, που αποτελούνταν από ένα ερμητικά κλειστό περιβάλλον, δημιούργησαν τις συνθήκες για την εξαιρετική κατάσταση διατήρησης στην οποία βρέθηκε ο σκελετός, με τα μαλλιά και το αυτί να είναι ακόμα ορατά. Επιπλέον, ανακτήθηκαν ταφικά είδη.
«Είναι ακόμη απαραίτητο να καταλάβουμε αν η μερική μουμιοποίηση του νεκρού οφείλεται σε σκόπιμη θεραπεία ή όχι», εξηγεί ο καθηγητής Llorenc Alapont του Πανεπιστημίου της Βαλένθια. «Σε αυτό η ανάλυση του ιστού θα μπορούσε να παράσχει περισσότερες πληροφορίες. Από πηγές γνωρίζουμε ότι ορισμένα υφάσματα όπως ο αμίαντος χρησιμοποιήθηκαν για την ταρίχευση. Ακόμα και για εκείνους σαν εμένα που ασχολούνται με την ταφική αρχαιολογία εδώ και αρκετό καιρό, ο εξαιρετικός πλούτος δεδομένων που προσφέρει αυτός ο τάφος, από την επιγραφή μέχρι τις ταφές, μέχρι τα οστεολογικά ευρήματα και τη ζωγραφισμένη πρόσοψη, είναι ένα εξαιρετικό γεγονός, το οποίο επιβεβαιώνει σημασία της υιοθέτησης μιας διεπιστημονικής προσέγγισης, όπως έκαναν το Πανεπιστήμιο της Βαλένθια και το Αρχαιολογικό Πάρκο σε αυτό το έργο ».
Θεωρούν, επίσης, ότι το εύρημά τους είναι ο καλύτερα διατηρημένος νεκρός που ανακαλύφθηκε ποτέ στην πόλη. Ακόμη και σήμερα, φαίνονται ίχνη από τα λευκά μαλλιά του όπως και τμήμα του αυτιού του. Σύμφωνα με τις γενετικές αναλύσεις, ο Σεκούντιο πέθανε σε ηλικία 60 ετών.
Τα ανθρώπινα και οργανικά υπολείμματα που βρέθηκαν στον ταφικό περίβολο της Porta Sarno μεταφέρθηκαν στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Έρευνας στην τοποθεσία της Πομπηίας, όπου υποβλήθηκαν σε επεμβάσεις ανάλυσης και διατήρησης. Παράλληλα, το Αρχαιολογικό Πάρκο έχει δρομολογήσει μια σειρά μέτρων ασφαλείας, που στοχεύουν στη διασφάλιση της συντήρησης της νεκρόπολης του Porta Sarno εν αναμονή του καθορισμού ενός ευρύτερου έργου για την αποκατάσταση και χρήση της περιοχής. Η νεκρόπολη δεν μπορεί προς το παρόν να επισκεφθεί το κοινό.
Οι αρχαιολόγοι εξεπλάγησαν από τον εντοπισμό του μουμιοποιημένου λειψάνου διότι την εποχή εκείνη οι σοροί των ανδρών συνήθως αποτεφρώνονταν.
Στο εσωτερικό του τάφου του βρέθηκε, επίσης, τεφροδόχος από γυαλί που φέρει το όνομα Νόβια Αμάμπιλις και κατά πάσα πιθανότητα ανήκει στη σύζυγο του νεκρού.
Ο Σεκούντιο ήταν σκλάβος στον ναό της Αφροδίτης και μετά την απελευθέρωσή του εντάχθηκε στην τάξη ιερέων που επιμελούνταν τη λατρεία του θεοποιημένου αυτοκράτορα (Αυγουστάλιοι). Η τοποθεσία του τάφου του μαρτυρεί ότι, αν και ξεκίνησε από τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, στη διάρκεια της ζωής του είχε αποκτήσει κοινωνικό κύρος και περιουσία.
Η αναφορά παραστάσεων στα Ελληνικά... «Το LVDOS GRAICOS πρέπει να νοηθεί ως παραστάσεις στα ελληνικά»
Πέρα από τη μερικώς μουμιοποιημένη σορό, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν επιγραφή σε μαρμάρινη πλάκα επί του τάφου του, η οποία αναφέρεται σε θεατρικές παραστάσεις στην Πομπηία που γίνονταν στα ελληνικά. Ο επικεφαλής του αρχαιολογικού πάρκου της Πομπηίας, Γκάμπριελ Τσουτρίεγκελ,(Gabriel Zuchtriegel,) επισημαίνει ότι η επιγραφή αποτελεί την «πρώτη απόδειξη» πραγματοποίησης παραστάσεων στην πόλη στην ελληνική γλώσσα. «Αυτές οι παραστάσεις καταδεικνύουν το θερμό και ανοικτό πολιτισμικό κλίμα της Πομπηίας», υπογράμμισε.
Οι ανασκαφές στη νεκρόπολη Πόρτα Σάρνο πραγματοποιούνται από τους αρχαιολόγους του αρχαιολογικού πάρκου της Πομπηίας, με τη συνεργασία του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου της Βαλένθιας.Η κοινή προσπάθεια έχει φέρνει στο φως εξαιρετικά ευρήματα, όπως σοροί ανθρώπων, αλλά και ζώων, που σκοτώθηκαν κατά την έκρηξη του Βεζούβιου από ένα τμήμα του αρχαιολογικού χώρου, ο οποίος ακόμη δεν έχει παραδοθεί στο κοινό.
«Η Πομπηία δεν σταματά ποτέ να μας εκπλήσσει, είναι το καμάρι της Ιταλίας», δήλωσε ο υπουργός Πολιτισμού, Ντάριο Φρανσεσκίνι. Από την πλευρά του, ο Μάσιμο Οσάνα, πρώην διευθυντής του αρχαιολογικού πάρκου της Πομπηίας, τόνισε ότι η ελληνική επιγραφή «είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μαρτυρία, η οποία πρέπει να συνδεθεί με άλλες παρόμοιες για να συνθέσουμε μια εικόνα της παρουσίας των Ελλήνων και κυρίως της επιρροής του ελληνικού πολιτισμού στην Πομπηία».
Συμπερασματικά... Εδώ γινόντουσαν και στα ελληνικά παραστάσεις άρα και με ελληνοφώνους η Έλληνες, διότι μέρος του πληθυσμού μιλούσε και καταλάβαινε μόνον ελληνικά ....
Τα Ludi
Τα Ludi ( λατινικός πληθυντικός) ήταν δημόσια παιχνίδια που διεξάγονταν προς όφελος και ψυχαγωγία του ρωμαϊκού λαού ( populus Romanus ) . Τα Ludi πραγματοποιήθηκαν σε συνδυασμό, ή μερικές φορές ως το κύριο χαρακτηριστικό των ρωμαϊκών θρησκευτικών φεστιβάλ και παρουσιάστηκαν επίσης ως μέρος της λατρείας του κράτους .
Τα πρώτα ludi ήταν ιπποδρομίες στο τσίρκο circus ... Εκθέσεις ζώων με ψεύτικα κυνήγια ( venationes ) και θεατρικές παραστάσεις ( ludi scaenici ) έγιναν επίσης μέρος των φεστιβάλ.
Οι ημέρες κατά τις οποίες πραγματοποιούνταν τα Ludi ήταν δημόσιες αργίες και δεν μπορούσαν να διεξαχθούν δραστηριότητες ,έχει σημειωθεί, «λαμβάνοντας υπόψη ότι στην Αυτοκρατορική εποχή θα μπορούσαν να δαπανηθούν περισσότερες από 135 ημέρες σε αυτές τις ψυχαγωγίες» κατά τη διάρκεια του έτους. Παρόλο που η ψυχαγωγική τους αξία μπορεί να επισκίασε το θρησκευτικό συναίσθημα ανά πάσα στιγμή, ακόμη και στην ύστερη αρχαιότητα τα Ludi θεωρούνταν ως μέρος της λατρείας των παραδοσιακών θεών και οι Πατέρες της Εκκλησίας συμβούλευαν τους Χριστιανούς να μην συμμετέχουν στις γιορτές.
Η μοναδική μορφή ludus , "παιχνίδι, άθλημα" ή "παιχνίδι" έχει πολλές έννοιες στα λατινικά. Ο πληθυντικός χρησιμοποιείται για «παιχνίδια» με μια έννοια ανάλογη με τα ελληνικά φεστιβάλ παιχνιδιών, όπως οι Πανελλήνιες . Ο μετέπειτα παλαιός μελετητής Ισίδωρος της Σεβίλλης , ωστόσο, ταξινομεί τις μορφές του ludus ως gymnicus («αθλητικός»), circensis («που πραγματοποιείται στο τσίρκο», κυρίως αγώνες αρμάτων ), gladiatorius («μονομάχος») και scaenicus ("θεατρικός").
ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ
