Στο Vulci, οι καλλιτέχνες της εποχής μπόρεσαν να εκφράσουν τη δημιουργικότητα, τα συναισθήματα και τις φαντασίες τους μέσω των έργων τους. Αυτό μαρτυρείται από την τελευταία ανακάλυψη που πραγματοποίησαν αρχαιολόγοι υπό τον επιστημονικό διευθυντή Carlo Casi στη νεκρόπολη της Osteria del Parco, όπου ένα από τα πιο σημαντικά αντικείμενα από έναν τάφο Τυρρηνού (Ετρούσκου) πρίγκιπα που χρονολογείται από τα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ., εν μέρει συλημένος από τα αρχαία χρόνια έχει αποκαλυφθεί.
Ο dromos «δρόμος»(όπως στους τάφους της μυκηναϊκής εποχής ) του ταφικού συνόλου έχει μήκος περίπου δέκα μέτρα και στην είσοδο του τάφου, χωρίζοντας τον κόσμο των ζωντανών από τον κόσμο των νεκρών, υπάρχει μια μνημειακή πόρτα εξαιρετικής λαμπρότητας. Μέσα, ανάμεσα στα αντικείμενα που βρέθηκαν, ξεχωρίζει ένα αγγείο που αποδίδεται στον «Ζωγράφο των Χελιδόνων», από τα οποία δώδεκα άλλα έργα του ιδίου έχουν αναγνωριστεί από προηγούμενες εκσκαφές.
Η ανακάλυψη επισημαίνει τον καλλιτέχνη, ο οποίος, σύμφωνα με ιστορικές έρευνες, μετανάστευσε από την Ιωνία (μια αρχαία παράκτια περιοχή της Μικράς Ασίας, με θέα στο Αιγαίο Πέλαγος). Λέγεται ότι παρήγαγε τα έργα του στο Vulci μεταξύ 630 και 610 π.Χ.
"Η ιδιαιτερότητα αυτού του αγγείου", εξηγεί η Simona Carosi, αξιωματούχος του Soprintendenza Viterbo e dell'Etruria meridionale, "αφορά τη διακόσμηση μιας πομπής γυναικών (χορός), των οποίων τα ρούχα απεικονίζονται προσεκτικά. Η αρχιτεκτονική μας λέει ότι πρόκειται για έναν τάφο πρίγκιπα, "προσθέτει η Carosi. "Είναι μια δομή με ένα κεντρικό αίθριο που περιβάλλεται από τρία δωμάτια και τα αντικείμενα που συνόδευαν τον νεκρό τοποθετήθηκαν σε μια γωνία."
7ος αιώνας π.Χ. έργο του Έλληνα «ζωγράφου των χελιδονιών»
Χορός γυναικών 7ος αιώνας π.Χ. έργο του Έλληνα «ζωγράφου των χελιδονιών»
"Εκτελούμε ένα έργο που ξεκίνησε πριν από χρόνια και το οποίο αποφέρει αποτελέσματα και ικανοποίηση", δήλωσε η Σίλβια Νάρντι, σύμβουλος πολιτισμού και τουρισμού για τον δήμο του Montalto. "Το Vulci γίνεται όλο και περισσότερο ένα μέρος επιστημονικού και τουριστικού ενδιαφέροντος, όπως τεκμηριώνεται από τα τελευταία στοιχεία του Μαΐου, τα οποία δείχνουν περίπου 5.000 επισκέπτες που ήθελαν να γνωρίσουν την ομορφιά και την ιστορία αυτής της γης."
Το εσωτερικό του πριγκιπικού τάφου
Εν τω μεταξύ, η ανασκαφική εκστρατεία του Πανεπιστημίου Duke University's έχει επίσης ξεκινήσει στο δυτικό φόρουμ της αρχαίας Ετρουσκικής-Ρωμαϊκής πόλης. Το πολυτομεακό "Vulci 3000 Project", συντονισμένο από τον Maurizio Forte, καθηγητή Κλασικών Σπουδών και Τέχνης, Ιστορίας της Τέχνης και Οπτικών Σπουδών στο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ, ασχολείται με το περίπλοκο έργο των φοιτητών για να αναδείξει τις αρχαίες δομές του Ετρουσκικού που κάποτε κυριαρχούσαν περιοχή βόρεια του Montalto.
Ο Έλληνας καλλιτέχνης γνωστός ως «ζωγράφος των χελιδονιών»
Ο γνωστός ως «ζωγράφος των χελιδονιών» είναι μετανάστης από τη βόρεια Ιωνία που εγκαθίσταται στην Ετρουρία γύρω στο 615 π.Χ. Του αποδίδεται μια δεκάδα έργων, ζωγραφισμένων με τον τρόπο του μέσου ρυθμού των αιγάγρων, αν και τα σχήματα που επιλέγει έχουν να κάνουν με την εγχώρια και κυρίως την «ετρουσκο-κορινθιακή» κεραμική (αμφορέας, οινοχόη, όλπη, κρατήρας).20 .
Κατηγορία διακοσμημένης κεραμικής που παραγόταν στη Βόρεια Ιταλία, από το 630 ως το 540 π.Χ περίπου, αντιγράφοντας κορινθιακά πρότυπα. Οι πρώτοι τεχνίτες του ρυθμού αυτού θα πρέπει να ήταν Κορίνθιοι που μετανάστευσαν στη Δύση.
Στο νέο περιβάλλον όμως απομονώθηκε από την εξέλιξη του ρυθμού των αιγάγρων και προοδευτικά αφομοίωσε στοιχεία της εγχώριας «ετρουσκο-κορινθιακής» παράδοσης.21 Και στην ετρουσκική τέχνη, όπου φυσιολογικά ανήκει, δεν εντάσσεται σε μια συνέχεια, καθώς δε δημιούργησε σχολή ούτε είχε κάποια σημαντική επιρροή.- Cook, R.M., “The Swallow Painter and the Bearded Sphinx Painter”, AA (1981), σελ. 454-461. Του ιδίου, “East Greek Influences on Etruscan Vase Painting”, PP 44 (1989), σελ. 163
Κεραμική του Ρυθμού των Αιγάγρων - Ισχυρή παρουσία του ρυθμού κατά τις πρώτες δύο φάσεις του δεν πιστοποιείται παρά μόνο στα κέντρα διάδοσης της Μιλησιακής τέχνης και στα κέντρα του Μιλησιακού εμπορίου γενικότερα. Ο ύστερος ρυθμός των αιγάγρων απαντά στα ίδια κέντρα με το μέσο ρυθμό ΙΙ, αλλά σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες, κυρίως στη Μαύρη θάλασσα.22
Σε γενικές γραμμές, ο ρυθμός των αιγάγρων είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στη Ρόδο, στη Νίσυρο, στη Δήλο και βέβαια στη Ναύκρατι, στην Ταύχειρα της Λιβύης και κυρίως στη Σάμο. Στην Κύπρο ο ρυθμός απαντά τόσο στη μιλησιακή όσο και στις βορειοϊωνικές και αιολικές εκδοχές του.
Στην Ετρουρία έχει βρεθεί ένα σύνολο περίπου 20 αγγείων, ενώ το ελληνικό ιερό στο λιμάνι της Gravisca προσθέτει μόλις δύο.23 Στη Σικελία και στη Νότια Ιταλία τα ευρήματα είναι σποραδικά και σπάνια.24 Σπανιότατα είναι τα ευρήματα στη δυτική Μεσόγειο, προερχόμενα κυρίως από τη Μασσαλία και το Εμπόριο στην Καταλονία.
Στη μητροπολιτική Ελλάδα ο ρυθμός των αιγάγρων έχει ελάχιστη διάδοση, εκτός από τις θέσεις στα μακεδονικά και θρακικά παράλια όπου δραστηριοποιούνταν έμποροι και άποικοι από τη Μικρά Ασία και από τα νησιά του Αιγαίου.25 Έχουν βρεθεί επίσης ορισμένα παραδείγματα στην Αίγινα και στην Αθήνα. Περισσότερα είναι τα ευρήματα από την Αιολίδα, τις Σάρδεις,26 την Έφεσο27 και τη Μυτιλήνη.28 Σποραδικά είναι, τέλος, τα ευρήματα στο Ισραήλ, στη Συρο-Παλαιστίνη και στην Κιλικία.29
ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ
