Βιντεο με ένα τριδιάστατο ταξίδι στον Αρχαιοελληνικό Τάραντα στην Μ.Ελλάδα όπως ήταν τα χρόνια εκείνα .
Η πόλη του Τάραντα κτίστηκε στο ακρωτήριο που κλείνει το στόμιο των δύο λιμνοθαλασσών. Η έκταση της πόλης έφτανε τα 570 εκτάρια. Στα τέλη του 5ου αιώνα η δημοκρατία που επικράτησε στον Τάραντα, ο οποίος έφτασε στο απόγειο της ανάπτυξης του υπό τη διακυβέρνηση του φιλόσοφου Αρχύτα. Ονομαστά ήταν τα δύο αγάλματα του Ηρακλή και του Δία στην αγορά της πόλης. Το άγαλμα του Δία, του γλύπτη Λύσιππου, που υπήρξε στην εποχή του το ψηλότερο άγαλμα του μεσογειακού κόσμου με ύψος 18μ.
Ο ΤΑΡΑΣ
Η αποικία ιδρύθηκε, κατά την Ελληνική Μυθολογία, από τον Τάραντα, γιο του Ποσειδώνα, που σώθηκε με τη βοήθεια του πατέρα του από ναυάγιο και τον οδήγησε εκεί ένα δελφίνι. Σύμφωνα με άλλη παράδοση, πρώτος οικιστής της πόλης ήταν ο εγγονός του Μίνωα, Τάρας, ο οποίος έφτασε εκεί με Κρήτες αποίκους. Αλλά ως πραγματική θεωρείται μια τρίτη παράδοση, που λέει πως χτίστηκε από τον Ηρακλείδη, Φάλανθο, που οδήγησε εκεί τους Παρθενίες(1) από τη Σπάρτη γύρω στο 708 π.Χ. ιδρύοντας έτσι την μοναδική αποικία των Σπαρτιατών
(1) .Οι Παρθενίες ήταν τα νόθα τέκνα που απέκτησαν οι παρθένες γυναίκες της Σπάρτης με την ανοχή της Σπαρτιατικής Πολιτείας και των συζύγων τους.
Οι Σπαρτιάτισσες κατά τη διάρκεια της εικοσαετούς απουσίας των συζύγων τους στο Α΄ Μεσσηνιακό πόλεμο (743-724 πΧ), τεκνοποίησαν με τους ντόπιους είλωτες. Το γεγονός αυτό έγινε με τη συγκατάθεση της Σπαρτιατικής Πολιτείας και των συζύγων τους. Τα παιδιά που γεννήθηκαν από τις Σπαρτιάτισσες παρθένες ονομάστηκαν Παρθενίες.
Τα παιδιά αυτά δεν αναγνωριζόταν από τη Πολιτεία ως νόμιμοι Σπαρτιάτες πολίτες. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν να επαναστατήσουν οι νέοι. Η επανάσταση αυτή ονομάστηκε: Επανάσταση των Παρθενιών.
Η επανάσταση τους κατεστάλη. Μετά τη καταστολή του κινήματος αυτού το επίσημο Σπαρτιατικό κράτος αποφάσισε να τους απομακρύνει οριστικά με υποχρεωτική μετανάστευση. Ως τόπος της απομάκρυνσης ορίστηκε η Κάτω Ιταλία. Επικεφαλής της αποστολής ορίστηκε ο Φάλανθος που ζήτησε χρησμό από το Μαντείο των Δελφών για το τόπο της εγκατάστασης τους. Πράγματι τα καράβια έφεραν τους Παρθενίες στη Κάτω Ιταλία. Αποβιβάστηκαν στην ακτή. Εκεί το 706 πΧ ο Φάλανθος και οι Παρθενίες κατέλαβαν τη πόλη Τάρας που προϋπήρχε με άλλο όνομα (Ανξα). Η πόλη αυτή αποτέλεσε τη μοναδική αποικία των Σπαρτιατών. Διότι οι Σπαρτιάτες προτιμούσαν να επεκτείνουν την επικράτεια τους κατακτώντας τους γείτονες παρά να ξενιτευτούν.
Η πόλη τους ονομάστηκε Τάρας προς τιμήν του μυθικού ήρωα Τάραντα γιού του θεού Ποσειδώνα. Ως σύμβολο της πόλης τους ζωγράφισαν τον ήρωα Τάραντα πάνω σε ένα δελφίνι.
Ο Παυσανίας (10. 10, 6-8) κατά την επίσκεψη του στους Δελφούς τον 2ο αι. μ.Χ. περιγράφει την ιστορική διαδρομή της ίδρυσης του Τάραντα και το μνημείο των Ταραντίνων:
«Τα χάλκινα άλογα και οι αιχμάλωτες γυναίκες είναι αναθήματα των Ταραντίνων από τη νίκη τους κατά των Μεσσαπίων, οι οποίοι είναι βάρβαροι, γείτονες στη χώρα των Ταραντίνων. Είναι έργα του Αργείου Αγελάδα. Ο Τάρας είναι αποικία των Λακεδαιμονίων και οικιστής του ο Σπαρτιάτης Φάλανθος. Καθώς ο Φάλανθος ξεκινούσε για να ιδρύσει αποικία, ήρθε χρησμός από τους Δελφούς: όταν νιώσει βροχή κάτω από α ί θ ρ α ( από αίθριο ουρανό), τότε και χώρα θ’ αποκτήσει και πόλη.
Χωρίς ό Φάλανθος να εξετάσει αμέσως ό ίδιος τη μαντεία και χωρίς να την ανακοινώσει σε κανένα εξηγητή αποβιβάστηκε με πλοία στην ‘Ιταλία. Καθώς όμως, αν και νικούσε τους βαρβάρους, δεν κατόρθωνε ούτε καμία πόλη να καταλάβει ούτε καμιάς περιοχής να γίνει κύριος, θυμήθηκε το χρησμό και υπέθεσε πως ό θεός τού προφήτεψε κάτι αδύνατο, γιατί δεν μπορεί να έχει βροχή μέσα σε καθαρή και αίθρια ατμόσφαιρα. Η γυναίκα του, ή οποία τον είχε ακολουθήσει από την πατρίδα, ανάμεσα στις άλλες περιποιήσεις που τού επεφύλασσε καθώς τον έβλεπε απελπισμένο, είχε θέσει το κεφάλι τού συζύγου της ανάμεσα στα γόνατά της και τού αφαιρούσε τις ψείρες. Και από κάποια τρυφερότητα συνέβη να δακρύσει ή γυναίκα, βλέποντας πως οι προσπάθειες τού συζύγου της καθόλου δεν ευοδώνονταν. Και καθώς άρχισε να χύνει αφθονότερα δάκρυα και να βρέχει το κεφάλι τού Φαλάνθου, εκείνος κατάλαβε το νόημα τής μαντείας, επειδή ή σύζυγός του ονομαζόταν Αίθρα. .’Έτσι, όταν νύχτωσε, κυρίεψε από τους βαρβάρους τον Τάραντα, πόλη παραθαλάσσια πολύ μεγάλη και πολύ πλούσια.
Ο ήρωας Τάραντας λένε πως ήταν γιος του Ποσειδώνα και μίας νύμφης τού τόπου και πως άπ’ αυτόν πήραν τα ονόματα τους η πόλη και ό ποταμός. γιατί και ο ποταμός έχει το όνομα Τάρας, όπως και ή πόλη.»
(μετ. Δ. Παπαχατζής)
Η πόλη του Τάραντα κτίστηκε στο ακρωτήριο που κλείνει το στόμιο των δύο λιμνοθαλασσών. Η έκταση της πόλης έφτανε τα 570 εκτάρια. Στα τέλη του 5ου αιώνα η δημοκρατία που επικράτησε στον Τάραντα, ο οποίος έφτασε στο απόγειο της ανάπτυξης του υπό τη διακυβέρνηση του φιλόσοφου Αρχύτα. Ονομαστά ήταν τα δύο αγάλματα του Ηρακλή και του Δία στην αγορά της πόλης. Το άγαλμα του Δία, του γλύπτη Λύσιππου, που υπήρξε στην εποχή του το ψηλότερο άγαλμα του μεσογειακού κόσμου με ύψος 18μ.
Ο Στράβων δίνει μία εκτενή περιγραφή της πόλης του Τάραντα :
Όλος ο Ταραντίνος κόλπος είναι αλίμενος, ενώ στον Τάραντα υπάρχει άριστο και μεγάλο λιμάνι που κλείνεται με μεγάλη γέφυρα. Η περίμετρος του είναι 100 στάδια (19χλμ.). Από το μέρος του λιμανιού δημιουργεί ισθμό με την έξω θάλασσα, ώστε η πόλη είναι χτισμένη σε χερσόνησο και τα πλοία μπορούν να συρθούν με ευκολία από τη μία ή την άλλη πλευρά , μιας και ο αυχένας είναι χαμηλός. Το έδαφος όπου είναι χτισμένη η πόλη, είναι χαμηλό κι έχει μικρό ύψωμα προς την ακρόπολη. Το παλαιό τείχος έχει μεγάλη περίμετρο, αλλά σήμερα είναι παρατημένο το μεγαλύτερο μέρος της πόλης, δηλαδή αυτό κοντά στον ισθμό. Πάντως το μέρος κοντά στην έξοδο του λιμανιού και στην ακρόπολη ακόμη παραμένει πολυπληθές κι ανταποκρίνεται σε μεγάλη πόλη. Έχει πολύ ωραίο γυμναστήριο και μεγάλη αγορά, όπου και ο χάλκινος κολοσσός του Δία, ο μεγαλύτερος μετά τον κολοσσό της Ρόδου. Ανάμεσα στην αγορά και στην έξοδο του λιμανιού είναι η ακρόπολη που διασώζει λίγα λείψανα από το αρχαίο πλήθος των αναθημάτων. Τα πολλά τα κατέστρεψαν οι Καρχηδόνιοι όταν πήρανε την πόλη (209π.Χ) κι άλλα λαφυραγώγησαν οι Ρωμαίοι, που επικράτησαν μετά από έφοδο. Ανάμεσα σε αυτά τα αναθήματα είναι ο Ηρακλής στο Καπιτώλιο, χάλκινος κολοσσός, έργο του Λυσίππου. Το αφιέρωσε εκεί ο Μάξιμος Φάβιος που κατέλαβε την πόλη.
Ο πλούτος της πόλης σταδιακά έφθειρε τη δύναμη της και οι Ταραντίνοι προτιμούσαν να ζούνε πλούσια ζωή, καλώντας στρατιωτικές δυνάμεις από τη Σπάρτη και την Ήπειρο προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους γείτονες τους, τους Μεσσαπίους και Λευκανούς, οι οποίοι τους απειλούσαν συνεχώς.
Ο Στράβων μας δίνει μία εκτενή περιγραφή της περιοχής της σημερινής Απουλίας, που κατοικούνταν από τους ντόπιους λαους καθώς και για την πορεία του Τάραντα προς την παρακμή :
«(…) Τώρα που έχω περιγράψει την Ιταλία ως το Μεταπόντιο προχωρώ στα επόμενα. Στη συνέχεια βρίσκεται η Ιαπυγία. Αυτήν την περιοχή οι Έλληνες αποκαλούν Μεσσαπία, ενώ οι ντόπιοι, κατά μέρη λένε ένα τμήμα Σαλεντίνους, που βρίσκεται κοντά στο ακρωτήριο της Ιαπυγίας, και ένα τμήμα Καλαβρία. Πάνω από αυτούς βρίσκονται προς βορρά οι Πευκέτιοι. Η Μεσσαπία έχει σχήμα χερσονήσου και ο ισθμός από το Βρινδήσιο στον Τάραντα έχει πλάτος 310 στάδια (59χλμ περ.). Το θαλασσινό ταξίδι γύρω από το ακρωτήριο της Ιαπυγίας είναι κάπου 400 στάδια (76 χλμ).
(..) Οι Ταραντίνοι κάποτε όταν το πολίτευμα τους ήταν δημοκρατικό ήταν υπερβολικά ισχυροί. Είχαν τεράστιο ναυτικό για τα μεγέθη της περιοχής και επιστράτευαν 30 χιλ. πεζούς, 3χιλ. ιππείς και 1000 ιππάρχους. Είχαν αποδεχθεί επίσης την Πυθαγόρεια φιλοσοφία, ιδιαίτερα ο Αρχύτας που κυβέρνησε πολλά χρόνια την πόλη. Αργότερα ο πλούτος έφερε την πολυτέλεια σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι δημόσιες εορτές ήταν κάθε χρόνο περισσότερες από τις ημέρες του χρόνο με αποτέλεσμα να χειροτερέψει η διοίκηση τους. Μία ένδειξη ότι το πολίτευμα δεν ήταν καλό, είναι η χρησιμοποίηση ξένων στρατιωτικών αρχηγών. Αυτοί ζήτησαν τον Αλέξανδρο των Μολοσσών (από την Ήπειρο της Ελλάδας) να τους οδηγήσει σε πόλεμο ενάντια στους Μεσσαπίους και στους Λευκανούς (334-331π.Χ), αλλά προηγουμένως και τον Αρχίδαμο το γιο του Αγησιλάου (343-338π.Χ) κι αργότερα τον Κλεώνυμο και τον Αγαθοκλή (298π.Χ), μετά τον Πύρρο, (282-272π.Χ) όταν συμμαχούσαν μαζί του εναντίον των Ρωμαίων. Κι ούτε καν αυτούς που καλούσαν δεν μπορούσαν να πειθαρχήσουν, αλλά εν τέλει έγιναν και με αυτούς εχθροί.»
Σε μια μάχη κατά των Μεσσαπίων έχασε την ζωή του ο Βασιλιάς της Σπάρτης Αρχίδαμος ο Γ' ως επικεφαλής μισθοφόρων στο πλευρό των Ταραντίνων , ήταν ανήμερα της Μάχης της Χαιρωνείας στις 7 Μεταγειτνιώνος του 338 π.Χ.. Το σώμα του όμως δεν ετάφη γιατί οι νικητές αρνήθηκαν να το παραδώσουν. Οι Σπαρτιάτες όμως ανήγειραν ανδριάντα του στην αρχαία Ολυμπία.
Για την πορεία του Αρχίδαμου στην Νότιο Ιταλία ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει :
«[..] την ίδια περίπου εποχή (1) οι Ταραντίνοι που ήταν σε πόλεμο με τους Λευκανούς είχαν στείλει στους Λακεδαιμονίους που ήταν πρόγονοι τους, πρεσβευτές να τους ζητήσουν στρατιωτική βοήθεια. Οι Σπαρτιάτες που ήταν πρόθυμοι να τους βοηθήσουν ένεκα της συγγένειας, συγκέντρωσαν γρήγορα πεζή και ναυτική δύναμη και στρατηγός της τοποθέτησαν τον βασιλιά τους Αρχίδαμο . Αλλά ενώ ήταν έτοιμοι να αποπλεύσουν για την Ιταλία, οι Λύκτιοι (2) τους παρακάλεσαν να βοηθήσουν πρώτα αυτούς. Οι Λακεδαιμόνιοι πείστηκαν και πήγαν στην Κρήτη , όπου νίκησαν τους μισθοφόρους και αποκατέστησαν τους Λυκτίους στην πατρίδα τους.
Στη συνέχεια ο Αρχίδαμος απέπλευσε για την Ιταλία όπου ενώθηκε με τις δυνάμεις των Ταραντίνων, αλλά πέθανε σε μια μάχη, αφού πολέμησε γενναία (3). Ήταν άνθρωπος τον οποίον επαινούσαν για την στρατηγική του ικανότητα αλλά και γενικά τη ζωή του , ο οποίος είχε επικριθεί μόνο για τη συμμαχία με τους Φωκείς , ως ο κύριος αίτιος της κατάληψης των Δελφών. Ο Αρχίδαμος ήταν βασιλιάς των Λακεδαιμονίων επί είκοσι τρία χρόνια.»
(Μετάφραση εκδ. Κάκτου)
(1) το 338 π.Χ., την ίδια εποχή που πραγματοποιήθηκε η μάχη της Χαιρώνειας, κατά την οπία επικράτησαν οι Μακεδόνες του Φιλίππου και του νεαρού Αλέξανδρου, των συνασπισμένων Ελλήνων της νότιας Ελλάδας.
(2) Λύκτος: πόλη τη Κρήτης που είχε καταληφθεί από τον Φωκέα Φάλαικο.
(3) Ο Πλούταρχος στον Βίο του Σπαρτιάτη βασιλέα Άγι, που διαδέχθηκε τον Αρχίδαμο (360-338π.Χ), αναφέρει ότι ο θάνατος του Αρχίδαμου συνέβη στην πόλη Μανδόριον.
Οι πολεμικές συγκρούσεις με την Ρώμη και η εκστρατεία του Πύρρου
Οι Ρωμαίοι προσέβλεπαν στην επέκταση τους σε όλη την Ιταλία, γι' αυτό ήρθαν σε σύγκρουση με τους Έλληνες της Κάτω Ιταλίας.
