Ο θεός Διόνυσος
Σε ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν στην αρχαία ελληνική πόλη Αιζανοί ανακαλύφθηκαν κεφαλές των αγαλμάτων της Αφροδίτης, της μυθολογικής θεάς του έρωτα και της ομορφιάς, και του Διόνυσου, του θεού του κρασιού.
Οι ανασκαφές στην αρχαία ελληνική πόλη, η οποία συμπεριλήφθηκε στον προσωρινό κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 2012 και βρίσκεται 50 χιλιόμετρα από το κέντρο της σημερινής πόλης, συνεχίζονται .Ο συντονιστής των ανασκαφών, δήλωσε ότι συνεχίζονται οι εργασίες στους Αιζανούς μια τοποθεσία που χρονολογείται πριν 5.000 χρόνια.
Κεφάλι αγάλματος της θεάς του έρωτα και της ομορφιάς Αφροδίτης, στην αρχαία ελληνική πόλη Αιζανοί
Σημειώνοντας ότι ανέσκαπταν σε μια κοίτη στην άκρη του ποταμού Ρύνδακου. ενός κολπίσκου στην αρχαία πόλη Αιζανοί πρόσφατα, ο ανασκαφέας είπε ότι οι αγαλμάτινες κεφαλές της Αφροδίτης και του Διονύσου ανακαλύφθηκαν σε αυτήν την κοίτη του κολπίσκου....«Αυτά είναι σημαντικά ευρήματα για εμάς, καθώς δείχνουν ότι ο πολιτισμός των πολυθεϊστικών πεποιθήσεων της αρχαίας Ελλάδας υπήρχε για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να χάσει τη σημασία του στη ρωμαϊκή εποχή», είπε. «Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι μπορεί να υπήρχε εργαστήριο γλυπτικής στην περιοχή».
Ένας αρχαιολόγος αποκαλύπτει το κεφάλι του αγάλματος της θεάς του έρωτα και της ομορφιάς Αφροδίτης,
Η πόλη των Αιζανών, που φιλοξενεί έναν από τους πιο καλοδιατηρημένους ναούς στην Μ.Ασία, αφιερωμένο στον Έλληνα θεό Δία, είναι εύκολα συγκρίσιμη με την Έφεσο ως προς το μεγαλείο και τη σημασία της. Αρχικά κατοικήθηκε από Φρύγες και Έλληνες, η περιοχή μετατράπηκε σε πόλη τον 1ο αιώνα π.Χ. από τους Ρωμαίους και περιλαμβάνει μοναδικά σημεία όπως ένας ναός. τέσσερις ρωμαϊκές γέφυρες, δύο από τις οποίες εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται σήμερα. Η πρώτη γνωστή στον κόσμο εσωτερική αγορά, με επιγραφές των τιμών των προϊόντων που πωλούνται ακόμα ορατές στους τοίχους, Ελληνικά θέατρα, Ρωμαϊκά λουτρά και ένα αρχαίο ιερό σπήλαιο.
Οι Αιζανοί
Οι Αιζανοί (αρχαία ελληνικά: Αἰζανοί, λατινικά: Aezani) ήταν αρχαία ελληνική πόλη στη δυτική Μικρά Ασία Βρίσκεται εκεί που είναι τώρα το Τσαβνταρχισάρ, κοντά στην Κιουτάχεια, δίπλα στον ποταμό Πενκαλάς, σε υψόμετρο περίπου 1.000 μέτρα. Η πόλη ήταν ένα σημαντικό πολιτικό και οικονομικό κέντρο στη ρωμαϊκή εποχή.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΘΈΑΤΡΟ ΚΑΙ ΣΤΆΔΙΟ
Το Συγκρότημα Σταδίου-Θεάτρου βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της πόλης και ήταν μια από τις πιο εντατικές αναπτυξιακές δραστηριότητες της πόλης κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο. Το στάδιο χωρητικότητας 13500 ατόμων και το θέατρο χωρητικότητας 20.000 ατόμων κατασκευάστηκαν παρακείμενα και ως τέτοια είναι μοναδικά στον αρχαίο κόσμο .