Στην αρχή ο Τάραντας, βλέποντας τη δύναμη της Ρώμης, ήθελε να αποφύγει τον πόλεμο. Έτσι το 303 π.Χ. οι Ταραντινοί συνομολόγησαν συνθήκη ειρήνης με τους Ρωμαίους. Το 282 π.Χ. οι Ρωμαίοι βοήθησαν μια ελληνική αποικία, τους Θούριους να αμυνθεί εναντίον των γειτονικών ιταλικών φυλών που την πολιορκούσαν και εγκατέστησαν φρουρά στην πόλη. Το παράδειγμα των Θουρίων ακολούθησαν κι άλλες ελληνικές πόλεις όπως ο Κρότων και το Ρήγιο, προκαλώντας έντονη δυσαρέσκεια στους Ταραντίνους δημοκρατικούς, οι οποίοι έβλεπαν να χάνεται η επιρροή τους στην Κάτω Ιταλία.
Κίονες από δωρικό Ναό στον Τάραντα. Πιθανόν αφιερωμένος στον Ποσειδώνα
Αρχές του 5ου αιώνα π.Χ
Το φθινόπωρο του 282 π.Χ. οι Ρωμαίοι παραβίασαν την ειρήνη με τους Ταραντίνους, πλέοντας με πολεμικά πλοία στα ανοικτά του Τάραντα. Ακολούθησε σύρραξη, με τους Ταραντίνους να βυθίζουν τέσσερα πλοία και να καταλαμβάνουν άλλο ένα. Δεν τελείωσαν εκεί όμως τις εχθροπραξίες. Οι Ταραντινοί επιτέθηκαν και κατά των Θουρίων και τους κατέλαβαν, εξορίζοντας τους αριστοκρατικούς της πόλης.
Οι Ρωμαίοι τον ίδιο χρόνο (282 π.Χ.) έστειλαν πρεσβεία στον Τάραντα με μετριοπαθείς όρους. Ζητούσαν την επιστροφή των Θουρίων εξορίστων, την απελευθέρωση των αιχμαλώτων και την προστασία των συμφερόντων των άλλων ελληνικών πόλεων που είχαν γίνει φίλοι τους. Οι Ταραντίνοι όμως τους προσέβαλαν και οι πρέσβεις άπρακτοι γύρισαν πίσω στη Ρώμη. Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος, βλέποντας ότι δεν μπορούσε να επιτευχθεί ειρήνη ψήφισε, πόλεμο. Αρχηγός ορίστηκε ο Λεύκιος Αιμίλιος Βάρβουλας.
Μαθαίνοντας τα νέα οι Ταραντίνοι διχάστηκαν. Δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν μόνοι τους τους Ρωμαίους κι έτσι ζήτησαν τη βοήθεια του Πύρρου, του βασιλιά της Ηπείρου, ο οποίος δέχτηκε. Ο τελευταίος προερχόταν από τη δυναστεία των Μολοσσών και είχε επεκτείνει το κράτος του σημαντικά. Η δεύτερη πρεσβεία προς τον Πύρρο συμπεριλάμβανε, εκτός από τους Ταραντίνους, πρέσβεις των Ηρακλεωτών, Μεταποντίων και Θουρίων, καθώς και Σαυνίτες και Λευκανούς. Όλοι αυτοί υποσχέθηκαν στον Πύρρο ότι θα συγκέντρωναν 350.000 πεζούς και 20.000 ιππείς. Επειδή όμως ο Πύρρος ήξερε πως δεν μπορούσε να βασιστεί στις υποσχέσεις που έδιναν οι σύμμαχοί τους σε κατάσταση ανάγκης, ζήτησε στρατιωτική βοήθεια από τους δικούς του συμμάχους των ελληνιστικών βασιλείων της Αιγύπτου και της Μακεδονίας.
Όταν ο Αιμίλιος Βάρβουλας έμαθε για αυτή τη συμμαχία, εισέβαλλε στη χώρα του Τάραντα, κατέλαβε μερικά φρούρια, νίκησε τους αντιπάλους του και λεηλατούσε την ύπαιθρο της πόλης. Η ήττα των δημοκρατικών του Τάραντα έκανε την αριστοκρατική παράταξη να αναθαρρήσει και να πετύχει την έναρξη διαπραγματεύσεων με τους Ρωμαίους οι οποίοι είχαν και πάλι φερθεί με μετριοπάθεια. Ο Πύρρος έπρεπε να αντιδράσει γρήγορα σε αυτές τις κινήσεις των Ρωμαίων. Γι’ αυτό έστειλε τον σύμβουλό του και φιλόσοφο Κινέα στον Τάραντα, αργότερα και τον στρατηγό Μίλωνα και 3.000 στρατιώτες οι οποίοι κατέλαβαν την ακρόπολη. Έτσι οι διαπραγματεύσεις διακόπηκαν και ματαιώθηκε οριστικά το ενδεχόμενο νέας μεταστροφής των Ταραντίνων. Τότε οι Ρωμαίοι, έχοντας ανεπαρκείς δυνάμεις για την κατάληψη του Τάραντα, έφυγαν. Το 280 π.Χ., ο Πύρρος αναχώρησε για την Ιταλία με 20.000 πεζούς, 3.000 ιππείς, 2.000 τοξότες, 500 σφενδονήτες και 20 πολεμικούς ελέφαντες. Μόλις έφτασε στην Ιταλία οι Ταραντίνοι τον δέχτηκαν με ενθουσιασμό, αλλά δεν ήταν πρόθυμοι να πολεμήσουν. Έτσι τους συστράτευσε με τη βία. Εν τω μεταξύ, οι Ρωμαίοι όρισαν στρατηγό τον Πόπλιο Βαλέριο Λαιβίνο.
Ο Πύρρος εγκατέστησε το στρατόπεδό του ανάμεσα στην Πανδοσία και την Ηράκλεια. Οι Ρωμαίοι εγκατέστησαν το στρατόπεδό τους στην όχθη του Σίριου ποταμού. Ο Πόπλιος Βαλέριος Λαιβίνος είχε συγκεντρώσει 29.000 πεζούς και 6.000 ιππείς. Η μάχη άρχισε με τους Ρωμαίους να θέλουν να διαβούν τον ποταμό Σίριο. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο Πύρρος σκότωνε όποιο Ρωμαίο έβρισκε μπροστά του. Η μάχη ήταν αμφίρροπη και οΠύρρος έστειλε τους 20 ελέφαντές του, οι οποίοι ήταν πρωτόγνωροι για τους Ρωμαίους και με την επίθεσή τους του χάρισαν τη νίκη
Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς υπολογίζει ότι οι Ρωμαίοι έχασαν γύρω στους 15.000 νεκρούς και ο Πύρρος περί τους 13.000 στρατιώτες. Ο Ιερώνυμος ο Καρδιανός όμως υπολογίζει τις απώλειες στους 7.000 άνδρες για τους Ρωμαίους και στους 4.000 άνδρες για τον Πύρρο. Αυτή η πύρρειος νίκη του Πύρρου, όπως ονομάστηκαν από τότε και στο εξής οι μάχες όπου ο νικητής είχε υπέρμετρα μεγάλες απώλειες, απετέλεσε την πρώτη νίκη του επί ιταλικού εδάφους. Θα ακολουθήσουν οι μάχες στο Άσκλον και στο Μπενεβέντο.
Χωρίς όμως τις απαραίτητες ενισχύσεις από τις πόλεις της μεγάλης Ελλάδας ο Πύρρος θα αναγκαστεί να αποχωρίσει από την Ιταλία με αποτέλεσμα ο Τάραντας να περάσει σε Ρωμαίικα χέρια.
Θεά στο θρόνο" εξαίρετο γλυπτό που βρέθηκε στον Τάραντα απεικονίζει πιθανόν την Περσεφόνη στον θρόνο του Άδη. (480-460 π.Χ.) Μουσείο Περγάμου Βερολίνο
Η οριστική όμως καταστροφή του συνέβη το 209 π.Χ. όταν οι Ταραντίνοι προσπάθησαν με τη συμμαχία των Καρχηδονίων ν’ ανακτήσουν την διοίκηση της πόλης τους.
Οι Ρωμαίοι κυρίευσαν τον Τάραντα και λαφυραγώγησαν την πόλη μεταφέροντας στη Ρώμη πολλά λάφυρα και ανάμεσα τους το ονομαστό για το μέγεθος του άγαλμα του Ηρακλή. Το άγαλμα αυτό μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και κατά τη Φραγκοκρατία, το 1204, τήχθηκε για να γίνει νομίσματα.