Τα σωζόμενα κτίρια από την περίοδο περιλαμβάνουν έναν καλοδιατηρημένο Ναό του Δία, ένα ασυνήθιστο συνδυασμό θεάτρου-σταδίου, και ένα μάκελλο που είναι χαραγμένο με το Έδικτο του Διοκλητιανού. Η πόλη παρήκμασε στην Ύστερη Αρχαιότητα. Αργότερα, ως ακρόπολη, το 2012 ο χώρος υποβλήθηκε για εγγραφή στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Ο Ναός του Δία, που βρίσκεται πάνω σε λόφο, ήταν το κύριο ιερό της πόλης. Τα κεραμικά ευρήματα δείχνουν τοπική κατοίκηση από το πρώτο μισό της τρίτης χιλιετίας π.Χ. Σύμφωνα με πρόσφατη ανάγνωση της επιγραφής του επιστυλίου, η κατασκευή του ναού άρχισε υπό τον Δομιτιανό. Οι επιγραφές τεκμηριώνουν την αυτοκρατορική βοήθεια του Αδριανού σχετικά με την ανάκτηση των μη αμειβόμενων ενοικίων καθώς και τις ευεργασίες του Μάρκου Απούλιου Ευρυκλή. Αργότερα οι Σαβντάροι Τατάροι χάραξαν σκηνές ιππασίας και μάχης στο ναό.Ο ναός είναι ψευδοδίπτερος, με οκτώ κίονες στα άκρα και δεκαπέντε κατά μήκος των πλευρών (35 επί 53 μέτρα).
Τα παλαιότερα γνωστά ίχνη κατοίκησης στην περιοχή χρονολογούνται από την Εποχή του Χαλκού. Η πόλη μπορεί να πήρε το όνομά της από τον Αζάνα, έναν από τους τρεις γιους του Αρκά και της νύμφης Ερατώς, θρυλικούς προγόνους των Φρυγίων.Κατά την ελληνιστική περίοδο, η πόλη άλλαζε κατοχή μεταξύ του Βασιλείου του Περγάμου και του Βασιλείου της Βιθυνίας, πριν κληροδοτήθηκε στη Ρώμη από το πρώην το 133 π.Χ.. Συνέχισε να κόβει τα δικά της νομίσματα. Τα μνημειώδη κτίριά του χρονολογούνται από τις αρχές της Αυτοκρατορίας έως τον 3ο αιώνα.
Στους Αιζάνους ιδρύθηκε ένα από τα πρώτα χρηματιστήρια του κόσμου. Το Macellum (Στρογγυλό Κτίριο) χρονολογείται στα μέσα του 2ου αιώνα μ.Χ., πιθανότατα χρησίμευε ως αγορά τροφίμων. Οι επιγραφές στους τοίχους αυτού του κτιρίου δείχνουν τις τιμές όλων των αγαθών που πωλούνταν στις αγορές της Αυτοκρατορικής που ελέγχονταν με διάταγμα που εκδόθηκε το 301 μ.Χ. από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Διοκλητιανό για την καταπολέμηση του πληθωρισμού εκείνης της περιόδου. Οι επιγραφές σώθηκαν μέχρι σήμερα και μπορούν να διαβαστούν πλήρως προς το παρόν. Γίνεται κατανοητό ότι οι Αιζάνοι ήταν κοιτίδα εμπορίου με την πιο σημαντική επιγραφή.
Ο ναός του Διός
Οι Αιζανοί ήταν μέρος της Ρωμαϊκής επαρχίας της Φρυγίας Πακατιανής. Έγινε χριστιανική επισκοπή σε πρώιμη φάση, και ο επίσκοπός του Πιστικός (ή Πιστός) συμμετείχε στη Πρώτη Σύνοδο της Νίκαιας, την πρώτη οικουμενική σύνοδο, το 325. Ο Πελάγιος ήταν σε μια σύνοδο που οργάνωσε βιαστικά ο Πατριάρχης Ιωάννης Β΄ το 518 και καταδίκασε τον Σεβήρο της Αντιόχειας.
Ήταν επίσης στη Β΄ Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 553. Ο Γρηγόριος ήταν στη Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο του 692, ο Ιωάννης στη Β΄ Σύνοδο της Νίκαιας το 787, και ο Θεοφάνης τόσο στη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης (869) όσο και στη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης (879).
Η επισκοπή υπαγόταν αρχικά στη Λαοδίκεια, αλλά, όταν η Φρυγία Πακατιάνα χωρίστηκε σε δύο επαρχίες, βρέθηκε βοηθητική της Ιεράπολης, της πρωτεύουσας της νέας επαρχίας της Φρυγίας Πακατιανή Β΄. Πλέον χωρίς μόνιμο επίσκοπο, οι Αιζανοί αναφέρονται σήμερα από την Καθολική Εκκλησία ως μια τιμητική επισκοπή.
Μετά τον 7ο αιώνα, οι Αιζανοί παρήκμασαν. Αργότερα, στα χρόνια των Σελτζούκων, ο λόφος του ναού μετατράπηκε σε ακρόπολη ( τουρκικά: hisar ) από τους Σαβντάρους Τατάρους, από τους οποίους πήρε το όνομά του ο σύγχρονος οικισμός Σαβνταρχισάρ.Τα ερείπια των Αιζανών ανακαλύφθηκαν από Ευρωπαίους ταξιδιώτες το 1824. Τις έρευνες στις δεκαετίες του 1830 και του 1840 ακολούθησαν συστηματικές ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν από το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο από το 1926, συνεχίστηκαν το 1970 και συνεχίζονται ακόμη.
ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ©