Η πόλη του Τάραντα τους επόμενους αιώνες παρήκμασε καθώς υπέφερε και από την πειρατεία και οι κάτοικοι της πόλης αναγκάσθηκαν ν’ αποσυρθούν στο εσωτερικό της χώρας.
Η αναζωογόνηση του λιμανιού της πόλης ξεκίνησε κατά τη σύντομη περίοδο της γαλλικής κατοχής στις αρχές του 19ου αιώνα.
Η αρχαία πόλη του Τάραντα έχει καλυφθεί από τη σύγχρονη πόλη, αλλά οι ανασκαφές στην πόλη και στην γύρω περιοχή, έχουν φέρει στο φως μοναδικά ευρήματα που δείχνουν το πολιτιστικό και καλλιτεχνικό επίπεδο της πόλης. Η τέχνη στην περιοχή της Απουλίας ξεπέρασε ακόμα και τα ελληνικά πρότυπα, δημιουργώντας δικές της εντυπωσιακές φόρμες και πρωτοπορώντας σε καλλιτεχνικές δημιουργίες. Τα ευρήματα βρίσκονται σήμερα στο μουσείο της πόλης του Τάραντα.
Διάσημες προσωπικότητες του Τάραντα
Λύσις από τον Τάραντα . Φιλόσοφος του 5ου αι. π.Χ. Ύστερα από την εξέγερση του λαού στον Κρότωνα κατέφυγε στη μητροπολιτική Ελλάδα, στη Θήβα, όπου έγινε δάσκαλος του Επαμεινώνδα. Μια από τις λεγόμενες Επιστολές των Πυθαγορείων φέρει το όνομα του.
Αρχύτας από τον Τάραντα . Φιλόσοφος του 4ου αι. π.Χ. Ανήκε στη σχολή των Πυθαγορείων. Υπήρξε σημαντικός και ως μαθηματικός, μηχανικός και μουσικός. Χρημάτισε πολλές φορές στρατηγός της ιδιαίτερης πατρίδας του. Ο Πλάτωνας συναντήθηκε μαζί του κατά τα ταξίδια του στη Σικελία· στη σύγκρουση του μάλιστα με τον Διονύσιο Β' χρωστούσε τη σωτηρία του στη μεσολάβηση του Α.· πυθαγορικές ιδέες που ανευρίσκονται στα υστερότερα έργα του Πλάτωνα θα μπορούσαν να του είχαν γίνει προσιτές μέσω του Α. Tα κυριότερα επιτεύγματα του φαίνεται πως ο Α. τα επιτέλεσε στις περιοχές των μαθηματικών και της μηχανικής: στη θεωρία του για την αναλογία, που την επέκτεινε και στη θεωρία της μουσικής· στη θεωρία του για την αρμονία, με τον υπολογισμό της σχέσης των μεταξύ των τόνων διαστημάτων και τη διάκριση των τονικών γενών στην ακουστική, με τον υπολογισμό του ύψους και του βάθους ενός ήχου ανάλογα με την ταχύτητα του. Από τα έργα του έχουμε αποσπάσματα από τον Αρμονικό του και από τις Διατριβές τον τα υπόλοιπα (και οι επιστολές του) δεν είναι γνήσια, ή τουλάχιστο είναι αμφισβητούμενα.
Αριστόξενος από τον Τάραντα. Φιλόσοφος και θεωρητικός της μουσικής τον 4ο αι. π.Χ. Μαθητής του πατέρα-του Σπίνθαρου και του Λάμπρου από τις Ερυθρές. Έφυγε για την Ελλάδα και, ύστερα από τη μόρφωση που πήρε στην Κόρινθο και στη Μαντινεία, συνέχισε τη μόρφωση του στην Αθήνα ως μαθητής του Αριστοτέλη· είδε μάλιστα τον εαυτό του και ως διάδοχο του Αριστοτέλη στη διεύθυνση του Περιπάτου, υποχρεώθηκε όμως να υποχωρήσει μπροστά στον Θεόφραστο, πράγμα που τον πίκρανε πολύ· γενικά θεωρούνταν άνθρωπος εριστικός.
ΠΗΓΕΣ :
http://ecumenes-upatras.gr/
www.sakketosaggelos.gr
www.dimokratism.gr/
www.wikipedia.org
ΑΠΟ http://autochthonesellhnes.blogspot.com/
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ
